Βασικοί και οι δύο σε δύο από τις καλύτερες ομάδες όλων των εποχών, βρέθηκαν αντιμέτωποι στους τελικούς του '84, '85 και '87 και η απόδοση τους έκρινε πολλά για τη τύχη των ομάδων τους. Ομαδικά ανέβασαν επιθετικά και αμυντικά ένα επίπεδο τις ομάδες τους. Ατομικά μιλάμε για δύο διαφορετικούς παίκτες.
Επιθετικά είναι το ίδιο καλοί αλλά αρκετά διαφορετικοί. Ο Μπάιρον Σκοτ προτιμούσε τα ντράιβ και τα λέι απ μιας και η σωματοδομή του ήταν ότι πρέπει για τέτοιου είδους κινήσεις. Ο Ντάνι Έιντζ ήταν πιο ισσοροπημένος επιθετικά, προτιμούσε τα σουτ από τη περιφέρεια αφού πρώτα έψαχνε να βρει τον ελεύθερο παίκτη. Καλύτερος σκόρερ ο Σκοτ αλλά καλύτερος πασέρ ο Έιντζ.
Αμυντικά ο Σκοτ ήταν πιο δυνατός και αυτό ακριβώς εκμεταλλευότανε απέναντι στους αντιπάλους του. Ο Έιντζ από την άλλη έπαιζε πιο έξυπνα, παγιδεύοντας τον αντιπαλό του στη περιφέρεια αφήνοντας του στη καλύτερη περίπτωση για αυτόν τη δυνατότητα ενός δύσκολου σουτ.
Διαφορετικοί παίκτες για τις ακριβώς ίδιες δουλειές. Ψηφίζω ισοπαλία.

Μια χαρά σουτέρ ήταν και ο Σκοτ. Μια σεζόν είχε βγει και πρώτος σε ευστοχία σε τρίποντα, αφήνοντας οριακά 2ο τον Μπερντ (κατά σύμπτωση, το '86, ο Μπερντ έκανε με τον Έιντζ ένα μίνι ανταγωνισμό του ποιος θα τερματίσει πιο εύστοχος στις βολές και τελικά, ο Μπερντ νίκησε στο τελευταίο παιχνίδι, τερματίζοντας και 1ο σε όλο το πρωτάθλημα). Νομίζω ότι θα τον ψηφίσω, γιατί, τον θεωρώ λίγο πληρέστερο παίκτη και, μεταξύ άλλων, καλύτερο αμυντικό.
Ωστόσο, στο Boston Garden πάθαινε black-out...



Σωστά, αλλά βλέπεις, μόνο όσοι σούταραν από 140 και πάνω κατατάσσονταν. Ο Έιντζ μέχρι και ένα παιχνίδι πριν το τέλος είχε σουτάρει 124. Στο τελευταίο παιχνίδι άρχισε να διεκδικεί το ένα φάουλ μετά το άλλο κι έτσι, παρότι πήρε μόλις 4 σουτ σε όλο το παιχνίδι, σούταρε 12 βολές, πολύ υψηλή επίδοση για τα τότε δεδομένα του. Αλλά και με αυτές τις 12, πάλι τερμάτισε 4 βολές πριν το όριο, οπότε έχασε την κατάταξη.