Γραμμένο από τον MZ13




BILL RUSSELL

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Full Name: William Felton Russell
Born: 12 February 1934, Monroe, Louisiana, U.S.A.
High School: McCymonds (Oakland, Calif)
College: San Francisco
Height: 6'9''
Weight": 220 lbs
Hand: Left

O ακρογωνιαίος λίθος της δυναστείας τον Celtics, έπαιξε άπο το 1956 ως το 1969 και κατάφερε, το μοναδικό, να κατακτήσει 11 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια!!!!
Ενας πραγματικός ΗΓΕΤΗΣ, ανεπανάληπτος rebounder, η έννοια της λέξης άμυνα σε μια εποχή όπου είχε "γεννήσει" μεγάλους σκόρερ!!!!

Μέχρι να εμφανιστεί ο Jordan ήταν χωρίς αμφιβολία ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών - προσωπικά παραμένει!!!!

Μετά άπο μια εκπληκτική κολεγιακή καριέρα με το κολλέγιο του San Francisco, όπου σε 3 χρόνια κατέκτησε 2 πρωταθλήματα - 1955, 1956 - και αναδείχτηκε Most Outstanding Player - το MVP των κολεγίων - το 1956, τέθηκε στην διάθεση των παραγόντων του NBA.

Ο Red Auerbach ήθελε σαν τρελός να εντάξει στο δυναμικό του τον μόλις 6'9" center - ο οποίος προηγουμένως είχε πάρει σχεδόν μόνος του την Ολυμπιακή ομάδα στο χρυσό μετάλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956 - άλλα οι Celtics επέλεγαν στην 3η θέση του draft!!!
Πρώτοι επέλεγαν οι Rochester Royals, οι οποίοι δεν είχαν διάθεση να διαλέξουν τον Russell, μιας και την προηγούμενη χρονιά είχαν ήδη επιλέξει τον Maurice Stokes και δεν "ενθουσιάζονταν" να πληρώνουν τα 25.000 δολάρια που ήθελε σαν μισθό ο Russell!!!
Στη δεύτερη θέση επέλεγαν οι St. Louis Hawks, οι οποίοι και επέλεξαν τον Russell!!! Ο Red Auerbach κατάφερε να αποσπάσει τον παίκτη δίνοντας ως αντάλλαγμα τον Ed Macauley - 6 φορές All Star μέχρι τότε - και τον rookie Cliff Hagan!!!

Μια κίνηση που αργότερα έδωσε ένα πρωτάθλημα στους St. Louis Hawks - το 1958 - άλλα στους Celtics έδωσε μια δυναστεία!!!!

Ο Russell αμέσως κατάφερε να γίνει πρωταγωνιστής στο πρωτάθλημα, ενώ ταυτόχρονα έκανε και τους συμπαίκτες του στους Celtics να ανεβάζουν απίστευτα - γι αυτούς - την απόδοση του!!!

Αλλωστε, ο Don Nelson - υπήρξε συμπαίκτης του Russell - είχε πει: "Υπάρχουν 2 είδη stars: ο ένας ο οποίος εμφανίζεται στο παιχνίδι τέλειος άλλα εις βάρος των άλλων και ο άλλος που εμφανίζεται τέλειος άλλα κάνει και τους συμπαίκτες του να φαίνονται καλύτεροι άπο αυτό που πραγματικά είναι!!! Αυτός είναι ο Russell"!!!!



Ολο το παιχνίδι στηριζόταν πάνω στον Russell, γι αυτό δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι τα 11 πρωταθλήματα που κατέκτησε ήταν προσωπικό του έργο!!! Ο Auerbach του είχε δώσει το ελεύθερο να αλλάζει το σύστημα της ομάδας όποτε νομίζει αυτός ότι είναι αναγκαίο, ενώ οι οδηγίες του άπο τον πάγκο μεταφέρονταν στους υπόλοιπους παίκτες άπο τον Russell!!! Ηταν ο "προπονητής" των Celtics μέσα στο παρκέ!!!!

Αγωνιστηκά, οι Celtics δεν ήταν καλή ομάδα στην άμυνα. Οι παίκτες στην περιφέρεια δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να μαρκάρουν!!! Δεν ήταν όμως αποτέλεσμα της βαρεμάρας τους ή της ανικανότητας τους!!!
Ο Tom Heinsohn έδωσε την εξήγηση: "Γιατί να τσακιστούμε στην άμυνα μακριά άπο το καλάθι? Κάναμε τα τυπικά, άλλα μερικές φορές τους αφήναμε επίτηδες να κάνουν μπάσιμο!!! Ξέραμε ότι εμάς μπορούν να μας περάσουν, τον Russell όμως με τίποτα"!!!

