Δεν ξέρω αν πρέπει να σχολιάσω κάτι που έμαθα πριν λίγες μέρες, αλλά επειδή το θεωρώ ας πούμε άδικο θα το κάνω!
Όλοι θυμόμαστε την εθνική του 87. την ομάδα που έφερε τα πάνω κάτω στο ελληνικό μπάσκετ!
Αυτή λοιπόν η ομάδα κατέκτησε ένα πανευρωπαϊκό παλεύοντας με μεγαθήρια της εποχής!
Όταν τέλειωσαν λοιπόν όλα αυτά ο καθένας τράβηξε το δρόμο του!
Οι παίχτες μεγάλωσαν, σταμάτησαν την ενεργώ δράση και όλοι ασχολήθηκαν με κάτι άλλο! Άλλοι μέσα στο χώρο του αθλητισμού άλλοι όχι!
Παρόλα αυτά, όλοι τους είχαν κάποια προνόμια.
Ένας από αυτούς είναι και ο Φάνης ο Χριστοδούλου! Το παιδί θαύμα της εποχής, το παιδί που έπαιζε σε όλες τις θέσεις, το παιδί που εγκωμιάστηκε όσο λίγοι!
Ο Φάνης ο Χριστοδούλου που λέτε, αποφάσισε να μετοικήσει σε ασπρονήσι και ν ανοίξει μια μικρή επιχείρηση. Ήθελε να χρησιμοποιήσει την άδεια προπό που δικαιούται από τα προνόμια του τότε πανευρωπαϊκού. Νοίκιασε το κατάστημα αλλά δυστυχώς άδεια δε βλέπει γιατί πολύ απλά δεν του τη δίνουν!
Γιατί να γίνεται αυτό; Δηλαδή πέρασαν τα χρόνια και αυτοί οι άνθρωποι ξεχάστηκαν;
Όχι όλοι βέβαια, όσοι παρέμειναν μέσα στα πράγματα απολαμβάνουν ακόμα τις δάφνες και τους κότινους. Ο Χριστοδούλου δηλαδή δεν πήρε χρυσό τότε; Δεν συμμετείχε; Γιατί λοιπόν οι κύριοι στα ψηλά (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε) δεν κάνουν κάτι γι αυτό; Γιατί δεν βοηθάνε να πάρει κάποιος αυτά που δικαιούται; Δηλαδή στην Ελλάδα τα πάντα είναι θέμα συμπάθειας; Μας αρέσει κάποιος, τον κάνουμε ομοσπονδιακό σε κάποια εθνική, μας αρέσει ένας τόπος γιατί είμαστε από κει, προωθούμε ομάδες ν ανέβουν, δεν μας αρέσει κάποιος στα τάρταρα! Γιατί ρε παιδιά; Τι ζήτησε ο άνθρωπος; Μια άδεια προπό ζήτησε, δεν είπε να τον πάμε στο φεγγάρι! Αλλά προφανώς δεν έχει μπάρμπα στη Κορώνη, οπότε τον ξεχνάμε! Έλα μωρέ, ποιος είναι αυτός; Ένας παλαίμαχος μπασκετμπολίστας είναι, σιγά το πράγμα. Πόσοι σαν αυτόν έχουν περάσει και θα περάσουν ακόμα…Τελικά δε «σκοτώνουν» μόνο τα άλογα όταν γεράσουν, «σκοτώνουν» και τις αξίες….