Εκτιμείστε τον κόπο μου, καντε μου τη χάρη και βασταξτε γερά!!! Θα παραθέσω ταινίες που πιστεύω είναι οι καλύτερες που έχω δει (σίγουρα θα μου διαφυγουν πολλές). Θα λείπουν ρομαντικές και κωμωδίες και θα επικεντρωθώ στις πιο σοβαρές, όχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογες, αλλά γιατί λόγω της φύσης τους δε μπορούν να θεωρηθούν αριστουργήματα μιας και δεν χρειάζονται ιδιαίτερη σκηνοθεσία, ιδιαίτερο σενάριο και διαλόγους. Θα παραθέσω μόνο όσες μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις βαθιά και να σκεφτείς επίσης βαθιά. Θα μπουν και κάποιες όχι τόσο αριστουργήματα αλλά θα το έχω τονίσει πρώτα. Σας προκαλώ όταν βρείτε χρόνο να δείτε όσες δεν έχετε δει και θα με θυμηθείτε. Αν δε σας αρέσουν δέχομαι να με λιντσαρετε δημόσια:
-Ταινίες πολιτικές, ιστορικές, κοινωνικές, αποτύπωσης των καταστάσεων-προβλημάτων σε διάφορες κοινωνίες, ή γενικά ταινίες με μυνήματα:Καιροί των τσιγγάνων -1988: Emir Kusturica o ογκόλιθος του ευρωπαικού κινηματογράφου. Ξεχώρισα αυτό το κομψοτέχνημα μέσα σε άλλα, όπως το ''Μαυρη γάτα, άσπρος γάτος'' και Underground. Μεγάλης διάρκειας αλλά αξίζει με τα 1000 κάθε δευτερόλεπτο. Θεσπέσιο.
Το κύμα (Die welle)- 2008: Λογια περιττά.
Αmerican History X - 1998: Πραγματεύεται θέμα όπως ''το κύμα'' με τον ίδιο αριστουργηματικό τρόπο.
A Clockwork Orange - 1971: Για μένα η καλύτερη δουλειά του Kubrick και τελείως mindf@ck
To πείραμα (Das experiment)-2001: Επος. Προσοχή!!! μην το μπερδέψετε με το αμερικάνικο remake.
Requiem for a Dream - 2000: Ο,τι και να πω λίγο. Προσοχή! Δεν ενδυκνειται για όποιον δε θέλει να ψυχοπλακωθεί για μέρες.
Το μίσος (La Haine) - 1995: Σιγουρα το έχουν προτείνει και άλλοι και δε θα γινόταν αλλιώς.
In the Name of the Father - 1993: Δε χρειάζεται να γράψω κάτι (να που έγραψα τελικά)
Τhere will be blood - 2007: Μιας και πιάσαμε Daniel Day-Lewis στο ακριβώς από πάνω , δε θα μπορούσε να λείπει η ταινία με τον πιο πληθωρικό ρόλο του και παίξιμο. Aν και μεγάλη σε διάρκεια δε θες να τελειώσει ποτέ. Η καλύτερη που είχα δει εκείνη την χρονιά και για πολλά χρόνια ακόμα.
One Flew Over the Cuckoo's Nest - 1975: Για μένα η καλύτερη ταινία που έπαιξε ο ο Jack Nicholson.
Schindler's List - 1993: η αγαπημένη μου απο Spielberg. Η καλύτερη που έχει παίξει ο Liam Neeson με κορυφαία ερμηνεία, που στο τέλος σε κάνει να δακρύσεις (απορώ γιατί δεν έχει πάιξει σε πολλές τέτοιες ταινίες αφού το έχει και αναλώνεται να κάνει τον badass). Η καλυτερη ταινία για τον β' παγκόσμιο μακράν.
Οι άθλιοι (Les Miserables) - 1998: Προσοχή! Αυτή που παίζει ο Liam Neeson, Uma Thurman, Geoffrey Rush. Oι υπόλοιπες δε μου άρεσαν (ειδικά η αηδία το μιουζικαλ με τον Russel Crowe). Για το λογοτεχνικό αριστούργημα του Βικτορ Ουγκώ που μεταφέρθηκε στην οθόνη τα λόγια είναι πάλι περιττά (βαρέθηκα να το λέω).
