Είχα την τύχη να τους παρακολουθήσω και θα μου μείνουν αξέχαστοι. Υπήρχαν στιγμές που και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό της άμυνας των ομάδων καλυπτόταν, ο Ντάνκαν έπαιζε μόνος του τους δύο Ουάλας, ο Μπίλαπς έκανε ένα καλό, ένα άσχημο παιχνίδι, ο Μπάουεν σούταρε εκείνο το τρίποντο στο 7ο παιχνίδι, οι Σπερς δε σταματούσαν εύκολα τον Ριπ, ο Μανού πήρε τρία από τα τέσσερα νικηφόιρα ματς των Σπερς, ο μέγας Χόρι σκότωσε τους Πίστονς, όπως κάνει με όλους βεβαίως βεβαίως, ο Πρινς ήταν ο καλύτερος Πίστον και ο Πάρκερ ήταν "λίγος" για τους τελικούς.
Μαγεία. Προσωπικά, από όσους τελικούς έχω δει (αν και οπαδός των Μάβερικς, οπότε αντικειμενικός) είναι μακράν οι καλύτεροι.
Ακούω την άποψή σας..

Εμένα προσωπικά, αν και έφτασαν σε 7ο ματς, κάτι που δε συνέβη από το '94, δε μου άρεσαν. Θέαμα δεν προσέφεραν (και μη μου πει κανείς ότι σήμερα έτσι παίζεται το μπάσκετ, γιατί οι φιναλίστ-και ιδίως οι πρωταθλητές- του 2006 έχουν άλλη άποψη), κάτι που επιβεβαιώνεται απ'το γεγονός ότι είχαμε μόλις μια 100άρα, κι αυτή σε Τελικό-παρωδία. Οι δε τέσσερις πρώτοι τελικοί έληξαν πολύ πριν το 48ο λεπτό, με τους ηττημένους να μην μπορούν να σπάσουν καν το φράγμα των 80 πόντων. Ιστορικές ατομικές εμφανίσεις δεν είχαμε (μόνο μερικά απίθανα καλάθια του Μανού και το τρίποντο του Χόρι θυμάμαι). Εντάξει, ήταν "αντρική" σειρά, αλλά αν δεν ήταν ούτε αυτό, καλύτερα να βλέπαμε κάτι άλλο.

Λυπάμαι που θα διαφωνήσω, αλλά από τους πρόσφατους Τελικούς, θα πάρω αυτούς των '94, '97, 2000 και 2006 any day of the week.

Ενταξει δεν ηταν και μονος του... ολοι βοηθησανε...


E τι περιμενατε?


Δεν νομιζω οτι ξενυχτας μονο και μονο για να δεις θεαμα...



Το οτι δεν υπηρχε καποιος να βαλει 50 ποντους δεν σημαινει τπτ.Ειχαμε ιστορικες ομαδικες εμφανισεις...



Οπως το ειπες... "αντρικη" σειρα... τι παραπανω θελεις?Ολα τα παιχνιδια του ΝΒΑ ειναι "αντρικα"...



Εγω θα προτιμουσα ενα σαντουιτς απο το il gousto!

Nαι, man, αλλά η αναλογία ξύλο-θέαμα ήταν κάτι σαν 90-10 σε αυτή τη σειρά. Από 80-20 και πέρα περνάμε στο ράγκμπι. Από 95-5 και πέρα, στο ποδόσφαιρο.



Αυτό είναι σχετικό. Αν εννοείς περιπτώσεις όπου ένα ντέρμπι κρίνεται με μεγάλη διαφορά, όπως τα πρώτα 4, έχεις δίκιο. Αλλά ο ουδέτερος φίλαθλος θέλει συνήθως να βλέπει κλειστά ματς.
Θυμάσαι ίσως τότε που είχα πει ότι θα προτιμούσα να δω τα καλύτερα παιχνίδια του Χ παίχτη από τα καλύτερα παιχνίδια της Χ ομάδας. Αυτή η σειρά αποτελεί ένα παράδειγμα-αιτιολόγηση. Τι να μου προσφέρει ένας αγώνας όπου δεν παίζει η ομάδα μου και που λήγει με διαφορές 20+ πόντων;

Αμεσως αμεσως τους φετινους τους θεωρω σαφως καλυτερους κ ας μη πηγαμε σε 7 παιχνίδια!