Και έτσι γινόταν!!! Το κόλπο ήταν γνωστό: ο αντίπαλο παίκτης θα έκανε το μπάσιμο, ο Russell θα τον έκοβε - όπως και γινόταν - και με baseball-pass θα έδινε στον συμπαίκτη του, που άπο πιο πριν θα είχε ήδη φτάσει στο αντίπαλο καλάθι, που απλά θα άφηνε την μπάλα στο καλάθι!!!

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Russell ήταν τα τεράστια χέρια του και το γεγονός ότι ήταν αριστερόχειρας του έδινε μεγάλο αβαντάζ απέναντι στους δεξιόχειρες - κάτα πλειοψηφία - αντιπάλους του!!!!

Ο Russell δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλος σκόρερ - η παραγωγηκότερη χρονιά του ήταν το 1962 με 18,9 πόντους μέσο όρο.
Οχι επειδή δεν μπορούσε, άλλα επειδή δεν ήθελε!!!
"Ποιος ο λόγος να σκοράρω άφου δεν χρειάζεται!!! Αλλωστε δεν θα ήταν και έξυπνο για την ομάδα να σκοράρω μόνο εγώ!!! Το θέμα ήταν να μην έχουμε 1 σκόρερ άλλα 5!!! 1 σκόρερ οι αντίπαλη άμυνα μπορεί να τον καταπιεί, 5 όμως...... Βέβαια πολλές φορές τα άκουγα άπο τον Red - ο Auerbach - άλλα στο τέλος κάθε αγώνα μου έλεγε πως πάλι είχα δίκιο για τις αποφάσεις μου!!!"
Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν στον ίδιο!!!

Κοινώς σκόραρε όσο έπρεπε, άλλα ήταν "άρχοντας" στην άμυνα και "οδηγός" των υπολοίπων στην επίθεση!!! Οι αντίπαλοι center δινοπαθούσαν πραγματικά να τον ξεπεράσουν, ενώ ο ίδιος ο Wilt Chamberlain είχε δηλώσει: "Αναγκάστικα να δημιουργήσω μια κίνηση μόνο και μόνο για εκείνον!!! Εγερνα το σώμα πίσω, έφερνα το χέρια μου άπο αριστερά προς τα δεξιά και έδινα μεγάλη καμπύλη στην μπάλα όταν σούταρα!!! Και όλα αυτά πέφτοντας!!! Δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω διαφορετικά"!!!!

Και όταν αυτά τα λόγια βγαίνουν άπο το στόμα ενώς Chamberlain, η απόλυτη καλαθομηχανή, σημαίνουν πολλά!!!

Το ζευγάρι Chamberlain-Russell έχει αφήσει εποχή - η λεγόμενη "Σύγκρουση των Τιτάνων"!!! Ολοι περίμεναν πότε αυτοί οι δύο θα βρισκόντουσαν αντιμέτωποι, γιατί ήταν οι "άρχοντες" του παιχνιδιού!!! Ενός παιχνιδιού που πάντα έβγαζε νικητή τον Russell!!!

Οι διακρίσεις του Russell ήταν μοναδικές!!!!

11 πρωταθλήματα ΝΒΑ ('57, '59 ως '66, '68, '69)
5 φορές MVP ('58, '61, '62, '63, '65)
12 φορές All-Star ('58 ως '69, μόνο την rookie του χρονιά δεν επιλέχθηκε), ενώ μια φορά ήταν και MVP του All-Star Game ('63)
3 φορές στην πρώτη καλύτερη 5αδα του NBA ('59, '63, '65) και 8 φορές στην δεύτερη ('58, '60, '61, '62, '64, '66, '67, '68)
1 φορά στην καλύτερη αμυντική πεντάδα ('69)

Βέβαια ο Russell στατιστικώς τον αδικεί η ιστορία η ίδια!!!
Την εποχή του δεν είχαν επισήμος αναγνωριστεί τα κλεψίματα και τα κοψίματα - αλλιώς θα μιλάγαμε για αστρονομικούς, αναλογικά πάντα, αριθμούς - ενώ δεν υπήρχαν και αντιστοίχος το βραβείο για τον πολυτιμότερο παίκτη των τελικών (NBA Finals MVP) και του αμυντικού της χρονιάς (Defensive Player of the Year), ενώ η καλύτερες αμυντικές πεντάδες δημιουργήθηκαν ως "τίτλος" την τελευταία του χρονιά!!!!

