http://nba-observer.blogspot.gr/2014/12/royce-white.html
Επηρεασμένο από τη ζωή του Royce White και το πρόσφατο κείμενό του με αφορμή τα περιστατικά αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ
https://medium.com/the-cauldron/i-cant-brea...er-a08516e2bef6
QUOTE
Με τα μάτια του Royce White
Λίγοι θα τον θυμούνται.
Κυρίως όσοι έχουν πρόσφατο το draft του 2012, αυτοί που παρακολουθούσαν λίγο στενότερα τους Rockets τότε, άντε και μερικοί που τους αρέσουν οι πιο ιδιαίτερες και ανθρώπινες πτυχές αυτού που ονομάζω "NBA Life".
Μια τέτοια είναι η ιστορία του Royce White στον κόσμο που ζούμε.
O Royce θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα fundementally skilled μπασκετικά ταλέντα της κλάσης του 2012. Παίζοντας στη μοναδική του κολλεγιακή χρονιά με το Iowa State ανακηρύχθηκε Big 12 newcomer of the year και επιλέχθηκε στην All First Team Big 12 από τους προπονητές της κατηγορίας. Στο τέλος της χρονιάς κατάφερε κάτι μοναδικό μέχρι σήμερα στο κολλεγιακό μπάσκετ: σημειώθηκε ως ο μοναδικός παίκτης στην Ιστορία που κατατάχθηκε στην ομάδα του ως πρώτος στις στατιστικές κατηγορίες πόντων, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψιμάτων και κοψιμάτων σε μια χρονιά!
Η ιδιαιτερότητα του White ωστόσο, δεν ήταν το μπασκετικό του επίπεδο, αλλά η ασθένειά που κουβαλάει μαζί του από τη στιγμή που γεννήθηκε: Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή. Η μέρα του draft ήταν μια ιδιαίτερα αγχώδης στιγμή για τον White. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι GMs των ομάδων του ΝΒΑ αποφάσιζαν ότι ένα pick ενός αθλητή με τα δεδομένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά θα αποτελούσε ένα τεράστιο ρίσκο για να επενδύσουν πάνω του. Ο μοναδικός picker που έδειξε ενδιαφέρον και ρίσκο ήταν ο Kevin McHale των Rockets, που τον επέλεξε στο #16. O Young γνώριζε ωστόσο ότι η επιλογή του από μια ομάδα δεν σήμαινε και το de facto εισιτήριο του για μια επαγγελματική καριέρα.
Το Grantland έχει ανεβάσει ένα βίντεο με την εξιστόρηση του White για τον ψυχισμό του την ημέρα του draft, ο οποίος περιγράφει με θάρρος και φυσικότητα τα ιδιαίτερα συναισθήματά του, όντας ο εαυτός του και χωρίς να δείχνει να σκέφτεται αν τον ενοχλεί η αποδοχή αυτής της κατάστασής του από το κοινωνικό σύνολο.
Τα εμπόδια για τον White ήταν πολύ μεγαλύτερα απ' όσο μπορεί να φανταστεί ένας κοινός νους, κάποιος που δε μπορεί να μπει στο μυαλό του. Το άγχος και ο φόβος του ήταν τροχοπέδη για να σκεφτεί ακόμα κι ο ίδιος ότι μπορεί να αντέξει το έντονο πρόγραμμα μια επαγγελματικής ομάδας στο ΝΒΑ. Αρχικά ο φόβος του για τα αεροπλάνα ξεκίνησε να τον προβληματίζει μπροστά στην πρόκληση των 90+ προγραμματισμένων πτήσεων των Rockets για την επερχόμενη χρονιά.
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να ακολουθήσει το άκαμπτο -σε προσαρμογές γι' αυτόν- πρόγραμμα των Rockets, ο White με τους δικηγόρους του προσπάθησε να διεκδικήσει την εισαγωγή ενός "mental health protocol" ως ενσωματωμένο όρο στο επαγγελματικό του συμβόλαιο.
"If I was an NBA player now without the protocols and safety measures,I would be risking my health, risking my life. What comes along with mental health if left untreated? Alcohol abuse, marijuana abuse, suicidal behavior, homicidal behavior, those are things I'm not willing to risk to play basketball, to have money, to have fame. That's it."
Οι συζητήσεις δεν οδήγησαν κάπου κι έτσι μετά άκαρπες προσπάθειες να ενταχθεί στο πρόγραμμα των Rockets και συνεχόμενες διαμάχες με τη Διοίκηση, ο White κατέληξε να βρίσκεται μεταξύ ομάδων NBDL και στο σπίτι του. Ανταλλάχθηκε στους Sixers μετά από έναν χρόνο για να τον αφήσουν τελικά ελεύθερο τον Οκτώβριο του 2013. Υπέγραψε δύο δεκαήμερα συμβόλαια με τους Kings για να κάνει τελικώς το ντεμπούτο του σε αγώνα NBA τον Μάρτιο του 2014.
Οι Kings δεν του έδωσαν νέο συμβόλαιο. Ο White είχε επιχειρήσει να εκθέσει τις απόψεις του στην προσπάθεια που έκανε να εξισώσει τις ψυχικές ασθένειες με τους σωματικούς τραυματισμούς στα πλαίσια της ισότητας στη μεταχείριση που επεδίωκε να λαμβάνει ως ανθρώπινο ον από τον εκάστοτε εργοδότη του (βλ. ομάδα ΝΒΑ).
Για τον White η καριέρα στο ΝΒΑ ήταν κάτι πρακτικά ακατόρθωτο, πλέον ο αγώνας που κάνει απέναντι στην ασθένειά του όμως δεν είναι ο σκοπός της ζωής του. Η ευαισθητοποίηση του κοινού στα θέματα ψυχικών ασθενειών είναι κάτι που δείχνει να τον ενδιαφέρει σήμερα,
Με αφορμή τα τελευταία κρούσματα βίας στις ΗΠΑ τον τελευταίο χρόνο, ο White μέσω του blog The Cauldron, ανέπτυξε τις θέσεις του μέσα από το πρίσμα που του προσδίδει η ιδιαιτερότητα του ως ασθενής ψυχικής ασθένειας και υπέρμαχος της ιδέας για ανοιχτό διάλογο πάνω στη σοβαρότητα των ψυχικών θεμάτων στην καθημερινή κοινωνική ζωή και την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστούν και όχι να παραμεληθούν.
Απόδοση του κειμένου:
"I CAN'T BREATH, EITHER"
' Κλειστοφοβία (ουσιαστικό): 1) ο φόβος του να είσαι σε κλειστούς ή μικρούς χώρους, 2) άβολη ή δυσάρεστη αίσθηση που προκαλείται από την κατάσταση που περιορίζει ή απαγορεύει. Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση τύπου "μάχης ή φυγής".
Ίσως θα ήταν πολύ βολικό να χαρακτηρίσει τις διαμαρτυρίες που υπάρχουν σε εθνικό επίπεδο για τις δολοφονίες από την αστυνομία, τον ρατσισμό και την κοινωνική αδικία, ως κρίσεις πανικού. Παρόλα αυτά, είναι σαφές ότι η χώρα μας πάσχει από μια συλλογική κλειστοφοβία που έχει ενταθεί τον τελευταίο χρόνο και μας έχει φέρει σε επικίνδυνο σημείο. Οι πολίτες και η αστυνομία αισθάνονται ότι βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Απαντήσεις: - αν η απερίσκεπτη ή/ και η άσκοπη χρήση βίας και όπλων ή η φαινομενικά τυχαία και αντιφατική καταστροφή της περιουσίας και των επιχειρήσεων - χαρακτηρίζονται από πανικό, παραλογισμό και φόβο.
Δεν είμαι ψυχολόγος. Είμαι υπέρμαχος της ψυχικής υγείας, που η εμπειρία μου έχει προσφέρει έναν ορισμένο βαθμό ορατότητας. (ή "φήμη", ανάλογα με το ποιους NBA GMs θα ρωτήσει κανείς, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για μια άλλη ημέρα), Αλλά ως κάποιος που ασχολείται με την αγχώδη διαταραχή κάθε μέρα, ξέρω πολλά για κρίσεις πανικού και της αδυναμίας να αναπνεύσει κανείς. Ως ένας Μαύρος Αμερικανός, είμαι ιδιαίτερα εναρμονισμένος με την ίδια αίσθηση να νιώθει κάποιος ότι κλείνεται και πνίγεται - η αφρικανική αμερικανική κοινότητα παραμένει ευρέως αδικημένη από τους τεράστιου μεγέθους εθνικούς πόρους μας, θεωρείται από μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού μας ως ανάξια μιας βασικής μεταχείρισης.
