O Λεμπρόν μπορεί να έχει όλα τα υπόλοιπα και στατιστικά να είναι σχεδόν απλησίαστος αλλά το παιχνίδι του παραείναι εγωιστικό για να πάρει το 100% από τους συμπαίκτες του (Μάτζικ ο κορυφαίος σε αυτό), να τους βελτιώσει ή η ομάδα του να φτάσει σε πάρα πολύ ψηλά επίπεδα απόδοσης όπως κάνουν οι Ουόριορς, οι Μπουλς του Τζόρνταν και οι Λέικερς με τους Σέλτικς στα 80s.

ΥΓ: με το μπετατζής δεν χρειάζεται να εξοργίζεστε οι fans είναι φανερό ότι εννοώ όσους επιβάλλονται με την δύναμή τους

Ο Λεμπρόν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχει προσθέσει απίστευτες μπασκετικές κινήσεις, που σε συνδυασμό με το μπασκετικό IQ και την σωματοδομή του συνθέτουν αυτό το αθλητικό "τέρας". Τα σωματικά / αθλητικά χαρακτηριστικά θα πρέπει να προσμετρούνται στα πλεονεκτήματα ενός αθλητή και όχι στα μειονεκτήματα, γενικώς. Πρέπει δε να λάβουμε και υπόψιν ότι ορισμένες κινήσεις στο γήπεδο πολλές φορές δεν ευνοούνται από τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπως για παράδειγμα ο χειρισμός της μπάλας που είναι κάτι σπάνιο για αθλητή του αναστήματός του. Ας μην ξεχνάμε και το γεγονός ότι και ο MJ σε αθλητικά προσόντα ήταν πολύ παραπάνω από τον ΜΟ της εποχής του.

Απλά όταν πρόκειται για συγκρίσεις μεταξύ GOAT candidates (όταν αυτοί τυγχάνουν ευρείας αποδοχής εκατέρωθεν), τότε και η κουβέντα θα πάει σε λεπτομέρειες. Η δική μου τοποθέτηση είχε να κάνει περισσότερο με την παρεμβατικότητα που ασκεί τόσο σε εξωαγωνιστικό όσο και σε αγωνιστικό επίπεδο, το οποίο άλλοι το θεωρούν σαν το μεγάλο μειονέκτημα και άλλοι σαν πλεονέκτημα. Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι υποβαθμίζω την αξία του ή τον θεωρώ κάτι λιγότερο από GOAT candidate.

η αγωνιστική αξία του δεν μπορεί να υποβαθμιστεί από κανέναν όπως και των περισσοτέρων που μπαίνουν στην κουβέντα για GOAT. Όταν θέλω να τους συγκρίνω εκτός από το στιλ του καθενός και τί μου αρέσει να βλέπω(πχ Σακίλ ή Χακίμ ) βάζω μπροστά τον παράγοντα leader και εμπνευστής για τους συμπαίκτες του. Παρεμβατισμό όλοι αυτοί έχουν, το μυστικό είναι να υπάρχει προπονητής που να τον σέβονται και να τον ακούνε έτσι ώστε να δημιουργηθεί ομάδα που θα αφήσει το στίγμα της και θα μείνει στην ιστορία (Τζόρνταν είχε Φίλ Τζακσον, Μάτζικ τον Ράιλι, Ντάνκαν τον Πόποβιτς)

Ένα πολύ καλό βιβλίο που μπορεί να σε διαφωτίσει πάνω στην κόντρα Jackson - Krause είναι και αυτό του Lazenby σχετικά με τη ζωή του Jordan.

από τις καλύτερες βιογραφίες που έχω διαβάσει, καμιά σχέση με τις συνηθισμένες αγιογραφίες. Όποιος ασχολείται με ΝΒΑ αξίζει και με το παραπάνω να την διαβάσει

Πραγματικά όπως τα γράφεις. Το διάβασα πέρσι μέσα σε 3 μέρες! Βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι είχα πάρει αναρρωτική άδεια από τη δουλειά λόγω λοίμωξης του ανώτερου αναπνευστικού...

Μια ιδιαιτερότητα των φετινών τελικών περιφέρειας είναι ότι τα δύο αουτσάιντερ, βάση εμπειρίας, προηγούμενης απόδοσης στα πλέυ οφφ και πλήθους αστέρων σε σχέση με τον αντίπαλο, έχουν πλεονέκτημα έδρας. Θα τους λυγίσει η ψυχολογική πίεση της προσμονής του κοινού ή θα τους δώσει την απαραίτητη επιπλέον ώθηση για να δούμε διαφορετικό ζευγάρι στους τελικούς μετά το 2015;

Πιστεύω ότι η έδρα σε αυτό το στάδιο, δεδομένης της εμπειρίας των φαβορί θα είναι σχετικά αδιάφορος παράγοντας. Ειδικά όταν μιλάμε για τους Warriors, αλλά και από την άλλη τους Cavs του Lebron, που θα πάνε να πάρουν κάθε αγώνα χωρίς να διαλέγουν. Για μένα παίζει ρόλο η ψυχολογία της ομάδας και το όραμα σχετικά με το που φαντάζεται να φτάνει. Θεωρώ ότι σε αυτό το στάδιο οι 3/4 ομάδες που έχουν απομείνει, πιστεύουν ότι δεν έχουν πιάσει το ταβάνι τους ακόμα.

Και επειδή έχουμε και πολλές μέρες μπροστά μας, ας ρίξω κι ένα άτυπο και χωρίς κριτήρια (πέραν του impression) Playoffs MVP ranking έως τώρα:
1. Lebron
2. Harden
3. Durant
4. CP3
5. Anthony Davis*
6. Donovan Mitchell*
7. Terry Rozier
και μετά μάλλον ο Horford

* έχουν αποκλειστεί

Αν η 1/4 είναι αυτή που υποπτεύομαι, τουλάχιστον ένας παίχτης της διαφωνεί: YES WE CAN

Είμαι από τους λίγους που δεν θεωρώ την ένωση δυνάμεων μεγάλων αθλητών κάτι κακό? Και στο κάτω κάτω, περισσότερο λάθος του συστήματος είναι κάτι τέτοιο παρά της εκάστοτε ομάδας. Και αν μη τι άλλο αυτή η υπερομάδα δεν δημιουργήθηκε απλά παίρνοντας παίκτες από δεξιά και αριστερά, όπως το miami του lebron πχ. Αποτελείται από επιλογές και επενδύσεις των Warriors που τους βγήκαν στο τέλειο + το κερασάκι στην τούρτα που ήταν ο durrant! Εμένα μου είναι πολύ συμπαθητική ομάδα και ελπίζω να κρατήσει η δυναστεία τους για πολλά χρόνια!

Come again???
Πώς προκύπτει κάτι τέτοιο δηλαδή.
Το αγαπάμε το μπάσκετ των Warriors με Durant.

Απορώ πραγματικά αντί να γίνεται το αυτονόητο, να χαίρεται ο κόσμος μπασκετάρα, να είναι εκπαιδευμένο το μυαλό ώστε να ψάχνει δαίμονες και ακατανόητες απαιτήσεις από έναν παίκτη να αποδείξει την αξία του ΜΟΝΟ μέσα από ένα αλαζονικό και συμπλεγματικό σενάριο μεταξύ δραματικών καταστάσεων και αρχαίας τραγωγίας. Μην το καταδικάζετε χωρίς λόγο, δε θα σας την πει κανείς. Χαρείτε το για να το απολαύσετε.

Mπορεί να μην ήταν όλοι οι υπόλοιποι αλλά εκφράστηκαν παρόμοιες απόψεις.

Τα υπόλοιπα με τις νουθεσίες είναι περιττά. Δε μου αρέσουν οι ενώσεις δυνάμεων ούτε και η υποκρισία της λίγκας για ισορροπημένο πρωτάθλημα, που μέσω διαφόρων δηλώσεων ή κανόνων την στηρίζει άμεσα ή έμμεσα ( salary cap, bird rights, Draft). Και φυσικά θα το εκφράσω.

