Τι είναι αυτό που σε κάνει να θεωρείσαι ο καλύτερος παίκτης στον Κόσμο? Είναι τα πρωταθλήματα και τα MVPs? Είναι η αναγνώριση του κόσμου? Ειδικά όταν δε μιλάμε για μια συγκεκριμένη χρονιά, που όπως έρχεται, έτσι φεύγει και το κριτήριο είναι απλό: σκαλίζεις την πορεία των ομάδων, τα βραβεία και τα στατιστικά των παικτών σε μια 9μηνη-12μηνη έστω, περίοδο για να αποφασίσεις με ορισμένα μη εξαιρετέα και γενικώς αποδεκτά κριτήρια ,αλλά και την υποκειμενική βαρύτητα που μεταφράζουν σε όρους αξίας για σένα τα προσωπικά επιτεύγματα.

Ποιος να είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο σήμερα? Είναι ο Steph Curry, που μπορεί να ξεσηκώσει έναν 80χρονο μπασκετόφιλο, πιο εύκολα κι από πόζες της Tash Oakley. Ή μήπως ο Russell Westbrook που έκανε τον Isiah Thomas να πει ότι είναι ότι πιο κοντινό στον Jordan έχει δει σήμερα.

Η είδηση πέρασε λίγο στα αζήτητα. Ο Lebron, λέει, καταφέρνει κάτι που για πρώτη φορά μετά το 1966, έχει να συμβεί: πέντε συνεχόμενες παρουσίες σε Τελικούς ΝΒΑ. Μιλάμε για τη θρυλική ομάδα των Celtics εδώ.

Το ρεκόρ γίνεται ακόμα πιο ιδιαίτερο, αφού έρχεται με παρουσίες σε δύο διαφορετικές ομάδες. Ένα σπάνιο επίτευγμα, που λίγοι παίκτες έχουν καταφέρει ούτως ή άλλως. Προφανώς ο Lebron είναι και ο μοναδικός έως τώρα που κάνει το σερί των πέντε με δύο διαφορετικές. Δεν είναι παράξενο επομένως να προβληματίζεσαι εάν η ερώτηση της εισαγωγικής παραγράφου δεν είναι απόλυτα αντιπροσωπευτική σε σχέση με το βαθύτερο νόημα της συζήτησης για τον καλύτερο στον κόσμο σήμερα. Μήπως τελικά αποτελεί την αρχή για μια συζήτηση που δεν έχει κορυφωθεί ακόμα; Που με τη σειρά της θα δώσει την αφορμή για να πάει στη γνωστή συζήτηση που πάει κι έρχεται όταν ξεκινάει το παιχνίδι της σύγκρισης για τον Όλων των Εποχών.

Κάπου εδώ όμως να αναφερθούμε στη λέξη που αναμφισβήτητα σημάδεψε τη χρονιά που διανύουμε και τη μετέτρεψε από μια χρονιά που ξεκινούσε με φιλοδοξίες για έναν μέσο φίλαθλο, σε μια πολύ μέτρια και με μικρές εστίες ενδιαφέροντος σαιζόν: Τραυματισμοί. Τα ονόματα πολλά: Durant, George, Howard, Kobe, Bosh, Melo με μεγάλα διαστήματα απουσίας, αν όχι έξω για όλη τη χρονιά, επηρέασαν το επίπεδο ανταγωνιστικότητας σε σημαντικό βαθμό. Για πρώτη φορά φέτος ακουγόταν τόσο πολύ ως buzz, η σκέψη να γίνει ανακατάταξη στο playoff seeding. Ανεπίσημα. Στη Δύση τα πράγματα παραδοσιακά ήταν δύσκολα για όλους. Ωστόσο στην Ανατολή δεν ξεχώριζε κάποια ομάδα ιδιαίτερα. Και αφού οι Bulls δεν κατάφεραν να πάρουν το Game 4 εκείνης της σειράς, οι Hawks εύκολα ή δύσκολα θα λύγιζαν απέναντι σε μια πιο σκληρή ομάδα. Οι Cavs του Lebron τους πέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες, κι αφού ο Horford βοήθησε να λείψει από το πιο κρίσιμο παιχνίδι της ομάδας του φέτος.

