Οι Τελικοί του ΝΒΑ είναι πάντα το κεντρικότερο γεγονός του πρωταθλήματος. Ανέδειξαν ήρωες, αντιήρωες, μεγάλες εμφανίσεις, δράματα. Κι ακόμα και οι λεγόμενες "ξεχασμένες εποχές" είχαν ξεχωριστούς θρύλους και ξεχωριστές ομάδες και σειρές Τελικών που έγραψαν ιστορία.

Ας μην πολυλογούμε, όμως. Μια αναδρομή στους Τελικούς των πρώτων 30 χρόνων του πρωταθλήματος:

1947: Οι Φιλαντέλφια Γουόριορς κέρδισαν το πρώτο πρωτάθλημα, νικώντας σχετικά άνετα, 4-1, τους Σικάγο Σταγκς. Οι 29 πόντοι του μεγάλου σκόρερ Τζο Φαλκς στο Β΄ Ημίχρονο του 1ου αγώνα έδωσαν τη νίκη στους Γουόριορς, 84-71. Οι Γουόριορς έκαναν αμέσως μετά το 2-0 (85-74), περιορίζοντας τους αντιπάλους σε 30/150 σουτ! Άλλοι 26 πόντοι του Φαλκς στο 3ο παιχνίδι ήταν αρκετοί για το 3-0, σε ένα ντέρμπι που έληξε 72-75 για τους φιλοξενούμενους πλέον Γουόριορς. Οι Σταγκς πήραν μια τιμητική νίκη, 74-73 στο 4ο παιχνίδι, αν και στο Δ΄ δωδεκάλεπτο δέχτηκαν ένα επιμέρους σκορ 9-21, ενώ στον 5ο Τελικό, παρά τους 34 πόντους του Φαλκς, χρειάστηκε ένα καλάθι του Χάουι Ντάλμαρ και μια βολή του Κάπλοβιτς για να κάνουν οι Γουόριορς το 4-1, με σκορ 83-80.






Ο Τζο Φαλκς, αναμφίβολος πρωταγωνιστής των πρώτων τελικών στην ιστορία του ΝΒΑ.


1948: Και πάλι οι Γουόριορς στους Τελικούς, με αντιπάλους αυτή τη φορά τους Μπάλτιμορ Μπούλετς. Οι Γουόριορς πήραν άνετα το 1ο παιχνίδι, 71-60, έχοντας προηγηθεί 34-19 στο ημίχρονο, αλλά οι Μπούλετς σόκαραν τους γηπεδούχους στο αμέσως επόμενο, γυρίζοντας το σκορ 41-20 του ημιχρόνου, κερδίζοντας 63-66! Στη Βαλτιμόρη, οι Μπούλετς κέρδισαν 72-70, παρά το γεγονός ότι οι 4 από τους 5 «διψήφιοι» σκόρερς ανήκαν στη Φιλαδέλφεια, ενώ έκαναν το 3-1, με 78-75 στο 4ο παιχνίδι. Οι Γουόριορς δεν παραδόθηκαν. Κέρδισαν 91-82 στον 5ο αγώνα, αλλά έχασαν το Φαλκς από τραυματισμό στο Δ΄ δωδεκάλεπτο. Ο ηγέτης των Γουόριορς ωστόσο αγωνίστηκε και στον επόμενο αγώνα, σκόραρε 28 πόντους, αλλά η ισορροπημένη επίθεση των Μπούλετς (5 παίκτες με 12+ πόντους) έκανε τη διαφορά στον αγώνα (88-73) και έδωσε το πρωτάθλημα στη Βαλτιμόρη.





1949: Η εποχή του Τζωρτζ Μάικαν ανέτειλε αυτή τη σεζόν. Ο γίγαντας των Μιννεάπολις Λέικερς τους οδήγησε στους Τελικούς και εκεί στο 1-0, με τη νίκη 88-84, επί των Ουάσιγκτον Κάπιτολς, σκοράροντας 42 πόντους. Παρόλη τη φτωχή επιθετική του παρουσία στον επόμενο αγώνα (10 π.), οι Λέικερς κέρδισαν 76-62, περιορίζοντας τους αντιπάλους τους σε 21/96 σουτ. Ο Μάικαν επανήλθε στο 3ο παιχνίδι, με 35 πόντους (25 στο πρώτο ημίχρονο) και οι Λέικερς κέρδισαν με χαρακτηριστική άνεση εκτός έδρας, 74-94. Σε έναν επεισοδιακό 4ο Τελικό (2 παίκτες αποβλήθηκαν λόγω καυγά, ενώ ο Μάικαν έπαιξε μεγάλο μέρος του αγώνα με σπασμένο καρπό!), οι Μπούλετς μείωσαν σε 3-1, κερδίζοντας 83-71 και 3-2, με νίκη 74-65 (ο Μάικαν, παίζοντας με γύψο, είχε 22 πόντους), αλλά οι Λέικερς έκαναν πάρτι στο 6ο ματς (77-56), με το Μάικαν να παίζει σαν υγιής (29 πόντοι), κερδίζοντας το πρώτο τους πρωτάθλημα.






Γνώριμο σκηνικό των τελικών εκείνων των ετών, η κυριαρχία του Μάικαν.


1950: Η πρώτη μάχη μεταξύ δυο πραγματικά κυρίαρχων ομάδων: 51-17 ήταν το ρεκόρ των Λέικερς, αλλά και 51-13 των Σίρακιους Νάσιοναλς, των σημερινών Σίξερς (την εποχή εκείνη, δεν έπαιζαν όλες οι ομάδες ακριβώς τον ίδιο αριθμό αγώνων). Ο Μάικαν, κέρδισε σχεδόν μόνος του τους Νάσιοναλς (37 από τους 68 πόντους των Λέικερς) στο πρώτο παιχνίδι (66-68), σπάζοντας την έδρα των Νάσιοναλς. Το Σίρακιους ισοφάρισε, νικώντας 91-85, έχοντας 6 παίκτες με διψήφιο νούμερο πόντων, αλλά οι 28+27 πόντοι των Μάικαν-Μίκελσεν έκαναν το 2-1 (91-77) στη Μιννεάπολη. Ο Μάικαν έμεινε άποντος επί 19 λεπτά στον 4ο Τελικό, αλλά έφτασε και πάλι τους 28 πόντους, με τους Λέικερς να επικρατούν με 77-69. Οι Νάσιοναλς περιόρισαν τους συμπαίκτες των Μάικαν-Μίκελσεν στον 5ο αγώνα, μειώνοντας σε 3-2 (83-76), αλλά η νέα μεγαλειώδης εμφάνιση του σέντερ των Λέικερς στον 6ο (40 πόντοι) ήταν too much για τους Νάσιοναλς. 110-95 το τελικό σκορ (η πρώτη κατοστάρα στην ιστορία των Τελικών) και το repeat για τους Λέικερς.





