Αρκετά ενδιαφέρον αυτό το ερώτημα, αν έχει παρακολουθήσει κανείς τα τοπικά πρωταθλήματα. Και λέω "μετά το Μουντομπάσκετ", διότι κάποιες ομάδες δεν θα έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν πριν. Τέτοια πολυτέλεια είχαν μόνο οι Σέρβοι, οι οποίοι όμως είχαν το Ντούσαν Ίβκοβιτς που έχει το ελεύθερο να μην αποδεικνύει τον εαυτό του μέσω των συλλόγων (είναι και πλούσιος και έχει προ πολλού ξεμπερδέψει με το να αποδείξει το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε). Είχαν επίσης και την πιο επιτυχημένη γενιά παικτών σε παγκόσμιο επίπεδο την τελευταία δεκαετία, επομένως τόσο το ταλέντο όσο και η νοοτροπία νικητή υπήρχαν ήδη. Πιο πολύ, όμως, από τα προηγούμενα δύο ισχυρά χαρτιά, η Σερβία είχε και την ανάγκη της ...κάθαρσης και της επιστροφής στα μετάλλια, μετά από χρόνια παραδόξων και ανυποληψίας. Ήταν ο πληγωμένος εγωισμός, η δίψα για απόδειξη και το βάρος της φανέλας που έσπρωξαν τους Σέρβους στην επιστροφή στα ψηλά σκαλιά του International Basketball

Αυτά τα στοιχεία ούτε υπάρχουν, ούτε αναμένεται να έρθουν άμεσα στα περισσότερα μπασκετικά κράτη. Πολλώ μάλλον στα λιγότερο μπασκετικά. Και όμως. Αν καλοσκεφτεί κανείς πόσες ευκαιρίες έχουν χαθεί για διάφορες Εθνικές τα περασμένα χρόνια, θα ανέμενε κάτι παρόμοιο. Πόσες ευκαιρίες έχει χάσει η υπερταλαντούχα γενιά της Γαλλίας με Πάρκερ-Ντιό και λοιπύς; Πόσες φορές είχαν το ταλέντο οι Κροάτες και το έχουν ακόμα δηλαδή; Οι Σλοβένοι ήταν πάντα λούζερ, αλλά πέρασαν σε ημιτελικό για 1η φορά με τη λιγότερο ταλαντούχα ομάδα τους τα τελευταία χρόνια. Είναι θέμα χαρακτήρα, λοιπόν και θέλησης. Είναι όμως και κάτι το υποκειμενικό. Ιστορικά και μόνο, η περσινή Λιθουανία, παρά το δύσκολο όμιλό της και παρά τις βαρβάτες απουσίες, αποτελεί κάτι σχεδόν αντίστοιχο της Εθνικής Ελλάδος της τριετίας 1999-2001 και, αν βάλει κανείς και την κακοδιαχείριση του 1997-98 και του 2002-2003, μέχρι να επανέλθει σε ουσιαστικό παιχνίδι, τότε υπάρχει μια 5ετία-6ετία αποτυχιών και πισωγυρίσματος. Στην ουσία η Λιθουανία του πέρσι είναι η Σερβία μετά το 2002 που άργησε να καταλάβει ότι ένας κύκλος έκλεισε και πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά ή η Ελλάδα του 2008 που έχασε το clutch και συνέχιζε να παίζει αργοκίνητο μπάσκετ και να μην τρέχει στο transition

Να δούμε, όμως, λίγο το πως θα κινηθούν τα πράγματα στις διάφορες Εθνικές είτε λίγο πριν είτε λίγο μετά το Παγκόσμιο της Κωνσταντινούπολης




Η Ισπανία, λέγεται ότι δεν θα έχει τον Πάου Γκασόλ. Θεωρητικά και, αν οι υπόλοιποι παίκτες κατέβουν όλοι, θα έχει παρόμοιο πλουραλισμό και θα είναι το 2ο φαβορί μετά τους Αμερικανούς. Δεν θα έχει το post reference του Γκασόλ, αλλά θα έχει πολλά άλλα. Θα έχει ένα προβληματάκι στον άσο με τους διαφορετικούς Ρούμπιο και Καλντερόν να πρέπει να μοιραστούν το χρόνο συμμετοχής και το Γιουλ να μη βρίσκει χρόνο για το κάπως άναρχο αλλά πάντα χρήσιμο στυλ παιχνιδιού του, αλλά γενικώς, με το Βάσκεθ να παίζει ξανά Εθνική και να τελειώνει φάσεις και το Μαρκ Γκασόλ (αν έχει συνέλθει πλήρως από τον τραυματισμό του - θα καλύψει το κενό στο σέντερ με τη βοήθεια του πάντα αξιόπιστου Φελίπε Ρέγιες. Οι πλάγιοι σταρ Ναβάρο, Ρούντι, και μετά Μουμπρού, πιθανόν ο Ράφα Μαρτίνεθ, αλλά και ο ασταθής Κλαβέρ και ο γερασμένος Γκαρμπαχόσα θα είναι μερικοί μόνο από τους αστάθμητους παράγοντες, καθώς κάποιοι από αυτούς είναι εξαιρετικά αμφιβόλου σταθερότητος για το επίπεδο της Εθνικής Ισπανίας, ενώ ο μόνος αξιόπιστος από αυτούς (ο Ναβάρο, δηλαδή) έχει περιορισμένο ρόλο τα τελευταία 2 καλοκαίρια με τις αλλαγές προπονητών. Το να προτιμηθεί από τον δοκιμασμένο Ναβάρο ο με ψυχολογικά και αγωνιστικά προβλήματα Ρούντι σαν πρώτη επιθετική επιλογή θα ήταν έγκλημα αυτή τη στιγμή. Από την άλλη, μία λύση τύπου Αγκιλάρ στο 4, αν και undersized, θα ήταν ό,τι έπρεπε, ειδικά με την ανάγκη για ανανέωση στα φτερά να πλησιάζει και ο τύπος θυμίζει έναν νεότερο Χιμένεθ και προσωπικά τον προτιμώ από τον Κλαβέρ. Ερώτημα μένει αν μπορεί να παίξει και ο Ιμπάκα ή όχι και, αν μπορεί, πως θα μπορέσει η ερχόμενη γενιά της Εθνικής Ισπανίας να πάρει σιγά σιγά τη μπαγκέτα από τους σήμερα 30χρονους Ναβάρο και Πάου Γκασόλ




