Μιας και έρχεται μουντομπάσκετ , παραθέτω τις 10 για μένα αξέχαστες όπως τις θυμάμαι παιχνίδια-στιγμές της εθνικής στα Μουντομπάσκετ, τα οποία έχω παρακολουθήσει ζωντανά έστω και ραδιοφωνικά (ας είναι καλά η Ερα Σπορ τουλάχιστον και σήμερα ακόμη είναι κοντά στην εθνική, έστω και αν πλέον είναι μακριά από το μπάσκετ)

Νο1) Ελλάδα-ΗΠΑ 95-103 (εκείνο στην πρεμιέρα στην Αργεντινή το ‘90 που ενώ πανηγυρίζαμε μας έβαλαν να παίξουμε παράταση και χάσαμε φυσικά. Μετά θέλαμε το κεφάλι των διαιτητών) ήταν μεγάλη έκπληξη η εμφάνιση της εθνικής διότι ήταν τραυματίας και δεν συμμετείχε στο τουρνουά ο Γκάλης, έτσι
περιμέναμε να καταποντιστούμε.

Νο 2) Ελλάδα-Καναδάς 74-71 (στο Τορόντο το ’94 όταν βγήκαν τα πούρα από τον Φάνη και τον Φασούλα, το παιχνίδι του ομίλου με τα όργια του Φάνη, που ουσιαστικά περάσαμε στα ημιτελικά και φυσικά παρηγοριά στους μετανάστες μετά την ελληνική ξεφτίλα στο ποδοσφαιρικό μουντιάλ το ίδιο καλοκαίρι. Δεν μπορώ φυσικά να ξεχάσω εκείνα τα ξενύχτια με κάποια παιχνίδια τα ξημερώματα και ειδικά αυτό, αφού τότε ήμασταν άμαθοι γιατί δεν έδειχναν ΝΒΑ ποτέ ζωντανά όπως τώρα.)

Νο 3) Ελλάδα-Ισπανία 102-93 (η φοβερή μάχη απέναντι σε έναν αντίπαλο που όχι μόνο δεν μπορούσαμε να τον κερδίσουμε ποτέ, αλλά χάναμε και με τεράστιες διαφορές, Σοβιετικούς, Γιούγκους, Ιταλούς, Γάλλους τους κερδίσαμε όλους το 87, τους «φουριας ρόχας» ποτέ, ακόμα και το 88 στο προολυμπιακό στο Ρόττερταμ αυτοί μας πέταξαν έξω από τους Ολυμπιακούς της Σεούλ στο μεγάλο ματς, εκείνο το ματς στην Αργεντινή το 90 όποιος το κέρδιζε έπαιζε για τις θέσεις 1-8 ο ηττημένος για 9-16. Ήταν η βραδιά που ο Γιαννάκης και ο Φάνης πραγματικά ξεσάλωσαν απέναντι στους Ισπανούς, ήταν απίστευτη η χαρά μας γιατί δεν το πιστεύαμε πραγματικά ότι μπορούμε)

Νο 4) Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία η ήττα στην παράταση στον ημιτελικό του μουντομπάσκετ ’98 (ήταν θυμάμαι το παιχνίδι που παραλίγο να σπάσουμε το σερί των ηττών με τους Πλάβι, αλλά κάτι η εκνευριστική αστοχία του Παπανικολάου στις βολές κάτι το τσαγανό του Μποντιρόγκα και των άλλων υποχρέωσαν την ομοσπονδία να ρίξει όλο το φταίξιμο στο Γιαννάκη και να τον διώξει από τον πάγκο, από τότε όμως και μέχρι το Βελιγράδι ποτέ δεν ξανασήκωσε κεφάλι η εθνική!)

5) Ελλάδα-Γερμανία 68-58 (μετά τα καραγκιοζιλίκια του Φασούλα στην Αμερική πριν αρχίσει το τουρνουά, στην πρεμιέρα στο σημαντικότερο παιχνίδι για την είσοδο στους 8 η εθνική έπρεπε να απαντήσει στους υπερόπτες πρωταθλητές Ευρώπης που στο euro ’93 είχαν κερδίσει στον ημιτελικό την χώρα μας και έπειτα κατέκτησαν τον τίτλο, στο ματς εκείνο παρότι η εθνική ξεκίνησε πολύ άσχημα το παιχνίδι ο οίστρος των Φάνη (που έφαγε και έριξε τόσο ξύλο όσο δεν έχω ξαναδεί σε αγώνα μπάσκετ με τους Γερμανούς ψηλούς) και του Φασούλα έδωσε εκτός από νίκη και την ρεβάνς ένα γερό μάθημα στους Γερμανούς, προς μεγάλη μας χαρά!

