QUOTE
Είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφία τον ήθελε τότε στην ομάδα του Παναθηναικου. Και σίγουρα δεν ήθελε να πάει απέναντι.
Έναν πολύ καλό παίκτη όλοι τον θέλουν στην ομάδα τους. Κι αν είναι και Έλληνας, πέντε φορές περισσότερο, δεν τίθεται θέμα. Αλλά αν κάποιος εκείνη την εποχή έκανε ένα γκάλοπ και ρωτούσε "αν έπρεπε να διαλέξετε κάποιον ανάμεσα σε Σάρας, Διαμαντίδη και Σπανούλη για να φύγει υποχρεωτικά από την ομάδα, ποιον θα επιλέγατε;" η απάντηση θα ήταν προφανής. Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μπασκετική αξία στη δεδομένη στιγμή (του Σπανούλη ήταν χαμηλότερη από των άλλων δύο
εκείνη την περίοδο) αλλά και με το στιλ παιχνιδιού.
Καλώς ή κακώς στον Παναθηναϊκό επί Ομπράντοβιτς (και συνεχίζεται επί Πεδουλάκη) παιζόταν ένα πολύ πειθαρχημένο μπάσκετ, με κάθε play σχεδόν να είναι σχεδιασμένο. Ο Διαμαντίδης δεν έβγαινε από αυτό το μοτίβο, ήταν άλλωστε αυτός που κρατούσε τη μπαγκέτα και μετέφερε και το σύστημα για να μετουσιωθεί σε πράξη. Ο Σάρας έβγαινε πιο συχνά εκτός συστήματος, αλλά τα έβαζε ο τσόγλανος και σχεδόν πάντα έβγαινε όταν το ματς ήταν στα σχοινιά, όταν χρειαζόταν το απελπισμένο τρίποντο ή η επίθεση των 7'' γιατί ήμασταν πίσω στο σκορ. Τα "αψυχολόγητα" του Σπανούλη όμως προκαλούσαν και μουρμούρα και μούτζες, ίσως επειδή θεωρούσαν πολλοί ότι ο Σπανούλης δεν είχε "κερδίσει" και τα γαλόνια για να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν "μέγεθος" ΔΔ, Μποντιρόγκα κλπ. Και η γενική αίσθηση ήταν ότι ο Σπανούλης διεκδικούσε ένα "μέγεθος" που δεν ήταν , ότι ήταν δυσαρεστημένος που δεν ήταν τοτέμ όπως ήταν ή έγιναν άλλοι. Ίσως η σύγκριση είναι αδόκιμη γιατί ο ΔΔ δεν είναι ο παίκτης που φιλοδοξούσε να γίνει ο Σπανούλης, νομίζω πως πιο πολύ οραματιζόταν ένα ρόλο σαν του Μποντιρόγκα: να περνάει η μπάλα πάντα από τα χέρια του, τα μεγάλα σουτ αυτός, την ευθύνη αυτός, τη δόξα πρώτα αυτός, το mvp αυτός αν το σηκώσουε κι ας μην είναι αυστηρά ο καλύτερος (όπως έγινε π.χ. με ΔΔ και Σισκάουσκας). Ε, κι αυτή η αίσθηση ότι το "παραξηλώνει" ο Σπανούλης, ήταν διάχυτη.
Φυσικά, όσο η ομάδα κέρδιζε και ο Σπανούλης έπαιζε μπασκετάρα (γιατί κατά καιρούς την έπαιξε και στα μεγάλα ματς ΗΤΑΝ παρών), αυτό δεν ήταν παρά μια μουρμούρα, από τις εκατομμύρια που υπάρχουν σε κάθε ομάδα και βγαίνουν στην επιφάνεια μόνο παροδικά και μόνο μετά από κάποια αποτυχία. Αλλά όταν έφυγε όπως έφυγε (και από μεγάλη μερίδα του Τύπου πέρασε ότι έγινε για τα λεφτά, παρότι νομίζω είναι ξεκάθαρο πια για τους περισσότερους ότι δεν είναι αυτός ο λόγος), όλες αυτές οι "ενστάσεις" ξεθάφτηκαν και διογκώθηκαν. Αν είχε γίνει το ίδιο με το ΔΔ το ίδιο θα γινόταν, αλλά θα υπήρχε λιγότερο "υλικό" μουρμούρας γιατί ο ΔΔ, λόγω του τρόπου παιχνιδιού του,. και στα κακά παιχνίδια δεν έπαιρνε την ομάδα στο λαιμό του, κι αν το έκανε, είχε τα "γαλόνια" να το δικαιολογήσει.
Εννοείται ότι η πλειοψηφία δεν ήθελε να πάει απέναντι. Αλλά γι' αυτούς που το βλέπουμε πιο ψύχραιμα, είναι καλύτερα που πήγε και γι' αυτόν και για το άθλημα. Δημιουργήθηκε ένα rivalry άνευ προηγουμένου, ο Παναθηναϊκός δεν έχασε κάτι, μια χαρά Ευρωλίγκα πήρε και χωρίς το Σπανούλη κι αν η ομάδα εκείνη διαλύθηκε ήταν λόγω διοικητικών/οικονομικών/προβλημάτων κι όχι λόγω της φυγής Σπανούλη. (Γενικώς οι επιτυχίες του Παναθηναϊκού οφείλονταν και οφείλονται στους Γιαννακόπουλους, αυτοί είναι ο βασικότερος παράγοντας: Διαμαντίδηδες, Ομρπάντοβιτς, Μποντιρόγκα και Βράνκοβιτς βρίσκεις και αγοράζεις, σε όλες τις εποχές, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο, εγώ νομίζω π.χ. ότι τους τίτλους του Ζοτς θα μπορούσαν να τους είχαν πάρει κι άλλοι κόουτς αν είχαν τους Γιαννακόπουλους να τους παίνρουν ό,τι θέλουν και να τους αφήνουν να δουλέψουν,
χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο Ζοτς δεν είναι κορυφή, είναι φαινόμενο και νομίζω ότι προπονητικά άλλαξε το σύμπαν, αν δεν είχε αυτό το "εγώ" θα είχε αλλάξει και το ΝΒΑ αλλά το παραπλατειάσαμε).