Απολαυστικό δεν είναι καθόλου το πρωτάθλημα όταν ξέρεις μια ομάδα θα τα σαρώσει όλα. Αλλά και πάλι αυτά που κάνει ο Ντουράντ είναι απίστευτα και το έγραψα παραπανω. Λανθασμένα συμπεράσματα λοιπον.

Προσωπικά δεν το αγαπώ καθόλου και δεν εννοώ τον τρόπο που παίζουν, αλλά το γεγονός ότι διαλύουν κάθε αντίπαλο. Για να απολαύσω το μπάσκετ, θέλω να βλέπω ανταγωνισμό και όχι να ξέρω από τον Οκτώβριο ποιος θα το σηκώσει τον Ιούνιο. Δεν είχα κανένα πρόβλημα με την ομάδα ως το 2016, αφού είχε δομηθεί με καλές επιλογές στο ντραφτ και μη σου πω κιόλας ότι είχα χαρεί που σήκωσαν κεφάλι, αφού ήταν μόνιμα στη μετριότητα μέχρι τότε. Η κίνηση όμως του Durant με ενόχλησε για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί πήγε στην ομάδα που δεν μπορούσε να αποκλείσει και δεύτερον γιατί επέλεξε έναν πολύ εύκολο τρόπο για να φτάσει στο πρωτάθλημα. Αν ήταν έτσι, θα πήγαινε και ο Magic στους Celtics, o Jordan στο Detroit, o Ewing στους Bulls κτλ. Του αναγνωρίζω ότι έβαλε κάτω το "εγώ" του και εντάχθηκε ομαλά στο σύνολο των Warriors χωρίς να προκαλέσει ζητήματα χημείας, αλλά η κίνησή του δεν προάγει τον ανταγωνισμό, ούτε την περιβόητη "ισορροπία" που διατυμπανίζει η ηγεσία της λίγκας κάνοντας τα στραβά μάτια. Δεν περίμεναν δηλαδή ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, όταν διόγκωναν το salary cap; Ακόμη και στην εποχή της αυτοκρατορίας των Bulls, υπήρχαν ομάδες που τους πίεζαν στα άκρα και έφταναν κοντά στο να τους νικήσουν. Τα περσινά και τα φετινά playoffs της Δύσης μοιάζουν με φαρσοκωμωδία. Ε όχι, αυτό το πράγμα δεν το απολαμβάνω και ούτε υπάρχει περίπτωση να με πείσει κάποιος να αλλάξω γνώμη πάνω σ' αυτό. Ας επιτρέψουν να στο τέλος να μαζεύονται και 10 παιχταράδες σε μια ομάδα, η οποία να τα σαρώνει όλα και οι υπόλοιπες να παίζουν τους κομπάρσους στο θέατρο του παραλόγου.

Ούτε εγώ είμαι υπέρ των super teams και για να είμαι ειλικρινής το πρώτο πρωτάθλημα των Warriors το είχα χαρεί περισσότερο ΑΛΛΑ το μπάσκετ που παίζεται αυτή την στιγμή λίγες ομάδες το έχουν παίξει. Και μπράβο τους γιατί η ραχοκοκκαλιά τους είναι παίχτες που αυτοί επέλεξαν και εξέλιξαν με αποτέλεσμα κάποιες χρήσιμες (έως πολύτιμες βλ. Iguodala) προσθήκες να τους κάνουν πρωταθλητές και το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται Durant να τους κάνει ασταμάτητους.

Και οι Miami των Lebron/Wade/Bosh ήταν ισοπεδωτικοί για μια 2ετία αλλά τέτοιο μπάσκετ δεν έπαιξαν.

Φέτος από την αρχή της χρονιάς υποστήριζα Rockets. Αυτή την στιγμή δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να κάνουν έστω μία νίκη.



Η κίνηση του Durant μπορεί να μην "τιμάει" τον ίδιο στα μάτια του μέσου ρομαντικού μπασκετικού οπαδού αλλά οι Warriors από την στιγμή που μπορούσαν να τον πάρουν γιατί να μην το κάνουν?

Μα δεν κατηγορώ την ομάδα. Αυτοί είχαν την δυνατότητα και τον πήραν. Η δική του απόφαση ήταν που με ενόχλησε (για να σου πω την αλήθεια έχει τελειώσει για μένα ως παίχτης) και η υποκρισία της λίγκας για δήθεν ισορροπίες και λοιπές μ*****ς. Μ' αρέσει που το 2011 είχαν ακυρώσει την ανταλλαγή του Paul. Τώρα, όλα ΟΚ, έτσι;

Προφανώς. Κανείς δε το αμφισβήτησε αυτό . Οι συνεργασίες τους, τα κοψίματα, οι πάσες και ο ρυθμός που έχουν δεν τον φτάνει κανείς. Δεν μπορείς να παίξεις ούτε με βοήθειες, ούτε ζώνη. Μόνο man to man και ελπίζεις να μη βρεθούν σε καλή μέρα. Αλλά πόσες πιθανότητες έχεις να βγάλεις εκτός ρυθμού, Τόμπσον, Κάρι, Γκριν, Ντουράντ σε ένα παιχνίδι για 48 λεπτά;

Από ελάχιστες ως καμία. Γίνεται πλέον φανερό, ότι παίζουν στο ρυθμό που θέλουν εκείνοι και αν νιώσουν ότι απειλούνται, πατούν το γκάζι και τελειώνει η υπόθεση. ίσως οι πλήρεις Celtics να μπορούσαν να τους κοντράρουν στα ίσα, αλλά και πάλι με τα "αν" δεν αλλάζουμε τα γεγονότα.

Φυσικά και δεν εκφράστηκαν αρνητικά "όλοι" αυτό ήταν το point μου. Ακόμα και ο Kef που κάνεις quote το αποκάλεσε "πανέμορφο".

Οι κανόνες υπάρχουν, τηρούνται και βοηθούν. Όμως αν π.χ. το Phoenix (τυχαίο το παράδειγμα ) πάει και δώσει 80 εκατομμύρια στον εκάστοτε Len για 4 χρόνια, φταίει η Λίγκα ή ο εκάστορε GM που μαθαίνει στου κασίδι το κεφάλι (αμφιβάλω αν μαθαίνουν όλοι βλ. SVG)
O Durant αποφάσισε να μην ζητήσει το max, δεν έσπασε κάποιον κανόνα ή κάτι για το οποίο η Λίγκα θα μπορούσε να επέμβει κάπως. Ελεύθερος ανταγωνισμός υπάρχει. Εκτός αν υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που να λέει ότι επιτρέπεται συγκεκριμένος αριθμός superstars/allstars/καλών παικτών σε μια ομάδα και δεν τον ξέρω.
Και για να επεκτείνω... Έκλεψε ο Ainge που μάζεψε ό,τι draft pick είχε το Brooklyn, που του τα έδωσε; Μπορούσε να πει κανείς ότι ο Embiid ή ο Simmons ήταν υγιείς και δεν έπαιξαν παράτυπα;
Αν ήθελε να βάλει έναν τέτοιον περιορισμό στις μετακινήσεις το ΝΒΑ και πάλι δε θα μπορούσε να σταματήσει το φαινόμενο μέσα από το draft να βρεθεί ένα ταλέντο που θα εξελισόταν σε superstar, οπότε και πάλι θα υπήρχαν τρεις (αυτός είναι ο απαγορευμένος αριθμος; ) και θα ήταν "αδικία". Το salary cap στήθηκε και βάσει αυτής της λογικής, αλλά με την γενική υπόθεση ότι οι παίκτες θα ζητούσαν το max σε όλες τις περιπτώσεις, οπότε κάποιος ιδιοκτήτης που είχε τα λεφτά να κρατήσει και τρίτο/τέταρτο superstar να το καταλάβαινε στην τσέπη. Πλέον τα κριτήρια των παικτών στις αποφάσεις τους άλλαξαν, κάτι που είναι αρκετά αστάθμητος παράγοντας για να μπει σε ένα μοντέλο ή να προβλεφθεί. Όσο οι μισθοδοσίες μένουν με loopholes και tricks κάτω από το treshold και είναι όλοι ευχαριστημένοι (οι παίκτες βασικά), τότε δεν τρέχει πρόβλημα πουθενά.


