QUOTE(hawks7 @ Oct 9 2009, 11:16 )

Παραπανω στοιχεια απο το ντερμπι των νεοφωτιστων Αιολος - Κουκου. ακουσα διαφορα....
Το παιχνίδι στον Ταύρο ήταν κλειστό σε σκορ καθ’ όλη τη διάρκειά του και με έμφαση στη δύναμη, κάτι που χάρη στην απάθεια των διαιτητών οδήγησε και σε μερικά παρατράγουδα (περισσότερα πιο κάτω). Το πρώτο ημίχρονο πήγε κοντά στο σκορ, με τις φιλοξενούμενες να αποκτούν και στα δύο δεκάλεπτα διαφορές οκτώ πόντων προς το τέλος, αλλά τον Αίολο να ανακάμπτει και να τις καλύπτει και στις δύο περιπτώσεις. Τρίτο δεκάλεπτο με τον Αίολο να παίζει καλύτερα, να περνάει μπροστά στο σκορ και να διατηρεί ένα μικρό προβάδισμα, και τέταρτη περίοδος με τις Κουκουβάουνες χάρη στην εμπειρία των παικτριών τους να τελειώνουν καλύτερα τις φάσεις και να εξασφαλίζουν στα τελευταία λεπτα μια διαφορά ασφαλείας που κράτησαν μέχρι τη λήξη. Ο Αίολος μου φάνηκε σαφώς βελτιωμένος σε σχέση με πέρσι, θέλω να του ευχηθώ καλή συνέχεια και θα τολμήσω να πω πως όποιος τον υποτιμήσει, ειδικά στην έδρα του, θα βρεθεί προ εκπλήξεως. Όσο για τις Κουκουβάουνες, σίγουρα μπορούν να παίξουν καλύτερα καθώς χθες είχαν εκπληκτική αστοχία κυρίως έξω από τα 6,25, αλλά πήραν το αποτέλεσμα και περιμένουμε να βελτιώνονται παιχνίδι με παιχνίδι.
Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που νιώθω πως πρέπει να μοιραστώ εδώ συμπληρώνοντας το πρώτο υστερόγραφο του hawks7, όχι ως οπαδός των Κουκουβαούνων (που άλλωστε κέρδισαν και δεν θα είχα λόγο να «γκρινιάξω») αλλά ως φίλαθλος που νοιάζεται λίγο πιο ανοιχτόμυαλα για την κατηγορία: Η διαιτησία χθες ήταν απαράδεκτα ΚΑΚΗ. Όχι με το γνωστό γραφικό τρόπο «μας έδωσε 3 φάουλ και πέντε βήματα παραπάνω», αλλά ήταν απαράδεκτη και για τις δύο ομάδες, για ένα και μόνο λόγο: Την πλήρη αμετροέπεια στα σφυρίγματα και την παντελή ανικανότητα να προστατεύσουν τις κοπέλες και να κρατήσουν σε αθλητικά πλαίσια ένα παιχνίδι Β’ ΕΣΚΑ Γυναικών (!) που από το πρώτο λεπτό φαίνεται πως θα πάει στη δύναμη. Όταν φορτώνουν ελαφρά τη καρδία με φάουλ και τις δύο ομάδες (γιατί και οι δύο ομάδες την πλήρωσαν - το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ) για hand-checking ή επιθετικό για πέρασμα χεριού γύρω από την αντίπαλο στη σέντρα, ενώ μπροστά τους πέφτουν και στα δύο καλάθια κεφαλοκλειδώματα, βρώμικα «κλειδώματα» χεριών, λαβές wrestling και αγκωνιές στο πρόσωπο και εκείνοι, θαυμάζοντας προφανώς την άγρια ομορφιά του physical game δείχνουν αμέριμνοι «παίζετε», υπάρχει πρόβλημα. Γιατί έτσι επιβραβεύεις την παίκτρια-θύτη και την ενθαρρύνεις να το επαναλάβει, εξωθείς την παίκτρια-θύμα που βλέπει την ατιμωρησία να ανταποδώσει στην επόμενη φάση και τελικά, ειδικά σε ένα ματς για γερά νεύρα που πάει στον πόντο, υποδαυλίζεις ένα φάυλο κύκλο έντασης που ευτυχώς χθες οδήγησε «μόνο» σε μία περιορισμένη σύρραξη (και μιλάμε πάντα για Β’ ΕΣΚΑ Γυναικών), κάτι που οφείλεται αποκλειστικά στην ψυχραιμία και τη σύνεση των αθλητριών των δύο σωματείων, που να σημειωθεί πως μετά τη λήξη έφυγαν, προς τιμή τους, αγκαλιασμένες από το γήπεδο χωρίς παρεξηγήσεις και εντάσεις.
