Λοιπόν, για να δούμε τι χρειάζεται να γνωρίζουμε για την ACB.. Κατ’ αρχάς, πρόκειται για το κορυφαίο εθνικό πρωτάθλημα στον κόσμο, μετά το ΝΒΑ. Αν, μάλιστα, λίγο καθίσουμε και επεκτείνουμε τη σκέψη μας, θα δούμε ότι πρόκειται στην ουσία για μια διαφορετική «μπίζνα», η οποία αυξάνεται με τον καιρό. Τι εστί αυτή η «μπίζνα», η οποία ουσιαστικά αντιπροσωπεύει (γίνεται οδηγός, αν προτιμάτε για) το σύγχρονο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και τις κατευθυντήριες γραμμές που εκείνο συστηματικά ακολουθεί. Σαν πρωτάθλημα (και όχι ατομικά, όπως, ας πούμε μπορεί να μιλήσει κανείς για την ΤΣΣΚΑ και τη Μακάμπι), δεν υπάρχει σύγκριση με κανένα άλλο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ούτε καν με το ιταλικό.
Αυτό συμβαίνει, αφενός λόγω της τεράστιας παράδοσης που υπάρχει, καθώς και του εκσυγχρονισμού του αθλήματος, με την προώθηση του marketing, τόσο από τις ομάδες, όσο και από την Ομοσπονδία τους. Παράλληλα, οι περισσότερες από τις συμμετέχουσες ομάδες βρίσκονται σε θέση να είναι ανταγωνιστικές, να έχουν γήπεδο γεμάτο, να κάνουν γερό scouting εκτός Ισπανίας φέτος. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που βρίσκεις οικονομικές ατασθαλίες στα σωματεία, ενώ όλα σχεδόν τα λατινοαμερικάνικα και βαλκανικά αστέρια στις ηλικίες 15-21 ετών είτε ανήκουν σε Ισπανικούς συλλόγους, είτε τα έχουν προσεγγίσει.
Πάμε λίγο σε μια αναδρομή. Μέχρι το 1990, γνωρίζαμε Μπαρτσελόνα και Ρεάλ, περίπου όπως στο ποδόσφαιρο. Οι μεν με Σαν Επιφάνιο, Σολοθάμπαλ, Χιμένεθ και Όντι Νόρις, οι δε με Ντράζεν, Μάρτιν, Ρομάι. Όταν η Μπανταλόνα έκανε την εμφάνισή της το 1991 στο Ευρωπαϊκό προσκήνιο και με ηγέτες το Τζόρντι Βιγιακάμπα και τους αδερφούς Γιοφρέσα έχασε μόλις με 2 πόντους από τους Λέικερς στο τότε McDonalds Open, πολλοί μίλησαν για τη διάδοχο της Γιουγκοπλάστικα στο Ευρωπαϊκό στερέωμα. Η Μπανταλόνα μπορεί να έχασε όπως έχασε από την Παρτιζάν και τους Τζόρτζεβιτς-Ντανίλοβιτς στην …έκπληξη του αιώνα το 1992, αλλά η Μπανταλόνα πήρε τελικά ευρωπαϊκό τίτλο το 1994, σε μία αντίστοιχη έκπληξη κόντρα στον Ολυμπιακό. Η Ρεάλ, με Σαμπόνις και Αρλάουκας έσκισε τους ερυθρόλευκους την επόμενη χρονιά και οι λούζερ της Μπαρτσελόνα χρειάστηκαν ένα γερό μεταγραφικό καλοκαίρι το 2002 για να κλείσουν Μποντιρόγκα, Ιλιέφσκι, Γιασικεβίτσιους, Φούτσκα και Φέμερλινγκ, να τους προσθέσουν στους Ναβάρο-Ντε λα Φουέντε και να κερδίσουν την Ευρωλίγκα το 2003.
Υπάρχει γενικώς μια αντίληψη ότι οι Ισπανοί είναι λούζερ σε γενικό επίπεδο, είτε συλλογικό, είτε εθνικό. Αυτή είναι μεν μια άποψη που ενισχύεται και από τα 80s onwards στο ποδόσφαιρο, όταν η Ρεάλ Μαδρίτης του Μπουντραγκένιο και του Ούγκο Σάντσεθ και η εκπληκτική εκείνη Εθνική που είχαν δε σταύρωναν πρόκριση σε νοκ άουτ παιχνίδι. Ωστόσο, στο μπάσκετ, πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν ότι ούτε η ΤΣΣΚΑ, ούτε η Μακάμπι, ούτε ο Παναθηναϊκός, ούτε παλαιότερα η Γιουγκοπλάστικα και ο Άρης είχαν ποτέ τον ανταγωνισμό που έχουν οι Ισπανικές ομάδες στο πρωτάθλημά τους.