Και, αν οι Ισπανοί έχουν μικροθεματάκια μόνο να λύσουν, οι Σέρβοι έχουν ζητήματα λίγο μεγαλύτερα. Ο Ίβκοβιτς είχε πέρσι το ακαταλόγιστο, αφού και τελευταίος να έβγαινε, δεν θα του έλεγε κανείς τίποτα. Άλλωστε η ανανέωση έγινε άκρως επιτυχημένα. Έχει βγει 2ος, σχεδόν 1ος, αν σκεφτεί κανείς με ποιους έπαιζε στον τελικό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Τεόντοσιτς, ο οποίος εξελίχθηκε σε ηγέτη της Σερβίας μέσα στο τουρνουά, συνεχίζει με μεγαλειώδη σεζόν στον Ολυμπιακό και σε επίπεδο Ευρωλίγκας, έχοντας διάρκεια και συνεχώς αποδεδειγμένη σταθερότητα. Πίσω του και σε στιγμές στο πλάι του ο Μάρκοβιτς θα τον βοηθήσει σε ένα εξαιρετικά γρήγορο σχήμα, μετά τη χρονιά που κάνει και αυτός και η Χέμοφαρμ. Αν προσθέσει κανείς την εξαιρετική σεζόν του Μάτσβαν (καλύτερος Σέρβος στην Αδριατική λίγκα), το ενδεχόμενο να παίξει με τους Σέρβους ο Μάριτς, το βελτιωμένο Πέροβιτς και τον ιδιαίτερα θετικό Μπιέλιτσα, η Σερβία έχει τη μαγιά για να συνεχίσει την περσινή της πορεία. Παραμένει, όμως το ζήτημα των δύο βασικότερων παικτών της μετά τον Τεόντοσιτς. Ο Τέπιτς δεν κάνει τίποτα στον Παναθηναϊκό, σε μια σεζόν που η περιφέρειά του έχει πληγεί σοβαρά από τραυματισμούς και το παιχνίδι των πρασίνων του πηγαίνει γάντι, ενώ ο Βελίτσκοβιτς έχει κάνει εξαιρετικά παιχνίδια με τη Ρεάλ, αλλά έχει κάνει και πολλά ματς που δεν υπήρχε στο γήπεδο. Οι δύο παίκτες αυτοί, μαζί και με τον Κρστιτς που ήταν εξαιρετικός στην Πολωνία και τώρα επανέρχεται και στο ΝΒΑ σε μια πετυχημένη σεζόν για τη νεαρή του ομάδα, παραμένουν τα ερωτηματικά των δευτεραθλητών Ευρώπης. Ακόμη και οι Τρίπκοβιτς-Πάουνιτς, παρ' ότι ασταθείς και φέτος, παρ' ότι σουτέρ και τίποτα άλλο, γίνεται εύκολο να παίξουν κάποιο ρόλο στο παιχνίδι του Ντούντα. Χωρίς όμως τους δύο πρώην Παρτιζάνους "μπαλαντέρ" σε καλή κατάσταση, ο Ίβκοβιτς μάλλον δε θα βρει την ίδια χημεία με πέρσι και ίσως αναγκαστεί να καταφύγει σε διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Βλέπουμε, λοιπόν..




Θα πηδήξω τη διοργανώτρια Τουρκία, την ικανή Ελλάδα, τη μόνιμα underachieving Γαλλία, την ανερχόμενη Γερμανία, την ταλαντούχα Κροατία, την εξαιρετικά σοβαρή Ρωσία και τη Σλοβενία για να γράψω γι' αυτές σε άλλα ποστ και θα αναφερθώ στη μπασκετική, αλλά και προβληματική Λιθουανία. Εδώ, ο Γιασικεβίτσιους, είτε κατέβει είτε δεν κατέβει, δε βοηθάει και πολύ. Έχει τα προσόντα και την κλάση, ίσως να έχει ακόμα και τη σπίθα, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει πια, εφ όσον εδώ και χρόνια οι Λιθουανοί πόιντ γκαρντ δε βγάζουνε. Γεγονός είναι ότι ούτε ο Καλνιέτις, ούτε ο Γιαναβίτσιους, ούτε ο Βασιλιάουσκας, ούτε ο Πόσιους και δεν ξέρω ποιος άλλος, δεν είναι ικανός να τον αντικαταστήσει στην Εθνική από τους νεότερους. Επίσης, όσο κι αν ο Μασιγιάουσκας είναι έξω ή ο Σισκάουσκας έχει αποσυρθεί, οι Λιθουανοί βγάζουν 2-3 αξιόπιστα γκαρντ και σμολ φόργουορντ κάθε 2ετία, με φετινές αποκαλύψεις τους Κουζμίνσκας-Σίξνιους να έρχονται με τους Κλέιζα-Μασιούλις-Γιασάιτις (ζει αυτός-Γκετσεβίτσιους και τον 1ο σκόρερ του λιθουανικού πρωταθλήματος, τον Αλεξάντροβας. Με την εντυπωσιακότατη φρόντκορτ τους (αδελφοί Λαβρίνοβιτς-Πετραβίτσιους-Γιαφτόκας-Γιανκούνας) να ενισχύεται σύντομα με τον σοφτ Μοτιεγιούνας και τον εκρηκτικό Βαλανσιούνας, οι Λιθουανοί βρήκαν αμέσως το επόμενο δίδυμο ψηλών, τουλάχιστον από πλευράς ταλέντου. O μεν πρώτος, με περιφερειακό παιχνίδι και εξαιρετικά καλό σουτ, θα φτάσει (ίσως) μέχρι τη λοταρία στο φετινό ντραφτ, ο δε δεύτερος είναι ο πιο ταλαντούχος ψηλός που βγαίνει από την Ευρώπη μαζί με τον Καντέρ τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει τα αθλητικά προσόντα να γίνει ο 2ος Ευρωπαίος που επιλέγεται στο νούμερο 1, μετά το Μπαρνιάνι. Όλους αυτούς, όμως, χωρίς παίκτες να μοιράζουν τη μπάλα, δεν θα μπορέσουν να τους εκμεταλλευτούν. Και όσο το passing δεν έρχεται από πουθενά, η Λιθουανία δεν θα προχωράει. Και να κατέβει φέτος ο Σάρας και να κατέβει και του χρόνου και να κάνει τα νάζια του και να τους τρενάρει, γεγονός είναι ότι χρειάζεται να βγάλουν και κάναν άλλον και να μην κρέμονται κάθε καλοκαίρι από τον ίδιο αστέρα να τον περιμένουν να κατέβει ή όχι

Βλέπουμε και για τις υπόλοιπες ομάδες.

