Ηρθε η ωρα να μιλησουμε και λιγο για ιστορια... Για τους πολλους ισχυει το εξης (φυσικα οσοι ασχολουνται λιγο παραπανω απο τον μεσο φιλαθλο θυμουνται πολλα περισσοτερα) :
1940' s - μικρη περιοδος... μολις τρεις σεζον παιχτηκαν...
1950' s - λεικερς
1960' s - σελτικς
1980' s - σελτικς και λεικερς
1990' s - μπουλς
Θα αναρωτιεστε που ειναι η δεκαετια του 70... Το ABA ηταν στα τελευταια του και τεσσερεις ομαδες μετακομισαν στο ΝΒΑ και μαζι τους και μερικοι μεγαλοι παικτες... την περιοδο αυτη λοιπον το σηκωσανε 8 διαφορετικες ομαδες, οι περισσοτερες απο καθε αλλη δεκαετια, και καμια δεν εκανε το back-to-back. Καμμια δεν συνδεσε το ονομα της με την περιοδο αυτη. Αλλοι λενε οτι ηταν η καλυτερη περιοδος του ΝΒΑ και αλλοι η χειροτερη... Οι λογοι ειναι παρα πολλοι και οποιον και να ρωτησετε θα σας πει τα δικα του...
Ε λοιπον ηρθε η ωρα να πειτε και ΕΣΕΙΣ τα δικα σας ! ΜΠΟΡΕΙΤΕ !

Αναλυτικα οι πρωταθλητες :
1979 Seattle Supersonics
1978 Washington Bullets
1977 Portland Trail Blazers
1976 Boston Celtics
1975 Golden State Warriors
1974 Boston Celtics
1973 New York Knickerbockers
1972 Los Angeles Lakers
1971 Milwaukee Bucks
1970 New York Knickerbockers

Μπορεί κανείς ότι είναι η πιο απρόβλεπτη, αλλά από συνολικό επίπεδο, επιφυλάσσομαι...

Στην κορυφή των παιχτών υπήρχε ο Τζαμπάρ, ενώ πιο πίσω υπήρχαν πολλοί που συνωστίζονταν για το Νο2: Χάβλιτσεκ, Έρβινγκ, Μπάρι, Χέιζ, Κάουενς, Γουεστ (έπαιξε λίγο), Τσάμπερλεν (επίσης), Γκέρβιν, Φρέιζιερ. Συν τοις άλλοις, υπήρχε το ΑΒΑ, το οποίο μπορεί να έσβησε γρήγορα, αλλά δεν είναι λίγο να κλέβεις ταλέντο επί 6 χρόνια (υποθέτοντας ότι η δεκαετία ξεκινά το 1970-71). Ο Γκέρβιν έπαιζε εκεί, ο Τζούλιους Έρβινγκ (ο οποίος και θα πάρει την ψήφο μου για το Νο2 της δεκαετίας) το ίδιο, όπως και οι Μόουζες Μαλόουν (νεαρός), ο Κάννινχαμ και ο Ρικ Μπάρι, ο οποίος πέρασε εκεί μερικά από τα καλύτερα χρόνια του.

