Περαστικά ρε Ρούμπιο.

Τώρα φταίω που ελπίζω κάποιος να κάνει career ending injury στον Kobe? Μάλλον φταίω. Απλά δεν αντέχω να παίζει τόσο πολύ με τους αγκώνες. Όχι πως φταίει γι' αυτή την φάση βέβαια. Περισσότερο ατυχία ήταν παρά οτιδήποτε άλλο.

Πολύ στενοχωρήθηκα με αυτό. Χάλασε το βράδυ μου.
Πολύ κρίμα ρε γαμώτο.
Αυτές οι συγκρούσεις γόνατο με γόνατο είναι πολύ δύσκολες, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Στο πάτημα τραυματίστηκε, όχι στην σύγκρουση. Κι αυτό είναι χειρότερο :/

Τι εννοείς; Στο γόνατο δεν χτύπησε μετά τη σύγκρουση με το γόνατο του Kobe;

Σκίστηκε ο εμπρόσθιος χιαστός στο jump stop που έκανε πριν συγκρουστεί με τον Kobe.

Για γόνατο μιλάμε και πάλι. Πάντως αυτό δεν το ήξερα, είχα την εντύπωση ότι ή σύγκρουση προκάλεσε τη ρήξη του χιαστού.

Λες να μην το ξέρω? Μπορεί να έχω σχίσει τον οπίσθιο και όχι τον πρόσθιο αλλά ξέρω πως και οι δύο είναι στο γόνατο

Απλά ήθελα να το εξειδικεύσω

Παιδιά θα τη πω τη κακία μου. Με όλη αυτή τη ΡικιΡούμπιομανία είναι η πρώτη φορά έβερ που χαίρομαι με τραυματισμό παίκτη

Κριμα το παιδι. Εκανε τρομερη χρονια. Ρε παιδες δε γινεται να λετε χαιρεστε με τον σοβαρο τραυματισμο ενος 20 χρονου που παιζει να του αλλαξει ολη η πορεια απο εδω και περα και ισως να μη μπορεσει να παιξει το μπασκετ που μπορει μετα απο αυτον τον τραυματισμο. Δεν πειραξε κανεναν...και στην τελικη εβγαζε ματια. Ειπαμε αντιπαθητικοι οι Ισπανοι, αλλα οχι και ετσι. Φιλε damian ξερω οτι το ειπες με μια δοση χιουμορ και οτι δεν το εννοεις, αλλα σιγουρα υπαρχουν πολλοι που λενε καλα επαθε.

Μετά το ιστορικό Love Vs (Durant +Westbrook) έχουμε σήμερα ένα ακόμα έπος:

McGee Vs Beasley. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος έμεινε περισσότερη ώρα στη μαρμίτα με τον μπάφο όταν ήταν μικροί...

αυτα με τον μπισλει επρεπε να τα κανει..και να φανταστειτε αν ηταν στην ιδια ομαδα θα ειχαν το δικο τους προσωπικο show

Supercool Beas μόνο!



Sorry man i thought it was my own knee..!Και μετά το κορυφαίο poker face...Πόσο θεός??

ο αγαπουλας με τετοιες εμφανησεις εχει κερδισει τη συμπαθεια μου...προκειται για τον επομενο μεγαλο λευκο του νβα...αλλα οι γουλβς πολυ δυσκολα να προλαβουν κ φετος το τρενο των πλειοφς..

http://theweakside.net/nba-minnesota-timbe...BF%CF%85-rubio/

Πολλές φορές έχει εξυμνηθεί ο Ισπανός για τις ικανότητες του (πάσα, συμμετοχή όλων των συμπαικτών του στο παιχνίδι, ρυθμός κλπ) και αρκετές έχει κατακριθεί για τις αδυναμίες του (σουτ, κακό finishing κοντά στο καλάθι). Όμως σπάνια ακούμε ή διαβάζουμε για τις αμυντικές του ικανότητες. Παρότι δεν είναι σπουδαίος (με την ευρεία έννοια του όρου) αμυντικός έχει τρόπους για να βελτιώνει την άμυνα της ομάδας του. Κάτι που απέδειξε και στην πρώτη του σεζόν στο ΝΒΑ με τη φανέλα της Μινεσότα.