Δεν πάει να πείσει κάποιος κάποιον άλλο να αποδεχθεί κάτι συγκεκριμένο.

Οι Warriors παίζουν πολύ ωραίο μπάσκετ (ναι, όταν θέλουν/έχουν κίνητρο όπως λέει ο Kef) και αυτό είναι κάτι αναμφισβήτητο. Δεν επιδέχεται debate, αντικειμενικά. Αν τώρα θέλει να πει κάποιος ότι του αρέσει "το μπάσκετ των Warriors" μεν, αλλά δεν τους αρέσουν "οι Warriors" λόγω κινήσεων/ πολιτικής/ Durant κλπ. δεν καταλαβαίνω γιατί να υπάρχει αυτό το "αλλά" και να μη μένει κάποιος στο μπασκετικό κομάτι. Το λέμε λες και έγινε major cheat για να γίνει αυτό, κάτι που δεν στέκει.
Οι Warriors έχουν στερηθεί πολλά draft picks και προσπαθούν να κάνουν δεύτερη ομάδα με ό,τι κάτσει δοκιμάζοντας παίκτες από τη d-league και με βετεράνους, πιέζοντας γενικά στα όριά του το budget και με τον Durant. Δεν είναι κάποια ομάδα που έχει ευνοηθεί, ούτε από τη Λίγκα, ούτε έκανε κάποια ευνοϊκή ανταλλαγή, όπως π.χ. αυτή του Paul στους Clippers.


Αυτό συνέβαινε να υποθέσω και στις δεκαετίες με τα ιερά τέρατα που αναφέρεις κατά καιρούς.
Bulls του Jordan, Lakers του Magic, Celtics του Russell κοκ.
Εντάξει υπάρχει και η Ευρωλίγκα και η ACB ρε παιδιά. Μην πέσουμε πιο κάτω.


Τα κριτήρια με τα οποία αποφάσιζαν οι παίκτες 30 και 40 χρόνια πίσω ήταν διαφορετικά από τα σημερινά.
Το έχουν πει πολλοί παλιοί παίκτες, πρόσφατα άκουγα έναν να το σχολιάζει στο NBAtv, δε θυμάμαι ποιον... Οι παίκτες παλαιότερα κατά γενική ομολογία μετρούσαν περισσότερο με οικονομικά κριτήρια τις αποφάσεις για το που θα κάνουν συμβόλαιο.
Ο Durant είναι εξαίρεση. Top-3 παίκτης αποφασίζει να παίρνει 25 εκ. τον χρόνο (1 πάνω από τον Porter) για να μπορεί να πάρει αυτό που θέλει, να είναι σε μια θέση που μπορεί να διεκδικεί πρωταθλήματα. Δεν υπάρχει "δύσκολος" και "εύκολος" τρόπος και μαγκιά/φλωριά εδώ. Τα χρόνια περνάνε και δε γυρνάνε πίσω...
Δικαίωμά του καθενός είναι να πιστεύει ό,τι θέλει αν αυτό του προσφέρει κάποια εσωτερική ικανοποίηση, τί να πω, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.



Δεν το κατάλαβα αυτό, θα ήθελα να επεκτείνεις αυτή τη σκέψη σου.
Για ενδιαφέρον στην regular season έχω ακούσει και έχουν γίνει κινήσεις από Silver (rescheduling, κανόνες για rest κοκ).
Οι Rockets κατέκτησαν το home court φέτος, πόσο πιο ανταγωνιστική να γίνει η Δυτική δηλαδή;

Ρε φίλε "unfair" σε επίπεδο cheat συνεργασίες πάντα υπήρχαν. Σε 3 χρόνια από τώρα μπορεί οι Sixers να παίζουν πιο διαστημικό μπάσκετ από τους φετινούς Warriors ή το Φοίνιξ να πάρει τον Αιτον στο draft και μαζί με τον Μπούκερ να φτιάξει δίδυμο τύπου Σακιλ - Κόμπε.
Όλα είναι θέμα σωστού σχεδιασμού και μπόλικης τύχης. Και το δίδυμο Hill - McGrady κάποτε ήταν στα μάτια μου μπασκετική ονείρωξη που θα άλλαζε την ιστορία του ΝΒΑ αλλά δυστυχώς δεν...

Όχι, δεν ήταν φαρσοκωμωδία τα playoffs τη δεκαετία του '90, αφού υπήρχαν ομάδες για να κοντράρουν τους Bulls. Εξαίρεση ίσως αποτελούν το 1991 και το 1996, αν και τα πράγματα ίσως να ήταν πιο δύσκολα αν οι Magic δεν έχαναν δύο βασικούς παίχτες με τραυματισμούς. Οι Lakers των 80's είχαν πιο εύκολο δρόμο προς τους τελικούς, αλλά η Βοστόνη έπρεπε να αντιμετωπίσει τη Φιλαδέλφεια τα πρώτα χρόνια και το Detroit αργότερα. Ακόμη κι οι Celtics του Russell είχαν φτάσει κοντά στην ήττα σε κάποιες σειρές αγώνων. Tην τελευταία διετία βιώνουμε ένα υγιεινό περίπατο των Warriors.
Δεν μέμφομαι το δικαίωμα κάποιου παίχτη να κυνηγήσει τον τίτλο. Υπήρξαν περιπτώσεις βετεράνων (Barkley, Malone) που μετά από αποτυχημένες προσπάθειες άλλαξαν ομάδα στο τέλος της καριέρας τους γι' αυτό το λόγο. Κανένα πρόβλημα. Ο Lebron το 2010 δεν πήγε στους Celtics, αλλά έφτιαξε αλλού μια Big 3 για να τους εκθρονίσει. Επίσης, κανένα πρόβλημα. Η κίνηση του Durant όμως με ενόχλησε, γιατί λειτούργησε με το σκεπτικό "if you cannot beat them, join them". Σόρρυ, αλλά αυτό το μότο δεν το δέχομαι σε κανέναν τομέα της ζωής, γιατί εκφράζει αδυναμία και δεν αλλάζω γνώμη πάνω σ' αυτό. Ας πήγαινε στη Βοστόνη ή στους Spurs.
Όσο για το τελευταίο, θα σου εξηγήσω. Μας έπρηξαν τόσους μήνες με το λοκ άουτ το 2011, με σκοπό να προάγουν τον δίκαιο ανταγωνισμό και τις ευκαιρίες για όλους. Ματαίωσαν και ανταλλαγή γι' αυτό. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Να υπάρχει μια υπερομάδα, άλλες δυο -τρεις που έχουν λίγες πιθανότητες να τη νικήσουν και οι υπόλοιποι να παίζουν ουσιαστικά χωρίς στόχο. Δε με ενδιαφέρει τι λέει η θεωρία ή τι προθέσεις έχουν , αλλά η πράξη και η τελευταία δε συνάδει με τα λεγόμενά τους.

superteams, δηλαδή ομάδες με πολλούς σταρ πάντα υπήρχαν και ειδικά την τελευταία δεκαετία αυτές ήταν πολλές αλλά ούτε διάρκεια είχαν, ούτε κανένα σπουδαίο μπάσκετ έπαιξαν ενώ υπάρχει και το αντίθετο παράδειγμα με την φετινή Οκλαχόμα. Η διαφορά είναι ότι στους ουόριορς έχουν συγκεκριμένους, μοιρασμένους ρόλους χωρίς ο ένας να επισκιάζει τον άλλο και γι αυτό έχουν φτιάξει ομάδα που παίζει διαστημικό μπάσκετ. Πχ ο Λεμπρόν όπου και να πάει έτσι όπως παίζει δεν γίνεται να φτιάξει υπερομάδα, πρωταθλήματα παίρνει αλλά σε ομάδα που θα μείνει στην ιστορία όπως οι Λέικερς και οι Σέλτικς των 80ς, οι Μπουλς και οι Σπερς δεν πρόκειται να συμμετέχει εκτός και αν πάει για ένσημα αργότερα με δευτερεύοντα ρόλο

Αυτό, όπως προείπα, είναι το μόνο που αναγνωρίζω στον Durant. Δεν έκανε άνω κάτω την ομάδα αλλά προσαρμόστηκε σ' αυτήν.