6) Ελλάδα-ΗΠΑ 58-97 στον ημιτελικό του μουντομπάσκετ ’94 (στο πρώτο ημίχρονο η εθνική έκανε καταπληκτικό παιχνίδι και τίποτα δεν προμήνυε την καταιγίδα του δευτέρου ημιχρόνου. Από το παιχνίδι αυτό έχω να θυμάμαι το φοβερό κάρφωμα coast to coast στην λήξη του πρώτου ημιχρόνου του τρομερού τότε Σον Κεμπ, τα εκπληκτικά lay up του Θύμιου Μπακατσιά μέσα στην αμερικάνικη άμυνα καθώς και την κλωτσοπατινάδα του με το παλιόπαιδο τον Ρέτζι Μίλερ, αλλά το σημαντικοτερο όλων, ήταν η πρώτη φορά που οι dream team δεν έφτασε τους 100 πόντους.

7) Ελλάς-Ισπανία 86-87 στην δεύτερη φάση του ομίλου του mundo ‘86 (με το άστοχο τρίποντο του Γιαννάκη στην τελευταία ελληνική επίθεση, παρά την σπουδαία εμφάνιση του δράκου δεν έγινε το θαύμα που θα άλλαζε ακόμη περισσότερο τα δεδομένα, πάντως δεν μας κακοφάνηκε η ήττα γιατί περισσότερο απορία μας προκάλεσε το γεγονός ότι πήγε το ματς στο τελευταίο σουτ!)

8) Ελλάς-Βραζιλία 94-97 ο τελικός για την πέμπτη θέση στο μουντιάλ 90, (με το standing ovation στον Γιαννάκη στο τέλος, που συνοδεύτηκε με άλλη μια πολύ μεγάλη εμφάνιση του εκπληκτικού σε εκείνο το τουρνουά δράκου)

9) Ελλάς-Αργεντινή 81-78 στα ημιτελικά κατάταξης του μουντιάλ 90 (πάλι με όργια του Γιαννάκη, 36 νομίζω είχε σε αυτό και φυσικά τα χειροκροτήματα αναγνώρισης στο τέλος των γηπεδούχων Αργεντίνων)

10) Ελλάς-Βραζιλία 103-88 στην δεύτερη φάση του ομίλου του μουντιάλ 90 (ήταν η πρώτη μας νίκη απέναντι στους Βραζιλιάνους του Οσκάρ, με τον μπέμπη να εντυπωσιάζει και πάλι (ο Φάνης ήταν αυτός, για τους νέους που μπορεί να μην το γνωρίζουν!) και τον Γιαννάκη που μάλλον από αυτό το ματς πρέπει να διατηρεί το προσωπικό ρεκόρ του στην εθνική με 38 πόντους)

Δυστυχώς:

1) Η Εθνική μας έχει πολύ λίγες παραστάσεις
2) (Για το άλλο τόπικ: Το footage από παλιά Μουντομπάσκετ είναι πολύ φτωχό.).

Οπότε, δεν έχω πολλά άλλα να προσθέσω.




Αυτό το ματς, μαζί με το αντίστοιχο με Καναδά, θα το κατέτασσα στις καλύτερες μνήμες μου από Μούντο. Ιδίως τη στιγμή που προηγηθήκαμε 14-17.



Παρότι έβαλε 58 πόντους στο β' ημίχρονο και παρότι ευστόχησε σε κάπου 17-18 τρίποντα! Τότε ήταν η εποχή που ο Γουίλκινς είχε αρχίσει τις συζητήσεις με ανθρώπους του Παναθηναϊκού, με αποτέλεσμα το "Φως" να εκθειάσει το πόσο καλή άμυνα έπαιξε πάνω του ο Σιγάλας!



Η χειρότερη μνήμη μου. Βγάλαμε μαζεμένο όλο το κόμπλεξ μας απέναντι σε Σέρβους+μικρούς Τελικούς στο τέλος. Κερδίζαμε μέχρι και με 12 πόντους (48-36) και προτιμήσαμε αντί να τους αποτελειώσουμε, να παίζουμε κλεφτοπόλεμο. Στο μικρό τελικό, αφήσαμε τους επιλέκτους των ΗΠΑ να μας κάνουν ό,τι θέλουν...