Πολύ συζήτηση γίνεται για την ποιότητα του ρόστερ των Cavs. Το υποτιμάς πολύ η αλήθεια είναι. Υπάρχει ένα κρίσιμο test. Αν μπορείς να εξαιρέσεις το όνομα του LeBron από τα υπόλοιπα, κοιτώντας αυτά με τον Love μέσα, και με την υπόθεση ότι βρισκόμαστε στην αρχή της χρονιάς, συγκρίνεις με τα ρόστερ των υπόλοιπων ομάδων, έτσι όπως τελείωσαν τη χρονιά. Η ερώτηση είναι μέχρι που πιστεύεις ότι θα τερμάτιζαν στην Ανατολική Περιφέρεια? Να μαντέψω πάνω από τους Celtics με IT2 μέσα από την αρχή? Γιατί πώς μπορεί να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί οι αξιόλογοι μεν παίκτες, αλλά πολύ άπειροι σε νοοτροπία «whatever it takes to win it» και ένας rooky προπονητής, θα μπορούσαν να καταλήξουν ως ένα σύνολο ομάδας με ταυτότητα και στόχο (playoffs?, έτσι γενικά?) Μια 7η -8η θέση στην κανονική διάρκεια μπορεί και να ήταν overachieving.

Όλοι ξέρουμε ποια είναι η συνέχεια της προηγούμενης παραγράφου. Ότι ο Lebron σμίγει με την υπόλοιπη ομάδα και γίνεται κάτι σαν το αλάτι στο φαγητό, το μπέκη πάουντερ στο κέηκ κοκ… Είναι ένα από τα effects που ένας superstar παίκτης θα φέρει στην ομάδα, λόγω ταλέντου έτσι κι αλλιώς. Στην περίπτωση του Lebron συνοδεύεται με αυτό που κουβαλάει μαζί του μετά από εκείνον τον αποκλεισμό από τους Celtics στον τελευταίο -πριν κατέβει Miami, αγώνα του με τους Cavs τότε. Η φράση που έπαιζε τότε στην συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα ήταν «I just want to win». Αυτό είναι το στοιχείο για το οποίο ξεχωρίζουν οι πραγματικοί μεγάλοι παίκτες από τους καλούς: παίρνεις μια ομάδα που μπαίνει-δε μπαίνει playoffs και ξαφνικά γίνεται contender.

Ηγεσία: το σημαντικότερο άυλο που υπάρχει στις μεγάλες προσωπικότητες. Μετά τις σφαλιάρες στην αρχή της χρονιάς και το κακό ξεκίνημα των Cavs, ήταν η ώρα του Lebron να δείξει με την εμπειρία του πώς πρέπει να δουλέψει όλο αυτό που θα ήθελε κάποια στιγμή να λέγεται μπασκετική ομάδα με προοπτική. Αυτοκριτική για την άμυνα που έπαιζαν, για την κίνηση στην επίθεση και το κακό ρεκόρ στο ξεκίνημα, τα πράγματα αρχίζουν και βράζουν. Για τον Lebron από εκεί που όλα ήταν στρωμένα με ένα σύστημα και με πλάνο σε άμυνα κι επίθεση (βλ. Spoe's –Heat), έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος. Μετά τον αγώνα με τους Jazz, όπου ο Kyrie δεν είχε ούτε μία ασίστ, ο Lebron του έκανε ξεκάθαρο ότι δε θα επιτρέψει να επαναληφθεί. Τον Φλεβάρη κι ενώ οι αιτιάσεις του σχετικά με την αμυντική ικανότητα της ομάδας έχουν επικοινωνηθεί έρχονται ο Mozgov με τον Shumpert να προστεθούν στο mix. Πριν ακόμα το trade του Mozgov είχα πει ότι οι Cavs προλαβαίνουν να σώσουν τη χρονιά με μια-δυο διορθωτικές κινήσεις. Τον Μάρτιο o Lebron βγαίνει δημόσια και κράζει τον Love στα social media απαιτώντας του να μπει επιτέλους στο κλίμα της ομάδας και να συνεισφέρει. Αγαθά κόποις κτώνται.