Καλά κάνανε και πήραν τον Ντουράντ οι Γουόριορς το 2016. Τι θέλατε να κάνανε δηλαδή; Να δίνανε μαξ στον Μπαρνς;
Είχαν την ευκαιρία να διαλέξουν μεταξύ των δύο με μικρή διαφορά τιμής. Έτσι προσπερνάς κάτι τετοιο;
Και οι Σελτικς του Στίβενς υπερομάδα έχουν μαζί με τους τραυματίες. Και οι Καβς πριν φύγει ο Ιρβινγκ δεν είχαν τρεις σούπερσταρς;

Απο πλευρας warriors μια χαρα και αυτονοητη ηταν η κινηση ντουραντ. Τους ειχε κατσει να εχουν μεγαλο κενο στο σαλαρυ λογω του σχετικα χαμηλου συμβολαιου του καρρυ τοτε.

Η κινηση και μενα δεν μαρεσε γιατι ηδη ηταν η ομαδα με ρεκορ 73-9. Το να παρει και τον τοπ-3 παιχτη διελυε τον ανταγωνισμο.

Επισης για το ντουραντ μειωσε οσο ναναι το legacy του. Eιδικα επειδη στους ημιτελικους το 2016 ενω μπορουσαν να τους αποκλεισουν απετυχαν με μεγαλη ευθυνη του κεβιναρου!

Τι αξια εχει το legacy στην τελικη βέβαια; Ε συζητηση να γινεται

YΓ Ο τροπος που σκοραρει φετος και περυσι ο χαρντεν ειναι ερωτικος και το smoothness με το οποιο κανει τα παντα ειναι ανεπαναληπτο.
Ειδικα οταν κανει χαλαρα την τριπλιτσα κατω απτα ποδια και μετα απλως μετακινειται ηρεμα προς τα εξω για το τριποντακι σηκωνομενος ελαχιστα απο το εδαφος ενω εχει τεντομενο το χερι του αντιπαλου στην μουρη του, χωρις να τον επηρεαζει καθολου εννοειται, ...ερωτευσιμο ( beardophilia)

Εντάξει το θεωρώ τουλάχιστον άκυρο ρε παιδιά να λέμε μας άρεσαν τα παλιά τα χρόνια που ο Jordan έπαιρνε 6 πρωταθλήματα ή οι Lakers τρία σερί και μας πειράζουν ήδη από πέρυσι οι Warriors, πριν καν πάρουν το 2ο τους. Πείτε απλά με πείραξε ο Durant συγκεκριμένα κι όχι το "έφτιαξαν υπερομάδα είναι άδικο" (το οποίο όπως το έκαναν είναι από τις τεραστιότερες μαγκιές, μέσω draft). Μέχρι στιγμής έχουν δύο πρωταθλήματα και σας πείραζε επαναλαμβάνω πριν καν πάρουν αυτό το δεύτερο. Υπερομάδα πάντα υπάρχει μέχρι να εμφανιστεί η επόμενη που θα την εκθρονίσει. Συνήθως δεν κρατάνε και πολύ. Εγώ θα έλεγα να την χαρείτε όσο μπορείτε γιατί τέτοιες ομάδες βγαίνουν πολύ σπάνια (και για μένα δεν έχει ξαναβγεί). Ζούμε μια ομάδα ιστορική, μια εποχή ιστορική.

οk δεκτό αυτό αλλά πες και για το άλλο που βαράει αλύπητα όλο τον κόσμο που πάει να τον μαρκάρει χειρότερα και από τον τζόρτζεβιτς σε ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου προ 20ετίας

Ο Χάρντεν είναι ένας παίκτης που παίζει μπάσκετ με έναν χαρακτηρηστικά δικό του τρόπο.
Όπως ας πούμε έκανε κάποτε ο Γουόλτερ Μπέρι

Πολλή ενδιαφέρουσα η κουβέντα σας αν και . Και τώρα, ας συνεχίσω τo off-topic και εγώ!



Όλη η ουσία βρίσκεται εδώ. Σε ένα μιντιακό σύστημα που κρίνει σε υπέρμετρα μεγάλο βαθμό -και στο οποίο κατά την άποψή μου με την πάροδο των χρόνων βλέπουμε μια αργή αλλά συνάμα σταθερή αύξηση- τους παίκτες (προφανώς εδώ αναφέρομαι στους superstars δηλαδή πάνω κάτω στο top-10 της λίγκας) ανάλογα με τον αριθμό των πρωταθλημάτων τους, ο συγκεκριμένος superstar (βλ. Durant) αποφάσισε να επιλέξει τον πιο σύντομο δρόμο (οk θα δεχτώ οτι προφανώς ήταν και αυτός ο οποίος έδειχνε ευκολότερος) to accomplish his goal -που λένε και στο χωριό μου.

Το θέμα όμως δεν πρέπει να περιοριστεί αποκλειστικά στην κριτική για το πόσο γρήγορη ή εύκολη διαδρομή επέλεξε ο Durant -και ο κάθε Durant- στον δρόμο για τη συλλογή των πρωταθλημάτων του αλλά και στο ότι οι ίδιοι οι παίκτες ''πιέζονται'' να λάβουν αποφάσεις για να περάσουν τον πήχη που τα ίδια τα μίντια με τέτοια πίεση τοποθέτησαν. Όταν ο ίδιος ο Durant -που το 2010 μπορεί να λέγονταν Lebron- βλέπει ότι έχει υποβαθμιστεί τόσο πολύ η όποια ανάγνωριση στην προσωπική απόδοση στον βωμό του ''πρωτάθλημα με οποιοδήποτε κόστος'' τότε τι βλέπουμε να κάνει; Πολύ απλά αποφασίζει να κάνει αυτό για το οποίο του κάνανε πλύση εγκεφάλου εδώ και χρόνια. Ποιο είναι αυτό; Μα τι άλλο απ'το να πάρει το πρωτάθλημα αφήνοντας να περάσει σε δεύτερη μοίρα το πως αυτό θα πραγματοποιηθεί, ουσιαστικά σχεδόν αδιαφορώντας για τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνει.

Για χρόνια γίνονταν στον Durant είτε νύξεις είτε ερωτήσεις σχετικά με το πως αισθάνεται που είναι χωρίς τίτλο, που είναι τόσα χρόνια δεύτερος και όχι πρώτος(και όμως έχει γίνει τέτοια ερώτηση!). Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα εξώφυλλο του Durant στο Sports Illustrated το οποίο ενδεχομένως ήταν και το πρώτο καμπανάκι για κάποια απ'αυτά που θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια..Πάντως με αφορμή τον Kevin Durant θα ήθελα να μου απαντήσουν όσοι το 2010 ήταν ενάντια στην decision (προσοχή δεν μιλάω για τη επιλογή του να δημοσιοποίησει την απόφασή του σε ένα τηλεοπτικό σταθμό αλλά για την επιλογή την ίδια να πάει δηλαδή σε μια ομάδα με καλύτερους συμπαίκτες) αν ο Lebron δεν έφευγε ποτέ απ'το Cleveland, είχε 2 δαχτυλίδια λιγότερα αλλά με τον ίδιο αριθμό εμφανίσεων στους τελικούς και απόδοση ανάλογη με αυτήν της περιόδου '11-'14 θα τον τοποθετούσατε ψηλότερα, χαμηλότερα ή το ίδιο στο δικό σας goat candidate;

Θα μπορούσε να επιβάλει ελάχιστα συμβόλαια για τους σταρς, όπως έχει τα μέγιστα. Από όλες τις προτάσεις που έχω δει, αυτή είναι η μόνη που αποκλείει το ενδεχόμενο ένας σταρ να κάνει μεγάλη έκπτωση. Αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει τέτοιος κανονισμός, ούτε καν σκέψη. Οι Γουόριορς βρήκαν την ευκαιρία, παίχτες διατεθειμένους να κυνηγήσουν τον τίτλο αντί για τα λεφτά, και την εκμεταλλεύτηκαν. Μπράβο τους.



