26 χρονια φαιναλ φορ, επι 26 χρονια υπαρχουν αναμνησεις απο τις προηγουμενες διοργανωσεις. Καθε χρονο θυμομαστε κατι διαφορετικο, ειτε αυτο ειναι η αποδοση ενος παιχτη ή μιας ομαδας ειτε μια σκεψη που καναμε για τους αγωνες ειτε κατι εξωαγωνιστικο που εχουμε συνδυασει με την περιοδο. Εδω ειναι καποια πραγματα που ερχονται σε μενα απο τα προηγουμενα φαιναλ φορ(ή και τις σειρες πλει οφ του 2001).

Γανδη-1988
Απο τα πρωτα φαιναλ φορ δε θυμαμαι και πολλες λεπτομερειες. Στην τρυφερη ηλικια των 8 ετων αλλωστε πως να θυμαται κανεις πολλα πραγματα? Ηταν το πρωτο φαιναλ φορ και με παρουσια ελληνικης ομαδας. Παρακολουθωντας την πορεια του Αρη, οπως ολη η Ελλαδα, περιμενα με ανυπομονησια τους αγωνες. Δεν ειχε περασει αλλωστε πολυς καιρος απο τοτε που η εθνικη ειχε παρει το Ευρωμπασκετ και πιστευα οτι ο Αρης με Γκαλη, Γιαννακη, Φιλιππου και τους Σουμποτιτς, Γουιλτζερ αντι για Χριστοδουλου, Φασουλα(ξερω δεν ειναι στο ιδιο επιπεδο, αλλα παντα οι εθνικες ειναι ομαδες υψηλοτερου επιπεδου και σε τελικη αναλυση τι να καταλαβει απ αυτα ενα παιδι 8 χρονων?) μπορουσε να κερδισει παλι ολη την Ευρωπη. Τελικα δεν εμαθα ποτε αν ειχα δικιο που το πιστευα. Δεν ειχα υπολογισει οτι εδω δεν επαιζε μονο η Ευρωπη, αλλα και η Αμερικη και συγκεκριμενα ο ΜακΑντου. Θυμαμαι την ομαδα του Αρη να μην μπορει να τον σταματησει με τιποτα και το ιδιο να παθαινει 2 μερες μετα και η Μακαμπι. Αργοτερα που εμαθα οτι ο Μπομπ ΜακΑντου ηταν πρωτος σκορερ του ΝΒΑ στα καλα του καταλαβα περισσοτερα...

Μοναχο-1989
Δευτερο φαιναλ φορ του Αρη και η μεγαλυτερη ευκαιρια, οπως αποδειχτηκε. Αυτο που θυμαμαι περισσοτερο δεν ηταν ο καβγας Γιαννακη-Μαγκι που επηρεασε την εξελιξη του ημιτελικου. Ηταν η νικη στο μικρο τελικο με την Μπαρτσελονα απο πλευρας Αρη και ο θριαμβος της Γιουγκοπλαστικα. Εκεινα τα χρονια η Μπαρτσελονα ειχε την εικονα της ομαδας-φοβητρο στα ματια μου και ο "κακος" της ιστοριας ηταν ο μεγαλος Οντι Νορις. Σε μια ηλικια που το κυριο τηλεοπτικο μου θεαμα ηταν τα καρτουν(και οι πρωτες επαφες με το wrestling ) καποιος επρεπε να παιζει το ρολο του κακου. Εντυπωσιαστηκα λοιπον οταν ο Αρης(που επαιζε το ρολο του εκπροσωπου ολων των Ελληνων πλην των οπαδων του ΠΑΟΚ τοτε) καταφερε να κερδισει το "θηριο", εστω και στο μικρο τελικο. Λιγες ωρες μετα εμαθα για τα καλα καποια ονοματα που θα με απασχολουσαν ως μπασκετικο φιλαθλο για χρονια: Τονι Κουκοτς και Ντινο Ρατζα. Μου αρεσε απο τοτε η ιδεα της νεαρης ομαδας που εκανε την εκπληξη εναντιον των εμπειρων αντιπαλων και η Γιουγκοπλαστικα μου εγινε αμεσως συμπαθης.

Σαραγοσα-1990
Απο την τριτη παρουσια του Αρη μου εμεινε μια απογοητευση. Η ομαδα δεν εδειξε ικανη να χτυπησει στα ισα τους αντιπαλους της και οι ελπιδες μου για ενα ευχαριστο αποτελεσμα επεσαν και παλι στη Γιουγκοπλαστικα. Μου εχουν μεινει οι 0 ποντοι του Γιαννακη στο μικρο τελικο και η μαχη του αουτσαιντερ Γιουγκοπλαστικα εναντιον των "κακων" της Μπαρτσελονα. Η νικη της ομαδας του Κουκοτς με αποζημιωσε για τα υπολοιπα αποτελεσματα και καπου εκει ξεκινησα να καταλαβαινω τη σημασια της αμυνας, αφου οι Κροατες κερδιζαν κρατωντας τους αντιπαλους τους κατω απο τους 70, πραγμα αδιανοητο για την εποχη.

Παρισι-1991
Ισως το πιο αδιαφορο φαιναλ φορ, καθως για πρωτη φορα δεν υπηρχε ελληνικη ομαδα. Τι μου εμενε λοιπον να υποστηριξω και να μου δωσει μια ελπιδα για κατι καλο? Η Γιουγκοπλαστικα(πλεον ΠΟΠ 84) και ο Κουκοτς. Βεβαια πλεον δεν υπηρχε Ρατζα και ο Μαλκοβιτς ηταν στην πλευρα των "κακων" της Μπαρτσελονα. Και λοιπον? Εμεις ειμαστε παλι με τον Κουκοτς και τελικα κερδιζουμε ξανα! Ο Τονι εγινε ο αγαπημενος μου Ευρωπαιος παιχτης και αυτο δεν αλλαξε ουτε οταν πηγε στην ομαδα που ποτε δε συμπαθησα.

Κωνσταντινουπολη-1992
Ηρθε η στιγμη της μεγαλης αποκαλυψης. Μια μαρτυρια-σοκ που θα συνταραξει ολοκληρο το basketforum. Αυτο που θυμαμαι περισσοτερο απο το φαιναλ φορ του 1992 ηταν ο πανηγυρισμος μου στο τριποντο του Τζορτζεβιτς!!! Στον τελικο ειχα υποστηριξει την Παρτιζαν και το χαρηκα δεοντως οταν πηρε το κυπελλο! Αυτη τη φορα στο ρολο του "κακου" ηταν η Μπανταλονα, η ομαδα που ολη τη σεζον παρουσιαζοταν σαν το μεγαλο φαβορι και θα ηθελα πολυ να την εβλεπα να χανει το κυπελλο. Το οτι απεναντι ηταν οι Σερβοι ηταν αδιαφορο. Το "βρωμικο '95" δεν ειχε ερθει ακομα, αρα το μονο που ειχα να πω εναντιον τους τοτε ηταν οι νικες τους με ανεση εναντιον της εθνικης. Δε μου ηταν και συμπαθεις σε επιπεδο εθνικης ομαδας, αλλα η νεαρη ομαδα της Παρτιζαν που λογω του πολεμου δεν μπορουσε ουτε την εδρα της να χρησιμοποιησει μου ηταν. Ειδικα αυτος ο χοντρουλης ο Στεβανοβιτς εγινε ο ηρωας του τριημερου. Λιγες εβδομαδες μετα την ηττα του ΠΑΟΚ απο τη Ρεαλ με buzzer beater του Ρικι Μπραουν μια νικη της ομαδας που ειχα υποστηριξει στον αλλο τελικο ηταν οτι επρεπε. Με την Μπανταλονα βεβαια δεν ειχαμε τελειωσει και το καταλαβα αργοτερα...

Πειραιας-1993
Το φαιναλ φορ ηρθε για πρωτη φορα στην Ελλαδα και ηταν η περιοδος που ειχα αρχισει να παρακολουθω πιο στενα και να καταλαβαινω και κατι παραπανω απ αυτα που εβλεπα. Περιμενα τον ΠΑΟΚ να παει στον τελικο, με αγχωνε η Μπενετον που ηταν κοντα στο σκορ, αλλα το τελος δεν το περιμενα. Στο σουτ του Ραγκατσι κοιταξα το χρονομετρο στο κατω μερος της οθονης με τη σκεψη:"δεν μπορει, θα εχει χρονο να κανει ενα τελευταιο σουτ ο ΠΑΟΚ". Τελικα ο χρονος ηταν ελαχιστος και για αλλη μια φορα ειχαμε τελικο χωρις ελληνικη ομαδα. Α ρε Τονι, οπου πας παιρνεις και το κυπελλο, σκεφτηκα μετα. Και τι εγινε που θα βρεις παλι απεναντι το Μαλκοβιτς? Τον εχεις ξανακερδισει σε τελικο. Τελικα εκεινη τη φορα ο Κουκοτς δεν τα καταφερε. Θυμαμαι οτι πονεσαν τα ματια μου σε εκεινο τον τελικο. Ο ΑΝΤ1 ειχε σταματησει να δειχνει wrestling, αλλα η Λιμοζ μου το ξαναθυμισε. Ηταν το ξεκινημα ενος σερι τελικων που δεν πηγαν οπως τους ηθελα. Το θεαμα ομως που ειχα δει ηταν αναλογο των ημερων. Μεγαλη Πεμπτη εγινε ο τελικος και το μπασκετ περασε κι αυτο μαρτυρια με τη Λιμοζ πρωταθλητρια Ευρωπης.