Blood Diamond - 2006: Μια από τις καλύτερες ταινίες του DiCaprio (αδικεί τον εαυτό του αυτή η ηθοποιάρα)
Τhe Basketball Diaries - 1995: Μια και έπιασα DiCaprio δε θα μπορούσα να μην προσθέσω και αυτήν με την τόσο αριστουργηματική του ερμηνεία.
What's Eating Gilbert Grape - 1993: Τζονυ ντεπ και DiCaprio στα νιάτα τους. Ο DiCaprio στην πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής του. Για ΑΥΤΗΝ έπρεπε να πάρει όσκαρ. Οι υπόλοιπες ερμηνείες του μοιάζουν με μυρμήγκια μπροστά σε αυτήν.
Never Cry Wolf - 1983: Για τους λάτρεις της φύσης και των λύκων, χωρίς να αναλώνεται σε χίπικα τσιτάτα. Ρεαλιστική και ορθολογική.
Carandiru - 2003: Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, μια από τις πιο ωμές ταινίες για τις φυλακές του Σαο Πάολο της βραζιλίας.
The pianist - 2002
The Wind That Shakes the Barley - 2006
City of god - 2002
The Constant Gardener - 2005
Good Will Hunting - 1997: Μatt Damon oν φαιρ μαι μεν.
Slumdog Millionaire - 2008
Goodby lenin! - 2004: Respect
Οι μέρες αυθονίας σας έιναι μετρημένες - 2004
Το σύνδρομο Baader Meinhof - 2008
Οι ζωές των άλλων - 2006
Dead Poets Society - 1989
Kramer vs. Kramer - 1979
Cinema paradiso - 1988: Επική και νοσταλγική
Modern Times - 1936: Κωμική με τον τσαρλι τσάπλιν μεν, με μηνύματα δε. Δε θα μπορούσε να λείπει ο τιτάνας Σαρλώ στα πρώτα βήματα του κινηματογράφου. Τεράτια αξία.
La vita e bella - 1997: Μεγάλος μπενίνι σε μια κωμικοτραγική ταινιάρα για τον β'παγκόσμιο.
Δυστυχώς δεν έχω καταφέρει να δω ακόμα Tarkovsky και kurosawa, που σίγουρα έχουν δημιουργήσει κάποιες κορυφαίες. Αμα έχετε χρόνο ψάξτε τους. Επίσης πρέπει να δω το
12 years a slave και το
hotel rwada που λενε για αυτές καλά λόγια.Οι επόμενες είναι ίσως ένα σκαλί πιο κάτω και άλλα είδη. Παμε να τις παραθέσω.
-Γκανγστερικές, δράσης, περιπέτειας, μυστηρίου, φαντασίας, θρίλερ, etc:Τhe Godfather I,II,III: Απλά όλη η τριλογία
Ganks of new york - 2002: Με τετοιες ηθοποιάρες και ατμόσφαιρα δε γινόταν αλλιώς.
The departed - 2006: Δε θα μπορούσε να λείπει Martin Scorsese. Ηθοποιάρες.
Goodfellas: Ξανά - 1990: Ξανά Martin Scorsese. Επρεπε να βάλω και κάτι με τιτανομέγιστο De Niro.
Casino - 1995: Ξανά De Niro για ευνόητους λόγους.
Once Upon a Time in America - 1984
A Bronx Tale - 1993
The Untouchables -1987: Respect
Scarface - 1983: Θεος Pacino. Πιστεύω πως το ''
The Wolf of Wall Street'' ήταν μια αντιγραφή του σημαδεμένου. Οπότε προτιμω το αυθεντικό. Aξίζει να δείτε και το
Serpico,
Carlito's Way και το
Dog day afternoοn από τιτανομέγιστο Pacino.
Ηeat - 1996: De Niro - Pacino. Τρέλα.
Donnie Brasco - 1997: Pacino και ο τζονης ο ντεπ. Ο θεος και ο αταλαντος. Παρόλα αυτά αξίζει.
