Για 7η φορά τα τελευταία 10 χρόνια, οι Σπερς ξεπερνούν σε ποσοστό επιτυχιών το 70%, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι πρόκειται για την πιο σταθερή σε υψηλό επίπεδο ομάδα του ΝΒΑ. Όπως φάνηκε καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν, οι αγωνιστικές «κοιλιές» ήταν μικρές και ελεγχόμενες, έστω κι αν αυτές δεν τους επέτρεψαν να διεκδικήσουν μια θέση καλύτερη από την 3η που κατέλαβαν στη ρέγκιουλαρ σίζον.

Έτσι, παρόλες τις 2 μάλλον εκτός προγράμματος εντός έδρας ήττες από Κλίβελαντ και Σάρλοτ, οι Σπερς ξεκίνησαν με 10-2, έχοντας ήδη νικήσει στο Ντάλας και στο Χιούστον και εντός τους Σανς, Μπουλς και Χιτ. Στους επόμενους 4 αγώνες υπέστησαν 3 ήττες, τόσο από το Ντάλας, που εισερχόταν σε περίοδο δαιμονιώδους φόρμας όσο και εκτός έδρας από Γκ.Στέιτ και Γιούτα. Ωστόσο, στην επόμενη δεκάδα αγώνων, θα υπόκειντο μόλις μια ήττα, από τους Λέικερς στο Λ.Α. Από τις 9 νίκες που σημείωσαν, μάλιστα, οι 5 ήρθαν με διαφορά 20+ πόντων. Ακολούθησε η δεύτερη μικρή κοιλιά, όπου θα σημείωναν μόνο 3 νίκες σε 8 αγώνες, αν και 2 από αυτές ήρθαν με διαφορές 35 και 20 πόντων. Ακολούθησε μέχρι το All Star Weakend μια σχετικώς συντηρητική περίοδος, όπου οι Σπερς έπαιξαν μάλλον μέτρια για τα δεδομένα τους, αν και σε επίπεδα άνω του 50%. Η διακοπή του παιχνιδιού τους βρήκε στο 35-18, έχοντας 2 σερί νίκες.

Το πρόγραμμα όμως που ακολουθούσε ήταν σχετικώς άνετο, οι Σπερς άρχισαν να ανεβάζουν απόδοση και το σερί αυτό διευρύνθηκε στις 13, δηλαδή η ομάδα έφτασε στο 46-18. 2 απρόσμενες ήττες που ακολούθησαν, από Μιλγούκι και Βοστώνη, δεν είχαν και μεγάλη σημασία, καθώς ακολούθησαν άλλα 6 σερί νικηφόρα αποτελέσματα, συμπεριλαμβανομένων και δυο σερί εκτός έδρας επιδείξεων δύναμης (79-120 στο Σιατλ και 89-125 στο Γκόλντεν Στέιτ). Ακολούθησε μια οριακή νίκη με την Ιντιάνα (100-99), για να ακολουθήσουν με αρκετή άνεση άλλες 6 σερί νίκες. Στον 80ό αγώνα της σεζόν, υπέστησαν ήττα από τους Μάβερικς, η οποία ουσιαστικά έβαλε τέλος στις όποιες ελπίδες για τη 2η θέση. Στα 2 τελευταία ματς, η ομάδα έκανε συντήρηση των βασικών, τερματίζοντας έτσι με ισάριθμες ασήμαντες ήττες και ρεκόρ 58-24.


Τα αποτελέσματα στα πλέι οφ είχαν ως εξής:

Πρώτος γύρος:

Vs Denver: L, 89-95: Απρόσμενη ήττα, καθώς οι Νάγγετς, με τους Άντονι και Άιβερσον να σκοράρουν 30 και 31 πόντους πήραν μια νίκη που προβλημάτισε τους φίλους της ομάδας.

Vs Denver: W, 97-88: Αυτή τη φορά, οι Σπερς έπαιξαν όσο χρειάστηκε για να πάρουν μια σημαντική διαφορά. Οι Νάγγετς μείωσαν μέχρι και τους 3 πόντους, 44΄΄ πριν το τέλος, αλλά δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν την ανατροπή.

