Πέρασαν 11 χρόνια από την ημέρα που ο Παναγιώτης Γιαννάκης αποφάσισε να κρεμάσει τη φανέλα του και να αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα, αυτή που αγάπησε περισσότερο από κάθε άλλη. Η αθλητική εφημερίδα GOAL έκανε αφιέρωμα στη μεγάλη νύχτα του Δράκου, στα αποδυτήρια του Τζόρτζια Ντομ της Ατλάντα, στο φινάλε των Ολυμπιακών Αγώνων.



Η πόρτα των αποδυτηρίων στο Τζόρτζια Ντομ της Ατλάντα έκλεισε ερμητικά για να σφραγίσει το τέλος μίας ολόκληρης εποχής. Το βλέμμα του Δράκου άγρυπνο και σχολαστικό, μα όχι αδιάκριτο. Όταν το κατώφλι πέρασε κι ο τελευταίος, η κλειδαριά γύρισε. Αυτή η τελετή που έμοιαζε με μία ιερή μυσταγωγία είχε ελάχιστους, μα εκλεκτούς καλεσμένους. Ασυνείδητα κι ενστικτωδώς, όλοι, από τον μικρότερο μέχρι τον μεγαλύτερο, πρωταγωνίστησαν σε μία ανατριχιαστική, μα σιωπηρή συνωμοσία. Κάποια μάτια είχαν ήδη βουρκώσει. Ηταν 3 Αυγούστου 1996, τότε που στα 4 ντουβάρια που σχημάτιζαν τα αποδυτήρια του Τζόρτζια Ντομ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης αναφώνησε με έναν συγκινητικό λόγο, τον επίλογο της καριέρας του με την Εθνική ομάδα.



Ο αγώνας με τη Βραζιλία, ο τελευταίος της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου η νίκη της χάρισε την 5η θέση, μόλις είχε τελειώσει και λίγα λεπτά αργότερα το ρίγος διαπερνούσε τους 11 συντρόφους του απόλυτου αρχηγού. Αφού πήρε κουράγιο, ο Παναγιώτης Γιαννάκης συνέταξε το συγκλονιστικό αντίο του, αφήνοντας την κληρονομιά στους ακόλουθους του.



«Θέλω να σας πω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω από την Εθνική. Είναι δύσκολο και το καταλαβαίνετε, αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω δύο λόγια. Φυλάτε αυτή την ομάδα σαν κόρη οφθαλμού. Η Εθνική είχε, έχει και θα συνεχίσει να έχει επιτυχίες. Πρέπει να αισθάνεστε ότι αυτή η ομάδα είναι η υπερηφάνεια σας, η τιμή σας, ο ίδιος ο εαυτός σας. Πλέον η σκυτάλη περνάει σε εσάς. Να την προσέχετε σαν την ψυχή σας» είπε ανάμεσα στα άλλα ο Παναγιώτης Γιαννάκη στο ακροατήριο των –αυστηρώς- 11 ανθρώπων, που δεν παρέστη κατόπιν VIP πρόσκλησης, αλλά αυτοδικαίως. Ηταν οι συνοδοιπόροι του στο τελευταίο αντίο. Η σιωπή …σκέπαζε τα πάντα. Ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά, τα αναφιλητά έσπαγαν το δέος της ησυχίας. Από τον Φασούλα και τον Παταβούκα, μέχρι τον Παπανικολάου και τον Ρεντζιά… Πιο αλέγρος, ανέκαθεν άλλωστε, ο αιώνιος μπέμπης του ελληνικού μπάσκετ, ο Φάνης Χριστοδούλου, ο οποίος μέσα σε ελάχιστες λέξεις, εξέφρασε χωρίς περικοκλάδες και καθωσπρεπισμούς το συναίσθημα ενός ολόκληρου λαού… «Πω, πω μεγάλε… Τι μας έκανε τώρα; Μας γα…ες!».



«Αξέχαστο»



Στο ξενοδοχείο πριν, αλλά και μετά το τέλος του αγώνα με τη Βραζιλία, ουδείς τόλμησε να συντάξει πρωτόκολλο αποχαιρετισμού. Οι καρδιές άρχισαν να πάλλονται πιο δυνατά μάλιστα, από τη στιγμή, που την ίδια ημέρα, στον ίδιο αγώνα το μεγάλο αντίο στην εθνική ομάδα των Καριόκας, είπε ακόμα ένα τοτέμ του παγκόσμιου μπάσκετ, ο απίστευτος Οσκαρ Σμιντ. Σε ηλικία 38 ετών. Ο ασπασμός των δύο ιερών τεράτων στο φινάλε του ματς αποτελεί ένα ιστορικό ενσταντανέ.