Pulp Fiction - 1994: Τι να πεις για ταραντίνο. Πρέπει να βάλουμε ένα σωρό δικές του. Ειπα να βάλω μια, δυστυχώς.
Snatch - 2000: Δε μου αρέσουν οι ταινίες που παίζει ο Statham. Aυτή είναι η μία από τις δύο εξαιρέσεις.
Lock, Stock and Two Smoking Barrels - 1998: η δεύτερη εξαίρεση.
American Gangster - 2007: Μαζί με το
training day και Philadelphia (μαζί με Tom hanks) οι καλύτερες ταινίες του denzel washigton.
Sleepers - 1996
Oldboy -2003: Μακράν η καλυτερη ταινία εκδίκησης. Προσοχή να μην μπερδευτεί με το remake. Θελουμε το κορεατικο!!! Παρακάτω κάνω ειδική αναφορά στον ασιάτικο-κορεάτικο κινηματογράφο, γιατί αξίζει να το ψάξετε.
Seven - 1995: Για μένα η καλύτερη που έχει παίξει ο Pitt, αν και θα τον αδικήσω για το
Fight Club (απο ηθοποιός γενικά δε λεει πολλα όπως και η πρώην του. Τα μίντια τον κάναν μάγκα)
The Usual Suspects - 1995: Τρομερά προσεγμένη και η καλύτερη στο έιδος της με φοβερό σενάριο. Kevin Spacey θεούλης.
Memento - 2000: Aπλά mindf@ck
Stand by Me - 1986
Prisoners - 2013
Blow - 2001: για μένα η καλύτερη του τζονυ του ντεπ (πέρα των πειρατών που τον καθιέρωσαν)
Interstellar - 2014: Η μόνη επιστημονικής φαντασίας που μου άρεσε. Και το
inception σα δεύτερη. (δε βάζω μέσα τριλογιά του
Lord οf the rings και τους
πειρατές της καραιβικής, γιατί αναγνωρίζω ότι στο είδος τους είναι κορυφαίες και βλέπονται ευχάριστα, απλά δεν είναι το στυλ μου.
The Shawshank Redemption - 1994
Gran torino - 2008: Ταινία που ο Eastwood δε μας έχει συνηθίσει.
Catch Me If You Can - 2002: Ηθελα να βάλω κάτι από Tom Ηanks. Το
forrest gump καλογυρισμένο, αλλά πολύ αμερικανιά για μένα.
...and justice for all - 1979: ο πατσίνος, που τόσο τον έχω τιμήσει, σε ρόλο διαφορετικό αυτή τη φορά. Και δικηγόρος παίρνει κεφάλια...
Mystic River - 2003: Η καλύτερη του Sean Penn μαζί με το
21 grams.
Dallas Buyers Club - 2013: Και μόνο η ερμηνεία το matthew αξίζει.
A Beautiful Mind - 2001: φοβερή βιογραφία
Τελευταίος των μοικανών - 1992
Whiplash - 2014: Δεν έχει σχέση το είδος της με τις από πάνω, αλλά ήθελα να την βάλω.
Με τρώει να βάλω και το
Βorat που με την καφρίλα του κοροιδεύει τα κακώς κείμενα της αμερικάνικης κουλτούρας αλλά θα αντισταθώ. Aπο jimmy carrey θα έβαζα
Eternal Sunshine of the Spotless Mind και
The Truman Showπου αν και κωμωδία έχει να προσφέρει κάτι.
-Western:Η τριλογία
Α fistful of dollars (1964),
for a few dollars more (1965),
the good, the bad and the ugly (1966), του Sergi Leone αποτελούν τα καλύτερα western που βγήκαν ποτέ. Παιζει ο φοβερός σε αυτό το είδος Clint Eastwood, που το πράσινο πόντσο του και το badass βλέμα του έχουν μείνει ανεξίτηλα και πολύ χαρακτηριστικά. Ειδικά το τρίτο είναι αριστούργημα, καθώς αποτυπώνει και ιστορικά στοιχεία και καταστάσεις της τότε Αμερικής. φοβερή μουσική επενδυση.