Την σεζόν 2010-2011 οι Wolves ήταν η 27η καλύτερη άμυνα της λίγκας δεχόμενη 108.3 πόντους ανά 100 κατοχές. Ο ερχομός του Rick Adelman, σε συνδυασμό με την παρουσία του Rubio, βελτίωσε λίγο την άμυνα της ομάδας τοποθετώντας την στην 21η θέση (1ο3.6 πόντους ανά 100 κατοχές). Όσο Ισπανός βρισκόταν στον πάγκο η Μινεσότα δεχόταν 7.6 πόντους περισσότερους απ’ότι όταν βρισκόταν στο παρκέ. Ο Rubio ήταν ο 2ος καλύτερος “κλέφτης” της λίγκας, πίσω απ τον CP3, με 2.22 κλεψίματα ανά αγώνα. Ήταν 15ος καλύτερος ριμπάουντερ ανάμεσα σε όλους τους PGs (που έπαιξαν τουλάχιστον 10 παιχνίδια και είχαν 10 λεπτά Μ.Ο) μαζεύοντας το 6.8% των διαθέσιμων ριμπάουντ όση ώρα βρισκόταν στο παρκέ. Επίσης ήταν ο 23ος καλύτερος blocker ανάμεσα στους PGs με ο.2 ανά παιχνίδι (αυτή η στατιστική δεν μετρά δυστυχώς και τα σουτ που παρεμπόδισε χρησιμοποιώντας τα μεγάλα του χέρια).

Ο Rubio διαθέτει εντυπωσιακή σωματοδομή για παίκτη που αγωνίζεται ως playmaker. Έχει ύψος 1.93 και άνοιγμα χεριών 2.06, όταν το μέσο άνοιγμα χεριών για έναν playmaker στο ΝΒΑ είναι περίπου 1.93-1.94. Αυτό τον βοηθά να χρησιμοποιεί εξαιρετικά τα χέρια του και το ύψος του και είτε να παίζει τέλεια στις passing lanes παρεμποδίζοντας πάσες είτε να πιέζει αποτελεσματικά τη μπάλα. Από τα 91 κλεψίματα που κατάφερε τη φετινή χρονιά το 63% ήταν από άμυνα στις passing lanes και περίπου το 35% από άμυνα στη μπάλα.

Ο Adelman αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της χρονιάς αναφέρθηκε στο impact του Ισπανού στην άμυνα της ομάδας και στη χρησιμότητα του να μαρκάρει καλά τις γραμμές πάσας και να αναγκάζει τον αντίπαλο είτε σε πάσες με άσχημη γωνία είτε σε λάθη. Ο Rubio διαθέτει επίσης κοφτερό μυαλό ώστε να προβλέπει τις πάσες που σκέφτεται να επιχειρήσει ο αντίπαλος και άψογο timing στο να χρησιμοποιεί τα χέρια του. Στο επόμενο βίντεο βλέπουμε πόσο έξυπνα και πόσο αποτελεσματικά κλείνει το οπτικό πεδίο του αντιπάλου και “βουτάει” στις passing lanes για να παρεμποδίσει τις πάσες. Αν υπήρχε στατιστική που να μετρά τα deflections και τις πάσες από κακές γωνίες που έκανε ο αντίπαλος είναι σίγουρο ότι ο Rubio θα ήταν και πάλι στις πρώτες θέσεις.



Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και κάθε φορά που πιέζει τη μπάλα. Συνεχώς αναγκάζει τον επιτιθέμενο να είναι σε εγρήγορση γιατί κάθε στιγμή μπορεί να απλώσει τα χέρια του και να καταφέρει κλέψιμο. Πιέζει συνεχώς τη ντρίμπλα του αντιπάλου αναγκάζοντας τον να αλλάζει κατευθύνσεις και με την ταχύτητα του μπορεί να μείνει μπροστά του και να συνεχίσει την πίεση. Ακόμα και αν ο αντίπαλος τον περάσει μπορεί, εκμεταλλευόμενος το μεγάλο wingspan που διαθέτει, να βάλει τα χέρια του σωστά στη μπάλα από πίσω και να την απομακρύνει από τα χέρια του επιθετικού. Ταυτόχρονα είναι εξαιρετικός help defender και έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίσει πότε πρέπει να σπεύσει σε βοήθεια και να πάρει τη μπάλα από τα χέρια ψηλότερου παίκτη ο οποίος αδυνατεί να την προστατεύσει σωστά.

Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ είχε κυρίως προσαρμοστικό ρόλο, τον βοήθησε να αντιληφθεί καλύτερα και να προσαρμοστεί στον αμερικάνικο τρόπο παιχνιδιού (λιγότερη επαφή στα ballscreens, μεγαλύτερη σωματική κόπωση από συνεχόμενα παιχνίδια κλπ), όπως συμβαίνει άλλωστε με τους περισσότερους παίκτες που κάνουν το μεγάλο βήμα από την Ευρώπη στο ΝΒΑ.

Η χρόνια που πέρασε όμως ήταν χρονιά αναγνώρισης του ταλέντου του και των δυνατοτήτων του. Κέρδισε την εκτίμηση της πλειοψηφίας των ανθρώπων που ασχολούνται με τη λίγκα, άμεσα ή έμμεσα (προπονητές, GMs, fans, bloggers, reporters), και απολύτως δικαιολογημένα. Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει, από τότε που αγωνιζόταν στα ευρωπαϊκά παρκέ, ήταν η δύναμη και η τεχνική του όταν έκανε επιθέσεις από το χαμηλό post, τα εξαιρετικά του χέρια και η άψογη επαφή με το καλάθι. Είναι γνωστό ότι είναι ένας υπέροχος post-up παίκτης που μπορεί να δημιουργήσει και να εκτελέσει από το low post απέναντι σε κάθε αντίπαλο.

Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό είναι η ικανότητα του να πηγαίνει στο επιθετικό ριμπάουντ και να δίνει στην ομάδα του νέες επιθέσεις. Σύμφωνα με το Hoopdata είχε το δεύτερο μεγαλύτερο offensive rebound rate (το ποσοστό των rebounds που μάζεψε μετά από άστοχο σουτ των συμπαικτών του, όση ώρα βρισκόταν στο παρκέ) μεταξύ όλων των παικτών της λίγκας που έπαιξαν τουλάχιστον 20 παιχνίδια και 10 λεπτά μέσο όρο, πίσω μόνο από τον Kenneth Faried.



To Rebound Rate είναι per minute στατιστικό, και όπως κάθε παρόμοιο στατιστικό μπορεί να επηρεαστεί από δύο σημαντικούς παράγοντες. Την ταχύτητα και την ευστοχία ή αστοχία μιας ομάδας. Πρακτικά όταν μια ομάδα τρέχει περισσότερο πηγαίνει τα παιχνίδια της σε αυξημένο αριθμό κατοχών, άρα και περισσότερες ευκαιρίες για rebounds. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και όταν η ομάδα δεν σουτάρει καλά, όσο πιο άστοχη τόσο περισσότερα τα διαθέσιμα rebounds. Όσο πιο εύστοχη τόσο λιγότερα τα διαθέσιμα rebounds.

Ο Pekovic ευνοείται και στις δύο περιπτώσεις καθώς η Μινεσότα ήταν τρίτη ομάδα σε κατοχές ανά αγώνα με 97.4 μέσο όρο. Ταυτόχρονα ήταν και μια από τις πιο άστοχες ομάδες του πρωταθλήματος αφού σούταρε με 43.3% σε Field Goals. Σίγουρα αυτοί οι δύο παράγοντες βοήθησαν στο ανεβασμένο ποσοστό του Pek παρότι αγωνιζόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια πεντάδα με τον Kevin Love, έναν από τους καλύτερους rebounders του ΝΒΑ. Όμως και εδώ υπάρχει αντίλογος αφού ο Love βρισκόταν σε πολλές επιθέσεις μακριά από τη ρακέτα λόγω του εξαιρετικού range που διαθέτει. Ο Pek σπάνια απομακρύνεται από το καλάθι και όταν το κάνει (ballscreens) έχει την ταχύτητα και τη δύναμη να κάνει δυναμικά dives στη ρακέτα. Η διαφορά των δύο άλλωστε φαίνεται στο αμυντικό ριμπάουντ όπου ο Pekovic (μέτριος αμυντικός rebounder) είχε το πέμπτο μεγαλύτερο defensive rate στην ομάδα του!