Ξέρω πόσο αντιπαραγωγικό είναι η έλλειψη ενός βασικού πρωτοκόλλου, όταν μιλάμε για την ψυχολογική ευεξία ενός εργαζομένου. Η προσπάθειά μου για να δημιουργηθεί ένα σαφές πρωτόκολλο στο ΝΒΑ, μου έδωσε πολλές ταμπέλες, από μια πριμαντόνα, μέχρι σε ένα πρόβλημα αποδυτήρια και υποψιάζομαι ότι με έβαλε ανεπίσημα σε μια Μαύρη Λίστα, αν και ήμουν ένα draft πρώτου γύρου. Από αυτή την άποψη, ίσως αποτελώ μια μικρή αλληγορία για τον κοινωνικό διάλογο γύρω από την ψυχική υγεία: οι άνθρωποι σε σημαντικές θέσεις εξουσίας αντί να ασχολούνται με το θέμα, μάλλον το αγνοούν μέχρι να εξασθενήσει και να απομακρυνθεί.
Αλλά αυτό δε φεύγει.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται εντός της ομάδας των ιδιοκτητών και των GMs ωστόσο. Όταν πρόκειται για τα θέματα της ψυχικής ασθένειας και την ψυχική υγεία, είτε στις πιο φτωχές και ψυχικά τραυματισμένες κοινότητες ή ακόμα και εντός των τμημάτων που εργάζονται όσους αστυνομεύουν τους δρόμους, η συζήτηση με θέμα τον φόβο, το άγχος, το στρες και την κατάθλιψη παραμένει ένα taboo που στιγματίζει όσους συμμετέχουν σε αυτές. Η στάση που υπάρχει είναι ότι "καλύτερα θα θέλαμε να μην γνωρίζουμε".
Γιατί; Επειδή η ψυχική υγεία είναι ένα θέμα που απαιτεί και διευρύνει την ατομική και συλλογική μας ευθύνη για τους εαυτούς μας και τους άλλους. Είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το ποιοι πραγματικά είμαστε - κι εμείς εξακολουθούμε να τρέχουμε από τις αντανακλάσει μας.
Μπορούμε να συζητήσουμε για αιτία και τις επιπτώσεις, αλλά τα γεγονότα δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια κινήσεων: οι πιο καταπιεσμένα κοινότητες είναι οχυρωμένες σε έναν κύκλο της κοινωνικής δυσλειτουργίας. Η Αστυνομία μας χρησιμοποιεί βάναυση και μερικές φορές θανατηφόρα τακτική στις αλληλεπιδράσεις της με τις κοινότητες και στα πλαίσια της συζήτησης σχετικά με το "σωστό και το λάθος", η πιο σημαντική πτυχή της συζήτησης - ως συνήθως - απουσιάζει. Ο πολιτισμός μας εμπνέει και στη συνέχεια παραμελεί τις σοβαρές ψυχικές ασθένειες που υπάρχουν σε πάρα πολλούς από τους πολίτες του. Δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε να διαιωνίζεται αυτό το πρόβλημα με την πεισματική άρνηση αυτό να αντιμετωπιστεί.
Ως ευσυνείδητος πολίτης αυτού του κράτους, αισθάνομαι συμπάθεια για την Αστυνομία μας. Η δουλειά τους είναι επικίνδυνη και συχνά χωρίς επιβράβευση, πολλοί δε από τους αστυνομικούς εργάζονται εξαντλητικά και είναι κακοπληρωμένοι σε συνάρτηση με τη ζωτική σημασία του λειτουργήματος που υπηρετούν. Αξιωματικοί όπως ο Darren Wilson είναι άνθρωποι επιρρεπείς στο ίδιο στρες, φόβους και άλλα ψυχικά προβλήματα, όπως οποιοσδήποτε από εμάς. Λόγω του συνδυασμού της έκθεσής τους στο σφάλμα τους και τους κινδύνους της εργασίας τους, είναι μη συγκαταβατικό το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα εγκατεστημένες πολιτικές για την ψυχολογική αξιολόγηση των αστυνομικών. Αυτό φανερώνει κάτι τρομακτικό για τον πολιτισμό μας, δηλαδή ότι προτιμούμε να αυξηθεί το επίπεδο οπλισμού των αστυνομικών, παρά να ληφθούν μέτρα που θα εξασφαλίζουν την υγεία τόσο αυτών, όσο κι εκείνων που υπηρετούν.
Έχουμε επιλέξει το φόβο αντί της κατανόησης, τον ανταγωνισμό αντί της συμπάθειας, και την ωμής βία αντί του ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.
Οι επιλογές αυτές έχουν ολέθριες συνέπειες. Είναι προφανές ότι κάποιοι από τους αξιωματικούς της Αστυνομίας μας θεωρούν τους εαυτούς τους ως στρατιώτες, παρά ως ειρηνευτικές δυνάμεις - μια σοβαρή συνέπεια της αυξανόμενης "στρατιωτικοποίησης" της αστυνομίας. Ο κίνδυνος αυτής της άποψης - κάτι που μετατρέπει τις κοινότητες σε εμπόλεμες ζώνες και δημιουργεί στην Αστυνομία το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με κάθε κόστος, παρά την αποκλιμάκωση - είναι ότι υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη ρήξη στην εμπιστοσύνη και την επικοινωνία μεταξύ των αστυνομικών και των πολιτών. Και οι δύο πλευρές έχουν γίνει απάνθρωπες στα μάτια του άλλου, κι έτσι δε μπορεί να υπάρξει ένας εποικοδομητικός προοδευτικός διάλογος μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα.
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε θέματα όπως η εγκληματικότητα, η πολιτισμική και οικονομική φτώχεια και η βιαιότητα της αστυνομίας, αλλά χωρίς μια προσέγγιση που στηρίζεται στην αναγνώριση και τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων, η πρόοδος θα είναι περιορισμένη.
Όταν φοιτούσα στο Iowa State, αισθανόμουν ότι το μπάσκετ ήταν μια δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα απολαύσει το περιβάλλον στο Ames ή ότι το να παίζω το παιχνίδι μου αγαπώ ήταν μια αγγαρεία - μάλλον το αντίθετο. Μου άρεσε πολύ η ζωή μου στην πανεπιστημιούπολη, αισθάνθηκα το δέσιμο με τους συμφοιτητές μου και τους οπαδούς μέχρι σήμερα, νιώθω ακόμη μια βαθιά και μακροχρόνια αγάπη για τον coach Hoiberg και τους συμπαίκτες μου.
Για να είμαι πιο σαφής, εννοώ ότι κάθε άσκηση που απαιτεί την προσπάθεια και το χρόνο που ένας αθλητής της πρώτης κολλεγιακής κατηγορίας βάζει μέσα σε εβδομαδιαία βάση, ισοδυναμεί με μια θέση εργασίας πλήρους απασχόλησης σε κορυφαίο πανεπιστημιακό επίπεδο. Μέσα σε αυτό περιβάλλον "εργασίας", ένας προπονητής και το προσωπικό του, έχουν τον ίδιο ρόλο που έχουν οι εργοδότες/ επιβλέποντες, υπό την έννοια ότι πρέπει όχι μόνο να πείσουν και να κινητοποιήσουν μια ομάδα για να συμμετάσχει σε έναν κοινό στόχο, αλλά επίσης ότι πρέπει να δημιουργήσουν ένα υγιές και άνετο περιβάλλον για τους παίκτες, αν θέλουν την πραγματική μακροπρόθεσμη επιτυχία.
Στο Iowa State, ένιωσα την έντονη υποστήριξη από την πρώτη στιγμή που έφτασα. Ακόμη και οι μικρότερες ενδείξεις αναγνώρισης και κατανόησης είναι ασύγκριτα σημαντικές για κάποιον που παλεύει με θέματα ψυχικής υγείας. Όσο μεγαλύτερη υποστήριξη δέχεται κανείς, τόσο πιο ενθαρρυμένοι αισθάνονται οι υπάλληλοι/ αθλητές (εργαζόμενοι) ώστε να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς με τους ανωτέρους / προπονητές τους.
Λόγω του άγχους μου δεν έτρωγα πριν από τα παιχνίδια ποτέ. Το στομάχι μου ήταν πολύ νευρικό. Η ομάδα πάντα συναντιόταν για να φάει το πρωινό σε μια τεράστια αίθουσα συνεδρίων, κάτι που ήταν δύσκολο για μένα να καθίσω εκεί, όπου όλοι εκτός από εμένα έτρωγαν. Ο coach Hoiberg το αναγνώρισε και μου επέτρεπε να παραλείπω το πρωινό. Ακόμη κι αυτή η μικρή χειρονομία έχτισε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας και με έκανε πιο ανοιχτό κι επικοινωνιακό σχετικά με άλλα ζητήματα.