Μετά ακολουθεί το
Unforgiven (1992).
Dances with Wolves - 1990: Φοβερή ταινία, η καλύτερη του Costner
3:10 to Yuma - 2007: Η πιο προσεγμένη και σοβαρή δουλειά σε σύγχρονο Western με πολύ καλούς ηθοποιούς.
True Grit - 2010: Αλλη μια προσεγμένη σύγχρονη δουλειά, με matt damon και Jeff bridges (
big lebowski για τους μυημένους).
The Revenant -2015: Οχι western με την κλασσική έννοια. Περισσότερο ταινία επιβίωσης. Αλλά δε μπορούσα να μην το βάλω. Και όχι επειδή πήρε οσκαρ ο ντι καπριο (εχει παίξει καλύτερες ερμηνείες), όσο για τον θεούλη τον Tom Hardy και τον φοβερό Inarritu, που χειρίζεται το φακό με φοβερή μαεστρία και προσφέρει εντυπωσιακά τοπία. Ο,τι πιο εντυπωσιακό έφτιαξε ο συγκεκριμμένος σκηνοθέτης.
-Βonus:Είπα δε θα βάλω αισθηματικές ή δακρύβρεχτες, αλλά θέλω να κάνω αναφορά σε δύο που με εξέπληξαν και με συγκίνησαν:
Hachi: A Dog's Tale - 2009, παρατηρείστε ότι είναι remake κορεάτικης ταινίεας και δείτε παρακάτω.
Castaway on the moon - 2009: Καμία σχέση με τις αμερικανιές, με τα κλισε τιστάτα και υποθέσεις. Από τις λίγες αισθηματικές ταινίες που μου μείναν (ίσως γιατί η τύπισσα που παίζει, μου θύμισε εμένα σε πολλά). Και γενικά όποιος γουστάρει τη συγκεκριμμένη, θα βρει πολλά διαμάντια (πχ
a moment to remember) στον κορεάτικο κινηματογράφο, που είναι φοβερά αξιόλογος και υποτιμημένος. Ψαχτείτε στο google αδερφια.
-Ασιατικός και κορεάτικος κινηματογράφος:Σε όποιον αρέσουν ταινίες σαν το
τιγρης και δράκος, μιας και πιάσαμε τις ασιατικές, έχει άπειρες τέτοιες όπως τα
ιπτάμενα στιλέτα (2004), το
hero (2002). google best friend. Σορρυ αλλά δε θυμάμαι τις υπόλοιπες. Aυτες τις δύο θυμάμαι που μου άρεσαν πολύ. Αλλά είναι πάρα πολλές με φοβερά τοπία σε λίμνες και βουνα,τρελές σκηνοθεσίες και χορογραφίες. Επόμενος δικός μου στόχος το
Ran του kurosawa. θέλω όμως να κάνω ειδική μνεία σε μία:
Spring,Summer,Fall,Winter...and Spring - 2003: Κορεάτικη ταινιάρα χωρίς πολλά σχόλια. Από τις καλύτερες που είχα δει την χρονιά που έπεσε στην αντίληψη μου. Ο κορεατικος κινηματογράφος είναι ετη μπροστά, ακόμα και από το πολυδιαφημισμένο χόλυγουντ, που κοιτάει μόνο να πουλάει και την ποιότητα σε δεύτερη μοίρα.
-Ελληνικός Κινηματογράφος (και αυτός υποτιμημένος αν και σαφώς υποδεέστερος σε επίπεδο)Και θα κλείσω με ταινίες ελληνικές που μου έχουν μείνει (όχι κωμωδίες).