Τελ Αβιβ-1994
Για πρωτη φορα θα εβλεπα την ομαδα μου στο φαιναλ φορ. Κι οχι μονο αυτο, αλλα θα εβλεπα και τον Παναθηναικο αντιπαλο στον ημιτελικο. Ειχα φτασει πλεον στο γυμνασιο, η ταξη ηταν καταπρασινη και ηταν η ιδανικη ευκαιρια να κανω καζουρα σε ολους. Αρκει να κερδιζαμε τον ημιτελικο. Θυμαμαι ακομα το τρειλερ της ΕΡΤ για το μεγαλο ημιτελικο. Enigma, Return to innocence και παρουσιαση των ατου των ομαδων. Τριτη 19 Απριλιου στις 7 το βραδυ(δεν παιρνω και ορκο για την ωρα) στην ΕΤ1. Στο ρολο του "κακου" που ειχα συνηθισει στα προηγουμενα φαιναλ φορ ο Στογιαν Βρανκοβιτς. Ηξερα οτι αν εβγαινε ο Κροατης εκτος αγωνα, ο δρομος ηταν ανοιχτος. Το τριτο του φαουλ στο πρωτο ημιχρονο ηταν ανακουφιση. Οτι κι αν εκανε ο Βολκοφ δε θα ηταν αρκετο και πλεον ειχα πιστεψει οτι ηρθε η ωρα να δω τον Ολυμπιακο πρωταθλητη Ευρωπης. Τις 2 επομενες ημερες περιμενα τον τελικο σαν μια τυπικη διαδικασια. Ειχα παει στο σχολειο με ψηλα το κεφαλι και περιμενα το θριαμβο της Πεμπτης για να ολοκληρωθει η πλακα στην πρασινη ταξη. Αλλα λογαριασα χωρις τον Κορνι Τομπσον. Κατα τη διαρκεια του τελικου εβλεπα το αγχος του Ολυμπιακου. Πιστευα ομως οτι εστω και δυσκολα θα τα καταφερει. Ακομα και οταν δεν εμπαινε ποντος με τιποτα στο τελος, οσο ειχαμε το προβαδισμα, ηλπιζα. Στο τριποντο του Τομπσον οι ελπιδες εμοιαζαν να χανονται. Οταν ο Πασπαλι κερδισε το φαουλ, δεν πιστευα οτι μπορει να ευστοχησει και μαλλον δεν το πιστευε κι ο ιδιος. Απο την επομενη μερα στο σχολειο θυμαμαι οτι ηταν η τελευταια μερα πριν τις διακοπες του Πασχα, η Παρασκευη πριν τη Μεγαλη Εβδομαδα, αλλα μου φαινοταν σαν να ειχε ερθει η Μεγαλη Παρασκευη μια βδομαδα νωριτερα. Η Μπανταλονα που ειχε χασει ενα "σιγουρο" κυπελλο 2 χρονια πριν πηρε την εκδικηση της και πλεον ο επομενος κρικος της αλυσιδας ηταν ο Ολυμπιακος. Απο τοτε πιστευα οτι η ιστορια του χρωσταει ενα κυπελλο που δεν περιμενε κανεις. Χρειαστηκε να περασουν πολλα χρονια για να δικαιωθω(τοσα, ωστε καθε παιδι που ζουσε εκεινη την ημερα προλαβε να ενηλικιωθει στο μεταξυ), αλλα τελικα εφτασε και εκεινη η μερα. Σε καποια περιοδο που δεν περιμενα κι εγω ο ιδιος...

Σαραγοσα-1995
Η εσωτερικη κοντρα Ολυμπιακου-Παναθηναικου ηταν το κυριο αντικειμενο και του επομενου φαιναλ φορ. Ο ΠΑΟ εδειχνε πιο ισχυρος απο την προηγουμενη σεζον, αρα και οι "αντιπαλοι" θα με περιμεναν στη γωνια με περισσοτερες ελπιδες. Ο πρωτος ημιτελικος δε με απασχολησε(οχι οτι δεν τον ειδα, αλλα δεν ασχοληθηκα με το αποτελεσμα) και δε με ανησυχησε, παρολο που θα πρεπε. Ολη η ουσια ηταν στο βραδινο ματς. Αυτη τη φορα μαλιστα ο "κακος" Στοικο δε βγηκε με φαουλ. Θυμαμαι να βλεπω τον ημιτελικο μαζι με την αδερφη μου και να με ρωταει στο ημιχρονο(με το σκορ 29-27 υπερ του ΠΑΟ) αν ο Ολυμπιακος θα κερδισει. Η απλοικη απαντηση μου(ετσι το πιστευα τοτε):"αν ανεβει ο Τζονσον, θα κερδισουμε". Ο Εντι ειχε 9 στο α ημιχρονο, 18 στο β, αρα μαλλον ανεβηκε και ο Ολυμπιακος κερδισε. Τη μερα των γενεθλιων μου ηταν ενα απ τα καλυτερα δωρα. Για τον τελικο επιασα τον εαυτο μου να εχει ακομα στο μυαλο του τη νικη της Τριτης. Ισως κατι παρομοιο να συνεβαινε και μεσα στην ομαδα. Ηταν κι εκεινος ο Σαμπονις στην αλλη πλευρα, ηταν κι ο τελικος στην Ισπανια, πως να την κερδισεις τη Ρεαλ? Το ντερμπι ομως το ειχαμε κερδισει, στο σχολειο δεν μπορουσε να μου πει κουβεντα κανεις, κι ας μου εκαναν πλακα μετα με τον Αρλαουκας...

Παρισι-1996
Η ευκαιρια για τριτο συνεχομενο εμφυλιο ημιτελικο χαθηκε στη Μαδριτη. Αφου ομως υπηρχε ο Παναθηναικος στο φαιναλ φορ, το ενδιαφερον ηταν μεγαλο. Πλεον ειχαμε και νεα παρουσια στο ρολο του "κακου", πιο λαμπερη απο καθε αλλη. Ντομινικ Ουιλκινς το ονομα του και ο σκοπος ηταν να αποδειξουμε οτι "ηρθε στην Ελλαδα για πικνικ". Στον ημιτελικο βεβαια εστειλε την ΤΣΣΚΑ για πικνικ με 35 ποντους και πλεον η ελπιδα ηταν να μην κανει κατι αντιστοιχο στον τελικο, γιατι μετα που να κρυφτουμε... Ευτυχως ηταν Μεγαλη Εβδομαδα και δεν ειχαμε και σχολειο. Δυστυχως τη μερα του τελικου ειχα γενεθλια. Το ματς απεκτησε μεγαλυτερο ενδιαφερον στο τελος με το come-back της Μπαρτσελονα, αλλα η τελευταια φαση εγινε θεμα συζητησης για χρονια. Ακομα περιμενω να μετρησει το καλαθι του Μοντερο. Μαλλον το ιδιο περιμενουν και στη Βαρκελωνη. Επεσα για υπνο απορωντας γιατι δε μετρησε καλαθι. Στα 16 σου δε σε ενδιαφερουν οι 100 αλλες παραβασεις που μπορει να εχουν γινει, εναντιον και των 2 ομαδων, παρα μονο αυτη που σε βολευει. Τελικα το καλαθι δε μετρησε ποτε, ο Παναθηναικος πηρε το κυπελλο και ο Ντομινικ δεν πηγε για πικνικ στο φαιναλ φορ. Ευτυχως που το εκανε στους τελικους για να με βγαλει ασπροπροσωπο.

Ρωμη-1997
Αφου πηγε ο Παναθηναικος μονος του και το πηρε, γιατι να μην το κανει και ο Ολυμπιακος? Ετσι σκεφτομουν τη Μεγαλη Εβδομαδα του 1997. Απο τον 3ο προημιτελικο με την Παρτιζαν που ειχα κανει λαθος προβλεψη οτι θα χασουμε, μεχρι και τον τελικο που πλεον το εκανα για γουρι, ελεγα δεξια κι αριστερα οτι θα χασουμε. Στο τελος φαινοταν οτι δεν το πιστευω, αλλα το γουρι επιασε. Αυτο που μου εχει μεινει ειναι το σπασμενο ταμπλο στο μικρο τελικο απο το Μιλιτς, που καθυστερησε το τελειωμα του ματς(και δε με αφησε να το δω ολο), την αναμονη στην εκκλησια για να περασει η ωρα να ξεκινησει ο τελικος, αλλα και τη σιγουρια του Χατζη στα τελευταια λεπτα οτι ο Ολυμπιακος πηρε το κυπελλο, που εκνευρισε μεχρι και την αδερφη μου("σκασε ηλιθιε, δεν εχει τελειωσει ο αγωνας" ελεγε). Στην αρχη εβλεπα να μην μπαινει σουτ, μεχρι και χαμενο καρφωμα στον αιφνιδιασμο απο το Νακιτς ειδα και θυμηθηκα το Τελ Αβιβ. Στο τελος ομως αισθανθηκα δικαιωμενος που στο μεγαλυτερο μερος της σεζον την πιστευα την ομαδα αυτη.

Βαρκελωνη-1998
Χρονια πανελληνιων και για πρωτη φορα μετα απο 4 χρονια φαιναλ φορ χωρις Ολυμπιακο και Παναθηναικο. Μου εχει μεινει η ενημερωση για τον πρωτο ημιτελικο στο φροντιστηριο(Μαθηματικα εκανα την ωρα του αγωνα), το πανο των Ιταλων της Κιντερ "εμεις στην Μπαρτσελονα, ο Μαιερς στην πολυθρονα" και η πρωτη αμφισβητηση για τον Ομπραντοβιτς στο τελος του βραδινου ημιτελικου. Απ την αρχη της χρονιας περιμενα την Μπενετον να παρει το κυπελλο. "Εχει καλη ομαδα, τον καλυτερο προπονητη και βατο προγραμμα που της επιτρεπει να παει στο φαιναλ φορ" ελεγα. Ειχε ολο το χρονο να φορμαριστει και να τα καταφερει. Τελικα την καθαρισε σαν αυγο ο Πρελεβιτς με το τριποντο χωρις ισορροπια και εμεινε εκτος Ευρωλιγκα στη συνεχεια. Ακομα εκεινη τη σεζον τη χρησιμοποιω σαν επιχειρημα για τον Ομπραντοβιτς. Οχι για να δειξω οτι δεν ειναι καλος, αλλα για να δειξω οτι κι αυτος κανει λαθη και εχει αποτυχιες, οπως ολοι. Στον τελικο δυστυχως κερδισε ο "κακος", ή μαλλον "οι κακοι" Ντανιλοβιτς και Σαβιτς. Με 44 ποντους απ την ΑΕΚ τι να περιμενεις? Κριμα για τον Ιωαννιδη σκεφτηκα. Τους "κακους" της Μπολονια θα τους αναλαμβαναν καποιοι αλλοι ενα χρονο μετα...

Μοναχο-1999
Και παλι φαιναλ φορ με παρουσια του Ολυμπιακου και ηδη η Ζαλγκιρις παρομοιαζοταν με την Ολιμπια Λιουμπλιανα(φορουσαν και πρασινα κι οι δυο) και η Κιντερ με την Μπαρτσελονα. Ειχα ελπιδες λοιπον για αλλη μια κατακτηση του τιτλου. Ακομα θυμαμαι την πρωτη φαση του ημιτελικου. Η μπαλα γυρισε ταχυτατα απο τους Λιθουανους, ο Εντνι βρεθηκε εντελως ολομοναχος στα 4 μετρα και ευστοχησε σε ενα ευκολο σουτακι. Η αντιδραση ηταν σαν του Σπυρου Παπαδοπουλου στους Απαραδεκτους:"Τι εγινε ρε παιδια?". Οσο προχωρουσε το ματς καταλαβα οτι αυτοι δεν ηταν Ολιμπια. Απλα δε γινοταν να τους κερδισουμε. 2 μερες μετα βρεθηκαν αντιπαλοι με την Κιντερ. Συνηθως το αισθημα για εκδικηση επικρατει μεσα μου και οταν καποια ομαδα αποκλειει την ομαδα μου προτιμω να τους βλεπω να χανουν. Εδω για πρωτη φορα οχι απλα τους υποστηριζα, αλλα σηκωνομουν και πανηγυριζα. Αν το 1993 τα ματια μου πονεσαν βλεποντας τη Λιμοζ, εδω χαρηκαν μπασκετ. Ειχα να χαρω ετσι για τελικο απο την περιοδο της Γιουγκοπλαστικα. Καποιοι θεωρουν οτι εκεινη τη χρονια ξεγελαστηκαν για τις ικανοτητες του Καζλαουσκας και 13 χρονια μετα αποδειχτηκε η αληθεια. Εγω ακομα θεωρω οτι ειδαμε τις 2 οψεις του ιδιου νομισματος.

