2η φορά σε συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες και τον Σαδίκη πρωτοστάτη, τα λόγια είναι περιττά. Λογικά τα ιδια με την προηγούμενη φορά θα σας πω, αλλά ήταν πολύ γαμάτα για να το προσπεράσω.
Με 12 (4 στα βιολιά, 3 σε καθε ειδους πνευστά+ξυλόφωνο+κ.α.,2 κιθαρίστες,1 ντράμμερ, 1 σε κάθε είδους ρυθμικό κι έναν με Mac για διάφορα ακουστικά εφέ*) οργανοπαίκτες (13 με το μπαγλαμαδάκι του phsyco-Σαδίκη) ο συγκλονιστικός Αγγελάκας μας ξαναταξίδεψε και μας ξαναπογείωσε έτσι όπως μάλλον μόνο αυτός μπορεί, τουλάχιστον στην ελληνική μουσική σκηνή.
Τρομερή σκηνική παρουσία και συνοχή με τον κόσμο, τα έδωσαν όλα, έβγαλαν όλη την τρέλα τους και το πάθος τους πάνω στην σκηνή αποζημιώνοντας όλους όσους βρέθηκαν στο θέατρο Πέτρα, φανατικούς και μη. Μια συναυλία με πολύ ορχηστρικό μέρος αλλά και με πολλά τρομερά δυνατά σημεία όπως το must πλέον "Αιρετικό", το "Σιγά μην κλάψω", το "Δεν χωράς πουθενα" σε μια εκτέλεση μόνο με psycho-μπαγλαμά και κλασσική κιθάρα, την καταπληκτική "Γιορτή" που την αφιέρωσε "στον Δεκέμβρη που μας πέρασε" όπως είπε, οταν ακούστηκε απο το κοινό "Μπατσοι γουρούνια, δολοφόνοι" και φυσικά το "Ο χαμένος τα πέρνει όλα", τραγούδια που κυριολεκτικά επικράτησε πανζουρλισμός, τουλάχιστον ανάμεσα στους όρθιους μπροστά στην σκηνή, εκεί που ήμουν κι εγώ δηλαδή, με μπύρες και νερά να φεύγουν στον αέρα και το κοινό να παραλληρεί στους ρυθμούς που έδινε το εκάστοτε τραγούδι..
Ο Αγγελάκας δε, με τον Σαδίκη να ακολουθεί κατά πόδας, έδειχναν σε κάθε σημείο της συναυλίας να γουστάρουν απίστευτα που ήταν εκεί, μαζί με μας να τα δίνουν όλα και να περνάνε καλά, επικοινωνόντας συνέχεια με το κοινό.
Καλή αντάμωση..
*: πχ. το "λαλαλαλαλα" που ακούγεται στο "Σιγά μην κλάψω".