Το ανωτερω είναι από τα κλισε που απεχθανομαι και σιχαινομαι.
Επιβεβαιωθηκε πριν από λιγες μερες.

Με τις πατεριτσες ο γραφων και με το ποδι να μην είναι σε θεση να πατησει, αποζητησα τη βοηθεια ενός φιλου ( που τωρα πια είναι πρωην φιλος ) να με μεταφερει στο ΙΚΑ ώστε να περασω από την επιτροπη, να παρω την αδεια για τη δουλεια και να πληρωθω για τον ναρθηκα που αγορασα.

Ο φιλος με πουλησε (και δεν εκανε τιποτα για να επανορθωσει ) και από τον εκνευρισμο μου ξεκινησα να παω με τα ποδια. Δεν είναι τρομακτικη αποσταση – περιπου 10 λεπτα με κανονικο βαδισμα - αλλα με την πατεριτσα και το ένα ποδι να κρεμεται και να μην πρεπει να πατησει, θα επρεπε να διαθετω το μυικο συστημα του Καρελιν για να αντεξω.

Τα νευρα μου με βοηθησαν να φτασω στα 3/4 της διαδρομης. Μετα κουραστηκα, οι ωμοι μου πονουσαν και τα χερια μου ειχαν γινει ταναλιες. Αρχισε να βρεχει, κρυωνα και εμεινα για λιγο κρεμασμενος στην πατεριτσα να παρω μια ανασα. Εκεινη την ωρα, ερχοταν ένα ελευθερο ταξι. Μου εκανε εντυπωση γιατι το στενο κάθε άλλο παρα πολυσυχναστο είναι. Σταματαω τον οδηγο και του λεω:

- ρε φιλε, μου εχει βγει το λαδι, μπορεις σε παρακαλω να με πεταξεις μεχρι το ΙΚΑ; Ξερω ότι δεν είναι μεγαλη κουρσα αλλα ερχομαι από μακρια…. Διαλυθηκα!
- Ελα αδερφε, ειπε προθυμα ο καλοσυνατος ταξιτζης και σε λιγοτερο από ένα μισυ λεπτο, φτασαμε.
- Τι σου οφειλω;
- Κανε μας τη χαρη ρε φιλε, σηκω φυγε, για 200 μετρα; Θα με καψει ο θεος αν σου παρω λεφτα!

Ο Θεος όχι μονο δεν τον εκαψε αλλα με το που κατεβηκα τον πλησιασε μια κυρια και του ειπε: Μηπως πατε Πειραια;
Γυρισα χαμογελωντας: Τελικα σε πληρωσε ο Θεος! Χιλια ευχαριστω φιλε, να σαι καλα!

Λιγο πριν μπω στην εισοδο, ακουω μια φωνη:
- Μηχανακι;
- Μπασκετ φιλε, απαντησα σε ένα παλικαρι που δεν το ηξερα και με ρωτησε.
- Περαστικα σου ρε φιλαρακο…
- Σε ευχαριστω πολύ!

Μπαινω στο ΙΚΑ, φτανω στο δωματιο που ηταν η επιτροπη, καμια 30αρια ατομα απεξω. Για καθισματα ουτε λογος. Ειχα το νουμερο 49 και εκεινη την ωρα μολις ειχε μπει το 21.

- Ελα αγορι μου καθησε, ειπε μια μεσοκοπη κυρια γυρω στα 50.

