QUOTE(Live strong @ Sep 13 2007, 10:28 )
Επειδή μου άρεσε η τοποθέτηση του κάτωθι αναφερόμενου δημοσιογράφου, σας παραθέτω το πιο κάτω άρθρο, απολαύστε το! 
"Oδοντιατρική επέμβαση, χωρίς αναισθησία" Αυτο ηταν ενα μονο ελαχιστο κειμενο απο αυτα που εγραψε ο Tim Warren. Τον παρακολουθω καιρο αυτον και ειναι "ωραιος" σε αυτα που λεει.
Να μια προχειρη μεταφραση απο μενα ολου του κειμενου του.
Φοβερο αρθρο(ιδιως στο τελος): Γραναδα, Ισπανια και δεν μπορουσα να κοιμηθω το βραδυ της Δευτερας. Λογω του περιβαλλοντος σε αυτο το καλοκαιριατικο απογευμα της ωραιας παλιας αυτης πολης, οπου οι κατοικοι και οι τουριστες γυροφερνουν στις καφετερειες εχοντας πληθωρα απο "tapas" καθως και κρυα "cervezas", απολαμβανοντας καλη παρεα και το απαλο αερακι απο την οροσειρα της Σιερα Νεβαδα.
Αλλα κυριως αυτο που με κρατουσε ξυπνιο ηταν η αναμνηση των χιλιαδων Ελληνων φιλαθλων που ειχαν γεμισει το Palacio de Deportes νωριτερα στην εναρξη του ευρωμπασκετ. Για 2 ωρες εδιναν και την ψυχη και την καρδια τους, υποστηριζοντας την εθνικη τους ομαδα, και καθως το κεφαλι μου ακουμπουσε το μαξιλαρι, μπορουσα ακομα να ακουσω τους δυνατους τους υμνους: "Ελλας, Ελλας".
Για εναν μπασκετικο σαν και εμενα, το ευρωμπασκετ ειναι παραδεισος: 2-3 παιχνιδια καθε μερα, που περιλαμβανουν μερικες απο τις καλυτερες ομαδες και παικτες. Και στο τελος της μερας εχεις στη διαθεση σου μια απο τις καλυτερες νυκτερινες ζωες σοτν κοσμο.
Ημουνα φανατικος οπαδος του ΝΒΑ. Ειμαι περηφανος που η πρωτη λεξη του γιου μου ηταν "dunk". Αλλα η πρωτη μου μερα στη Γραναδα επιβαιβαιωσε οτι ειχα ανακαλυψει τα τελευταια χρονια: Ξεχαστε το ΝΒΑ. Το ευρωπαικο μπασκετ ειναι απλα πολυ πιο απολαυστικο.
Ναι το ΝΒΑ ακομα βγαζει τους πιο ταλαντουχους παικτες --κανεις στο ευρωμπασκετ δεν συγκρινεται με τον Λεμπρον, τον Γουειντ ή τον Κομπε, παροτι μερικοι οπως ο Νοβιτσκι ή ο Παρκερ ειναι κοντα. Αλλα τελευταια ολο αυτο το ταλεντο των ΗΠΑ δεν μεταφραζεται σε καλο μπασκετ. Μπορει να ειναι ενα αμερικανικο σπορ, αλλα οι ΗΠΑ χανουν πολλες φορες τελευταια απο τους "international", και το ΝΒΑ εχει γινει μια μητροπολη της βαρεμαρας, σχεδον δεν μπορεις να παρακολουθησεις τα παιχνιδια.
Οντας ενας που παρακολουθει το σπορ απο πολυ κοντα τις τελευταιες 4 δεκαετιες, ειναι οδυνηρο να παρατηρω την πτωση του αμερικανικου μπασκετ. Ταλαντουχοι νεοι χωρις καμια αισθηση του πως παιζεται το παιχνιδι, γεμιζουν τα ροστερ των ομαδων του ΝΒΑ. Οι ευρωπαιοι παικτες αντιθετα, ειναι περισσοτερο φιλοσοφημενοι και καταλαβαινουν καλυτερα την ομαδικοτητα. Οι Ελληνες παικτες δειχνουν μια συνοχη που οι Αμερικανοι ουτε καν στα ονειρα τους μπορουν να τη δουν. Μπορουν να δουν εφιαλτες βεβαια για αυτη-- Οι ΗΠΑ εχασαν στο παγκοσμιο του 2006 απο την Ελλαδα.