Θεσσαλονικη-2000
Αφου δεν τα καταφερε μονος του ο Ολυμπιακος, ηταν σειρα του Παναθηναικου να δοκιμασει. Και μαλιστα εχοντας πολυ καλη ομαδα ικανη να κερδισει το κυπελλο. Θυμαμαι πως πονεσαν παλι τα ματια μου βλεποντας την Μπαρτσελονα στον πρωτο ημιτελικο. Η Εφες δεν ηταν ικανη να συγκρατησει τον Παναθηναικο στο αλλο ματς κι ετσι ειχαμε τελικο Παναθηναικος-Μακαμπι. Ειχα φτασει πλεον σε αλλη φαση της ζωης μου, σε αυτη του φοιτητη, οποτε κανονισαμε να δουμε τον τελικο εξω(η μονη φορα που εχω δει τελικο Ευρωλιγκα σε καφετερια). Δυστυχως για μενα η σχολη μου ηταν στου Ζωγραφου, το ιδιο και η καφετερια που ειδαμε το ματς και σε μια τοσο "πρασινοκρατουμενη" περιοχη δε θα μπορουσα να εκφραζομαι ελευθερα. Θυμαμαι ακομα το σχολιο του διπλανου μου με ακουγε να μουρμουραω συνεχως οτι "αυτος σε καθε φαση βριζει στα εβραϊκα". Στο τελος βεβαια ηξερα οτι ο Παναθηναικος ειχε την καλυτερη ομαδα εκεινη τη χρονια και αν για την κουπα του 1996 υπηρχε αντιλογος και αμφισβητηση, εδω δεν μπορουσε κανεις να τους πει τιποτα περα απο συγχαρητηρια.

Πλει οφ Ευρωλιγκα 2001-Φαιναλ φορ Σουπρολιγκα 2001(Παρισι)
Εκεινη τη χρονια τα πλει οφ της Ευρωλιγκα δεν ειχαν τηλεοπτικη καλυψη. Στους τελικους αλλωστε δεν υπηρχε ελληνικη ομαδα. Περιοριστηκα λοιπον στο ραδιοφωνο για τα ματς της ΑΕΚ με την Ταου στους ημιτελικους και στο ιντερνετ για τους τελικους Κιντερ-Ταου(οχι με stream βεβαια, που να βρεθει DSL το 2001). Δεν εχω καποια ιδιαιτερη αναμνηση απο εκεινες τις σειρες, εκτος απο την εντυπωση που μου εκανε η επαναληψη του αγωνα της ΑΕΚ που ειχε κριθει με το εκπροθεσμο καλαθι του Ντικουδη. Νεες συνηθειες, σκεφτηκα τοτε και αν και δε μας συμφερε ως Ελλαδα, νεες και πιο ευελικτες ιδεες. Τωρα 12 χρονια μετα τεινω να πιστεψω οτι το ματς επαναληφθηκε γιατι αυτη που αδικηθηκε ηταν η Ισπανικη ομαδα και οχι η Ελληνικη. Στους τελικους δεν κρυβω οτι προτιμουσα να το παρει η Κιντερ. Εκει εμαθα καλα αλλο ενα ονομα που μας απασχολει ακομα, επισης αγαπημενο(οπως καποτε ο Κουκοτς). Αυτο του MVP της πρωτης Ευρωλιγκα της ULEB, Μανου Τζινομπιλι.
Το φαιναλ φορ της Σουπρολιγκα το ειχα συνδυασει με "εκπαιδευτικη" εκδρομη με τη σχολη. Τον ημιτελικο Παναθηναικος-Εφες τον παρακολουθησαμε στο δωματιο του ξενοδοχειου, το οποιο ειχαμε κανει ανω-κατω αλλαζοντας θεση σε ολα τα κρεβατια για να βλεπουν την οθονη και αφηνοντας πατατακια και αναψυκτικα παντου. Ο τελικος γινοταν την ημερα της επιστροφης και βιαζομουν να φτασω σπιτι για να προλαβω το ματς. Στον Παναθηναικο διαμαρτυρονταν για τα γρηγορα φαουλ του Ρεμπρατσα, αλλα ακουγοντας το σκεφτομουν:"το ιδιο δεν ελεγε κι η Μακαμπι ενα χρονο πριν για το Χαφμαν?".
Τελικα η περιεργη σεζον τελειωσε και αυτο που εμεινε ηταν η απορια: Ποια ηταν τελικα η καλυτερη ομαδα της Ευρωπης? Η Κιντερ ή η Μακαμπι?

Μπολονια-2002
Οι 2 διοργανωσεις εγιναν ξανα μια, αλλα πολυς κοσμος ειχε απομακρυνθει απο το αθλημα. Για πρωτη φορα το φαιναλ φορ εγινε σε ΠΣΚ και ακομα θυμαμαι πως με περιμεναν οι δικοι μου το απογευμα της Μεγαλης Παρασκευης για να παμε στον επιταφιο. Εγω παλι περιμενα να τελειωσει ο ημιτελικος του Παναθηναικου με τη Μακαμπι! Δυστυχως τον τελικο δεν μπορεσα να τον δω, γιατι δεν ημουν στην Αθηνα και το φαιναλ φορ μεταδιδοταν απο το TV Magic! Θυμαμαι οτι για να μαθω το αποτελεσμα αφησα προσωρινα το αρνι και τα αυγα για να παω στο αλλο δωματιο και να ανοιξω ραδιοφωνο την ωρα που παιζονταν τα τελευταια λεπτα. Για να ξεπερασω τον πονο μου εφαγα ακομα περισσοτερο αρνι και τσουρεκι!

Βαρκελωνη-2003
Η εκδικηση για τον τελικο που δεν μπορεσα να δω ενα χρονο πριν. Στην ψηφοφορια του 5ου ετους της σχολης(κανονικο ετος σπουδων ηταν, δεν ειχα καθυστερησει να παρω πτυχιο) για τον προορισμο και την ημερομηνια της 7ημερης εκδρομης ψηφιζα και με τα 2 χερια Ισπανια(Βαρκελωνη-Μαδριτη) και αναχωρηση 9 Μαιου. Την ημερα των ημιτελικων του φαιναλ φορ. Αν μαλιστα ο Ολυμπιακος περνουσε στο φαιναλ φορ, θα φροντιζα να βρω και εισιτηρια, αλλα ο Φουτσκα και η παρεα του δε μου εκαναν τη χαρη. Απο τους ημιτελικους δε θυμαμαι πολλα. Ειδα το πρωτο ημιχρονο του Μπαρτσελονα-ΤΣΣΚΑ στο ξενοδοχειο και μετα βγηκα για βολτα στη Βαρκελωνη. Εκει πετυχαμε στο δρομο οπαδους της Μπαρτσελονα που πανηγυριζαν την προκριση. Την ημερα του τελικου γυριζαμε βιαστικα στο ξενοδοχειο για να προλαβουμε τον αγωνα και στο μεταξυ μας ερχονταν τα sms απο την Αθηνα για την εξελιξη του ντερμπι στο ποδοσφαιρο που εκρινε το πρωταθλημα. Τα 2 πρωτα γκολ απο Ζιοβανι-Γιαννακοπουλο ηρθαν πριν την εναρξη του τελικου και το τριτο του Γιαννακοπουλου κατα τη διαρκεια του αγωνα. Μπορει να μην το ειδα(γλιτωσα και τις καφριλες των ελληνικων γηπεδων), αλλα τουλαχιστον ειχα κατι να χαρω, γιατι στη Βαρκελωνη ο "κακος" Μποντιρογκα επαιρνε το κυπελλο και το MVP και παλι. Ο Εντνι 4 χρονια μετα το θριαμβο του Μοναχου, σαν αλλος Κουκοτς του '93, εμενε στη 2η θεση.

(to be continued)

Τελ Αβιβ-2004
Το πρωτο φαιναλ φορ που δεν μπορεσα να δω ουτε ενα ματς. Οχι και το τελευταιο, ας οψεται ο Ε.Σ., αλλα αυτο θα το δουμε σε λιγο. Για δευτερη φορα δεν υπαρχει καλυψη στην Ελλαδα, ουτε και DSL, οποτε περιοριζομαστε σε οσα μπορουσα να διαβασω απ το ιντερνετ. Θυμαμαι λοιπον οτι μετα τη δυσκολη νικη της Μακαμπι στον ημιτελικο πιστεψα οτι τωρα οι Ισραηλινοι δε χανουν το κυπελλο μεσα στο Γιαντ Ελιαου. Που να ηξερα τι θα γινοταν 2 μερες μετα. Εβλεπα το boxscore και δεν το πιστευα. Αναρωτιομουν πως ειχε φτασει η Σκιπερ στον τελικο και τι ομαδα εχει φτιαξει αυτος ο Γκερσον. Τον τελικο τον εχω κατεβασει, αλλα ακομα δεν τον εχω δει.

Μοσχα-2005
Επιτελους τηλεοραση και παλι. Εστω και στη Nova, εστω και μονο με τους ημιτελικους στο NS1(μονο αυτο εχω). Και οχι μονο αυτο, εχουμε και παρουσια του Παναθηναικου, αρα μεγαλυτερο ενδιαφερον και εδω. Στο πρωτο ματς δεν πιστευα οτι ο ΠΑΟ μπορουσε να περασει. Η Μακαμπι με ειχε φοβισει απο την περασμενη σεζον και εβλεπα οτι ηταν η ομαδα που οποτε ηθελε πατουσε γκαζι και κερδιζε. Το παλεψε ομως ο Παναθηναικος. Εκει που το φχαριστηθηκα πραγματικα ηταν στο βραδινο ματς. Η κλασικη ιστορια του Δαβιδ που κερδιζει το Γολιαθ στις οθονες μας. Με το Ματσιγιαουσκας στο ρολο της σφεντονας! Για να πω την κακια μου, πιο πολυ το χαρηκα για την αποτυχια του Ντουντα που του τα ειχα ακομα μαζεμενα απο το 1998. Τον τελικο δεν μπορεσα να τον δω, αλλα φυσικα υποστηριζα Ταου. Οποτε εμπαινα να τσεκαρω το σκορ ομως απογοητευομουν. Τελικα κατεληξα στο οτι αυτη η Μακαμπι ηταν η καλυτερη ομαδα της δεκαετιας και θα μπορουσε να κερδισει και την ΤΣΣΚΑ αν εφτανε εκεινη στον τελικο...