Όταν είχα τα θέματά μου, το προσωπικό στο Iowa State παρέμενε ευέλικτο και προσεκτικό. Προνοούσε, αντί να αντιδρά. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι στιγματίζομαι ή κρίνομαι ως ανεπαρκής, λόγω της διαταραχής άγχους. Αυτό το επίπεδο σεβασμού, εμπιστοσύνης και κατανόησης είναι ο λόγος που ήμουν σε θέση να παίξω στο πρώτο μου παιχνίδι εναντίον του Kansas μπροστά από το έντονο πλήθος στο Allen Fieldhouse και να αισθάνομαι το ίδιο φυσικό άγχος όπως οι συμπαίκτες μου, παρά έναν γενικό πανικό που σχετίζεται με τη διαταραχή μου. Είναι επίσης ο λόγος που κατατάχθηκα πρώτος στην ομάδα μου σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ, μπλοκ, και κλεψίματα (ο μοναδικός παίκτης στη χώρα που το έκανε), κερδίζοντας μια ομόφωνη Big 12 First All Team και σημειώνοντας εύφημο μνεία ως All-American.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι περήφανος για ό,τι έκανα στο γήπεδο, αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς το δίκτυο υποστήριξης που παρείχε το πανεπιστήμιο και το πρόγραμμα μπάσκετ του - το οποίο ήταν σε εναρμόνιση με την ιδιαιτερότητά μου από το ξεκίνημα- δε θα ήμουν στη θέση να τα καταφέρω. Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα κύρια ζητήματα για οποιαδήποτε εταιρεία ή υπηρεσία, επειδή ένα υγιέστερο εργατικό δυναμικό είναι πιο παραγωγικό και αποτελεσματικό.
Ένας αστυνομικός δεν πρόκειται ποτέ να σταλεί εκεί έξω χωρίς ενισχύσεις, αλλά όπως ανακάλυψα στο πανεπιστήμιο, η καλύτερη "ενίσχυση" έρχεται πριν καν βγούμε από τις περιοχές εργασίας μας. Η προληπτική συμβουλευτική και οι περιοδική ψυχολογικές αξιολογήσεις είναι ανεκτίμητης αξίας για τους επαγγελματίες που βλέπουν τη χειρότερη όψη των κοινωνικών δυσλειτουργιών με μη φυσιολογική συχνότητα. Ένας αστυνομικός πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να παραδεχθεί τις ανησυχίες και τους φόβους του στους συναδέλφους και τους ανωτέρους του, προκειμένου να διατηρηθεί η λογική του καθώς και η αποτελεσματικότητά του.
Όταν το NFL βρέθηκε βυθισμένο σε ένα σκάνδαλο οικιακής κακοποίησης (σ.σ. domestic abuse), σκέφτηκα ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που υποστηρίζω ένα βασικό πρωτόκολλο για το χειρισμό της ψυχικής υγείας στο ΝΒΑ. Δεν είναι δύσκολο να συσχετιστεί με χαρακτηριστικά του NFL, δηλαδή της αγωνιστικής βαρβαρότητας, οι τραυματισμοί στο κεφάλι, ο υπερβάλλων ζήλος στη χρήση των συνταγογραφούμενων φαρμάκων, και συζυγική / ενδοοικογενειακή βία.
Δε συγκλονίστηκα όταν έμαθα για το γεγονός ότι αρκετές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι σύντροφοι των αστυνομικών υποφέρουν από ενδοοικογενειακή κακοποίηση σε ποσοστά σημαντικά υψηλότερα από ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Οι αστυνομικοί, όπως οι αθλητές του NFL χρειάζονται απεγνωσμένα συνεπή συμβουλευτική ώστε επαγγελματική τους καθημερινότητα δεν επεκτείνεται στην προσωπική τους ζωή.
O Norm Stamper, πρώην αρχηγός της Αστυνομίας του Seattle και υπέρμαχος της επιστροφής στην "κοινοτική αστυνόμευση" πιστεύει ότι "υπάρχει περισσότερος φόβος στην αστυνόμευση σήμερα. Λειτουργεί σε υπερβολικό επίπεδο. Οι αστυνομικοί στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για τον φόβο αυτό". Δεν έμεινα έκπληκτος από το σχόλιο. Αυτό το είδος της έκφρασης αποθαρρύνεται και στιγματίζει. Η δική μου εμπειρία με την αρχική ανοιχτή συζήτηση σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες στο ΝΒΑ με έκανε να πιστέψω ότι οι άνθρωποι στην εξουσία νοιάζονται περισσότερο για τη γενική εικόνα από τον εποικοδομητικό διάλογο σχετικά με την ψυχική υγεία των εργαζομένων τους. Ακόμα και κοινές πτυχές της ζωής, όπως ο φόβος και το άγχος, είναι θέματα ταμπού. Ως συνέπεια, ο φόβος αυτοκαταστρέφει και βράζει κάτω από την επιφάνεια, και τα αποτελέσματα είναι συχνά τραγικά.
Τα πρόσφατα γεγονότα και πλάνα με την αστυνομία να χρησιμοποιεί βίαιες και θανάσιμες τακτικές είναι τρομακτικά και ανεξήγητα - ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος πυροβόλησε 14 φορές (αρκετές βολές στην πλάτη) από απόσταση ένα 12χρονο παιδί που πυροβολήθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που η αστυνομία κατέφθασε στον τόπο, χωρίς να του δοθεί βοήθεια ενώ η ζωή του έφευγε όσο περνούσε ο χρόνος. Ένας αθώος άνθρωπος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε σε ένα κλιμακοστάσιο, με τον επίμαχο αξιωματικό να στέλνει γραπτά μηνύματα στην Ένωση που ανήκει πριν καν καλέσει ασθενοφόρο. Ένας άνδρας πέθανε από πνιγμό, αν και ο ίδιος επανειλημμένα προειδοποίησε ότι δε μπορούσε να αναπνεύσει.
Ανεξήγητα, κάποιοι από εμάς ακόμα δεν βλέπουμε καθαρά ποιο είναι το σωστό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας. Αντ' αυτού, βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε, αυτό που είναι αναμενόμενο από εμάς να δούμε (σ.σ. pre-programmed to see) μέσα από το πρίσμα των προκαταλήψεων και του ρατσισμού. Είναι η διαστρεβλομένη όραση που επιτρέπει στους ανθρώπους να βλέπουν τις φωτογραφίες του Darren Wilson με μόλις μια γρατσουνιά πάνω του, αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τη ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο και οι πυροβολισμοί κατά του Michael Brown ήταν δικαιολογημένοι. Εν τω μεταξύ, ορισμένα από αυτά τα ίδια άτομα βλέποντας φωτογραφίες πολιτών των οποίων τα μάτια έχουν μαυρίσει και μελανιάσει από το ξύλο, δεν αισθάνονται καμία συμπάθεια.
Ούτε η Αστυνομία μπορεί να δει καθαρά ποιο είναι το σωστό. Αστυνομικός της Αστυνομίας του Milwauckee Christopher Manney, ο οποίος πυροβόλησε τον Dontre Hamiltion 14 φορές, ισχυρίστηκε ο Hamilton είχε "μυώδης σωματοδομή" και "σίγουρα θα εξουδετέρωνε εμένα ή σχεδόν οποιονδήποτε άλλο αξιωματικό θα μπορούσα να σκεφτώ, να σας πω την αλήθεια. Ήταν τόσο μεγάλος και μυώδης. Θα έλεγα ότι θα ήταν αδύνατο να ελεγχθεί αν ήσουν μόνος σου (απέναντί του)". Ο Manney ισχυρίστηκε επίσης ότι ο Hamilton ήταν "συγκριτικά νεότερος από εμένα, σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση από μένα και πολύ ισχυρότερος και πιο μυώδης". Στην πραγματικότητα ο Hamilton ήταν 1,70 m. και 76 κιλά, ελαφρώς υπέρβαρος για το ύψος του.
Στον απόηχο των πυροβολισμών του Tamir Rice, ο αξιωματικός ο οποίος τους διέταξε περιέγραψε τον Rice ως έναν 20χρονο μαύρο αμερικανό. Ήταν 12 ετών. Ο Darren Wilson, που έχει ύψος 1,95 και βάρος 96 κιλά, περιέγραψε τον Michael Brown στην κατάθεσή του ως ένα τρομερό υβρίδιο (unholly hybrid) ανάμεσα σε Incredible Hulk και Sasquatch.
Αν και είναι εύκολο να αποδώσουμε στον ρατσισμό την αιτία για αυτό το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που αυτοί οι αξιωματικοί είδαν στο μυαλό τους και στην πραγματική κατάσταση που συνέβαινε μπροστά τους, ωστόσο αυτό απλοποιεί κάτι πολύ πιο πολύπλοκο από έναν χαρακτηρισμό (σ.σ. ρατσισμός εδώ). Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και ο ρατσισμός είναι μια ασθένεια του νου - ή όπως η Toni Morrison (σ.σ. συγγραφέας) θεώρησε "μια βαθιά νεύρωση όπου κανείς δεν εξετάζει αυτό που είναι μπροστά του".