Εγω το 1998 περιμενα να κανουμε αρκετα καλη πορεια, φυσικα οπως φανηκε δεν τα πηγαμε και ασχημα!!! Ολοι ομως περιμενανε κατι καλυτερο!!! Μου την ειχε δωσει τοτε θυμαμαι αφανταστα ο Μποντιρογκα μας ειχε διαλυσει. Η διατησια επισης σε εκεινο το ματς μονο καλα δεν μας επαιξε ισως και λογω Στανκοβιτς. Που και να μην ημασταν στην εδρα μας. Εγω ημουν στην Χιο και θυμαμαι στην μια καφετερια ημασταν ολοι οι Ελληνες και στην απω διπλα οι Σερβοι. Μολις χασαμε μας εκαναν πλακα θυμαμαι και τα ειχα παρει στο κρανιο με τα μικρα Σερβακια.

Νίκο, είσαι το μέλος του φόρουμ με τη μεγαλύτερη αναλογία ποιότητα/ποσότητα ποστ.

Με εκπλήσσεις πάντα με τις γνώσεις σου και ο τρόπος με τον οποίο περιγράφεις τις αναμνήσεις σου, μου ξυπνάει κι εμένα δικές μου ή με κάνεις να νομίζω ότι είδα κι εγώ παιχνίδια που δεν έχω δει...

Εγώ αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από τα μουντομπάσκετ, είναι ο σφαγιαστικός ημιτελικός Γιουγκοσλαβία-Ελλάδα στο ΟΑΚΑ, το 1998.
Πολύ πάθος, πολλή δύναμη, πολλή πίστη ότι θα κερδίσουμε και στο τέλος....απογοήτευση.
Έντονη εναλλαγή έντονων συναισθημάτων.

EDIT: Ούπς...το έγραψα στο λάθος τόπικ. Το μετέφερα .

Εμένα ο Νίκος με εξέπληξε γιατί θεώρησε κατόρθωμα την ήττα της Εθνικής με 39 πόντους από τις ΗΠΑ, μόνο και μόνο επειδή οι Αμερικάνοι δεν έβαλαν 100. Δεν αντιλαμβάνεστε, βρε παιδιά, ότι ο Δενδρινός, η Ομοσπονδία και κυρίως το περιοδικό του κατεστημένου, το Τρίποντο, ήταν τόσο κομπλεξικοί τότε, ώστε αντί να σας πούνε, "ναι, κύριοι, δεν είμαστε αρκετά καλοί. Τρώμε 20 από τους Κροάτες, 40 από τους Αμερικάνους και ο στόχος είναι να κερδίσουμε τη θέση στην τετράδα και να πάμε για το Χάλκινο."
Εκείνη η περίοδος 1993-1998 είναι η πιο μελανή στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ, η περίοδος όπου το άθλημα από πρώτο στην Ελλάδα κατόρθωσε να στρογγυλοκαθίσει στα πλούτη του, να δώσει δημοσιοϋπαλληλικό ρόλο στη γενειά του '87, να χαραμίσει ένα τσούρμο ταλεντάρες που βγήκαν έκτοτε και να γεμίσει ηττοπάθεια και "γιουγκο-κατάρα" τον κόσμο, ο οποίος συνήθισε τους ζάμπλουτους συντρόφους του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, τους επίδοξους, ακόμη πιο δημοσιοϋπαλληλίσκους διαδόχους τους (Σιγάλας, Οικονόμου, Αλβέρτης, Παπανικολάου, Ρεντζιάς) και τις ήττες "με τη διαιτησία" από τους Γιουγκοσλάβους (τις νίκες επί των Ισπανών με τη διαιτησία δεν τις μνημονεύουμε..) και τελικά εγκατέλειψε ομαδικά το πρώην "εθνικό σπορ", με αφορμή τον απόλυτο διασυρμό το 1999.
Για να ξαναπεράσει το μπάσκετ στο προσκήνιο πέρασαν χρόνια, η Ευρωλίγκα "ανακαλύφθηκε" ως κάτι καινούριο για το 95% των μπασκετόφιλων, ο μισός πλανήτης κέρδισε τους Αμερικάνους και ταπείνωσε τους Σέρβους με όπλο το ομαδικό μπάσκετ και την λογική και επιτέλους, στην Ελλάδα τα πράγματα στρώνουν, λόγω Supersport, νέου ενδιφέροντος και Εθνικής ομάδας με παίκτες που το 85΄% των Ελλήνων δε γνώριζε λίγες μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου.