1951: Ο τραυματισμός του Μάικαν στα πλέι οφ άφησε τους Λέικερς εκτός Τελικών. Φιναλίστ οι Ρότσεστερ Ρόυαλς (οι σημερινοί Κινγκς) και οι Ν.Υ.Νικς. Οι γηπεδούχοι Ρόυαλς έκαναν το 2-0 άνετα, 92-65 και 99-84 με τον γκαρντ Μπομπ Ντέιβις και το σέντερ Άρνι Ράιζεν να ξεχωρίζουν. Οι 27 πόντοι του Ράιζεν έμοιαζαν να τελειώνουν τη σειρά στο 3ο ματς (71-78 οι Ρόυαλς στη Νέα Υόρκη). Οι Νικς πάντως κέρδισαν τον 4ο Τελικό, πιο εύκολα απ’όσο δείχνει το τελικό 79-73 και έκαναν την έκπληξη εκτός, με νέα νίκη, 89-92. Νέα νίκη για τους Νικς (εντός, με 80-73, με 18 π. του τραυματία Έρνι Βάντεγουεϊ) και ξαφνικά η σειρά φτάνει στον 7ο αγώνα! Ο τελευταίος αγώνας ήταν μια επιτομή όλης της σειράς: Οι Ρόυαλς προηγούνται με +14, οι Νικς όμως γυρίζουν τον αγώνα στη συνέχεια. 1 λεπτό πριν το τέλος, το παιχνίδι ήταν ισόπαλο, αλλά 2 βολές του Ντέιβις και ένα καλάθι του Τζακ Κόλεμαν δεν επέτρεψαν στουνς Νικς να κάνουν την ολική ανατροπή (79-75). Πρωταθλητές οι Ρόυαλς.





1952: Ο Μάικαν και οι Λέικερς επιστρέφουν στους Τελικούς, με αντιπάλους και πάλι τους Νικς. Στον 1ο αγώνα, ήταν ο ταλαντούχος φόργουορντ των Λέικερς, Τζιμ Πόλαρντ αυτός που έκανε τη διαφορά, με 34 πόντους (83-79 οι Λέικερς). Οι Νικς απάντησαν, 72-80, σκοράροντας 30 πόντους στο 2ο δωδεκάλεπτο, αλλά στη Ν.Υόρκη, οι Λέικερς ξαναπήραν το προβάδισμα, με νίκη 77-82. Σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι που κρίθηκε στην παράταση και συνοδεύτηκε από αποβολές 6 παικτών, οι Νικς κέρδισαν 90-89 στον 4ο Τελικό, διατηρώντας το ενδιαφέρον. Παρότι οι Λέικερς βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, καθώς έχασαν από τραυματισμό τον Πόλαρντ, πήραν το επόμενο ματς 102-89, με τους Μάικαν και Μίκελσεν να σκοράρουν από 32 πόντους. Οι Νικς παρέμειναν ζωντανοί (76-68), αλλά στον 7ο αγώνα, οι Λέικερς κέρδισαν άνετα, 82-65, κατακτώντας εκ νέου το πρωτάθλημα και γινόμενοι πλέον η πρώτη δυναστεία του ΝΒΑ.





1953: Και πάλι οι Λέικερς και οι Νικς αντιμέτωποι στους Τελικούς. Οι Νικς, που σουτάρουν 48 βολές, σοκάρουν τη Μιννεάπολη, κερδίζοντας 88-96 στον 1ο Τελικό. Οι Λέικερς προηγήθηκαν 47-30 στο ημίχρονο του 2ου Τελικού, αλλά οι Νικς γύρισαν το παιχνίδι και παραλίγο να κάνουν το 0-2 (73-71 οι Λέικερς). Οι Λέικερς ξαναπήραν το πλεονέκτημα έδρας, κερδίζοντας στη Ν.Υόρκη 75-90, με τους σπανίως χρησιμοποιημένους Σκουγκ και Χιτς να πετυχαίνουν 17 πολύτιμους πόντους. Ο Μάικαν, με 27 πόντους οδήγησε τους Λέικερς στο 3-1 (69-71, εκτός και πάλι), ενώ οι Λέικερς στον 5ο αγώνα σούταραν 31/66 σουτ έναντι 26/85 των αντιπάλων τους και κατέκτησαν άλλο ένα πρωτάθλημα, με 3 σερί νίκες εκτός (84-91 ο 5ος αγώνας).





1954: Αυτή τη φορά είχαμε επανάληψη των φιναλίστ του 1950. Οι Λέικερς, με καλή απόδοση στο Β΄ Ημίχρονο πήραν το 1ο ματς, 79-68, αλλά ο Πολ Σίμουρ των Νάσιοναλς τους έδωσε τη νίκη στο 2ο (60-62). Οι Λέικερς όμως έσπασαν την έδρα των «Νατς», νικώντας 67-81 με 30 πόντους του Μάικαν. Οι 25 πόντοι του Σέιμουρ ισοφάρισαν τη σειρά και πάλι (80-69), αλλά οι Λέικερς πήραν το αποφασιστικό προβάδισμα, με τη νίκη τους στο 5ο ματς, 73-84. Στον 6ο αγώνα, ο Μάικαν σκοράρει 30 πόντους, αλλά οι Λέικερς χάνουν 63-65, καθώς σκοράρουν μόλις 20 πόντους στο Β΄ ημίχρονο. Το τέλος πάντως ανήκει στους Λέικερς, οι οποίοι παίρνουν χωρίς μεγάλα προβλήματα το 7ο ματς, 87-80. Ο Μάικαν αποσύρεται πρωταθλητής και οι Λέικερς με 5 τίτλους σε 6 χρόνια ολοκληρώνουν την πρώτη δυναστεία του ΝΒΑ.






Απροσδόκητα την έπαθαν οι Λέικερς στο τέλος του 2ου τελικού. Στο τέλος όμως, αυτοί χαμογέλασαν και πάλι.


1955: Οι Πίστονς ήταν οι διάδοχοι των Λέικερς στην κορυφή της Δύσης, ενώ οι Νάσιοναλς περίμεναν για την απάντηση. Οι Νάσιοναλς πήραν τα 2 πρώτα ματς, 86-82 και 87-84, με τον έμπειρο πλέον Ντολφ Σέιζ να σκοράρει 24 πόντους στο 2ο. Οι Πίστονς απάντησαν, κερδίζοντας και τα 3 επόμενα παιχνίδια, στο Φορτ Γουέιν, την έδρα τους, 96-89, 109-102 και 74-71, παρά το ότι ο Σέιζ είχε 21 και 28 στα παιχνίδια 3 & 4. Οι Νάσιοναλς όμως αντέδρασαν, παίρνοντας τα 2 επόμενα (συναρπαστικά) παιχνίδια με 109-104 και 92-91 και κατακτώντας το πρώτο τους πρωτάθλημα.