Πραγα-2006
Και παλι μονο οι ημιτελικοι εχουν καλυψη. Ο πρωτος ημιτελικος επαναληψη του περσινου τελικου(κατι μου θυμιζει...). Το αποτελεσμα ιδιο(θα μου θυμισει κι αυτο αραγε?) κι εγω παλι απογοητευμενος που δεν περασαν οι Βασκοι. Για να δουμε και το βραδινο ματς που παιζουν και "τα δικα μας παιδια". Τι σκορποχωρι ειναι αυτη η ΤΣΣΚΑ? Που πατε ρε με το Χολντεν οργανωτη? Αντε, μπηκε ο Παπαλουκας, για να δουμε. Τι μεταμορφωση ηταν αυτη... Λες και επαιζε αλλη ομαδα. Νικη του Theo ηταν αυτη ασχετα με τους ποντους που εβαλε(που νομιζω οτι ειχε βαλει κιολας). Στον τελικο πετυχα τα τελευταια λεπτα σε ενα μαγαζι. Παλι ο Παπαλουκας καθαρισε. Τουλαχιστον μπορει να μην ειχαμε ελληνικη ομαδα, αλλα ειχαμε Ελληνα MVP. Και την εκδικηση στη Μακαμπι για τον αποκλεισμο στους προημιτελικους.

Αθηνα-2007
Παλι ο Παναθηναικος στο φαιναλ φορ και αυτη τη φορα εντος εδρας. Το απογευμα πονεσαν τα ματια μου στο ΤΣΣΚΑ-Μαλαγα. Πολυ αγχωμενοι οι Ρωσοι. Το βραδυ πονεσαν παλι τα ματια μου. Η Ταου με το Μαλκοβιτς στον παγκο επαιζε σαν τη Λιμοζ με το Μαλκοβιτς στον παγκο. Μονο που ο Παναθηναικος δεν ηταν Μπενετον να κολλησει στους 55. Μ^(%%^ς Βασκοι δε μου κανατε τη χαρη, γι αυτο κι εγω θα πνιξω τον πονο μου πηγαινοντας για φαι. Πρεπει να εφαγα πολυ εκεινο το βραδυ. Στον τελικο μπορω να πω οτι απολαυσα ενα παιχνιδι τοσο υψηλου επιπεδου οσο ελαχιστα στην Ευρωπη. Μαζι και ισως το καλυτερο ατομικα παιχνιδι του Παπαλουκα. Μονος του πηγε να παρει το ματς, κατι Σμοντις και Λανγκντον εμοιαζαν γατακια. Δε γινοταν ομως να κερδισει μονος του τον Παναθηναικο. Στο τελος εμεινα με την απορια, γιατι δεν πηρε το MVP ο Σισκαουσκας? Δικαιος πρωταθλητης ο Παναθηναικος, αλλα τωρα εχουν 4 κυπελλα κι εμεις 1. Σαν να εχουν ξεφυγει τα πραγματα...

Μαδριτη-2008
Για δευτερη φορα δεν μπορεσα να δω κανενα ματς. Τη μερα των ημιτελικων την ειχα σταμπαρει καιρο πριν, αλλα πεσαμε σε ημερα μεταθεσης. Το βραδυ των αγωνων το περασα στο καραβι για Σαμο με τηλεοραση που δεν επιανε ΣΚΑΙ που ειχε τα δικαιωματα. Ευτυχως που οταν παρουσιαστηκα στη μοναδα υπηρχε βδομαδα προσαρμογης και μπορεσα στην εξοδο(που ηταν και μεγαλη λογω Σαββατου) να δω τα αποτελεσματα. Στον τελικο δεν μπορουσα να ειμαι εξω την ωρα του αγωνα. Ας ειναι καλα το ραδιοφωνο του κινητου, με το οποιο ακουγα οσο μπορουσα στο τελος. Για τους αγωνες βεβαια δεν εχω και κατι να πω. Αφου το μονο που ειδα ηταν το Μιλαν-Ιντερ το μεσημερι του τελικου απο stream σε ιντερνετ καφε. Ευτυχως κερδισαμε 2-1...

Βερολινο-2009
Επιστροφη στις παλιες καλες συνηθειες. Διπλη ελληνικη εκπροσωπηση με ελληνικο ημιτελικο. Λες να τον κερδισουμε κι αυτον? Αφου τη μονη φορα που μας κερδισαν σε ευρωπαικο ματς ηταν σε εκεινο τον ομιλο του 2002 που εψαχναν και διαφορα και δεν την πηραν. Ωραιο παιχνιδι εγινε, επιτελους χωρις παραπονα για τη διαιτησια. Εβλεπα τον Γκριρ στο πρωτο ημιχρονο και νομιζα οτι εβλεπα τον Εντι Τζονσον. Μονο που ο Εντι εκανε μεγαλο δευτερο ημιχρονο, ενω ο Λυν πρωτο. Και δυστυχως ποτε δεν κερδιζεις το ματς στα πρωτα ημιχρονα. Ακομα απορω γιατι σουταρε τριποντο ο Βουισιτς στα 50'' πριν τη ληξη. Κι ακομα πιστευω οτι αν η μπαλα γυριζε στον Γκριρ στην τελευταια επιθεση, θα ευστοχουσε. Αλλα η μπαλα εμεινε στον Μπουρουση, η νικη εμεινε στον Παναθηναικο και ο Μπουρουσης εμεινε να περιμενει 10 μερες για να ξαναχασει. Η ευκολη ηττα στο μικρο τελικο απο την Μπαρτσελονα δε με απασχολησε και πολυ. Θα επαναλαμβανοταν αλλωστε 1 χρονο μετα στο μεγαλο και θα με απασχολουσε τοτε. Στο μεγαλο τελικο ομως εμεινα και στα 2 ημιχρονα με την απορια "τι γινεται εδω? τι κανουν αυτοι?". Στο πρωτο ημιχρονο πηγαινε στον Παναθηναικο που τα εβαζε ολα και εδειχνε να καθαριζει ευκολα τον τελικο. Στο δευτερο ημιχρονο πηγαινε στους διαιτητες που εσπρωχναν την ΤΣΣΚΑ στη διεκδικηση της νικης. Μεχρι κι ο Γιασικεβιτσιους στο τελος χανει βολες. Μια τελευταια ευκαιρια για την ΤΣΣΚΑ, για να δουμε... Αστοχος ο Σισκαουσκας, ρε *^^(* Ζοτς 2 ματς στον ποντο πηρες. Αντε μετα να μη σε λεω Γκαστονε εγω ο αγνος Σερβο-hater.

Παρισι-2010
Αυτη τη φορα παμε μονοι μας, αφου ο ΠΑΟ τα σκ@τωσε στο τοπ 16. Και με τους Σερβους της Παρτιζαν αντιπαλους. Οτι πρεπει για να βαφτουμε με τα χρωματα του πολεμου. Α ναι, εγινε κι αλλος ημιτελικος. Μετα απο πολλες αποπειρες η Μπαρτσελονα κερδισε την ΤΣΣΚΑ! Θυμαμαι ακομα τη διακοπη ρευματος μετα τον πρωτο ημιτελικο, το ψαξιμο να βρουμε που πρεπει να παρουμε στη ΔΕΗ για να δουμε αν θα επανελθει το ρευμα ή θα πρεπει να ψαξουμε καφετερια(και που να βρεις τελευταια στιγμη...), τα βρισιδια που τους εριχνα οσο δεν απαντουσε κανεις... Ευτυχως το ρευμα επανηλθε, τα βρισιδια παρεμειναν. Πολυ αγχωμενος Ολυμπιακος μεσα στο ματς και εδινε δικαιωμα στην Παρτιζαν να πιστευει στη νικη. Στο τελος φτασαμε να παιζουμε 4 εναντιον 6. Ο Μιλος τα ειχε κανει ολα Μυλος και ηταν ο καλυτερος της Παρτιζαν! Φευγει στον αιφνιδιασμο ο ΜακΚαλεμπ και να μαστε στο -2 λιγα δευτερολεπτα πριν το τελος. Η σκεψη στο ταιμ αουτ ηταν:"τωρα θα σουταρει ο Τεοντοσιτς, θα αστοχησει και θα παμε σπιτια μας". Στο πρωτο πεφτω μεσα, στο δευτερο μεσα κι ενω ημουν ετοιμος να εξασκηθω στο υβρεολογιο στα Σερβικα...it's a bird, it's a plane, it's Josh Childress! Ουτε που ξερω απο που εμφανιστηκε, πως σηκωθηκε, πως εβαλε τη μπαλα στο καλαθι, σημασια εχει οτι πηγαμε στην παραταση. Εκει τη γλιτωσαμε, αλλα ετσι στον τελικο δεν εχουμε τυχη. Οταν εφτασε η ωρα του τελικου, δεν το πολυπιστευα. Οπως αποδειχτηκε, καλα εκανα. Ηταν καλυτερη ομαδα η Μπαρτσελονα, αλλα μαλλον δε μας ταιριαζε και σαν αντιπαλος. Επρεπε να αλλαξουν πραγματα για να τους κερδισουμε.

Βαρκελωνη-2011
Ενα φαιναλ φορ που εμοιαζε πιο αδυναμο απ τα προηγουμενα. Χωρις τη μονιμη ΤΣΣΚΑ που εκλεισε αποτομα τον κυκλο της, χωρις τη διοργανωτρια Μπαρτσελονα, με εναν Παναθηναικο αποδυναμωμενο, αλλα φαβορι, με μια Μακαμπι χωρις τον καλυτερο αμυντικο της και με μονο αξιοπιστο σεντερ το Σχορτσανιτη(αυτο θα το διαβαζουν οι φιλοι του ΠΑΟ φετος και θα γελανε). Παρολα αυτα ηταν φαιναλ φορ και δε θα το εχανα. Ετσι ελεγα, γιατι μολις χτυπησε ο συναγερμος στη δουλεια αρχισα να ανησυχω. Ευτυχως εχασα μονο ενα δεκαλεπτο απ το ματς του Παναθηναικου με τη Σιενα. Αυτοι ομως οσο και να επαιζαν, παλι ο ΠΑΟ θα κερδιζε. Για τον τελικο προτιμουσα τη Μακαμπι, ευτυχως μου εκανε τη χαρη. Κι αυτοι βεβαια τι τυχη θα ειχαν απο την ωρα που ο Ομπραντοβιτς ειχε μαθει να εξουδετερωνει το Σοφο. Με non-factor το Σοφοκλη η Μακαμπι θα κυνηγαει. Οσο και να προσπαθησε ο ΠΑΟ στο τελος να αυτοκτονησει, δε θα το εχανε το ματς. Τι να βρω να πω τωρα για τον Ομπραντοβιτς? Μαλλον τιποτα, δικη του επιτυχια ειναι το κυπελλο αυτο. Ας του το αναγνωρισω λοιπον για αλλαγη για να δειχνω και πιο αντικειμενικος στην κριτικη.

