Η ζωή παίζει άσχημα παιχνίδια σε κάποιους ανθρώπους. Ενώ τους δίνει απλόχερα το ταλέντο και τις δυνατότητες να το αξιοποιήσουν όπως θέλουν, στέλνει στο δρόμο τους εμπόδια αξεπέραστα που βάζουν σε δοκιμασία την υπομονή και τα νεύρα. O Grant Hill ας πούμε. Είχε όλα τα εχέγγυα, να γίνει ένας σούπερ-σταρ του ΝΒΑ, ένας παίκτης που θα τον μνημόνευαν οι επόμενες γενιές. Και όμως, αυτό το σπουδαίο ταλέντο, που μπορεί να παίξει από το 1 ως το 3 με την ίδια άνεση, έχει το παράπονο ότι η τύχη του στέρησε τη δυνατότητα να γίνει θρύλος. Όχι βέβαια ότι η καριέρα του δεν είναι αξιοσέβαστη (άλλοι θα ήταν ευχαριστημένοι αν έκαναν ακόμα και τα μισά) αλλά αν ο αριστερός του αστράγαλος δεν τον ταλαιπωρούσε τόσο, ίσως να είχαμε να κάνουμε με ένα μπασκετικό φαινόμενο, έναν παίκτη που θα κάλυπτε το κενό το Michael Jordan. Το τεράστιο αθλητικό ταλέντο του το κληρονόμησε από τον πατέρα του Calvin Hill που έκανε μεγάλη καριέρα στο ΝFL κερδίζοντας μάλιστα τον τίτλο του Offensive Rookie of the Year το 1969. Τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε στο Τέξας ο Grant, o οποίος διάλεξε άλλο άθλημα για να γράψει ιστορία. Το μπάσκετ. Όταν η καριέρα του πατέρα του τελείωσε, ο μικρός Grant μετακόμισε με την οικογένειά του στο Reston της Virginia όπου άρχισε να ξεδιπλώνει το πλούσιο ταλέντο του στο South Lakes High School. Oταν ήρθε ώρα να επιλέξει κολλέγιο οι γονείς του διαφώνησαν. Η μητέρα του, η οποία στα φοιτητικά της χρόνια μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο με τη Hillary Clinton, προτιμούσε το Georgetown University, ο πατέρας του ήθελε τον Νοrth Carolina. O Hill προτίμησε να τους δυσαρεστήσει και τους δύο επιλέγοντας το Duke. Ηταν μία καταπληκτική επιλογή.

Για το κολλεγιακό μπάσκετ ο Hill είναι ένας θρύλος καθώς στα τέσσερα χρόνια παρουσία του στο Duke ο άνθρωπος τα έκανε όλα. Ξεκίνησε με δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα το 1991 και το 1992 (το Duke ήταν το πρώτο κολλέγιο που πήρε δύο σερί τίτλους μετά το UCLA το 1973), συνέχισε με το βραβείο του καλύτερου αμυντικού το 1993 και τελείωσε με μία ακόμη παρουσία στους τελικούς του 1994 όταν το Duke έχασε τον τίτλο από το Αrkansas. Tα νούμερα του προκάλεσαν ίλιγγο. Εγινε ο πρώτος παίκτης της Atlantic Coast Conference που ξεπέρασε στην καριέρα του τους 1900 πόντους, τα 700 ριμοπάουντ, τις 400 ασίστ και τα 200 κλεψίματα. Στο Duke εκτίμησαν τόσο πολύ το ταλέντο του και την προσφορά του που απέσυραν τη φανέλα του με το Νο 33.

Στο draft του 1994 επιλέγεται στο Νο 3 από τους Detroit Pistons και όλοι μιλούν πλέον ανοιχτά για τον διάδοχο του Michael Jordan ο οποίος εκείνη την περίοδο είχε αποσυρθεί προσωρινά. Η παρουσία του Hill στην πρώτη του χρονιά στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ ενισχύει τους ισχυρισμούς. Τελειώνει τη σεζόν με 19.9 πόντους, 6,4 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 48% ευστοχία στα σουτ εντός παιδιάς. Όχι και άσχημα. Οι υψηλού επιπέδου επιδόσεις του χαρίζουν το βραβείο του rookie of the year το οποίο πάντως μοιράζεται με τον Jason Kidd, Νο 2 στο draft τo 1994. Mία μεγάλη καριέρα διαφαινόταν στον ορίζοντα όπου πάντως δεν είχε κάνει ακόμα την εμφάνισή του ο εφιάλτης τον τραυματισμών.Το καλοκαίρι του 1996 ο Hill ενισχύει την Dream team 3 η οποία κατακτά, με επίδειξη δύναμης, το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Aτλάντα. Στο ΝΒΑ τα νούμερά του σταδιακά ανεβαίνουν, όμως οι Pistons δεν βρίσκουν το δρόμο για τις διακρίσεις. Την περίοδο 1999-2000 o Ηill δείχνει πιο ώριμος από ποτέ. Σκοράρει με συνέπεια (25, 8 πόντοι), αρπάζει ριμπάουντ (6,6) και κάνει ευτυχισμένους τους συμπαίκτες του αν και δεν είναι γκαρντ (5.2 ασίστ). Η, σχεδόν μοιραία, για την καριέρα του στιγμή έρχεται στις 15 Απριλίου του 2000 σε ένα από τα τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου με αντίπαλο τους Sixers. Ο Ηill παθαίνει εξάρθρωση στον αστράγαλο και μία μεγάλη περιπέτεια έχει μόλις αρχίσει. Παρά το γεγονός ότι η ζημιά είναι σοβαρή, ο ηγέτης των Pistons σφίγγει τα δόντια και ενισχύει την ομάδα στον πρώτο γύρο των play-offs με αντίπαλο τους Heat. Ανώφελος κόπος. To Detroit «σκουπίζεται» από το Miami με 3-0 και ο Hill καταρρέει στο δεύτερο παιχνίδι.