Αυτό που έχει αλλάξει είναι τα λεφτά των endorsements. Ο Ντουράντ δεν χάνει λεφτά, τα βγάζει από αλλού χάρη στη συμμετοχή του στους Νταμπς. Λεφτά που δεν θα έβγαζε αν έμενε στην Οκλαχόμα.



Για να είμαστε ακριβείς, ευνοήθηκαν από την απόφαση της ένωσης των παικτών να μην αποδεχτεί σταδιακή αύξηση του σάλαρυ καπ λόγω του νέου τηλεοπτικού, αλλά ν'ανεβεί το καπ 20Μ σε ένα καλοκαίρι. Βέβαια δε νομίζω ότι οι παίχτες το έκαναν με σκοπό να ευνοήσουν τους Νταμπς, άλλα είχαν στο μυαλό τους. Έτυχε όμως να ευνοηθούν και οι Γουόριορς.



Με τα προηγούμενα συμφωνώ, πάνω κάτω, εδώ διαφωνώ. Δε συνέβαινε ακριβώς το ίδιο. Οι Νταμπς έχουν δύο MVP στα ντουζένια τους. Δύο MVP στη σύγχρονη εποχή είχαν οι Λέηκερς του 80, οι Ρόκετς (Χακίμ-Μπάρκλεϋ) και οι Σπερς. Και οι τρεις τους είχαν τουλάχιστον τον ένα να είναι στα τελειώματα. Και μαζί με τους 2 MVP στα ντουζένια τους, έχουν 2 All Stars κι έναν πρώην All-Star/Finals MVP. Δε μετράω τον West που πήγε για να πάρει το δαχτυλίδι και πολλές πρωταθλήτριες είχαν έναν-δυο ανάλογους παίχτες. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά με μια γρήγορη ανασκόπηση, δεν μπόρεσα να βρω ίδια κατάσταση τα τελευταία 40 χρόνια. Ίσως πρέπει να πάμε πίσω στο 60 και στους Σέλτικς για να βρούμε κάτι αντίστοιχο. Στη ζωή των περισσότερων θεατών κάτι τέτοιο δεν έχει ξαναγίνει.

Και πάλι, μπράβο στους Γουόριορς πρέπει να πούμε. Κατανοώ όμως κι αυτόν που θα ήθελε να χάσουν γιατί έχει βαρεθεί να τους βλέπει να κερδίζουν. Μα πώς βαρέθηκε με 2 τίτλους σε 3 χρόνια; Ε, μιλάμε για παιχνίδι που διαρκεί 24 δευτερόλεπτα η κάθε επίθεση. 3 χρονιές είναι μιαν αιωνιότητα.

Επειδή είχα αναφέρει το πλεονέκτημα έδρας των αουτσάιντερ πριν την αρχή των πλέυ οφφς, να πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν θα υπήρχε σειρά στην Ανατολή αν δεν είχε το πλεονέκτημα η Βοστώνη. Θα ξεκινούσε με 2-0 ο Λεμπρόν και μετά άντε να πήγαινε 4-1. Αν το 2-0 οδηγήσει σε αποκλεισμό του Λεμπρόν, τότε κατά τη γνώμη μου, το πλεονέκτημα θα έχει γείρει την πλάστιγγα στη σειρά.

Το σχόλιό ήταν πάνω σε αναφορά του Geo82 περί "αδιάφορων playoffs" βάσει της θεωρίας του ότι οφείλεται στη υπερ-συγκέντρωση stars. Το αν θα είναι ενδιαφέροντα ή όχι τα playoffs είναι μεγάλη συζήτηση, αλλά σαφώς συνιστώσα πολλών παραγόντων και πολύ σχετική (αφού το ενδιαφέρον είναι υποκειμενικό). Εξαιρώ τους τραυματισμούς από την κουβέντα, αν και σχετικό.
Ένα παράδειγμα: LA Lakers τριετίας 2000-2002.
2000: πετυχαίνουν ζευγάρωμα με τους πολύ καλούς Blazers = καλή σειρά, ζευγάρωμα με πολύ καλούς επίσης Pacers -> πολύ ενδιαφέροντα playoffs
2001: σκουπίζουν τη Δυτική και παίζουν με Sixers στον Τελικό και όλα δείχνουν sweep κι εκεί αν δεν έκανε αυτήν τη ματσάρα ο Iverson στο Stapless = βαρετά playoffs; Σαφώς.
2002: από τις καλύτερες σειρές WCFs ποτέ με τους Kings. Τελικός με Nets, ξέραμε όλοι τί θα συμβεί. Βαθμός ενδιαφέροντος: σχετικός.
Το συμπέρασμα είναι ότι δε μπορείς να κρίνεις μια ομάδα συνολικά από πριν για να μαντέψεις όχι μόνο αν τα playoffs ως σύνολο, αλλά μια μεμονωμένη σειρά θα είναι ενδιαφέρουσα ή όχι. Όσο τρομακτική υπερομάδα είναι οι Warriors δε μπορεί να μην περιμένει κάποιος με ανυπομονεσία την αναμέτρηση με τους διψασμένους Rockets και έναν Τελικό απέναντι στην ομάδα του Stevens (πρώτη φορά το σκέφτομαι, αλλά αρχίζει και μου αρέσει η ιδέα όλο και περισσότερο, σε σχέση με τους Cavs). Ας μην προδικάζουμε κάτι λοιπόν. Μην ξεχνάμε ότι οι Cavs το έχουν κάνει ήδη μία φορά και το πάλεψαν καλά και άλλη μία, οπότε τρόπος βρίσκεται αν υπάρχουν ιδέες, το κατάλληλο υλικό και ένας πολύ καλός προπονητής.

Το δεύτερο που λες σχετικά με MVPs δεν τον πολυκαταλαβαίνω στα πλαίσια της συζήτησης αυτής. Ίσως επειδή δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση έναν τίτλο MVP, ως απόλυτο ( ; ) κριτήριο για τον χαρακτηρισμό ενός roster ως υπερομάδας. Το παράδειγμα των Bulls εδώ είναι χαρακτηριστικό ως η αντίθετη άποψη, μιας και υπήρξε ως μόνος MVP o MJ, αλλά στην ίδια ομάδα έπαιζε ένας top-10 παίκτης από τα 24 του έως τα 33 του (Pippen), ένας top-5 Euro της εποχής του (Kukoc), ο κορυφαίος σύγχρονος rebounder (Rodman) και ένας vet guard που σκόραρε 20 πόντους κατά μέσο όρο στις προηγούμενες ομάδες του (και όχι μόνο σκορ, αγαπάμε Ron Harper). Με το κριτήριο που αναφέρεις αγνοούμε πολύ σημαντικούς παίκτες, που μπορεί να μην ήταν έφεραν το "MVP" δίπλα στο όνομά τους, αλλά ήταν "super stars" συνολικά ή σε άλλα skills. Ακριβώς ότι κάνει ο Draymond Green αυτή τη στιγμή για τους Warriors, ό,τι έκανε ο Ben Wallace για τους Pistons, o Ginobili στους Spurs της ίδιας εποχής, ο Pau στους Lakers ή ο Pierce στους Celtics. Μιλάμε για Hall of Famers κάποια στιγμή, σίγουρα top-70 παίκτες όλων των εποχών σε επίπεδο καριέρας.
Top παίκτες δεκαετίας 2000 (σκοράρισμα)