Αυτό που δε με πείθει είναι ότι δεν είχαμε κάποια σταθερή μονομαχία που πραγματικά να συνήρπαζε από κάθε άποψη...Το ξεκίνημα της δεκαετίας έφερε μερικές πραγματικά μεγάλες ομάδες στο προσκήνιο, αλλά σταδιακά υπήρξε πτώση στο επίπεδο, με μπόλικους κομήτες: Γουόριορς, Μπλέιζερς, Σανς, αλλά και οι σταθερότεροι Σέλτικς του '76 (σόρι , morfi, αλλά, πώς να το κάνουμε, δεν ήταν και οι καλύτεροι Σέλτικς που έχουμε δει), οι Μπούλετς, οι Σόνικς, όλες αυτές οι ομάδες έφτασαν στους Τελικούς, αλλά καμιά από αυτές δεν πρόκειται ποτέ να δει το όνομά της ανάμεσα στις κορυφαίες όλων των εποχών. Η κλασικότερη ομαδική μονομαχία της εποχής ήταν Νικς-Μπούλετς, με συνήθεις νικητές τους πρώτους. Ήταν σκληρές σειρές, αλλά, επειδή το ΝΒΑ είναι κατά μεγάλο βαθμό διαφήμιση και προβολή, δεν είχαν τον υπεραστέρα, που θα προσέλκυετα πλήθη, όπως οι εποχές των Τσάμπερλεν-Ράσελ και Μάτζικ-Μπερντ. Ήταν περισσότερο σαν τα 90'ς, με τον Τζαμπάρ από ατομικής άποψης στη θέση του Τζόρνταν, χωρίς όμως να έχει πάντα τις κατάλληλες ομάδες για να ξεχωρίζει εξίσου και σε ομαδικό επίπεδο. Συν τοις άλλοις, ο Τζόρνταν ήταν γκαρντ και είχε τα αθλητικά προσόντα και τη φαντασία που απαιτούντο για να προσελκύει κόσμο από κάθε πολιτιστικό επίπεδο, ακόμη και χωρίς να έχει μεγάλο ατομικό ανταγωνισμό, ενώ ο Καρίμ, με τα 2,20 και τις ραβέρσες ήταν για τους φονταμενταλιστές μπασκετικούς και τους μασώνους !

Η αγαπημένη μου εποχή παραμένουν τα 80'ς, ακολουθούμενα από τα 60'ς. Η δεκαετία του '70 μάλλον πρέπει να μονομαχήσει με αυτήν του '90 για την επόμενη θέση.


ΥΓ. Περιμένω κι εσύ να μου πεις ποια δεκαετία θεωρείς την ανώτερη όλων.

Ώρες ώρες με εκπλήσσεις morfi.

Εγώ τα 90s έζησα, αυτά μου αρέσαν.
Αλλά αν μου έλεγαν να διαλέξω σε ποιά εποχή θα ζούσα, θα διάλεγα τα 80s από περιέργεια για το μπάσκετ τότε και λόγω μουσικού γούστου (όχι πάντως ντυσίματος και γενικότερου στυλ) .

Αυτό που μου έκανε εντύπωση από εικόνες που έχω δει από εκείνη την εποχή, είναι ότι είδα τις περισσότερες άδειες κερκίδες που έχω δει σε παιχνίδια ΝΒΑ.

Από την άλλη, όμως, αν δεν κάνω λάθος αυτή τη δεκαετία ήταν που το slam dunk άνθησε και αναπτύχθηκε έτσι ώστε να το πάρει από το χεράκι ο Τζόρνταν τα επόμενα χρόνια και να το παραδώσει στους τωρινούς αεροπόρους...
Τότε μάλιστα πρωτοκαθιερώθηκε και ο διαγωνισμός καρφωμάτων.

Δεν μου αρεσει να φτιαχνω λιστες με αριθμους στα πλαγια και να λεω "1 - αυτος, 2 - ο αλλος". ποοοοοοοοο λιστες με αριθμους στα πλαγια, "1 - αυτος, 2 - ο αλλος"... μου αρεσε... Οχι μονο για τα 70's αλλα και γενικα για το ΝΒΑ. Προτιμω να βαζω παικτες και να λεω πως η σειρα ειναι τυχαια...


Αλλα και να εβαζα αριθμους δεν θα εβαζα ποτε τον τζαμπαρ στο 1. (ανακατευτηκες τωρα λιγο ε? )
Απλα θα προσθεσω... μπομπ λοβ, ντειβ μπινγκ, μπιλλι κανινχαμ, ντενιζ τζονσον, μπιλ γουολτον, νορμ βαν λιερ (εδω θα εισαι σιγουρα αντιθετος... ), πιτ μαραβιτς, τσαρλι σκοτ (παρατραβηγμενο και αυτο) , παρα πολυ καλος ηταν ο τζεοφ πετρι, σπενσερ χειγουντ, μπομπ λανιερ, τζαμμαλ γουιλκς, τζορτζ μκγκινις, νειτ θερμοντ, μπιλ γουολτον και ο μεγαλος αλλα υποτιμημενος μπομπ νταντριτς. Και πες μου.. ΕΞΗΓΗΣΕ ΜΟΥ... πως αφησες τον μακκαντου εξω? αυτον παιζει και να τον εβαζα στην κορυφη... Αυτοι και πολλοι αλλοι που δεν μουερχονται αυτην την στιγμη...