Για την πορεία στα playoffs ήδη έχουν γραφτεί πολλά. Κυρίως ότι οδηγεί την ομάδα έχοντας ήδη στους τρεις πρώτους γύρους 27.6 πόντους, 10.4 ρ, 8.3 ασ., 1.3 τ. και 1.8 κλ. Τεράστια νούμερα, που μόνο από τον Big O έχουμε ακούσει να κάνει σε αυτές τις κατηγορίες. Η έξοδος του Love και ο τραυματισμός του Irving δεν άφηναν περιθώρια για πολλές επιλογές: υπάρχει μόνο το take over. Παίρνει σε usage% όσο μερίδιο δεν έχει πάρει ποτέ σε ομάδα του (κοντά στο 34%) σε αυτά τα playoffs με Iversonική αποτελεσματικότητα. Με το κακό 43% στα σουτ και τα 4.4 λάθη κάνει τη χειρότερη του χρονιά από άποψη efficiency, κάτι απόλυτα δικαιολογημένο από τις συνθήκες. Ακόμα κι έτσι όμως το αποτέλεσμα που έρχεται είναι η νίκη. Μέχρι στιγμής στο Eastern Teams vs Lebron, έχουμε ξεκάθαρο νικητή, όπως λιγο-πολύ αναμενόταν από τις συζητήσεις μας ότι θα κατέληγε.

Στις δηλώσεις του φαίνεται να απολαμβάνει την επιτυχία της κατάκτησης της Περιφέρειας με μια άπειρη ομάδα μετά από σκληρή δουλειά. Φαίνεται συγκρατημένος, ψύχραιμος και υπομονετικός για αυτό που ακολουθεί. Στην παρουσίαση του Βραβείου πριν λίγες μέρες απαντώντας στον Ernie σχετικά με τους στόχους από εδώ κι έπειτα τόνισε ότι πιστεύει ότι οι Cavs μπορούν να φτάσουν ως το τέλος , ότι υπάρχει η θέληση και η αποφασιστικότητα για τον Τίτλο.

Τον ρώτησαν πώς νιώθει μετά τον αγώνα με τους Hawks: Τι πιστεύει ο ίδιος? Η ιδέα για ένα Πρωτάθλημα στο Cleveland εξακολουθεί να ακροβατεί στο μυαλό μου εάν πρόκειται για μια βαθιά εμμονή από όνειρο της παιδικής ηλικίας του Lebron ή εάν μπορεί να γίνει το απόλυτο μπασκετικό quest για πολύ τολμηρούς αθλητές.

Στο φετινό του εγχείρημα, ενέπνευσε τους νεότερους ηλικιακά και άπειρους συμπαίκτες του στην ιδέα για κάτι ξεχωριστό. Ο μπροστάρης αυτής της ομάδας και πιθανότητα της αρχικής έμπνευσης για Πρωτάθλημα στο Cleveland, σε κάθε στιγμή, δήλωση ή συνέντευξη τύπου μιλάει ως πατέρας μιας άλλης δικής του οικογένειας με παιδιά τον J.R. Smith, τον Tristan Thompson και τον Dellavedova.

Άσχετα με το αν έρθει ή όχι το Πρωτάθλημα, σύντομα ή αργά, οι πέντε συνεχόμενες παρουσίες σε Τελικούς και ο τρόπος με τον οποίο φέτος έφτασε στη πέμπτη, είναι ένα ακόμα επιχείρημα που με υποστηρίζει, όχι μόνο να δώσω την ψήφο μου για τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, αλλά και για τον παίκτη της δεκαετίας, περισσότερο όμως με βοήθησε να διαπιστώσω ότι αυτή την περίοδο διανύουμε την εποχή του Lebron, όπως κάποιοι από εμάς είχαμε ζήσει την εποχή του Jordan και οι παλιότεροι του Magic, του Wilt και του Russell. Είναι κάτι μεγαλύτερο από τα ατομικά βραβεία. Η διαπίστωση έρχεται καθώς περνούν τα χρόνια όταν καταλαβαίνεις ότι η τράπεζα με τις σωρευμένες διακρίσεις, έχει αρχίσει να μαζεύει τόσο όγκο, που χρειάζεται να κατατεθούν στο μεγαλύτερο σεντούκι της Ιστορίας του ΝΒΑ για να χωρέσουν πια, εκεί δίπλα στους Μεγάλους Θρύλους του αθλήματος.