Σε προσωπικό επίπεδο ποτέ δεν τους έβαλα στη ζυγαριά, αλλά αν έπρεπε θα έλεγα ότι ο ΔΔ είναι μια σκάλα πιο πάνω, καθαρά "παικτικά" μιλώντας και δε βάζω τον παράγοντα ΝΒΑ μέσα, δε με αφορά, όπως δε με αφορά ότι είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι θα έπινε το λαστιχάκι στο ΝΒΑ και ο Μποντιρόγκα, χωρίς αυτό να αφαιρεί τίποτε από το μεγαλείο του Μπόντι που
φυσικά τον τοποθετώ πιο πάνω και από τους δύο. Το αν το στιλ ενός παίκτη κάνει για το ΝΒΑ ή όχι δε μου λέει και τίποτε όταν συγκρίνω δυο παίκτες Ευρωλίγκας. Και του Καλντερόν το στιλάκι κάνει για ΝΒΑ, δεν πρόκειται ποτέ να τον βάλω σε σύγκριση με ΔΔ και Σπανούλη, είναι σαφώς πιο κάτω ο άνθρωπος από τους δύο Έλληνες, μπορεί να κάνει λιγότερα πράγματα στο γήπεδο.
Προτιμώ το ΔΔ γιατί μου δίνει σιγουριά. Γιατί έχει τη μπάλα (ή ακόμη καλύτερα...δεν την έχει, είναι στην άμυνα) και νιώθω ασφαλής, αυτή είναι για μένα η διαχωριστική γραμμή. Με το Σπανούλη ούτε στον Παναθηναϊκό ούτε στην Εθνική νιώθω ασφαλής, η πιθανότητα να κάνει μια αρλούμπα και να "κρεμάσει" όλη την ομάδα ήταν υπαρκτότατη και ΔΕΝ μπορούσε καν να το αναπληρώσει στο άλλο μισό του γηπέδου. Αυτό δεν τον κάνει μικρότερο παίκτη, αλλά χάνει τη
δική μου, υποκειμενική προτίμηση. Να το πω αλλιώς: ο Ρίβερς ήταν παιχταράς, αλλά σφάλεια δε μου ενέπνεε, ενώ ο Έντι Τζόνσον ναι, έτρεμα όταν έπιανε τη μπάλα. Ο Ναβάρρο μου προκαλεί φόβο όταν παίρνει τη μπάλα, ο Σπανούλης έχει φτάσει στο σημείο στα τελευταία λεπτά (ως αντίπαλος) να θέλω να την πάρει αυτός. Ο Λοτζέσκι είναι παίκτης που με φοβίζει, ήταν ο Φορντ, φυσικά ήταν ο Γκάλης, είναι ο Πάρκερ με την Εθνική Γαλλίας (κι ας έχει κάνει και απαράδεκτα παιχνίδια), ήταν ο Όσκαρ Σμιντ, ήταν ο Σάρας στη Μακάμπι, ΔΕΝ είναι ο Ρούντι (παρότι "παικτικά" είναι και καλύτερος από τους προαναφερόμενους) ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δεν είναι και ο Σπανούλης: το εγώ του είναι τόσο υπέρμετρο που είναι ικανός να κρεμάσει την ομάδα, κάνοντας πράγματα εκτός λογικής. Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ παίκτης, αλλά δε με φοβίζει, τον εκτιμώ αλλά δεν τον θαυμάζω, δε θα λέω στα εγγόνια μου "ναι ρε, εγώ είδα το Ρούντι από κοντά". Για το Γκάλη και το Φορντ και το Ντράζεν, τον Πάσπαλιε και το Σαμπόνις (και το ΔΔ) θα τους το λέω. Όπως θα τους το λέω για το Βράνκοβιτς και το Φασούλα, αλλά όχι για το Ρέμπρατσα, δεν ένιωθα σιγουριά.
Δεν ξέρω αν το εξέφρασα σωστά: ο θαυμασμός έχει να κάνει με το φόβο που νιώθω ότι σχεδόν σίγουρα ο μεγάλος παίκτης ως αντίπαλο θα με σκοτώσει, δε μιλάω καν ως σκόρερ, ως παίκτης εννοώ, είτε στην άμυνα, είτε στην οργάνωση είτε στο ριμπάουντ. Ο Ντάνκαν είναι τέτοιος παίκτη στα δεδομένα του ΝΒΑ, πιάνει τη μπάλα και λες "αμάν, την πατήσαμε", ο ΚΑρμέλο είναι το αντίθετο λες "πάλι ο μια έτσι-μια γουβέτσι την πήρε, μάλλον τη σκαπουλάραμε". Ο ΔΔ είναι clutch και λεφτά στην τράπεζα σε άμυνα και επίθεση, ο Σπανούλης είναι απλά πολύ μεγάλος παίκτης που ξέρει πολλά καντάρια μπάσκετ.