Φίλε Νίκο, καλές οι αναμνήσεις, καλύτερη όμως η συνείδηση.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, δεν είχαμε τα φόντα να κοιτάξουμε στα ίσα, όχι τις ΗΠΑ, αλλά ούτε την Κροατία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ταλέντο, αλλά και στην ψυχολογία. Μπαίναμε στο γήπεδο σαν να είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Με τις ΗΠΑ παίξαμε εξαιρετικά για 20 λεπτά. Μετά δεν αντέξαμε και είναι σίγουρο ότι καμιά ομάδα δε θα άντεχε, αν οι Αμερικανοί αποφάσιζαν να παίξουν σοβαρά. Ουδείς είχε τις βλέψεις στα σοβαρά να τους κερδίσει ακόμη τους Αμερικανούς.



Το ίδιο παραλίγο να κάνουμε κι εμείς το 2004 με τους Αμερικανούς (Αθήνα). Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Βρε ομως πραγμα και αυτο, να μην μπορουμε να κερδισουμε τους Αμερικανους την στιγμη που τους κερδισε ακομα και το Π.ΡΙΚΟ

Γενικως τα παγκοσμια μου προσεφεραν στο τελος ΜΟΝΟ απογοητευσεις αλλα ελπιζω φετος να αλλαξουν τα πραγματα!!!

Και η περίοδος 1999-2004, μετά από αυτήν τί ήταν, Αναγγένηση?
Δε θα μπω καν στον κόπο να αναφέρω τις περίφημες μονομαχίες στα final-4 και τα πρώτα κύπελλα πρωταθλητριών...
Δε μπορώ να δεχτώ με τίποτα πως η περίοδος κατά την οποία χιλιάδες συνομίληκοί μου (μεταξύ τους κι εγώ) αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το μπάσκετ και η διασημότητα είχε φτάσει στο peak(παραφουσκωμένο πάντως και όχι δικαιολογημένο), ήταν "η πιο μελανή στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ"...
Συμφωνώ πως τότε είχαν ήδη αρχίσει να θέτονται οι "βάσεις" για την επερχόμενη κατρακύλα με τα αίτια που ολόσωστα αναφέρεις.

Επίσης, ήσουν άδικος με τον sarounas.
Αν ξαναδιαβάσεις το ποστ του θα δεις πως πουθενά σε εκείνο το σημείο δε λέει για "κατόρθωμα" της εθνικής που έχασε με 39 πόντους.
Το τόπικ έχει να κάνει με στιγμές οι οποίες μας έχουν μείνει χαραγμένες, με κάθε τρόπο θετικό ή αρνητικό, και σε αυτό το ύφος κάνει την αναφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αν αυτό σου έδωσε την αφορμή για να βγάλεις απωθημένα από εκείνη την εποχή, τότε έχει καλώς καθώς και συμφωνώ με τα λεγόμενά σου και μας δίνεται τροφή για κουβέντα...αρκεί αυτή να γίνεται με τις σωστές αφορμές και στο σωστό μέρος (άνοιξε νέο τόπικ αν θες).

Αφού λοιπόν συμφωνείς, γιατί μου απευθύνεις το λόγο και αμέσως απαντάς στον εαυτό σου?
Είναι προφανές ότι αν δεν υπήρχε η περίοδος της "αρπαχτής", της χαζο-γιγάντωσης χωρίς πλάνο και της διαφθοράς στην Εθνική δε θα υπήρχε η πτώση του 1999 και η παρακμή μέχρι το 2003.



Όχι βέβαια. Ο sarounas λέει:



Λέει λοιπόν ο φίλος ότι το σημαντικότερο όλων ήταν το ότι η ομάδα των ΗΠΑ δεν έφτασε για πρώτη φορά τους 100 πόντους. Αυτό αυτομάτως σημαίνει ότι ο κομπλεξισμός της εποχής ξεπερνούσε κάθε όριο. Δηλαδή, τι? Η Ελλάδα δεν είχε καμία αξιοπρέπεια? Όταν το σημαντικότερο δεν είναι η νίκη ή η προσπάθεια γι' αυτήν σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα, τότε ναι, δικαιούμαι να τον κατακρίνω.
Όσο για το κάρφωμα του Κεμπ, αν θυμάσαι, ήταν εκπρόθεσμο κατά περίπου 2" και μετρήθηκε, ενώ δεν τον μάρκαρε κανείς. Φοβερά τα καρφώματα εκτός φάσης πάντως..

