off topic και γω με τη σειρα μου απλα για να πω μερικες σκορπιες σκεψεις...
Καλως η κακως δεν μπορουμε να γινουμε ολοι επαγγελματιες μπασκετμπολιστες...Το καλο ειναι ομως οτι ΟΛΟΙ μπορουμε να γινουμε ερασιτεχνες μπασκετμπολιστες...Για να γινει κανεις επαγγελματιας παιζουν ρολο τα εξης πραγματα κατ'εμε με σειρα προτεραιοτητας.
1)Προπονηση(ποιοτητα και ποσοτητα),2)Τυχη,3)Ταλεντο,4)γονεις(δουλεια,χρ
ηματα,ορεξη),5)βυσμα.
Η τυχη ειναι πολυ σημαντικος παραγοντας..Ειναι αυτη που θα σε βοηθησει να διαλεξεις την καταλληλη ομαδα την σωστη στιγμη,αυτη που θα σου φερει τους σωστους προπονητες,αυτη που θα αποτρεψει ενδεχομενο τραυματισμο,αυτη που γενικα μπορει να σου δωσει πολλα αν την εχεις μαζι σου.
Το ταλεντο απο την αλλη ειναι μεν σημαντικο αλλα δεν αρκει απο μονο του...Πολλα παραδειγματα ταλαντουχων παικτων που δεν καταφεραν σχεδον τιποτα και αλλα τοσα αλλων,συγκριτικα μετρια ταλαντουχων που ομως εκαναν καριερα.
Οι γονεις ειναι ενας παραγοντας συχνα υποτιμημενος αλλα αρκετα σημαντικος..Οι γονεις ειναι αυτοι που θα σμπρωξουν το παιδι στον αθλητισμο,που θα το στηριξουν ηθικα,ψυχολογικα και οικονομικα και που γενικα θα ειναι διπλα του σε οτι χρειαστει..Νομιζω οτι ειναι μεγαλο πλεονεκτημα για εναν νεαρο αθλητη να ξερει οτι εχει διπλα του γονεις που αφενος στηριζουν την αποφαση του να ασχοληθει πιο ενεργα με το μπασκετ,αφετερου ομως δεν τον βλεπουν σαν χρυσορυχειο για να οικονομησουν.
Τελος το βυσμα ειναι υπερεκτιμημενο κατα την γνωμη μου...Ο βυσματουχος θα παιξει μια φορα..θα παιξει δυο φορες..τρεις..τεσσερις αλλα απο καποια στιγμη και μετα θα παιξει αυτος που αξιζει αρκει να ειχε την υπομονη να αντεξει την αδικια..Σε γενικες γραμμες θα συμφωνησω με Ιωαννιδη για τον αθλητισμο οτι ειναι αξιοκρατικος..
Αφησα τελευταια την προπονηση που ειναι το Α και το Ω...Με την προπονηση ο αταλαντος μπορει να πλησιασει τον ταλαντουχο και ο ταλαντουχος να ξεπερασει τον super ταλαντουχο..Γενικα οσο χρονια παιζω μπασκετ για ενα πραγμα ειμαι σιγουρος..
ΟΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΘΑ ΑΝΤΑΜΟΙΦΘΕΙ...
Βεβαια απο δω μπορουμε να ξεκινησουμε ενα σωρο συζητησεις με θεμα το αν τελικα μπορει κανεις να δουλεψει με τις καταλληλες συνθηκες και το σημαντικοτερο αν τελικα αξιζει...
Η αμφιβολια μου εγκειται στο γεγονος οτι η συντριπτικη πλειοψηφια των παικτων οταν φτασουν στην 3η Λυκειου(καποιοι και νωριτερα) εγκαταλειπουν το αθλημα που τοσο αγαπαν και λατρευουν σαν τον φιλο μας τον KobeNBA...Δηλαδη τι κανουμε?