Ότι ετοιμαζομουν να παω 10 μετρα πιο κατω να κατσω στις σκαλες. Κοιτα να δεις… Ηταν και νεαροι τυποι που περιμεναν καθημενοι τη σειρα τους αλλα φιλοτιμηθηκε η ταλαιπωρημενη γυναικα… Σε λιγο σηκωθηκε ενας νεαρος και παραχωρησε τη θεση του και ετσι η καλη αυτή κυρια εκατσε διπλα μου. Ευγενεστατη, με ρωτησε πως χτυπησα και μου ειπε και τη δικη της ιστορια. Ειχε τον γιο της εργατη σε αποθηκη. Από λαθος χερισμο ενός συναδελφου του, το κλαρκ σχεδον του ξεριζωσε το ποδι από τη γαμπα και κατω… Και μετα τι να της πω για το δικο μου προβλημα… 27 χρονων παλικαρι, σχεδον 3 μηνες κατακοιτος και με ελπιδα να περπατησει από τους 6 μηνες και μετα…

Αυτή λοιπον η γυναικα του μοχθου και του πονου ειχε την καλοσυνη να μου παραχωρησει τη σειρα της.
- Περασε παιδι μου. Εσυ εχεις πατεριτσες, εγω καθομαι και μπορω να περιμενω. Κερδισα στην καταταξη 24 θεσεις και γυρευε ποσο χρονο και μπηκα.
Οι γιατροι με συμπαθησαν με το καλησπερα.
Με ρωτησαν τι εχω, που χειρουργηθηκα, από συμπτωση ο ενας ηξερε αυτόν που με μαχαιρωσε και μπροστα μου τον πηρε τηλεφωνο για καλημερο-χαιρετουρες και μου ειπε:

- Αραξε, θα σου κανουμε τα χαρτια όπως πρεπει για να μην ταλαιπωρηθεις.
Να ναι καλα οι ανθρωποι…

Φευγω από την επιτροπη και κατευθυνθηκα για το ανσανσερ.
Ότι ειχε φτασει στον οροφο, μπηκε ενας παππους και του φωναξα να κρατησει την πορτα για να προλαβω να μπω και εγω.
Δεν με ακουσε, η πορτα πηγαινε να κλεισει και ενας ιατρικος επισκεπτης που στο στρατο σιγουρα θα ηταν λοκατζης, ετρεξε, κρατησε την πορτα και ετσι καταφερα να μπω.

- Περαστικα σου φιλε, μου ειπε και τον ευχαριστησα εκπληκτος.

Θα μου πεις, ε, ενταξει και τι εγινε. Από το σημειο που βρισκομουν, οση ωρα μιλουσα με την κυρια, παρατηρησα πως ειχε μεγαλη αναμονη ο ανελκυστηρας ( ας πω και την ελληνικη λεξη ) οποτε και εκει γλιτωσα την ταλαιπωρια.

Φτανω στις διοικητικες υπηρεσιες, ενας χαμος. Παιρνω νουμερο, 178. Κοιταζω ποιο ηταν online εκεινη την ωρα, 114. Όλα τα καθισματα πιασμενα, κανεις δεν φιλοτιμηθηκε να σηκωθει και σκεφτηκα πως εκει θα αφηνα τα κοκκαλα μου. Ντραπηκα να πω «μπορει καποιο γουρουνακι να σηκωθει σας παρακαλω;» και στεκομουν ορθιος.

Είναι ζητημα αν περασαν 5 λεπτα, ακουσα ένα:

- Αφου δεν εχετε την ανθρωπια να σηκωθειτε, θα περασει τωρα το παιδι με τις πατεριτσες να εξυπηρετηθει! Ντροπη σε ολους σας!

Ηταν η προϊσταμενη που με ειχε δει από το γραφειο της και βγηκε εξω.
Την ευχαριστησα αποσβολωμενος.

Τελειωνω στα γρηγορα και με τις παροχες και ξεκινησα τον δρομο για την επιστροφη, διερωτωμενος αν θα τα καταφερω. Κατεβαινω κατω. Εβρεχε. Πανω που πηγα να καλεσω ραδιοταξι, βλεπω ένα, ακριβως μπροστα στην εισοδο!

- Φιλε ελευθερος; Ρωτησα.
- Όχι, γιατι περιμενω έναν παππου που είναι στο γιατρο
- Δεν μενω μακρια σε παρακαλω αλλα δυστυχως δεν μπορω να το περπατησω με τις πατεριτσες στη βροχη…
- Που μενεις;
- Εκει..
- Προλαβαινουμε. Μπες μεσα.