Ωραίο topic
Πρέπει να περιμένουμε να δούμε κάποιες αλλαγές...
Δε θα μιλήσω τόσο τεχνικά γιατί είναι πολλές οι ομάδες και δε θα τελειώσω ούτε αύριο.
Η Ισπανία έχει "μικροθεματάκια" όπως εύστοχα λες για να λύσει. Από το γεγονός ότι η παραγωγή παικτών στη χώρα αυτή έχει φτάσει στο πικ της, δε βλέπω να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα για τα επόμενα χρόνια. Έτσι ή αλλιώς θα έχει τον τρόπο να διατηρείται σε κορυφαίο επίπεδο. Αν όχι πρώτη, μέσα στα μετάλλια.
Για μένα η Σερβία είναι μεγάλο ερωτηματικό. Μετά την περσυνή πετυχημένη χρονιά με το νέο αίμα του Σέρβικου μπάσκετ, με τον Ντούντα να κόβει οποιοδήποτε σύνδεσμο με τη Σερβία του 2002, τα πράγματα θα είναι λίγο διαφορετικά φέτος. Πρώτον, δε θα πιάσουν κανέναν πλέον στον ύπνο. Όλοι κατάλαβαν τώρα πια τι παίκτης είναι ο Τεόντοσιτς. Το καλό για αυτούς είναι οτι έχουν μια φυσική ροή παραγωγής παικτών (αν το δούμε σε στατιστική αριθμητική βάση, η παραγωγή ταλέντων στη Σερβία είναι μεγαλύτερη απ' ότι στην Ισπανία). Το επίσης καλό είναι ότι έχουν στον πάγκο τη μεγάλη αλεπού, δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα. Μπορεί ο Ντούντα να βάλει μερικούς ακόμα νέους παίκτες (πχ. Μάριτς) στη λογική της ομάδας αυτής; Μπορεί αυτή η ομάδα να γίνει καλύτερη όσο περνάει ο χρόνος ή έχει φτάσει ήδη το πικ της; Για μένα είναι ερωτηματικό.
Ομάδες με ταλέντο, όπως η Κροατία, η Σλοβενία και η Τουρκία, μου θυμίζουν τις αφρικανικές ομάδες ποδοσφαίρου στα μουντιάλ. Πολύ ταλέντο, αλλά καθόλου ομάδες. Φαγωμάρες στα αποδυτήρια, βεντετισμοί και προπονητές που δεν μπορούν πάντα να τιθασεύσουν τους χαβαλετζήδες. Αν πιστεύω κάποιον από αυτούς για κάτι καλό στο μέλλον, αυτοί είναι οι Σλοβένοι αν και εφ'όσον παρουσιαστούν σοβαροί. Δεν έχει τόσο να κάνει με το πόσο ταλέντο υπάρχει σε αυτές τις ομάδες, όσο με το πόσο μπορεί να είναι εκμεταλλεύσιμο.
Λιθουανία: Εδώ είναι απλά τα πράγματα. Μια γενιά έχει φτάσει στο τέλος της. Γιασικεβίτσιους, Σισκάουσκας, ο πρώην παικταράς Μασιγιάουσκας, πρέπει να παραδώσουν σιγά σιγά στα νεαρά φυντάνια. Αρκεί να βρεθεί και για αυτούς ένας Ντούντα. Και μπορεί τώρα να μοιάζουν αουτσάιντερ, αλλά πιστεύω ότι θα μας απασχολήσουν ξανά σε λίγα χρόνια.
Γαλλία: Ουδέν σχόλιο...
Και θα ήθελα λίγο να πάμε προς Ιταλία μεριά. Πολύ θα ήθελα να δω κάτι να κινείται. Παίκτες σαν τον Μπαρνιάνι και τον Μπελινέλι, αν τους πλαισιώσουν σωστά μπορούμε να δούμε αξιόλογα πράγματα. Ίσως όχι κάποιον τίτλο ή έστω μετάλλιο, αλλά μια ανταγωνιστική ομάδα που δε θα μένει εκτός ευρωμπάσκετ για να παίζουν τα Σκόπια, οι Αγγλίες, οι Πολωνίες και οι Λεττονίες.

Πολύ ωραίο τόπικ και πολλή καλή η παρουσίασή σου. Κάποιες παρατηρήσεις:

1) Γιατί πρέπει να μοιραστούν οπωσδήποτε το χρόνο ο Καλντερόν και ο Ρούμπιο; Δε μιλάμε για ένα δίδυμο Διαμαντίδη - Παπαλουκά π.χ. (και οι 2 σταρ συνομήλικοι κτλ) αλλά για έναν από τους καλύτερους ευρωπαίους πλέι από τη μία (Καλντερόν) και έναν υπερταλαντούχο 19χρονο από την άλλη (Ρούμπιο).

2) Ο Βάσκεθ δεν είχε πρόβλημα με την ομοσπονδία; Λύθηκε; Διάβασα από δω κι από κει ότι είναι εκτός κυκλώματος (κάτι σαν τον δικό μας Βασιλειάδη) και τον έχουν στην απ έξω.

3) Δεν είναι θέμα προπονητών. Περισσότερο θέμα τραυματισμών είναι. Ακόμα και ο λαβωμένος Ναβάρο απολάμβανε πάντως εμπιστοσύνης.

@colonel gomelsky
1) Το θέμα Ρούμπιο-Καλντερόν δεν είναι θέμα ηλικίας. Είναι θέμα κλάσης. Το ποιος θα είναι το 1ο όνομα από δω και πέρα
2) Ο Βάσκεθ είναι εκτός κλίκας. Αυτό είναι ευρέως γνωστό. Ωστόσο, θεωρείται πιθανή η επιστροφή του, αν δεν κατέβει ο Γκασόλ, τόσο επειδή ο Ναβάρο είναι συμπαίκτης του στη Μπάρτσα και η χημεία θα είναι πιο εφικτή πια, όσο και επειδή θα είναι ίσως αναπόφευκτο να έχει άλλον έναν σημαντικό σέντερ μια ομάδα με τόσες προσδοκίες. Άλλωστε, ο Βάσκεθ ήταν ο παίκτης που έστειλε τους Ισπανούς στην τετράδα προ 5ετίας και από τότε αρνείται ο ίδιος να συμμετάσχει κάθε χρόνο
3) Ο Ναβάρο πράγματι μετά το 2006 έχει γνωρίσει πτώση στο ρόλο του στην Εθνική. Για την ακρίβεια, μετά το 2005, με την επιστροφή Γκασόλ. Το 2007, είχε ανέβει ο Καλντερόν και βρήκε ανταγωνισμό στην περιφέρεια, ένα χρόνο μετά ήταν τραυματίας και το 2009, δεν ήταν τραυματίας, αλλά είχε συγκεκριμένο ανταγωνισμό και από το Ρούντι, του οποίου το αθλητικότερο στυλ ταίριαζε πιο πολύ στο παιχνίδι του Ρούμπιο (απ' ότι φαίνεται, βέβαια, επειδή ήταν συμπαίκτες για χρόνια, αφού Ναβάρο και Ρίκυ δεν τα πάνε άσχημα στη Μπάρτσα)

@ViC
Μη γίνεσαι αφελής...
Ομάδα τόσο νεαρή όσο η Σερβία δεν έχει φτάσει το potential της. Απλώς, δεν ξέρουμε πως θα είναι φέτος το καλοκαίρι συγκεκριμένοι παίκτες, ηλικίας μόλις 23 ετών
Όσον αφορά τη Λιθουανία, δεν είναι θέμα ταλέντου. Το μόνο πρόβλημα που έχουν είναι ότι δεν έχουν αντικαταστάτη του Σάρας εδώ και 4 χρόνια
Ιταλία; Και μου αναφέρεις το Μπαρνιάνι και το Μπελινέλι; Σε παρακαλώ. Η Ιταλία περιμένει πότε θα κατέβει ο Γκαλινάρι για να φτιάξουν ομάδα γύρω του (δεν έχουν άλλο παίκτη σε αυτό το επίπεδο), αλλά αυτά σε επόμενο post


Άλλες τρεις ομάδες σήμερα..