Οσο για τις μονομαχιες υπηρξαν μερικες αξιομνημονευτες οπως νικς - μπουλετς οπως ειπες, λεικερς - νικς που για μενα ειναι πολυ σημαντικη διοτι, η κυριαρχια των σελτικς μολις ειχε τελειωσει και κατι επρεπε να τονωσει παλι το κλιμα, επρεπε να βρεθουν καινουργιοι ηρωες... και τι καλυτερο απο το να κοντραρονται δυο απο τις πιο διαφημισμενες πολεις και ομαδες. Για να μην πω για την μοδα και τις στυλιστικες επιλογες των παικτων... εκει ηταν πραγματικα πρωταθλητριες και οι δυο ομαδες... πιο μετα μια αλλη επισης απιστευτη μονομαχια μεταξυ ουασινγκτον και σιατλ που βρεθηκαν δυο φορες σε τελικους και μαλιστα και οι δυο δεν ειχαν κανεναν τιτλο πιο πριν... ντικ μοττα και ξερο ψωμι... τους εκανε να φτυσουν αιμα... ειχαν καλομαθει με τον τζοουνς...
Τωρα οσο για τις ομαδες που θα μπορουσαν να δουν το ονομα τους αναμεσα στις κορυφαιες ολως των εποχων... πιστευω οτι υπηρχαν αρκετες που μπορουσαν... μονο τωρα στο μυαλο μου (?) μου ηρθαν πανω απο πεντε. Λεικερς, νικς, η απιστευτη ομαδα του μιλγουκι το 71 (καριμ και ρομπερτσον), η blazzermania το 77, το σιατλ, η πολυ μεγαλη επισης ομαδα της ουασιγκτον. Θεση στην ιστορια δεν εχουν γιατι πιστευω πως δεν υπαρχει και η αναλογη αναγνωριση λογω της ανταγωνιστικοτητας (υπαρχει αυτη η λεξη η εγω την ανακαλυψα μολις τωρα? ) που υπηρχε σε ομαδικο επιπεδο. Μιλαμε για αναγνωριση και οχι για αξια. Γιατι μπορουσαν ανετα να συναγωνιστουν οποιαδηποτε μεγαλη ομαδα της ιστοριας...


E η καθεμια ειναι ξεχωριστη... ποοοοοοοοο ξεχωριστη... αυτη η λεξη μου αρεσει... ξερετε, νιωθω και εγω ξεχωριστος... οπως ξαναειπα δεν συνηθιζω να φτιαχνω λιστες με αριθμους... και θα το λεω συνεχεια γιατι μου αρεσει... 60's κυριαρχια σελτικς, το ΝΒΑ χρωσταει πολλα σε αυτην την εποχη, 70's τρελος ανταγωνισμος, 80's ο λογος που ασχοληθηκα με το μπασκετ! λαρι - ματζικ και πολυ μα πολυ ξυλο κατι το οποιο δυστυχως δεν γινεται τωρα! Βλεπετε η βια του ΝΒΑ και ο ρον αρτεστ χαλαει την νεολαια... 90's ε ολοι εχουμε αναμνησεις μιας και εστω και μικροι κατι προλαβαμε να δουμε, 00 ασχοληθηκα σοβαρα για πρωτη φορα το 98 με 99 και πραγματικα αυτα τα χρονια θα μου μεινουν αξεχαστα... το draft του 99 που οπως εχω ξαναπει για μενα ειναι ξεχωριστο, λεικερς με σακιλ και κομπι, ντανκαν, καρτερ, αιβερον, γκαρνετ, η φοβερη ομαδα-ονειρο του πορτλαντ που ποτε δεν εκανε την πορεια που ολοι περιμεναν που δεν ηταν αλλη απο τον τιτλο, το σουτ του γιασικεβιτσιους, που ευτυχως δεν μπηκε, και με εκανε να κανω εμετο και να σοκαριστω απιστευτα.

Ίσως αν ήταν Σέλτικ.



