Επιτέλους μία αρθράρα!
QUOTE
"ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ"
ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ: 16/12/2014 14:13
Τα ξημερώματα της Δευτέρας τέθηκαν αντιμέτωπες δύο από τις τρεις ομάδες με το χειρότερο ρεκόρ της Δυτικής Περιφέρειας για ένα ακόμα ματς της κανονικής περιόδου. 5' και κάτι πριν το τέλος του ημιχρόνου, ένας παίκτης της φιλοξενούμενης ομάδας, που πατάει γερά στα 36 του χρόνια και έχασε σχεδόν όλη την περσινή σεζόν λόγο κατάγματος κνήμης στο γόνατο, κερδίζει φάουλ από τον 19χρονο αντίπαλό του και ετοιμάζεται να εκτελέσει δυο ελεύθερες βολές.
Υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για μία από τις πλέον αδιάφορες φάσεις όχι μόνο της σεζόν αλλά και του ίδιου του αγώνα. Για κάποιον λόγο όμως, όποιος παρακολουθεί το ματς αρχίζει να διακατέχεται από ένα τρέμουλο και καρφώνει τα μάτια του πάνω στον τύπο με το 24 στην πλάτη, ενώ οι παρευρισκόμενοι στο γήπεδο σηκώνονται, ενεργοποιούν και στρέφουν τα κινητά τους (που φόρτιζαν όλη μέρα) για να καταγράψουν τις επόμενες στιγμές.
Ο Kobe Bryant ευστοχεί στην πρώτη ελεύθερη βολή, κάνει δυό βήματα μπροστά για να δώσει χέρια στους συμπαίκτες του και παίρνει θέση για να υποδεχτεί την μπάλα για την δεύτερη βολή. Σκάει, το σκέφτεται λίγο παραπάνω από το κανονικό, σουτάρει, ευστοχεί και… ο αγώνας σταματάει. Όλο το γήπεδο τον αποθεώνει, όσοι βρίσκονται κοντά του περιμένουν με βλέμμα χαράς και ανυπομονησίας να του σφίξουν το χέρι, ενώ ο ιδιοκτήτης της γηπεδούχου ομάδας κατεβαίνει στο παρκέ και του δίνει την μπάλα του αγώνα για να την πάρει σπίτι του! Μα γιατί;
Με αυτές τις εύστοχες βολές, ο Kobe Bryant γινόταν ο 3 άνθρωπος με τους περισσότερους πόντους στην ιστορία της μεγαλύτερης μπασκετικής λίγκας του κόσμου, μιας λίγκας από την οποία έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι θρύλοι του παγκοσμίου μπάσκετ. Νομίζω θα συμφωνήσουμε όλοι πως άξιζε μία μικρή διακοπή του αγώνα, ενώ εκτός από την μπάλα, ίσως έπρεπε να πάρει και την... μπασκέτα μαζί του.
Η επόμενη μέρα;
Βίντεο με άλλες μεγάλες προσωπικές στιγμές του Kobe Bryant από την ίδια την λίγκα, αποθέωση από τους fun του, δηλώσεις συγχαρητηρίων από όλους, συμπεριλαμβανομένου και του παίκτη που ξεπέρασε και τον άφησε στην 4 θέση, του κατά γενική αποδοχή, καλύτερου παίκτη όλων των εποχών, του παίκτη που ο ίδιος ο Bryant (και εκατομμύρια κόσμου) έχει ως είδωλο.
Μόνο αυτά;
Ασφαλώς και όχι.
Η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου έχει επιδοθεί σε μία (αδιανόητη για μένα, πάντα πρόχειρη και συνεπώς αβάσιμη) σύγκριση μεταξύ των δυο αυτών παικτών.
Ναι αλλά, τον ξεπέρασε με 200 αγώνες παραπάνω.
Ναι αλλά, έχει μόνο 5 δαχτυλίδια, ο MJέχει 6.
Nαι αλλά, έχει και τα πιο πολλά άστοχα σουτ.
Ναι αλλά, είναι ατομιστής.
Είμαστε καλά;
Είναι δυνατόν να γράφεται ιστορία ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ και να μην μπορούμε να να την απολαύσουμε; Να μην μπορούμε να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που είχαμε την τύχη να δούμε αυτόν τον παίκτη από τα 18 του να σκοράρει ξανά και ξανά; Να ξεπερνάει έναν-έναν τόσους άλλους θρύλους του μπάσκετ; Μήπως είπε ο Κόμπι "ξεπέρασα τον Τζόρνταν σε πόντους, άρα είμαι και καλύτερός του" ώστε να δικαιολογείται τέτοια μανία σύγκρισης; Μήπως αποσύρθηκε ο Κόμπι και αισθανόμαστε ότι είναι ώρα να τον (συγ)κρίνουμε με σωστά κριτήρια, ήρεμα και χωρίς συναισθηματισμούς;
Και εντάξει, οι γενιές που είναι προ 1975 γεννημένοι, να πεις ότι υπάρχει ένας λόγος να είναι προσκολλημένοι γιατί είχαν την τύχη να δουν πολλά από αυτά που σήμερα θεωρούνται ιστορία.
Κανείς δεν θέλει να κάτσει λίγο να σκεφτεί τι έζησε;
Δηλαδή όταν αποχωρούσε ο μύθος Michael Jordan και βλέπαμε τη λίστα με τους σκόρερ το 1998, μόνο σε μένα φαινόταν αδιανόητο ότι θα έρθει η μέρα που θα δω την πρώτη τριάδα να αλλάζει;
"Ναι, αλλά ο Κόμπι είναι εγωιστής, κομπλεξικός, ατομιστης κτλ."