Ο Θίασος - 1975: Δεν γίνεται να μην ανέφερα τον Αγγελόπουλο. Οι περισσότερες ταινίες του μια όαση στα σκουπίδια που βλέπουμε κατά καιρούς. Διαλέγω όμως τον θίασο ως το πιο ολοκληρωμένο έργο του. Ο άνθρωπος έκανε όργια, μαζέυοντας όλη την ιστορία της ελλάδας στο πιάτο μας. Βαθύς γνώστης της ιστορίας και της ψυχοσύνθεσης του Ελληνα. Δυστυχώς, ο αγγελόπουλος είναι για λίγους και δε το λέω υποτιμητικά για κανέναν. Το αντιτουριστικό του περιεχόμενο και το γεγονός πως η τεχνική του μπορεί να κουράσει τον θεατή, δε του έχουν προσφέρει την αναγνώριση που του αρμόζει. Είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης της ελλάδας μακράν. Και μπορεί να κάνει το εξής μαγικό: Θα χρησιμοποιήσει τα πιο μουντά γκριζο-γαλάζια χρώματα μιας και πραγματεύεται δυσκολες καταστάσεις, αλλά με κάποιον ανεξήγητο τρόπο δε θα σε ψυχοπλακώσει μεχρι τελικής πτώσεως (που θα το κάνει και αυτό), αλλά θα βγάλει μια γλυκή πικρία. Μια χαρμολύπη. Κατί σαν αυτο που προκαλεί η νοσταλγία. Και αυτά τα χρώματα και συναισθήματα κυριαρζούν στα έργα του.
Μάθε παιδί μου γράμματα -1981: τί να πρωτοπώ για αυτήν την πανμέγιστη ταινιάρα. Επικαιρη πάντα: Παραπέμπω στους διαλόγους του τσάκωνα, που δεν τον έχουμε συνηθίσει σε σοβαρή ταινία. Ταινία που σε βάζει σε σκέψεις, που αποτυπώνει την μεταπολεμική ελλάδα με τεράστια ρεαλιστικότητα. Μια ταινία που δε θα κουράσει, καθώς θα σπάσει την κατάθλιψη με τις νότες χιουμορ και κοφτερών ατακών. Μόνο αρνητικό το απότομο τέλος που δε νιώθεις να επιτελείται κάθαρση. Σε όποιον αρέσει η ταινία αυτή λογικά θα του αρέσει και η σειρά που προβαλόταν στην ερτ ''
Ο πριγκηπας'' που περιγράφει τη ζωή σε ένα χωριό κατά τη χούντα με χιουμοριστική διάθεση. Και στις δύο περιπτώσεις πρωταγωνιστές παίζουν φοβερά σε κόντρα ρόλο (στην ταινία ο διαμαντόπουλος τον δάσκαλο, στην σειρά ο λογοθέτης τον διοικητή αστυνομίας). Το παράδοξο είναι ότι και το τέλος της σειράς του πριγκηπα, είχε απότομο τέλος.
Ολα είναι δρόμος - 1998: Μιας και στη σειρά του πρίγκηπα παίζει ο Αρμένης, δε θα μπορούσε να μην μπει και αυτή η ταινιάρα των τριων αυτοτελών ιστοριών. Δυστυχώς και αυτή την ταινία λίγοι την εκτιμούν.
Θανάση πάρε το όπλο σου σου - 1972: Μιας και από πάνω παίζει ο βέγγος σε μια ιστορία, παραθέτω την αγαπημένη μου από βέγγο σε δραματικό ρόλο (πολύ δε το έχουν συνηθίσει).
Στρέλλα - 2009: Γενικά περίεργη ταινία. Οπότε μη με πάρετε με τις ντομάτες.
Ο βασιλιάς - 2002: η καλύτερη ταινία το γραμματικού.
Απόντες - 1996: Αλλη μία ταίνια του γραμματικού. Δεν είναι κάτι ουάου. Αλλά είναι μία από τις ελάχιστες ταινίες, που έχω δει, που περιγράφει την εξέλιξη της φιλίας και τις σκέψεις των πρωταγνιστών, καθώς τα χρόνια περνάνε και όλα γύρω αλλάζουν, με ωμό ρεαλισμό και χωρίς υπερβολές. Νοσταλγικές εικόνες και γνωστοί ηθοποιοι που θα εκπλαγείται με το πώς ήταν στα νιάτα τους.
Το γάλα - 2011: Μια πολύ καλή προσπάθεια να μεταφερθεί στην οθόνη η θεατρική ομώνυμη εργάρα. Ουτε αυτή η ταινία δεν συνίσταται για καταθλιπτικους.