Λοιπόν, η Γαλλία. 5o χρόνο τώρα γράφω για το πόσο σημαντικό είναι να έχουν το Νοά, αλλά φαίνεται ότι δεν έχει καμία σημασία γι'αυτούς. Προσπάθησε πέρσι το καλοκαίρι και ύστερα άσκησαν βέτο οι Μπουλς. Ένας τέτοιος παίκτης, φυσικά, προσφέρει τεράστια προσόντα στο υλικό αυτής της Γαλλίας που έχει και την τύχη να ανανεώνεται. Με τον Πάρκερ που κατεβαίνει κάθε καλοκαίρι και τον - δυστυχώς με μέτρια σεζόν - Αντουάν Ντιό, δε νομίζω ότι έχουν λόγο να ανησυχούν στον άσο. Ο πρωτάρης Mπομπουά μάλλον θα κληθεί φέτος μετά από μια πολύ θετική ρούκι σεζόν στο Ντάλας, όπως και ο Μποκολό που έπαιξε ανεπαρκώς στην Πολωνία. Καλοί δείχνουν και οι δύο, αλλά βλέπω ότι πολύ χρόνο δεν έχουνε γι' αυτούς ούτε αυτό το καλοκαίρι. Ο Ντε Κολό παίρνει άνετα το βασικό ρόλο στο "2", μαζί ίσως και κάποιο χρόνο στο πόιντ γκαρντ, αν χρειαστεί να χειριστεί τη μπάλα, ενώ στα πλάγια υπάρχουν πάντα ο Ντιαό, ο Ζελαμπάλ, o Nτιαβαρά, ο Μικαέλ Πιετρούς (και οι 3 με αναιμικές σεζόν όμως), αλλά κυριότερα ο Μπατούμ, παρά την επίσης μέτρια σεζόν του, μάλλον θα παίζει μαζί με το Ντιαό στα φόργουορντ, εκτός κι αν ξεκινήσει πάλι ο εξαιρετικός αμυντικός Φλοράν Πιετρούς στο 4. Ο νεαρός Τζακσόν που έδειξε μεγάλα προσόντα πέρσι στο Πανευρωπαϊκό Νέων δεν είναι ακόμη σε θέση να παίξει στην Εθνική, αφού περιορίζεται στα επιθετικά του καθήκοντα. Στους ψηλούς, το αν θα έρθει, βέβαια ο Νοά που σαν παίκτης είναι το πραγματικό πλεϊμέκερ της ομάδας και είναι και έξοχος αμυντικός και ριμπάουντερ, είναι το μεγάλο κλειδί. Φαίνεται όμως ότι οι Γάλλοι δεν τον θέλουν πραγματικά. Έτσι συνεχίζουν να βασίζονται σε μπάνγκερ εμπιστοσύνης σαν τους Τουριάφ, Κοφί, Μαχινμί, Τραορέ, με τους πιο αξιόλογους από τους νέους τους (Μοερμάν, Βατί, Σεραφάν) και τον ακόμη ανέτοιμο Αζινκά να περιμένουν τη σειρά τους για τη φροντλάιν της ομάδας. Προσωπικά, με τέτοια κορμιά, αλλά χωρίς τα fundamentals, η Γαλλία είναι μια ομάδα που εδώ και πέντε χρόνια περιμένει μονίμως τη σειρά της για την κατάκτηση της παγκόσμιας κορυφής. Και συνεχίζει να βγάζει ταλέντο σε όλες τις θέσεις. Παραμένω φανατικός της επιβολής του Νοά στην Εθνική Γαλλίας, για να τους δούμε, επιτέλους, να παίζουν με τους καλύτερους




Η Ελλάδα δεν είχε την καλύτερη τριετία, μετά το ασημένιο στην Ιαπωνία, όμως πέρσι, παρ' ότι δεν έπεισε κανέναν, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία. Με τους βασικούς αστέρες Παπαλουκά και Διαμαντίδη να επιστρέφουν στον άσο, η ομάδα βρίσκει ξανά τους βετεράνους καθοδηγητές της. Για πόσο όμως; Ακόμη και η χρυσή γενιά των 90αρηδων, πρωταθλητών Ευρώπης στις νεαρές κατηγορίες, δε βγάζει πόιντ γκαρντ κλάσης (ο Παπάς είναι ασσόδυο, ο Σλούκας δε δείχνει μεγάλη κλάση), παρ'ότι γενικότερα, το προσόν του ελληνικού μπάσκετ είναι η ανάπτυξη των ταλέντων και μετά τα τμήματα υποδομών και τις μικρές Εθνικές (και οι δύο διάσημοι προαναφερθέντες δεν ήταν παρά ρολίστες στις Εθνικές Εφήβων ή Νέων). Ο Μιλόσεβιτς πάντως είχε εκρηκτικό φινάλε στη Ρίτας και ο Καλάθης θα πρέπει λογικά να είναι καλύτερος σε μειωμένο χρόνο φέτος. Παρ' όλα αυτά, τα προβλήματα παραμένουν. Η χρήση του Σπανούλη ως κινητήριου μοχλού της Εθνικής στο περασμένο Ευρωμπάσκετ, παρ' ότι βγήκε στον προπονητή της, εντούτοις θα μπορούσε κάλλιστα να έχει εξελιχθεί σε μπούμερανγκ και φαντάζει κάτι τρομακτικό για την οπτική του προπονητή. Ο παίκτης ανήκει μαζί με το Ζήση στη θέση δύο και αποτέλεσε δείγμα ερασιτεχνισμού του Καζλάουσκας η μόνιμη χρήση του στον άσο. Άλλα προβλήματα της ομάδας αποτελούν οι πολλοί τραυματισμοί, η μόνιμη πτώση στην καριέρα του Ζήση που είναι βασικός παίκτης της ομάδας (αλλά απειλείται δικαίως από τον εκρηκτικό φέτος Βασιλειάδη που χρειάζεται όμως τη μπάλα στα χέρια του περισσότερο), οι επιεικώς κάκιστη σεζόν για τους φόργουορντ Περπέρογλου και (ιδίως) Βασιλόπουλου σε σημείο που να εύχονται οι φίλοι της ομάδας την κλήση του πολύ ταλαντούχου νεαρού Παπανικολάου για τη θέση "3" μαζί με τον έχων ηγετικές τάσεις, αλλά καθαρό πάουερ φόργουορντ Καϊμακόγλου. Επίσης, ζήτημα αποτελεί και η θέση του 3ου σέντερ, πίσω από τους Μπουρούση και Σχορτσανίτη, αφού ο Μαυροειδής φαίνεται να κερδίζει και δίκαια τη θέση, αλλά ο νεαρός Κουφός αποτελεί κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ και θα ήταν κρίμα να ...ξεψηθεί χωρίς λόγο. Το θέμα είναι ότι καμία σοβαρή ομάδα δεν κατεβαίνει με 4 σέντερ σε μεγάλο τουρνουά. Επίσης, ζήτημα αποτελεί το αν ο Μαυροκεφαλίδης θα κληθεί στην Εθνική, η οποία όμως βρίθει ταλέντου στις θέσεις 5 και 4, αφού και οι Φώτσης-Πρίντεζης λόγω αθλητικότητας, αυτή τη στιγμή μοιάζουν ελαφρώς καλύτεροι του για το σχήμα του Καζλάουσκας