(το κριτήριο στο σκοράρισμα αγνοεί παίκτες όπως ο Jason Kidd, o Ben Wallace, o Dwight Howard ή ο Lamar Odom ακόμα, που επηρέασαν επίσης σημαντικά το μπάσκετ της δεκαετίας αυτής)
Θα προτιμούσα ένα κριτήριο πιο κοντά στο "top10 παίκτες", μιας και το top-5 δε χωράει και πολλούς και είναι πολύ αυστηρό για να χαρακτηρίσουμε superstars. Και πάλι αυτό θα αγνοεί παίκτες με τεράστιο impact σε άλλα πράγματα, (αμυντικά, αλλά όχι μόνο), όπως ο Green, ο Chris Paul, o B.Wallace ή ο Rondo. Ίσως η παραπομπή σε All-NBA πεντάδες να είναι βοηθητική εδώ, αλλά και πάλι όχι το μόνο κριτήριο.
Έτσι από περιέργεια θα ήθελα τη γνώμη σας και έναν χαρακτηρισμό εδώ, αν θεωρείτε τους παρακάτω ως top-10/ superstars σήμερα (βάζω και τη γνώμη μου δίπλα):
Westbrook (top10/ superstar)
Paul (top10 borderline/ very impactful)
Durant (top10/ superstar)
Klay Thompson (top15)
Curry (top10/ superstar)
Draymond (top15/ very impactful)
Lebron (top10/ superstar)
Irving (top10/ superstar)
Giannis (top10/ superstar)
Embiid
Lillard (top15)
A.D. (top10/ superstar)
Wall (top10 borderline)
Butler (top15)
Harden (top10/ superstar)
Cousins (top15)
DeRozan
PG13
Kawhi (top10/ superstar)
Al Horford (top20/ very impactful)

Πιστεύω ότι οποιοσδήποτε συνδυασμός δύο από των bold ονομάτων από την παραπάνω λίστα, δίνει τον χαρακτηρισμός ως superstars team. Εάν μάλιστα υπάρχουν περισσότεροι εκεί ή η ομάδα είναι αρκετά ισορροπημένη σε βαθμό που της δίνει το πλεονέκτημα να χτιστεί ορθολογικά (π.χ. το Cousins-Davis ήταν travesty φαινομενικά, αλλά ίσως δουλέψει τελικά. Όπως και οποιοσδήποτε συνδυασμός έχει δοκιμαστεί εκτός Durant δίπλα στον Westbrook), τότε αρχίζει και παίρνει σαφώς χαρακτηριστικά μιας super team. Για παράδειγμα αν κάναμε ένα αντικειμενικό αντίστοιχο top20 παικτών για το 2007-12 θα βλέπαμε τρεις, ίσως και τέσσερις (Rondo/Allen) παίκτες των Celtics μέσα. Για μένα ήταν σαφέστατα super team, παρόλο που δεν είχε τη διάρκεια εκείνη για να χαρακτηριστεί σε αυτό το κλισέ που λένε "δυναστεία" και δε μ' αρέσει. Όλοι (εκτός Allen) είχαν MVP votes σε 6 χρονιές από τις 7 του διαστήματος αυτού.
Όλη η συζήτηση είτε για τα superteams, είτε σχετικά με ατομικές GOAT καταστάσεις καταλήγει και πάλι σε αυτό το ανεξήγητο, που είναι η χημεία μιας ομάδας. Δεν 'πα να 'χει τον πιο καλό παίκτη του κόσμου (βλ.early Jordan, first Cavs era Lebron κοκ), αν δεν βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες ταυτόχρονα και δουλέψουν όλοι πάνω στον ίδιο στόχο, δεν πρόκειται να συμβεί εύκολα κάτι εντυπωσιακά μεγάλο, πέρα από ένα μεμονωμένο πρωτάθλήμα στην καλύτερη.

* Δύο MVP συμπαίκτες συνυπήρξαν και Kobe-Shaq σχετικά πρόσφατα. Δε βάζω και τον Malone όταν προστέθηκε σε αυτήν την ομάδα, θα είναι σαν να υπολογίζουμε ως MVP τον Rose σε όποια όμάδα πηγαίνει στο εξής.

Credits στον Enjoy που εντόπισε και ανέλυσε (κάπως όπως το σκεφτόμουν, αλλά χωρίς να το κάνω) τη διαφορά ανάμεσα στο decision making των παικτών κάποτε vs τα τελευταία χρόνια. Ήθελα να προσθέσω αυτό που πολύ σωστά έγραψες ενώ έγραφα για τον Durant, πιστεύω επίσης ότι οι παίκτες σαφώς επηρεάζονται από τα media. Η συζήτηση για το "τί είναι σημαντικό για αναγνώριση ή για GOAT κριτήρια" είναι πολύ συναφής στο πώς στελεχώνονται και δημιουργούνται σήμερα αλλά και τα τελευταία χρόνια οι ομάδες. Γενικά θεωρώ ότι το περιβάλλον απόλυτης της ελευθερίας λόγου και έκφρασης που βιώνουμε στον κόσμο των social media, η αμεσότητα με τον κόσμο και ο ελάχιστος χρόνος που απαιτείται πλέον για να γίνει γνωστή μια πληροφορία, έχουν δώσει έναν χαρακτήρα στο sport, άμεσα συνδεδεμένο με τους ταχείς ρυθμούς της εποχής, με στόχευση στο αποτέλεσμα με τον πιο άμεσο και αποδοτικό τρόπο. Ήταν λογικότατο ο Durant να επιλέξει να ενσωματωθεί στην ομάδα των Warriors, παρά σε οποιαδήποτε άλλη ήταν στο short list (Washington, Knicks, Heat, Clippers, Spurs, Celtics), ακριβώς επειδή ήταν στην πιο κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα από οποιαδήποτε άλλη εκείνη τη στιγμή.

Αλλά κακά τα ψέμματα, ένα πρωτάθλημα είναι η ύψιστη ομαδική κατάκτηση στο ΝΒΑ, που μετράει πολύ περισσότερο, ακόμα και από το MVP στη συζήτηση για τί κάνει έναν παίκτη πετυχημένο σε μία συγκεκριμένη χρονιά και καλώς δίνεται η σημασία που δίδεται.

Καλά η γενικότερη αδιαφορία του ΝΒΑ έγκειται στην νοοτροπία του μέσου Αμερικάνου που δεν πάει στο γήπεδο για να δει την ομάδα του να κερδίζει αλλά για να δει ... σόου. Πάρτε LA και NY που ενώ Lakers και Knicks ξύνουν πάτο εδώ και χρόνια δεν κουνιέται φύλλο. Είμαι σίγουρος ότι περισσότερο γκρινιάζουν οι Έλληνες οπαδοί των Lakers και Knicks παρά οι Αμερικάνοι
Κάποτε ήταν και τα χρήματα ένας λόγος που οι παίχτες άφηναν τα κόκκαλα τους στο παρκέ. Τώρα βλέπουμε μετριότητες να βγάζουν εκατομμύρια για πλάκα, ποιος ο λόγος να σκιστεί ο άλλος αν έχει εξασφαλίσει το οικονομικό του και παράλληλα η ομάδα του δεν απειλείται με υποβιβασμό?

Μπορεί το ΝΒΑ να είναι έτη μπροστά στα περισσότερα θέματα αλλά το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει άλλο επίπεδο ανταγωνισμού. Και αυτός ο ανταγωνισμός είναι το αλατοπίπερο. Καλό θα ήταν να δούμε νέα rivalries αλλά πλέον οι "τσαμπουκάδες" δεν γίνονται στα παρκέ αλλά στο tweeter.

Συμφωνώ ότι σημασία έχει να κολλάνε οι παίχτες μεταξύ τους κι ότι 5 όλ σταρς πιθανότατα είναι καλύτεροι από 2 MVPs. Ομως οι Καβς έχουν 5 όλ σταρς, εκ των οποίων οι 2 είναι MVPs. Και δεν υπήρξαν απλά στο παρελθόν, όπως στις όμοιες περιπτώσεις του παρελθόντος. Διεκδικούν το βραβείο σήμερα, τώρα που γράφουμε.

Προβληματίστηκα λίγο με τους Μπουλς για το αν είναι ό,τι πιο κοντινό στους Ντάμπς, παρότι δεν κερδισε MVP ο Πιπεν. Πολύ πιθανό να είναι έτσι και συμφωνώ ότι ιδανικά θα συμπεριλαμβάναμε και παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου που δεν πήραν το βραβείο. Μια πληρέστερη ανάλυση θα κύτταζε τις all ΝBA πεντάδες πχ. Το κριτήριο του τοπ-Ν δε μου αρέσει γιατί δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος προσδιορισμού ποιος το πληροί. Το MVP το διάλεξα και γιατί ήταν γρήγορο να το ελέγξω και γιατί στο μυαλό του casual θεατή έχει ιδιαίτερο βάρος.