Ήθελα να βάλω μόνο τους βασικούς υποψήφιούς μου για το Νο2, όχι όλους τους ολ σταρς των 70'ς. Το Μάκαντου (έλα τώρα, δεν έπαιξε τόσον καιρό στους Σέλτικς για τέτοια τιμή!) δεν μπορώ να τον βάλω σαν βασικό υποψήφιο, γιατί όσον καιρό παρήγαγε τεράστια νούμερα, έπαιζε σε μέτριες ομάδες (πήρε ωστόσο ένα MVP και είχε και μια τεράστια σειρά πλέι οφ, με τους Μπούλετς). To Mπάφαλο είναι οι σημερινοί Κλίπερς και σπανίως έφταναν στα πλέι οφ, το ίδιο και οι Νικς μετά τη διάλυσή τους.



Το κλασικότερο ζευγάρι Τελικών στα 70'ς. Κρίμα που οι Λέικερς ήταν γηρασμένοι και οι Νικς ουσιαστικά διαλύθηκαν μετά το '73.



Συμφωνώ. Ο Dr.J και η υπόποιπη συμμορία του ΑΒΑ (Χίλμαν, Γκίλμορ, Τζάκσον) να κοντράρονται στο άφρο μαλλί (νικητής ο Χίλμαν) και να μπαίνουν στο γήπεδο με κολλιέδες και βαριές γούνες.



Είχα ήδη συμφωνήσεις για τους Νικς του '70, τους Λέικερς του '72 και τους Μπακς του '71, αλλά από εκεί και πέρα, δεν μου έκαναν πολλή εντύπωση οι πρωταθλήτριες ομάδες...Οι Μπλέιζερς το '77 μπήκαν στα πλέι οφ για πρώτη φορά στην ιστορία τους και κατευθείαν πήραν τον τίτλο, αλλά πέραν τούτου δεν έκαναν κάτι φοβερό (γι'αυτό ευθύνονται τα γόνατα του Γουόλτον), μιας και την επόμενη χρονιά έκαναν ρεκόρ 58-24 (πλασματικό, μιας και όσο έπαιζε ο Γουόλτον, είχαν 48-10!),αλλά στα πλέι οφ τους έριξαν οι Σόνικς (νομίζω).
Και η Ουάσιγκτον καλή, αλλά ολίγον λούζερς όταν έφταναν σε Τελικούς: 4-0 απ'το Μιλγουόκι, 4-0 απ'το Γκ.Στέιτ (άλλη έκπληξη εδώ), 4-1 απ'το Σιατλ, το οποίο είχαν κερδίσει με 4-3 (κι ενώ έχαναν με 2-3) την περασμένη σεζόν.

χμ, αυτό για τις δεκαετίες στο NBA είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. άντε να δω πως
θα σταματήσω να γράφω, αφού κάθε λίγο θα θυμάμαι και κάτι άλλο.

στην δεκαετία του 50, από ότι παιχνίδια έχω δει μέχρι σήμερα, διαπιστώνω ότι σε γενικές γραμμές το θέαμα ήταν κακό με πολύ λίγους πραγματικά ικανούς παίκτες, ενώ δεν υπήρχαν και καλοί σουτέρ. Η περίοδος μου προξενεί ενδιαφέρον μόνο ιστορικά. Εξαιρέσεις στον κανόνα αποτελούσαν κάποιοι παίκτες όπως ο Cousy, o Shayes, o Arizin και φυσικά ο θρύλος της δεκαετίας, ο Pettit που έπαιξε όμως και μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας, α και μην ξεχάσω και τον έτερο σπουδαίο ψηλό τον Mikan.

στα τέλη του '50 η είσοδος παικτών-θηρίων όπως ο Russel και ο Chamberlain αλλάζει το επίπεδο του παιχνιδιου, και σε συνδυασμό με τους καταπληκτικούς περιφερειακούς όπως ο West, o Robertson και ο Greer αλλάζουν το παιχνίδι, αφού δεν είναι μόνο αυτοί...υπάρχουν ακόμη ο τρομερός Baylor, ο Havlichek (νομίζω πρέπει να τον τοποθετήσουμε στην δεκαετία του '60) και οι υπόλοιποι εξαιρετικοί ψηλοί Bellamy, Reed αλλά και... ο λευκός Lucas. Η δεκαετία αυτή ήταν η επανάσταση του μπάσκετ, αυτή που έκανε πραγματικά γνωστό το άθλημα στον κόσμο και δεν έχει απολύτως καμμιά σχέση με την προηγούμενη περίοδο.