Η Κροατία θα είναι η 1η ομάδα ως τώρα που μάλλον - και χωρίς να έχει επιτυχίες στις μικρές κατηγορίες - έχει το λαμπρότερο μέλλον. Κατ' αρχάς, επειδή η πορεία της είναι μέχρι τώρα επιεικώς κακή σε σύγκριση με το ταλέντο της, oπότε μόνο μπροστά μπορούν να κοιτάζουν. Δεύτερον, διότι ευτυχώς το πείραμα Ούκιτς μας τελείωσε και ο ταλαντούχος γκαρντ θα παραμείνει ένα από τα τέσσερα εξαίρετα ασσόδυα της ομάδας (μαζί με τους ...κλασικούς Πόποβιτς-Πλάνινιτς-Κους), αλλά όχι κάτι περισσότερο. Mάλιστα η κλήση του 24χρονου Στίπτσεβιτς και του 19χρονου Προστράν στην προεπιλογή της Εθνικής για το καλοκαίρι ήταν μήνυμα που ίσως μεταβάλλει αυτό το κατεστημένο άμεσα. Τρίτον, λόγω της ανόδου του Μάρκο Τόμας στα πλάγια, χρόνια μετά τις αποτυχημένες συγκρίσεις που υπέστη ο τότε 20άρης Μάρκο με τον σούτινγκ-γκαρντ θρύλο Ντράζεν Πέτροβιτς. Ντράζεν δε θα γίνει ποτέ, αλλά ο Τόμας ήταν φέτος ένας από τους πλέον αξιόπιστους σουτέρ στην Ευρώπη και ηγέτης της καλύτερης Τσιμπόνα των τελευταίων ετών. Πίσω του στο τριάρι, ο 20άρης Μπογκντάνοβιτς με καλή σεζόν στην Τσιμπόνα, θα κληθεί σίγουρα προς αντικατάστασιν ενός από τους Ρόζιτς ή Στόιτς. Στο τέσσερα, ο Μπάνιτς θα ξεικάνει με οποιονδήποτε από το δοκιμασμένο και πάντα ικανό Μαρκοτά, τον έξοχο στο 2ο μισό της σεζόν Ζόριτς, και οποιονδήποτε ταλαντούχο 90άρη από τους Ραντόσεβιτς, Ζούμπτσιτς, Ντελάς, εκ των οποίων ο τελευταίος τα κατόρθωσε μια χαρά στη Ζαλγκίρις, ενώ και οι 3 έκαναν μια χαρά σεζόν στην Ευρωλίγκα. Το τέσσερα, όπως και το τρία δείχνει να ανανεώνεται. Χρειάζεται, όμως, να φρεσκαριστεί και η ρακέτα, λόγω της παρουσίας του νέου "χρυσού αγοριού" του κροατικού αλλά πλέον και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στο πρόσωπο του 23χρονου Άντε Τόμιτς που στα μέσα της σεζόν άφησε την ΚΚ Ζάγκρεμπ και το Eurochallenge για να γίνει μέσα σε ένα μήνα βασικός σέντερ της Ρεάλ Μαδρίτης και να την οδηγήσει στη μοναδική νίκη της επί της Μπαρτσελόνα σε 8 αναμετρήσεις (τη μοναδική εντός έδρας για τους μπλαουγκράνα). Αλλά τόσο ο Ζίζιτς που είχε εξωφρενική σεζόν, όσο και οι έτεροι βετεράνοι Μπάγκαριτς-Πρκατσιν-Κασούν (και ο Βούισιτς, αν βέβαια ξανακατέβει) δεν είναι μάλλον ακόμη έτοιμοι να αποχωρήσουν ομαδικώς παρ' ότι υπάρχει μονίμως μάχιμη η νεότερη γενια (Πάσαλιτς, Άντριτς, Μπάρατς) να πλαισιώσει τον Τόμιτς

Ναι είναι και ο Γκαλινάρι (εννοείται!) και τον ξέχασα γιατί δεν τον βλέπω να πολυασχολείται με εθνική. Θα κατέβει ποτέ επιτέλους; Μακάρι να κατέβει γιατί πραγματικά γουστάρω δυνατή Ιταλία, όπως και όλες τις κλασικές υπερδυνάμεις θέλω να τις βλέπω ομαδάρες...
Για τη Γαλλία... αν και απέφυγα να το πω νωρίτερα (και αφού συμφωνήσω μαζί σου για το Νοά) νιώθω μια πρόκληση να το πω: Πολύ κλοκλό κι από αυγό τίποτα. Αλλά έτσι είναι... δεν αρκούν τα σωματικά προσόντα. Πρέπει να ξέρεις και τα βασικά του μπάσκετ. Πρέπει να είσαι και λίγο έξυπνος. Αν δεν είσαι, ταβάνι η οχτάδα και πολύ σου είναι. Σόρυ, αλλά δεν τη συμπαθώ καθόλου σαν ομάδα τη Γαλλία. Άτεχνη άτεχνη άτεχνη! Ας έρθει ο Νοά και βλέπουμε...
Όσο για τη Σερβία, θα είναι η πρώτη ή η τελευταία ομάδα που φτάνει τόσο γρήγορα στο πικ της; Δυνατότητες και παίκτες έχει, το θέμα είναι μπορούν να ξαναφτιάξουν αυτό το κλίμα με το οποίο έπαιξαν πέρσυ; Θα έχουν και του χρόνου αυτή τη λύσσα για να ξαναπάνε στην κορυφή ή θα αρχίσουν πάλι να δέρνονται για το ποιος έχει καλύτερο αυτοκίνητο και ποιος μπορεί να πιεί περισσότερες μπύρες; Ελπίζω πως όχι...
Η Κροατία έχει μεγάλο πρόβλημα στον άσσο. Αναρχία και άγιος ο θεός...

Σε οτι αφορα την ανανεωση που πρεπει να γινει μετα το Μουντομπασκετ στην Εθνικη και εγω θα συμφωνισω με το φιλο treathitch. Oυσιαστικα με δεδομενο οτι οι Παπαλουκας, Ζησης, Φωτσης δεν εχουν ακομα πολλες διοργανωσεις μπροστα τους...μας μενουν σαν παικτες πρωτης γραμμης οι Διαμαντιδης( βαζω Διαμαντιδη γιατι πιστευω οτι ως το 2012 θα αντεξει) Σπανουλης, Πριντεζης, Μπουρουσης, Σχορτσιανιτης (αν συνεχισει και τα επομενα χρονια οπως φετος).
Χαιρομαι που αναφερθηκε το ονομα του Μιλοσεβιτς ως πιαθανη λυση στο 1, γιατι εδω στην Ελλαδα ειναι υποτιμημενος, απο εκει και περα υπαρχουν οι Καλαθης, Κουφος, Παπανικολαου και σιγουρα μπορουμε να υπολογιζουμε και στους Παππα, Μπραμο, Σλουκα, Χρυσικοπουλο...! με τη προϋποθεση οτι ολα αυτα τα παιδια απο του χρονου, θα προσεχτουν πολυ περισσοτερο απο τις ομαδες τους, αφου εκτος απο τους Παππα και Μπραμο, οι αλλοι δεν ειχαν σημαντικο χρονο συμμετοχης φετος.
Απο την παλαιοτερη γενια αρκετα μπορουμε να περιμενουμε απο τους Βασιλειαδη, Καϊμακογλου, Μαυροκεφαλιδη, Βουγιουκα, Μαυροείδη οι οποιοι ειναι ηδη ετοιμοι να παρουν χρονο συμμετοχης και το αξιζουν.
Στο χερι της ομοσπονδιας και των συλλογων ειναι το μελλον του ελληνικου μπασκετ...γιατι παικτες και ταλεντο σιγουρα υπαρχει.