Ένας, όχι μεγάλος, αριθμός επιθετικών rebounds καθορίζεται και από την τύχη, ανάλογα με το γκελ και την περιστροφή της μπάλας. Όμως το επιθετικό ριμπάουντ είναι τοποθέτηση, feeling, συνεχής κίνηση και πάνω απ’όλα διάθεση για διεκδίκηση. Σε συνδυασμό με τα σωματικά προσόντα είναι τα στοιχεία που μπορεί να καθορίσουν έναν εξαιρετικό από έναν μέτριο στο συγκεκριμένο τομέα. Ο Pekovic εκτός από ύψος και μεγάλα χέρια διαθέτει όγκο και δύναμη που του επιτρέπει να σπρώχνει και να διεκδικεί καλύτερες θέσεις από τους αντιπάλους του. Μετά από άστοχο σουτ συμπαίκτη του κάνει βήματα προς το καλάθι ώστε να πιέσει για την ανανέωση της επίθεσης, αντί να στέκεται και να περιμένει. Ταυτόχρονα κάνει μικρές κινήσεις οριζόντια και κάθετα ώστε να βγάλει εκτός ισορροπίας τον παίκτη που έχει αναλάβει το box-out και έτσι να βρεθεί σε καλύτερη στιγμιαία θέση.



Αυτή του η ικανότητα φαίνεται κάθε φορά που βρίσκεται στο παρκέ, όπου η Μινεσότα μαζεύει, κατά 4.5%, περισσότερα επιθετικά rebounds σε σχέση με όταν βρίσκεται στον πάγκο (82games). Τέλος, σύμφωνα με τη Synergy Sports, το επιθετικό ριμπάουντ είναι ο δεύτερος (μετά το post-up) σε μεγαλύτερη χρήση τομέας του παιχνιδιού του ανάλογα με της κατοχές που τελείωσαν με σουτ, λάθος ή κερδισμένο φάουλ. Συγκεκριμένα “χρησιμοποιεί” το επιθετικό ριμπάουντ στο 22.2% και αποφέρει 1.21 πόντους ανά κατοχή κάτι που τον κατατάσσει στην 31η θέση μεταξύ όλων των παικτών της λίγκας. Ταυτόχρονα σουτάρει με 59.1% και κερδίζει φάουλ στο 11.8% των περιπτώσεων.

http://theweakside.net/nba-minnesota-timbe...hetiko-rebound/

http://theweakside.net/nba-regular-season-...-kai-o-adelman/

Το όνομα του απασχόλησε την καλοκαιρινή περίοδο τα ελληνικά media (και εμένα) ως ένας εκ των μεταγραφικών στόχων του Παναθηναϊκού. Θεωρούσα τον Lou Amundson ιδανική περίπτωση για τις περισσότερες ευρωπαικές ομάδες, πόσο μάλλον γι’αυτές που χρειάζονταν παίκτες με ενέργεια, αμυντική ικανότητα και έφεση στο ριμπάουντ. Τελικά χθες έγινε γνωστό ότι ο πρώην παίκτης των Pacers θα αγωνιστεί την επόμενη σεζόν με τη φανέλα των Timberwolves και κάτω από τις οδηγίες του Rick Adelman.

Role player από τους λίγους ο Lou με σημαντική προσφορά σε όσες ομάδες αγωνίστηκε. Στο Φοίνιξ αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι. Τη σεζόν 2009-2010 οι Suns είχαν μια από τις καλύτερες ομάδες της λίγκας και ο Amundson υπηρετούσε το ρόλο του energy guy, του παίκτη που ερχόταν από τον πάγκο και έφερνε ενέργεια στην ομάδα, κυνηγούσε κάθε μπάλα, έβγαζε άμυνες και μάζευε ριμπάουντ. Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι οι Suns δέχονταν περίπου 4 πόντους παραπάνω ανά 100 κατοχές, όταν ο Amundson βρισκόταν στον πάγκο, στην κανονική περίοδο, και 9 πόντους περισσότερο στα playoffs! Με όλα αυτά πώς θα μπορούσε να μην ήταν fan favorite;