η δεκαετία του '70 (morfi όπως λες, άντε να πω και 'γω τα δικά μου) είναι η χειρότερη για μένα, αφού βάζω αυτή του '50 εκτός συναγωνισμού, εντάξει είπαμε ότι όταν οι περιφερειακοί κάνουν πάρτι αυτό δίνει ποιότητα στο παιχνίδι, αλλά αυτό που γινόταν εκείνη την περίοδο δεν έχει προηγούμενο, αλλά ούτε και επόμενο υποθέτω. Ότι παιχνίδι έχω δει από τότε, ιδίως μετά το '73 είχε έναν τρελά απίστευτα γρήγορο ρυθμό, δεν ξέρω, στην αρχή αυτό με γοήτευε αλλά μετά από ένα σημείο καταντούσε πολύ βαρετό. Ακόμη πολύ σημαντικό είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ η πολύ μεγάλη κόντρα, αφού εκτός του Jabbar δεν υπήρχε άλλη τεράστια προσωπικότητα (τον dr J εγώ θα τον βάλω στην δεκαετία του '80). Επιπλέον ο μοναδικός άλλος πραγματικά ψηλός της προκοπής ήταν ο Lanier, άντε και ο McΑdoo με τον Cunnigham σαν ελαφρά τεσσάρια, ο ψηλός Walton
δυστυχώς δεν έκανε την καριέρα που του άρμοζε, για όλα αυτά βέβαια ας όψονται και οι κοντοί, γιατί όταν υπάρχει ο μεγάλος Frazier (που ήταν και το ίνδαλμα του Γκάλη), ο super Archibalt και οι δολοφόνοι Barry, Gervin και Maravich(αν και απ' ότι θυμάμαι
ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει την Nέα Ορλεάνη αξιόλογη αφού μόνο στην αρχή της καρίερας του έπαιζε play off και ο θάνατός του σίγουρα έπαιξε τεράστιο ρόλο στον θρύλο του) , ποιοι θα κάνουν κουμάντο στο παιχνίδι;

καλά για την δεκαετία του 80 τί να πω; δεν υπάρχει μπασκετικός που να την έχει ζήσει και να επιλέγει κάτι άλλο ως το τέλειο όσον αφορά το μπάσκετ, περιττό να πω ότι αυτή είναι και η δική μου επιλογή! τα είχε όλα, επίθεση με σκορ και θέαμα, άμυνα με πολύ
ξύλο, κοντούς (το κοτόπουλο! Cheeks, τον isiah, τον απίθανο Webb, τον αγαπημένο μου Tonney κ.α.), ζονγκλέρ όπως Wilkins, Erving, Jordan, Drexler,ψηλούς M. Malone, Jabbar, Hakeem, McHeal, Barkley, φυσικά την απόλυτη των αναμετρήσεων Magic-Bird, αλλά και φυσικά για μένα και την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, τους Philadelphia το '83.

η δεκαετία του 90, αποτέλεσε την φυσική συνέχεια αυτής του 80, εκτός από τους πολλούς μεγάλους παίκτες που πλαισίωσαν τους προηγούμενους και ανέβασαν το θέαμα στο τέρμα, είχαμε την επιστροφή του Jordan, το comeback του Magic και το τελευταίο σουτ-τίτλος του air το 98. Ε, παραπάνω δεν γινόταν να πάει. Κάπου εκεί, αποχωρεί ο Jordan, γίνεται το lock out το '98, οι νέοι σταρ όπως Hill, Carter, Iverson, Duncan, Garnett, Stackhouse, Kidd, McGrady δεν κατόρθωσαν σε καμιά περίπτωση να
σηκώσουν στους ώμους τους το βάρος της λίγκας αφού ούτε την λάμψη και την προσωπικότητα των προηγούμενων είχαν και μοιραία ήρθε η παρακμή. Αλλά ευτυχώς εκεί ήταν ο Σακίλ, ο Κόμπι και το ξαναζεσταμένο φαί με τον Jordan και τον Phil Jackson ήρθε για να σώσει την κατάσταση. Προσθέστε σε όλα αυτά και το παιδομάζωμα που κάνει από όλο τον κόσμο το ΝΒΑ συν την τιτάνια προσπάθεια στησίματος νέων ειδώλων πχ Λεμπρόν και Ουέιντ΄που πάντως δείχνουν πιο ανθεκτικοί από τους προκατόχους τους στα τέλη της δεκαετίας του 90, και έχουμε την σημερινή κατάσταση που όλα κινούνται γύρω από το μάρκετινγκ και δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι με γοητεύει ιδιαίτερα!