*Δεν υπάρχει διαθέσιμο boxscore*


Τα τελευταία δευτερόλεπτα του 7ου τελικού. Φάουλ ή καθαρή άμυνα; Εσείς κρίνετε.


1956: Οι Πίστονς θα δοκίμαζαν να κατακτήσουν και πάλι τον τίτλο, αυτή τη φορά με αντιπάλους τους Γουόριορς, σε μια σειρά Τελικών όπου η έδρα άλλαζε σε κάθε αγώνα. Οι γηπεδούχοι Γουόριορς πήραν το 1ο ματς, 98-94, τρέχοντας ένα επιμέρους 33-15 στο Γ΄ δωδεκάλεπτο. Οι Πίστονς απάντησαν με δυσκολία (84-83), με 30 και 23 πόντους των Γιάρντλεϊ-Φάουστ. Οι Αριζίν-Τζόνστον είχαν 27 και 20 πόντους στον 3ο Τελικό και οι Γουόριορς ξαναπροηγήθηκαν (νίκη 100-96). Σε ένα συναρπαστικό 4ο Τελικό με 11 συνολικά «διψήφιους» σκόρερ, οι Γουόριορς έκαναν το αποφασιστικό βήμα, με το εκτός έδρας 105-107. Οι Αριζίν-Γκραμπόσκι πρόσθεσαν 26+29 πόντους στον 5ο Τελικό στη Φιλαδέλφεια και οι Γουόριορς, με τη νίκη τους 99-88 έγιναν η πρώτη ομάδα πλην των Λέικερς που κατακτά 2ο Τίτλο.

1957: Η εποχή του Ράσελ και των Σέλτικς έφτασε. Το 1957, οι Βοστωνέζοι αντιμετώπισαν τους Χωκς σε μια σειρά πραγματικά for the ages. Αυτό έγινε φανερό από το πρώτο κιόλας ματς, στο οποίο ένα καλάθι του Τζακ Κόλεμαν των φιλοξενούμενων Χωκς έδωσε τη νίκη στην ομάδα του στη 2η παράταση, με 123-125! Οι Σέλτικς όμως απάντησαν, με 119-99, με το Ράσελ να μαζεύει (ρεκόρ για ρούκι) 25 ριμπάουντ. Σε ένα πολύ δυνατό 3ο παιχνίδι στο Σαιντ Λιούις (Μπιλ Ράσελ και Μπομπ Πέτιτ υπέστησαν άσχημα χτυπήματα), ο Πέτιτ, το μεγάλο αστέρι των Χωκς, πέτυχε τις νικητήριες βολές για το 100-98. Σε ένα 4ο παιχνίδι με εντυπωσιακά επιμέρους σκορ (οι Χωκς προηγήθηκαν με 15 στο ξεκίνημα του αγώνα, οι Σέλτικς έκαναν ένα 17-35 στο 2ο δωδεκάλεπτο και οι Χωκς 37-20 στο 3ο), οι Σέλτικς έκαναν το 2-2, νικώντας 118-123. Τα 23 ριμπάουντ του Ράσελ έκαναν τη διαφορά στο 5ο παιχνίδι (124-109), αλλά οι Χωκς απάντησαν με 32 π+23 ρ. του Πέτιτ για το 94-96. Σε ένα απίστευτο 7ο παιχνίδι, που περιείχε ίσως τη θεαματικότερη φάση στην ιστορία των Τελικών (το «Coleman Play»), οι Σέλτικς πήραν τη νίκη 125-123 στη 2η παράταση, με τον Πέτιτ να χάνει οριακά την ευκαιρία να ισοφαρίσει με τη λήξη της! Οι Ρούκι των Σέλτικς έκαναν τη διαφορά: Ο Χάινσον είχε 37 πόντους και 23 ριμπάουντ και ο Ράσελ 19 πόντους, 32 ριμπάουντ και 6 τάπες!





1958: Οι Χωκς, όπως και το ’57 ξεκίνησαν με διπλό: 102-104, με 30+19 του Πέτιτ. Αλλά και οι Σέλτικς απάντησαν όπως τότε: 136-112, με 7 παίκτες να έχουν 12+ πόντους (μεταξύ τους και ο ελληνικής καταγωγής Λου Τσιορόπουλος). Η μοίρα χτύπησε τους Σέλτικς στο 3ο δωδεκάλεπτο του επόμενου αγώνα, με το Ράσελ να τραυματίζει άσχημα τον αστράγαλό του και τους Χωκς να φεύγουν με τη νίκη, 111-108. Οι Σέλτικς βρήκαν το κουράγιο να ισοφαρίσουν στο Σ.Λιούις (98-109), αλλά οι Χωκς, με συνολικά 79 πόντους απ’την τριπλέτα Πέτιτ-Χάγκαν-Μάρτιν έκαναν το 2-3 στη Βοστώνη (100-102). Στον 6ο αγώνα, ο Ράσελ δοκίμασε να παίξει, αλλά το κατάφερε μόνο για 20 λεπτά. Ο αγώνας και ιδίως το 4ο δωδεκάλεπτο υπήρξε μια ραψωδία για τον Μπομπ Πέτιτ, ο οποίος σκόραρε 50 πόντους (!), οδηγώντας τους Χωκς στην οριακή νίκη, 110-109 και στο μοναδικό τους πρωτάθλημα.






Ο 6ος τελικός υπήρξε αναμφίβολα το αποκορύφωμα της καριέρας του Μπομπ Πέτιτ.

1959: Ο ανταγωνισμός για τους Σέλτικς ανέβαινε. Αλλά οι αντίπαλοί τους το 1959 ήταν μάλλον απρόσμενοι: Οι Λέικερς του Έλτζιν Μπέιλορ είχαν ρεκόρ μόλις 33-39 στη ρέγκιουλαρ σίζον και βέβαια ακόμη και η πρόκρισή τους στους Τελικούς αποτελούσε κατόρθωμα. Οι Λέικερς γύρισαν διψήφια διαφορά στο Β΄ ημίχρονο του 1ου αγώνα, αλλά οι Σέλτικς επικράτησαν, 118-115. Η καλή άμυνα των Βοστωνέζων, μαζί με το γεγονός ότι 4 παίκτες είχαν 20+ πόντους, δικαιολογούν το 128-108 του 2ου αγώνα. Οι Σέλτικς έκαναν με άνεση το 3-0 στη Μιννεάπολη (110-122). Οι Λέικερς προσπάθησαν πολύ για μια τιμητική νίκη, αλλά τελικά, οι 76 πόντοι των Σάρμαν-Ράμσεϊ-Χάινσον και τα 32 ριμπάουντ του Ράσελ έδωσαν τη νέα νίκη στους Σέλτικς, 113-118 και την επαναφορά στο θρόνο.





