Διαβαζοντας το σ/κ ένα ενδιαφερον βιβλιο, μου σκασε φλασια και την τιθω ( που θα ελεγε και η μεγαλη αντζελα δημητριου ) προς σκεψη/συζητηση:
Ποια είναι η μεγαλυτερη διαψευση που αντιμετωπισατε όταν τοτε που εισασταν παιδια - εφηβοι πιστευατε σε κατι και κατά την ενηλικιωση σας καταρριφθηκε σαν χαρτινος πυργος;
προσωπικα:
Η μεγαλυτερη διαψευση που εχω δει είναι όταν πιστευα πως όταν ενας ανθρωπος εχει γνωστικα και μορφωτικα ενδιαφεροντα, ασχολειται με διαφορες μορφες τεχνης ( μουσικη, ζωγραφικη, λογοτεχνια, θεατρο, κιν/φος κλπ ) και εχει μορφωση υψηλου επιπεδου, γινεται καλυτερος και καλλιεργειται εσωτερικα.
Πιο παλια δεν μου ηταν ιδιαιτερως συμπαθεις ανθρωποι που ακουγαν λαϊκοποπ σκυλαδικα, ή δεν ηξεραν τι είναι το θεατρο και η αγαπημενες τους ταινιες ηταν τα καουμποϊκα.
Μετα η ζωη προχωρησε και ειδα τους θαμωνες του Μεγαρου να εκμεταλλευονται ανθρωπους, το κοινο της λυρικης να μην εχει συστηθει με την καλοσυνη και τους λατρεις του Κισλοφσκι να εχουν τοσο ενδιαφερουσες αποψεις όπως η Εφη Σαρρη για την κριση στο μεσανατολικο.
Τελικα πιστευω ότι όλα τα παραπανω είναι επιφανεια και περιτυλιγμα. Το τι κουβαλαει καθενας στην ψυχη του και στον εγκεφαλο του δεν εχει να κανει ουτε με τις γνωσεις, ουτε με τα χομπι του, ουτε με τις «υψηλες» ενασχολησεις...