«Θυμάμαι ότι ήταν μία ημέρα που θα μείνει σε όλους αξέχαστη. Στα αποδυτήρια όλοι κλαίγαμε, από τους μεγαλύτερους, μέχρι τους μικρότερους. Βγάζαμε φωτογραφίες με τον Παναγιώτη. Αυτό που έκανε ακόμα πιο έντονες τις στιγμές, ήταν η αποχώρηση ακριβώς την ίδια ημέρα και του Οσκαρ από την Εθνική Βραζιλίας. Εχω ακόμα στο μυαλό μου την εικόνα όπου όλοι οι συμπαίκτες του, έχουν γονατίσει μπροστά του και τον τιμούν. Κάτι αντίστοιχο έγινε μετά και στα δικά μας αποδυτήρια» ανατρέχει στο παρελθόν ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος ήταν μόλις 19 ετών τότε.



«Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ φορτισμένη. Ουδείς μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Τα δάκρυα έτρεχαν από όλους. Κάτι υποπτευόμασταν ότι θα γίνει, αλλά αυτό που συνέβη ήταν μοναδικό. Η διαδικασία μας δυσκόλεψε όλους. Μας ευχαρίστησε όλους, είπε ποιες θα έπρεπε να είναι οι σκέψεις μας για την Εθνική και μας αποχαιρέτησε» προσθέτει ο Γιώργος Σιγάλας, ενώ ο Ευθύμης Ρεντζιάς υπογραμμίζει: «Η συγκίνηση ήταν απίστευτη. Το συναίσθημα έμοιαζε πρωτόγνωρο για όλους και πολύ περισσότερο για εμάς τους μικρότερους που είχαμε μεγαλώσει με την αφίσα του Παναγιώτη στο δωμάτιό μας. Είναι στιγμές που δεν ξεχνιούνται ποτέ».




Click to view attachment
Μια από τις τελευταίες αγωνιστικές στιγμές του Παναγιώτη Γιαννάκη με το εθνόσημο στο στήθος. Ο "Δράκος" είπε αντίο στα γήπεδα και στην αγαπημένη του εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Ως την τελευταία στιγμή δεν σταμάτησε να φωνάζει και να δίνει τον καλύτερο του εαυτό για τη νίκη.

μπαραβο ρε μαγκα ωραιο topic !

thnx.... το λιγοτερο που μπορουσα να κανω για αυτη την μεγαλη μορφη...!!!

εδω σας παραθετω το βιογραφικο αυτου του παιχτη,παροπονητηθρυλου αλλα πανω απο ολα ανθρωπου!!!!


Ο Παναγιώτης Γιαννάκης είναι μια από τις κορυφαίες
φυσιογνωμίες όχι μόνο του ελληνικού αλλά και του
παγκόσμιου μπάσκετ. Γεννήθηκε στη Νίκαια το 1959.
Αντικατέστησε τον Κώστα Πετρόπουλο τον Δεκέμβριο
του 2002 στον πάγκο του Αμαρουσίου, που είναι ο
τρίτος σταθμός της προπονητικής του καριέρας μετά
την Εθνική Ομάδα (1997-1999) και τον Πανιώνιο (2001-02).
Ως παίκτης έγραψε ιστορία, αφού ήταν αρχηγός της
Εθνικής Oμάδας σε όλες τις μεγάλες στιγμές της με
αποκορύφωμα την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου
στο Ευρωμπάσκετ του 1987 (Αθήνα), του αργυρού
μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1989 (Ζάγκρεμπ)
και τη συμμετοχή στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα το 1996 (5η θέση).
Είναι ρέκορντμαν συμμετοχών στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα με 351 συμμετοχές, που αποτελεί πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Γι' αυτό, άλλωστε, η φανέλα του κρέμεται στο "Hall of Fame" του μπάσκετ στο Springfield.
Με τη "γαλανόλευκη", ο "δράκος", όπως είναι το παρατσούκλι του, έχει πετύχει 5.282 πόντους.
Ξεκίνησε την καριέρα του από τον Ιωνικό Νικαίας (1971-1984), μεταγράφηκε στον Άρη (1984-93), έπαιξε στον Πανιώνιο (1993-94), ενώ τελευταίος σταθμός του ήταν ο Παναθηναϊκός (1994-96).
Κατέκτησε 1 Kύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (Παναθηναϊκός 1996), 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (Άρης 1993), 7 πρωταθλήματα Ελλάδας (Άρης), 7 Κύπελλα Ελλάδας (Άρης 6, Παναθηναϊκός 1), ενώ έλαβε μέρος σε 5 φάιναλ φορ Kυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (Άρης 3, Παναθηναϊκός 2).
Είναι 3ος σκόρερ όλων των εποχών στην Α' Εθνική με 9.291 πόντους και σημείωσε ατομικό ρεκόρ με 73 πόντους σε αγώνα Ιωνικός Ν.-Άρης (1981).
Επιλέχθηκε στο Νο 207 του ντραφτ του ΝΒΑ το 1982 από τους Μπόστον Σέλτικς και αγωνίστηκε 4 φορές στη Μικτή Ευρώπης. Η προπονητική του καριέρα ξεκίνησε από την Εθνική Oμάδα, την οποία οδήγησε στην 4η θέση του Ευρωμπάσκετ 1997 και επίσης στην 4η θέση του Μουντομπάσκετ 1998. Αποχώρησε με ρεκόρ 30 νίκες-16 ήττες.
Την περίοδο 2001-02 οδήγησε τον Πανιώνιο στην κατάκτηση της 5ης θέσης και στους 8 του Κόρατς.
Τον Ιούλιο του 2002 εξελέγη πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών (ΣΕΠΚ).
Είναι παντρεμένος με την Ευγενία και έχει δυο παιδιά. Την Καλλιόπη και τον Δημήτρη.
Το ρεκόρ του στην Α1 είναι 28-24 (15-14 με Πανιώνιο και 13-10 με Μαρούσι).