Τα στατιστικά του (καριέρας) συνολικά και μέσο όρο:

POSTSEASON
GAMES 963
POINTS 14.522 (15,1)
ASSISTS 4.100 (4,3)
REBOUNDS 21.620 (22,5)
MINUTES 40.726 (42,3)
FOULS 2.592 (2,7)
FGs MADE/ATTEMPTED 5.687/12.930 (44 %)
FTs MADE/ATTEMPTED 3.148/5.614 (56,1 %)

PLAY-OFFS
GAMES 165
POINTS 2.673
ASSISTS 770
REBOUNDS 4.104
MINUTES 7.497
FGs MADE/ATTEMPTED 1.003/2.335
FTs MADE/ATTEMPTED 667/1.106

Είναι 2ος rebounder όλων των εποχών στο σύνολο - πρώτος είναι ο Chamberlain άλλα έπαιξε περισσότερα χρόνια - και σε μέσο όρο - πρώτος πάλι ο Chamberlain!!!

Το 1974 έγινε μέλος του Hall of Fame, το 1996 επιλέχθηκε στους 50 καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ όλων των εποχών, ενώ η φανέλα του με το νούμερο 6 έχει αποσυρθεί!!!

Εδώ μπορούν να προστεθούν διάφορα σχόλια. Προς το παρόν, θα σταθώ μόνο στο εξής ωραίο:



Αυτά τα παράδοξα συνέβαιναν όταν ψήφιζαν τους κορυφαίους οι ίδιοι οι παίχτες.

8/2/1960 Ο Bill Russell των Boston Celtics γίνεται ο πρώτος παίκτης του NBA που ξεπερνά τα 50 ριμπάουντ (51)

edit:ασχετο αλλα εχει πει και μια απο τις κορυφαιες ατακες στην ιστορια του ΝΒΑ.

το θεμα δεν ειναι μπλοκαρεις καθε σουτ του αντιπαλου. το θεμα ειναι να τον κανεις να πιστευει οτι μπορεις να το κανεις...

Όντως τέλεια ατάκα

Ο Φέλτον Ράσελ είναι υποψήφιος για κορυφαίος όλων των εποχών στις εξής κατηγορίες: Αμυντικός, ριμπάουντερ, μπλοκέρ, ηγέτης/νικητής, ψηλός πασέρ. Ακόμη και πουθενά να μη βγαίνει πρώτος (και για εμένα, κερδίζει 2-3 από αυτές τις κατηγορίες), όλες αυτές οι υποψηφιότητες πρέπει να του δίνουν μια ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο του κορυφαίου παίχτη ever.

Μπορει ο ανθρωπος να ειναι ο αρχοντας των δαχτυληδιων μπορει να ηταν τεραστιος αμυντικος χωρις κουβεντα μπορει νε εχει 9+2 11 πρωταθληματα αλλα μεγαλυτερος παιχτης για μενα απο τον Τσαμπερλαιν δεν ηταν.Επαιζε σε καλυτερη ομαδα απο τον "θεο των 60ς".Ο Γουιλτ ειχε ξεφτειλησει ολες τις κατηγοριες εκανε τριπλ-νταμπλ και μαλιστα πασαροντας το "φαινομενο".Τι λεμε ρε παιδια τωρα.Ο Ρασσελ εχει το μαξιλαρι των πρωταθληματων αλλα ισως ειναι η μοναδικη συγκρηση που δεν παιζει ρολο διοτι ειναι ξεχωριστη περιπτωση ο Τσαμπερλαιν.Υπηρχαν οι Σελτικς και ο Ρασσελ.Υπηρχε ο Γουιλτ και μετα οι Φιλαδελφια Γουοριορς.Μεγαλος παιχτης ο Ρασσελ αλλα υποψηφιος για τον κορυφαιο ολων των εποχων εγω δεν θα τον εβαζα.Σε αντιθεση με τον Γουιλτ που σαφως κατα την προσωπικη μου αποψη μπαινει σε αυτην την λιστα.Προσωπικα δεν εχω βρει quotes που να λεει καποιος τον Ρασσελ κορυφαιο ever σε αντιθεση με τον Γουιλτ που εχω βρει.Σεβαστες ολες οι γνωμες παντα.