Κωνσταντινουπολη-2012
Νομιζω οτι το περσινο φαιναλ φορ το θυμομαστε ολοι. Διπλη εκπροσωπηση της Ελλαδας μεν, χωρις ελληνικο ημιτελικο δε. Ευκαιρια για εμφυλιο τελικο. Το Παναθηναικος-ΤΣΣΚΑ για ζεσταμα λοιπον και το Ολυμπιακος-Μπαρτσελονα για κυριως πιατο. Οι απεναντι εχουν 6 κυπελλα κι εμεις μονο 1. Μπροστα ομως στο μεγαλο εχθρο(Τεοντοσιτς-Κρστιτς) θα τους υποστηριξω. Προηγηθηκαν, αλλα οι Ρωσοι τους εφτασαν. Δεν τους θελουν κι οι διαιτητες στο τελος. Μπορουσαν να το παρουν το ματς, αλλα δεν τα καταφεραν και τους αδικησαν. Δευτερη φορα που γινεται αυτο με την ΤΣΣΚΑ σε φαιναλ φορ. Κριμα, γιατι οι Ρωσοι δε μας ταιριαζουν και σαν αντιπαλοι σε περιπτωση που περασουμε. Ας περασουμε ομως πρωτα εμεις και βλεπουμε. Απ την αρχη βγαζουμε πιο πολλη ενεργεια. Ειμαστε μπροστα, παιζουμε καλυτερα, δεν πρεπει να το χασουμε το ματς. Οταν χρειαστηκε να βαλει ενα μεγαλο σουτ ο Σπανουλης, το εβαλε. Εβαλε κι ο Ντορσει το δικο του και οσες βολες κι αν χασουμε στο τελος δε χανουμε. Την επομενη μερα φευγω για ΣΚ οργανωνοντας το προγραμμα ετσι, ωστε να εχω γυρισει πριν τον τελικο. Το πρωτο μπανιο της χρονιας θα ηταν ειτε γουρι ειτε γρουσουζια. Μικρο τελικο Μπαρτσελονα-Παναθηναικος δε θα δω, τον ειχα δει πριν 18 χρονια και τι καταλαβα? Στο μεγαλο τελικο μαζευω κοσμο στο σπιτι και ξεκιναμε. Δυσκολα τα πραγματα στο ξεκινημα, ερχονται και τα τριποντα του Τεοντοσιτς και μαζι και τα σερβικα βρισιδια! Το αστοχο σχολιο της ημερας(δεν το εκανα εγω): με τη διαφορα να μεγαλωνει και το Σπανουλη να βγαινει, "πρεπει ο Ιβκοβιτς να πεταξε λευκη πετσετα". Αρχιζει η ανατροπη και μαθαινω τα τριποντα πριν τα δω. Εβλεπα το ματς στο ERT HD και οι γειτονες στο αναλογικο της ΕΡΤ και ακουω τους πανηγυρισμους πριν δω τα σουτ. Η διαφορα εχει μειωθει και πλεον παμε να κερδισουμε χαμενο παιχνιδι. Πλεον αφηνω και HD και ψηφιακα σηματα. Παμε στο αναλογικο για να τα βλεπουμε ολα πιο γρηγορα. Μειωνουμε κι αλλο, φτασαμε στον ποντο. Φαουλ για να σταματησουμε το χρονο. Στο Σισκαουσκας βρηκαμε να το κανουμε? Αυτος θα τις βαλει. Εξω η πρωτη! Εχουμε ελπιδες. Εξω κι η δευτερη!!! Μια επιθεση για το κυπελλο. Πριντεζης...οπως θα λεγε κι ο Σκουντης βαλτο αγορι μου! Το βαλε! Το βαλε! Μενουν 0,7''. Λομπα της συμφορας απ τους Ρωσους, την κοβει ο Χαινς, τελειωσε! Το πηραμε. Μονο στις ταινιες γινονται αυτα! Τελικα η εκδρομη και το μπανιο ηταν γουρι, την επανελαβα και μετα τον 5ο τελικο του πρωταθληματος. Αρκει να γινεται μετα το ματς και οχι την ημερα του αγωνα(το εμαθα καλα στο Ελλαδα-Νιγηρια)...

Ήξερα ότι ο παππούς μου μπορεί να θυμηθεί απίστευτες λεπτομέρειες, ποιος ήταν ο τύπος, πώς τον έλεγαν-από πού ήταν, που πήραν μαζί μετάθεση στο στρατό από την μία πόλη στην άλλη γύρω στο 1950, αλλά και ο T.W.Is.M δεν πάει πίσω. Ε, ας κάνω μια πιο γενική προσπάθεια εγώ.

1988-Λίγα πράγματα...Σε ασπρόμαυρη τηλεόραση στο χωριό θυμάμαι την έκπληξη μου όταν μου είπαν ότι οι Μακαντου και Μενεγκίν είναι γύρω στα 40. Το θεωρούσα αδιανόητο...
1989-Και εγώ θυμάμαι τον μικρό τελικό περισσότερο από τον ημιτελικό. Για κάποιο λόγο πίστευα πραγματικά ότι ο Άρης έκανε κάποιο τρομερό κατόρθωμα που νίκησε τη Μπαρτσελόνα σε σημείο που στο δικό μου το μυαλό η παρουσία του ήταν επιτυχημένη στο Μόναχο. Τώρα ούτε καν θα ασχολούμασταν με τον μικρό τελικό, τότε έβλεπα τους Αρειανούς να έχουν μπει μέσα και να έχουν στους ώμους τον Γκάλη. Και όμως η ευκαιρία είχε χαθεί.
1990-Απογοήτευση και από εμένα. Περισσότερο η αίσθηση ότι ο Άρης δεν μπορεί πια...είναι καλύτεροι του. Ειδικά αυτή η Γιουκοπλάστικα.
1991-Δεν το είδα, δεν θυμάμαι καν αν μεταδόθηκε στην Ελλάδα. Θυμάμαι απλά να ακούω το αποτέλεσμα στο τελικού στην τηλεόραση και να μένω κάγκελο. Τους είχα τελειωμένους σε όλη τη χρονιά και όμως...
1992-Έπιασα τον τελικό τυχαία στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου στην τηλεοράση. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήξερα ότι έχει φάιναλ φορ. Ήξερα ότι η Μπανταλόνα είναι το φαβορί της σεζόν και κατ'ευθείαν τάχθηκα στο πλευρό της Παρτίζαν. Πολύ αγωνία στο τέλος και ναι...πετάχτηκα και πανηγύρισα το σουτ του Τζόρτζεβιτς λες και ήταν ο Ολυμπιακός.
1993-Αγωνία να φύγω νωρίτερα από την εκκλησία να προλάβω τον ημιτελικό. Και κάθε τρίποντο του Ιακοπίνι μαχαιριά μετά. Εννοείται ήμουν με τον ΠΑΟΚ, όπως και στη Γενεύη και στη Ναντ. Στον τελικό είμαστε μαζεμένοι ένα σόι ολόκληρο και βλέπουμε το Μπενετόν-Λιμόζ στην ασπρόμαυρη του χωριού πάλι. Ξεκίνησα να είμαι με την Μπενετόν μόνο και μόνο για τον Τόνι, στην πορεία ξενέρωσα...άσε μας ρε Σκάζνι που το χάνεις από τη Λιμόζ.
1994-Με το που τελείωσε ο τελικός πήγα και έπεσα για ύπνο. Δεν είχα όρεξη να δω και να ακούσω τίποτα, θύμαμαι τον Στηβ Γιατζόγλου σε ένα τηλεοπτικό πάνελ που είχε στηθεί πίσω μου να λέει κάτι για Ρόι Τάρπλει με την μοναδική του προφορά. Την άλλη μέρα στο σχολείο ήμασταν σαν ζόμπι όλοι πραγματικά, στην προσευχή ανταλάσσαμε βλέμματα μεταξύ μας οι Ολυμπιακοί, ακόμα και παιδιά που δεν γνωριζόμασταν (απλά ξέραμε τι ομάδα είναι ο καθένας), σε στυλ..τι έγινε ρε μ****α..πώς έγινε αυτό...και δεν μίλαγε κανείς.
1995-Τρελή χαρά στον ημιτελικό, πιο πολύ και από το Τελ-Αβίβ, ίσως γιατί δεν ήμασταν φαβορί. Ένας cool και αναίμακτος τελικός, ο Σαμπόνις και ο Αρλάουκας μας ποδοπάτησαν πραγματικά.
1996-Δεν πολυείδα τον ημιτελικό, αλλά θυμάμαι να έχω πάει για μπάσκετ την επομένη και από τα μεγάφωνα της δίπλα καφετέριας να ακούω το Παναθηναικός-ΑΕΚ 1-0 με γκολ του Μπορέλι, ματς μισό πρωτάθλημα για τον Παναθηναικό. Εφιάλτης εκείνες οι μέρες...
1997-Βγήκα έξω για πανηγύρια στον προημιτελικό, στον ημιτελικό και στον τελικό. Ότι γινόταν το '96 από την αντίθετη πλευρά. Μόλις τελείωσε ο τελικός highlight το τηλεφώνημα του αμέριμνου παππού μου που ρώταγε τι έγινε ξυπνόντας αναστατωμένος από τον πανικό με τα βαρελότα..χαχα.
to be continued και εγώ...

Η (μελλουσα) γυναικα μου(ουτε 1,5 μηνας δε μενει, οποτε πλεον μπορω να την αποκαλω ετσι) εχει να το λεει για το πως συνδυαζω ασχετα γεγονοτα της ζωης μου με αθλητικα και πως τα τοποθετω χρονικα μαζι με καποιο ματς. Τις προαλλες με κοιταζε περιεργα οταν ανεφερα καποια μερα που ειχα παει στο χωριο της μανας μου για κατι δουλειες και θυμομουν πως ηταν Σεπτεμβριος του 2004, γιατι το ιδιο βραδυ επαιζε για το Τσαμπιονς Λιγκ Ολυμπιακος-Λιβερπουλ(το 1-0 με γκολ του Στολτιδη ηταν)!



Τον πρωτο προημιτελικο δεν τον ειδα, μονο τον ακουσα απ το ραδιοφωνο. Δεν ειχα τοτε Supersport. Το δευτερο τον ειδα απ το γηπεδο, τον ημιτελικο σε ενα συμμαθητη μου και τον τελικο στο σπιτι. Ηταν το τελευταιο φαιναλ φορ στο παλιο μου σπιτι. Μεχρι περσι πιστευα οτι το καινουριο ηταν η αιτια του κακου, γιατι δεν ειχαμε παρει τιτλο απο τοτε που μετακομισα εκει. Φετος ειναι το τελευταιο μου φαιναλ φορ σε αυτο το σπιτι. Θα επαναληφθει η ιστορια?

edit: Οταν ξεκινησα να γραφω τις ιστοριες μου, δεν το εκανα για να γραψει οποιος θυμαται κατι απο ολα τα χρονια. Και 2-3 χρονια ειναι καλα, αν μπορουν να σχολιαστουν και να γινεται χαβαλες. Η σοβαρη μπασκετικη συζητηση ειναι στα αλλα τοπικ.

πως την ειπαμε ?? Γιελενα Ιβανοβιτς ?? ευχομαι τα καλυτερα my man !!