Λιγα λογια κ απο εμενα...τι να πρωτοπω γι αυτον τον ζωντανο θρυλο του ευρωπαικου μπασκετ...??? Μπορει πολλοι να λενε πως ο Νικος Γκαλης ηταν ο μεγαλυτερος ελληνας μπασκετμπολιστας....ομως παντα...σε ΑΡΗ,ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ Κ ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟς ειχε αξιο συμπαραστατη τον παραγιωτη...κ πιστευω πως ο ενας εκανε τον αλλον να ειναι αυτο που ειναι...ο παναγιωτης ως αυθεντικος πλει μεικερ...κ ο νικος ως αυθεντικος εκτελεστης.... Τοτε στο μεγαλο επος του 1987 εγω ακομη ημουν στην κοιλια της μητερας μου...ομως παρολα αυτα ειχα την τυχη να μαθω τα παντα για αυτο το επος απο τον πατερα μου...μου τα ελεγε με εναν τροπο που εγω ειχα μεινει καθηλωμενος οπως καθηλωθηκε ολη η ευρωπη τοτε κ χειροκροτουσε τους ηρωες μας...! Δεν σας κρυβω πως τοτε στην ατλαντα με το την επιστροφη της ομαδας στην βαση κ οταν ανακοινωθηκε κ επισημα η αποχωρηση του παναγιωτη επαθα σοκ..παροτι ημουν τοτε 9 χρονων τον παναγιωτη τον λατρευα!! Η καριερα κ οι τιτλοι του παναγιωτη μιλανε απο μονοι τους...παιχτες σαν κ αυτον...οχι μονο σαν αθλητης αλλα κ σαν ανθρωπος υπαρχουν ελαχιστοι....(ο δημητρης διαμαντιδης και ο θοδωρης παπαλουκας ειναι αυτοι που τον πλησιαζουν κατ'εμε)...Τωρα κατι αλλο δεν εχω να πω γιατι εχουν ειπωθει πολλα κατα καιρους απο μεγαλες μορφες του ελληνικου,ευρωπαικου και παγκοσμιου μπασκετ..Απλα θελω να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στον παναγιωτη κ να του ευχηθω τα καλυτερα στη συνεχεια της προπονητικης του καριερας κ για αρχη στο επερχομενο ευρομπασκετ στην Ισπανια!

Για μενα ειναι η μεγαλυτερη προσωπικοτητα του Ελληνικου Μπασκετ και πιθανοτατα του Ελληνικου αθλητισμου...

Τα λογια ειναι λιγα για ανθρωπους παικτες και προπονητες οπως ο Γιαννακης...Αν υπηρχε μια βαθμολογια στην με την οποια θα μπορουσαμε να βαθμολογησουμε τον καθε ανθρωπο για διαφορα πραγματα τα οποια εχει κανει,για την προσωπικοτητα,τον χαρακτηρα του,σιγουρα ο Γιαννακης θα επαιρνε 11 με αριστα το 10.

Πα'ιχτης με ψυχή αυτό τα λέει όλα

Εγώ ας μην πω την γνώμη μου, είμαι..."κομπλεξικός".

Ε ναι...Επαιξε ο Γιαννακης στη μεγαλη ομαδα του αρη...
Ε και???

Τι εγινε????

μέσα στο βιογραφικό του καλο θα ήταν να υπάρχει k μια αναφορά για την ιστορία με τον κοσκωτά... ο Γιαννάκης δεν είναι αυτός που παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ... ας μείνω σε αυτά.-

άντε πάλι με τον γιαννάκη και τα ΜΜΕ
για πες μας ρε weirdo εσύ που ξέρεις ποιος είναι ο γιαννάκης;
και με τον κοσκωτά τι το λες και το ξαναλές συνέχεια; άμα ήθελε να φύγει ο άνθρωπος γιατί να μην έφευγε;
δικαίωμά του
αν δεν ήθελε μία αυτός τον άρη εμείς δεν θα τον θέλαμε 10

αυτό όμως που μένει είναι ότι τελικά και έμεινε και συνέχισε την μεγάλη καριέρα οδηγώντας μαζί με τον νικόλα την αρειανάρα στην κορυφή