Με το να αρνηθώ τα προβλήματα που αναφέρεις, απλά θα κλείσω τα μάτια μου στην τότε πραγματικότητα.
Αυτό δε σημαίνει, όμως, και δεν το δέχομαι πως η περίοδος 1993-1998 ήταν η χειρότερη τα τελευταία 20 χρόνια.
Ναι μεν η γιγάντωση έγινε με ανεξέλεγκτο και άναρχο τρόπο, αλλά αυτό δεν αναιρεί τη γιγάντωση αυτή καθαυτή.
Δεν υπήρχε τίποτα το κακό στο ότι τα κλειστά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη γέμιζαν, το ίδιο και τα απανταχού ανοιχτά και ακαδημίες (και "ακαδημίες"), στο ότι παίχτες-ονόματα ερχόντουσαν στη χώρα μας, και στο ότι το Mega έδειχνε πάνω από 10" μπάσκετ στα αθλητικά του(τί λέω? εδώ είχε το πρωτάθλημα μία εποχή αν θυμάμαι καλά).
Το ότι έσπευσαν ένα μάτσο παρτάκηδες να φάνε ότι υπήρχε διαθέσιμο και μη, με αποτέλεσμα να αφήσουν ένα κουφάρι στη θέση του "καλύτερου πρωταθλήματος στην ευρώπη", δεν είχε καμία σχέση με το πόσο ψηλά ήταν το μπάσκετ σε επιτυχίες, προτίμηση και στην καρδιά του κόσμου εκείνη την εποχή.



Η ειρωνεία όχι, όμως...
Θα αφήσω τον ίδιο να απαντήσει, όμως, καθώς με το να κάνω το "δικηγόρο" μπορεί να έχω ήδη κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.

Το 40-30, του ημιχρόνου, με αντιπάλους Ολ Σταρς του ΝΒΑ από μια ομάδα με μέτριο βάθος (Μπακατσιάς; Παπαπέτρου; Γαλακτερός-καμιά σχέση με το Γαλακτερό του '90; Σε ομάδα που θα πήγαινε για μετάλλιο; ) τη στιγμή που πολλές ομάδες δέχονταν 55-60 και ήταν πίσω με μεγαλύτερες διαφορές δεν είναι αξιοπρεπές; Κατακρίνεις όλες τις ομάδες που έπαιξαν, π.χ, με την Ντριμ Τιμ το 1992; Θα σου φαινόταν πρακτικό μια ομάδα που, όντας 2 επίπεδα πιο κάτω από την αντίπαλο θα έκανε ότι είναι και δεν είναι δυνατό "για να νικήσει"-με αποτέλεσμα να χάσει μόνο με 20 πόντους, αντί 40, και μετά να σέρνεται; Δεν είναι θέμα αξιοπρέπειας, είναι θέμα περισσότερο λογικής.



Πρέπει να το ξαναψάξω... Δε νομίζω όμως ότι ήταν εκπρόθεσμο. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, ο σπίκερ (Σκουντής) μετρούσε τα δευτερόλεπτα στο τέλος:

"Δύο, ένα, ωωωω! Να το ξαναδούμε, επιγόντως!", ή κάτι τέτοιο.

Δυο δεύτερα είναι τεράστιος χρόνος για να μην παρατηρηθεί.



Πιστεύω ότι εννοούσε ότι ήταν η περίοδος που σήμανε την εκ των έσω κατάρρευση κι όχι φυσικά από άποψη επιτυχιών.