Πράγματι, η υπερβολική διόγκωση της ηλικίας και η σωματοδομή των μαύρων αγοριών είναι επιδημική. Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι τόσο το ευρύ κοινό, όσο και η αστυνομία, έχουν την τάση να αξιολογούν τους μαύρους άνδρες ως "απειλή", ανεξάρτητα από την αθωότητά τους, τη σωματοδομή και την ηλικία. Πάνω σε αυτό μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Psychological Association's Journal of Personality and Social POsychology βρήκε έναν συσχέτιση μεταξύ λευκών ανδρών αστυνομικών με ιστορικό χρήσης βίας σε μαύρα αγόρια υπό επιτήρηση και χαρακτηριστικών "απάνθρωπης προκατάληψης" (σ.σ αναφέρεται ως επιστημονικός όρος). Η ίδια μελέτη διαπίστωσε μια τάση μεταξύ των λευκών θηλυκών φοιτητριών να θεωρούν μαύρα αγόρια μεγαλύτερα των 10 ετών ως «σημαντικά λιγότερο αθώα» από το αντίστοιχα λευκά αγόρια της ίδιας ηλικίας.
Με άλλα λόγια, η κοινωνία βλέπει τους μεγαλώσωμους νεαρούς μαύρους άνδρες, ως λιγότερο αθώα και πιο απειλητική στοιχεία από τους αντίστοιχους λευκούς της ίδιας ηλικίας. Εντός της κουλτούρας της Αστυνομίας το ίδιο ισχύει, με βίαια και δυνητικά θανατηφόρα αποτελέσματα.
Ως νεαρός μαύρος άνδρας ο οποίος αντιμετωπίζει μια αγχώδη διαταραχή και έχει διαστάσεις 2,04 μ. και 122 κιλά, αυτή η προκατάληψη μου δίνει δικαιολογημένο λόγο ανησυχίας. Αν και σπάνια αισθάνθηκα φοβισμένος στην παρουσία αστυνομικών, με προβληματίζει ότι πολλοί μπορεί να έχουν μια προδιάθεση να αισθάνονται φοβισμένοι στην παρουσία μου, ανεξάρτητα από την αθωότητα ή η πρόθεσή μου.
Η αστυνομία οφείλει να με δει ξεκάθαρα για αυτό που είμαι - και εγώ πρέπει να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να τους δω επίσης (σ.σ. για αυτό που είναι εκείνοι). Διακυβεύονται πάρα πολλά στην αντίθετη περίπτωση.
Τα γεγονότα του 2014 δεν είναι μοναδικά: οι δολοφονίες του Michael Brown, του Tamir Rice, του Dontre Hamilton ή του John Crawford μεταξύ άλλων. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός εκτεταμένου σχεδίου που υπάρχει για πολλές δεκαετίες όσον αφορά στην παραμέληση: τόσο των φτωχότερων κοινοτήτων μας αλλά και της αστυνομίας, με τα δύο μέρη τραυματισμένα και ανεπαρκώς υπηρετούμενα όσον αφορά τους πόρους για θέματα ψυχικής υγείας. Είναι ένα τοξικό μείγμα, που θα συνεχίσει να παράγει τοξικά αποτελέσματα.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε αφελείς για περισσότερο. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ρατσισμός, ατομικός και συστημικός, εντός των αστυνομικών τμημάτων μας. Έχουμε σοβαρές υποψίες ότι πολλοί αξιωματικοί ενδεχομένως να πάσχουν από κάποια μορφή PTSD (Διαταραχή μετά από ψυχοτραυματικό στρες) που οφείλεται στις εμπειρίες τους στην εργασία. Επίσης, γνωρίζουμε ότι μέλη φτωχών κοινοτήτων βρίσκονται συχνά βυθισμένα σε κυκλική δυσλειτουργία που έχει περιπλέξει τα ιστορικά και κοινωνιολογικά θεμέλια, και αυτό παράγει μια έξαρση των ψυχικών ασθενειών που επιδεινώνονται όσο παραμένουν αθεράπευτες.
Έχουμε ανάγκη από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Χρειαζόμαστε μια διεθνική συζήτηση για την ψυχική υγεία. Χρειαζόμαστε πολιτικές και πόρους πλήρως ανανεωμένες ώστε να συμβαδίζουν με τις ψυχικές ασθένειες που υπάρχουν στους κύκλους της Αστυνομίας και μεταφέρονται στην κοινωνία κάθε μέρα. Μια βελτιωμένη εξατομικευμένη εκπαίδευση και περιοδικές ψυχολογικές αξιολογήσεις θα ήταν μια καλή αρχή. Οι αστυνομικοί δεν είναι ρομπότ, είναι ανθρώπινα όντα. Ομοίως, τα άτομα στις φτωχότερες κοινότητες, συχνά "μαυροκρατούμενες", δεν είναι στατιστικά στοιχεία, είναι επίσης ανθρώπινα όντα. Μια κοινωνία δεν είναι μια επιχείρηση που πρέπει να συνδράμει σε έναν στόχο, είναι μια συνεργατική ανθρώπινη προσπάθεια.
Ο πολιτισμός και οι εργοδότες μας πρέπει να σεβαστούν αυτόν τον ουσιαστικό ανθρωπισμό. Τα θέματα ψυχικής υγείας δεν πρόκειται να επιλυθούν ποτέ μέσα από την παραμέληση. Αγνοούμε τη σημασία τους με δικό μας κόστος. Οι ψυχικές ασθένειες είναι τόσο πραγματικές, θεραπεύσιμες και συχνές, όπως και οι σωματικές ασθένειες.
Είναι οδυνηρό να θυμηθώ - τόσο οδυνηρό, στην πραγματικότητα, που δίστασα αρκετές φορές πριν καταθέσω με λεπτομέρειες σε αυτό το κείμενο, την απώλεια δύο φίλων μου από αυτοκτονία. Ακόμα κι αν δεν είχα δει άμεσα την τραγωδία, ένιωσα την απώλεια έντονα. Για μήνες μετά, είχα εφιάλτες στους οποίους παρατηρούσα το πραγματικό γεγονός και ξυπνούσα συντετριμένος και σε σύγχυση.
Εάν ένα άτομο μπορεί να βιώσει ένα δευτερογενές τραύμα τόσο έντονα, φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει για έναν αξιωματικό της αστυνομίας για έχει παρακολουθήσει πυροβολισμούς κατά συναδέλφου τους κατά την άσκηση του καθήκοντος. Ή να αυτοπυροβολήθηκε. Ή ακόμα να έχει καταφθάνει στη σκηνή του εγκλήματος και να βλέπει αίμα σε τακτική βάση; Δεν μπορούμε ευλόγως να αναμένουμε από τους αστυνομικούς, μερικοί από τους οποίους είναι νεότεροι από ό,τι είμαι, να επεξεργαστούν αυτού του είδους της ακραίας τραυματικής εμπειρίας χωρίς συνεπής ψυχολογική υποστήριξη.
Τώρα φανταστείτε τις κοινότητες στις οποίες ανήκουν o Michael Brown, ο Eric Garner, Tamir Rice και τα λοιπά αμέτρητα θύματα της άσκησης υπερβολικής εξουσίας δύναμης. Το τραύμα τους είναι εξίσου άμεσο και έντονο, αλλά η ψυχολογική συμβουλευτική που λαμβάνουν ανύπαρκτη. Με τον τρόπο αυτό, το τραύμα γεννά τραύμα. Η αστυνομία και οι δυσλειτουργικές κοινωνίες στις οποίες λειτουργούν, είναι εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο προβλημάτων ψυχικής υγείας με ανεπαρκείς πόρους για την αντιμετώπισή τους. Όπως καταθλιπτικό είναι οι δολοφονίες του Michael Brown και του Eric Garner, άλλο τόσο θλιβερό είναι να ότι βάσιμα πιθανολογούμε ότι θα υπάρξουν πολλά περισσότερα περιστατικά, γιατί η παραμέληση στα θέματα ψυχικής υγείας παραμένει τόσο ισχυρή συστημικά και πολιτισμικά.
Αν κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δουν καθαρά, ενώ κάποιοι άλλοι από εμάς δεν μπορούν να αναπνεύσουν, τότε ποιοι από τους υπόλοιπους που απομένουν θα έχουν το θάρρος να πρωτοστατήσουν για να ονοματίσουν και να θεραπεύσουν αυτά τα δεινά με στόχο τη βελτίωση όλων μας;
Royce White
https://medium.com/the-cauldron/i-cant-brea...er-a08516e2bef6
Λίγοι θα τον θυμούνται.
Κυρίως όσοι έχουν πρόσφατο το draft του 2012, αυτοί που παρακολουθούσαν λίγο στενότερα τους Rockets τότε, άντε και μερικοί που τους αρέσουν οι πιο ιδιαίτερες και ανθρώπινες πτυχές αυτού που ονομάζω "NBA Life".