Παίκτες με τα προσόντα του Amundson έχουν θέση σε κάθε λίγκα αλλά όχι και σε κάθε ομάδα. Το σημαντικότερο του προσόν είναι η ενέργεια που βγάζει στο παρκέ, η ψυχή και τα αμέτρητα hustle plays. Είναι ευέλικτος, κινείται συνεχώς, είναι έξυπνος και καλός αμυντικός όπως και καλός blocker. Η συνεχής κίνηση όταν η ομάδα του επιτίθεται του επιτρέπει να διεκδικεί καλύτερες θέσεις από τους αντιπάλους του κοντά στο καλάθι, γι’αυτό και ήταν την περασμένη χρονιά 5ος σε επιθετικά ριμπάουντς per 40 mins ανάμεσα στους centers (όπως και σε OR Rate με 14.1%). Μπορεί να θεωρείται undersized για center (2.03) αλλά έχει ικανοποιητικό άνοιγμα χεριών (2.12) και αλτικές ικανότητες. Η ενέργεια του του επιτρέπει να κινείται και να βρίσκεται στο κατάλληλο spot τη σωστή στιγμή ώστε να παρεμποδίζει σουτ, να μοιράζει blocks και να καλύπτει passing lanes. Με τον Amundson μια ομάδα μπορεί να προστατέψει ικανοποιητικά τη ρακέτα της από επιθέσεις των guards ή κοψίματα των “πλάγιων” αφού πάντα θα βρεθεί γρήγορα μπροστά τους για να τους κλείσει το διάδρομο, δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι την περσινή σεζόν βρέθηκε στην 2οη θέση ανάμεσα στους centers σε blocks per 40 minutes.

Ως help defender είναι εξαιρετικός, διαθέτει και τα προσόντα αλλά και την αντίληψη ώστε να μαντεύει τη συμπεριφορά του αντιπάλου. Στην ατομική άμυνα δεν υστερεί επίσης, παρά μόνο όταν αμύνεται στο low post. Δεν είναι τόσο δυνατός ώστε να σπρώξει αποτελεσματικά δυνατούς centers με αποτέλεσμα να παραχωρεί ο.99 πόντους ανά play και να τους επιτρέπει να σουτάρουν με 53.1% (Synergy Sports). Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα πολλά φάουλ που κάνει όταν αμύνεται στο post, τα οποία κάποιες φορές τον βγάζουν γρήγορα από το παιχνίδι. Σε όλους τους άλλους τομείς είναι καλός, ιδιαίτερα σε καταστάσεις isolation. Οι 0.66 πόντοι ανά play τον κατέταξαν στην 25η θέση ανάμεσα σε όλους τους παίκτες του ΝΒΑ (31% ευστοχία αντιπάλου), κυρίως χάρη στα γρήγορα άκρα του που του επιτρέπουν να μένει μπροστά από τον αντίπαλο και να τον παρενοχλεί.

Αυτά είδε ο Adelman και αποφάσισε να τον προσθέσει στο ρόστερ της ομάδας του. Μιας ομάδας που δεχόταν 103.6 πόντους ανά 100 κατοχές (defensive rating), δηλαδή κάτω από το average της λίγκας (23η θέση). Ο starting center των Wolves είναι ο Nikola Pekovic που τη φετινή σεζόν περιμένω να αγωνιστεί 32-35 λεπτά μέσο όρο. Ο Amundson ποτέ στην καριέρα του δεν έλαβε περισσότερα από 15.5 λεπτά οπότε θα ακολουθήσει και πάλι το ρόλο που είχε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχει περισσότερες απαιτήσεις (άλλωστε δέχθηκε να αγωνιστεί με το veteran minimum-$1.069.509) και είναι συμβιβασμένος με την αγωνιστική του χρήση. Η Μινεσότα ήταν πέρσι η 4η πιο γρήγορη ομάδα του ΝΒΑ, και ο Adelman αρέσκεται στην ταχύτητα και τη γρήγορη μεταφορά της μπάλας κάτι που κουράζει όμως αρκετά τους Pekovic και Love. Η παρουσία του Amundson του δίνει τη δυνατότητα να παρέχει τις απαραίτητες ανάσες στους βασικούς του παίκτες χωρίς να δέχεται πολλούς πόντους στην άμυνα, και βέβαια χωρίς να παραχωρεί μεγάλο αριθμό ριμπάουντς στον αντίπαλο. Το αμυντικό ριμπάουντ είναι ένας τομέας που η Μινεσότα χρειάζεται βελτίωση (16η θέση σε Defensive RR) και ο Rick Adelman οφείλει να δώσει την απαραίτητη προσοχή. Διαθέτει έναν εκ των κορυφαίων ριμπάουντερς της λίγκας (Love) και έναν, όχι ακόμα τόσο καλό, αλλά αρκετά εξελίξιμο (Pekovic). Με την προσθήκη του Amundson, του Kirilenko και την ωρίμανση του Williams η Μινεσότα αναμένεται βελτιωμένη.