πάντως θυμάμαι τον Γκάλη να λέει ότι ο Ράσελ είναι ο καλύτερος παίκτης που υπήρξε

για μένα είναι λίγο πιο ψηλά ο Τσάμπερλεν με τον Τζόρνταν αλλά οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές αφού πιστεύω ότι οι περισσότεροι προπονητές σήμερα που κυριαρχεί η τακτική θα θεωρούν τον Ράσελ κορυφαίο χάρη στον τρόπο που έπαιζε εξάλλου δεν είναι πολλοί αυτοί οι σουπεσταρς που θεωρούνται οι τέλειοι συμπαίκτες και καταφέρνουν να κάνουν πραγματικά καλύτερους τους συμπαίκτες τους
αντίθετα οι περισσότεροι παίζουν μόνο για τον εαυτό τους και κατά συνέπεια εις βάρος της ομάδας τους (θυμηθείτε τί γράφαμε χθες για τον Μάραβιτς)

Noμηζω το ειπε και περυσι στο ευρωπαικο Hall of Fame οπου μπηκε μαζι με τον Ρασσελ.
Δεν αμφησβητω τον Ρασσελ δεν θα μπορουσα να το κανω αλλωστε αλλα διαφωνω να θεωρειται απο καποιους ο κορυφαιος ολων των εποχων.Στο Τοπ-10 σιγουρα ειναι αλλα διεκδηκητης για τον #1 ολων των εποχων τουλαχηστον στα δικα μου "πηστευω" δεν βρησκεται.Σε αντιθεση με "Στιλτ" και "Αιρ" που ειναι στην λιστα.
Ναι ο Ρασσελ ειναι η "διαφημηση" του παιχτη ομαδας αλλα οι μεγαλοι παιχτες για μενα πρεπει να κοιτανε και την ομαδα και το "εγω" οπως οι δυο αλλοι "Θρυλοι" για παραδειγμα.

Το βραβειο του MVP των τελικων θα ονομαστει Bill Russell Trophy.Μπορει για μενα να μην ηταν ποτε ο κορυφαιος παιχτης ολων των εποχων(για καποιους εστω και οχι παρα πολλους ειναι) ωστοσο ειναι ενας απο τους 10 κορυφαιους στα δικα μου στανταρ,ειναι ο καλυτερος αμυντικος της ιστοριας και εχει συνδεσει το ονομα του με την μεγαλυτερη δυναστεια που εχει δει ποτε το μπασκετ που ειναι οι Σελτικς της δεκαετιας του 60.Εχει 11 δαχτυλιδια.Και σιγουρα αν το βραβειο(MVP τελικων) υπηρχε πριν το 1969 θα το ειχε παρει αρκετες φορες.
Πολλοι λενε οτι το αθλημα το πηγαν σε αλλη διασταση ο Μπερντ και ο Ματζικ αλλα τουλαχηστον στην Αμερικη το αθλημα "ανεβηκε" και μεγαλωσε γενιες μεσα απο τις μαχες του Μπιλ Ρασσελ και του Γουιλτ Τσαμπερλαιν.Μαχη Τιτανων.
Δηκαιως λοιπον το βραβειο θα φερει το ονομα του Μπιλ Ρασσελ ενος απο τους μεγαλυτερους "Θρυλους" που ειδε ποτε το μπασκετ.

Υ.Γ Περυσι ο Μπιλ Ρασσελ εγινε μελος της πρωτης φουρνιας του Ευρωπαικου Hall of Fame στην Ισπανια μαζι με τον δικο μας Νικο Γκαλη.Ακουσα καποιες δηλωσεις του "Νικ" και το δεος που εβγαλε οταν μιλησε για τον Μπιλ Ρασσελ μου εχει μεινει.

Ήταν ό,τι πιο δίκαιο για έναν παίκτη στην εποχή του οποίου δεν υπήρχε το εν λόγω βραβείο και το οποίο λογικά θα είχε κερδίσει 7-8 φορές υπό άλλες συνθήκες. Είτε αυτό είτε το βραβείο του αμυντικού της χρονιάς θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το όνομά του.

Και ένα μεγάλο Respect στον Russel που είπε οτι θέλει να αφιερώσει αυτή την τιμή στους συμπαίχτες του...

Κατα καιρους εχουν γραφτει πολλα βιβλια για το ΝΒΑ τους παιχτες και την Ιστορια του.
Αυτο που εγραψε ο Θρυλος του ΝΒΑ Μπιλ Ρασσελ με τιτλο "Red and Me: My Coach, My Life-Long Friend" ειναι σιγουρα ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα.Ο μεγαλος προπονητης και ο μεγαλος παιχτης "αποκαλυπτονται" μεσα απο τις μαρτυριες του 2ου.
Ενα βιβλιο το οποιο δεν θα πρεπει να λειψει απο τους Ρεκτες της Ιστοριας του ΝΒΑ καθως εχει να κανει με τα δυο σημαντικοτερα προσωπα της Δυναστειας των Σελτικς της δεκαετιας του 60.
Νομιζω οτι θα ειναι πολυ ενδιαφερον!