Mια που το εφερε η κουβεντα η εθνικη Ιταλιας ειναι πολυ ενδιαφερον προτζεκτ για το αμεσο μελλον...
Οι Ιταλοι καταφεραν να βγαλουν σουπερ ταλεντα που ολοι τους εχουν αρκετα χρονια μπροστα τους να δεθουν ως τριο,Μπελινελι-Γκαλιναρι-Μπαρνιανι.Πρωτο μελημα του Πιανιτζιανι ειναι να κανει αυτους τους τρεις να θελουν να παιξουν για την εθνικη τους,να τους δωσει κινητρα,να τους φτιαξει με αυτην την ομαδα...
Απο εκει και περα καλο θα ηταν να βρουν εναν εξυπνο πλειμεικερ που θα δινει σωστα την μπαλα,οχι στιλ Ποτζεκο η Μπουλερι που ειχαν τελευταια,εναν οργανωτη καλυτερα...Συν εναν σεντερ για τον ξυλο οπως ηταν παλιοτερα ο Κιατζιγκ η ο Μαρκονατο...Ρολιστες σαν τον Μαντσινελι,τον Μορντεντε η τον Τζιλι βρισκεις...
Σιγουρα το ευρωπαικο μπασκετ χρειαζεται δυνατη την εθνικη Ιταλιας οπως την ξεραμε παντα,απ'την ομαδα του Μαρτζορατι,του πατερα Μενεγκιν,του Μανιφικο,του Μπρουναμοντι και του Ριβα μεχρι αυτη του Μαγιερς,του Φουτσκα και του γιου Μενεγκιν...

Θέλετε να το συνεχίσουμε με μία μία τις ομάδες από δω και μπρος;



Και έπεται η Γερμανία. Καλώς ή κακώς, αν η Σερβία έκανε την ανανέωση επειδή και της ήταν επιβεβλημένη αλλά και επειδή μπορούσε, για τους Γερμανούς (όπως άλλωστε και για τους Ρώσους), απλούστατα δεν υπήρχε άλλη λύση. Χωρίς το Ντιρκ, η Γερμανία μπορεί να μοιάζει με μισή ομάδα, αλλά η έλλειψή του για πρώτη φορά σε μεγάλη διοργάνωση, την έκανε να ψάξει βαθιά και να αναζητήσει το υποχρεωτικό ταλέντο, γύρω από το οποίο θα χτίσει τα ερχόμενα χρόνια. Προσοχή τώρα. Επί Νοβίτσκι, έχει κατακτήσει δύο μετάλλια και με ελάχιστο ταλέντο γύρω από εκείνον. Φέτος ο Ντιρκ οδεύει πια προς τα 32, λέγεται ότι και εκείνος και ο Κέιμαν θα παίξουν, αλλά το προσόν δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η επιστροφή του Μπέρζινγκ, του Όλμπρεχτ, του Πλάις και του Χάρις και το μέλλον που αναδεικνύεται λαμπρότερο από όλες τις ερχόμενες ευρωπαϊκές γενιές μετά το Άλμπερτ Σβάιντσερ, όπου και οι 17χρονοι και οι 18χρονοι Γερμανοί πήραν μετάλλιο με προεξέχοντα τον Φίλιπ Νόιμαν, ύψους 2.10. Το πρόβλημα, βεβαίως, παραμένει η περιφέρεια, με ηγέτη το Σαφάρτζικ και το Χάμαν, ο οποίος ποτέ του δεν έπιασε το potential του. Tο μέλλον της Γερμανίας, που εξαρτάται αφ' ενός από το μέτριο σε αξιοποίηση παικτών τοπικό πρωτάθλημα και αφ' ετέρου από τη μη εκμετάλλευση των ταλαντούχων παικτών στα πλάγια και κυρίως στους ψηλούς από το μέτριο passing, δεν είναι, δυστυχώς αντίστοιχο του ταλέντου που παράγει ως χώρα. Και δεν είναι τυχαίο που τα μεγαλύτερα αστέρια της (Νοβίτσκι, Φέμερλινγκ, Οκουλάγια, Γιάγκλα) τα τελευταία χρόνια έχουν κάνει καριέρα κυρίως στο εξωτερικό, ενώ όλα τα λαμπρά της ταλέντα δήλωσαν με τη μία πρόωρη συμμετοχή στο επερχόμενο ντραφτ. Πάντως, ένα είναι βέβαιο. Σε αντίθεση με πολλές από τις ανταγωνίστριές της, η Γερμανία, μόλις φύγει το μεγάλο της αστέρι, δεν θα αποθάνει. Το ταλέντο περιμένει εκεί. Σαν τη Λιθουανία, όμως, χρειάζεται αξιοποίηση από την περιφέρεια

Η Γερμανία είναι καλύτερη ομάδα όταν παίζει ο Ντιρκ, κυρίως γιατί ο Νοβίτσκι εκτός από τους πόντους που πετυχαίνει κάνει και τους υπόλοιπους καλύτερους. Μια Γερμανία με Νοβίτσκι, Κέιμαν έχει τύχη σαν ομάδα. Χωρίς αυτούς είναι μια καλούτσικη ομάδα συνόλου, αλλά για λίγα πράγματα.
Ομολογώ ότι από τους νεαρούς παίκτες της δεν έχω παρακολουθήσει σχεδόν κανέναν. Όσο για το Χάμαν, δεν τον πίστεψα ποτέ, δε νομίζω ότι υπήρχε και τόσο μεγάλο potential όπως λες. Κατά τ' άλλα συμφωνώ πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Γερμανίας είναι το μη ανταγωνιστικό και χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημά της... Δεν επιτρέπεται να μην υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ σοβαρή γερμανική ομάδα... Κι ας έχει ως παίκτες λεγεωνάριους. Η Προκόμ πως το ανέβασε (λίγο) το μπάσκετ στην Πολωνία..; Οι Γερμανοί μάλλον ασχολούνται πάντως περισσότερο με το ποδοσφαιρο.

