
Και τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή αυτό το βιντεάκι : http://www.youtube.com/watch?v=JgPrQZ499nI.
Και μετά θυμήθηκα την ατμόσφαιρα του γηπέδου όταν έπαιζε ο ΠΑΟ με την Ρίτας στην Λιθουανία που ήταν σχετικά άδειο. Ή τα μισο-άδεια γήπεδα όταν παίζει ο Ολυμπιακός.
Εδώ στην Ελλάδα έχουμε έναν καταπληκτικό Ολυμπιακό που παίζει ίσως το ωραιότερο μπάσκετ στην Ευρώπη σε άδεια γήπεδα και τον ΠΑΟ που όταν σταμάει να νικάει οι οπαδοί στις κερκίδες αποδεκατίζονται.
Είναι τόσο Winner ο Έλληνας που την ήττα δεν αντέχει ο τράχηλός του;
Ή είναι τόσο βλάκας που βλέπει μπάσκετ μόνο και μόνο με την πρόυπόθεση της νίκης;;
Δεν αναφέρομαι σε αγώνες ΠΑΟ Ολυμπιακού για να μην ανάψω παλιές αντιπαλότητες και χαλάσει πάλι η συζήτηση.
Αλλά τόσο πολύ κομπλεξαρισμένο είναι το ελληνικό DNA που με την υποψία ήττας ο κάθε καράβλαχος σταματάει να παρακολουθεί; Αυτή είναι η αθλητική μας παιδεία; Τόσο πολύ ταλαιπωρημένοι είναι όλοι από την ζωή τους που σίγουρα δεν μπορούν να ανεχτούν μια ήττα από το μπάσκετ (για την ομάδα τους);
Αλλά δεν ζηλεύετε και όταν βλέπετε μπασκετικά γήπεδα (και όχι πολλαπλών χρήσεων) γεμάτα με ενθουσιασμένο κόσμο που παρακολουθεί με τα παιδιά του τα παιχνίδια όχι με προυπόθεση τη νίκη αλλά επειδή φαίνεται να του αρέσει το άθλημα;
Μήπως εμείς οι Έλληνες τελικά είμαστε λίγο ποδοσφαιρο-μοσχάρια;
Αφήνω απ' έξω τους οπαδούς Άρη, ΠΑΟΚ και Πανιωνίου οι οποίοι δείχνουν για τα κυβικά τους να έχουν ένα αναλογικά μεγαλύτερο μόνιμο κοινό.
Κατά τη γνώμη μου για παράδειγμα κανονικά θα έπρεπε αυτός ο Ολυμπιακός ακόμη και στα χωρίς σημασία παιχνίδια της Eurolegue, έτσι μόνο για το θέαμα ή το σασπένς, να έχει 10,000 ενθουσιώδεις οπαδούς που κάθε βδομάδα θα έστηναν γιορτή στο ΣΕΦ.