Παιδιά κατ' αρχάς λυπάμαι για τα περισσότερα από τα ποστς που διάβασα μετά από αυτό τον αγώνα, απογοητεύτηκα αφού το περιεχόμενο των περισσοτέρων ήταν μπασκετικά άχρηστο, ή (σε κάποιες περιπτώσεις) ακόμα και υποδηλωτικό πλήρους άγνοιας πάνω στο άθλημα. Θα έλεγα πως έλειψε από σχεδόν όλα όσα διάβασα η αγάπη για το μπάσκετ αυτό καθαυτό, το οποίο απόψε γιόρτασε μια από τις κορυφαίες στιγμές του σε επίπεδο δικής μας εγχώριας διασυλλογικής διοργάνωσης. Εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν, δε θα αναφέρω, ξέρουν ποιοί είναι.
Να πω ακόμη πως δεν κρίνω αναγκαίο να τοποθετηθώ όσο εκτενώς θα μπορούσα πάνω στις τεχνικές λεπτομέρειες του αγώνα, αφού όλα τα κρίσιμα τεχνικά χαρακτηριστικά του (προσπάθεια ΠΑΟ να πιέσει και τελειώσει νωρίς, αποφεύγοντας το άγχος, ψυχολογική και άρα αγωνιστική παράλυση των πρασίνων σε περίπτωση που το σκορ θα έμενε κλειστό ως την τελευταία περίοδο, αντίστροφη σε σχέση με το ΣΕΦ διαιτητική τάση, μπόνους βολών στον ΠΑΟ πριν συμπληρωθούν 3 λεπτά στην 4η περίοδο, προβλήματα Ολυμπιακού με παίκτες κλειδιά να είναι φορτωμένοι με φάουλ, νέα μεγάλη εμφάνιση Ματσιγιάσουσκας, υψηλότερα ποσοστά Ολυμπιακού στο μακρινό σουτ, ως αποτέλεσμα ιδανικής συγκυρίας από πλευράς ψυχολογίας και μομέντουμ, συνέχιση της αδυναμίας του Ολυμπιακού να εξασφαλίσει με σιγουριά το αμυντικό ριμπάουντ, λόγω κακής αμυντικής ισορροπίας την ώρα της εκδήλωσης της πράσινης επίθεσης) τα είχα αναφέρει ως αντίστοιχα ενδεχομένων με ισχυρές πιθανότητες πριν τη διεξαγωγή του. Και είχα φτάσει στο συμπέρασμα πως, σε κλειστό παιχνίδι-ντέρμπι, ο Ολυμπιακός θα είχε τον πρώτο λόγο. Και πράγματι ο Ολυμπιακός σήμερα είχε τη νίκη στα χέρια του, είχε ουσιαστικά κερδίσει! Οι αστάθμητοι (από εμένα τουλάχιστον) παράγοντες που έδωσαν το δικαίωμα στον ΠΑΟ να πετύχει αυτή την ανέλπιστη (όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα) νίκη προέκυψαν κατά πρώτον από την απίστευτη και αδικαιολόγητη αστοχία των ερυθρολεύκων στις βολές, από την συγκλονιστική προσπάθεια/κατάθεση ψυχής των Μπατίστ και Τομάσεβιτς, από τις 2 φάσεις-ξυπνήματα του στραγγαλισμένου από το άγχος και τραγικά κακού σήμερα Διαμαντίδη, καθώς και από ορισμένες τυχερές φάσεις που έδωσε ο θεός στον ΠΑΟ (πχ εκείνο το τραγελαφικό ζειμπέκικο του Μπετσίροβιτς που κατέληξε σε ...γκολ-φάουλ, κάνα δίλεπτο πριν τη λήξη, ή το εκτός πραγματικότητας τρίποντο του Μπατίστ, σουτ απελπισίας σε επίθεση που είχε πάει, όπως και οι πιο πολλές σημερινές του ΠΑΟ, θεόστραβα).
Σε αυτά τα λίγα θα ήθελα να προσθέσω επιγραμματικά κάτι που είναι απίστευτα σημαντικό και που μόνο ο Anaz δείχνει να το έχει κατανοήσει εδώ στο φόρουμ...