Ναι, και; Αφαιρεί κάτι από το επίτευγμά του; Δεν είναι ο Jordan από τους πιο "κομπλεξικούς" και εγωιστές παίκτες στην ιστορία;
Βήμα πίσω, ανάσα. Αυτή η μανία σύγκρισης και αφορισμού υπάρχει μόνο για τον Κόμπι;
Το μυαλό μοιραία πάει και σε έναν άλλον παίκτη που τον ζούμε από όταν αυτός ήταν στο Λύκειο. Έναν άνθρωπο που από τα 15 του έχει πάνω του όλα τα βλέμματα της δημοσιότητας ως αυτός που θα ξεπεράσει τους πάντες και τα πάντα και θα μείνει αυτός ως o κορυφαίος ever. Έναν παίκτη, που ακόμα και σήμερα δεν χρήζει καθολικής αποδοχής.
Είμαστε τυχεροί, να παρακολουθούμε τον Lebron James στην πορεία του μέσα στον χρόνο να γίνει ο μεγαλύτερος ever, όμως η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου απλώς περιμένει το επόμενο στραβοπάτημά του για να πέσει πάνω του και να τον αφορίσει.
Τι; Αποκλείεται να γίνει ο μεγαλύτερος ever; Γιατί; Τι ήταν ο Jordan στα 29 του; Τι είχε κατακτήσει; Δεν είχε ποτέ λάθος συμπεριφορά; Δεν έχασε ποτέ νικητήριο σουτ; Γιατί απλά δεν μπορούμε να κάτσουμε και να απολαύσουμε έναν από τους καλύτερους ever που προσπαθεί να γίνει ο καλύτερος ever;
Το πρόβλημα δεν σχετίζεται με τον Lebron, ούτε με τον Kobe. Ο αφορισμός και η φυγή στο παρελθόν είναι υπεράνω προσώπων και καταστάσεων και έχει να κάνει με μία ψυχοσύνθεση που αδυνατώ να καταλάβω. Θέλετε πιο γενικό παράδειγμα;
Εδώ και 5-10 χρόνια, το ερώτημα που βασανίζει πολύ κόσμο του ΝΒΑ είναι "που έχουν πάει όλοι οι καλοί σέντερ", που συχνά καταλήγει στην συζήτηση ότι πλέον το ΝΒΑ είναι κάτι λίγο πιο οργανωμένο από τσίρκο, ενώ "κάτι Kobe και LeBron παλιότερα δεν θα είχαν ελπίδα".
Δεν ξέρω πόσοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτή την στιγμή, υπάρχουν στο NBA περίπου 10 Point Guards, που θα ήταν Super Stars σε κάποια άλλη εποχή, ότι όπου και να κοιτάξεις είναι πάρα πολύ πιθανό να δεις στην θέση του PG έναν παίκτη αδιανόητα καλό, ότι οι ομάδες με έναν από αυτούς τους PG είναι και οι ομάδες που πρωτοστατούν στην λίγκα, ή σίγουρα δεν πατώνουν, αντίστοιχα όπως γινόταν το ίδιο στα 90's με τις ομάδες που είχαν κάποιον κορυφαίο Center.
"There is no bad team with a top Center" είχε πει ο Kenny Smith στα 90's.
Curry, Paul, Rose, Westbrook, Parker, Rondo, Irving, Lillard, Wall, Lowry με τους Walker, Carter-Williams να έρχονται από πίσω, κάνουν παίκτες όπως οι Conley, Lawson, Holiday, Dragic και τόσους άλλους να μοιάζουν μέτριοι, ενώ επαναλαμβάνουν τηνρήση του Smith αλλάζοντας απλά την θέση στην οποία αναφέρεται.Δεν αναφέρω guard που έχουμε δει πρόσφατα όπως ο Kidd ή ο Nash. Αναφέρω παίκτες που αγωνίζονται αυτήν την σεζόν. Και τόσοι παίκτες, σε αυτό το επίπεδο, στην ίδια θέση, δεν ξέρω πόσες φορές έχουν ξαναβρεθεί στα παρκέ του ΝΒΑ την ίδια στιγμή.
Κοινώς, το μπάσκετ αλλάζει και προχωράει μαζί με την ζωή. Κοιτώντας πίσω, αναπολώντας, συγκρίνοντας και αφορίζοντας, μάλλον χάνουμε το τι συμβαίνει σήμερα, αχάριστοι προς την ιστορία τη στιγμή που συμβαίνει.
Οσοι ήταν στο γήπεδο της Μινεσότα, ήξεραν ότι εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους Ιστορία, κανονική. Ήξεραν, ότι δεν βλέπεις κάθε μέρα κάποιον να φτάνει την 3 θέση των σκόρερ στην ιστορία του NBA. Ήξεραν, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην ξαναζήσουν ποτέ κάτι τέτοιο. Ήξεραν, ότι έχουν περάσει τόσοι και τόσοι τεράστιοι σκόρερ και παίκτες από αυτήν την λίγκα, παίκτες που έχουν δουλέψει και ιδρώσει όσο πολύ λίγοι άνθρωποι στον κόσμο, και όμως δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε στην 10αδα της λίστας. Και το απολάμβαναν. Φώναξαν, αποθέωσαν, αγκάλιασαν τον επιτυχόντα, μαγνητοσκόπησαν την στιγμή, του έδωσαν και την μπάλα του αγώνα να την πάρει σπίτι.
Ας τους κάνουμε παρέα ρε παιδιά...
.
-οπως κανουμε και εμεις σε ξενα σαιτ