Με βάση, λοιπόν, αυτή την εισαγωγή, να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στη φετινή σεζόν, αφού πρώτα πούμε ότι, ύστερα από μία εκπληκτική περσινή σεζόν, πρωταθλήτρια, defending champion, όπως την ονομάζουν οι Αμερικάνοι, είναι η
Ουνικάχα Μάλαγα, η οποία επικράτησε της
Τάου Θεράμικα πέρσι με 3-0 στους τελικούς των πλέι-οφ.
ΤΑ ΦΑΒΟΡΙ:Φέτος, η Ουνικάχα έχει κάνει μια βαθιά ανανέωση στο ρόστερ της. Ο φυσικός ηγέτης της, ο
Χόρχε Γκαρμπαχόσα, παίκτης για όλες τις δουλειές και με τεράστια ψυχικά αποθέματα, μετακόμισε στο Τορόντο, ενώ ο
Ντανιέλ Σαντιάγκο, η παρέα του στη φροντλάιν δεν παίζει πια στη Μάλαγα. Ο
Βάλτερ Ερμάν, παίκτης τεράστιας καριέρας στην ACB με τη Φουενλαμπράδα, αλλά που ποτέ δεν έπιασε στην Ουνικάχα, έκανε άλλο ένα καλό τουρνουά με την Εθνική της Αργεντινής και έκλεισε μεταγραφή στους Σάρλοτ Μπόμπκατς. Φέτος λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, ο
Πέπε Σάντσεθ θα ηγηθεί της ομάδας του
Σέρζιο Σκαριόλο από την περιφέρεια, ως ένας εκ των κορυγαίων και πιο έμπειρων πόιντ γκαρντ στο International basketball. Ο
Κάρλος Καμπέθας, αν και μόνιμος παγκίτης, θα είναι χρήσιμη βοήθεια από τον πάγκο, τόσο στον άσο, όσο και πίσω από το
Μάρκους Μπράουν στο δύο. Ο Μπράουν γίνεται ολοένα και καλύτερος team-player, ένας γνήσιος σταρ από την ΤΣΣΚΑ με μεγάλες ηγετικές ικανότητες. Δε θα αναλάβει όμως μόνος του το σκοράρισμα, αφού ο
Γίρι Βελς, ένας εντυπωσιακός σμολ φόργουορντ, ο καλύτερος Τσέχος που βγαίνει εδώ και 15 χρόνια θα μπορέσει να προσφέρει στους πρωταθλητές versatility, πάσιν γκέιμ και σουτ από την περιφέρεια που ελάχιστες ομάδες θα έχουν στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ φέτος. Πίσω τους ο
Κώστας Βασιλειάδης, ο οποίος στα φιλικά έβγαλε μάτια και προσπαθεί τώρα να διεκδικήσει σημαντικό χρόνο συμμετοχής, κοιτώντας πάντα προς το μέλλον. Για κακή του τύχη, ο Βελς μαζι με τον αρχηγό της ομάδας
Μπέρνι Ροντρίγκεθ θα παίζουν στο τρία, ώστε να περάσει στο τέσσερα ο combo forward Ισπανός ηγέτης και διάδοχος του Γκαρμπαχόσα, ο επίσης νεοαποκτηθείς
Κάρλος Χιμένεθ, παίκτης μεγάλης εμπειρίας και ποιότητας. Ο
Ρόμπερτ Γκούλιας έκλεισε μεν για ένα μήνα, αλλά φαίνεται ότι θα κάτσει περισσότερο, ώστε να μένει ως μπακ-απ του versatile, αλλά απογοητευτικού πέρσι και ασταθούς
Εράζεμ Λορμπεκ, νέου παίκτη της χρονιάς για την Ευρωλίγκα για το 2005. Ο
Φλοράν Πιετρούς, παρ’ ότι δεύτερος σκόρερ της Γαλλίας στο πρόσφατο μουντομπάσκετ, δεν είναι παίκτης για την επίθεση. Θα φανεί όμως ιδιαίτερα χρήσιμος σε άλλους, συμπληρωματικούς τομείς. Ο
Ινιάκι Ντε Μιγκέλ είναι σούπερ για τελευταίος ψηλός από τον πάγκο. Αν πετύχουν τη χημεία σύντομα, τότε ένας ακόμη τίτλος δεν αποκλείεται να έρθει και φέτος.