Ασυζητητή λοιπόν '80

αυτά σε εντελώς γενικές γραμμές, και morfi καλό το topic αλλά, άλλη φορά βάζε πιο εξειδικευμένα θέματα, σε αυτό αισθάνομαι σαν να βρίσκομαι στη μέση του ωκεανού, τί να πρωτογράψω...

Το θεωρω αρκετα εξιδικευμενο... το τοπικ αναφερεται στην δεκαετια του 70 και στις ιδιαιτεροτητες της και οχι σε συγκριση δεκαετιων οπως εκανες... τουλαχιστον οποιαδηποτε συγκριση ας γινει με βαση το 70...

Αυταααααααααααααααα

Αχού κατάλαβα λάθος, νόμιζα ποια δεκαετία προτιμάμε και γιατί

...κάτι το οποίο πολλοί αρνούνται να παραδεχτούν, υποπίπτοντας στη λογική "ασπρόμαυρα χρόνια στη μια περίπτωση, ασπρόμαυρα και στην άλλη. Επιτέλους κάποιος που συμφωνεί μαζί μου.



Η δεκαετία του '90 ξεκίνησε καλά, αλλά δέχτηκε απανωτά χτυπήματα. Η απόσυρση του Μάτζικ, του Μπερντ, μετά η πρώτη του Τζόρνταν. Μετά τα μέσα της, οι παλιοί άσσοι της Ντριμ Τιμ είχαν αρχίσει να γερνούν και να χάνουν την αποτελεσματικότητά τους (εξαιρέσεις: Τζόρνταν, Μαλόουν και κάπως ο Στόκτον), ενώ οι περισσότεροι απ'τους ανερχόμενους αστέρες δεν ενέπνεαν θετικά τους σοβαρούς φιλάθλους: Γουέμπερ, Σπριούελ, Κεμπ, Κόλεμαν, Λάρι Τζόνσον, Άλαν Χιούστον, Πένι, πολύ καλοί παίχτες, αλλά κανείς από αυτούς δε βρισκόταν στο επίπεδο των προηγούμενων αστέρων, ο δε χαρακτήρας τους, μερικοί τραυματισμοί και η φιλαργυρία τους τούς έριξαν ακόμη πιο πίσω. Ο Σακίλ και ίσως και ο Ζο ήταν οι μόνοι που φαίνονταν ικανοί να συγκριθούν στα σοβαρά με τους παρελθόντες. Οι Γκαρνέτ, Κόμπι, Άιβερσον, Ντάνκαν μόλις ξεκινούσαν να παίρνουν τα πρώτα βήματα τοπικής δημοσιότητας, ο δε Λεμπρόν ήταν ακόμη μάλλον κατώτερος σαν μπασκετμπολίστας από σχεδόν οποιονδήποτε ποστάρει στο φόρουμ μας στην τωρινή του κατάσταση και ηλικία.

Εντελως αλλα θα τα πω γιατι ξερω οτι καποτε θα πεθανω και δεν θα μπορω να βγαλω τα αποθημενα μου... και ξερετε, ειναι κακο να πεθαινεις με αποθημενα... αλλα μην χαιρεστε... αυτο το "καποτε" θα αργησει πολυ να ερθει... ενω εσεις μπορει και αυριο να