Χειρουργείο και ξανά χειρουργείο

Οι Pistons φροντίζουν να ξεφορτωθούν γρήγορα τoν Ηill και προχωρούν σε μία ανταλλαγή που τα επόμενα χρόνια θα αποδειχθεί σούπερ πετυχημένη. Ανταλλάσουν τον τραυματία παίκτη τους με τους Chucky Atkins και Βen Wallace δημιουργώντας σιγά-σιγά μία πρωταθλήτρια ομάδα. Στο Orlando ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος αφού πίστευαν ότι ο Hill και ο Tracy McGrady θα οδηγήσουν την ομάδα στη Γη της Επαγγελίας. Όμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Ο Ηill, ο οποίος είχε ήδη υποβληθεί σε μία μικροεπέμβαση στον αριστερό αστράγαλο τον Απρίλιο του 2000, αποφασίζει να ξαναμπεί στο χειρουργείο τον Ιανουάριο του 2001 αφού οι ενοχλήσεις δεν υποχωρούσαν. Με όλη αυτήν την ταλαιπωρία έπαιξε μόλις 4 παιχνίδια με τους Magic τη σεζόν 2000-2001. Αναρρώνει για 9 ολόκληρους μήνες στους οποίους μοιάζει με θηρίο μέσα στο κλουβί. Επιστρέφει κανονικά για τη σεζόν 2001-2002, κάνει καλά παιχνίδια στην αρχή με 5 double-double αλλά στα τέλη του Νοέμβρη οι πόνοι αρχίζουν και πάλι να τον ενοχλούν. Η συνέχεια μοιάζει με κακό όνειρο. Εξετάσεις, διάγνωση για νέα ζημιά και νέο χειρουργείο. Το ίδιο έργο επαναλαμβάνεται την αμέσως επόμενη χρονιά. Δυνατό ξεκίνημα με 20άρες στο σκοράρισμα, νέοι πόνοι και νέα αποχή μέχρι το τέλος της σεζόν. Οι Κασσάνδρες άρχισαν να προβλέπουν πρόωρο τέλος στην καριέρα του.

Ο Hill περνάει και πάλι το κατώφλι του χειρουργείου το Μάρτιο του 2003 και οι γιατροί αποφασίζουν να εφαρμόσουν νέες θεραπείες. Του τοποθετήθηκε ειδικό μόσχευμα στον αστράγαλο το οποίο βοηθάει το κόκκαλο να «δένει» πιο γρήγορα και σταθερά. Πέντε ημέρες μετά την επέμβαση τον Hill τον περιμένουν ακόμη χειρότεροι εφιάλτες. Προσβάλλεται από σταφυλόκοκκο, ανεβάζει 40.5 πυρετό και σώζεται χάρη στην έγκαιρη διακομιδή του στο νοσοκομείο. Χρειάστηκε να πάρει 6 μήνες ενδοφλέβια αντιβιοτικά για να συνέλθει. Φυσικά για μπάσκετ ούτε λόγος. Η σεζόν 2003-04 κύλησε χωρίς τον Hill στα παρκέ
Ο Grant δεν το βάζει κάτω. Μετά από τέσσερα χειρουργεία και ενώ βαδίζει ήδη στα 33 αποφασίζει να επιστρέψει. Και η τύχη δείχνει να του χαμογελάει. Χάνει μόλις 14 παιχνίδια τη σεζόν 2004-05 κατά την οποία σκοράρει 19,7 πόντους και δείχνει, μετά από 4 χρόνια περιπέτειας, και πάλι δυνατός. Όμως εκεί που λέει δόξα τω Θεώ, αναφωνεί και πάλι βοήθα Παναγιά. Νέος τραυματισμός την επόμενη σεζόν συν ένα πρόβλημα κήλης και η χρονιά χαμένη. Επαιξε μόλις 21 παιχνίδια.