Παιζουμε τοσα χρονια μπασκετ,τρεχουμε απο δω και απο κει σε προπονησεις με παιδικα,εφηβικα,σχολικα,ανδρικα(βλεποντας τους παππουδες να παιζουν στα τοπικα αντι για εμας
),μεικτες,κλιμακια,camp,χυνουμε κιλα ιδρωτα,στερουμαστε πολλα πραγματα σε σχεση με τα παιδια της ηλικιας μας,για να φτασουμε στην καταραμενη αυτη ταξη και να τα παρατησουμε ολα..Γιατι ακομη και αν τελικα δεν σταματησουμε να παιζουμε,το να κανεις 2-3 προπονησεις την εβδομαδα και αυτες μεσα στο αγχος αντι για τις απειρες,πολυωρες που καναμε παλια για μενα σαν να το παραταμε ειναι οποτε δεν αξιζει καν.
Αρα τι καναμε τοσα χρονια?Που πανε τα ονειρα μας για την Εθνικη,την Α1,το ΝΒΑ,τα ακριβα αμαξια,τις θεογκομενες να μας παρακαλανε,την δοξα κτλ?Γιατι παιζαμε τοσες ωρες μπασκετ?Για να το παρατησουμε για τις πανελληνιες?
(να το θυμαστε αυτο το ερωτημα,θα προσπαθησω να απαντησω παρακατω)
Βεβαια υπαρχει και η δευτερη επιλογη..Πολυ απλα γραφουμε στα παλαιοτερα των υποδηματων μας το διαβασμα και συνεχιζουμε ακαθεκτοι και στην 3η Λυκειου να παιζουμε μπασκετ..Εδω υπαρχουν 2 περιπτωσεις..
1)Ειμαστε μεσα στος 10,20,30,40 καλυτερους στην Ελλαδα η εστω εχουμε τις προοπτικες για να γινουμε καποια στιγμη οι καλυτεροι(λεγε με 2.10 αλλα αρχισα το μπασκετ στα 16 μου η ειμαι ο Τσαλδαρης και εχω την ιδια ορεξη και την ιδια επιμονη που ειχε ο Τσαλδαρης)...Αρα πιστευουμε οτι καλα καναμε και δεν το παρατησαμε..
λεξη κλειδι:πιστευουμε
ο λογος?καλως η κακως οι 20 απο μας μονο περιπου θα παιξουν καποια στιγμη Α1,οι 2,3,4 θα μπουν καποια στιγμη Εθνικη και οι 7-8 θα βγαλουν απο το μπασκετ αρκετα χρηματα ωστε να θεσουν τις σωστες βασεις για την υπολοιπη ζωη τους..
Καποιος βεβαια θα γινει Διαμαντιδης..!καποιος Παπαμακαριος!και καποιος Πεττας...
το ερωτημα ειναι αν θα ειμαστε εμεις.
2)Δεν ειμαστε μεσα στους καλυτερους ουτε ειμαστε τπτ ιδιαιτερο μπασκετικα,απλα επειδη παιζουμε στο εφηβικο μεγαλης ομαδας(πχ 12ος παικτης στο εφηβικο του ΠΑΟ),η επειδη το αγαπαμε το μπασκετακι υπερβολικα και δεν μπορουμε να ζησουμε χωρις αυτο(εδω γελαμε δυνατα), θεωρουμε οτι δεν πρεπει να τα παρατησουμε..Αποτελεσματα δυο!πρωτο και λιγοτερο σημαντικο οτι η χρονια αυτη που δεν παρατησαμε το αθλημα μας δινει ενα συγκριτικα μεγαλο πλεονεκτημα σε σχεση με τους αλλους τους διαβαστερους και ετσι παιζουμε μπασκετ τελικα καλυτερου επιπεδου(μην φανταστειτε τπτ το ιδιαιτερο,απλα εμας στην Α2 η στην Β εθνικη θα μας χρωστανε μονο το 50% του μισθου μας,ενω των αλλων που το παρατησαν στην 3η Λυκειου και μειναν πισω το 80%)..δευτερο και σημαντικοτερο αποτελεσμα,περναμε στην καλυτερη περιπτωση σε ενα ΤΕΙ της κακιας ωρας,η στην χειροτερη ψαχνουμε για κανενα βουλευτη να μας χωσει σε ενα κρατικο ΙΕΚ..τα ιδιωτικα ειναι και πανακριβα μην ξεχνιομαστε!