Μια τέτοια είναι η ιστορία του Royce White στον κόσμο που ζούμε.
O Royce θεωρείτο ένα από τα μεγαλύτερα fundementally skilled μπασκετικά ταλέντα της κλάσης του 2012. Παίζοντας στη μοναδική του κολλεγιακή χρονιά με το Iowa State ανακηρύχθηκε Big 12 newcomer of the year και επιλέχθηκε στην All First Team Big 12 από τους προπονητές της κατηγορίας. Στο τέλος της χρονιάς κατάφερε κάτι μοναδικό μέχρι σήμερα στο κολλεγιακό μπάσκετ: σημειώθηκε ως ο μοναδικός παίκτης στην Ιστορία που κατατάχθηκε στην ομάδα του ως πρώτος στις στατιστικές κατηγορίες πόντων, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψιμάτων και κοψιμάτων σε μια χρονιά!
Η ιδιαιτερότητα του White ωστόσο, δεν ήταν το μπασκετικό του επίπεδο, αλλά η ασθένειά που κουβαλάει μαζί του από τη στιγμή που γεννήθηκε: Γενικευμένη αγχώδης διαταραχή. Η μέρα του draft ήταν μια ιδιαίτερα αγχώδης στιγμή για τον White. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι GMs των ομάδων του ΝΒΑ αποφάσιζαν ότι ένα pick ενός αθλητή με τα δεδομένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά θα αποτελούσε ένα τεράστιο ρίσκο για να επενδύσουν πάνω του. Ο μοναδικός picker που έδειξε ενδιαφέρον και ρίσκο ήταν ο Kevin McHale των Rockets, που τον επέλεξε στο #16. O Young γνώριζε ωστόσο ότι η επιλογή του από μια ομάδα δεν σήμαινε και το de facto εισιτήριο του για μια επαγγελματική καριέρα.
Το Grantland έχει ανεβάσει ένα βίντεο με την εξιστόρηση του White για τον ψυχισμό του την ημέρα του draft, ο οποίος περιγράφει με θάρρος και φυσικότητα τα ιδιαίτερα συναισθήματά του, όντας ο εαυτός του και χωρίς να δείχνει να σκέφτεται αν τον ενοχλεί η αποδοχή αυτής της κατάστασής του από το κοινωνικό σύνολο.
Τα εμπόδια για τον White ήταν πολύ μεγαλύτερα απ' όσο μπορεί να φανταστεί ένας κοινός νους, κάποιος που δε μπορεί να μπει στο μυαλό του. Το άγχος και ο φόβος του ήταν τροχοπέδη για να σκεφτεί ακόμα κι ο ίδιος ότι μπορεί να αντέξει το έντονο πρόγραμμα μια επαγγελματικής ομάδας στο ΝΒΑ. Αρχικά ο φόβος του για τα αεροπλάνα ξεκίνησε να τον προβληματίζει μπροστά στην πρόκληση των 90+ προγραμματισμένων πτήσεων των Rockets για την επερχόμενη χρονιά.
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες να ακολουθήσει το άκαμπτο -σε προσαρμογές γι' αυτόν- πρόγραμμα των Rockets, ο White με τους δικηγόρους του προσπάθησε να διεκδικήσει την εισαγωγή ενός "mental health protocol" ως ενσωματωμένο όρο στο επαγγελματικό του συμβόλαιο.
"If I was an NBA player now without the protocols and safety measures,I would be risking my health, risking my life. What comes along with mental health if left untreated? Alcohol abuse, marijuana abuse, suicidal behavior, homicidal behavior, those are things I'm not willing to risk to play basketball, to have money, to have fame. That's it."
Οι συζητήσεις δεν οδήγησαν κάπου κι έτσι μετά άκαρπες προσπάθειες να ενταχθεί στο πρόγραμμα των Rockets και συνεχόμενες διαμάχες με τη Διοίκηση, ο White κατέληξε να βρίσκεται μεταξύ ομάδων NBDL και στο σπίτι του. Ανταλλάχθηκε στους Sixers μετά από έναν χρόνο για να τον αφήσουν τελικά ελεύθερο τον Οκτώβριο του 2013. Υπέγραψε δύο δεκαήμερα συμβόλαια με τους Kings για να κάνει τελικώς το ντεμπούτο του σε αγώνα NBA τον Μάρτιο του 2014.
Οι Kings δεν του έδωσαν νέο συμβόλαιο. Ο White είχε επιχειρήσει να εκθέσει τις απόψεις του στην προσπάθεια που έκανε να εξισώσει τις ψυχικές ασθένειες με τους σωματικούς τραυματισμούς στα πλαίσια της ισότητας στη μεταχείριση που επεδίωκε να λαμβάνει ως ανθρώπινο ον από τον εκάστοτε εργοδότη του (βλ. ομάδα ΝΒΑ).
Για τον White η καριέρα στο ΝΒΑ ήταν κάτι πρακτικά ακατόρθωτο, πλέον ο αγώνας που κάνει απέναντι στην ασθένειά του όμως δεν είναι ο σκοπός της ζωής του. Η ευαισθητοποίηση του κοινού στα θέματα ψυχικών ασθενειών είναι κάτι που δείχνει να τον ενδιαφέρει σήμερα,
Με αφορμή τα τελευταία κρούσματα βίας στις ΗΠΑ τον τελευταίο χρόνο, ο White μέσω του blog The Cauldron, ανέπτυξε τις θέσεις του μέσα από το πρίσμα που του προσδίδει η ιδιαιτερότητα του ως ασθενής ψυχικής ασθένειας και υπέρμαχος της ιδέας για ανοιχτό διάλογο πάνω στη σοβαρότητα των ψυχικών θεμάτων στην καθημερινή κοινωνική ζωή και την αναγκαιότητα να αντιμετωπιστούν και όχι να παραμεληθούν.
Απόδοση του κειμένου:
"I CAN'T BREATH, EITHER"
' Κλειστοφοβία (ουσιαστικό): 1) ο φόβος του να είσαι σε κλειστούς ή μικρούς χώρους, 2) άβολη ή δυσάρεστη αίσθηση που προκαλείται από την κατάσταση που περιορίζει ή απαγορεύει. Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να προκαλέσει αντίδραση τύπου "μάχης ή φυγής".
Ίσως θα ήταν πολύ βολικό να χαρακτηρίσει τις διαμαρτυρίες που υπάρχουν σε εθνικό επίπεδο για τις δολοφονίες από την αστυνομία, τον ρατσισμό και την κοινωνική αδικία, ως κρίσεις πανικού. Παρόλα αυτά, είναι σαφές ότι η χώρα μας πάσχει από μια συλλογική κλειστοφοβία που έχει ενταθεί τον τελευταίο χρόνο και μας έχει φέρει σε επικίνδυνο σημείο. Οι πολίτες και η αστυνομία αισθάνονται ότι βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Απαντήσεις: - αν η απερίσκεπτη ή/ και η άσκοπη χρήση βίας και όπλων ή η φαινομενικά τυχαία και αντιφατική καταστροφή της περιουσίας και των επιχειρήσεων - χαρακτηρίζονται από πανικό, παραλογισμό και φόβο.
Δεν είμαι ψυχολόγος. Είμαι υπέρμαχος της ψυχικής υγείας, που η εμπειρία μου έχει προσφέρει έναν ορισμένο βαθμό ορατότητας. (ή "φήμη", ανάλογα με το ποιους NBA GMs θα ρωτήσει κανείς, αλλά αυτό είναι μια ιστορία για μια άλλη ημέρα), Αλλά ως κάποιος που ασχολείται με την αγχώδη διαταραχή κάθε μέρα, ξέρω πολλά για κρίσεις πανικού και της αδυναμίας να αναπνεύσει κανείς. Ως ένας Μαύρος Αμερικανός, είμαι ιδιαίτερα εναρμονισμένος με την ίδια αίσθηση να νιώθει κάποιος ότι κλείνεται και πνίγεται - η αφρικανική αμερικανική κοινότητα παραμένει ευρέως αδικημένη από τους τεράστιου μεγέθους εθνικούς πόρους μας, θεωρείται από μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού μας ως ανάξια μιας βασικής μεταχείρισης.
Ξέρω πόσο αντιπαραγωγικό είναι η έλλειψη ενός βασικού πρωτοκόλλου, όταν μιλάμε για την ψυχολογική ευεξία ενός εργαζομένου. Η προσπάθειά μου για να δημιουργηθεί ένα σαφές πρωτόκολλο στο ΝΒΑ, μου έδωσε πολλές ταμπέλες, από μια πριμαντόνα, μέχρι σε ένα πρόβλημα αποδυτήρια και υποψιάζομαι ότι με έβαλε ανεπίσημα σε μια Μαύρη Λίστα, αν και ήμουν ένα draft πρώτου γύρου. Από αυτή την άποψη, ίσως αποτελώ μια μικρή αλληγορία για τον κοινωνικό διάλογο γύρω από την ψυχική υγεία: οι άνθρωποι σε σημαντικές θέσεις εξουσίας αντί να ασχολούνται με το θέμα, μάλλον το αγνοούν μέχρι να εξασθενήσει και να απομακρυνθεί.