Οι καρποί αυτής της διαιτητικής «φιλοσοφίας»; Μια αθλήτρια μετά από πισώπλατο σπρώξιμο αντιπάλου να εκσφενδονίζεται κυριολεκτικά με τα μούτρα στην κερκίδα παίρνοντας μαζί της και το προστατευτικό κιγκλίδωμα (!) και να γλυτώνει με κάποιο μεταφυσικό τρόπο έναν άσχημο τραυματισμό, συμβάν που οδήγησε τις κοπέλες στην ευτυχώς μικρής έκτασης σύρραξη μέσα στο παρκέ. Άλλη μια παίκτρια να βγαίνει για τις πρώτες βοήθειες έχοντας αποφύγει από τύχη το κάταγμα στη μύτη, μετά από αγκωνιά στο πρόσωπο πάνω στο μπάσιμο. Και ουκ ολίγες φορές είχαμε αθλήτριες να πέφτουν άσχημα στο παρκέ ή να δέχονται άγαρμπα χτυπήματα από τον «υπερβάλλοντα ζήλο» αντιπάλων. Από όλα αυτά, φάουλ σφυρίχτηκε ΜΟΝΟ στην πρώτη περίπτωση... Και μιλάμε για φαινόμενο που ίσχυε εκατέρωθεν και όχι μονόπλευρο - άλλωστε το σε ποιά ομάδα άνηκαν οι παίκτριες ειλικρινά δεν έχει καμία απολύτως σημασία για την ουσία του πράγματος.
Η οποία ουσία είναι ότι υπάρχει κάτι που είναι πολύ πιο σημαντικό από τη νίκη: Το να γυρίσουν το βράδι όλες οι κοπέλες υγιείς στα σπίτια τους και τους δικούς τους. Και αν τα ατυχήματα είναι δυστυχώς μέσα στο παιχνίδι, οι τραυματισμοί από χτυπήματα δεν χρειάζονται και σίγουρα μπορούν να αποφευχθούν. Το έχω περάσει και ξέρω πόσο οδυνηρό είναι να τρέχεις άνθρωπό σου από το γήπεδο στο νοσοκομείο, και γιαυτό εξοργίζομαι όταν υπάρχουν διαιτητές που η «μαγκιά» τους αναλώνεται στο να απειλούν πως δεν θα ξεκινήσουν την τέταρτη περίοδο αν δεν εκκενώσουν την κερκίδα 2-3 φίλαθλοι που τους έκραζαν (όχι, δεν είναι ανέκδοτο, συνέβη και αυτό χθες - Β’ ΕΣΚΑ Γυναικών, να σας θυμίσω...), ενώ την ίδια στιγμή είναι ανίκανοι, ή ακόμη χειρότερα, απαθείς, στο να χαλιναγωγήσουν ένα παιχνίδι που μυρίζει ένταση και να προστατεύσουν τις ίδιες τις αθλήτριες από τα νεύρα και, στην τελική, από τους ίδιους τους κακούς εαυτούς τους. Γιατί ακόμη και η παίκτρια που θα δώσει ένα κακόβουλο χτύπημα σε συναθλήτριά της, μπορεί να έχει ως όποια ελαφρυντικά τους 200 σφυγμούς, το αίμα που βράζει ή τα 30 λεπτά ξύλου μέσα στον αγώνα που την οδηγούν εκεί, και πιθανότατα θα είναι και η πρώτη που θα το μετανιώσει, όπως συνέβη χθες. Ο διαιτητής όμως που έχει επιτρέψει τα 30 λεπτά ξύλου και τα νεύρα να φτάσουν στο κόκκινο αντί να αποτρέψει τα διαφαινόμενα προβλήματα ελέγχοντας με τα σφυρίγματά του την ένταση, δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Δυστυχώς δεν θα είχε και καθόλου τύψεις, ακόμη κι αν κάποια παίκτρια χθες βρισκόταν στα εξωτερικά ιατρεία κάποιου νοσοκομείου, κάτι που από τύχη δε συνέβη. Και όταν τα πράγματα φτάνουν εκεί, δεν έχει καμία σημασία αν ο διαιτητής αυτός δεν ξέρει, δε βλέπει ή δε μπορεί να σφυρίξει. Σημασία έχει πως πέρα από κακός διαιτητής είναι και επικίνδυνος και θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους να βρει κάποιο καινούργιο χόμπι, μακριά από τα παρκέ, για να περνά τα βράδια του...
Υ.Γ. Κορίτσια, είστε απίστευτες. Για άλλη μια φορά δεν έχω λόγια...