1960: Οι Χωκς επέστρεψαν στους Τελικούς, προσπαθώντας να ξαναρίξουν τους «Κέλτες». Οι δεύτεροι όμως, αυτή τη φορά με την ισοπεδωτική τους επίθεση, άνοιξαν τη σειρά δυναμικά (140-122, 76-51 το ημίχρονο). Οι Χωκς όμως έσπασαν την έδρα των Σελτς, με τη νίκη τους 103-113, παρά τους 21 πόντους και τα 40 (!!) ριμπάουντ του Ράσελ. Η άμυνα των Σέλτικς ενεργοποιήθηκε στο Β΄ ημίχρονο του 3ου Τελικού (δέχτηκαν μόλις 31 πόντους) και έφερε το δίκαιο 86-102. Οι Χωκς, με 32 πόντους του Πέτιτ και 25+16 ρ. του Χάγκαν ισοφάρισαν (νίκη 106-96), αλλά πίσω στη Βοστώνη, οι Σέλτικς δεν άφησαν κανένα περιθώριο στους Χωκς (127-102). Η ισορροπημένη επίθεση των Σέλτικς δεν κατόρθωσε να κάνει το διπλό στο Σ.Λιούις (105-102), καθώς 4 παίκτες των Χωκς σκόραραν τους 100/105 πόντους της ομάδας. Ο 7ος Τελικός όμως ήταν παράσταση για μια ομάδα: 22+35+4 για το Ράσελ, 19+6+14 για τον Κούζι, 20άρες από τους Χάινσον, Ράμσεϊ και το 122-103 για τους Σέλτικς και το πιο άνετο ίσως 4-3 της ιστορίας.





1961: Οι ίδιες ομάδες αντίπαλες, με τους Σέλτικς πλέον καθαρά φαβορί. Κάτι τέτοιο επιβεβαιώθηκε στον 1ο Τελικό, όπου διέλυσαν τους Χωκς, 129-95, παρότι στο ημίχρονο η διαφορά ήταν μόλις στους 8 πόντους. Οι Πέτιτ-Χάγκαν-Ουίλκενς σκόραραν 30, 40 και 19 πόντους, αλλά το βάθος των Σέλτικς επικράτησε ξανά (116-108). Οι Χωκς πήραν το επόμενο ντέρμπι, 124-120, αλλά στον 4ο Τελικό άντεξαν μόνο για ένα ημίχρονο: 104-119 το τελικό σκορ, παρά τους 40 πόντους του Πέτιτ. Ο 5ος Τελικός ήταν μια αποθέωση του Ράσελ: 30 πόντοι και 38 ριμπάουντ (14 λιγότερα από όλους τους αντιπάλους του μαζί) έναντι 24 πόντων και 11 ριμπάουντ του Πέτιτ. 121-112 το τελικό σκορ και άνετο το 4-1 και η επισημοποίηση της Δυναστείας, η οποία πλέον μετρά 4 Τίτλους σε 5 χρόνια.





1962: Οι Λέικερς αντικαθιστούν τους Χωκς σαν η νέα δύναμη της Δύσης και παίρνουν σειρά στην προσπάθεια εκθρόνισης των Σέλτικς. Ο 1ος Τελικός λήγει υπέρ της Βοστώνης, 122-108, με 7 παίκτες των «πρασίνων» να σκοράρουν 12+. Στο 2ο Τελικό όμως, οι Γουεστ και Μπέιλορ σκοράρουν 40 και 36 πόντους και οι Λέικερς ισοφαρίζουν τη σειρά (122-129). Την ίδια επίδοση σχεδόν επαναλαμβάνουν και στον 3ο (36+39), με το Γουεστ στο δραματικό φινάλε να κλέβει απ’τον Κούζι την πάσα επαναφοράς και να πετυχαίνει το νικητήριο καλάθι, για το 117-115. Η ισορροπημένη επίθεση των Σελτικς όμως θα ισοφαρίσει τη σειρά στο Λ.Α (103-115). Ο 5ος Τελικός ανήκει στον Έλτζιν Μπέιλορ, ο οποίος πραγματοποιεί το παιχνίδι της ζωής του με 61 πόντους (ρεκόρ όλων των εποχών για Τελικό) και 22 ριμπάουντ, δίνοντας τη νίκη στους Λέικερς, 121-126. Η Βοστώνη όμως θα ισοφαρίσει ξανά (105-119 στο Λ.Α), με 35 πόντους του Σαμ Τζόουνς και 24 ριμπάουντ του Ράσελ. Ο Φρανκ Σέλβι των Λέικερς αστόχησε σε σουτ στην εκπνοή του 7ου αγώνα, ο οποίος πήγε στην παράταση. Εκεί ανέλαβαν οι Σ.Τζόουνς και Ράσελ (ο οποίος πραγματοποίησε μια μνημειώδη εμφάνιση, με 30 πόντους και 40 ριμπάουντ, ρεκόρ στην ιστορία των Τελικών!) και οδήγησαν τους Σέλτικς στο 5ο πρωτάθλημά τους (νίκη 110-107), ισοφαρίζοντας τα δαχτυλίδια των Λέικερς.

*Δεν υπάρχει διαθέσιμο boxscore*


Ο Μπέιλορ οργίασε στον 5ο τελικό, αλλά το πρωτάθλημα θα πήγαινε και πάλι στους Σέλτικς.


1963: Σέλτικς και Λέικερς και πάλι οι δυο ανταγωνιστές των Τελικών. Οι Βοστωνέζοι ξεκίνησαν με νίκη 113-106, με 38 ριμπάουντ του Μπιλ Ράσελ. Οι Λέικερς προηγήθηκαν 21-30 στο ξεκίνημα του 2ου αγώνα, αλλά οι Ράσελ-Τζόουνς κυριάρχησαν σε άμυνα και επίθεση και οι Σέλτικς πήραν τη δύσκολη νίκη, 117-114. Οι Γουεστ-Μπέιλορ απάντησαν στο 3ο ματς, με 42 και 38 πόντους και οι Λέικερς μείωσαν με άνεση σε 2-1 τη σειρά (119-99), αλλά οι Σέλτικς πήραν την καθοριστική νίκη αμέσως μετά, με 105-108, αν και οι Λέικερς σχεδόν γύρισαν μια διαφορά 15 πόντων στο Δ΄ δωδεκάλεπτο. Μπέιλορ και Γουεστ πήραν και πάλι το όπλο τους στον 5ο Τελικό (43+32 πόντοι) και οι Λέικερς ανέκτησαν τις ελπίδες τους (119-126). Στον 6ο Τελικό, στο Λ.Α, οι γηπεδούχοι βρέθηκαν πίσω με 48-66 στο ημίχρονο. Ο Μπέιλορ πέτυχε 19 π. στο δεύτερο μέρος, οι Λέικερς γύρισαν στο τέλος το παιχνίδι, αλλά δεν κατόρθωσαν να κάνουν την ολοκληρωτική ανατροπή (109-112). Έτσι, οι Σέλτικς γινόντουσαν οι πλέον «πολυτροπαιούχοι» του ΝΒΑ, κατακτώντας το 6ο πρωτάθλημά τους.