H συνέντευξη του Russell στον Bill Simmons που έγινε τον Φεβρουάριο του 2013



και το σχετικό κείμενο. Ο Lakersdynasty σωστά είχε σχολιάσει σε ένα παλαιότερο post μου με αφορμή μια συνέντευξη του Sam Jones, ότι ο Russell ήταν μια ζωντανή πηγή εξιστόρησης περιστατικών φυλετικών διακρίσεων της τότε εποχής στην Αμερική. Στην πρόσφατη συνέντευξή του αποδεικνύεται ότι είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα για την αντιμετώπισή τους, επίσης διηγείται ένα περιστατικό που οδήγησε στο πρώτο CBA agreement για τους επαγγελματίες μπασκετμπολίστες της εποχής και αρκετές ιστορίες αγάπης/ανταγωνισμού με τον Big Dipper.

Αργότερα δε θυμάμαι πότε είχε γίνει και οπτικό αφιέρωμα του οποίου μπορεί να βρεί μέρος κάποιος εδώ.

Part1


Part2


Επίσης ένα άρθρο του 1958 απο το Sports Illustrated για τον Russell

http://sportsillustrated.cnn.com/vault/art...ine/MAG1001761/

http://www.nba.com/history/?ls=nbahpsplit2

Μερικά βίντεο για τον απόλυτο νικητή που γίνεται σήμερα 80 ετών.

Παντως ο Ρασελ ηταν μετριοτατος σκορερ και δεν αναφερομαι στους 15.1 ποντους που ειχε στην καριερα του αλλα στο οτι αυτοι οι ποντοι συνοδευονταν με το πενιχρο 44%. Πολυ κακος συνδιασμος!!

Εκεί που ήταν πραγματικά μέτριος αν και όχι...Wilt ήταν στις βολές.

Ως σκόρερ δεν έπαιρνε εξεζητημένο αριθμό προσπαθειών και σε σχέση με τους συμπαίκτες του τα ποσοστά του ήταν μια χαρά.

http://bkref.com/tiny/pBvOB

Γενικά το παιχνίδι των Celtics ήταν πραγματικά μοιρασμένο επιθετικά αλλά ο Russell ήταν αν όχι ο κυριότερος ένας απο τους 2-3 κυριότερους δημιουργούς και προφανώς το Α και Ω στην άμυνα σε μια ομάδα που κέρδιζε σχεδόν εξ ολοκλήρου απο την άμυνα και τα όσα έδινε αυτή στην ομάδα σε επίπεδο γρήγορων επιθέσεων.

http://bkref.com/tiny/X8Uaw

Defensive Win Shares (1957-69)
1. Bill Russell 133.6
2. Sam Jones 43.7



Εαν προσθέσει κάποιος όλες τις Defensive Win Shares στη λίστα βγάζει κάπου στις 506 νίκες μέσω άμυνας. Η συνολικές νίκες των Celtics απο το 1957 μέχρι το 1969: 716. Αυτό αφήνει κάπου στις 210 νίκες διαφορά.

Εξαιρετική άμυνα και ικανότητα στο ριμπάουντ έδιναν στους Celtics το τρομερό πλεονέκτημα που είχαν έναντι των αντιπάλων τους. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση κορυφαία ομάδα επιθετικά. Στερούσαν την ευκαιρία απο τον αντίπαλο να σκοράρει δίνοντας του λιγότερες κατοχές και κακά σουτ. Έτσι κέρδισαν 11 πρωταθλήματα σε 13 χρόνια.

Γι'αυτό άλλωστε και ο Russell πήρε 5 MVP τα 4 με τον Wilt να είναι πια στο NBA. Οι παίκτες, που τότε ψήφιζαν τον MVP, έβλεπαν απο πρώτο χέρι την επίδραση που είχε στο παιχνίδι της ομάδας του αλλά και των δικών τους.

Αλλά αυτό που αναφέρεις, το ποσοστό του επιθετικά αλλά και το ποσοστό των σουτ που έπαιρνε σε σχέση με αυτά της ομάδας του είναι ο λόγος που πολλοί θα επέλεγαν τουλάχιστον τους Wilt και Kareem πριν απο αυτόν όσον αφορά τους Καλύτερους Center όλων των εποχών.

