1) Την κατάργηση όλων των σημερινών κοινοτήτων, ανεξαιρέτως.
2) Τη μείωση των δήμων από 1.034 που είναι σήμερα σε 380 ή 390 (ανάλογα με το σενάριο).
Ποτε δεν συμπαθησα τον θεσμο της τοπικης αυτοδιοικησης και ιδιαιτερα δε, την πολυδιασπαση του. Θυμαμαι στη δεκαετια του 80, κάθε συνοικισμος ειχε και το 5μελες του. Για αυτό λεγαμε και τοτε, οι μισοι Ελληνες είναι προεδροι. Θεσμος που χρησιμευσε στο να μοιραζει αξιωματα στον καθεναν, να επιβαρυνεται ο προϋπολογισμος με λογιων λογιων επιδοτησεις, μισθοδοσιες, ολοι να τρωνε ανεξαρτητως εργου και ωφελειας στο κοινωνικο συνολο.
Του Ελληνος η οργανωση είναι για τα μαυρα δραγκαλα και όταν κατι πηγαινε να γινει, κολλαγε:
Α. Γιατι η προταση είναι δικη του και όχι δικη μου
Β. Γιατι το κομμα με το οποιο ελεξεγη αυτος δεν είναι το δικο μου
Γ. Γιατι μεχρι να υπογραψουν τα συμβουλια, τα ανωτερα συμβουλια και τα ανωτατα συμβουλια ειχαν περασει 3 Ολυμπιαδες
Δ. Γιατι η κοινοτητα δεν συμφωνουσε με τον δημο και τα αναπαλιν
Παιδικες ασθενειες σε ένα κρατος με μολις 40 χρονια πολιτικης σταθεροτητας.
Με τον πρωτο Καποδιστρια μαζευτηκε καπως το πραγμα γιατι δεν είναι δυνατον όταν σχεδον το 60% του πληθυσμου να είναι μαζεμενο στην Αθηνα, να εχουμε τοσους πολλους φορεις και θεσμους. Καγχαζα όταν εβλεπα στην τηλεοραση χωριουδακια να μη θελουν την ενωση και στενοχωρηθηκα όταν εβλεπα τον Ζουραρη ή Ζουραρι ( αντιγραφη του Χατζηδακι είναι αυτό
που παντα εκτιμω τη γνωμη του να πρωτοστατει σε κατι εντελως μικροπρεπες. Το φρουτο που προεκυψε ηταν στους καινουριους δημους να προκυρησσονται θεσεις, οι υποψηφιοι να πηγαινουν και μετα από 1-2 χρονια να βαζουν τα αξιοκρατικα βισματα και μεσα ώστε να φευγουν σε κεντρικες πολεις.
Ετσι οι δημοι στην επαρχια είναι σε μεγαλο ποσοστο φαντασματα και στις πολεις να ξυνονται αφου είναι υπεραριθμοι.
Δεν εχω καταλαβει επισης ποια η διαφορα μεταξυ της Νομαρχιας και του Δημου.
Ενταξει, τυπικα ξερω. Ο δημος είναι για τη χαμαλοδουλεια και η νομαρχια για τα σοβαρα θεματα όπως η πολεοδομια, ο υγειονομικος ελεγχος και η εναρξη των επιχειρησεων.
Η χωρα μας μορφολογικα και δημογραφικα δεν πρεπει να εχει τοσες πολλες διοικητικες υπηρεσιες. Οταν δεν γινεται εργο, η επωδος είναι γνωστη εδώ και χρονια. Δεν μας δινει το υπουργειο χρηματα. Αρα τι να σε κανουμε ρε γιγαντα;
Θα προτεινα και θα προτιμουσα ένα διαφορετικο μοντελο τοπικης αυτοδιοικησης.
Έναν κεντρικο φορεα ( αν θελετε να μεινει ως ονομα το «Δημος» ή το «Νομαρχια» δεν θα τα χαλασουμε εκει) με ενοποιημενες υπηρεσιες. Αυξηση και μεταβιβαση αρμοδιοτητων σε ότι αφορα την εξυπηρετηση του κοσμου στα ΚΕΠ και σε ότι αφορα την τοπικη αυτοδιοικηση, ΕΝΑ συμβουλιο στο οποιο αναλογα με τον πληθυσμο του χωριου ή της κωμοπολης να εχει έναν ή δυο ή τρεις εκπροσωπους.
Μετα την κεντρικη διαχειριση των Αθηνων θα ηθελα σε κάθε νομο ένα συμβουλιο και ας εχει 30 μελη. 3 χωριουδακια με 100 ατομα πληθυσμο μπορουν να εχουν 1 εκπροσωπο.
Το ελληνικο κρατος πληρωνει ( εμεις δηλαδη ) σημαντικα παγια ποσα για τη συντηρηση της τοπικης αυτοδιοικησης, σε κτιρια, σε τεμπεληδες, σε εξοπλισμο μονο και μονο για φορεις που δεν κανουν τιποτα ή διαμαρτυρονται ότι η Αθηνα δεν τους δινει λεφτα.
Εξοικονομηση πορων με λιγοτερους αραχτους δημοσιους υπαλληλους, με συγχωνευση υπηρεσιων, με λιγοτερα κτιρια που στεγαζουν πολυτελη γραφεια και ένα ευελικτο σχημα που θα ικανοποιει κάθε νομο χωρις να ψηφιζουμε διπλα στις εκλογες και να εχει και ένα νοημα – σκοπο υπαρξης και λειτουργιας.