Ρε συ Σπύρο με κολακεύεις πολύ, με κάνεις και κοκκινίζω

Μάλιστα… λέω να αλλάξω και κωδικό από «sarounas» να γράφω «asiniditos»

xaxaxa, απ' ότι βλ΄λεπω δεν τα θυμάσαι καθόλου καλά
στο ματς του ομίλου με τους Κροάτες το 94 όλοι λέγαν και ο Δενδρινός και οι άλλοι
ότι δεν χτυπάμε το ματς με τους Κροάτες, το είχαν πει ανοιχτά αφού ούτε με την αμερική φυσικά θα το χτυπούσαμε, έτσι ώστε να ήμαστε ξεκούραστοι για τον μικρό τελικό με την Ρωσία, δηλαδή οι άνθρωποι είπαν ανοιχτά πάμε για το χάλκινο μετάλλιο...
όσο για το κάρφωμα του Κεμπ, άμα ήθελες ας έμπαινες εσύ μπροστά του

Γιατί τόση πίκρα βρε αγόρι μου, δεν βαριέσαι την γκρίνια συνέχεια; φυσικά και δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι να βρεις αν θες να αρχίσεις “κράξιμο” και μάλιστα και εγώ είμαι από αυτούς που στέλνω και εδώ στο forum πάρα πολύ συχνά posts φορτωμένος, αλλά για όνομα του θεού λέξεις όπως moments, memories κλπ δεν σου λένε τίποτα; ακόμα και εδώ γκρίνια;
Τώρα για να σου απαντήσω και σε αυτά που έγραψες που κατά την γνώμη μου είναι τελείως ισοπεδωτικά και απόλυτα, να πω ότι όπως και να ‘χει, όπως και να το βλέπεις η ιστορία έγραψε την Ισπανία ως πρώτη ομάδα που έβαλε 100άρα στις ΗΠΑ, την Ελλάδα αυτή που τους κράτησε κάτω από τους 100, την Λιθουανία το 2000 που τους κόντραρε στα ίσα, την Αργεντινή που τους νίκησε και την Γιουγκοσλαβία που τους απέκλεισε. Εξάλλου να πετυχαίνεις κάτι εκείνα τα χρόνια απέναντι στις ΗΠΑ είχε μεγαλύτερη αξία όχι επειδή τώρα οι ΗΠΑ έχουν χειρότερη ομάδα, σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει αυτό, η ψαλίδα έκλεισε για άλλους λόγους, απλά σήμερα το μπάσκετ που παίζεται είναι σχεδόν το ίδιο, ενώ τότε το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ αποτελούσε σχεδόν ένα άλλο άθλημα, είχε εντελώς διαφορετική μορφή –αυτό μπορούμε να το αναλύσουμε αλλού- και αναλογικά σαφώς και ήταν επιτυχία.

Επίσης δεν καταλαβαίνω αυτά που λες περί κατεστημένων προπαγάνδας και εύνοιας υπέρ της εθνικής από το σύνολο των δημοσιογράφων και ειδικά του «τριπόντου» στην δεκαετία του 90, καλοί και κακοί παντού και πάντα υπάρχουν. Ακόμη, φαίνεται να μην γνωρίζεις καν τι έγινε μεταξύ δημοσιογράφων και εθνικής το ’95 και ’96 και την μεγάλη κόντρα με το εμπάργκο από πολλούς παίχτες, κάτι τέτοιες απόψεις πάντως ειλικρινά με κάνουν να συμφωνώ με τον Φασούλα και αυτά που έλεγε το ’95 κάτι το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν ασπάζομαι, τώρα με το τρίποντο και το κατεστημένο πραγματικά με κάνεις και γελάω, ανεξάρτητα για την γνώμη που μπορεί να έχεις για αυτούς, διευθυντή είχε τον Συρίγο, που πάντα στην αρχή αρθρογραφούσε στην στήλη του «δίχως μαλλιά στην γλώσσα» που εκτός από γκρίνια δεν έβρισκες τίποτα άλλο, όταν ο Άρης ήταν κατεστημένο και οι φίλαθλοι πήγαιναν καραβάνια στα φάιναλ φορ είχαν πάντα μαζί τους και το πανό με το «κάτω η χούντα του Συρίγου» επειδή αρθρογραφούσε εναντίον Γκάλη, Γιαννάκη (αλήστου μνήμης έμεινε σε μένα εκείνη η ατάκα του στο Τελ Αβιβ όταν δράκος είχε συμπληρώσει μαζί με άλλα συνεχόμενα παιχνίδια 0/15 -κάπου τόσα- τρίποντα και φώναξε στην μετάδοση “κάποιος να τον σταματήσει επιτέλους!”), Φάνη, Φασούλα και τον επαγγελματισμό που εισήγαγαν στο άθλημα καθώς και για πολλούς μεγάλους παράγοντες των εποχών εκείνων, ακόμη και σήμερα που είναι σχεδόν αποστασιοποιημένος και ο μόνος ρόλος που έχει είναι αυτός στην εθνική, τον έχουν στην μπούκα η μισή Α1 για τα σχόλια και μόνο που κάνει στις μεταδόσεις, σκέψου τι γινόταν στο μεσοδιάστημα (μέχρι και μαχαίρωμα δέχθηκε για τις αποκαλύψεις που έκανε με τα οικονομικά σκάνδαλα στους Ολυμπιακούς) τελικά αυτός δεν πρέπει να είναι και τόσο γλείφτης. Όσο για τον Ηλία Δρυμώνα τι να πω και τι να γράψω τώρα, αυτός ήταν η πιο αιχμηρή πένα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού μαζί με το παιδί που ασχολείτε με τον στίβο τον Σωκράτη Γκόλια, φυσικά υπήρχαν και υπάρχουν και οι συμβιβασμένοι και γλείφτες αλλά αυτοί οι δύο μαζί με τον Σκουντή και τον Κώστα Παπαδάκη όσο συμμετείχε ήταν τα μεγάλια κεφάλια εκείνης της έκδοσης, άρα και η φιλοσοφία του εντύπου δεν μπορεί να ήταν και πολύ διαφορετική από την προσωπικότητα τους. Δηλαδή εσένα θα σε ικανοποιούσε αν έβγαιναν απλά και έγραφαν είμαστε άχρηστοι, δεν αξίζουμε τίποτα και άλλα τέτοια; αν είναι δυνατόν…