Ποστ του Air and King το 2009:



http://www.basketforum.gr/forum/index.php?...=2433&st=90

Δεν διαφωνω σε τιποτα απο αυτα που λες αλλα πιστευω οτι η επιτυχια των Σελτικς βασιζεται παρα πολυ στην συνολικη προσπαθεια με προεξαρχοντα τον Ρασελ. Θεωρω πχ μεγαλυτερη την επιρροη του Ντανκαν στους Σπερς, του Τζορνταν στους Μπουλς η του Ματζικ στους Λεικερς οι οποιοι ηταν αναντικαταστατοι στις ομαδες τους απο οτι του Ρασελ στους Σελτικς. Ολα αυτα φυσικα ειναι θεωρητικα γιατι μιλαμε για μια εποχη που δεν την ειδαμε και δεν υπαρχουν ντοκουμεντα για κρινουμε. Εννοειται φυσικα πως δεν ειμαι απολυτος και γι' αυτο ανοιγω και παλι το θεμα για να το συζητησω.

Εδώ θα διαφωνήσω και θα το κάνω με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για την ομάδα των Pistons που πήρε τον τίτλο το 2004.

Οι συγκεκριμένη ομάδα όπως και οι τότε ομάδες των Celtics είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είχαν ένα μεγάλο σταρ που δεν αναγνωριζόταν ως τέτοιος διότι δεν ξεχώριζε επιθετικά (εκτελεστικά βασικά) αλλά μέσω της άμυνας του και έκανε τη διαφορά.

Ο Russell ήταν 5 φορές MVP και θα μπορούσε να είναι ρέκορντμαν μαζί με τον Jabbar με 6 MVP εαν έπαιζε όλη τη ρούκι σεζόν του. Αντί αυτού, έχοντας χάσει παιχνίδια για να παίξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες το MVP το πήρε τότε ο Cousy παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας.

Σε ομάδες που το σκορ είναι μοιρασμένο και προέρχεται σε μεγάλο βαθμό απο την άμυνα και απο τη στιγμή που τα 6 χρόνια πριν τον Russell έδωσαν με το ίδιο στύλ παιχνίδιου 0 τίτλους και μετά την έλευση του 11 σε 13 χρόνια, πιστεύω ότι γνωρίζουμε καλά τι επίδραση είχε ο Russell στο παιχνίδι των Celtics.

Όσοι αναφέρεις σίγουρα είχαν πολύ μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι των ομάδων τους και επιθετικά. Αλλά η επίδραση του Russell στην εποχή του αμυντικά ήταν τόση που έκανε τη διαφορά. Οι Celtics πραγματικά σταματούσαν σπουδαίους παίκτες παίζοντας τους ξανά και ξανά σε μια εποχή που κάθε ομάδα έπαιζε την άλλη απο 8 μέχρι 10 φορές στη κανονική περίοδο.

Θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά το στατιστικό κομμάτι. Ο Russell ανέλαβε το αμυντικό κομμάτι και σκόραρε μόνο ως 3-4η επιλογή, έχοντας όμως και κάποια μεγάλα σημαντικά παιχνίδια, όταν ο αντίπαλος προσπαθούσε να σταματήσει τη περιφέρεια.

Αυτό που έχουμε συνηθίσει είναι να έχουμε παίκτες ηγέτες που θα πάρουν τα μεγάλα σουτ και όχι που θα σταματήσουν τα μεγάλα σουτ αντιπάλων.

Αλλά και πάλι παίκτες όπως οι Russell-Wallace αν και δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση μεταξύ τους, ηγήθηκαν πρωταθλητριών ομάδων ξεκινώντας απο την άμυνα και το ριμπάουντ τους. Ο Russell βέβαια ήταν επίσης εξαιρετικός δημιουργός στο transition και στο post ενώ είχε και παιχνίδι επιθετικά, κι ας μην ήταν στο επίπεδο άλλων.

ΥΓ

Ομάδα πρωταθλήτρια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "ομάδα χωρίς σταρ" θα μπορούσε να είναι οι Bullets του 1978 που δεν είχαν παίκτη ούτε καν στην All-NBA 2nd team. Αν υπήρχε τρίτη ομάδα σίγουρα θα είχαν εκεί.

Οι Pistons του 2004 είχαν τον Wallace στην All-NBA 2nd team ενώ στους τελικούς βγήκε MVP o Billups,θερίζοντας την άμυνα των Lakers στο PnR, που με τον Shaq να μην ασχολείται να καλύψει τους γκαρντ στα screen, ήταν για 5 παιχνίδια εκτεθειμένη.

https://docs.google.com/spreadsheets/d/1pWM...t#gid=246112764

Εδώ θα διαφωνήσω και θα το κάνω με τον ίδιο τρόπο που το έκανα και για την ομάδα των Pistons που πήρε τον τίτλο το 2004.