Το πρώτο που θυμάμαι αμυδρά ήταν το 1995, στα 6 μου, και θυμάμαι ότι μετά τον ημιτελικό ήμουν τόσο "καλυμμένος" που κερδίσαμε τον Παναθηναικό, που δεν είχα δει καν τον τελικό, πιστεύοντας ότι το έχουμε πάρει(?), δεν θυμάμαι ακριβώς..
Το '96 ήταν μεγάλη βδομάδα, ήμουν για Πάσχα στο χωριό, σε "πράσινο" σπίτι, οπότε συμβιβαζόμουν με το γενικό κλίμα και την γενική χαρά.
Το '97 στο εξωχικό (επίσης Πάσχα θα ήταν λοιπόν), χωρίς ρεύμα, σε τηλεορασούλα 6(?) ιντσών, ασπρόμαυρη με μπαταρία αυτοκινήτου, και τον γείτονα να βγαίνει να βαράει με τη καραμπίνα μετά τον τελικό.
Το '98 επίσης, αλλά δεν θυμάμαι πολλά πολλά.
Το '99 ήταν το πρώτο (και τελευταίο για τότε) που είδα πιο "οργανωμένα", ή μάλλον τον ημιτελικό μόνο γιατί μετά δεν άντεξα, για παιδί 10 ετών δεν μπορούσε να εκτιμήσει το μπάσκετ της Ζαλγκίρις και έμεινε στα νεύρα που "τα βάζαν όλα".
Μετά στην εποχή του supersport (και του Παναθηναικού ) δεν θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει συστηματικά σχεδόν κανένα, μόνο πλέον από το 06-07 και μετά όπου οι σκέψεις κλπ βρίσκονται καταθετημένες και εδώ στο φόρουμ πιο αναλυτικά... Πέρυσι στον τελικό πάντως, είχα κλείσει την TV κάποια στιγμή

To πρώτο final 4 που θυμάμαι είναι του 99 στο Μόναχο(?) -ήμουν 9 χρονών- όπου μετά την ήττα από Ζάλγκιρις λέω στον πατέρα μου που βλέπαμε μαζί το ματς: 'Δεν πειράζει, θα κερδίσουμε στον επαναληπτικό ' Ακόμα θυμάμαι την απογοήτευσή μου όταν μου έριξε την κεραμίδα ότι είναι μονά τα ματς

Από το 1993 και μετά, και σε όσα συμμετείχαν ελληνικές ομάδες, και ειδικά ο Ολυμπιακός, τα θυμάμαι.

Δεν έχω τη μνήμη του T.W.Is.M. φυσικά (btw να ζήσετε).

Το περσινό είναι ίσως το πιο έντονο για μένα, 4/5/12 παντρεύτηκα, την εβδομάδα αμέσως μετά είχα άδεια του γάμου (δεν κάναμε τπτ ιδιαίτερο στο εξοχικό πήγαμε) και το π/σ/κ μετά το γάμο μου ήταν και το F4.
Όταν γύρισα στη δουλειά όλοι με ρωτούσαν πως νιώθω κτλ, και φυσικά όλοι εννοούσαν το γάμο, και εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τον Πρίντεζη και το πεταχτάρι του

Και το φετινό θα είναι έντονο, η γυναίκα μου είναι στο μήνα της, F4 δεν ξέρω αν θα δω σίγουρα (αλλά αν είναι να έρθει ο μπέμπης δεν με νοιάζει κιόλας) αλλά αν συνωμοτήσει το σύμπαν και συγχρόνως με τη γέννα γίνεται και το back 2 back, ε δεν θα με χαλάσει κιόλας

Χαχα..ακριβώς...είχα γράψει ακριβώς το ίδιο σε ένα blog ρε! Θα σου πω μόνο δύο περιπτώσεις που έχω ήδη αναφέρει ιντερνετικά...η μία είναι ότι πρωτοπήγα στο Μινιόν την ημέρα που ο Ολυμπιακός έπαιζε φιλικό με την Άιντραχτ Φρανγκφούρτης στο ΟΑΚΑ, στην πρώτη εμφάνιση του Ντέταρι επί Ελληνικού εδάφους, Αύγουστος 88. Και ότι την ημέρα του 2ου προημιτελικού που εσύ είχες τον Βέλγο, εγώ έδινα Ιταλικά...






Αχαχαχα...επικά πράγματα...!

ωραίο θέμα

προσωπικά αυτά τα τριήμερα τουλάχιστον για τα πρώτα χρόνια της ζωής μου αποτελούσαν πραγματικούς σταθμούς, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το επίπεδο της euroleague έχει πέσει πολύ χαμηλά και δεν αισθάνομαι το ίδιο αφού τα πιο πρόσφατα αν και τα βλέπω φυσικά δεν τα θυμάμαι ιδιαίτερα!!!!
Το 2003 στην Βαρκελώνη ήταν το μοναδικό final four που δεν είδα αφού δεν κατάφερα να βρω τηλεοπτική μετάδοση. Μου έμεινε απωθημένο και γι αυτό για να ρεφάρω πήγα να δω από κοντά εκείνο του 2011 στην ίδια πόλη…. Πάντως με ιδιαίτερη νοσταλγία θυμάμαι τα πρώτα και μέχρι να πάρει τον τίτλο ο ΠΑΟ στο Παρίσι το 1996, ύστερα τα παρακολουθούσα πιο χαλαρά



ΓΑΝΔΗ 1988
Μου έμεινε αναπάντητο το ερώτημά μου “μπαμπά γιατί δεν έχουμε και μεις μαύρο?”

Μικρό παιδάκι με θυμάμαι μετά από κάθε ήττα να κλαίω -ειδικά οι ήττες μέσα στην Παρτιζάν και την Μακάμπι επειδή παραλίγο να κέρδιζε ο Άρης αλησμόνητες μου έμειναν- και τον πατέρα μου κάθε φορά να προσπαθεί να σώσει την κατάσταση αλλά μόνο μια φορά τα κατάφερε.. ήταν ο τελευταίος αγώνας των ομίλων με την Τρέισερ στην Ιταλία όταν μου έλεγε –δικαίως- ότι το παιχνίδι είναι αδιάφορο αφού θα ξαναπαίξουμε και τον πίστεψα αφού αν θυμάμαι καλά δεν έπαιζαν Γκάλης, Γιαννάκης.

Στο final four Μακαντού και Μπράουν μας είχαν διαλύσει κυριολεκτικά και το τελικό σκορ μας κολάκευε ενώ ο Γκάλης δεν έπαιξε καλά, θυμάμαι και τα όργια των μαύρων της Μακάμπι με την Παρτιζάν και ρωτούσα συνέχεια γιατί αυτοί έχουν μαύρους και εμείς δεν έχουμε. Από τον τελικό εκτός από τους μαύρους μου είχε μείνει η χαρακτηριστική φυσιογνωμία του Ντ Αντόνι που είχε κάνει πολύ μεγάλο παιχνίδι

ΜΟΝΑΧΟ 1989
Η κατάσταση «καλυτέρεψε» αφού πλέον δεν έκλαιγα στις ήττες αλλά τα έβαζα με τους ρολίστες Λυπηρίδη, Ρωμανίδη, Φιλίππου κλπ αλλά ποτέ δεν κατάλαβα την επιλογή της Μακάμπι με τους μαύρους και τον Τζάμσι που μας είχαν διαλύσει στους ομίλους για αντίπαλο.

Θεωρούσα το ματς χαμένο από χέρι και τρελάθηκα από χαρά –θυμάμαι ξήλωσα ένα καναπέ-κρεβάτι που είχαμε και καθόμουν όταν έβλεπα τα ματς- όταν προηγηθήκαμε με μεγάλη διαφορά και το μίσος μου προς τον Μαγκί, τον Μέρσερ και τους άλλους όπως και για τους διαιτητές μετά το επεισόδιο και την οδυνηρή ήττα. Στον τελικό υποστήριζα φανατικά τα «τρομερά μωρά» και μου έχει μείνει πέρα από την χαρά η φοβερή αστοχία του Κούκοτς στις βολές.


ΣΑΡΑΓΟΣΑ 1990
Θυμάμαι το θρυλικό σύνθημα με ρυθμό «σαν τον καραγκιόζη» του Σαββόπουλου που μας ξεπροβόδιζε στα τελευταία ματς του ομίλου.

ΑΡΗ Σ’ΑΓΑΠΩ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟΣΑ
ΦΕΡΕ ΜΑΣ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΡΑΓΟΣΑ

Πρόσφατα μόλις μετακομίσαμε σε άλλο σπίτι από το οποίο θα έβλεπα το final four, η ομάδα μπορεί να ήταν σε έμψυχο δυναμικό η κορυφαία της ιστορίας αλλά θυμάμαι ότι πηγαίναμε ως πρόβατο επί σφαγή και κανείς δεν πίστευε σε ένα θαύμα με τους Καταλανούς, μέσα σε αυτή την ηττοπαθή ψυχολογία από όλους μας ήρθε και ο άγουρος τότε Φεράν Μαρτίνεθ που έβλεπε το καλάθι σαν βαρέλι και έδεσε το γλυκό…

μου έχει μείνει η στιγμή του μικρού τελικού που ο Οστρόφσκι είχε κλέψει την μπάλα μέσα από χέρια του Νικ κοντά στο κέντρο, η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη και η ομάδα χάλασε καθώς το γυαλί μεταξύ κόσμου-παικτών-προπονητή και διοίκησης ήταν φανερό ότι είχε ραγίσει και φοβήθηκα από την δήλωση του Γκάλη ότι σταματάει από τον Άρη. Την στεναχώρια μου μετρίασε κάπως η τεράστια νίκη των Πλάβι του μεγάλου αρχηγού Ντούσκο Ιβάνοβιτς με τα όργια του Κούκοτς όπως και με τις μάχες Ράτζα-Νόρις στον τελικό

ΠΑΡΙΣΙ 1991
Είχαμε συνηθίσει να πηγαίνουμε στα final four με τον Άρη και τον Γκάλη αλλά η πίκρα είχε φύγει αφού μεσολάβησε αρκετό διάστημα από την οδυνηρή ήττα με την Σκαβολίνι και εξάλλου είχαμε καταλάβει ότι το τέλος του μεγάλου Άρη είχε έρθει στον αγώνα με την Κίνγκστον στην Αγγλία

Από το final four εκείνο θυμάμαι ότι η Μπάρτσα ήταν ίσως το μεγαλύτερο φαβορί που είχε εμφανιστεί ποτέ στην ιστορία καθώς κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να το χάσει μιας και είχε εκτός από παικταράδες και τον Μάλκοβιτς στην θέση του Ρενέσες,
τρόμο σε όλους είχε προξενήσει η εμφάνισή της απέναντι στην Μακαμπί στον ημιτελικό. Όμως λύγισε κάτω από το βάρος του ακλόνητου φαβορί αφού στον τελικό έκανε μία τραγική εμφάνιση και δεν μπόρεσε να απειλήσει ποτέ την αποδεκατισμένη Γιουγκοπλάστικα (ΠΟΠ84).