Την περασμενη Τριτη, η Ελλαδα εδειξε το σθενος της ξανα: Νικησε τη Σερνικη ομαδα στην παραταση ακομη και οταν ενας απο τους αστερες της, ο Γκουροβιτς, εβαλε ενα απιστευτο καλαθι με τη ληξη. Αλλα η Ελλαδα δεν πτοηθηκε και πηρε το παιχνιδι και παραμενουν σε θεση να υπερασπισουν το πρωταθλημα, εκτος αν η οικοδεσποτες Ισπανοι συνεχισουν να νικανε βασιζομενοι στους πολλους ΝΒΑer που εχουν. Ενα απο τα μεγαλυτερα ειδωλα αυτης της μπασκετικα παθιασμενης χωρας, ακομα μεγαλυτερο και απο την star Penelope Cruz, ειναι ο Γκασολ παικτης των Γκριζλις. Η Ισπανια ειναι και οχι οι ΗΠΑ οι παγκοσμιοι πρωταθλητες οπως οι κατοικοι εδω συνηθως σου υπενθυμιζουν.
Οπως και οι αλλοι ευρωπαιοι, οι Ελληνες και οι Ισπανοι εχουν μαθει εδω και δεκαετιες απο τα σπουδαιοτερα μπασκετικα μυαλα--Red Auerbach of the Boston Celtics and North Carolina's Dean Smith μεταξυ αλλων, καθως και εχουν μελετησει κορυφαιους αμερικανους παικτες οπως ο Τζ.Γουεστ οπου η εικονα του,του τελειου jump shot διαδωθηκε σε ολη την ηπειρο. Επειτα αφαρμοσαν αυτη τη γνωση, εξελισσοντας την δικη τους φιλοσοφια του παιχνιδιου.
Αυτη ηταν η συμπεριφορα που ειδα βλεποντας το ευρωμπασκετ του 2003: Οι Λιθουανικη και η Ισπανικη ομαδα που εφτασαν στον τελικο, επαιζαν μπασκετ του παλιου ΝΒΑ--δινοντας την εξτρα πασα, κινουμενοι σωστα χωρις τη μπαλα. Αυτο ηταν το παιχνιδι που μεγαλωσα βλεποντας και το παιχνιδι που αγαπω. Το ομορφο μπασκετ του 80' στο ΝΒΑ, των Σελτικς και των Λεικερς, οπου τωρα παιζοταν απο παικτες ονοματι Σαρουνας και Αρβιντας και Χουαν Καρλος και Χορχε.
Για τους οπαδους, το ευρωπαικο παιχνιδι ειναι πολυ πιο διασκεδαστικο. Τα γηπεδα συνολικα ειναι περιπου μισα στο μεγεθος απο αυτα του ΝΒΑ καιτα παιχνιδια μικροτερα σε διαρκεια και εξελισσονται πολυ πιο γρηγορα. Δεν εχεις τους προπονητες να καλουνε ταιμ αουτ συνεχεια οπως στο ΝΒΑ. Και λατρευω την ισοτητα. Τα αστερια του ΝΒΑ παντα ειχαν ειδικη συμπεριφορα απο τους διαιτητες, αλλα στην ευρωπη οι διαιτητες δεν χαριζουν στους αστερες τιποτα. Οι σταρ της Ρωσιας Κιριλενκο και της Σερβιας Γιαριτς, και οι 2 ΝΒΑερς, υποκεινται στην ιδια μεταχειριση απο τους διαιτητες και τους συμπαικτες τους, και δεν διαμαρτυρονται.
Συγκρινετε τα αυτα και με το τροπο που το ΝΒΑ φερετε στους φιλαθλους του. Ποιος μπορει να αντεξει αυτες τις τιμες εισιτηριων? Βαλτε μεσα και τα τεραστια κοστη των εξτρας(concessions) που αγοραζει κανεις, και μπορεις να ταξιδεψεις στην Ευρωπη με το ιδιο ποσο που θα ξοδευες στο να δεις μερικα παιχνιδια του ΝΒΑ.
