Εμείς προκαλούμε τη βία
Του Γιώργου Κογκαλίδη
basketblog.gr
30/03/2007
Θα διαπιστώσατε πως σήμερα δεν γράψαμε ρεπορτάζ για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Θεωρήσαμε πως ελάχιστο ενδιαφέρον έχει αν ξεπέρασε την ίωσή του ο Αλβέρτης, αν απουσίαζαν από την προπόνηση ο Άκερ και ο Μπάρλος, τη στιγμή που σε όλη την Αθήνα γίνονταν "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις", μετά το μακελειό στη Λαυρίου.
Το ότι η σφαγή έγινε με αφορμή το βόλεϊ (και δη το γυναικείο) είναι προφανές πως δεν έχει σημασία. Στο ίδιο… σπίτι ζούμε όλοι. Και ερωτώ: Θέλουμε –ως μπάσκετ ομιλώ- να πετύχουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας στη φετινή Ευρωλίγκα; Θέλουμε δύο ελληνικές ομάδες στο φάιναλ φορ;
Πριν από λίγες ημέρες, σε ένα από τα πολλά μίτινγκ ενόψει του φάιναλ φορ, συζητούσα με έναν εκ των διοργανωτών. "Όποιος με ρωτήσει, λέω ότι εύχομαι να περάσει και ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός στο φάιναλ φορ. Η αλήθεια είναι πως τρέμω ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο" μού είπε. Άδικο είχε ο άνθρωπος;
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε δύο οθόνες (βρε πως αλλάζουν οι καιροί, από μονόστηλα και σελίδες να μετράμε με οθόνες…) γράφοντας για την παροιμιώδη ανικανότητα της αστυνομίας να κάνει τη δουλειά της. Γιατί εδώ δεν έχουμε επεισόδια σε ένα γήπεδο, όπου πλέον έχουμε αποδεχθεί όλοι την ακήρυχτη "λευκή απεργία", αλλά με μια πορεία οπλισμένων μηχανόβιων από τη μια άκρη της πρωτεύουσας στην άλλη.
Αναρωτιέμαι, κανείς δεν εντυπωσιάστηκε βλέποντας μια πορεία μηχανών να ανεβαίνει από Φάληρο προς Παιανία; Δεν βρέθηκε ένας αστυνομικός να αναρωτηθεί πού πάνε όλοι αυτοί; Να δώσει ένα σήμα, να ενεργοποιηθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός;
Λύνεται, αλήθεια, με καταστολή το πρόβλημα; Είναι, αλήθεια, πρόβλημα των γηπέδων, των σπορ, του αθλητισμού; Υπάρχει τομέας της ζωής μου που δεν εμφανίζεται κάποια μορφή βίας;
Στο σχολείο δρουν ανεξέλεγκτα συμμορίες ανηλίκων (ενίοτε και στα πάρκα), βιάζονται κορίτσια, δημιουργούνται πορνοταινίες μικρού μήκους (χωρίς με αυτό να θέλω να θίξω τους… πρωταγωνιστές).
Στους δρόμους, σε κάθε πορεία, χάνεται η μπάλα. Είμαι κάθετα αντίθετος στην προσπάθεια της κυβέρνησης (και της αξιωματικής αντιπολίτευσης) να καταργήσει τη δημόσια δωρεάν παιδεία (αν παρέχεται πλέον παιδεία), είμαι φανατικά υπέρ του αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας, όχι όμως με όπλο τη μολότοφ που καίει, αλλά τη φωνή που καίει, τη φλόγα της ψυχής, όχι την καθαρότητα του οινοπνεύματος, αλλά την καθαρότητα των επιχειρημάτων.
Βεβαίως, δεν χρειάζεται να βγεις σε πορεία για να εκτεθείς στον κίνδυνο. Αρκεί να είσαι πρώτος στο φανάρι και να καθυστερήσεις να ξεκινήσεις όταν ανάβει πράσινο, να διασταυρωθείς με κάποιον που θεωρεί υποχρέωσή του να παραβιάσει το STOP, να θελήσεις να παρκάρεις και αυτόματα γίνεσαι στόχος.
Να μην αναφερθούμε στις ληστείες, στον κόσμο της νύχτας, σε παραβατικούς διαδρόμους, που μπορεί να βρεθείς άθελά σου, απλά κοιτώντας λάθος κοπέλα, σε λάθος μπαρ, ίσως απλά επειδή επέλεξες ένα έρημο δρόμο για να βρει ο έρωτάς σου χώρο (στο πεσμένο κάθισμα του αυτοκινήτου) να εκφραστεί, αν έχεις το χόμπι του κυνηγού και τρομάξεις τα ζωντανά του άλλου, αν απλά ξεχωρίζεις στα μαθήματα...
Υπάρχουν, τελικά, πολλοί τρόποι να πεθάνει κανείς. Όσο προχωρά η κοινωνία μας (προχωρά

, τόσο πιο εύκολο είναι να… βγεις από τη μέση. Πρόκειται να νοιαστεί κανείς; Όσοι σε γνωρίζουν, άντε αν πέσεις θύμα βίαιου θανάτου να παίξεις και σε ένα – δύο δελτία ειδήσεων.
Αν νομίζετε ότι το ζήτημα είναι ο χουλιγκανισμός των γηπέδων, τότε κλείστε τα γήπεδα. Το θέμα είναι να ανοίξουμε τα μάτια, να δούμε την ουσία του προβλήματος. Η βία είναι ανεξέλεγκτη, όχι γιατί είναι ανίκανη η αστυνομία, αλλά γιατί κανείς δεν λογαριάζει τη ζωή του άλλου.
Μήπως δεν είναι μορφή βίας το να πεθαίνει κάποιος αβοήθητος; Μήπως δεν είναι μορφή βίας το να μην ξέρουμε ποιοι μένουν στην πολυκατοικία μας; Μήπως δεν είναι μορφή βίας το να λέμε με το ζόρι μια καλημέρα στον γείτονα; Μήπως δεν είναι μορφή βίας όλες αυτές οι μεσημεριανές μαλακίες που αδιαμαρτύρητα τρώμε στη μάπα; Μήπως δεν είναι μορφή βίας η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας;
Πολύ βία φίλοι μου. Και δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης. Εμείς την προκαλούμε, εμείς τη διδάσκουμε στα παιδιά μας. Όχι κατ' ανάγκη σηκώνοντας το χέρι. Αρκεί να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους σε όσα συμβαίνουν γύρω μας…
συμφωνω