Το επιθετικό κομμάτι είναι διαφορετική κουβέντα. Η επίθεση του Adelman στηρίζεται σε touches από όλους τους παίκτες, μεταφορά της μπάλας σε όλα τα spots και επιθετικές πρωτοβουλίες απ’όλους. Οι guards είναι αυτοί που σηκώνουν το βάρος και οι ψηλοί είναι αυτοί που οφείλουν να αντεπεξέρχονται με τη μπάλα στα χέρια ή χωρίς αυτή. Ο Lou ποτέ δεν είχε επιθετικό ταλέντο, ούτε είχε τέτοιο ρόλο. Δεν αποτελεί απειλή από το low post, δεν είναι αξιόπιστος από μακρινή-μέση απόσταση, ούτε σουτάρει καλά από τη γραμμή. Παρόλα αυτά έχει καλά χέρια και τελειώνει εξαιρετικά φάσεις κοντά στο καλάθι, ενώ κινείται συνεχώς και κυνηγά ευκαιρίες για καλά σουτ εκεί που ο αντίπαλος δεν τον σέβεται όσο θα έπρεπε. Στο P&R είναι αρκετά αξιόπιστος, τα κοψίματα του είναι δυναμικά, όπως και τα screens μακριά ή πάνω στη μπάλα. Με λίγα λόγια δεν είναι αυτό που θα ήθελε ο Adelman στην επίθεση του, μπορεί όμως να βρει τρόπους ώστε να φανεί χρήσιμος στα, ούτως ή άλλως, λίγα λεπτά που θα αγωνίζεται.

Το ρόστερ των Wolves αυτή τη στιγμή αριθμεί 14 παίκτες, μαζί με τον Amundson. Αυτό σημαίνει ότι οι πιθανότητες να επιστρέψει ο Anthony Tolliver είναι ελάχιστες αφού πλην του Love, που αγωνίζεται στη θέση του PF, υπάρχει και ο Derrick Williams που σίγουρα πρέπει να βρει αρκετά λεπτά ώστε να εξελίξει το παιχνίδι του. Ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί να αγωνιστεί καλύτερα ως small forward, κάτι όμως που δεν φαίνεται να συμμερίζεται ο Adelman. Αν δεν ισχύουν οι πρόσφατες φήμες που αναφέρουν ότι ο Tolliver είναι κοντά σε ομάδα του ΝΒΑ, μήπως θα έπρεπε να ενταθεί η πίεση στον παίκτη από την πλευρά του Παναθηναϊκού;

Οντως πολύ αγαπητός παίκτης ο Αmundson και απορώ γιατί τον άφησαν να φύγει οι Σανς αφού υπήρχε πρόβλημα μεσα στην ρακέτα . Πολύ ωραίο το άρθρο σου hood και προσθέτω ότι ταιριάζει με τη φιλοσοφία της ομάδας και την ενέργεια που θέλει να βγάλει ο Αdelman τόσο από τη βασική πεντάδα όσο και από τους αναπληρωματικούς ώστε να κυνηγίσουν μια θέση στα πλειοφφ.

Υ.Γ. Διαβάζοντας και το προηγούμενο αφιέρωμα για τον Πέκοβιτς θα ήθελα να σε ρωτήσω (κοιτώντας και τα βιντεάκια παράλληλα) εάν αυτό το tapping που ρίχνει συνεχώς ο Πεκοβιτς στα επιθετικά ριμπάουντ για να την πάρει τη μπάλα κάποιος άλλος παίκτης χρεώνεται στην δικιά του στατιστική αντίστοιχη κατηγορία ή αυτοί οι αριθμοί από το Synergy Sport δηλώνουν τα ριμπάουντ που ο Πέκοβιτς κράτησε τη μπάλα και δεν την έδιωξε.

Ο Lou ήταν fan favourite και στην Indiana. Τουλάχιστον μέχρι την σειρά απέναντι στους Heat.

