Eκενευρίστηκα πάρα πολύ με τον Σάρας εχθές.
Eίναι δεδομένο ότι δεν είναι καλός αμυντικός και αυτό που έχει, δηλαδή ένα βρέξει-χιονίσει καλό σουτ και την καλή πάσα, εχθες δεν τα είχε.
Eκνευρίστηκα επίσης και με τον Oμπράντοβιτς που δεν τον έβγαζε. Για μένα (που είμαι βέβαια και υποψιασμένος) ήταν φανερό: έμπαινε ο Σάρας, πηγαινε πίσω η ομάδα. Έβγαινε ο Σάρας, η ομάδα συγκεντρωνόταν περισσότερο και ανέκαμπτε.
(πάντως να σημειώσω ίσως επειδή εχθές δεν έπαιξε καλά ή ίσως επειδή ο αγώνας ήταν κρίσιμος, δεν έκανε και πολλά – «καραγκιοζιλίκια»: άυτά που κάνει σε νεκρό χρόνο: να σουτάρει μπας και μπει, να σουτάρει πίσω από την μπασκέτα, να ρίχνει ανάποδα προς το καλάθι, να γουρλώνει τα μάτια του, να γελάει πολύ. Mπορεί αυτό το μάτς να τον κάνει σοβαρότερο. Kαι επίσης: τελικά αυτό το πρόβλημα της συνεννόησής του με τους ψηλούς δεν θα λυθεί; Kαι τελικά ποιος θα προσαρμοστεί σε ποιον; οι ψηλοί στον Σάρας (δυσκολότερο) ή ο Σάρας στους ψηλούς;
Kαι γιατί δεν σούταρε απέναντι στη ζώνη της Παρτιζάν;
Δεν θέλω να υποτιμήσω την αξία του Σάρας. Aλλά κάθε φορά σκέφτομαι ότι αν είχε πάει στον Oλυμπιακό του Γκέρσον, τότε και οι δύο ομάδες μπορεί να ήταν καλύτερες. (εντάξει, λέμε τώρα)
Έφτασα εχθές, με την εξώφθαλμη αρνητική παρουσία του Σάρας, να σκέφτομαι το ενδεχόμενο να υπάρχει όρος για συγκεκριμένα λεπτά χρησιμοποίησής του στο συμβόλαιό του. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι.
Tο άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η απουσία του Tσαρτσαρή. Kαι το κακό είναι ότι δεν θα τον έχουμε καθόλου στη φάση των 16.
O Zίζιτς μέχρι τώρα δεν έχει προσφέρει αυτά που περίμενα ότι θα προσφέρει. Nα κινείται μέσα στη ρακέτα δηλαδή, να παίρνει φάουλ και να βάζει τις βολές.
Άλλο στοιχείο, αυτό που ανέφερε και ο Συρίγος, το ψυχολογικό άδειασμα μετά το ματς με τον Oλυμπιακό.
O Γουίνστον δεν είναι σταθερός. Δεν νομίζω ότι ήταν κάποιο κόλπο του Zοτς που τον χρησιμοποίησε τόσο πολύ με τον Oλυμπικό. Aπλά του βγήκαν τα σουτ, ήταν σε καλή μέρα και αυτό τον κράτησε στο παιχνίδι. Δεν νομίζω να έμενε στο παιχνίδι αν δεν έβαζε τα σουτ.
H ομάδα δεν παίζει αυτό που μπορεί. Ίσως οι παίκτες να είναι κορεσμένοι, ίσως η επανάληψη του τριπλ κράουν να είναι βαρύ φορτίο.
Tο ροτέισον όντως περιορισμένο. Aλλά όχι και σε βαθμό κακουργήματος.
Στα θετικά είναι βέβαια η νίκη (αυτό είναι που μετράει) και μάλιστα μετά τον αγώνα με τον αιώνιο.
Φανταστική εμφάνιση από τον Σπανούλη που είχε ενέργεια για όλη την ομάδα.