Για να προσθέσω στην συζήτηση πέρι περιφερειακών της Γερμανίας σίγουρα η περιφερειακή γραμμή της Γερμανίας στη θέση του οργανωτή απέχει πολύ απο το να χαρακτηριστεί κορυφαία και βέβαια είναι μια σημαντική Αχίλλειο φτέρνα για τα σημερινά μπασκετικά δεδομένα
δεν είναι όμως όλα απελπιστικά , VIC απορείς γιατί θεωρούσαν παίκτη με μεγάλο potential τον Χάμαν , θα σου απαντήσω με τέτοια αθλητικά πρόσοντα(καμιά σχέση με γιουρβαλάκια τύπου Ρόλερ,Ντεμιρέλ) καλό ύψος 1.95 για πλέι-μεικερ και καλές επιδόσεις στην άμυνα υπήρχαν θεωρητικά καλές προοπτικές βέβαια εκ των ύστερων βλέποντας την μέτρια ικανότητα του σαν πασέρ και τις μερικές φορές ανεγκέφαλες επιθετικές επιλογές και το σχετικά ακίνδυνο σουτ του καταλαβαίνει κανείς ότι δεν δικαίωσε τις μπασκετικές προοπτικές που είχε.
Ο Σάφαρτζικ απο την πλευρά του εχει όσα δεν έχει ο Χάμαν πολύ καλύτερο σουτ, καλύτερος πασέρ και ηγετική προσωπικότητα αλλά βέβαια σε αυτά που υπερέχει ο Χάμαν δεν μπορεί να τον ξεπέρασει ο Σαφάρτζικ ,σημαντικό όμως είναι οτι οι 2 βασικοί άσσοι αλληλοσυμπληρώνονται και έτσι η Γερμανία δεν θα είναι μονοδιάστατη τουλάχιστον στη θέση αυτή


Σωστά μόνο που με τους παρόντες ψηλούς(αν δεν έρθει ο Κείμαν) το βλέπω δύσκολο να αξιοποιούνται οι πλάγιοι περιφερειακοί ακόμα και αν π.χ ο Πλάις γίνει ...μπόντι-μπιλντερ δεν μου φαίνονται ακριβώς μικροί Λάζαροι Παππαδόπουλοι στο παιχνίδι με πλάτη αλλά κάθε χρόνο βγαίνουν και νέα ταλέντα οπότε άλλαζουν αναλόγως τα πράγματα...
Ο Χρόνος που παίζουν είναι όντως πρόβλημα αν και π.χ οι Μπένζινγκ και Σαφάρτζικ πάιρνουν σημαντικό χρόνο συμμετοχής


Ας βάλω ένα κουίζ ποιο πρωτάθλημα βρήκε πρώτα τηλεοπτική στέγη το Ελληνικό η το Γερμανικό;
Το Γερμανικό! αν και φυσικά ασχολούνται περισσότερο με ποδόσφαιρο οι Γερμανοί....

Θέλω πάντως να δώ την ομάδα του 2009 με προσθήκες Νοβίτσκι(τώρα που τελειώσαν για αυτόν τα πλέι-οφ νωρίς μπορεί να είναι παρών) και Κέιμαν μου αρέσει η ίδεα της νεαρής ομάδας που την καθοδηγούν 1-2 έμπειροι...

Συμφωνώ πως οι Γερμανοί έχουν χαμηλού επιπέδου πρωτάθλημα. Είναι αρκετά ανταγωνιστικό όμως, αν αναλογιστούμε πως όλες οι ομάδες σχεδόν "βράζουν στο ίδιο καζάνι". Δείτε τι έγινε πέρυσι στην 4άδα των playoffs όπου σε κανένα ματς δεν επικράτησε ομάδα που είχε πλεονέκτημα έδρας. Οργανωτικά, εμπορικά και τηλεοπτικά είναι πάντως έτη φωτός μπροστά από εμάς. Τα γήπεδα τους είναι γεμάτα κάθε αγωνιστική. Η Άλμπα π.χ. έχει 10.000 διαρκείας.

Η νέα γενιά των Γερμανών παικτών είναι πολύ καλή και προσωπικά ξεχωρίζω τον Χάρρις του Γκονζάγκα. Περιμένω τους Νοβίτσκι (κυρίως) και Κέιμαν να δώσουν κανονικά το παρόν στην Τουρκία. Νομίζω ότι εξαιτίας κυρίως αυτών των 2 σταρ πήραν και την wild card από τη FIBA.

Η αλήθεια είναι ότι η οργάνωση στη Γερμανία είναι καλύτερη ΣΕ ΟΛΑ σε σχέση με την Ελλάδα και όχι μόνο στο μπάσκετ. Και παρ' όλα αυτά, παρά την οργάνωση, τα τελευταία χρόνια έχουν βγάλει μόνο έναν παίκτη υψηλού επιπέδου. Λέων βέβαια, αλλά δεν παύει να είναι ένας και μοναδικός. Και βέβαια έχουν πολλές ομάδες που κονταροχτυπιούνται γιατί δεν ξεχωρίζει κάποια, αλλά αυτό δε λέει κάτι. Ίσως και στο πρωτάθλημα Μάλτας να υπάρχουν πέντε ομάδες που ισοβαθμούν στην πρώτη θέση. Η άλμπα που έκανε φέτος καταπληκτική πορεία είναι μια ομάδα που έχασε 2 φορές από τον έβδομο του ελληνικού πρωταθλήματος και ασταθή Άρη. Και επειδή τα είδα και τα δύο ματς, ο Άρης κέρδισε δίκαια. Οι Γερμανοί δεν ήταν απολύτως τίποτα σαν ομάδα.

Από εκεί και πέρα, ΚΑΙ στην Ελλάδα ασχολούμαστε πολύ περισσότερο με το ποδόσφαιρο. Αν και είναι τραγικό, είναι η αλήθεια... Αμφιβάλλει κανείς ότι θα υπάρξουν ολυμπιακοί που το άλλο σ/κ θα ασχοληθούν περισσότερο με το τι θα κάνει ο ποδοσφαιρικός ολυμπιακός με τον παοκ παρά με το τι θα κάνει η ομάδα του Γιαννάκη στο Παρίσι; Ή μήπως υπάρχει αμφιβολία για το ποιο παιχνίδι θα έχει περισσότερο τηλεοπτικό κοινό; Το τρίτο και αδιάφορο ματς του ομίλου Αργεντινή-Ελλάδα στο μουντιάλ (με την Ελλάδα να μην έχει πάρει ούτε βαθμό) ή ένας τελικός του μουντομπάσκετ ΗΠΑ-Ελλάδα;

Τους μικρούς Γερμανούς ξαναλέω δεν τους έχω δει και πολύ, αλλά δε με πείθει ότι θα είναι κάτι εξαιρετικό η ομάδα αυτή το καλοκαίρι. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει κανείς να τραβήξει το παιχνίδι τους δίπλα στο Νοβίτσκι και στον χρησιμότατο Κέιμαν. Ο Χάμαν έχει το σώμα, αλλά όπως έχω πει και για τους Γάλλους, άμα δεν ξέρεις τα βασικά... πότε θα τα μάθεις;

Για την wild card, πιστεύω κι εγώ ότι κάτι ήξεραν (από Νοβίτσκι μεριά) και την έδωσαν στη Γερμανία. Άλλωστε ο Ντιρκ δεν έπαιξε πέρσυ στο ευρωμπάσκετ. Επίσης έχει πολύ χρόνο να ξεκουραστεί, καθώς το Ντάλας χαιρέτησε πρόωρα στα φετινά play offs του ΝΒΑ. Άρα ελπίζουμε να τον απολαύσουμε φέτος...

