Οκ, δεν ειναι κατι που διαβάζεις κάθε μέρα σε φόρουμ, προετοιμάσου λίγο.

Απεβίωσε στις 22 Γενάρη, έπασχε τα τελευταία 3 χρόνια απο το σύνδρομο Χοτζκινς και ήταν ο 1 στους 10 ασθενείς αυτης της πολύ σπάνιας ασθένιας που δεν τα καταφέρνουν.

Το όνομά του ήταν Γιάννης Κοντοπίδης, 23 ετών, ήμασταν συμμαθητές σε Γυμνάσιο και Λύκειο και όποτε ήμασταν στην Ναξο για γιορτές και καλοκαίρια καναμε αρκετή παρέα, ωστόσο τον τελευταίο χρόνο είχε κινητικές δυσκολίες και νοσηλευόταν κλινήρης σε νοσοκομείο και μιλουσαμε μονο μεσω μσν.


Δεν ενημέρωσα γενικά γιατι ψιλοαποφεύγω τα ηλεκτρονικα μνημόσυνα, ενώ για όσους ήμασταν κοντά του ήταν κάτι σαν λύτρωση, αφού το παλικάρι υπέφερε και παρακαλούσε, όσο λυπηρό κι αν ακούγεται.
Αν θέλετε μπορείτε να το κάνετε εσείς, κάντε και κουοτ αυτό το ποστ.



Το μονο που θα προσθέσω, επειδή είχε τσακωθεί με αρκετούς στο παρών φόρουμ, οι οποίοι τον είχαν κατηγορίσει οτι ειναι ενα παιδάκι που δεν σηκωνεται απο τον υπολογιστή και το κρεββάτι, τα έχει βρει όλα έτοιμα από τους γονείς του και δεν ξέρει την πραγματική ζωή ενώ ο Γιάννης αντικριζε την χειρότερη πλευρά της, είναι οτι πραγματικά δεν μπορείτε να ξέρετε ποιον έχετε απέναντί σας και προσέξτε τι λέτε και πως σε κάποιο άλλο μέλος. Η ήττα που είχα φάει εκείνες τις μέρες δεν περιγράφεται.


Συγνώμη, για τα προφανώς ασυνήθιστα άσχημα νέα.

Σε λιγα χρονια θα ειστε σαν εμενα.

Θα παιζετε μπασκετ σαν εμενα (αφου θα εχετε γερασει) και θα ποσταρετε εδω μεσα σαν εμενα παλι (γιατι ειμαι ηδη πολυ μπροστα).

Αυτα.