Ο μεγαλύτερος παίκτης που είχα την τύχη να δω από κοντά στην ζωή μου.(Αθήνα 2004)
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Μαραντόνα του μπάσκετ...ένας βιρτουόζος...για μένα όμως είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Τον πρωτογνώρισα στην Κίντερ Μπολόνια...και από τότε όσο περισσότερο τον έβλεπα,τόσο περισσότερο παιδευόταν το μέσα μου...και αναρωτιόμουν "σε τι είναι περισσότερο προικισμένος αυτός ο παίκτης? Στην τεχνική? στο μπασκετικό ένστικτο? Στην οξύνοια? Στην φαντασία? στην πάσα?στο πάθος? ακόμα και στα αθλητικά προσόντα..όταν τον έβλεπες μα πηδαει τόσο ψηλά,να μένει στον αέρα..να έχει εκρηκτικό πρώτο βήμα..

Όπως και να έχει,ο Τζινόμπιλι πολύ απλά...είναι η ίδια ομορφιά του μπάσκετ.Ένας παίκτης που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να σκοράρει,να πασάρει,να σώσει μια μπάλα,να κλέψει μια μπάλα...με έναν τρόπο που δεν τον έχεις ξαναδεί ποτέ.
Ένας παίκτης,που συνδύαζε τον βιρτουόζο...με το μυαλό κομπιούτερ,που ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει κάθε φορά για να κερδίσει.

Σ'ευχαριστούμε Μανού!

Προσωπικά με ξεσήκωνε η δημιουργικότητά του. Ήταν τόσο μοναδικός, που αποφάσιζε τί θα κάνει απρογραμμάτιστα και με αλάνθαστη εκτέλεση. Περισσότερο απ' όλα μου άρεσε ότι ήταν απρόβλεπτος. Ενθουσιαζόμουν με το ότι μπορούσε να εκτελεστεί κάτι τόσο εύστοχα, που έμοιαζε σχεδόν cheating... Είχε αυτόν τον σπάνιο συνδυασμό αυτοπεποίθησης, φανταστίας και ικανότητας για να το σχεδιάσει τόσο άρτια αρχιτεκτονικά και να το πετύχει. Πολλές φορές έμοιαζε να δημιουργεί τη φάση πριν καν δημιουργηθεί αυτή... τη στιγμή εκείνη γεννιόταν μια ιδέα στο μυαλό του, που μετατρεπόταν σε άλλες τόσες όσο εξελισόταν η φάση με τη μπάλα στα χέρια του. Ήταν μάγος με τη μπάλα, για μένα ήταν το απόλυτο "μπασκετικό 10άρι", μόνο με τον Ζιντάν μπορώ να τον συγκρίνω από άλλα ομαδικά σπορ που έχουν ελεύθερο τρέξιμο και πάσα, στον τρόπο που χρησιμοποιούσε μαζί μπάλα και χώρο για να πλάσει μπασκετικές φάσεις ασύλληπτης ομορφιάς.

Πραγματικά δε νομίζω να βαρεθώ ποτέ να χαζεύω highlights του είτε ήταν 25, είτε 33, είτε 40... Από αγαπημένες φάσεις... ένα κάρο. Θα έβαζα χωρίς σειρά προτίμησης ένα κάρφωμα απέναντι σε όλη την άμυνα των Lakers, την πάσα πίσω από το κεφάλι στον Γκρην, την άλλη από τη μία γωνία στην άλλη πάλι στον Γκρην, το νικητήριο καλάθι το 2004, ένα and1 πάνω στον Shaq, μια σκαστή στον TP σε ένα direct cut του, εντάξει πόσα circus shots και πόσες σεμιναριακές πάσες σε κατάσταση pnr, δε φτάνουν οι λέξεις...

Τέλος εποχής λοιπόν. Δύσκολο να αποχωρούν παίκτες που έχεις αγαπήσει τόσο, αλλά το ευχάριστο είναι ότι μας άφησε τέτοια παρακαταθήκη και τόσες ιστορικές στιγμές ώστε να τον θυμόμαστε για πάντα. Τα τέσσερα δαχτυλίδια, οι all-star χρονιές, οι ανεπανάληπτες επιτυχίες με την Εθνική Αργεντινής, ακόμα και τα πρώτα χρόνια στην Ευρωλίγκα συνθέτουν μια τρομακτική καριέρα αντάξια μιας μπασκετικής ιδιοφυΐας. Ο ορισμός του παίκτη που σε κάνει να γίνεσαι φανατικός Τεξανός, να υποστηρίζεις την Αργεντινή - χωρίς να ευθύνεται γι' αυτό ο Μαραντόνα - και κυρίως να αγαπάς το μπάσκετ. Νομίζω ότι αυτός ο συνδυασμός άριστης γνώστης του παιχνιδιού και μπασκετικής "καλλιτεχνίας" είναι και ο λόγος που κάνει παίκτες όπως ο Manu να λαμβάνουν ξεχωριστή θέση στην εκτίμηση μας.

Thanks for the memories.