Μετά το μπρέικ για το Final Four της Ευρωλίγκα, ας ξαναγυρίσουμε

Η Σλοβενία και η Τουρκία, μεταξύ άλλων, αποτέλεσαν δύο από τις κορυφαίες ομάδες του περσινού Ευρωμπάσκετ. Για διαφορετικούς λόγους, η πορεία τους το ερχόμενο καλοκαίρι στην Κωνσταντινούπολη δεν ενδέχεται να μας εκπλήξει ιδιαίτερα και έχω την αίσθηση ότι πλην ενός πολύ συγκεκριμένου παίκτη, δεν έχουμε να αναμένουμε συγκλονιστικές εξελίξεις τα ερχόμενα 2-3 χρόνια. Και αν αυτός ο παίκτης δικαιολογεί το κείμενο για την ανανέωση της ...γηπεδούχου το καλοκαίρι Τουρκίας στο συγκεκριμένο thread (καθώς το thread αναφέρεται στην επόμενη μέρα των ομάδων και όχι στο παρόν), η περιγραφή της Σλοβενίας είναι κάτι σαν off-topic..



Για τους συμπαθείς Σλοβένους, οι οποίοι πέτυχαν στην Πολωνία τη μεγαλύτερη μπασκετική επιτυχία τους στη μικρή τους ιστορία ως ανεξάρτητο κράτος, δεν έχουμε να γράψουμε και πολλά. Και δεν έχουμε να γράψουμε πολλά για δύο πολύ ξεκάθαρους λόγους. Αφενός, διότι δε βγάζουν πολύ νέο ταλέντο στις μικρές κατηγορίες και αφετέρου λόγω του ήδη μεγάλου βάθους τους εδώ και πολλά χρόνια. Και όμως, η Σλοβενία είναι πράγματι η πληρέστερη ομάδα και με μια πιθανή επιστροφή του Σμόντις, την ανάκαμψη του νεαρού Ντράγκιτς ίσως και στη βασική πεντάδα, ενδεχόμενη επαναφορά του Μπετσίροβιτς και οπωσδήποτε ενός υγιούς Μπένο Ούντριχ, θα τους διατηρήσει σε επίπεδα αντίστοιχα του παρελθόντος (τουλάχιστον από πλευράς ταλέντου). Μια γρήγορη ματιά στα τουρνουά τους την τελευταία δεκαετία, όμως μας πείθει ότι το επίπεδό τους ήταν πάντα υψηλό. Ωστόσο, με τους Λάκοβιτς και Λόρμπεκ να επαναλαμβάνουν τουρνουά αντίστοιχο του περσινού (o Νάχμπαρ παραμένει αστάθμητος παράγων), δε θα είναι έκπληξη η εκ νέου διάκρισή τους, ενώ διαθέτουν το βάθος και το χαρακτήρα για να εμφανιστούν πολύ δυνατοί σε ένα τουρνουά δύο εβδομάδων. Άλλωστε, είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς ομάδα με δύο ψηλούς του βεληνεκούς του Σμόντις και του Λόρμπεκ. Η συνοχή τους δεν ήταν ποτέ αμφίβολη, σε αντίθεση με τη μόνιμη έλλειψη προσωπικότητας σε κρίσιμους νοκ άουτ αγώνες, κυρίως σε ματς που κρίνονται προκρίσεις στην τετράδα ή - εσχάτως - στα μετάλλια. Πάντως, για να είμαστε και έντιμοι, η συνοχή στην περιφερειακή γραμμή παραμένει ζήτημα με τόσο ταλέντο και το ότι δε βγαίνει νέο αίμα ίσως αποτελέσει ζήτημα μετά από λίγα χρόνια




Η Τουρκία θα έπρεπε κανονικά να ζει και να αναπνέει για το αύριο του κορυφαίου νέου παίκτη που βγάζει το international basketball μετά το Μάτσβαν και το Ρούμπιο. Τον Ενές Καντέρ. Με Μουντομπάσκετ στην Κωνσταντινούπολη και ομάδα ήδη πολύ καλή (φάνηκε το περασμένο καλοκαίρι όπου υπήρξε απλώς άτυχη και έχασε από μια κατώτερη Ελλάδα), με τον Οκούρ να είναι σίγουρα απών και με μία γενιά να τελειώνει, ο Καντέρ θα πρέπει να κληθεί από τώρα και μάλιστα να έχει και χρόνο συμμετοχής αρκετό, παρά τα μόλις 18 του χρόνια και το βάθος της φροντλάιν των Τούρκων. Με την παλιά σειρά των ψηλών (Τουρκσάν, Οκούρ και δευτερευόντως, Κούρτογλου, Γκιονλούμ, Πεκέρ) να τελειώνουν σιγά σιγά από την Εθνική και τους κάτω των 25 (Ασίκ, Σαβάς, Ερντέν, ενώ ο νεαρός Χερσέκ δεν είχε δυστυχώς καλή σεζόν) να έχουν ήδη ένα καλό τουρνουά στην πλάτη τους, είναι πλέον στο χέρι τους να δώσουν τη μπάλα στον Ιλιάσοβα, να κόψουν τον Τούρκογλου αν μπορούν και να ωθήσουν όσο γίνεται εκείνον που δείχνει να γίνεται το νέο μεγάλο αστέρι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Θυμίζω ότι πριν λίγες μόλις εβδομάδες και με πολλούς μήνες part-time basketball, ο σε λίγες μέρες 18χρονος Καντέρ έσπασε το ρεκόρ του Νοβίτσκι στο Hoop Summit με συμπαίκτες άγνωστους σε αυτόν και πετυχαίνοντας 34 πόντους με 13 ριμπάουντ σε 21' κόντρα στους καλύτερους ψηλούς των ΗΠΑ για τις ηλικίες κάτω των 19. Οι δηλώσεις ότι αρνήθηκε πολυετές συμβόλαιο από τον Ολυμπιακό, τα οργιαστικά του τουρνουά στις μικρές κατηγορίες, ο μύθος για παιχνίδια 50 πόντων στο χάισκουλ, το ενδεχόμενο της λοταρίας στο ερχόμενο ντραφτ, η σεζόν που έρχεται στο Κεντάκι χωρίς ανταγωνισμό, όλα συναινούν στο να παίξει φέτος και να φάει τα ρούχα της η Φενέρ που τον άφησε να φύγει χωρίς λόγο. Τα πράγματα είναι, λοιπόν, απλά. Ακόμη και με τη μέτρια γραμμή γκαρντ (ο Αρσλάν είναι εφάμιλλος του Ζήση ίσως, αλλά όχι και ελίτ παίκτης για ομάδα με αρκετό ταλέντο στα πλάγια και στους ψηλούς, ενώ οι Ντεμιρέλ, Ακιόλ και Ατσούρ δεν πέτυχαν ποτέ τους περισσότερα και πολλοί νεότεροι δε βγήκαν από τις μικρές Εθνικές τελευταία), μέσα στην έδρα τους και με μία σκληροτράχηλη νοοτροπία, είναι ικανοί και πάλι να βρεθούν μεταξύ των οκτώ καλύτερων ομάδων και παράλληλα να επιτύχουν μια πρώτης τάξεως ανανέωση