Η δεκαετια του 90 δεν ξερω αν ειναι καλυτερη απο αυτην του ογδοντα αλλα σιγουρα ηταν το ιδιο καλη... απο την αρχη μεχρι το τελος της... οποιος θεωρει το αντιθετο πιθανον δεν ειναι ΝΒΑfan αλλα Jordanfan... ξερετε το στυλ του "δεν θα ξαναβγει αλλος τζορνταν", "o μιχαλακης ηταν ο ενας" και αμα τους ρωτησεις ποτε μπηκε ο τζορνταν στο ΝΒΑ θα σου πουνε "ε καπου το 90-91". Η αποχωρηση του τζορνταν ηταν αναμενομενη... οπως ολοι εχουμε συμφιλιωθει με την ιδεα οτι μια μερα θα πεθανουμε (και αν δεν εχετε συμβιλιωθει ακομα τοτε πρεπει οπωσδηποτε γιατι ακομα και αυριο μπορει οι γυρω σας να τρωνε κολυβα εις μνημη σας...) ετσι και οι παικτες καποια στιγμη θα αποσυρθουνε (γεια σου μαμα !).


Ε και ? Το lock out το 98 δεν πιστευω οτι επηρεασε και πολυ την ολη εικονα της δεκαετιας... ηταν απλα μια μαυρη στιγμη... τι να πει και το NHL (επαγγελματικο πρωταθλημα χοκει) που περσι δεν παιχτηκε ουτε ενας αγωνας... Και


Οχι οχι οχι.. σαν ειπα και πριν.. αυτα ισχυουν για τους Jordanfan... Δεν ειχαν να ζηλεψουν απολυτως τιποτα απο αξια, λαμψη και προσωπικοτητα... τωρα οσο για το τελευταιο αυτο αλλαζει απο γενια σε γενια... μια χαρα σηκωσαν το βαρος του ΝΒΑ αλλα υπαρχαν και υπαρχουν πολλοι κομπλεξικοι (αντε παλι αυτοι οι Jordanfan... ) που ισχυριζονται οτι δεν θα ξαναβγει ποτε ενας μαλοουν την ωρα που υπαρχει ο ντανκαν ουτε ενας στοκτον την ωρα που υπαρχει ο τρισμεγιστος τζεισον κιντ... και οι πιο παλιοι τα ιδια λεγανε... "ποιος τζορνταν ωρε ? μπρεντ και ματζικ σου λεω..." και πιο παλια... "ποιος μπερντ και μαυρες μαγειες (ματζικ ) ? κουζι και σελτικς ! " Ε ετσι παιδες δεν παμε πουθενα...


Εμπορικη παρακμη ισως... γιατι το αθλημα παραμενει το ιδιο καλο...


Κακως... παιρνουνε το καθε μη αμερικανο και παραμελουνε τα δικα τους ταλεντα...


Δεν την αξιζουνε αυτην την τιτανια προσπαθεια ?



Παντα κινουνταν γυρω απο το μαρκετιγκ... και ειδικα στην αμερικη που ολα ειναι μαρκετιγκ... απο τις οδοντοβουρτσες μεχρι και τον πολεμο... και μιας και ειπα οδοντβουρτσες... πρεπει να παω να παρω καινουργια... τοσο καιρο την εχω... αλλα ξερετε, την θεωρω μερος της ζωης μου πια... τοσο καιρο την εχω...

Kι όμως, ένας "Jordanfan" μπορεί άνετα να πει κι αυτός ότι η δεκαετία του '90 ήταν εξίσου καλή, για να τοποθετήσει τα πρωταθλήματα των Μπουλς στο ίδιο επίπεδο με των Σέλτικς-Λέικερς, αλλά και σαν επιχείρημα ότι οι Μπουλς του '96 ήταν η καλύτερη ομάδα ever.