Θυμάμαι αλγεινή εντύπωση μου έκανε η τεράστια αδικία να δώσουν το MVP του final four στον Κούκοτς αντί του Σάβιτς που είχε πάρει μόνος του εκείνο το ευρωπαικό νικώντας και την Σκαβολίνι στον ημιτελικό… το μέγεθος της αδικίας δεν συγκρίνεται καν με άλλες άδικες αποφάσεις όπως του 2007 στον Διαμαντίδη και στον Σπανούλη πέρσι. Επίσης μου είχαν μείνει τα ρεζίλια των φίλων της Σκαβολίνι στον μικρό τελικό με τον Σκαριόλο

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ 1992
Το πιο αδιάφορο για μένα μέχρι τότε final four αφού ο Άρης ήταν περιοδεύον θίασος στην Ευρώπη και δεν το είδα τόσο ζεστά,

δεν ξέρω γιατί αλλά παρά την παρουσία της πανίσχυρης τότε Μπανταλόνα θεωρούσα σίγουρη την επικράτηση της Φίλιπς Μιλάνο που είχε τον Ντάριλ Ντόκινς και τον Ρίβα και θεώρησα μεγάλη έκπληξη την ήττα τους από την Παρτιζάν στον ημιτελικό. Αλλά και στον τελικό με την Μπανταλόνα δεν έδινα καμιά ελπίδα στους συμπαθέστατους ξυπόλυτους Γιουγκοσλάβους του Κοπρίβιτσα και του Στεβάνοβιτς αν και τους υποστήριζα ξεκάθαρα, πάντως μου έχει μείνει ο τρόμος μήπως και έμπαινε το σουτ της απελπισίας που είχε κάνει μετά το τρίποντο του Τζόρτζεβιτς, που επιχείρησε ο Πρίσλει της Μπανταλόνα αν δεν κάνω λάθος. Πάντως ένιωθα έκσταση στο τέλος με την εξέλιξη του ματς..

ΑΘΗΝΑ 1993
Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και γω θεωρούσα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χαθεί το τρόπαιο από τον ΠΑΟΚ. Σαν Αρειανός που ήμουν δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα, απλά είχα μία κρυφή ελπίδα μπας και κάνει τίποτα ο Σαμπόνις με την Ρεάλ.
Ήταν μεγ. Τρίτη και τον αγώνα με την Μπενετόν δεν ήθελα καν να τον δω αφού θεωρούσα την υπερομάδα του ΠΑΟΚ ανίκητη… τελικά σκέφτηκα ας κάνω υπομονή που ξέρεις καμιά φορά….ο αγώνας άρχισε με τον ΠΑΟΚ να μην αστειεύεται και να ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι όμως ο Ρουσκόνι κάνοντας τον αγώνα της ζωής του κράτησε μόνος του τους Ιταλούς μέσα στο ματς στο πρώτο μέρος εναντίον των θηρίων του ΠΑΟΚ και μου έδωσε μερικές ελπίδες και εκεί που φαινόταν ο ΠΑΟΚ να έχει καθαρίσει το ματς εμφανίστηκε ο Ιακοπίνι με τις 4 συνεχόμενες 3ποντάρες του και την ξανάβαλε στο ματς, πλέον όλα γινόταν… όπως και έγιναν με τις κακές τελευταίες επιλογές του Μπάνε, έτσι γλιτώσαμε οι Αρειανοί την καζούρα και έμειναν οι Παοκτσήδες να φωνάζουν για την διαιτησία

Σαν στιγμιότυπο μου έμεινε στην μνήμη το τρομερό κάρφωμα του Κόύκοτς στον Φασούλα.
Από τον άλλο ημιτελικό της μισητής Λιμόζ που ξυλοκοπούσε μου είχε μείνει η αποστολή του Φορτέ να τραυματίσει στην μέση τον Σαμπόνις και να τον θέσει εκτός μάχης.
Στον τελικό θυμάμαι το ξύλο της Λιμόζ ειδικά στο β μέρος, το κλάμα του Κούκοτς και την τεράστια προσπάθεια του Τινγκλ από την Μπενετόν αλλά η απογοήτευση για την ήττα δεν μπορούσε να μετριάσει την χαρά μου για τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ. Άλλες εποχές τότε…

ΤΕΛ ΑΒΙΒ 1994
Στον ημιτελικό ήμουν ταγμένος στο πλευρό του Παναθηναικού καθώς είχε και τον Γκάλη που θυμάμαι τότε μόλις είχε χάσει τον πατέρα του και δεν ήταν σε καθόλου καλή κατάσταση.

Τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, του Ιωαννίδη, του Σιγάλα, του Φασούλα και του Τόμιτς τον μισούσα όσο καμιά άλλη ομάδα στα χρονικά. Τύφλα να χει η εθνική Γιουγκοσλαβίας στα 90s.. Ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τον ακριβή λόγο αυτής της μεγάλης απέχθειας, θυμάμαι ακόμη και στους τελικούς του πρωταθλήματος υποστήριζα φανατικά τον ΠΑΟΚ παρά το ότι είχα κολλητούς Παοκτσήδες. Ζητώ συγγνώμη για τις καφρίλες από τους φίλους Ολυμπιακούς αλλά είπαμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι των αναμνήσεών και αυτή είναι η αλήθεια μου

από τον ημιτελικό μου έμεινε η πολύ μεγάλη εμφάνιση του Σάσα Βολκόφ και το τρομερό σερί του Ολυμπιακού που του έδωσε την νίκη όταν αχρηστεύθηκε ο Στόικο Βράνκοβιτς μρ τα φάουλ.
Η νίκη της Μπανταλόνα στον τελικό ήταν κάτι τόσο αναπάντεχο και ευχάριστο για μένα που έκανα πολλές μέρες να συνέλθω από την χαρά μου,
την επόμενη ημέρα θυμάμαι είχα πάρει Sportime που είχε αφίσα του Κορνήλιους Τόμπσον σε εσωτερική σελίδα.
Πραγματικά πολύ ευχάριστες στιγμές ηδονής για μένα ειδικά για το πάθημα του απίστευτα προκλητικού Ιωαννίδη, δεν θα το άντεχα να ήταν ο Ολυμπιακός η ομάδα που θα έσπαγε το ρόδι…

Βέβαια θεωρώ εκείνο τον Ολυμπιακό τον καλύτερο της ιστορίας του αλλά με τον Ιωαννίδη για προπονητή πρέπει να είχαν σαλτάρει από το άγχος τους οι παίκτες του, αν και για να λέμε και του στραβού το δίκιο μάλλον η ομάδα είχε αδειάσει με την νίκη στον ημιτελικό αλλά και αυτό έπρεπε να το διαχειριστεί καλύτερα ο ξανθός

Κατά τα άλλα βαθιά υπόκλιση στον τεράστιο Ζόρντι Βιγιακάμπα που τον είδα και προχθές στην εκδήλωση για τον Νικ και εμφανισιακά μοιάζει σαν πραγματικός ροκ σταρ

ΣΑΡΑΓΟΣΑ 1995
Μετά το 1989 στο Μόναχο θα το θεωρούσα το χειρότερο για μένα.

Στον ημιτελικό ήμουν φανατικά υπέρ του ΠΑΟ (τον καλύτερο στην ιστορία του πριν έρθει ο Ζοτς), δεν θα ξεχάσω ποτέ τον τραυματισμό του Γιαννάκη που αναγκάστηκε να αποχωρήσει και έδωσε την ευκαιρία στον τεράστιο Έντι Τζόνσον να οργιάσει έξω από τα 6.25, την συγκλονιστική εμφάνιση του Οικονόμου και του Βράνκοβιτς και τον τραγικό Αλβέρτη που καταδίκασε την ομάδα με την αστοχία του και βεβαίως το τρίποντο του Τόμιτς που με ανάγκασε να κλείσω την TV και δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη την νύχτα. Ορισμός του αντι-ολυμπιακού…
Εξιλέωση στον τελικό… μέγας Σαμπόνις, ηδονή πραγματική η ευστοχία του Αντούνεθ στις βολές και ξανάρθα στα ίσα μου


ΠΑΡΙΣΙ 1996
Μεγ. Πέμπτη μόλις γύρισα από την εκκλησία και είχα πολύ άγχος ενώ ο τελικός είχε ήδη ξεκινήσει. Στην περίφημη φάση όταν έγινε η στραβή, σκέφτηκα μέσα μου αν και ποτέ δεν πίστευα σε προλήψεις ότι «αμάν τελικά αυτό το κύπελλο πρέπει να είναι καταραμένο για την Ελλάδα»

Πάντως πήρα τεράστια χαρά και μετά έκατσα να ξαναδώ το παιχνίδι και στο eurosport ενώ την Μ. Παρασκευή επειδή άργησα να ξυπνήσω δεν μπορούσα να βρω μια εφημερίδα και τελικά βολεύτηκα με μια ΩΡΑ ΓΙΑ ΣΠΟΡ.

Από τότε δεν ένοιωσα ξανά τόσο έντονα συναισθήματα σε αγώνες final four,
θα ξεχώριζα από πλευράς συναισθημάτων όταν καταευχαριστήθηκα την νίκη της Ζάλγκιρις το 1999,
τις 2 νίκες του ΠΑΟ στην Μπολόνια,
απογοήτευση από την ήττα του ΠΑΟ στην Μόσχα από την Μακάμπι το 2005, ευχαριστήθηκα την νίκη της ΤΑΟΥ επί της ΤΣΣΚΑ την ίδια χρονιά,
αξιομνημόνευτα final four είναι επίσης αυτά του 2009 στο Βερολίνο και βεβαίως το συγκλονιστικό περσινό την Κωνσταντινούπολη αλλά

όπως είπα το επίπεδο είναι αρκετά χαμηλό την τελευταία 10ετία και το προηγούμενο σύστημα με τον τραγέλαφο των Ισπανών με τους πολλούς αδιάφορους αγώνες και τα συμβόλαια την έκανε πολύ βαρετή σαν διοργάνωση, θεωρώ το έτος 2005 ως κύκνειο άσμα του κυπέλλου πρωταθλητριών δεν το σνομπάρω βέβαια αλλά δεν το θεωρώ αξιόλογο όπως και σαφώς δεν δίνω την ίδια αξία στους πρωταθλητές των νεότερων χρόνων με τα παλιότερα, χρειάζονται ριζικές αλλαγές…
έτσι πλέον προτιμώ NBA και εθνικές ομάδες!

Αυτο το τελευταιο θα ηθελα καποια στιγμη και στο καταλληλο τοπικ να μου το εξηγησεις. Δε συμφωνω και πιστευω οτι υπηρχαν παιχνιδια και ομαδες υψηλου επιπεδου. Ειδικα εκεινος ο τελικος του 2007 στο ΟΑΚΑ ειναι ενα απο τα καλυτερα παιχνιδια ευρωπαικου μπασκετ(συλλογων) εχω δει ποτε. Ενα ματς που καμια ομαδα δε συγχωρουσε λαθος της αλλης. Ακομα πιστευω οτι εκεινος ο Παναθηναικος ειναι ο κορυφαιος ολων των εποχων, καλυτερος κι απ αυτον του Βερολινου.