H συγκεκριμένη ομάδα όπως και οι τότε ομάδες των Celtics είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είχαν ένα μεγάλο σταρ που δεν αναγνωριζόταν ως τέτοιος διότι δεν ξεχώριζε επιθετικά (εκτελεστικά βασικά) αλλά μέσω της άμυνας του και έκανε τη διαφορά.

Ο Russell ήταν 5 φορές MVP και θα μπορούσε να είναι ρέκορντμαν μαζί με τον Jabbar με 6 MVP εαν έπαιζε όλη τη ρούκι σεζόν του. Αντί αυτού, έχοντας χάσει παιχνίδια για να παίξει στους Ολυμπιακούς Αγώνες το MVP το πήρε τότε ο Cousy παρά το γεγονός ότι δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας.

Σε ομάδες που το σκορ είναι μοιρασμένο και προέρχεται σε μεγάλο βαθμό απο την άμυνα και απο τη στιγμή που τα 6 χρόνια πριν τον Russell έδωσαν με το ίδιο στύλ παιχνιδιού 0 τίτλους και μετά την έλευση του 11 σε 13 χρόνια, πιστεύω ότι γνωρίζουμε καλά τι επίδραση είχε ο Russell στο παιχνίδι των Celtics.

Όσοι αναφέρεις σίγουρα είχαν πολύ μεγαλύτερη επίδραση στο παιχνίδι των ομάδων τους και επιθετικά. Αλλά η επίδραση του Russell στην εποχή του αμυντικά ήταν τόση που έκανε τη διαφορά. Οι Celtics πραγματικά σταματούσαν σπουδαίους παίκτες παίζοντας τους ξανά και ξανά σε μια εποχή που κάθε ομάδα έπαιζε την άλλη απο 8 μέχρι 10 φορές στη κανονική περίοδο.

Θα συμφωνήσω μαζί σου όσον αφορά το στατιστικό κομμάτι. Ο Russell ανέλαβε το αμυντικό κομμάτι και σκόραρε μόνο ως 3-4η επιλογή, έχοντας όμως και κάποια μεγάλα σημαντικά παιχνίδια, όταν ο αντίπαλος προσπαθούσε να σταματήσει τη περιφέρεια.

Αυτό που έχουμε συνηθίσει είναι να έχουμε παίκτες ηγέτες που θα πάρουν τα μεγάλα σουτ και όχι που θα σταματήσουν τα μεγάλα σουτ αντιπάλων.

Αλλά και πάλι παίκτες όπως οι Russell-Wallace αν και δεν συγκρίνονται σε καμία περίπτωση μεταξύ τους, ηγήθηκαν πρωταθλητριών ομάδων ξεκινώντας απο την άμυνα και το ριμπάουντ τους. Ο Russell βέβαια ήταν επίσης εξαιρετικός δημιουργός στο transition και στο post ενώ είχε και παιχνίδι επιθετικά, κι ας μην ήταν στο επίπεδο άλλων.

ΥΓ

Ομάδα πρωταθλήτρια που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "ομάδα χωρίς σταρ" θα μπορούσε να είναι οι Bullets του 1978 που δεν είχαν παίκτη ούτε καν στην All-NBA 2nd team. Αν υπήρχε τρίτη ομάδα σίγουρα θα είχαν εκεί.

Οι Pistons του 2004 είχαν τον Wallace στην All-NBA 2nd team ενώ στους τελικούς βγήκε MVP o Billups,θερίζοντας την άμυνα των Lakers στο PnR, που με τον Shaq να μην ασχολείται να καλύψει τους γκαρντ στα screen, ήταν για 5 παιχνίδια εκτεθειμένη.

https://docs.google.com/spreadsheets/d/1pWM...t#gid=246112764

ΥΓ 2

Συνήθως έχω δυνατές θέσεις και αγύριστο κεφάλι, μέχρι όμως να βρεθεί κάποιος ο οποίος θα με πείσει

Πρόσφατα διάβασα το "Red and me" του Russ.

Το βιβλίο έχει διάφορες θεματικές ενότητες, επικεντρώνεται σε κάποιο σημείο στη μοναδική μπασκετική σχέση Auerbach-Russell και στην μετεξέλιξή της σε μια σπάνια σήμερα (έτσι όπως περιγράφεται) φιλία μεταξύ των δύο.