TEΡΑΣΤΙΟΣ παικτης.Δεν νομιζω οτι υπαρχει μπασκετοφιλος στον κοσμο που να μην συμπαθει εστω τον Μανου.Προσωπικα ηταν μεγαλη καψουρα,ηταν στο τοπ 3-4 καθε φορα που ηθελα να χαζεψω κανα βιντεακι με highlights παικτων για να περασει η ωρα.Το να βλεπεις τον Τζινομπιλι να παιζει ηταν σαν να κοιταζεις εναν πινακα ζωγραφικης ή να ακους οπερα.
Απιστευτη τεχνικη,οξυδερκεια με φαντασια στο παιχνιδι,σουτ,ντραιβ,οργανωση-πασα,τριπλα-χειρισμος,απροβλεπτος.Πληρες πακετο με ολα αυτα τα στοιχεια σε πολυ υψηλο επιπεδο.
Η περιγραφη του sheed ειναι πολυ ευστοχη.
Τωρα ΤΕΡΑΣΤΙΕ Μανου,θα μεινουμε με τα βιντεακια σου.

Άντε να αποσυρθεί και ο Παού να νιώσουμε εντελώς παππούδια όλοι οι 30plus

Μεγάλε Μανού θα είσαι πάντα στο ράφι το πάνω πάνω, αυτό των μη αμερικανών παιχτών που έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει. Θενξ φορ δε μέμοριζ!

Ένας παίκτης πολύ ιδιαίτερος, μια κατηγορία μόνος του, αδύνατο να αναπληρωθεί το κενό που αφήνει...

Τα είπαν ωραία οι περισσότεροι για τον αργεντίνο μαέστρο, εγώ να συμπληρώσω μονάχα ότι το όνομα του είναι Μάνου κι όχι Μανού.
Έστω κι στα ύστερα καιρός είναι να μάθουμε το όνομά του γιατί αν περιμένουμε από τα εγχώρια ΜΜΕ, φέξε μου και γλίστρησα.

Αυτά, ακόμα και σήμερα στα αφιερώματα που του κάνουν, πάλι Μανού τον λένε. Κάτι αντίστοιχο με έναν ακόμη γνωστό Μάνου...των καιρών μας.

Πραγματικά από τους λίγους παίκτες που πραγματικά θα μου λείψουν. Και ακόμα μεγαλύτερη μελαγχολία που σιγά σιγά εξανεμίζεται η αγαπημένη μου φουρνιά παικτών του NBA που μεσουράνησαν την περίοδο 2000-2005.

Γεράσαμε και ας μην είμαστε ακόμη 30

Ο Ελιοτ ειπε για αυτον οτι ηταν τοσο απροβλεπτος οσο ενας σκιουρος στη μεση της λεωφορου που προσπαθει να αποφυγει τα αμαξια . Και με αγνοια κινδυνου επισης,ποιος θα πιανε νυχτερίδα με γυμνα χερια

Ιστορικη αποφαση επισης το να δεχτει να γινει παγκιτης πριν καν πιασει τα 30 χρονια, καθορισε την κουλτουρα των Σπερς και την αξια της ομαδικοτητας σε ενα χωρο οπου κυριαρχεί το μαρκετινγκ των σταρς.

+ επιπλέον,οταν το 2006 δέχθηκε μείωση στο συμβόλαιο του,για να χωρέσει στο ανέκαθεν "σφικτό" σάλαρυ καπ των Σπερς ο Φίνλει..ωστε να διεκδικήσουν με περισσότερες πιθανότητες το πρωτάθλημα.

Ποτέ άλλοτε ένας παίχτης με τόσο "φτωχά" στατιστικά καριέρας (13 πόντοι, 3.5 ριμπάουντ, 3.8 ασίστ) δεν έχει αφήσει τέτοιο κενό. Πολλά έχουν γραφτεί και θα γραφούν καλύτερα και πιο ποιητικά από ότι θα τα έγραφα εγώ, πρόκειται πάντως για έναν από τους 4-5 παίχτες στην ιστορία του μπάσκετ που καθόμουν και χάζευα ακόμα και το πώς περπατούσε μέσα στο παρκέ...



Αυτό απλά για να υπάρχει για μία πρώτη ιδέα αν κάποιος μας διαβάζει μετά από 50 χρόνια, υπάρχουν άπειρα πιο εξειδικευμένα και "άγνωστα", σκόρπια και μη, για να εντρυφήσει κανείς...

Click to view attachment


To χέρι του Θεού σε ένα πετυχημένο σημειωλογικά μοντάζ που ξυπνάει μνήμες αγαλλίασης στους Αργεντίνους.

Εξού και το ...manudona

Καλησπέρα στο forum, ας πω και εγώ δυο λόγια για τον Αργεντίνο -ξέρω νωρίς-νωρίς όπως πάντα.
Προσωπικά οι πιο έντονες αναμνήσεις μου απ'τον Ginobili νομίζω οτι μάλλον προέρχονται απ'τη σεζόν '07-'08. Κατ'εμέ ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα παίκτη των spurs να απειλεί την πρωτοκαθεδρία του Duncan στο παρκέ -μετά την αναγωγή του τελευταίου σε superstar. Δεν λέω οτι συνολικά η χρονιά ήταν καλύτερη του Τιμόθεου ωστόσο για μένα ήταν η πρωτη φορά που ένας συμπαίκτης του τον πλησίασε αρκετά σε απόδοση και μάλιστα κατά διαστήματα θεωρώ τον ξεπέρασε όπως π.χ. εκείνο το stretch αγώνων που ακόμα θυμάμαι τον Φλεβάρη του '08. Θεωρώ οτι γενικά όλος εκείνος ο μήνας υπήρξε εξαιρετικός για τον Αργεντινο. Η τότε εμφάνισή του απέναντι στους cavaliers του Lebron υπήρξε μια απ'τις καλύτερες του.