Η ανταγωνιστικότητα στα πλέυ οφ μπορεί να έχει δύο ερμηνείες. Η πρώτη ότι οι σειρές τραβάνε πολλούς αγώνες και η δεύτερη ότι κάθε χρόνο άλλες ομάδες κερδίζουν, κι ας το κάνουν εύκολα. Όποιος ρίξει μια ματιά στην ιστορία του ΝΒΑ θα δει ότι η τελευταία περίοδος με το ραντεβού Καβς και Ντάμπς στους τελικούς με εύκολο μονοπάτι μέχρι εκεί δεν είναι τόσα μοναδική. Είναι όμως αρκετά διαφορετική συγκρινόμενη με την δεκαετία του 00, πριν πάει ο Λεμπρον στους Χητ. Κι επειδή το σημείο αναφοράς είναι η δεκαετία αυτή για πολύ κόσμο, έχουμε τις διαμαρτυρίες.

Το ΝΒΑ θα έπρεπε να το νοιάζει μόνο αν μειώνει τα έσοδα. Αν τα αυξάνει ή δεν τα επηρεάζει, δεν έχει λόγο να δράσει.

Μια σημείωση: όταν έλεγα δύο MVP, εννοούσα παίχτες που το έχουν κερδίσει ή το κέρδισαν τη σαιζόν που έπαιζαν στην ίδια ομάδα. Με την έννοια αυτή έπρεπε να αναφέρω τους Καβς με Λεμπρον-Ροουζ (προφανής ο λόγος που δεν μετράνε) και τους Λεηκερς της χρονιάς του Μαλόουν. Οι Θάντερ ή οι Λέηκερς των Κομπε-Σακ δε μετράνε γιατί οι Ουεστμπρουκ, Χαρντεν, Κόμπε δεν είχαν κερδίσει την διάκριση όσο έπαιζαν με Ντουράντ ή Σακ.

Δεν είναι μόνο δική μου η άποψη ότι τα περσινά playoffs ήταν νερόβραστα και φαρσοκωμωδία. Είχαν ειπωθεί τέτοιες απόψεις και εδώ μέσα και σε αμερικάνικα φόρουμ που συμμετέχω και δεν είχαν άδικο. Συμφωνώ για το 2001 που αναφέρεις. Δυστυχώς, ήταν η εποχή που ο τελικός της Δύσης θεωρούταν ότι καθόριζε τον πρωταθλητή. Το 2003 βελτιώθηκαν τα πράγματα, ενώ το 2004 είχαμε τις τιτανομαχίες της Δύσης με Sacramento, Wolves, Lakers, Spurs και τους περίφημους τελικούς της Ανατολής ανάμεσα σε Indiana και Detroit, όπου μόνο τα κόκαλά τους δεν άφησαν οι παίχτες στο παρκέ από τις δυνατές άμυνες. Πώς να συγκριθούν αυτές οι εποχές με πέρσι που το Golden State και το Cleveland έφτασαν με sweep ως τους τελικούς (το Κλίβελαντ έχασε 1 παιχνίδι επειδή υποτίμησε τη Βοστόνη), ενώ και οι τελικοί ήταν one team show? Είτε αρέσει ή όχι τη μεγαλύτερη ευθύνη γι' αυτό την έχει ο Durant. Δεν είναι τυχαίος παίχτης αλλά top 5. Άφησε μια ομάδα που πίεσε απίστευτα και παραλίγο να αποκλείσει τους εκπληκτικούς Warriors του 2016 και μάλιστα είχε και Ο ΙΔΙΟΣ μεγάλη ευθύνη στην αποτυχία, για να πάει να παίξει μαζί τους διαλύοντας μ' αυτό τον τρόπο την μοναδική ομάδα που μπορούσε να τους ανταγωνιστεί. Αν δεν μπορούσε άλλο με τον Westbrook ΟΚ, αλλά θα μπορούσε να επιλέξει τους Spurs ή τους Celtics. Πρόκειται για δύο συλλόγους με υγιές μπασκετικό περιβάλλον, όπου η παρουσία τους θα τους έκανε διεκδικητές. Επιπλέον, σύμφωνα με αμερικανικά δημοσιεύματα προετοίμαζε από την τελευταία του χρονιά αυτή τη μετάβαση, κάτι που δεν ήταν και τόσο ηθικό απέναντι στους τότε συμπαίκτες του. Ο τρόπος σκέψης του ανήκει σε αδύναμο συναισθηματικά άνθρωπο και μη μου πεις ότι πιέστηκε από το σύστημα, γιατί οι άνθρωποι που έχουν ισχυρό χαρακτήρα και πίστη στον εαυτό τους δεν γίνονται έρμαιο του συστήματος. Επέλεξε τον εύκολο δρόμο και κρίθηκε γι' αυτό, ενώ ούτε ο ίδιος ένιωθε άνετα με την απόφασή του και προσπαθούσε συνέχεια να δικαιολογηθεί (ψάξε δηλώσεις του και θα δεις), ενώ έφτιαξε και ψεύτικο λογαριασμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δικαιολογήσει τον εαυτό του. Μέχρι και η μαμάκα του βγήκε στην εκπομπή του Smith μετά τους περσινούς τελικούς για να διαμαρτυρηθεί γιατί κατηγορούσε ο δημοσιογράφος το "μωράκι" της. Σόρρυ, αλλά αυτά δείχνουν άνθρωπο ανασφαλή και αδύναμο, που ενδιαφέρεται πολύ για το τι θα πουν οι άλλοι. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν ήθελε να είναι το πρώτο βιολί σε μια ομάδα. Πώς θες να βάλεις τον εαυτό σου ανάμεσα στους κορυφαίους όταν σκέφτεσαι έτσι; Γι' αυτό σου είχα πει ότι δεν αλλάζω γνώμη γι' αυτόν ό,τι και να μου πει κάποιος. Δε με νοιάζει αν πάρει με τους Warriors 3, 5 ή 10 πρωταθλήματα. Προσωπικά, θα έχω σε μεγαλύτερη εκτίμηση τον Reggie Miller που έμεινε και πάλεψε στην Indiana μέχρι το τέλος και ίσως να είχε πάρει τίτλο το 2005 αν δεν έπεφτε το ξύλο στο Ντιτρόιτ, παρά αυτόν που ενώθηκε με τον μεγάλο του ανταγωνιστή για να το καταφέρει.

Δεν μέμφομαι καθόλου τους Warriors για την απόκτησή του. Αφού είχαν το δικαίωμα τον κυνήγησαν και μάλιστα πήραν και ρίσκο, αφού η απόκτηση ενός σούπερ σταρ μπορούσε άνετα να διαταράξει τη χημεία ενός εκπληκτικού συνόλου που φτιάχτηκε με κόπο μέσα από καλές επιλογές στο ντραφτ και ανταλλαγές. Ούτε στη λίγκα άρεσε πολύ κίνησή του, αφού, αν θυμάσαι, και ο Silver "ενοχλήθηκε" από την έλλειψη ανταγωνισμού στα περσινά play offs. Φέτος τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα όσον αφορά την Ανατολή. Στη Δύση, ελπίζω το Χιούστον να ορθώσει ανάστημα, ώστε να δούμε μια καλή σειρά. Οι super teams πάντα ωφελούσαν το ΝΒΑ (η μοναδική δεκαετία με πραγματική ισορροπία δυνάμεων, τα 70's, δεν είχαν και πολύ μεγάλη απήχηση) αλλά πάντα υπήρχαν 3-4 καλές ομάδες που μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το τέρμα.

Σίγουρα δεν θα χεις διαβάσει Canis Hoopus για να το λες αυτό

Όταν ο Durant μπαίνει μέσα και δεν παίρνει αιχμαλώτους δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι αδύναμος συναισθηματικά άνθρωπος. Αν δεν ήταν ισχυρός χαρακτήρας και δεν είχε πίστη στον εαυτό του θα χε καταρρεύσει από όσα του έχουν σύρει, αλλά εκείνος δίνει απαντήσεις στο γήπεδο.