Σπάνιο στιγμιότυπο απ'τον 6ο τελικό. Επίδειξη ηγεσίας από Ράσελ-Χάβλιτσεκ.


1964: Οι Σέλτικς φτάνουν για 8η σερί χρονιά στον Τελικό. Αντίπαλοί τους αυτή τη φορά οι Σαν Φρανσίσκο (πλέον) Γουόριορς του Γουιλτ Τσάμπερλεν. Οι 14 σερί πόντοι του νεαρού ακόμη Χάβλιτσεκ στο Β΄ δωδεκάλεπτο του 1ου Τελικού υπήρξαν καθοριστικοί για το 1-0 (108-96). Στο 2ο Τελικό, τη σκυτάλη πήρε ο Σαμ Τζόουνς, με 31 π, σε έναν αγώνα όπου ο Τσάμπερλεν (32 π.), εκνευρισμένος απ’το βρώμικο παιχνίδι του Κλάιντ Λάβλετ, τον έριξε αναίσθητο με μια γροθιά στο σαγόνι. Ο ηγέτης του Σαν Φρανσίσκο κυριάρχησε στο 3ο παιχνίδι, με 35 πόντους και 25 ριμπάουντ και οι Γουόριορς πήραν την άνετη νίκη, 115-91. Στον 4ο Τελικό είχε άλλους 27 πόντους και 38 ριμπάουντ (!), αλλά οι Σέλτικς άντεξαν την αντεπίθεση των Γουόριορς στο τέλος (95-98). Οι Γουόριορς γύρισαν και τον 5ο αγώνα, κάνοντας το 100-92, 101-99, αλλά ένα κρίσιμο φόλοου κάρφωμα του Ράσελ ουσιαστικά τέλειωσε το ματς. 105-99 το τελικό σκορ και 6 σερί τίτλοι για τους τριφυλλοφόρους της Βοστώνης.





1965: Οι Λέικερς επέστρεψαν στους Τελικούς του ΝΒΑ, με το Γουεστ να καλύπτει το κενό του τραυματία Μπέιλορ, αλλά οι Σέλτικς ήταν ισχυρότεροι από ποτέ: 142-110 το τελικό αποτέλεσμα του 1ου αγώνα…Παρά τους 45 πόντους του Γουεστ στο 2ο παιχνίδι, οι Σελτς έκαναν το 2-0 (129-123), με το Ράσελ να τελειώνει με 23 π, 25 ρ και 10 ασίστ. Ο 3ος Τελικός υπήρξε μια εξαίρεση στη σειρά, με τους Λέικερς να προηγούνται με 68-48 στο ημίχρονο και να παίρνουν τη νίκη, 126-105. 43 πόντοι και 12 ριμπάουντ για το Γουεστ, 44 συνολικά ριμπάουντ για το δίδυμο ψηλών Έλις-Γουάιλι. Οι Σέλτικς ανέβασαν στροφές στην άμυνα: Δέχτηκαν μόλις 38 πόντους στο 2ο ημίχρονο του 4ου Τελικού και το 99-112 ήρθε φυσιολογικά, με 37 πόντους του Σ.Τζόουνς. Ο 5ος αγώνας ήταν μια παράσταση για τη Βοστώνη. 72-48 το σκορ του δευτέρου ημιχρόνου, 129-96 το τελικό σκορ. Το 7ο σερί πρωτάθλημα έρχεται διά περιπάτου.





1966: Άλλη μια μονομαχία Βοστώνης-Λος Άντζελες σε άλλη μια συγκλονιστική σειρά Τελικών. Οι Λέικερς θα έκαναν το 0-1 (129-133), με 41 και 36 πόντους των συνηθών υπόπτων, Γουεστ-Μπέιλορ, αλλά οι Σέλτικς ισοφάρισαν με περισσή άνεση (129-109) και πήραν το προβάδισμα εκτός έδρας (117-120), με 36 πόντους του Σαμ Τζόουνς. Οι Ράσελ-Χάβλιτσεκ έκαναν το 3-1 (117-122), με 25 και 32 πόντους, αλλά οι Λέικερς δεν παραδόθηκαν: Επικράτησαν στη Βοστώνη, 117-121, με 41+31 πόντους των Μπέιλορ-Γουεστ και ισοφάρισαν (123-115), με το νεαρό Γκούντριτς να σκοράρει 28 στον 6ο Τελικό. Όπως όμως συνέβη και τόσες ακόμη φορές, οι Σέλτικς απλώς δεν έχαναν στον κρίσιμο αγώνα: Προηγήθηκαν με 53-38 στο ημίχρονο, οι Λέικερς πλησίασαν στο 2ο ημίχρονο, αλλά δεν πρόλαβαν να κάνουν κάτι άλλο απ’το μειώσουν στο τελικό 95-93. Για άλλη μια φορά, ο Ράσελ ξεχώρισε στον 7ο Τελικό, με 25 πόντους και 32 ριμπάουντ. Είναι ο 8ος σερί τίτλος για τους Σέλτικς.






Το τέλος του 7ου τελικού. Οι Σέλτικς πρωταθλητές για 8η συνεχόμενη χρονιά...


1967: Αυτή τη φορά ήταν η σειρά των πανίσχυρων 76ερς του Τσάμπερλεν. Η Φιλαδέλφεια κυρίαρχησε των Σέλτικς στους Τελικούς της Ανατολής, αλλά και οι Γουόριορς στη Δύση απέκλεισαν τους Λέικερς. Οι Σίξερς έκαναν το 1-0 στην παράταση (141-135), με 30άρες των Γκριρ και Γουόλι Τζόουνς και τριπλ νταμπλ του Τσάμπερλεν. Το 2-0 έγινε με άνεση (126-95), με άλλο ένα τριπλ νταμπλ του Τσάμπερλεν, για να μειώσουν οι Γουόριορς με τη νίκη τους 130-124, χάρη στους 55 πόντους του Ρικ Μπάρι (2η κορυφαία επίδοση στην ιστορία των Τελικών). Οι Τσάμπερλεν-Γκριρ και Γουόκερ έδρασαν και πάλι στον 4ο Τελικό και, παρά τους 43 πόντους του Μπάρι, οι 76ερς νίκησαν άνετα 108-122. Οι Γουόριορς πήραν μια ηρωική νίκη εκτός έδρας, 109-117, αν και έχαναν 96-84, ενώ πλησίασαν και στο 3-3. Όμως, η αμυντική ψυχραιμία του Τσάμπερλεν και η ευστοχία του Γουόκερ στις βολές έβαλαν τέλος στα όνειρα των Γουόριορς: 122-125 και το πρωτάθλημα δίκαια στη Φιλαδέλφεια.