Αλλά αυτό δε φεύγει.
Το πρόβλημα δεν περιορίζεται εντός της ομάδας των ιδιοκτητών και των GMs ωστόσο. Όταν πρόκειται για τα θέματα της ψυχικής ασθένειας και την ψυχική υγεία, είτε στις πιο φτωχές και ψυχικά τραυματισμένες κοινότητες ή ακόμα και εντός των τμημάτων που εργάζονται όσους αστυνομεύουν τους δρόμους, η συζήτηση με θέμα τον φόβο, το άγχος, το στρες και την κατάθλιψη παραμένει ένα taboo που στιγματίζει όσους συμμετέχουν σε αυτές. Η στάση που υπάρχει είναι ότι "καλύτερα θα θέλαμε να μην γνωρίζουμε".
Γιατί; Επειδή η ψυχική υγεία είναι ένα θέμα που απαιτεί και διευρύνει την ατομική και συλλογική μας ευθύνη για τους εαυτούς μας και τους άλλους. Είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά το ποιοι πραγματικά είμαστε - κι εμείς εξακολουθούμε να τρέχουμε από τις αντανακλάσει μας.
Μπορούμε να συζητήσουμε για αιτία και τις επιπτώσεις, αλλά τα γεγονότα δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια κινήσεων: οι πιο καταπιεσμένα κοινότητες είναι οχυρωμένες σε έναν κύκλο της κοινωνικής δυσλειτουργίας. Η Αστυνομία μας χρησιμοποιεί βάναυση και μερικές φορές θανατηφόρα τακτική στις αλληλεπιδράσεις της με τις κοινότητες και στα πλαίσια της συζήτησης σχετικά με το "σωστό και το λάθος", η πιο σημαντική πτυχή της συζήτησης - ως συνήθως - απουσιάζει. Ο πολιτισμός μας εμπνέει και στη συνέχεια παραμελεί τις σοβαρές ψυχικές ασθένειες που υπάρχουν σε πάρα πολλούς από τους πολίτες του. Δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε να διαιωνίζεται αυτό το πρόβλημα με την πεισματική άρνηση αυτό να αντιμετωπιστεί.
Ως ευσυνείδητος πολίτης αυτού του κράτους, αισθάνομαι συμπάθεια για την Αστυνομία μας. Η δουλειά τους είναι επικίνδυνη και συχνά χωρίς επιβράβευση, πολλοί δε από τους αστυνομικούς εργάζονται εξαντλητικά και είναι κακοπληρωμένοι σε συνάρτηση με τη ζωτική σημασία του λειτουργήματος που υπηρετούν. Αξιωματικοί όπως ο Darren Wilson είναι άνθρωποι επιρρεπείς στο ίδιο στρες, φόβους και άλλα ψυχικά προβλήματα, όπως οποιοσδήποτε από εμάς. Λόγω του συνδυασμού της έκθεσής τους στο σφάλμα τους και τους κινδύνους της εργασίας τους, είναι μη συγκαταβατικό το γεγονός ότι δεν έχουμε ακόμα εγκατεστημένες πολιτικές για την ψυχολογική αξιολόγηση των αστυνομικών. Αυτό φανερώνει κάτι τρομακτικό για τον πολιτισμό μας, δηλαδή ότι προτιμούμε να αυξηθεί το επίπεδο οπλισμού των αστυνομικών, παρά να ληφθούν μέτρα που θα εξασφαλίζουν την υγεία τόσο αυτών, όσο κι εκείνων που υπηρετούν.
Έχουμε επιλέξει το φόβο αντί της κατανόησης, τον ανταγωνισμό αντί της συμπάθειας, και την ωμής βία αντί του ενδιαφέροντος για τον συνάνθρωπο.
Οι επιλογές αυτές έχουν ολέθριες συνέπειες. Είναι προφανές ότι κάποιοι από τους αξιωματικούς της Αστυνομίας μας θεωρούν τους εαυτούς τους ως στρατιώτες, παρά ως ειρηνευτικές δυνάμεις - μια σοβαρή συνέπεια της αυξανόμενης "στρατιωτικοποίησης" της αστυνομίας. Ο κίνδυνος αυτής της άποψης - κάτι που μετατρέπει τις κοινότητες σε εμπόλεμες ζώνες και δημιουργεί στην Αστυνομία το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με κάθε κόστος, παρά την αποκλιμάκωση - είναι ότι υπάρχει μια ολοένα αυξανόμενη ρήξη στην εμπιστοσύνη και την επικοινωνία μεταξύ των αστυνομικών και των πολιτών. Και οι δύο πλευρές έχουν γίνει απάνθρωπες στα μάτια του άλλου, κι έτσι δε μπορεί να υπάρξει ένας εποικοδομητικός προοδευτικός διάλογος μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα.
Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε θέματα όπως η εγκληματικότητα, η πολιτισμική και οικονομική φτώχεια και η βιαιότητα της αστυνομίας, αλλά χωρίς μια προσέγγιση που στηρίζεται στην αναγνώριση και τη θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων, η πρόοδος θα είναι περιορισμένη.
Όταν φοιτούσα στο Iowa State, αισθανόμουν ότι το μπάσκετ ήταν μια δουλειά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχα απολαύσει το περιβάλλον στο Ames ή ότι το να παίζω το παιχνίδι μου αγαπώ ήταν μια αγγαρεία - μάλλον το αντίθετο. Μου άρεσε πολύ η ζωή μου στην πανεπιστημιούπολη, αισθάνθηκα το δέσιμο με τους συμφοιτητές μου και τους οπαδούς μέχρι σήμερα, νιώθω ακόμη μια βαθιά και μακροχρόνια αγάπη για τον coach Hoiberg και τους συμπαίκτες μου.
Για να είμαι πιο σαφής, εννοώ ότι κάθε άσκηση που απαιτεί την προσπάθεια και το χρόνο που ένας αθλητής της πρώτης κολλεγιακής κατηγορίας βάζει μέσα σε εβδομαδιαία βάση, ισοδυναμεί με μια θέση εργασίας πλήρους απασχόλησης σε κορυφαίο πανεπιστημιακό επίπεδο. Μέσα σε αυτό περιβάλλον "εργασίας", ένας προπονητής και το προσωπικό του, έχουν τον ίδιο ρόλο που έχουν οι εργοδότες/ επιβλέποντες, υπό την έννοια ότι πρέπει όχι μόνο να πείσουν και να κινητοποιήσουν μια ομάδα για να συμμετάσχει σε έναν κοινό στόχο, αλλά επίσης ότι πρέπει να δημιουργήσουν ένα υγιές και άνετο περιβάλλον για τους παίκτες, αν θέλουν την πραγματική μακροπρόθεσμη επιτυχία.
Στο Iowa State, ένιωσα την έντονη υποστήριξη από την πρώτη στιγμή που έφτασα. Ακόμη και οι μικρότερες ενδείξεις αναγνώρισης και κατανόησης είναι ασύγκριτα σημαντικές για κάποιον που παλεύει με θέματα ψυχικής υγείας. Όσο μεγαλύτερη υποστήριξη δέχεται κανείς, τόσο πιο ενθαρρυμένοι αισθάνονται οι υπάλληλοι/ αθλητές (εργαζόμενοι) ώστε να είναι ανοιχτοί και ειλικρινείς με τους ανωτέρους / προπονητές τους.
Λόγω του άγχους μου δεν έτρωγα πριν από τα παιχνίδια ποτέ. Το στομάχι μου ήταν πολύ νευρικό. Η ομάδα πάντα συναντιόταν για να φάει το πρωινό σε μια τεράστια αίθουσα συνεδρίων, κάτι που ήταν δύσκολο για μένα να καθίσω εκεί, όπου όλοι εκτός από εμένα έτρωγαν. Ο coach Hoiberg το αναγνώρισε και μου επέτρεπε να παραλείπω το πρωινό. Ακόμη κι αυτή η μικρή χειρονομία έχτισε την εμπιστοσύνη μεταξύ μας και με έκανε πιο ανοιχτό κι επικοινωνιακό σχετικά με άλλα ζητήματα.