εξαιρεση: o πατερας μας ειναι ο ταδε εφοπλιστης,η τουλαχιστον εχει μια δουλεια-επιχειρηση που δεν χρειαζεται να σπουδασουμε κατι για να το παρουμε(πχ σαντουιτσαδικο,χωραφια)...Αλλα και παλι υπαρχει ενα τοσο δα προβληματακι!οικονομικο προβλημα μπορει να μην συναντησουμε αλλα απο μορφωση..αστο καλυτερα!
Ανουσιο να πω οτι οποιος ακολουθησει την περιπτωση νουμερο 2 της δευτερης επιλογης,ειναι για μενα τουλαχιστον ενα ανωριμο,ονειροπολο,ψωνισμενο και εκτος πραγματικοτητας παιδακι.
Και φθανουμε στο κρισιμο σημειο λοιπον...Ωραια ολα αυτα,αλλα τι σημαινουν?Εγω που ειμαι ενας 14χρονο,κ@υ#$μενο με το μπασκετ παιδι τι να κανω?
Απαντηση:
Δουλευω οσο πιο σκληρα μπορω καθε μερα,χωρις ομως να παραμελω τα μαθηματα μου,ουτε την υπολοιπη κοινωνικη μου ζωη(φιλοι και γκομενες στην ηλικια αυτη) και γενικα προσπαθω μεσα απο ενα ωραιο και συγκροτημενο προγραμμα να τα συνδυασω ολα..
Μετα απο 3-4 χρονια σκληρης(το εννοω guys,ΣΚΛΗΡΗΣ!!) δουλειας φτανω στην 3η λυκειου..
Αν τελικα εχω καταφερει μεσα απο την προπονηση που εκανα (και με την βοηθεια των αλλων παραγοντων που ανεφερα στην αρχη του post μου)να γινω τοσο καλος οσο πρεπει για να εχω ΒΑΣΙΜΕΣ επαγγελματικες φιλοδοξιες το συνεχιζω,προσπαθωντας ομως να διαβαζω και για τις πανελληνιες οσο μπορω.
Αν δεν εχω καταφερει κατι τετοιο,μειωνω δραματικα τις ωρες ενασχολησης μου με το αθλημα η το σταματαω,και αφοσιωνομαι στα μαθηματα μου...
Και εδω ερχεται η απαντηση στο ερωτημα μου πριν μαλλον
Αρα τι καναμε τοσα χρονια?Που πανε τα ονειρα μας για την Εθνικη,την Α1,το ΝΒΑ,τα ακριβα αμαξια,τις θεογκομενες να μας παρακαλανε,την δοξα κτλ?Γιατι παιζαμε τοσες ωρες μπασκετ?Για να το παρατησουμε για τις πανελληνιες?
(να το θυμαστε αυτο το ερωτημα,θα προσπαθησω να απαντησω παρακατω) Τοσα χρονια ομως καναμε πολλους φιλους,γνωρισαμε κοσμο,περνουσαμε ευχαριστα και δημιουργικα τα απογευματα μας,χαιρομασταν με τις νικες της ομαδας μας και τις καλες μας εμφανισεις,ασκουσαμε το σωμα μας ετσι ωστε να ειναι σε καλη κατασταση,προστατευσαμε την υγεια μας,αποφυγαμε κακες συνηθειες οπως το καπνισμα και το αλκοολ(οκ,οχι ολοι)
Τοσα χρονια λοιπον μαθαμε να συνεργαζομαστε με τους συμπαικτες μας,μαθαμε οτι για να επιτευχθει ενας στοχος χρειαζεται συλλογικη προσπαθεια,οτι η νικη δεν ειναι το παν,οτι πρεπει να ειμαστε σεμνοι,να πειθαρχουμε σε κανονες οταν χρειαζεται,μαθαμε οτι για να καταφερουμε εναν στοχο(να γινουμε βασικοι στις ομαδες μας,να μπουμε στην μεικτη,να..να..να..) χρειαζεται πολλη προσπαθεια,θυσιες,επιμονη και υπομονη και γενικα πηραμε εμπειριες,αξιες και ιδανικα που ειναι δεδομενο οτι θα μας βοηθησουν ολους στην καθημερινη μας ζωη και εκτος του μπασκετ..
Τελικα κερδισαμε πολυ σημαντικοτερα πραγματα απο ενα ακριβο αμαξι ή μια ωραια γκομενα..