1968: Οι Σέλτικς όμως δεν πέθαναν. Αυτό απέδειξαν τη σεζόν αυτή, στην οποία και άφησαν τους Σίξερς εκτός Τελικών, για να αντιμετωπίσουν τους «αιωνίους» αντιπάλους τους, Λέικερς. Οι Λέικερς προηγήθηκαν με 13 στη λήξη του ημιχρόνου, αλλά οι Σέλτικς έκαναν τελικά το 1-0 (107-101). Οι Λέικερς ισοφάρισαν (113-123), χάρη σε ένα 27-36 στη Γ΄ περίοδο και τους 35 πόντους του Γουεστ. Οι «Σελτς» όμως ξαναπήραν άνετα το προβάδισμα (119-123), ενώ οι Λέικερς ξαναϊσοφάρισαν (118-105), με 38 πόντους του Γουεστ και 30 του Μπέιλορ. Στον 5ο Τελικό, οι Σέλτικς είχαν 4 παίκτες με 20+ πόντους, προηγήθηκαν με 14 με τη λήξη του Γ΄, αλλά χρειάστηκαν παράταση για να πάρουν τη νίκη, 120-117. Ο 6ος Τελικός όμως ανήκε στους Σέλτικς, οι οποίοι δεν απειλήθηκαν ποτέ από τους γηπεδούχους: 50-70 το ημίχρονο, 109-124 το παιχνίδι, με το Χάβλιτσεκ να πραγματοποιεί εμφάνιση MVP: 40 πόντοι, 10 ριμπάουντ, 7 ασίστ.



[code]L.A. G FG FT-FTA PTS
West 6 68 52-64 188
Baylor 6 66 25-39 157
Clark 6 36 25-34 97
Hawkins 6 28 8-13 64
Counts 6 27 7-11 61
Imhoff 6 19 13-21 51
Crawford 6 12 4-7 28
Mueller 6 7 1-5 15
Goodrich 5 9 8-11 26
TOTALS 6 272 143-205&

1969: Οι γηρασμένοι Σέλτικς προκρίθηκαν στα πλέι οφ με ένα μέτριο γι’αυτούς 48-34, αλλά εκεί αναζωογονήθηκαν. Το φαβορί όμως ήταν οι Λέικερς των Τσάμπερλεν-Γουεστ-Μπέιλορ. Ο 1ος αγώνας ήταν ντέρμπι, αλλά οι Λέικερς έκαναν το καθήκον τους, νικώντας με 120-118, με το Γουεστ να οργιάζει: 53 πόντοι, 10 ασίστ! Η Βοστώνη κόντραρε τους Λέικερς και στο 2ο παιχνίδι, αλλά ο Μπέιλορ, με 12 σερί πόντους στο τέλος, διαμόρφωσε το 2-0 (118-112), σπάζοντας τη σχεδόν ισοπαλία του ζευγαριού Γουεστ vs Χάβλιτσεκ (41 πόντους ο πρώτος, 43 ο δεύτερος). Ο Τσάμπερλεν τελείωσε με 16 πόντους και 26 ριμπάουντ στον 3ο αγώνα, αλλά οι Σέλτικς, χάρη στην άμυνά τους, πήραν τη νίκη, 111-105. Ο Σαμ Τζόουνς ήταν ο ήρωας του 4ου Τελικού, πετυχαίνοντας πάνω στη λήξη το νικητήριο καλάθι (89-88). Οι 39 πόντοι του Γουεστ και τα 31 ριμπάουντ του Τσάμπερλεν έδωσαν και πάλι το προβάδισμα στους Λέικερς (117-104). Η άμυνα των Σέλτικς έδρασε και πάλι στο 6ο παιχνίδι (99-90), με τον Ντον Νέλσον να ξεχωρίζει απροσδόκητα (25 πόντοι). Ο 7ος Τελικός είναι συγκλονιστικός. Οι Σέλτικς αιφνιδιάζουν το Λ.Α και προηγούνται με 15 με τη λήξη του Γ΄. Οι Λέικερς αντεπιτίθενται, με τον Τσάμπερλεν μάλιστα να μένει εκτός στο τέλος, λόγω τραυματισμού. Στο τέλος όμως, οι Σέλτικς θα ολοκληρώσουν το μικρό θαύμα, χάρη και σε ένα τυχερό καλάθι του Ντον Νέλσον στο τέλος. Ήταν η ολοκλήρωση της κορυφαίας δυναστείας όλων των εποχών (13 χρόνια, 12 Τελικοί, 11 Τίτλοι!). Στράφι πήγε η συγκλονιστική εμφάνιση του Γουεστ, ο οποίος και είχε 42 πόντους, 13 ριμπάουντ και 12 ασίστ (!) στον 7ο Τελικό και, αν και ηττημένος, παρέλαβε το πρώτο MVP Tελικών της ιστορίας.
MVP: Τζέρι Γουεστ





1970: Την ουσιαστική διάλυση της αυτοκρατορίας των Σέλτικς προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν αρκετές ομάδες. Το 1970, οι δυο υποψήφιοι για τον τίτλο ήταν οι Νικς και οι Λέικερς. Οι Νικς ξεκίνησαν νικώντας 124-112, παίζοντας εξαιρετικά στην 4η περίοδο. Οι Λέικερς όμως πήραν το 2ο Τελικό στη Ν.Υόρκη, 103-105, με τον Ντικ Μπαρνέτ να αστοχεί στο τελευταίο σουτ. Ο 3ος Τελικός σημαδεύτηκε αναμφίβολα από το καλάθι του Τζέρι Γουεστ από τα 18 μέτρα στο τέλος του αγώνα, τον οποίο έστειλε στην παράταση (χωρίς φυσικά την ύπαρξη τριπόντου), στην οποία ωστόσο οι Νικς πήραν τη νίκη, 108-111, με 38 πόντους και 17 ριμπάουντ του Γουίλις Ριντ. Ο 4ος Τελικός έφτασε επίσης στην παράταση, αλλά αυτή τη φορά, η άμυνα του Τζον Τρέσβαντ και η επίθεση του Τζέρι Γουεστ ισοφάρισαν τη σειρά (121-115 το σκορ). Στο 1ο δωδεκάλεπτο του 5ου αγώνα, ο Ριντ σκοντάφτει σε προσπάθεια για μπάσιμο και τραυματίζεται σοβαρά στο πόδι. Οι Νικς όμως, παίζοντας εκπληκτική άμυνα, ιδίως στους Τσάμπερλεν-Γουεστ, γυρίζουν διαφορά 13 πόντων απ’το ημίχρονο και παίρνουν αποφασιστική νίκη, 107-100. Το μεγάλο δίδυμο των Λέικερς όμως διέλυσε με 78 συνολικά πόντους του (45 ο Τσάμπερλεν, 33 ο Γουεστ) τους Νικς (135-113 το τελικό σκορ) και η σειρά έφτασε στο 7ο παιχνίδι, όπου η απλή συμμετοχή του Ριντ ήταν αρκετή για να εκτοξεύσει την ψυχολογία των Νικς, οι οποίοι προηγήθηκαν με 69-42 στο ημίχρονο και πήραν το παιχνίδι 113-99 και το πρωτάθλημα.
MVP: Γουίλις Ριντ