Όταν είχα τα θέματά μου, το προσωπικό στο Iowa State παρέμενε ευέλικτο και προσεκτικό. Προνοούσε, αντί να αντιδρά. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι στιγματίζομαι ή κρίνομαι ως ανεπαρκής, λόγω της διαταραχής άγχους. Αυτό το επίπεδο σεβασμού, εμπιστοσύνης και κατανόησης είναι ο λόγος που ήμουν σε θέση να παίξω στο πρώτο μου παιχνίδι εναντίον του Kansas μπροστά από το έντονο πλήθος στο Allen Fieldhouse και να αισθάνομαι το ίδιο φυσικό άγχος όπως οι συμπαίκτες μου, παρά έναν γενικό πανικό που σχετίζεται με τη διαταραχή μου. Είναι επίσης ο λόγος που κατατάχθηκα πρώτος στην ομάδα μου σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ, μπλοκ, και κλεψίματα (ο μοναδικός παίκτης στη χώρα που το έκανε), κερδίζοντας μια ομόφωνη Big 12 First All Team και σημειώνοντας εύφημο μνεία ως All-American.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αισθάνομαι περήφανος για ό,τι έκανα στο γήπεδο, αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς το δίκτυο υποστήριξης που παρείχε το πανεπιστήμιο και το πρόγραμμα μπάσκετ του - το οποίο ήταν σε εναρμόνιση με την ιδιαιτερότητά μου από το ξεκίνημα- δε θα ήμουν στη θέση να τα καταφέρω. Αυτό πρέπει να είναι ένα από τα κύρια ζητήματα για οποιαδήποτε εταιρεία ή υπηρεσία, επειδή ένα υγιέστερο εργατικό δυναμικό είναι πιο παραγωγικό και αποτελεσματικό.
Ένας αστυνομικός δεν πρόκειται ποτέ να σταλεί εκεί έξω χωρίς ενισχύσεις, αλλά όπως ανακάλυψα στο πανεπιστήμιο, η καλύτερη "ενίσχυση" έρχεται πριν καν βγούμε από τις περιοχές εργασίας μας. Η προληπτική συμβουλευτική και οι περιοδική ψυχολογικές αξιολογήσεις είναι ανεκτίμητης αξίας για τους επαγγελματίες που βλέπουν τη χειρότερη όψη των κοινωνικών δυσλειτουργιών με μη φυσιολογική συχνότητα. Ένας αστυνομικός πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να παραδεχθεί τις ανησυχίες και τους φόβους του στους συναδέλφους και τους ανωτέρους του, προκειμένου να διατηρηθεί η λογική του καθώς και η αποτελεσματικότητά του.
Όταν το NFL βρέθηκε βυθισμένο σε ένα σκάνδαλο οικιακής κακοποίησης (σ.σ. domestic abuse), σκέφτηκα ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που υποστηρίζω ένα βασικό πρωτόκολλο για το χειρισμό της ψυχικής υγείας στο ΝΒΑ. Δεν είναι δύσκολο να συσχετιστεί με χαρακτηριστικά του NFL, δηλαδή της αγωνιστικής βαρβαρότητας, οι τραυματισμοί στο κεφάλι, ο υπερβάλλων ζήλος στη χρήση των συνταγογραφούμενων φαρμάκων, και συζυγική / ενδοοικογενειακή βία.
Δε συγκλονίστηκα όταν έμαθα για το γεγονός ότι αρκετές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι οι σύντροφοι των αστυνομικών υποφέρουν από ενδοοικογενειακή κακοποίηση σε ποσοστά σημαντικά υψηλότερα από ό,τι στο γενικό πληθυσμό. Οι αστυνομικοί, όπως οι αθλητές του NFL χρειάζονται απεγνωσμένα συνεπή συμβουλευτική ώστε επαγγελματική τους καθημερινότητα δεν επεκτείνεται στην προσωπική τους ζωή.
O Norm Stamper, πρώην αρχηγός της Αστυνομίας του Seattle και υπέρμαχος της επιστροφής στην "κοινοτική αστυνόμευση" πιστεύει ότι "υπάρχει περισσότερος φόβος στην αστυνόμευση σήμερα. Λειτουργεί σε υπερβολικό επίπεδο. Οι αστυνομικοί στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για τον φόβο αυτό". Δεν έμεινα έκπληκτος από το σχόλιο. Αυτό το είδος της έκφρασης αποθαρρύνεται και στιγματίζει. Η δική μου εμπειρία με την αρχική ανοιχτή συζήτηση σχετικά με τις ψυχικές ασθένειες στο ΝΒΑ με έκανε να πιστέψω ότι οι άνθρωποι στην εξουσία νοιάζονται περισσότερο για τη γενική εικόνα από τον εποικοδομητικό διάλογο σχετικά με την ψυχική υγεία των εργαζομένων τους. Ακόμα και κοινές πτυχές της ζωής, όπως ο φόβος και το άγχος, είναι θέματα ταμπού. Ως συνέπεια, ο φόβος αυτοκαταστρέφει και βράζει κάτω από την επιφάνεια, και τα αποτελέσματα είναι συχνά τραγικά.
Τα πρόσφατα γεγονότα και πλάνα με την αστυνομία να χρησιμοποιεί βίαιες και θανάσιμες τακτικές είναι τρομακτικά και ανεξήγητα - ένας ψυχικά άρρωστος άνθρωπος πυροβόλησε 14 φορές (αρκετές βολές στην πλάτη) από απόσταση ένα 12χρονο παιδί που πυροβολήθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα από τη στιγμή που η αστυνομία κατέφθασε στον τόπο, χωρίς να του δοθεί βοήθεια ενώ η ζωή του έφευγε όσο περνούσε ο χρόνος. Ένας αθώος άνθρωπος πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε σε ένα κλιμακοστάσιο, με τον επίμαχο αξιωματικό να στέλνει γραπτά μηνύματα στην Ένωση που ανήκει πριν καν καλέσει ασθενοφόρο. Ένας άνδρας πέθανε από πνιγμό, αν και ο ίδιος επανειλημμένα προειδοποίησε ότι δε μπορούσε να αναπνεύσει.
Ανεξήγητα, κάποιοι από εμάς ακόμα δεν βλέπουμε καθαρά ποιο είναι το σωστό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας. Αντ' αυτού, βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να δούμε, αυτό που είναι αναμενόμενο από εμάς να δούμε (σ.σ. pre-programmed to see) μέσα από το πρίσμα των προκαταλήψεων και του ρατσισμού. Είναι η διαστρεβλομένη όραση που επιτρέπει στους ανθρώπους να βλέπουν τις φωτογραφίες του Darren Wilson με μόλις μια γρατσουνιά πάνω του, αλλά εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τη ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο και οι πυροβολισμοί κατά του Michael Brown ήταν δικαιολογημένοι. Εν τω μεταξύ, ορισμένα από αυτά τα ίδια άτομα βλέποντας φωτογραφίες πολιτών των οποίων τα μάτια έχουν μαυρίσει και μελανιάσει από το ξύλο, δεν αισθάνονται καμία συμπάθεια.
Ούτε η Αστυνομία μπορεί να δει καθαρά ποιο είναι το σωστό. Αστυνομικός της Αστυνομίας του Milwauckee Christopher Manney, ο οποίος πυροβόλησε τον Dontre Hamiltion 14 φορές, ισχυρίστηκε ο Hamilton είχε "μυώδης σωματοδομή" και "σίγουρα θα εξουδετέρωνε εμένα ή σχεδόν οποιονδήποτε άλλο αξιωματικό θα μπορούσα να σκεφτώ, να σας πω την αλήθεια. Ήταν τόσο μεγάλος και μυώδης. Θα έλεγα ότι θα ήταν αδύνατο να ελεγχθεί αν ήσουν μόνος σου (απέναντί του)". Ο Manney ισχυρίστηκε επίσης ότι ο Hamilton ήταν "συγκριτικά νεότερος από εμένα, σε πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση από μένα και πολύ ισχυρότερος και πιο μυώδης". Στην πραγματικότητα ο Hamilton ήταν 1,70 m. και 76 κιλά, ελαφρώς υπέρβαρος για το ύψος του.
Στον απόηχο των πυροβολισμών του Tamir Rice, ο αξιωματικός ο οποίος τους διέταξε περιέγραψε τον Rice ως έναν 20χρονο μαύρο αμερικανό. Ήταν 12 ετών. Ο Darren Wilson, που έχει ύψος 1,95 και βάρος 96 κιλά, περιέγραψε τον Michael Brown στην κατάθεσή του ως ένα τρομερό υβρίδιο (unholly hybrid) ανάμεσα σε Incredible Hulk και Sasquatch.
Αν και είναι εύκολο να αποδώσουμε στον ρατσισμό την αιτία για αυτό το χάσμα ανάμεσα σε αυτό που αυτοί οι αξιωματικοί είδαν στο μυαλό τους και στην πραγματική κατάσταση που συνέβαινε μπροστά τους, ωστόσο αυτό απλοποιεί κάτι πολύ πιο πολύπλοκο από έναν χαρακτηρισμό (σ.σ. ρατσισμός εδώ). Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και ο ρατσισμός είναι μια ασθένεια του νου - ή όπως η Toni Morrison (σ.σ. συγγραφέας) θεώρησε "μια βαθιά νεύρωση όπου κανείς δεν εξετάζει αυτό που είναι μπροστά του".