3 επισημανσεις, που δεν ξερω αν ειναι ακυρες ή οχι.
1)Η πρωτη superteam ηταν οι Celtics με Garnett-Pierce-Allen. Ομως προκειται για 3 παιχτες κλασης μεν, που κανενας τους δεν ηταν τοπ 5 στη λιγκα. Δεν ειναι στην ιδια κατηγορια με τους σημερινους Warriors.
2)Το κακο ξεκινησε απο την τριαδα του Miami με Lebron-Wade-Bosh. 3 παιχτες σε καλη ηλικια, με διακρισεις στην καριερα τους και ατομικες και ομαδικες και με εναν απο τους κορυφαιους του πρωταθληματος εκεινη την εποχη. Η επιτυχια που εφεραν αυτοι στο Μαιαμι εκανε κι αλλες ομαδες να ψαξουν την ενισχυση με αυτο τον τροπο.
3)Το διδυμο Shaq-Kobe δεν μπαινει σε αυτη την κατηγορια, γιατι ο Kobe ηρθε στους Lakers στα 18 χωρις να ειναι ετοιμος παιχτης. Δε φτιαχτηκε δηλαδη superteam, παρολο που υπηρχε διδυμο της κλασης Durant-Curry(και ακομα καλυτερο), αφου μετα τους 2 σταρ υπηρχαν παιχτες καθαρα ρολιστες(εστω και glorified, οπως οι Malone-Payton στα 41 και 36 τους). Διπλα σε αυτους δε χωρουσε αλλωστε τριτος σταρ και το ειδαμε τη σεζον του πρωτου τιτλου, που ο Rice δεν εβρισκε ρολο.

Αποτυχημένη superteam υπήρξε πιο πριν και το Houston με Olazuwon, Barkley, Pippen. Αλλά βέβαια αποτυχημένη.


Στον Wade αναφέρεσαι, σωστά ???


Ωστόσο και η τριπλέτα Shaq, Kobe, Rice κατοχυρώνει πατέντα superteam άσχετα αν δεν έπιασε ο Rice τα στάνταρ του. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν έπιασε αυτός, δεδομένου ότι ο Kobe τότε σούταρε σαν τον Μάντζαρη και ο καλύτερος τρίποντος της ομάδας πρέπει να ήταν ο Horry.

Πολύ αποτυχημένη όμως. Superteams ήταν και οι Lakers και οι Celtics των 80'σ. Eιδικά οι ομάδες του 1987 και του 1986 αντίστοιχα είχαν πολύ γεμάτα ρόστερ.



Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν του αρέσει να είναι πρώτο βιολί σε μια ομάδα. Προφανώς τον βολεύει που στους Warriors δεν είναι ο "ηγέτης", αλλά έχει ο Curry αυτό το λόγο. Όταν κλαιγόταν σε κάθε ευκαιρία, έφτιαχνε ψεύτικους λογαριασμούς και έβγαινε η μαμά να τον υπερασπιστεί σε εκπομπή, μπορεί να θεωρηθεί ισχυρός χαρακτήρας; Μάλλον όχι. Στην αρχή του έδινα ελαφρυντικά, αλλά μετά από τις παραπάνω κινήσεις όχι. Ο ισχυρός άνθρωπος υπερασπίζεται με σθένος την επιλογή του και δεν κλαίγεται για να δικαιολογηθεί.

Αλλά όλα κρίνονται στο γήπεδο κι εκεί είναι από τους πιο ισχυρούς που υπάρχουν. Κι αυτό είναι που μετράει. Τα απέξω είναι για χαβαλέ και δεν αντιλέγω ότι είχε κακές αντιδράσεις, αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι ανίσχυρος συναισθηματικά ένας άνθρωπος που τρώει παιδιά εντός των τεσσάρων γραμμών, που είναι απλά ασταμάτητος.

Επειδή μπορεί να είχε πει κάτι κάποτε, αλλά μετά από αυτό έχουμε σταματήσει να διαβάζουμε ότι έχει πει έκτοτε να βλέπουμε τι κάνει μέσα στο γηπεδο. Ο άνθρωπος δεν εξελίσσεται, κάτι που έχει πει κάποτε θα τον σημαδεύει για μια ζωή χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα γι αυτό πια.

Υπάρχει εξήγηση γι' αυτό. Πολλές φορές, όταν κάποιος άνθρωπος πιέζεται ψυχολογικά, μπορεί να επικεντρωθεί σε κάποιον τομέα (στη συγκεκριμένη περίπτωση στη δουλειά του), ο οποίος του τονώνει την αυτοπεποίθηση και του δημιουργεί ένα αίσθημα σιγουριάς. Η παρουσία άλλων δύο ικανότατων σκόρερ, καθώς και ενός πολυεργαλείου, πιθανότατα του μειώνει την πίεση που αισθάνεται και έχει τη δυνατότητα να αποδώσει καλύτερα. Το είχε δηλώσει πέρσι αυτό, ότι τον βόλευε που δεν είναι το επίκεντρο της ομάδας. Ίσως τελικά να τον πίεζε η κατάσταση στην Οκλαχόμα, που θεωρούταν το πρώτο βιολί, και η κατάσταση στους Warriors τον βολεύει καλύτερα. Το πρωτάθλημα που κατέκτησε τον ανακούφισε ακόμη περισσότερο. Όταν κάποιος δηλώνει ότι έμεινε για δυο εβδομάδες στο σπίτι μετά την απόφασή του να αλλάξει ομάδα, δείχνει άνθρωπο ευάλωτο συναισθηματικά. Ο Lebron απ' την άλλη είναι το εντελώς αντίθετο, αφού θέλει να περνούν όλα από τα χέρια του.
Η κατάσταση μέσα στο γήπεδο δεν αντικατοπτρίζει πάντα την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου. Θυμήσου τις φετινές δηλώσεις των DeRozan και Love για την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού.

Mε βάση αυτό που λέγατε, βρήκα ένα στατιστικό που επιβεβαιώνει την κυριαρχία μιας μονοτονίας στα οφς.
Τα Blowouts στους τελικούς περιφερειών .



https://www.facebook.com/NylonCalculus/

Ωραίο τα γράφημά σου, γιατί αποδεικνύει ότι όσοι σχολιάζουμε αρνητικά την κατάσταση, δεν το κάνουμε απλά από εμπάθεια. Μακάρι να αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο από δω και πέρα, θα είμαι ο πρώτος που θα χαρώ. Θέλουμε να βλέπουμε δυνατές μάχες και όχι περιπάτους.

Βέβαια φέτος δεν είναι ότι βλέπουμε περιπάτους λόγω δυναμικότητας, αφού όλες οι ομάδες έχουν μίνιμουμ δύο νίκες. Απλά όποιος μένει λίγο πίσω φαίνεται να παρατάει το παιχνίδι και να κοιτάει το επόμενο.

Πιο πολύ για πέρσι πάει το σχόλιό μου. Φέτος είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα.

Κι εδω μπαινει το διλημμα: Τι προτιμαμε; Μια σειρα που ληγει 4-3 με ολα τα ματς να κρινονται με 15+ ποντους διαφορα ή μια που ληγει 4-0/4-1, αλλα ολα τα ματς ειναι κλειστα και κρινονται στα τελευταια λεπτα; Ποια θεωρουμε πιο ανταγωνιστικη σειρα και πιο ενδιαφερουσα για τον ουδετερο;
(παω για υπνο τωρα γιατι εχουμε και ξυπνημα στις 4 για το ματς...)

Το σκεφτόμουν κι εγώ σήμερα, αλλά μάλλον θα σου πω κατά τις 7 παρά δέκα. Ήδη το μετάνιωσα που έχασα το προηγούμενο εξ' αιτίας αυτών των συζητήσεων περί έλλειψης ποιοτικών playoffs που με επηρέασαν (βρήκα δικαιολογία για να κοιμηθώ νωρίς βασικά).
Εννοείται σαφώς προτιμώ ένα τίμιο 4-1 που θα μπορούσε να είναι και 4-3 για λεπτομέρειες από το 4-3 των Celtics vs Bucks, που 100 φορές να έπαιζαν τις 97 θα πέρναγαν οι Cs (το πολύ τις 95).