1971: Οι Μιλγουόκι Μπακς των Λιου Άλσιντορ (Τζαμπάρ) και Όσκαρ Ρόμπερτσον έκαναν περίπατο τόσο στη ρέγκιουλαρ σίζον όσο και στα πλέι οφ. Αντίπαλοί τους στους Τελικούς, οι φιλόδοξοι Μπάλτιμορ Μπούλετς. Τα δεδομένα όμως δεν άλλαζαν: Οι Μπούλετς κοιτούσαν τους Μπακς στα μάτια στον 1ο Τελικό μόνο όσο ο Άλσιντορ (31 πόντοι και 17 ριμπάουντ σε 33΄) καθόταν στον πάγκο. 98-88 το Μιλγουόκι. Ο Άλσιντορ νίκησε κατά κράτος στο Β΄ ημίχρονο του 2ου Τελικού το Γουες Άνσελντ και με ένα ξέσπασμα στις αρχές της 3ης περιόδου οι Μπακς πήραν διαφορά ασφαλείας και τη νίκη 83-102 στη Βαλτιμόρη. Πίσω στο Μιλγουόκι, ήταν οι Μπούλετς αυτοί που έπαιξαν καλύτερα στο Β΄ ημίχρονο, μειώνοντας μια διαφορά 16 πόντων στους 2, αλλά η μαεστρική καθοδήγηση του Ρόμπερτσον στο τέλος απέτρεψε την πιθανότητα έκπληξης (107-99). Λίγο κράτησε η χαρά των Μπούλετς και στον 4ο Τελικό, παρά το τριπλ νταμπλ του Άνσελντ. Οι Μπακς, με 27 πόντους του Άλσιντορ, 30 του Ρόμπερτσον και 21 του Ντάντριτζ έκαναν με μεγάλη άνεση το sweep, με τη νέα άνετη επικράτηση στη Βαλτιμόρη, 106-118. Ήταν η ολοκλήρωση μιας από τις πιο κυρίαρχες σεζόν όλων των εποχών.
MVP: Λιου Άλσιντορ (Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ)






Kαμιά τύχη δεν είχαν οι Μπούλετς απέναντι στους Μπακς των Καρίμ-Όσκαρ.

1972: Οι Λέικερς πραγματοποίησαν ρεκόρ νικών (69-13) και αυτή τη φορά ήταν το φαβορί εναντίον των αντιπάλων τους, Νικς. Η Ν.Υόρκη ξεκίνησε με τον απόλυτο αιφνιδιασμό (92-114), αλλά οι Λέικερς απάντησαν με 105-92 (Τσάμπερλεν 23 πόντοι και 24 ριμπάουντ, Γκούντριτς 31 π, με 14/18 σουτ), με τον Ντεμπούσερ των Νικς να τραυματίζεται. Οι Λέικερς έκαναν άνετα το 2-1 στη Ν.Υόρκη (96-107). Ο Φρέιζιερ έστειλε με φόλοου τον 4ο Τελικό στην παράταση, αλλά η άμυνα του Τσάμπερλεν έφερε τους Λέικερς στο 3-1 (111-116). Ο σέντερ του Λ.Α τραυματίστηκε στο γόνατο στην επόμενη προπόνηση των Λέικερς, ωστόσο, όπως ο Ριντ το 1970, έπαιξε με ένεση, αλλά και με επιδέσμους στα χέρια. Ωστόσο, πραγματοποίησε μεγάλη εμφάνιση, με 24 πόντους, 29 ριμπάουντ και 9 τάπες, οι Λέικερς νίκησαν 114-100 και κατέκτησαν τον 1ο Τίτλο της «εποχής Λ.Α» και 6ο στην ιστορία τους.
MVP: Γουιλτ Τσάμπερλεν






Οι Λέικερς κοντά στον ιστορικό τίτλο του '72.


1973: Το ίδιο ζευγάρι αναμετρήθηκε και πάλι για τον Τίτλο, μόνο που τώρα η σειρά είχε την ακριβώς αντίθετη εξέλιξη. Οι Λέικερς πήραν τη νίκη στον 1ο Τελικό πιο εύκολα απ’όσο δείχνει το τελικό 115-112. Οι Νικς όμως ισοφάρισαν τη σειρά, με τη νίκη τους στο 2ο παιχνίδι, 95-99. Οι Λέικερς είχαν το προβάδισμα στο Α΄ημίχρονο του επόμενου παιχνιδιού στη Ν.Υόρκη, αλλά στο Β΄, οι Νικς, με 21 πόντους του ξεχασμένου Ερλ Μονρόου, πήραν τη νίκη, 87-83 και το προβάδισμα στη σειρά. Οι Νικς άντεξαν στην αντεπίθεση των Λέικερς στο 4ο ματς για το 3-1 (103-98), ενώ, παρά τη συγκινητική παρουσία του Τσάμπερλεν στο τελευταίο ματς της καριέρας του (23 πόντοι και 21 ριμπάουντ) διατήρησαν ένα σταθερό προβάδισμα εναντίον των κουρασμένων Λέικερς και με τη νίκη τους 93-102 κατέκτησαν το 2ο και τελευταίο πρωτάθλημα στην ιστορία τους.
MVP: Γουίλις Ριντ