Δεύτερη τόσο πέρσι, όσο και πρόπερσι, μόνιμη θαμώνας των φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας τα τελευταία χρόνια, η Τάου είναι το μεγάλο φαβορί για το φετινό πρωτάθλημα. Τόσο η περσινή διάλυση της Ουνικάχα και της Μπαρτσελόνα με τα δύο παράλληλα πρωταθλήματα, όπου αμφότερες εγκατέλειψαν έναν από τους δύο στόχους (οι Καταλανοί την ACB, οι της Μάλαγα την Ευρωλίγκα), όσο και η έξοχη σταθερότητά της την τελευταία εξαετία, έδωσαν και πάλι στην Τάου την αυτοπεποίθηση του ότι είναι πάντα η πιο ισχυρή. Και δεν έχει άδικο. Τα τελευταία χρόνια έχασε Νοσιόνι, Μασιγιάουσκας και Καλντερόν, αλλά παραμένει στην ελίτ. Το scouting της είναι το καλύτερο στον κόσμο εκτός ΝΒΑ, ενώ οι περισσότεροι παίκτες της (
Λούις Σκόλα, Τιάγκο Σπλίτερ, Ιγκόρ Ρακόσεβιτς, Σερκάν Ερντογάν, Καγιά Πεκέρ) φέτος στο μουντομπάσκετ ηγήθηκαν των εθνικών τους ομάδων στο σκοράρισμα. Ωστόσο η Τάου φέτος τα θέλει όλα. Γι’ αυτό και έδιωξε τον υπερταλαντούχο Ρόκο-Λένι Ούκιτς, κι έφερε τον πιο έμπειρο συμπατριώτη του
Ζόραν Πλάνινιτς. Γι’ αυτό ο Σκόλα και ο Σπλίτερ (θεωρούνται ως η κορυφαία φροντλάιν στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα) δε φεύγουν με τίποτα λόγω buyout που ξεπερνάει κάθε λογική. Γι’ αυτό ο Ρακόσεβιτς μαθαίνει να προσαρμόζεται σε πιο team- και frontline-oriented mentalities. To παιχνίδι τους είναι πάρε-βάλε στους ψηλούς από τον
Πάμπλο Πριζιόνι κυρίως, με τον Πλάνινιτς να τον διαδέχεται στον άσο, αλλά να παίζει και πλάγιος, όταν ο Αργεντίνος μένει μέσα. Ο Ρακόσεβιτς και ο Ερντογάν αναλαμβάνουν το σουτ και το περιφερειακό σκοράρισμα, όταν δεν είναι μέσα ο ρολίστας
Σέρχι Βιδάλ, υπαρχηγός του Σκόλα και δεύτερη σημαία της ομάδας. Ο μεγάλος Αργεντίνος φόργουορντ κυριαρχεί βέβαια μέσα στη ρακέτα και είναι ο καλύτερος post σκόρερ στην Ευρώπη και εκ των κορυφαίων του πλανήτη και μάλιστα πάνω στην ακμή του ηλικιακά, αλλά τόσο η αμυντική του αδυναμία, όσο και ο πρόσφατος τραυματισμός του καθιστούν απαραίτητη την προσωρινή διαδοχή του. Ο Σπλίτερ, εντυπωσιακός στα φιλικά και καλύτερος αμυντικός από το Σκόλα αναλαμβάνει πλέον το go-to ρόλο στο ζωγραφιστό, ενώ ο Πεκέρ, μαζί με το νεαρό
Μίρζα Τελέτοβιτς και τον για ένα μήνα παίκτη της ομάδας
Ντάνιελ Φαγιάρδο θα τον συμπληρώνουν με πολύ χρόνο στο πάουερ φόργουορντ, παρ’ ότι – όπως άλλωστε και ο Σκόλα – κανείς από τους τρεις δεν είναι σε θέση να μαρκάρει στην περιφέρεια.