Ακόμα τον συμπαθώ, πάντως. Καλή του τύχη λοιπόν

Το επιθετικό ριμπάουντ πάει στον παίκτη που κάνει το tip και όχι σε αυτόν που κρατά τη μπάλα μετά. Το ίδιο γίνεται και στα κλεψίματα, αυτός που κάνει το deflection παίρνει credit και όχι αυτός που παίρνει τη μπάλα στη συνέχεια. Το ίδιο γίνεται και αν γίνει tip και σε αμυντικό ριμπάουντ.
Αυτό γνωρίζω, αν κάποιος ξέρει κάτι άλλο ας το δηλώσει

Ωραία ανάλυση για τον Λου, και γενικότερα συνολικά για τους Γουλβς.
Όντως, είναι κομμάτι που ταιριάζει πολύ καλά στην ομάδα, αν και είχα και τον Τόλιβερ σε μεγάλη εκτίμηση.
Ένας παίκτης με αυτά τα χαρακτηρηστικά ταιριάζει γάντι στην φροντ λάιν με τελείως διαφορετικό παιχνίδι από τους βασικούς, αλλά και τους αναπληρωματικούς (Ουίλιαμς-Στίμσμα).
Ο ρόλος που θα έχει θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την υγεία των σέντερ, και το πως θα εξελιχθεί ο Ντέρικ.
Αν οι πρώτοι είναι υγιής και ο Ουίλιαμς αποφασίσε να δουλέψει για να παίξει στο 4, ενδεχομένως να μη μένουν παρά ελάχιστα σποραδικά λεπτά για τον Λου. Το πιο πιθανό βέβαια είναι ότι θα βρει τα 12-15 λεπτά του καθώς δύσκολα Πεκ και Στίμσμα θα βγάλουν τη χρονιά χωρίς προβλήματα, ούτε και ο Ουίλιαμς φαίνεται να μπορεί να ανταποκριθεί τέλεια σαν 4άρι.
Πιθανό δηλαδή να βλέπουμε μια second unit σαν αυτή:
Μπαρέα-Σβεντ ή Ρόι-Ουίλιαμς ή Μπάντινγκερ- Άμουντσον - Στίμσμα

Δε νομίζω να υπάρχει πρόβλημα ούτε στην άμυνα, ούτε στο ρημπάουντ.
Ακόμα και ο Μπαρέα με το ύψος που δεν έχει, είναι ενοχλητικός αμυντικός για τον αντίπαλο pg.

Το μεγάλο στοίχημα βέβαια είναι σε τι κατάσταση βρίσκεται ο Ρόι.
Αν μπορέσει να κινηθεί έστω στο 60-70% των δυνατοτήτων του, ο Λαβ θα έχει 2 πολύ καλούς σκόρερ δίπλα του, από διαφορετικές θέσεις (αυτόν και τον Πεκ), θα λυθεί το τεράστιο πρόβλημα που είχαν πέρσι στο 2, και θα υπάρχει ο άνθρωπος που θα μπορεί και να χτυπήσει με διείσδυση. Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο Μπράντον είναι και πάρα πολύ καλός πασέρ και θα μπορεί να βρίσκει είτε τον Μαυροβούνιο κάτω από το καλάθι, είτε τον Λαβ για ελεύθερο τρίποντο. Νομίζω ότι και για το Ρόι είναι ιδανική η κατάσταση. Αν βάλουμε λοιπόν σε αυτούς τους 3 και τον Ρούμπιο με τον ΑΚ, δύο παίκτες με μοναδικά χαρακτηριστικά, η ομάδα μπορεί να είναι πολύ καλύτερη από όσο φανταζόμαστε.
Μακάρι να είναι όλοι υγιείς.

Wolves' Love to miss 6-8 weeks with broken hand

MINNEAPOLIS (AP) -- Minnesota Timberwolves star Kevin Love will miss the next six to eight weeks after breaking his right hand in a workout on Wednesday.

The team made the announcement after practice, saying Love broke the third and fourth metacarpals on his shooting hand during a morning workout. It's a crushing blow to the Timberwolves, who already will be without star point guard Ricky Rubio for at least the first six weeks while he recovers from a torn ACL in his left knee.
Love is a two-time All-Star who led the team in scoring and rebounding last season. He also played a key role in Team USA's march to the gold medal in the London Olympics.
The injury likely means more playing time for Derrick Williams.

http://www.nba.com/2012/news/10/17/timberw...d.ap/index.html

Κριμα για τη Minesota που κατα την αποψη μου εχει φτιαξει ομαδαρα φετος.Αυτη η ατυχια σιγουρα θα τους παει αρκετα πισω..Ευτυχως τουλαχιστον η βομβα εσκασε πριν απο το draft του fantasy

με σκισες ρε φιλε, οχι ρε