1974: Οι Σέλτικς, με τον παλιό Χάβλιτσεκ, αλλά και τους Κάουενς-Γουάιτ για ηγέτες, επιστρέφουν στους Τελικούς, όπου τους περιμένουν οι Μπακς των Τζαμπάρ-Ρόμπερτσον. Η Βοστώνη, παρά τους 35 πόντους του Καρίμ, σπάει την έδρα του Μιλγουόκι, με 83-98. Ο 2ος Τελικός θα κριθεί στην παράταση, όπου το Μιλγουόκι βρίσκει απρόσμενη βοήθεια από τον άγνωστο Κόρνελ Γουόρνερ, ο οποίος και θα πετύχει 5 πόντους στο πεντάλεπτο, για το 105-96. Οι Σέλτικς, με 30 πόντους (σε 32΄) του Κάουενς και 28 πόντους, 12 ριμπάουντ, 7 ασίστ και 6 κλεψίματα (!) του Χάβλιτσεκ, παίρνουν ξανά το προβάδισμα (98-83 το σκορ). Οι 16 πόντοι του Χάβλιτσεκ στο Γ΄ δωδεκάλεπτο του επόμενου αγώνα δεν είναι αρκετοί και οι Μπακς κάνουν το 2-2 (89-97). Οι Τζαμπάρ-Ρόμπερτσον προσθέτους άλλους 37+23 πόντους στον 5ο Τελικό, αλλά οι Σέλτικς απαντούν με 28 από Κάουενς και Χάβλιτσεκ και περισσότερη βοήθεια απ’τους υπόλοιπους (87-96). Ο 6ος Τελικός είναι από τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες όλων των εποχών: 2 παρατάσεις, νέα ηρωικά του Χάβλιτσεκ, αλλά τον Τζαμπάρ να σημειώνει το νικητήριο καλάθι και τους Μπακς να πετυχαίνουν το 3ο σερί διπλό (101-102). Αυτό το σερί όμως θα το ολοκλήρωναν οι Σέλτικς, οι οποίοι και πήραν τον 7ο Τελικό με 87-102, με τον Κάουενς να έχει 28 π και 14 ρ.
MVP: Τζον Χάβλιτσεκ





1975: Οι Μπούλετς, με τους Χέιζ-Άνσελντ κάτω απ’τα καλάθια, επέστρεψαν στους τελικούς, αυτή τη φορά με αντιπάλους τους ανέλπιστους Γουόριορς. Η Ουάσιγκτον προηγήθηκε ακόμη και με 16 πόντους στις αρχές του 3ου δωδεκαλέπτου, αλλά οι Γουόριορς όχι μόνο κάλυψαν τη διαφορά στη συνέχεια, αλλά έφυγαν και νικητές, 95-101. Ο Ρικ Μπάρι σκόραρε 36 πόντους στο 2ο παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένων των 2 νικητήριων βολών, δίνοντας τη νίκη στην ομάδα του, 92-91. Στον 3ο αγώνα, οι Γουόριορς είχαν ένα προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού και έφτασαν σχετικά άνετα στο 3-0 (109-101), με άλλους 38 πόντους του Μπάρι. Με την πλάτη στον τοίχο, οι Μπούλετς έκαναν την απέλπιδα προσπάθεια στο 4ο παιχνίδι. Προηγήθηκαν στη 2η περίοδο με 14 πόντους, αλλά οι Γουόριορς πλησίασαν στους 4 στο ημίχρονο. Ακολούθησε ντέρμπι στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά η κατάληξη ήταν η ίδια: Οι Γουόριορς ψυχραιμότεροι, αυτή τη φορά με τον Μπατς Μπέαρντ στις βολές, πήραν άλλη μια οριακή νίκη, 95-96 και έφτασαν στο 3ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους.
MVP: Ρικ Μπάρι






1976: Οι Σέλτικς επέστρεψαν στους τελικούς, για να αντιμετωπίσουν άλλη μια ομάδα έκπληξη, τους Σανς που είχαν αποκλείσει τους πρωταθλητές του '75, Γουόριορς. Με καλή άμυνα στο 4ο δωδεκάλεπτο του 1ου τελικού και με τον Ντέιβ Κάουενς να τελειώνει με 25 πόντους, 21 ριμπάουντ και 10 ασίστ, οι Σέλτικς έκαναν το 1-0 (98-87). Ο 2ος αγώνας δεν είχε καν ενδιαφέρον για 3 δωδεκάλεπτα. Οι Σέλτικς προηγήθηκαν μέχρι και με 74-45 και έφτασαν διά περιπάτου στο τελικό 105-90. Στο 3ο παιχνίδι, οι Σανς προηγούνται μέχρι και με 23 πόντους, οι Σέλτικς γυρίζουν τον αγώνα, μειώνοντας στο καλάθι, αλλά τελικά χάνουν 102-95. Ο Άλβαν Άνταμς των Σανς τελειώνει τον αγώνα με 33 πόντους-14 ριμπάουντ. Μεγάλο παιχνίδι έγινε στο ματς #4, με τον Τζο-Τζο Γουάιτ να αστοχεί πάνω στη λήξη σε σουτ υπό άμυνα και τους Σανς να παίρνουν τη νίκη με 109-107. Και φτάνουμε στο 5ο παιχνίδι. Ο χώρος είναι πολύ μικρός για να περιγράψουμε την κάθε λεπτομέρεια. Απλώς να αναφέρουμε ότι ο Γκαρ Χερντ των Σανς έστειλε με απίθανο ψιλοκρεμαστό σουτ πάνω στη λήξη το παιχνίδι σε 3η παράταση, εκεί όπου οι Σέλτικς θα έφευγαν νικητές, με 128-126. Οι Σανς έκαναν άλλη μια προσπάθεια στο 6ο παιχνίδι, αλλά στην 4η περίοδο στέρεψαν από δυνάμεις. Οι Σέλτικς νικητές με 80-87 και πρωταθλητές για 13η φορά στην ιστορία τους.
MVP: ΤζοΤζο Γουάιτ

Ο «μεγαλύτερος» τελικός EVER! (vids)


Το απίστευτο, συναρπαστικό, συγκλονιστικό, δραματικό, θριλερικό, γκρανγκινιολικό, χιτσκοκικό φινάλε της 2ης παράτασης του game 5.



Σε 19 δευτερόλεπτα αγωνιστικού χρόνου έχει γίνει το γλέντι της αρκούδας : τρεις ανατροπές, ντου των φιλάθλων στο παρκέ, ξύλο στο διαιτητή, εκμαίευση τεχνικής ποινής σε μία προσπάθεια να παρακαμφθούν τεχνηέντως οι κανονισμοί…Honorable mention για τους φίλους των C’s o Tommy Heinsohn (με καμπάνα παντελόνι, 70’s φαβορίτα και μισός απ ότι είναι σήμερα) να κουνάει μαινόμενος το δάχτυλο στο διαιτητή (νταξ αυτό το τελευταίο δεν το περίμενε κανείς ). Έπος!!

Αγαπάω old school NBA!!!