@ Denver: W, 96-91: Το περιφερειακό παιχνίδι των Χόρι-Φίνλεϊ συμπλήρωσε επάξια τη δουλειά των συνήθων υπόπτων (Ντάνκαν, Μανού, Πάρκερ) και οι Σπερς έκαναν το μπρέικ με τη σειρά τους.

@ Denver: W, 96-89: Άλλο ένα ντέρμπι, με τους Νάγγετς να ξεκινούν με ενθουσιασμό, τους Σπερς να ανακάμπτουν γρήγορα και το Χόρι να τελειώνει άλλο ένα ματς, με κρίσιμο τρίποντο απ’ τη γωνία.

Vs Denver: W, 93-78: Το Ντένβερ πίστεψε μόνο στο Α΄ ημίχρονο. Οι Σπερς περιόρισαν τους Νάγγετς σε 30 πόντους στην επανάληψη και έφτασαν με άνεση στην πρόκριση στα ημιτελικά της Δύσης.

Ημιτελικοί περιφέρειας:

@ Phoenix: W, 111-106: 33 πόντοι και 16 ριμπάουντ ήταν ο απολογισμός του Τιμ Ντάνκαν, ο οποίος οδήγησε τους Σπερς στο γρήγορο σπάσιμο της έδρας των Σανς. Ο Νας έμεινε στο τέλος στον πάγκο, λόγω αιμορραγίας στη μύτη μετά από σύγκρουση με τον Πάρκερ.

@ Phoenix: L, 81-101: Οι Σανς εξέπληξαν στους πάντες στο Δ΄ δωδεκάλεπτο, παίζοντας καταπληκτική άμυνα και φτάνοντας στη νίκη με πιο εύκολο τρόπο απ’όσο θα περίμενε κανείς.

Vs Phoenix: W, 108-101: Άλλη μια μεγάλη εμφάνιση απ’τον Ντάνκαν (33 πόντοι, 19 ριμπάουντ) και εκ νέου προβάδισμα για τους Σπερς. Εντυπωσιακός και ο Τζινόμπιλι, με 10 πόντους στα τελευταία 2 λεπτά.

Vs Phoenix: L, 98-104: Για άλλη μια φορά, οι Σανς έκαναν την αμυντική υπέρβαση στο τέλος και πήραν τη νίκη. Ένα αντιαθλητικό φάουλ του Χόρι στο Νας επέφερε έναν καυγά, με αποβολή τόσο του ιδίου για 2 ματς όσο και των Ντιό, Στούντεμαϊρ για 1.

@ Phoenix: W, 88-85: Οι ελλιπείς Σανς πάλεψαν μέχρι τέλους το παιχνίδι, έχοντας το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του. Αλλά οι Σπερς αποδείχτηκαν ψυχραιμότεροι στο τέλος, με το πιο κρίσιμο καλάθι να έρχεται από τα χέρια του Μπόουεν, 36΄΄ πριν τη λήξη.

Vs Phoenix: W, 114-106: Σε ένα δυνατό και συναρπαστικό παιχνίδι, οι Σπερς, με 24 πόντους, 14 ριμπάουντ και 9 τάπες του Ντάνκαν και 30άρες των Πάρκερ, Τζινόμπιλι αντεπεξήλθαν των 38 πόντων του Αμάρε και των 15 στο Δ΄ δωδεκάλεπτο του Νας.

Τελικοί περιφέρειας:

Vs Utah: W, 108-100: Ο Ντερόν Ουίλιαμς έκανε σπουδαίο παιχνίδι, με 34 πόντους, 7 ριμπάουντ, 9 ασίστ, αλλά ήταν πολύ μόνος. Οι Σπερς νίκησαν ευκολότερα απ’όσο δείχνει το τελικό σκορ.