Το καλοκαίρι του 2006 οι φήμες οργιάζουν στο ΝΒΑ. «Ο Ηill σταματάει, δεν αντέχει άλλο». Είναι μία λογική σκέψη για έναν 35χρονο παίκτη που έχει χρήματα να ζήσει άνετα στην υπόλοιπη ζωή του και που αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα τραυματισμών. Όμως και πάλι διαψεύδει αυτούς που τον στέλνουν πρόωρα στη σύνταξη. Επισκέπτεται ειδικούς στο Βανκούβερ οι οποίοι του περιποιούνται όσο μπορούν καλύτερα τον ταλαιπωρημένο αριστερό του αστράγαλο. Και φέτος βλέπουμε τον καλύτερο Hill τις τελευταίας εξαετίας. 15,1 πόντοι, 3.8 ριμπάουντ, 2,5 ασίστ και πολύτιμο απόσταγμα εμπειρίας που δεν μπορεί να μετρηθεί με αριθμούς.

Ο 35χρονος Τεξανός, να χτυπήσουμε ξύλο, φαίνεται ότι έχει κερδίσει οριστικά το στοίχημα με τον εαυτό του. Θα τελειώσει την καριέρα του, όρθιος και αξιοπρεπής στα παρκέ και όχι στο σπίτι του υποφέροντας από πόνους. Γι’ αυτόν το μόνο που έχει σημασία είναι να βρίσκεται μέσα στο γήπεδο και να παίζει, νικώντας μία και καλή τους δαίμονές του.



*Στα…ντουζένια του, το 1997 έκανε τρία συνεχόμενα triple-double. Eίναι ο μοναδικός από τους παίκτες που παίζουν ακόμα στη Λίγκα που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο.


www.contra.gr

πραγματικα πολυ καλο αφιερωμα μπραβο

A, το μάθανε;
Εν πάση, ο Χιλ ήταν ίσως τοπ-5 στο πρωτάθλημα το '96 και το '97 (περισσότερο το '97). Την εποχή του, δεν του δίναν και πολλοί σημασία, απορροφημένοι από την πορεία του Τζόρνταν, ενώ αντιθέτως σήμερα πολλοί τον υπερτιμούν, λέγοντας ότι θα τον επέλεγαν πάνω από οποιονδήποτε σημερινό περιφερειακό παίχτη. Μάλλον θα διαφωνήσω, δεδομένης της φτωχής σε διάρκεια και διακρίσεις παρουσίας του στα πλέι οφ. Σύμφωνοι, δεν είχε την ομάδα, αλλά μήπως το ίδιο δε συμβαίνει και με πολλούς άλλους μεγάλους παίχτες; Αν θες να ξεχωρίσεις πραγματικά, πρέπει είτε να οδηγήσεις μια ομάδα του Άριστα 8-10 στο 10 είτε να οδηγήσεις μια ομάδα του 3-4 στο 5-7.

Ξεχασαν να αναφερουν οτι εκτος των άλλων..ο Grant Hill πίνει Sprite!! Αυτη η διαφήμιση μου'χει μείνει..

Μην το γελάς καθόλου...γιατί εκείνη την εποχή...εγώ σαν πιτσιρικάς,λόγω της λατρείας μου στον Γκράντ...έπινα συνέχεια Sprite!!!! Η κόκα κόλα...ήταν το αντίπαλο δέος....και έκανα 5 χρόνια να την βάλω στο στόμα μου!!!! Αν θέλετε το πιστεύετε.

Πώς μου είχε ξεφύγει αυτό το άρθρο?
Πολύ ωραίο, μπράβο Άρη.

Κρατάω αυτό:

καλα δεν ειναι και δικο μου
ειναι οντως ωραιο κειμενο, λογικα ο μαγουλας θα το εγραψε...


και κατι ακομα για την sprite. ρε ginobili η sprite της coca cola ειναι, τσαμπα την ειχες κοψει

Ναι ρε!!! χαίρω πολύ.... αλλά τότε πιτσιρικάς,δεν το έβλεπα έτσι(συμφέροντα εταιρειών)...είναι όπως κάποτε,στο ΣΕΦ που στο παρκέ είχε την κοκα κολα...και στο ΟΑΚΑ την sprite (Ολυμπιακός-Παναθηναικός) στα πλέι όφς...

πολυ καλο αρθρο .............μεγαλος παικτης!!!

Έχει σχεδόν χρόνο που έχει γραφτεί και όντως μου άρεσε πάρα πολύ οταν το διάβασα.Εκτενέστερο άρθρο για τον Hill είχε το SLAM προ 2 μηνών καθώς και συνέντευξη.Πολύ μεγάλος άθλητης,μπράβο που μετά απο τόσες ατυχίες το λέει ακόμα η καρδιά του...