Το ότι ο Ολυμπιακός, όπως ΑΚΡΙΒΩΣ είχα προβλέψει, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στον, πολύ ανώτερό του ως σύνολο, Παναθηναικό, ΔΕΝ σημαίνει πως οι δυο ομάδες είναι τελικά ισάξιες, ή ότι απέχουν ελάχιστα... Θα πρέπει να αρχίσετε, όσοι με αγάπη και ενδιαφέρον ασχολείστε με το μπάσκετ, να υπολογίζετε με ουσιαστικό τρόπο στο σκεπτικό σας το ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ που λέγεται αθλητική ψυχολογία. Ο Παναθηναικός έπαιζε χτες το βράδι (και από τη στιγμή που δεν κατάφερε να εδραιώσει νωρίς μεγάλη διαφορά σκορ) με τον τρικυμιώδη φόβο της ήττας/απώλειας σίγουρου τίτλου/ντροπής, αντλώντας ενέργεια από την απελπισία του... Ο Ολυμπιακός έπαιζε χτες το βράδι (και από τη στιγμή που, χάρη στην συγκριτική έλλειψη άγχους του έβαλε τα μακρινά σουτ και κρατήθηκε κοντά στο σκορ) με την ενθουσιώδη προσδοκία της νίκης/κατάκτησης ανέλπιστου τίτλου/καταξίωσης, αντλώντας ενέργεια από το αγνό πάθος του. Πρέπει να καταλάβετε αυτή τη διαφορά. Είναι σειρά nineties, είναι σειρά αιωνίων, και αυτά τα πράγματα παίζουν τρομακτικά σημαντικό ρόλο για να τα αγνοείτε, και να βγάζετε συμπεράσματα ερήμην τους.
Πάμε και σε κάτι πολύ όμορφο, μπασκετικό και κάπως ...spooky, που θα αρέσει κυρίως στους παλιούς, η ζωή κύκλους κάνει... :
Το παιχνίδι φυσικά ήταν εκπληκτικό, ασύλληπτο. Είναι βέβαια ακόμη πρόσφατο, φρέσκο στη μνήμη και δεν μπορεί να αξιολογηθεί με βεβαιότητα η θέση του στην ιεράρχηση των κορυφαίων στιγμών που κατά καιρούς χαρακτήρισαν τελικούς Α1, αλλά είμαι σίγουρος πως όταν περάσει ο καιρός θα πάρει στις μνήμες όλων θέση εντονότατης ανάμνησης, μαζί με άλλα θρυλικά παιχνίδια... Έσκαψα λίγο το μυαλό μου για να θυμηθώ τελικούς Α1 με τόσο συγκλονιστική εξέλιξη, και το πρώτο παιχνίδι που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο 5ος τελικός του 1991...
O Άρης τη σεζόν 1990-1991 βρισκόταν σε μια μεταβατική περίοδο. Έχοντας ήδη κατακτήσει 6 σερί πρωταθλήματα Ελλάδας, ο Αυτοκράτορας για πρώτη φορά μετά από 7 ή 8 νομίζω χρόνια ξεκίνησε τη χρονιά χωρίς τον Γιάννη Ιωαννίδη στο τιμόνι. Αντί για τον Ιωαννίδη το ...κουπί είχε αναλάβει να τραβήξει ως head coach ο μυθικός Λάζαρος Λέσιτς, μια φιγούρα που πραγματικά έμοιαζε βγαλμένη από σελίδες ξεκαρδιστικού κόμικ... Έχοντας επιλέξει ως πρώτο ξένο τον πρώην Bull Μπραντ Σέλλερς, έναν αλτικότατο, εντυπωσιακό, αλλά μαλθακό σέντερ που πιο πολύ θύμιζε σε όγκο, κίνηση και δύναμη "ελάκι" της τότε εποχής (δηλ αναιμικό, περιφερειακό "τριάρι") και ως δεύτερο ξένο τον (πρωταθλητή Ευρώπης την προηγούμενη χρονιά, στο Παρίσι με την Γιουγκοπλάστικα) Γκόραν Σόμπιν (δικαίωμα συμμετοχής ο "δεύτερος ξένος" είχε μόνο στο Πρωταθλητριών, έτσι έλεγαν τότε την Ευρωλίγκα), και χτυπημένος από τις εσωτερικές έριδες Γκάλη-Γιαννάκη ο Άρης γρήγορα έχασε το ρυθμό του. Πήρε καθαρά λόγω φανέλας και πείρας τα 2 ματς κανονικής περιόδου από τον ΠΑΟΚ, που εκείνη τη χρονιά ήταν αξιολογότερος από ποτέ (ως τότε) με την προσθήκη του Κεν Μπάρλοου, πάουερ φόργουορντ της Μακάμπι επί σειρά ετών. Στην Ευρωλίγκα αποκλείστηκε, χάνοντας για πρώτη φορά το φ4 μετά από 3 συνεχείς συμμετοχές. Ο Λέσιτς απολύθηκε, ο ΠΑΟΚ φορμαριζόταν, και ο Άρης, τρίζοντας, έσερνε το απογοητευμένο σαρκίο του στους τελικούς, όπου όφειλε να υπερασπιστεί τον εγχώριο τίτλο του., και να κατακτήσει τον έβδομο συνεχόμενο. Τα μίντια τον έδιναν βέβαια απόλυτο φαβορί, ποτέ μην περιμένετε να ακούσετε διορατικές αναγνώσεις των τάσεων στα μίντια, δε συνέβαινε τότε, δε συμβαίνει ούτε και τώρα. Εκτός από την αίγλη του αήττητου δυνάστη ο Άρης είχε με το μέρος του και το σύστημα διεξαγωγής. Ξεκινούσε τους τελικούς με τις 2-0 νίκες της κανονικής περιόδου καβάτζα, με τη σειρά των τελικών να λήγει στις 4. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε όμως με συνοπτικές διαδικασίες τα δύο πρώτα πλέι οφ παιχνίδια, και έστειλε το σκορ στο 2-2...