Vs Utah: W, 105-96: Ο Μπούζερ προστέθηκε στους διακριθέντες αυτού του αγώνα (33+15 ρ), αλλά ο πλουραλισμός των Σπερς ήταν πολύ δυνατός για να επιτρέψει κάτι περισσότερο από μια μείωση της διαφοράς.

@ Utah: L, 83-109: Οι Σπερς διεκδικούσαν επί 30+ λεπτά τη νίκη, αλλά έπαιξαν στο τέλος με ανεξήγητα σβηστές μηχανές. Η Γιούτα νίκησε ευκολότερα απ’όσο θα φανταζόταν κανείς.

@ Utah: W, 91-79: Ο Τζινόμπιλι έβαλε 11 βολές στο Δ΄ δωδεκάλεπτο, οι Τζαζ έβαλαν μόλις 17 πόντους στην ίδια περίοδο και οι Σπερς έκαναν το 3-1, υπό τις αποδοκιμασίες των φιλάθλων για τη διαιτησία.

Vs Utah: W, 109-84: Οι δικαιολογίες στέρεψαν για τη Γιούτα. Οι Σπερς προηγήθηκαν 34-15 στο Α΄ δωδεκάλεπτο και δεν απειλήθηκαν ούτε στιγμή. Φιναλίστ το Σαν Αντόνιο, με ρεκόρ 12-4 στους πρώτους 3 γύρους στα πλέι οφ.

Πλάκα πλάκα, τώρα που ξαναείδα όλη την πορεία και των δύο ομάδων, είναι σχεδόν η μέρα με την νυχτά. Ο ένας πάλευε με τους Nets και ο άλλος με τους Suns.
Δεν αναφέρομαι σε όλη την ανατολή. Στοχεύω (<----- κορυφαίο) συγκεκριμένα τους Cavs, όπου με εξαίρεση την σειρά με τους Pistons, παίζει να είχαν και τα ευκολότερα playoff από όλες τις ομάδες. Σε αυτό βοήθησε και η απουσία των Arenas και Butler.
Αυτή την εύκολη πορεία, πιστεύω πως ήρθε η ώρα να την βρούν μπροστά τους.

Όχι ότι θέλω να το προδικάσω, αλλά δε βρίσκεις έναν κάποιο παραλληλισμό με τους Νετς του 2002, που έφτασαν στα τελικά, εκμεταλλευόμενοι το επίπεδο της Ανατολής και μετά έπεσαν σχεδόν με κάτω τα χέρια;

Ναί μου έχει περάσει από το μυαλό. Αλλά υπάρχουν μερικές διαφορές.
1) Πρώτη και κυριότερη είναι ότι για μένα οι τότε Nets είχαν πολύ καλύτερο σύνολο από τους τώρα Cavs οπότε τους τοποθετώ πιο ψηλά.

Υ.Γ Θυμάσαι που λέγαμε για άσημες φιναλίστ ομάδες ? Αν τυχόν το πάρουν οι Cavs τότε θα είναι αυτοί για μένα οι πιο άσημη πρωταθλήτρια ομάδα. Αλλά και πάλι, είναι οι πιο άσημοι φιναλίστ που έχω δεί μαζί με τους αγαπημένους μου Lakers του 91.

2) Οι Cavs αντιμετώπισαν ακόμα πιο ευκολότερους αντιπάλους από ότι οι Nets το 2002. Οι Pacers είχαν άλλον αέρα μετά την ανταλλαγή με τον Jalen Rose και ήταν πιο υπολογίσιμη ομάδα από τους Wizards χωρίς Arenas και Butler. Οι Ηοrnets είχαν καλές μονάδες και παραμένουν καλύτεροι από τους τώρα Nets που πέρα του Kidd και του παίζω-όταν-έχω-γενέθλια Carter δεν έχουν να δείξουν κάτι το αξιόλογο. Και τους Celtics του 02 τους θεωρώ μεγάλη ομάδα. Δύο superstar βρίσκονται στο τιμόνι της ομάδας, ένας έμπειρος και πολύ ανεβασμένος εκείνη την περίοδο Kenny Anderson συν και καλοί παίκτες που πρόσφεραν ποιότητα από τον πάγκο. Από την προσπάθεια του Tony Battie ήμουνα ευχαριστημένος και μπορώ να πω ότι μου λείπει.