Το αν η Τάου ή η Ουνικάχα είναι πραγματικά τα φαβορί έρχεται να το αμφισβητήσει πρώτη απ’ όλους η
Μπαρτσελόνα. Μετά από μία μάλλον αποτυχημένη σεζόν, οι μεταγραφές αυξήθηκαν, αλλά η χημεία που έχει αποκτήσει τόσο η Τάου, λόγω ενός συγκεκριμένου κορμού, όσο και η Ουνικάχα, λόγω Σκαριόλο, μάλλον δεν έρχεται άμεσα για τον συνήθως απαιτητικό
Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Η φυγή του
Σάμοντ Ουίλιαμς για το ΝΒΑ, του βετεράνου
Γκρέγκορ Φούτσκα για την Γρανάδα και του μόνιμου τραυματία
Μίλος Βούγιανιτς για τον Παναθηναϊκό αναπληρώθηκε ταχύτατα με την απόκτηση των
Ρόκο-Λένι Ούκιτς,
Γιάκα Λάκοβιτς,
Μάριο Κασούν και
Φραν Βάσκεθ. Ο ηγέτης, βέβαια, της ομάδας θα είναι και φέτος ο περσινός νικητής του MVP στην ACB, ο Ισπανός mega star, ο
Χουαν Κάρλος Ναβάρο, τον οποίο πλέον έμαθαν και όσοι δε γνώριζαν στην Ελλάδα. Ο
Τζιανλούκα Μπαζίλε θα τον συμπληρώνει στο δύο, με τους Ούκιτς-Λάκοβιτς ένα μάλλον άτυχο δίδυμο στο πόιντ, αφού κανείς από τους δύο (και κυρίως ο Σλοβένος) δεν είναι αρκετά δημιουργικός για μια τόσο απαιτητική και γεμάτη ομάδα. Ο
Μιχάλης Κακιούζης μάλλον ανεβαίνει στο τρία για φέτος, αφού εκεί υπάρχουν μόνο ο
Ρότζερ Γκριμάου και ο
Ροντρίγκο Ντε λα Φουέντε, ενώ στο τέσσερα αποκτήθηκε για να βγει λίγο από τη ρακέτα ο Βάσκεθ με το τεράστιο συμβόλαιό του και να κάνει παρέα στον Τζόρντι Τρίας. Το ριμπάουντ πάντως δε θα’ ναι πρόβλημα για κείνους, χάρις στον Κασούν.και στον «γερνάω μαμά»
Ντένις Μαρκονάτο.
Η ΤΕΤΑΡΤΗ;Με δεδομένη πάντα την ποιότητα των τριών πρώτων ομάδων, στα χαρτιά τουλάχιστον εγώ δε βρίσκω άλλη ομάδα που να χτυπάει τον τίτλο φέτος, αν και τα ίδια λέγαμε και πέρσι και… Η τέταρτη θέση, πάντως, η οποία οδηγεί στην Ευρωλίγκα δεν είναι αμελητέα ποσότητα και εδώ θα γίνει σίγουρα σφαγή.
Θα φανεί σε πολλούς λίγο παράλογο, δεδομένης της περσινής αποτυχίας της ομάδας και του …ξεφουσκώματος στη μέση της σεζόν, αλλά θα τοποθετήσω εδώ τέταρτη τη
Χιρόνα. Η καλή αυτή ομάδα, αφού ξεφορτώθηκε το
Φραν Βάσκεθ, έκανε ένα στόλο καλές μεταγραφές
Ντάλιμπορ Μπάγκαριτς,
Γκρέγκορ Φούτσκα και από πίσω ο
Μαρκ Γκασόλ και ο
Ντάριλ Μίντλετον (ναι, παίζει ακόμα!) καθόλου δε με χαλάνε, ειδικά μάλιστα αν δεν παίζω Ευρωλίγκα και δεν είναι πτώματα όλη τη σεζόν. Η περιφέρεια πιο αδύναμη, με
Ντάριους Σαλένγκα στο πλάι και
Μάριο Μαρίνοβιτς,
Βίκτορ Σάντα στο πλάι του πάντα σταθερού
Άριελ ΜακΝτόναλντ.
