Του Αγιου Γεωργιου ζω ένα δραμα.
Πρεπει να επικοινωνησω με πανω από 20 ατομα, να θυμηθω να μην ξεχασω κανεναν, να παρω πολλα δωρα, να στριμωξω πολλες προσκλησεις και να παραστω σε οσους εορταζοντες μπουν στον κοπο να με καλεσουν.

Φετος το μενου ηταν λιγο διαφορετικο καθως επελεξα μονο έναν γιατι ηταν ο μονος που δεν εκανε γιορτη. Όταν τον ρωτησα «και πως θα γιορτασεις αποψε;» η απαντηση του ηταν:
Δεν εχω κανονισει κατι, δεν εχω πολλα κεφια. Δεν κανω τιποτα.

Τοτε με επιασαν τα ψυχοπονιαρικα μου και του προτεινα να βγαιναμε εξω παρεα.
Δεν ητο σωστο, πρεπον και γουρικο [ ΣΣ επειδη δεν πιστευω στα γουρια και λοιπες χαζαμαρες, όταν επιστρατευω αυτή τη λεξη δειχνει ότι ειμαι απελπισμενος και θελω να πεισω οπωσδηποτε ] σε χρονιαρα μερα να μεινει μαγκουφης.

Ετσι, αφου του υποσχεθηκα πως δεν θα καταναλωσω πολύ αλκοολ καθοτι η απλοχερια δεν είναι και το μεγαλυτερο του προσον, δωσαμε ραντεβου στο ημιφως. Κατσαμε, παραγγειλαμε, τα λεγαμε και σε λιγο το κινητο του φιλου μου αναβοσβησε.
Ευχετηριον μηνυμα.
Μισο να απαντησω μου λεει.
Ουτε να το συζητας, απαντησα και αρχισα να περιεργαζομαι το μαγαζι και διαφορες παρουσιες.
Σε λιγο ξανα-αναβοσβησε το κινητο.
Μισο μου λεει ο φιλος μου χωρις να συμπληρωσει το υπολοιπο.
ΟΚ, απαντησα εννοωντας και γω το υπολοιπο.
Μετα ξαναμανα.
Αυτή τη φορα ο φιλος δεν ειπε τιποτα.
Ουτε εγω.
Και παλι.
Και ξαναμανα.


Δεν μπορω να πω ότι καταφεραμε να πουμε πολλα.
Ο φιλος μου συνεχως πληκτρολογουσε «ευχαριστω πολύ και συ ότι επιθυμεις» ή κατι αναλογο και γω χαζευα γυρω – γυρω. Καποια στιγμη η sms καταιγιδα κοπασε και προσεξα ότι ο φιλος μου μελαγχολησε περισσοτερο.

Προσπαθησα να το αντιστρεψω:

Μπραβο ρε, ειδες ποσα μηνυματα πηρες; Στη δικη μου εορτη ουτε τα μισα δεν ειχα!

Παρατα με ρε υποπτε, λες και ειμαι γραμματεας ή δουλευω στην πιτσα χατ.
Από τη μια δεν μου παει να στελνω μηνυματα από την άλλη δεν γουσταρω να μην απαντω. Τι ειμαι ομως, καποιο ρομποτ;
Δεν μπορουν να με παρουν ένα τηλεφωνο; Τοσο πολύ κοστιζει πια;
Από το πρωι ερχομαι φορτωμενος γιατι στο γραφειο με επηξαν στα mail.
Για αυτό και σου ειπα ότι δεν γουσταρω να κανω τιποτα για τη γιορτη μου. Μονο εσυ και οι γονεις μου, μου τηλεφωνησαν.
Ολοι οι αλλοι στο γραπτο.

Προσπαθησα βλακωδως να τον παρηγορησω.
Ότι είναι συνηθες ονομα, ότι υπαρχουν παρα πολλοι Γιωργηδες και ενεκα οικονομιας χρονου στελνεις ένα μηνυμα σε ολους και καθαριζεις.

Ηξερα όμως ότι του ελεγα βλακειες και δεν επεμεινα.

Θυμηθηκα και τον Κουβανο προσωπικο μου περιπτερα που σε αναλογες περιπτωσεις, στο sms του πληκτρολογουσε τις ευχες του με το φλυαρο «Χ.Π.»
Σκετο.

Πολλοι θυμηθηκαν τον φιλο μου αλλα το μονο που καταφεραν ηταν να τον μελαγχολησουν.

Αν εχετε καποιον που γιορταζει, μην του στελνετε μηνυματα και mail.

Σηκωστε το ρημαδι και καλεστε τον.
Είναι αληθινο, ζωντανο και αντικατοπτριζει το ενδιαφερον σας τρισδιαστατα.
Ναι, εχει λιγο κοστος παραπανω αλλα μη χασουμε και την ανθρωπια μας.
Δεν λεω, καλη η τεχνολογια, βοηθαει, αλλα σε μερικες προσωπικες στιγμες μαλλον σκοτωνει.

Συνηθως σε sms χριστουγεννοπρωτοχρονιατικοπασχαλιατικα δεν απαντω.
Τα περισσοτερα είναι ηλιθια εως ξυπνιτζιδικα.

Θελεις ρε φιλε να ευχηθεις;
Παρε τηλεφωνο.
Ζωντανη, αληθινη και πραγματικη επικοινωνια και όχι αποστειρωμενη και αδεια…

Τωρα διαβασα για πρωτη φορα το συγκεκριμενο ποστ και ομολογω πως ειναι πραγματικα ενα απο τα πιο ομορφα πραγματα που εχω διαβασει στη ζωη μου... Δειχνει σε πολυ μεγαλο βαθμο την καταντια των σημερινων κοινωνιων... Γιατι για μενα ολο αυτο ειναι καταντια, οσο και να διαφωνουν καποιοι "υπερασπιστες της τεχνολογιας"... Δεν χρειαζονται πολλα για να ειμαστε χαρουμενοι ...


ΥΓ Η πλακα ειναι πως εντελως τυχαια την κουβεντα αυτη την ειχα πριν 2-3 ωρες με τρεις τυπους ( edit: ο ενας εξ αυτων ειναι νεαρος ζωγραφος ο οποιος αυτες τις μερες εκθετει 30 εργα του σε ενα γνωστο μαγαζι στα Λαδαδικα στην Θεσσαλονικη... Οσοι αγαπατε αυτο το "σπορ" περαστε μια βολτα... Νομιζω πως αξιζει τον κοπο...)