Η γνώμη μου είναι ότι η δεκαετία του '80 ήταν η καλύτερη, γιατί, από άποψης ομάδων, είχαμε μεγαλύτερη συγκέντρωση καλών παιχτών σε λιγότερες ομάδες, άρα καλύτερες ομάδες (κάτι που φαίνεται κι απ'τα ρεκόρ. Οι Μπουλς το '96 έκαναν 72 νίκες. Αλλά ακόμη και οι Σόνικς έκαναν 64. Αμφιβάλλω πάρα πολύ αν οι Σόνικς θα έκαναν 60 (πόσο μάλλον 64) νίκες στη δεκαετία του '80. Εδώ ακόμη και οι Λέικερς-Σέλτικς δυσκολεύονταν να πιάσουν τέτοια νούμερα) και, από άποψης παιχτών, όταν μετά στα μέσα της δεκαετίας άρχισαν να γερνούν τα καθιερωμένα αστέρια, οι επόμενοι δεν έπιασαν το ίδιο επίπεδο. Συγκρίνετε μόνο την Ολυμπιακή ομάδα του '92 (αποτελούμενη κυρίως από παίχτες που ξεκίνησαν τη δεκαετία του '80) με αυτήν του 2000. Μέρα με νύχτα. Συν τοις άλλοις, οι αποχωρήσεις του Τζόρνταν για 2,5 χρόνια (3,5, αν θεωρείτε ότι η δεκαετία πιάνει τις περιόδους 1991-2000, αντί 1990-1999) και το λοκ άουτ (γιατί να το κρύψουμε; Οι ομάδες δεν απέδωσαν ιδιαίτερα καλό μπάσκετ εκείνη τη μισή σεζόν, και ήταν αναμενόμενο) έριξαν ακόμη περισσότερο το επίπεδο. Τουλάχιστον, οι Μάτζικ-Μπερντ δεν αποχώρησαν σε κανένα σημείο της δεκαετίας του '80 (εντάξει, ο Μπερντ έλειψε το '89, αλλά λόγω εγχείρησης).



Αυτοί που τα λένε αυτά όμως βασίζονται/βασίζονταν κυρίως στο όνομα κι όχι στη χάρη. Προσωπικά θεωρώ ότι στη δεκαετία του '80, μετά τον Τζόρνταν, δεν υπήρχε άλλος αστέρας που να είναι σε θέση να κυριαρχήσει όσο οι Μάτζικ-Μπερντ στη δεκαετία του '80. Μαλόουν, Γιούιν, Ρόμπινσον, Στόκτον, Ντρέξλερ ήταν σπουδαίοι, αλλά είχαν όλοι τους μειονεκτήματα αν έψαχνες να βρεις αν αξίζει κάποιος από αυτούς να ανήκει στην ίδια κατηγορία με τους 2 κυρίαρχους των 80'ς. Άλλωστε, έπαιξαν όλοι τους (πλην Ρόμπινσον) στα 80'ς. Ο Χακίμ έφτασε σε υψηλότατο επίπεδο στα μέσα της 10ετίας, αλλά ο Τζόρνταν ήταν ως επί το πλείστον απών, οπότε δεν είχαμε την πολυαναμενόμενη κόντρα, που πιστεύω ότι θα ήταν η πιο ενδιαφέρουσα απ'όλες της δεκαετίας. Ο Ντάνκαν έγινε πραγματικά μεγάλος παίχτης, αλλά κι αυτού η άνοδος συνέπεσε με το 2ο τέλος του Τζόρνταν, ενώ συν τοις άλλοις, ανήκει κυρίως στην επόμενη δεκαετία. Για Κόμπι-ΤΜακ δεν το συζητώ. Στη δεκαετία του '90 ήταν απλώς ταχέως αναπτυσσόμενοι παίχτες.



Συμφωνώ σε όλα.

ρε συ, όλα αυτά τα Jordanfan είναι υπονοούμενα για μένα;
αν σου πω ότι μέχρι το 93 δεν τον συμπαθούσα καθόλου θα με πιστέψεις;
εντάξει τον παραδέχομαι ότι ίσως υπήρξε ο κορυφαίος όλων αλλά ο αγαπημένος μου ήταν ο Μάτζικ.
για την δεκαετία του '90 και μέχρι πριν την δεύτερη αποχώρηση του Jordan για όλους τους λόγους που προανέφερα την θεωρώ τουλάχιστον εφάμιλη αν όχι καλύτερη αυτής του '80
προσωπική άποψη φυσικά, δεν λέω ότι σώνει και καλά ισχύει κάτι τέτοιο




αυτό είναι αλήθεια, αλλά έχω την εντύπωση ότι σήμερα η ιστορία με το μάρκετιν και την διαφήμιση έχει ξεπεράσει στοιχείο υπερβολής, που καταντά αποκρουστικό