3) Όπως γράφω και στο ιστορικό αφιέρωμα, οι Nets δεν έπεσαν και με τόσο κάτω τα χέρια όσο φαίνεται. Μέσα στο L.A. ήταν εύκολα για τους Lakers όμως στο New Jersey έφτυσαν αίμα ειδικά στο τελευταίο παιχνίδι και οι Nets θα μπορούσαν να είχαν κερδίσει 1-2 παιχνίδια.



Υ.Γ.15 Για να αλλάξω γνώμη στα παραπάνω θα πρέπει οι Cavs να παίξουν εξαιρετικό μπάσκετ στους τελικούς κάτι που δεν νομίζω να γίνει.

Σωστά.



Όπως επίσης θυμάσαι, εγώ είχα τοποθετήσει στους πιο άσημους φιναλίστ των τελευτίων ετών τους Νικς του 1999.



Λέγοντας "με κάτω τα χέρια" εννοούσα το sweep. Φυσικά και δεν τους έχασαν όλους εύκολα. Ακόμη θυμάμαι εκείνο το καλάθι του Κόμπι λίγο πριν τη λήξη του 3ου παιχνιδιού, που είχε ανεβάσει τη διαφορά από τον 1 πόντο στους 3 ή κάτι τέτοιο.
Το πιο εύκολο sweep στην ιστορία των Τελικών θα πρέπει να ήταν αυτό του 1971. Εκεί υπήρχε σαφής διαφορά κλάσης, η οποία και φαινόταν σχεδόν σε κάθε στιγμή στο παρκέ. Απλώς, πολλοί το παραβλέπουν, γιατί το Μιλγουόκι πάσχει από το ίδιο σύνδρομο με το Σ.Αντόνιο: Δεν είναι "κεντρική" αγορά.

Είμαι σίγουρος ότι η φάση που περιγράφεις ήταν στο 4ο παιχνίδι.


Και αν υπάρξει sweep φέτος, με την εώς τώρα εικόνα των δύο ομάδων, μάλλον αυτό θα είναι το δεύτερο ευκολότερο αν όχι το πρώτο.


Πάντως βλέποντας τα δύο πρώτα παιχνίδια και συγκρίνοντας την φετινη σεζόν με αυτή του 2001-02, σκεφτόμουνα πως οι τότε Nets θα τα πήγαιναν πολύ καλύτερα από αυτούς τους Cavs. Καλύτεροι guard, πιο δυνατό τεσσάρι και η ύπαρξη ενός πλειμέικερ που τόσο πολύ λείπει από τους Cavs. Το πρώτο και το τελευταίο συνδυάζονται με την ανυπαρξία του Larry Hughes που είναι σκια του εαυτού του ενώ δεν είναι και καθαρόαιμος point guard.

Στο 3ο ήταν. Θυμάμαι ότι είχε βάλει στοίχημα ο Σκουντής με (νομίζω) το Β. Αρναούτογλου ποιος θα έπαιρνε το κρίσιμο σουτ στο τέλος (οι Λέικερς είχαν ένα πολύ μικρό προβάδισμα). Ο Σκουντής είχε ποντάρει στον Κόμπι και μόλις σούταρε και το έβαλε, έχασε τον έλεγχο (yοu know, ισπανικό στιλ...).

http://scores.nba.com/games/20020609/LALNJ...yPlayPrint.html

Είναι ακριβώς η φάση στα 19'' πριν τη λήξη.



Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Νετς είχαν βαθύτερη ομάδα, αν και βρήκαν χημεία μόνο όταν απέκτησαν τον Κιντ. Πιστεύω ότι οι Σπερς θα νικούσαν, αλλά όχι με μεγαλύτερη ευκολία απ'όσο το 2003.