Μια ακομα σημειωση: Εκεινος ο ημιτελικος του 1995 που ηταν απο τις χειροτερες στιγμες σου ηταν για μενα η τριτη καλυτερη στιγμη σε φαιναλ φορ μετα τις 2 κατακτησεις του Ολυμπιακου. Το ματς το εχω δει τοσες φορες, που λιγα χρονια μετα θα μπορουσα στο ξεκινημα των περισσοτερων επιθεσεων να σου πω ποιος θα σουταρει και αν θα ευστοχησει. Τωρα με εξαιρεση την ημερα του ημιτελικου του Βερολινου που ειχα δει και τους 2 ημιτελικους Ολυμπιακου-Παναθηναικου, εχω πανω απο 10 χρονια να τον δω. Πιστευω ομως οτι ειμαι ακομα σε θεση να πω με λιγα λαθη τη διακυμανση του σκορ στο β ημιχρονο. Δεν πρεπει να υπαρχει παιχνιδι οποιουδηποτε αθληματος που να εχω δει περισσοτερες φορες!

Και στον τελικό του Βερολίνου όμως η μία ομάδα είχε ΔΔ-Σάρας-Σπανούλη-Νίκολας-Μπατίστ-Πέκοβιτς κι η άλλη Παπαλουκά-Χόλντεν-Λάνγκτον-Σίσκα.. Δεν το λες και χαμηλό επίπεδο

Πολυ υψηλο επιπεδο το λες, απλα το ματς της Αθηνας με γεμισε περισσοτερο. Ισως γιατι οι ομαδες ηταν κοντα σε ολο το παιχνιδι, ενω το 2009 καθε μια κυριαρχησε για ενα ημιχρονο. Και του τελικου του 2006 ηταν υψηλο το επιπεδο ομαδων και του 2010(σαν ονοματα) και της Μακαμπι της διετιας 2004-2005.

Το πολύ άσχημο των τελευταίων ετών είναι η συνεχής παρουσία των ίδιων ομάδων στα φαιναλ 4.
Συνήθως 3 από τις 4 ομάδες του φάιναλ 4 είναι ίδιες από την μία σαιζόν στην άλλη.
Αυτό παλιότερα δεν γινόταν.Μόνο στις αρχές των φάιναλ 4 με Γιουγκοπλάστικα-Μπαρτσα-Μακάμπι.
Μπαρτσελόνα-Τσσκα-Παναθηναικός ή Ολυμπιακός και μια ακόμη είναι το σύνηθες καρρέ της διοργάνωσης.

Φυσικά δεν φταίει μόνο η διοργάνωση για αυτό αλλά και η πτώση του Γαλλικού του Ιταλικού του Ελληνικού(πέρα από τους δύο) πρωταθλήματος και η αδυναμία του Τουρκικού και του Ρώσικου να εκμεταλευτούν σε Ευρωπαικό επίπεδο ως τώρα την αύξησση του δικού τους επιπέδου.

Πολύ σωστό και μιας που το ανέφερες, γελάει ο κόσμος που οι Τούρκοι βγάζουν 3 ομάδες στην Ευρωλίγκα κι οι Ρώσοι μόνο μία (η Χίμκι έπαιξε ως νικήτρια του Eurocup-και του χρόνου η Κούμπαν).

Κοιτα τι ειχα γραψει περσι την ημερα των ημιτελικων:


Προφανως οι ομαδες που επαιξαν τελικο τα τελευταια χρονια παρεμειναν 5 σε μια περιοδο 7 ετων. Κι αν δεν κερδισει αυριο η Ρεαλ, θα παραμεινουν τοσες και τα χρονια θα αυξηθουν κατα ενα.
Στην τελευταια 10ετια εχουν προκριθει στο φαιναλ φορ 11 ομαδες(σε 40 συμμετοχες)! Καθε φορα υπαρχουν 2 ή 3 κοινες παρουσιες με την προηγουμενη σεζον, με μοναδικη εξαιρεση τα 2 τελευταια χρονια. Το 2011 ηταν η μονη χρονια που καμια απ τις ομαδες που προκριθηκαν δε συμμετειχε και στο προηγουμενο φαιναλ φορ, ενω μονο ο Παναθηναικος προκριθηκε και στο επομενο. Ηταν η μονη χρονια που δεν υπηρχε η ΤΣΣΚΑ στο φαιναλ φορ και η μονη χρονια που στους προημιτελικους εγιναν 3/4 μπρεικ(μονο η Ρεαλ ειχε πλεονεκτημα εδρας και περασε). Με αλλα λογια ηταν μια σεζον που ολα εγιναν αναποδα! Αν δηλαδη βγαλουμε εκτος το 2011 σαν να μην υπηρχε, καθε χρονο τουλαχιστον 2 απο τις ομαδες του φαιναλ φορ προκρινονται και στο επομενο. Οπως λες κι εσυ, υπαρχουν καποιες συνηθεις υποπτοι για τα φαιναλ φορ. Στις ΤΣΣΚΑ-Μπαρτσελονα-Παναθηναικο-Ολυμπιακο θα προσθεσω και τη Μακαμπι. Δεν υπαρχει φαιναλ φορ στα 9 αυτα χρονια που να μην εχει 2 απ αυτες τις 5 ομαδες, ενω 2 φορες ολοκληρη η τετραδα απαρτιζοταν απο αυτες τις ομαδες(2009,2012). Αν μαλιστα βαλουμε και την Ταου/Καχα Λαμποραλ, που ειχε μονιμη παρουσια επι 4 χρονια, εχουμε 6 ομαδες με 32 παρουσιες σε συνολο 40!

δεν έχω να πω πολλά περισσότερα πέραν αυτών που λέω παραπάνω γιατί για εμένα τα πράγματα είναι ξεκάθαρα,

φυσικά, δεν ξύπνησα μία ωραία πρωία και είπα ότι πάει ξόφλησε το ευρωπαικό μπάσκετ…
αυτό που λέω είναι αποτέλεσμα όλων όσων βλέπω τα τελευταία χρόνια,

το 2007 μέσα ήμουν στο final four της Αθήνας, ο τελικός ήταν πράγματι σπουδαίο παιχνίδι και δεν αντιλέγω ότι μεμονωμένα καλά παιχνίδια πάντα θα γίνονται, εννοείτε ότι το παιχνίδι σαν τακτική πάντα θα εξελίσσεται…
αλλά
το κακό είναι ότι έχει πέσει πολύ χαμηλά η ποιότητα των παικτών, δεν υπάρχουν παίκτες που κάνουν την διαφορά και να αλλάζουν τα δεδομένα στο παιχνίδι, ο Σπανούλης έχει καταντήσει σαν την μύγα μες στο γάλα και γι αυτό παίρνει και σβάρνα τα προσωπικά βραβεία, είναι καθαρά παιχνίδι τακτικής με τους παίκτες να έχουν περιορισμένους ρόλους, λες και βλέπω κολεγιακό…
ενώ
και οι βετεράνοι που γύρισαν από το ΝΒΑ ή οι ελάχιστοι αξιόλογοι που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να κάνουν καριέρα εκεί δεν σώζουν την κατάσταση, νέο αίμα σχεδόν δεν υπάρχει ή εξαφανίζεται κατευθείαν στο ΝΒΑ, γενικότερα δεν υπάρχει ανανέωση και ειδικά τα τελευταία χρόνια είναι σαν να βλέπω μία κακόγουστη επανάληψη με καρνάβαλο την Μακάμπι… τα συμβόλαια έχουν βοηθήσει όσο δεν πάει στην απαξίωση της euroleague

επίσης τα περισσότερα παιχνίδια δεν έχουν καθόλου ρυθμό, το θέαμα σε συνάρτηση και με τον τρόπο που σφυρίζουν και οι διαιτητές είναι επιεικώς μέτριο

δεν είχα ποτέ κάποιο κενό στην παρακολούθηση, ούτε σταμάτησα ποτέ να βλέπω ευρωπαικό μπάσκετ.
απλά
δεν με ικανοποιεί αυτό που βλέπω. Η διαφορά για μένα είναι εμφανέστατη και οφείλεται στην χαμηλή ποιότητα των παικτών και κατ επέκταση των ομάδων σε σχέση με παλιότερα. Παιχνίδια καλά και κάποιες σειρές αξιόλογες πάντα θα γίνονται αλλά σαφώς αυτό δεν αρκεί.
Όταν προ 10ετίας μείωσαν το μπάτζετ ΠΑΟ ΟΣΦΠ έχοντας φτωχότερα ρόστερ, όσο καλή χημεία και να είχαν δεν μπορούσαν να σταθούν στην ελίτ του ευρωπαικού μπάσκετ, σήμερα αυτό δεν παίζει ιδιαίτερο ρόλο αφού και με μέτριο ρόστερ αν βρεις την κατάλληλη χημεία μπορείς άνετα να πρωταγωνιστήσεις
Θα επαναλάβω ότι χρειάζονται ριζικές αλλαγές…

λογικότατο να γουστάρεις με το 95 αφού μαζί με το break του 97 μάλλον είναι οι κορυφαίες νίκες του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ

Θα σου πω μονο(και κλεινω το off-topic στο off-topic θεμα για να συνεχισουμε τις ιστοριες μας ) οτι το παιχνιδι αλλαζει παντου. Βλεπεις πως ακομα και στο ΝΒΑ μεταβαλλεται η θεση του σεντερ και πως οι SF διακρινονται σαν PF, ενω και οι Αμερικανοι προσαρμοζουν τον τροπο παιχνιδιου τους στα διεθνη τουρνουα. Δε νομιζω λοιπον οτι ειναι θεμα ποιοτητας παιχτων, αλλα α)τακτικης, οπως αναφερεις κι εσυ και β)αυξανομενων αθλητικων προσοντων, που κανουν το γηπεδο μικρο σε διαστασεις(πραγμα που ισχυει και στο ποδοσφαιρο και γι αυτο βλεπεις ομαδες να κλεινουν τους χωρους στην αμυνα και να ειναι πιο αποτελεσματικες στην κοντρα παρα στο παιχνιδι κατοχης). Η εναρμονιση των κανονισμων με το ΝΒΑ δεν ειναι η μονη λυση. Πρεπει να μεγαλωσει και το γηπεδο...

συμφωνώ απόλυτα, αυτές είναι σίγουρα μέσα στις αλλαγές που πρέπει να γίνουν αλλά κάτι πρέπει να γίνει κυρίως και με την υπερβολική αφαίμαξη παικτών από το ΝΒΑ. Χάνονται πάρα πολλοί που φεύγουν με πολλές ελπίδες αλλά εντέλει καταστρέφεται η καριέρα τους μέσα σε 1-2 σεζόν απραξίας και βέβαια να καταργηθούν τα καταραμένα συμβόλαια και na μπεί κανονισμός που να μην επιτρέπει πάνω από 3 για 24 και 4 για 32 ομάδες στην euroleague. Το σύστημα διεξαγωγής φέτος ήταν μία καλή αρχή για περισσότερο ενδιαφέροντα παιχνίδια αφού επιτέλους έφυγαν από το προηγούμενο ανέκδοτο με την ατελείωτη regular season, λες και βλέπαμε ΝΒΑ

Λανθαμιέντο δε Σιγάλας