Σχετικά με τα σχόλια για την εθνική κανείς δεν έλεγε ακόμη και τότε, ότι ήμασταν η σούπερ ομάδα –στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ότι η τωρινή ομάδα είναι η πιο ταλαντούχα όλων των εποχών αλλά αν δεν υπήρχαν εκείνες οι ομάδες δεν θα μιλούσαμε καν, γιατί το μπασκετ πριν ήταν στην ανυποληψία, όπως και να ‘χει αυτοί το ανέβασαν, εξάλλου τι; συμβόλαιο με την επιτυχία θα υπέγραφαν;- όλοι ξέραμε ότι η ομάδα δεν είχε το τεράστιο ταλέντο και προσπαθούσε πάντα με τον τσαμπουκά και την άμυνα να πάρει τα παιχνίδια και ότι με την παλιά ενωμένη Γιουγκοσλαβία, την Κροατία και την Ρωσία δεν βγαίναν καν τα μαρκαρίσματα και υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα τόσο στα φτερά όσο και στην ρακέτα, αλλά από την Σερβία από το 95 και πέρα ποτέ η εθνική δεν έχασε με κάτω τα χέρια και το αντισέρβικο μένος που υπήρχε ήταν απόλυτα δικαιολογημένο γιατί εντάξει από την μια σκέφτεσαι προσπαθούσαν να βρουν άλλοθι για τις ήττες αλλά ακόμα και σήμερα όταν βλέπεις σε βίντεο τα ματς με τους Σέρβους διαπιστώνεις ότι δεν είχαν το θεό τους, πραγματικά γινόταν εγκλήματα, πόσο μάλιστα αφού έγιναν και μέσα στην Ελλάδα οι ημιτελικοί το 95 και το 98 (και το 98 όταν έμειναν πολύ πίσω στο σκορ οι Πλάβι σε κάθε επίθεση πήγαιναν δίχως λόγο και αιτία στις βολές)
Αυτά.

Bλέπω έχεις δικαιολογημένη συνείδηση.
Γιατί λοιπόν να προσπαθήσω να σου την αλλάξω. Δικαίωμά σου είναι να πιστεύεις ό,τι θέλεις, έστω και αν η χρονική απόσταση σου δίνει το δώρο της πείρας. Η μήπως όχι?