Εκεί θα βρει κάποιος αρκετά για την ιδιαίτερη προσωπικότητα του Russ και τον χαρακτήρα που έχτισε και κουβαλούσε σε όλη του την καριέρα. Το φοβερό είναι ότι ο Russell πήρε τα 11 πρωταθλήματα και βοήθησε στην θεμελίωση των κοινωνικών δικαιωμάτων στη χώρα του, με το να είναι ο απλά ο εαυτός του και να σέβεται τις αρχές και τις θέσεις με τις οποίες μεγάλωσε, χωρίς να κάνει κάτι με σκοπό. Κάτι για το οποίο στο μυαλό μου τον κάνει μοναδικό.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για να δείξω τον θαυμασμό μου για το πρόσωπό του, θα πω μόνο ότι ως μπασκετόφιλος που δεν πρόλαβε να τον δει στα χρόνια που μεγαλούργησε, διαβάζοντας τις ιστορίες αυτές, καταλήγω στην προσωπική άποψη ότι είναι Τop3 GOAT, αν όχι ο σημαντικότερος αθλητής που πέρασε ποτέ από το ΝΒΑ.

Δύσκολο να το αντέξει κανείς, αλλά στην πρώτη ώρα που άκουσα, αναφέρει πολλές από τις ιστορίες στο βιβλίο, ακριβώς με την ίδια λεπτομερή περιγραφή.

* η περιγραφή του τίτλου του vid είναι κάπως παραπλανητική, μιλάει βασικά για τη ζωή και την καριέρα του.

Δεν είναι ότι διασχίζει το γήπεδο σαν αστραπή. Δεν είναι ότι οι αντίπαλοι φαίνεται σα να τρέχουν σε slow motion. Ο τύπος ξεκινάει το άλμα του λίγο μπροστά απ τη γραμμή των βολών και καβαλάει τον αμυντικό σα να μην υπάρχει καν μπροστά του.

Λέμε σήμερα για τον υπεραθλητή LeBron…Ο Russell ως φοιτητής παράλληλα με το μπάσκετ ασχολείτο και με το στίβο, συμμετέχοντας σε διάφορα meetings ως άλτης του ύψους και ως δρομέας των 400 μέτρων. Το 1956 (Ολυμπιακή χρονιά) είχε κερδίσει αρκετές διακρίσεις στο άλμα εις ύψος και συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους κορυφαίους άλτες παγκοσμίως. Κατά δήλωσή του, αν δεν είχε κληθεί στην Ολυμπιακή ομάδα μπάσκετ θα συμμετείχε στους αγώνες ως αθλητής του στίβου.

Στη δική μου λίστα με τους GOAT, πρώτος είναι ο Magic και ακολουθεί ο Russell. Δυστυχώς σήμερα αρκετοί απαξιώνουν τα επιτεύγματά του επειδή έπαιζε πριν 50 χρόνια και δεν τον έχουν προλάβει. Το ίδιο πάνω κάτω συμβαίνει με τον Dr. J και τον Big O, το ίδιο θα συμβεί πιθανότατα στο μέλλον με τον Larry και τον Magic κ.ο.κ.…Το 1986, ίσως στο απόγειο της δόξας του, ο Bird είχε πει



Οι αστέρες του σήμερα έχουν μεγαλύτερη προβολή στα ΜΜΕ και κατ’ επέκταση μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό απ’ ότι οι αστέρες του παρελθόντος. Μην πάμε μακριά, εδώ υπάρχει κόσμος που συγκρίνει στα σοβαρά Kobe-Jordan με νούμερο 1 έρεισμα τους αριθμούς του Kobe στο σκοράρισμα. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι οι μόνοι από τους παλιούς που παραμένουν ψηλά στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι οι Wilt και Kareem, ακριβώς λόγω των τρελών νούμερων που έγραψαν στο σκοράρισμα. Καλώς ή κακώς, αρκετός κόσμος σχηματίζει γνώμη για την αξία των αστέρων του παρελθόντος ρίχνοντας απλά μια πρόχειρη ματιά στη στατιστική τους, με αποτέλεσμα παίκτες όπως ο Russell, οι οποίοι συνεισέφεραν πρωτίστως σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, να αρχίζουν σιγά σιγά να βγαίνουν από τις λίστες των υποψήφιων GOAT. Ευτυχώς για τον Russell, τα 11 πρωταθλήματα που κατέκτησε θα τον διατηρούν για πάντα στη συζήτηση ως τον μεγαλύτερο winner αθλητή στην ιστορία του παιχνιδιού (αν όχι του αθλητισμού).

Δυστυχώς θα συμφωνήσω, αν και αυτό που περιγράφεις είναι κάτι που με εκνευρίζει σε μια συζήτηση. Η απαξίωση παιχτών που δεν έχουμε γνωρίσει και η θεοποίηση των σταρ της εκάστοτε εποχής. Ευτυχώς που υπάρχουν και άνθρωποι που το ψάχνουν βαθύτερα το θέμα και είναι πραγματικά πολύ ωραίο να συζητάς μαζί τους.