Πράγματι, η υπερβολική διόγκωση της ηλικίας και η σωματοδομή των μαύρων αγοριών είναι επιδημική. Αρκετές μελέτες δείχνουν ότι τόσο το ευρύ κοινό, όσο και η αστυνομία, έχουν την τάση να αξιολογούν τους μαύρους άνδρες ως "απειλή", ανεξάρτητα από την αθωότητά τους, τη σωματοδομή και την ηλικία. Πάνω σε αυτό μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο American Psychological Association's Journal of Personality and Social POsychology βρήκε έναν συσχέτιση μεταξύ λευκών ανδρών αστυνομικών με ιστορικό χρήσης βίας σε μαύρα αγόρια υπό επιτήρηση και χαρακτηριστικών "απάνθρωπης προκατάληψης" (σ.σ αναφέρεται ως επιστημονικός όρος). Η ίδια μελέτη διαπίστωσε μια τάση μεταξύ των λευκών θηλυκών φοιτητριών να θεωρούν μαύρα αγόρια μεγαλύτερα των 10 ετών ως «σημαντικά λιγότερο αθώα» από το αντίστοιχα λευκά αγόρια της ίδιας ηλικίας.
Με άλλα λόγια, η κοινωνία βλέπει τους μεγαλώσωμους νεαρούς μαύρους άνδρες, ως λιγότερο αθώα και πιο απειλητική στοιχεία από τους αντίστοιχους λευκούς της ίδιας ηλικίας. Εντός της κουλτούρας της Αστυνομίας το ίδιο ισχύει, με βίαια και δυνητικά θανατηφόρα αποτελέσματα.
Ως νεαρός μαύρος άνδρας ο οποίος αντιμετωπίζει μια αγχώδη διαταραχή και έχει διαστάσεις 2,04 μ. και 122 κιλά, αυτή η προκατάληψη μου δίνει δικαιολογημένο λόγο ανησυχίας. Αν και σπάνια αισθάνθηκα φοβισμένος στην παρουσία αστυνομικών, με προβληματίζει ότι πολλοί μπορεί να έχουν μια προδιάθεση να αισθάνονται φοβισμένοι στην παρουσία μου, ανεξάρτητα από την αθωότητα ή η πρόθεσή μου.
Η αστυνομία οφείλει να με δει ξεκάθαρα για αυτό που είμαι - και εγώ πρέπει να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να τους δω επίσης (σ.σ. για αυτό που είναι εκείνοι). Διακυβεύονται πάρα πολλά στην αντίθετη περίπτωση.
Τα γεγονότα του 2014 δεν είναι μοναδικά: οι δολοφονίες του Michael Brown, του Tamir Rice, του Dontre Hamilton ή του John Crawford μεταξύ άλλων. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ενός εκτεταμένου σχεδίου που υπάρχει για πολλές δεκαετίες όσον αφορά στην παραμέληση: τόσο των φτωχότερων κοινοτήτων μας αλλά και της αστυνομίας, με τα δύο μέρη τραυματισμένα και ανεπαρκώς υπηρετούμενα όσον αφορά τους πόρους για θέματα ψυχικής υγείας. Είναι ένα τοξικό μείγμα, που θα συνεχίσει να παράγει τοξικά αποτελέσματα.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε αφελείς για περισσότερο. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ρατσισμός, ατομικός και συστημικός, εντός των αστυνομικών τμημάτων μας. Έχουμε σοβαρές υποψίες ότι πολλοί αξιωματικοί ενδεχομένως να πάσχουν από κάποια μορφή PTSD (Διαταραχή μετά από ψυχοτραυματικό στρες) που οφείλεται στις εμπειρίες τους στην εργασία. Επίσης, γνωρίζουμε ότι μέλη φτωχών κοινοτήτων βρίσκονται συχνά βυθισμένα σε κυκλική δυσλειτουργία που έχει περιπλέξει τα ιστορικά και κοινωνιολογικά θεμέλια, και αυτό παράγει μια έξαρση των ψυχικών ασθενειών που επιδεινώνονται όσο παραμένουν αθεράπευτες.
Έχουμε ανάγκη από διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Χρειαζόμαστε μια διεθνική συζήτηση για την ψυχική υγεία. Χρειαζόμαστε πολιτικές και πόρους πλήρως ανανεωμένες ώστε να συμβαδίζουν με τις ψυχικές ασθένειες που υπάρχουν στους κύκλους της Αστυνομίας και μεταφέρονται στην κοινωνία κάθε μέρα. Μια βελτιωμένη εξατομικευμένη εκπαίδευση και περιοδικές ψυχολογικές αξιολογήσεις θα ήταν μια καλή αρχή. Οι αστυνομικοί δεν είναι ρομπότ, είναι ανθρώπινα όντα. Ομοίως, τα άτομα στις φτωχότερες κοινότητες, συχνά "μαυροκρατούμενες", δεν είναι στατιστικά στοιχεία, είναι επίσης ανθρώπινα όντα. Μια κοινωνία δεν είναι μια επιχείρηση που πρέπει να συνδράμει σε έναν στόχο, είναι μια συνεργατική ανθρώπινη προσπάθεια.
Ο πολιτισμός και οι εργοδότες μας πρέπει να σεβαστούν αυτόν τον ουσιαστικό ανθρωπισμό. Τα θέματα ψυχικής υγείας δεν πρόκειται να επιλυθούν ποτέ μέσα από την παραμέληση. Αγνοούμε τη σημασία τους με δικό μας κόστος. Οι ψυχικές ασθένειες είναι τόσο πραγματικές, θεραπεύσιμες και συχνές, όπως και οι σωματικές ασθένειες.
Είναι οδυνηρό να θυμηθώ - τόσο οδυνηρό, στην πραγματικότητα, που δίστασα αρκετές φορές πριν καταθέσω με λεπτομέρειες σε αυτό το κείμενο, την απώλεια δύο φίλων μου από αυτοκτονία. Ακόμα κι αν δεν είχα δει άμεσα την τραγωδία, ένιωσα την απώλεια έντονα. Για μήνες μετά, είχα εφιάλτες στους οποίους παρατηρούσα το πραγματικό γεγονός και ξυπνούσα συντετριμένος και σε σύγχυση.
Εάν ένα άτομο μπορεί να βιώσει ένα δευτερογενές τραύμα τόσο έντονα, φανταστείτε τι μπορεί να σημαίνει για έναν αξιωματικό της αστυνομίας για έχει παρακολουθήσει πυροβολισμούς κατά συναδέλφου τους κατά την άσκηση του καθήκοντος. Ή να αυτοπυροβολήθηκε. Ή ακόμα να έχει καταφθάνει στη σκηνή του εγκλήματος και να βλέπει αίμα σε τακτική βάση; Δεν μπορούμε ευλόγως να αναμένουμε από τους αστυνομικούς, μερικοί από τους οποίους είναι νεότεροι από ό,τι είμαι, να επεξεργαστούν αυτού του είδους της ακραίας τραυματικής εμπειρίας χωρίς συνεπής ψυχολογική υποστήριξη.
Τώρα φανταστείτε τις κοινότητες στις οποίες ανήκουν o Michael Brown, ο Eric Garner, Tamir Rice και τα λοιπά αμέτρητα θύματα της άσκησης υπερβολικής εξουσίας δύναμης. Το τραύμα τους είναι εξίσου άμεσο και έντονο, αλλά η ψυχολογική συμβουλευτική που λαμβάνουν ανύπαρκτη. Με τον τρόπο αυτό, το τραύμα γεννά τραύμα. Η αστυνομία και οι δυσλειτουργικές κοινωνίες στις οποίες λειτουργούν, είναι εγκλωβισμένες σε έναν φαύλο κύκλο προβλημάτων ψυχικής υγείας με ανεπαρκείς πόρους για την αντιμετώπισή τους. Όπως καταθλιπτικό είναι οι δολοφονίες του Michael Brown και του Eric Garner, άλλο τόσο θλιβερό είναι να ότι βάσιμα πιθανολογούμε ότι θα υπάρξουν πολλά περισσότερα περιστατικά, γιατί η παραμέληση στα θέματα ψυχικής υγείας παραμένει τόσο ισχυρή συστημικά και πολιτισμικά.
Αν κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να δουν καθαρά, ενώ κάποιοι άλλοι από εμάς δεν μπορούν να αναπνεύσουν, τότε ποιοι από τους υπόλοιπους που απομένουν θα έχουν το θάρρος να πρωτοστατήσουν για να ονοματίσουν και να θεραπεύσουν αυτά τα δεινά με στόχο τη βελτίωση όλων μας;
Royce White
https://medium.com/the-cauldron/i-cant-brea...er-a08516e2bef6