Το δέντρο που πληγώναμε - 1986: η πιο γλυκειά ταινία, που περιγράφει την ζωή μιας άλλης Ελλάδας σε ένα χωριό της χίου, μέσα από τα μάτια των παιδιών. Παραγωγός της ταινίας ο άγνωστος στους περισσότερους Αβδελιώδης, με λίγες αλλα αξιόλογες παραγωγές.
Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων - 1999: η πιο αξιολογη δουλειά του Αβδελιώδη, με φουλ συμβολισμούς.
Ταξίδι στην μυτιλήνη - 2011: Την λάτρεψα, ισως επειδή είμαι και μυτιληνιός. Νοσταλγική και με ποιότητα. Ο Χατζηπαναγιώτης που επαιζε στα εγκλήματα, έιναι και αυτός μυτιληνιος. Παίζει και ο καταλειφός (ηθοποιάρα που έχει παίξει και στην ταινία '
'ο Θεόφιλος'') και κανά δυο ακόμα γνωστές φάτσες.
Επίσης, αν και δε τρελάθηκα ήταν ικανοποιητικές: το ''
αγρύπνια '' (2005). ''
Καλά κρυμμένα μυστικά,αθανασία'' (2008) αν και ήθελα να πλακώσω τον φαλλοκράτη πρωταγωνστή, αλλά έτσι ήταν κάποτε στα χωρία και δυστυχώς όχι μόνο κάποτε. ''
Αγάπη στα 16'' (2004), λόγω νοσταλγίας παιδικών χρόνων και τοπίων. ''
O γιος του φύλακα'' (2006) λόγω τοπίων, νοσταλγίας, αλλά και γιατί ήταν καλογραμμένη και καλογυρισμένη.
September (2013) αν θέλετε κάτι ψυχοπλακωτικό (με τραβάνε γενικά οι καταθλιπτικοί τύποι, μάλλον είμαι και εγώ έτσι).
Ψυχή βαθιά (2009), ταινία που δίχασε σε σκέψεις, αλλά κατα γενική ομολογία ήταν πολύ καλά γυρισμένη.
Ελ γκρέκο (2007), το ότι επαιζε ο λαζόπουλος, ετσι όπως έπαιζε κιόλας, την έριξε πολύ. θα έβαζα από αισθηματικές και το ''
από έρωτα΄΄ (2014) με πολλές ατέλειες, αλλά αξίζει λόγω ερωτευσιμότητας της καρύδη, psychίλας του αθερίδη και επειδή η ταινία τελείωνει στον μολυβο της μυτιληνης
Αξιοσέβαστες η
πολίτικη κουζίνα (2003) και οι
νύφες (2004). επόμενος δικός μου στόχος να δω την Κάλπικη λύρα και τους τεμπέληδες της έφορης κοιλάδας που λένε πολύ καλά λόγια.
Α και να μην ξεχάσω! Από ελληνική διδακτική σειρά δείτε το ''
Ο χριστός ξανασταυρώνεται'' βασισμένο στο έργο του Νίκου Καζατζάκη (άλλος ένας που γνώριζε την ψυζοσύνθεση του έλληνα και αναζητούσε απαντήσεις σε απειρα φιλοσοφικά ερωτήματα μια ολόκληρη ζωή). Το έδειχνε παλιά η ερτ. Ειναι από τα πρώτα σήριαλ, οπότε πολλά επισόδεια καταστράφηκαν και η ποιότητα σε άλλα είναι χαμηλή. Αλλά αξίζει να δείτε όλους αυτούς τους χαρακτήρες που ξεδιπλώνονονται και απαρτίζουν την κοινωνία μας με τα θετικά και τα αρνητικά του καθενός.
Ελπίζω να εκτιμήσετε τον κόπο που έκανα, να διαβάσετε άλλο ένα σεντόνι μου (αυτή τη ορά δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ με μπάσκετ - δικαιούμαι ένα βραβείο παρλαπιπίασης από τους μοντς κάποια στιγμή) και να βοήθησα και εγώ να βρείτε κάτι που σας διέφευγε και θα ευχαριστηθείτε να δείτε.