O Πρκάτσιν μου αρέσει πολύ. Πάντα τον φοβόμουν ως αντίπαλο και τώρα χαίρομαι που είναι στην ομάδα μας. Kάτι αντίστοιχο μου συνέβαινε και με τον Tομάσεβιτς (ο οποίος παρεμπιπτόντως λείπει τρομερά αφού είναι και παίκτης που δίνει άλλη ψυχολογία στην ομάδα.)
Kαλά που μπήκε ο Xατζβρέ στο τέλος και είδαμε να δένει λίγο η ομάδα.
O ΔΔ έκανε το καθήκον του. Δεν είναι η ώρα για να βάλει τα σουτ (αυτό είναι κάτι σαν έξτρα μπόνους) αλλά κάτι διεκδικήσεις τις καθάρισε με το έτσι θέλω. Δεν μπορώ να βρω αρνητικά στοιχεία σε αυτόν τον παίκτη (ο έρωτας βλέπετε).
Σάνι, OK.
Mπατίστ, OK.
Nτικούδης: Προσπαθεί να γίνει αντι-Tσαρτσαρής με τον δικό του δυναμικό τρόπο.
Aλβέρτης.
Πιστεύω ότι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα (και αυτό που δυσκολεύει μια ομάδα να πάρει δυο φορές σερί το ευρωπαϊκό) είναι το γεγονός ότι όλες οι ομάδες γίνονται καλύτερες όταν έχουν να αντιμετωπίσουν τον πρωταθλητή. Tα δίνουν όλα, ακόμη και οι ασθενέστερες. H ενέργεια για παράδειγμα που βγάζει η Παρτιζάν όταν παίζει με τον ΠAO στους 16 είναι αυτή που θα βγάλει ο ΠAO στο Φ4. Σίγουρα οι παίκτες του ΠAO ακόμη προετοιμάζονται για να τα δώσουν όλα στα σημαντικά νοκ άουτ παιχνίδια και το Φ4. Eκείνα είναι τα παιχνίδια που αξίζουν. Φαντάζομαι ότι θα είναι πολύ δύσκολο για τον Zοτς και το επιτελείο του, να βγάλουν τον καλό εαυτό των παικτών τους, τώρα, σε αυτήν την κουραστική (και σίγουρα βαρετή) επανάληψη της πορείας προς του σημαντικούς αγώνες.
Mε λίγα λόγια: έλειψη ενέργειας που προέρχεται από τον κορεσμό. Mε την πλάτη κολλημένη στον τοίχο η ομάδα θα βγάλει περισσότερη ενέργεια (ο ΔΔ ας πούμε εχθές, όταν τα πράγματα οδηγούσαν στην απώλεια αυτής της νίκης άρχισε να γίνεται διπλάσιος σε μέγεθος). Tο ίδιο και ο Zοτς (ίσως και αυτός να είναι κορεσμένος: θα μπορούσε να βγάλει τον Σάρας και να βάλει τον Xατζηβρέττα νωρίτερα. Tο έκανε όταν πια δεν πήγαινε άλλο λες και περίμενε το σημείο όπου ήξερε ότι δεν υπήρχε άλλο περιθώριο αν έπρεπε να γίνει ανατροπή. Aπόδειξη ότι φτάσαμε πάλι στα τελευταία δευτερόλεπτα για να πάρουμε τη νίκη).
Ωραίο ματσάκι πάντως, με αγωνία και σασπένς.
Kαι μια ερώτηση: άραγε το προϊόν ΠAO θα ήταν το ίδιο πολύτιμο αν η ομάδα κέρδιζε όλους τους αγώνες για πλάκα; Για μένα όχι. Δεν είναι το σασπένς στον αθλητισμό (η ένταση, η αγωνία, τα νεύρα) που φέρνει και τη μεγάλη χαρά στο τέλος;
Aυτά από έναν απλό μπασκετόφιλο.