Η
Ρεάλ μόνο πέμπτη; Ναι. Γιατί η προπέρσινη πρωταθλήτρια, αν και χωρίς σπουδαίες απώλειες (πλην Ζελαμπάλ), ακόμα και σήμερα δεν έχει την προσωπικότητα που χρειάζεται μια μεγάλη ομάδα. Οι μεταγραφες, βέβαια, λαμπερές. Το πόιντ αναβαθμίστηκε με την άφιξη των
Καρίμ Τουντσερί και
Ραούλ Λόπεθ, ενώ ήρθε κι ο
Τσαρλς Σμιθ να κάνει παρέα στο
Λούις Μπούλοκ, το
Μάρκο Τόμας (πότε θα παίξει μπάσκετ επιτέλους
και τον
Άλεξ Μούμπρου. Τα λέμε και τα ξαναλέμε ότι ούτε ο
Αλέξ Ερβέλ, ούτε ο
Φέλιπε Ρέγιες είναι σέντερ, αλλά ο Μάλκοβιτς δε βρήκε κάτι καλύτερο στην αγορά από τον
Ράντκο Βάρντα να φέρει, μαζί με τον
Νέτζαντ Σινάνοβιτς, ο οποίος ήταν …χάλιας πέρσι και γενικώς η Ρεάλ έχει γεμίσει streaky παίκτες, χωρίς σταθερότητα και εγγύηση. Τουλάχιστον, ξέρουμε ότι ο Ρέγιες παίρνει ριμπάουντ, ο Ερβέλ τα βάζει από μέση απόσταση, ο Τουντσερί είναι λογικός πόιντ γκαρντ και ο Σμιθ μεγάλος σκόρερ. Αρκούν αυτά;
Για να δούμε και λιγάκι την
Παμέσα Βαλένθια, στη μετά-Ντικούδη εποχή. Ενώ η αποτυχία της να προκριθεί στα πλέι οφ πέρσι την άφησε στα πρόθυρα της διάλυσης, τελικά βρέθηκαν και τα λεφτά και η υπομονή και το κουράγιο της ανοικοδόμησης. Με δεδομένη μάλιστα την παραμονή του
Βούλε Αβντάλοβιτς, η ομάδα είπε να ενισχυθεί στις υπόλοιπες θέσεις και κυρίως στο πάουερ φόργουορντ, όπου πέτυχε upgrade, με την απόκτηση του
Ντέγιαν Μιλόγεβιτς, επι διετία σούπερ σταρ της Παρτιζάν και μόνιμο statistic freak της Ευρωλίγκας, αντί του
Δήμου Ντικούδη. Η φροντλάιν τους είναι πολύ καλή και έμπειρη και μάλιστα δε θα κουραστεί χωρίς Ευρώπη και φέτος. Πάμε λοιπόν καλά με
Ρόμπερτ Κίατζικ,
Άλμπερτ Μιράλες,
Χάρις Μουγεζίνοβιτς, ενώ στα πλάγια πολύ καλός είναι ο
Μιντάουγκας Τιμίνσκας και ο Ισλανδός
Γιον Στέφανσον. Με τον μέγα
Ρούμπεν Ντάγκλας στο δυάρι και τον
Άλμπερτ Όλιβερ πίσω από τον Αβντάλοβιτς, η Παμέσα μόνο αουτσάιντερ για την τετράδα δεν είναι…
Άφησα έβδομη την περσινή τέταρτη τη
Χοβεντούτ Μπανταλόνα και θα κλείσω με αυτήν γιατί δεν προλαβαίνω πια, αλλά μάλλον δεν υπάρχουν και άλλοι δελφίνοι. Νέα ομάδα ηλικιακά, χτισμένη κατά πολύ πάνω στο ανερχόμενο αστέρι της χώρας και υποψήφιο φέτος για το ντραφτ. Το
Ρουντι Φερνάντεθ. Ο Ρούντι, αν και έχει τις παραστάσεις, δεν έχει δείξει ακόμα την απαιτούμενη ηγετική σταθερότητα, ενώ είναι δεδομένο ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία ενός αγώνα ερχόμενος από τον πάγκο, ή απλά όντας ρολίστας. Το ρόστερ δίπλα του, μέτριο… Ναι μεν οι
Μαρσελίνιο Χουέρτας και
Λούμπος Μπάρτον θα τραβήξουν την επίθεση της ομάδας, αλλά τόσο ο
Έλμερ Μπένετ, όσο και ο
Πάκο Βάσκεθ είναι αρκετά γέροι για να ηγηθούν της περιφερειακής γραμμής. Ο νεαρός
Ρίκυ Ρούμπιο θα έχει πολύ χρόνο συμμετοχής στα 15 του, αλλά, αν και εκπληκτικός αμυντικός, επιθετικά είναι ακόμη στατικός σουτέρ και σχετικά ακίνδυνος σλάσερ, λόγω σωματοδομής. Η φροντλάιν τους είναι μέτρια. Ο
Άντριου Μπετς κουβαλάει την εμπειρία του παρέα όμως με τραυματισμούς, όπου και αν παίζει, ενώ ο
Ρόμπερτ Άρτσιμπαλντ παραμένει unproven στα 26 του. Αυτόν τον
Ντρου Σάλιβαν δεν τον θυμάμαι. Εκτός όλων αυτών, οι καημένοι έχουν και Ευρωλίγκα. Η τέταρτη θέση και η πρόκριση στο τοπ-16 στην Ευρωλίγκα θα αποτελεί μεγάλη επιτυχία. Ενθαρρυντικές, πάντως, οι πολύ καλές τους εμφανίσεις στα φιλικά.
για να μάθω να στοιχηματίζω ντέρμπι την πρώτη αγωνιστική).
Ρεάλ - Μάλαγα 85-56 
) - Γρανάδα 95-90 
)