Οι παικτες στο ΝΒΑ συνηθως δειχνουν βαριεστημενοι. Και γιατι τοσες πολλες ομαδες σε βομβαρδιζουν με συνεχη βιντεο κλιπς, ποπ τραγουδια στο τερμα της εντασης, κραχτες με ενα μικροφωνο που διαταζουν τους οπαδους να κανουν θορυβο?
Δεν υπαρχει κανενας να λεει στο κοινο τι να κανει, εδω στην Ευρωπη. Το κεφι ειναι αληθινο και κολλητικο. Τα τραγουδια, οι υμνοι και τα κασκολ που ανεμιζουν ειναι παρμενα απο το ποδοσφαιρο, αλλα δεν παιρνεις και τη βια αυτου του σπορ(στην Ελλαδα και στην Ιταλια βεβαια πρεπει να προσεχουν καποιες φορες).
Παρακολουθεις και ζητωκραυγαζεις: Τι ωραια!
Αν με ρωτησεις, ειναι ακαταμαχητος συνδιασμος: Το μπασκετ οπως ηταν καποτε και η Ευρωπη οπως.... ητνα παντα.
Τον Ιανουαριο περασα μια εβδομαδα στη Μπολωνια, που ειναι γνωστη στην Ιταλια ως "Πολη του Μπασκετ" επειδη οι οπαδοι της πεθαινουν για τις 2 μεγαλες ομαδες της. Τα παιχνιδια ηταν αγωνιωδη και εντονα, η ατμοσφαιρα πανηγυρικη. Μετα πηγα σε ενα εστιατοριο αυτης της ωραιας πολης, γεματη διασπαρτα μνημεια εκατονταδων ετων, και εφαγα με την ψυχη μου ενα πιατο φρεσκα τορτελινια με φινα σαλτσα, συνοδευομενη απο τραγανο τοπικο σταφυλι.
Και θα προτιμουσατε ενα "Baconator" και σοκολατα απο τα Wendy's στο δρομο για το σπιτι, μετα απο ενα παιχνιδι των Γουιζαρντς?
Για εναν αιωνιο φιλο του μπασκετ, ειναι μεγαλη διαφορα. Την περασμενη Τριτη το βραδυ, μοιραστηκα ενα ταξι με 3 Ελληνες φιλαθλους που ακομα τραγουδουσαν μετα τη νικη της ομαδας τους επι της Σερβιας. Τα προσωπα τους ηταν βαμενα μπλε, και εμοιαζαν με Ελληνικες σημαιες που μιλουσαν. Ενας θαυμασιος φιλαθλος ονοματι Νικος, ενας τυπωτης απο την Αθηνα, μου ειπε οτι ηταν μελος ενος γκρουπ 18 ατομων απο Ελλαδα που ταξιδεψαν στην Ισπανια. Ηταν το 5ο του ευρωμπασκετ ειπε περηφανα.
Του ειπα οτι οι Ελληνες φιλαθλοι με ειχνα συναρπασει λογω του παθους και του κεφιου τους για το αθλημα και τη χωρα τους. "Μα φυσικα!" ειπε ο Νικος. "Ειναι ο μονος τροπος να παρακολουθησεις μπασκετ."
Αυτος και οι αλλοι με καλεσαν να παω μαζι τους στο ματς της Τεταρτης απεναντι στη Ρωσια. Κολακευτηκα αλλα αρνηθηκα λεγοντας οτι δεν ξερω Ελληνικα. Επεμεναν ετσι και αλλιως. "Ε ειπα, θα μπορουσα να φωναζω απλως Ελλας, Ελλας".
Ο Νικος με το μπλε προσωπο χαμογελασε και εβαλε το χερι του στον ωμο μου. "Θα σου φυλαξω μια θεση", Ειπε.
Η ο Αμερικανος μπερδεψε το Φιλιππος με το Σωκρατης ή ο Συριγος του ειπε ψεμματα οτι τον λενε Σωκρατη 
Χαίρομαι γιατί γνωρίζουν έτσι οι ξένοι τους καλούς, υγιείς Έλληνες φίλους του αθλητισμού και όχι τους Τσουκαλάδες και Σια
Πρωτοφανες! Καθως συνηθως με πιανει το πρωι της ημερας του αγωνα.... 