Μία σημείωση όμως: Aν είσαι αρκετά μεγάλος και υπεύθυνος άνθρωπος, τότε οφείλεις να μη λες ασυναρτησίες ("xaxaxa, απ' ότι βλ΄λεπω δεν τα θυμάσαι καθόλου καλά"), χωρίς να διευκρινίζεις το λόγο.
Αν δε σε βολεύει, μπορείς πάντα ν' αλλάξεις πλευρο..

treathitch, καλά γιατί παρεξηγήθηκες τώρα με τον sarounas; αφού τον προκάλεσες πολλές φορές με αυτά που του πες πιο πάνω, άσε που αυτός σου απάντησε μόλις μια φορά και μάλιστα με πολλά επιχειρήματα και αναλυτικότατα. κάνεις πολύ άσχημα με το να είσαι τόσο απότομος, να διακρίνεσαι από έπαρση και τον αδικείς πραγματικά όπως λέει και ο dizzy finger πιο πάνω, αλλά με το να τον αποκαλείς σχεδόν ανεύθυνο ξεπερνάς τα όρια, δηλαδή ήταν καλύτερα να μην απαντήσει αυτός;
πάντως αν φτάνεις στο σημείο να παρεξηγιέσαι από τον sarounas και το ύφος του, τότε σε συμβουλεύω μακριά από τον morfi , εγώ μόλις γράφτηκα στο forum με την πρώτη του κουβέντα κόντεψα να παρεξηγηθώ , αλλά είδα ότι δεν έτρεχε απολύτως τίποτα; όλα αυτά σου τα λέω φιλικά, δεν πιστεύω τώρα να εκραγείς και με εμένα

Ξεφύγαμε πολύ όμως έτσι όπως τα κάνατε, γιατί θέμα μας είναι η εθνική στα Μουντομπάσκετ, εγώ δεν θυμάμαι πολλά πράγματα γιατί τα καλοκαίρια συνήθως πήγαινα στο βουνό και δεν πιάναμε τηλεόραση, αλλά δεν ξεχνάω με τίποτα μια σκηνή που ο Σιγάλας έπρεπε να αστοχήσει σε μια βολή στο τέλος αλλά την έβαλε και στην αρχή ήμασταν στεναχωρημένοι αλλά μετά κάτι έγινε και ήμασταν πολύ χαρούμενοι και βεβαίως την μεγάλη πίκρα στον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία το 98 που ήμουνα και στο γήπεδο.

Καλοκαίρι 94, στό μπαλκόνι του εξοχικού μου 4 η ώρα το πρωί με την θάλασσα μπροστά και τους άλλους να κοιμούνται, κάθησα μπροστά σε μια τηλεόραση γραμματόσημο (απο αυτές της 80's της μεταφερόμενες) με κεραία ραδιοφώνου η οποία έλειπε και είχα βάλει μια κρεμάστρα την οποία έπρεπε να ακουμπώ με το χέρι για να πιάνει σήμα και ξαφνικά ακούω "ΦΑΣΟΥΛΑΣ ..... ΚΑΙ ΚΑΡΦΩΣΕ" με τον Μπακαφτιά να πανηγυρίζει! Μεγάλες στιγμές απο ένα μεγάλο μάτς.
Τα άλλα μάτς όπως με τις ΗΠΑ με ξενέρωσαν τόσο πολύ που δεν τούς έδωσα ιδιαίτερη σημασία και για αυτό και δεν έχουν γραφτεί χαρακτηριστικά στήν μνήμη μου. Όχι οτι ο Καναδάς ήταν μεγάλη ομάδα, αλλα κανένας δεν πίστευε οτι αυτή η Εθνική με Παπαπέτρου μέσα και Φασούλα να τρέχει στα μπ******α της Νέας Υόρκης και την παραίτηση Κιουμουρτζόγλου πριν απο το Τουρνουά θα έφτανε εκεί που έφτασε. Αυτό ήταν θάυμα! (μόνο η Νέα Ζηλανδία και ο θρύλος ο Πέρο Κάμερον έχουν κάνει μεγαλύτερο)

Ναι έτσι είναι, αν θυμάμαι καλά ήταν το παιχνίδι με το Πουέρτο Ρίκο και θέλαμε να χάσουμε με 12 πόντους για να αποφύγουμε την Ισπανία στον επόμενο όμιλο στην φάση των 8, αλλά μετά το δικό μας ματς έγινε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις των μουντομπάσκετ η Κίνα κέρδισε την Ισπανία και προκρίθηκε αυτή στην θέση της, έτσι ο Πορτορικανός πλέι μέικερ ο Κάρτερ που είχε σκάσει στα γέλια με το πάθημα του Σιγάλα κατάπιε την γλώσσα του, αφού αυτοί πήγαν στον όμιλο των ΗΠΑ και της Ρωσίας, ενώ η τυχερή Ελλάδα με Κροατία και Καναδά