Φτανω στο σπιτι, αποβιβαζομαι και ξεκιναω να ανεβω τις σκαλες.
Να γλιστρανε τα σκαλοπατια και να προσπαθω να κρατησω ισορροπια.
Ξαφνικα νοιωθω ένα χερι να με κραταει και να με βοηθαει στην αναβαση.

Γυρναω και βλεπω τον φαρμακοποιο που είναι ακριβως απεναντι. Με ειδε όταν κατεβηκα και ετρεξε παρατωντας τη δουλεια του.

- ρε υποπτε, για ονομα ρε τρελε, μιλα, να ερθω να σε βοηθησω!!! Παλι καλα που σε ειδα δηλαδη!

Εφτασα σπιτι κουρασμενος αλλα ανακουφισμενος που τελειωσα με τη χαρτουρα.

Στην πρωτη τζουρα του καφε και του τσιγαρου, ένα χαμογελο ζωγραφιστηκε αυτοματα στο προσωπο μου.

Οσο υπαρχουν ανθρωποι…

Αληθεια, ποσοι αγνωστοι με βοηθησαν…
Ποσοι ανθρωποι που πιθανως δεν θα ξαναδω ποτε, εδειξαν καλοσυνη και ανθρωπια…
Μου ειπαν ένα «περαστικα» και ας μη με ηξεραν, που με βοηθησαν ο κάθενας με τον τροπο του…

Οσο υπαρχουν ανθρωποι και η ανθρωπια μπορει να μη διαφημιζεται αλλα υπαρχει.

Σε ευχαριστω Θεε μου που μου εδειξες ότι το ΦΩΣ δεν εσβησε….

Σιδερένιος ύποπτε, να γίνεις γρήγορα καλά και να συνεχίσεις να μας διηγείσαι με τον τρόπο σου τέτοιες ιστορίες θυμίζοντας μας ότι σε αυτή τη χώρα τελικά υπάρχει και φιλότιμο.

Εγώ τουλάχιστον σχεδόν το είχα ξεχάσει...

Nα εισαι καλα φιλε και περαστηκα σου ευχομαι.Η αληθεια ειναι οτι στις μερες μας σπανιζει η ανθρωπια και φανταζομαι σου προκαλεσε μεγαλη εκπληξη το ποσοι ανθρωποι σε βοηθησαν.Ευτυχως υπαρχουν και εξαιρεσεις και σου ετυχαν ολες μαζεμενες.

επειδή είσαι όμορφος έγιναν όλα αυτά ρε συ, όχι επειδή έχεις το πόδι σου

ναι, το σκεφτηκα και αυτο alexmei

Περαστικα κ απο μενα...υπομονη κ σιδερενιος..
Αυτο που εγω εχω να πω ειναι πως χρονο με τον χρονο,προκειμενου να παψουν να με ενοχλουν τετοιου ειδους πραγματα,''απευαισθητοποιηθηκα''...
Η ζωη ειναι σαν μια αρενα..που για να επιβιωσεις,χρειαζεται πολυ γερο στομαχι,κ ικανοτητα στο να στηριζεσαι στα ποδια σου,με τις δικες σου δυναμεις..
Δυστυχως,η ελλειψη του φιλοτιμου κ την ανθρωπινης αλληλεγγυης,συνοδευεται χερακι-χερακι κ με την αγνωμοσυνη..
Απαξ κ πραξεις κατι καλο,συνηθως εισπρατεις ''πισωπλατη''..για το ''ευχαριστω''..

Περαστικα suspect. Καλη και γρηγορη αναρρωση.

Γραφεις πολυ ωραια



Αυτο το σκεφτομαι οταν καμια φορα βοηθησω καμια γιαγιουλα στον δρομο και με κοιταει σαν να ειμαι εξωγηινος.

Σαν διαφήμιση τράπεζας ήταν ρε!

Σιδερενιος.

σας ευχαριστω πολυ.