Η Αυτοκρατορία μάλιστα φάνηκε να γκρεμίζεται οριστικά όταν δεκαπέντε δεύτερα πριν το τέλος του 5ου παιχνιδιού ο Κόρφας έστελνε τη διαφορά στους 4 πόντους υπέρ του "δικεφάλου".
Αμ δε...
Με ένα αστραπιαίο coast to coast ο Γιαννάκης μείωσε στους δυο... Με 9 δεύτερα να απομένουν ο έμπειρος Μπάρλοου ανέλαβε την επαναφορά της μπάλας... Και λάθεψε οικτρά, αφού ο Αγγελίδης μπήκε στην πορεία της μπάλας και την έστειλε στα χέρια του Γκάλη. Οι έριδες και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα δυο ιερά τέρατα πάντα ανήκαν στην ημερήσια διάταξη, αλλά εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, τις στιγμές που ο Άρης, το δημιούργημά τους, κινδύνευε να γκρεμιστεί, όλα αυτά έσβησαν, και το ένστικτο της ομάδας, το ένστικτο του πρωταθλητή θριάμβευσε... Ο Νικ έκανε "μισή" διείσδυση στο ύψος του τριπόντου, σπλιτάροντας την μπάλα στον Γιαννάκη, που βρισκόταν ελάχιστα αριστερά και πίσω του, ενάμισι μέτρο περίπου από την γραμμή του τριπόντου. Ο Δράκος φυσικά δεν δίστασε... Τρίποντο με τη λήξη, αγκαλιές και χοροί, Γκα-Γιαν ένα κουβάρι, η Αυτοκρατορία δεν θα έπεφτε ποτε, ο Άρης βγήκε ανίκητος από μια ακόμη δύσκολη μάχη...
Φυσικά και η Δυναστεία του Άρη δεν ήταν παντοτινή, όπως μας φαινόταν εκείνη τη μέρα, μετά από αυτή την ανέλπιστη επιστροφή, ή, λίγες μέρες αργότερα, όταν, κερδίζοντας τον αποκαρδιωμένο ΠΑΟΚ στο 6ο παιχνίδι, κατακτούσε το 7ο συνεχόμενο τρόπαιό του. Η βραδιά εκείνη δεν αποτελούσε νέο ξεκίνημα, αλλά τον επιθανάτιο ρόγχο της πιο μεγάλης ίσως ομάδας που πέρασε ποτέ από την Α1... Την επόμενη χρονιά ο ΠΑΟΚ στεφόταν πρωταθλητής, νικώντας στον τελικό τον ...αναγεννημένο Ολυμπιακό του Ιωαννίδη, με την επόμενη μεγάλη δύναμη του ελληνικού μπάσκετ να παίρνει το "βάπτισμα του πυρός"... Μια ολόκληρη εποχή έκλεινε, μια νέα ξεκινούσε... Το παιχνίδι εκείνο όμως έχει μείνει στις καρδιές και τις αναμνήσεις όλων σαν ένα από τα ομορφότερα και συγκλονιστικότερα που διεξήχθησαν ποτέ σε τελικούς Α1.
Γράφτηκε στην ιστορία με τον ίδιο πιθανότατα ένδοξο τρόπο που επιφυλάσσεται από το μέλλον στη σημερινή απίστευτη μονομαχία...
Βρίσκετε να έχουν κοινά οι δυο αυτές γκραν γκινιόλ αναμετρήσεις???
Και οι δυο πάντως έληξαν με 86-85...
http://www.youtube.com/watch?v=bGn-IOBNw2c