Τον καιρό που γραφόταν το άρθρο, οι Σπερς είχαν ήδη εξασφαλίσει για 4η φορά σε 9 χρόνια την πρόκρισή τους στους τελικούς του ΝΒΑ, κάτι που μόνο οι Λέικερς των Σακ-Κόμπι κατόρθωσαν την ίδα χρονική περίοδο.

Τον τελευταίο καιρό νιώθω διχασμένος (όπως και πολλοί φίλοι του ΝΒΑ) για την περίπτωση Ντάνκαν και το πού πραγματικά κατατάσσεται μεταξύ των μεγάλων του αθλήματος. Όντας φαν της συνέπειας και της σταθερότητας, διατηρούσα πεισματικά τον Καρλ Μαλόουν στην απόλυτη κορυφή των PF στην ιστορία. Δεν είναι άλλωστε λίγο να παίζεις μπάσκετ κορυφής ως τα 41 σου και να είσαι δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών. Κοντά του, αλλά πίσω του, άλλα μεγάλα τεσσάρια, όπως ο Πέτιτ, ο Μπάρκλεϊ, ο Χέιζ, ο Γκαρνέτ και ο ΜακΧέιλ. Ο Πέτιτ όμως δεν είχε τη διάρκεια, ο Μπάρκλεϊ τη σταθερότητα, ο Χέιζ την αποτελεσματικότητα, ο Γκαρνέτ τις ομαδικές διακρίσεις και ο ΜακΧέιλ τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Οπότε, ο Μαλόουν έμενε πρώτος. Αλλά, όπως έμοιαζε πολύ πιθανό χρόνια τώρα, ο Ντάνκαν κάποτε θα αμφισβητούσε με τον τρόπο του αυτή την επιλογή. 3 πρωταθλήματα (που ίσως γίνουν 4), όλα σαν ο κορυφαίος παίκτης των Τελικών, 2 MVP, μόνιμες θέσεις στις κορυφαίες πεντάδες και αμυντικές πεντάδες του πρωταθλήματος από τη ρούκι κιόλας σεζόν του, είναι κληρονομιά που αντιστοιχεί σε ένα θρύλο πρώτου μεγέθους.

Ο Μαλόουν έχει πάρα πολλές διακρίσεις, αλλά η έλλειψη τίτλων τον πονά. Υπάρχει η δικαιολογία που ακούει στο όνομα Τζόρνταν, αλλά δεν επαρκεί. Οι δυο τους άλλωστε αναμετρήθηκαν μόνο 2 χρονιές, με το Μαλόουν να χρειάζεται 12 χρόνια για να φτάσει στους τελικούς. Συν τοις άλλοις, ο Τζόρνταν ήταν απών το 1994, αλλά ο τίτλος δεν ήρθε για τη Γιούτα. Ούτε μετά τη δεύτερη απόσυρσή του, παρότι το 1999 είχε αναδειχθεί MVP της σεζόν. Τον σταμάτησαν με πειστικό τρόπο οι Μπλέιζερς. Ούτε καν στα «γεράματα» το 2004 με τους έμπειρους, αλλά κουρασμένους και ανοργάνωτους, όπως αποδείχτηκε, Λέικερς. Το γενικότερο πρόβλημα με τον «Ταχυδρόμο» ήταν ότι στα πλέι οφ παρουσίαζε μια πτώση είτε στην παραγωγικότητά του είτε στα ποσοστά ευστοχίας του κι ότι σε πολλά κρίσιμα παιχνίδια δεν έδινε το παρών τόσο βροντερά όσο θα έπρεπε.

Ο Ντάνκαν είχε βέβαια κι αυτός τις κακές στιγμές του: Υπέστη οδυνηρό sweep από τους Λέικερς το 2001, βλέποντας τους Σακίλ-Κόμπι να οργιάζουν. Έκανε κακές προσπάθειες (μέχρι και αίρμπολ) πάλι εναντίον των Λέικερς της επόμενη σεζόν. Κάποιοι είχαν ήδη ξεγράψει το πρωτάθλημα του ’99, άλλοι επέμεναν να τοποθετούν αστερίσκο, λόγω του λοκ άουτ. Όταν όμως ακολούθησαν οι μεγαλειώδεις εμφανίσεις του το 2003, πολλοί αμφισβητίες «δαγκώθηκαν», ακόμη δε περισσότερο το 2005. Φέτος, έχει πλέον καταντήσει κουραστικό. Ο Ντάνκαν πάλι στους τελικούς; Απαράδεκτο!

Γιατί οι Αμερικανοί, τουλάχιστον οι νεαροί, δε θέλουν να βλέπουν τον Ντάνκαν στους τελικούς; Μα γιατί το ΝΒΑ θέλει να βλέπει «νέους Τζόρνταν» και-δυστυχώς γι’αυτούς-οι «νέοι Τζόρνταν» δεν έχουν ακόμη δείξει ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τον «παλιό». Ή με τον ηγέτη των Σπερς. Ο Κόμπι πήρε τίτλους μόνο σαν παρτενέρ του Σακίλ, ο Γουέιντ κατέκτησε έναν, με πολλές μουρμούρες για ευνοϊκή διαιτησία, ο Λεμπρόν έχει μέλλον. Άλλοι, όπως ο Τ-Μακ και ο Άιβερσον έχουν μείνει πίσω. Ο τίτλος του ΝΒΑ παραμένει «υπόθεση των ψηλών», με λίγες μόνο εξαιρέσεις.

Οι νέοι αστέρες μπορούν να βλέπουν τον εαυτό τους στα τοπ-10 των highlights του ESPN και του NBA Action. Είναι μια διάκριση, αλλά οι περισσότεροι εξ’αυτών θα την αντάλλασαν με το δαχτυλίδι. Οι Σπερς μπορούν να τους δείξουν το δρόμο.

Εξαιρετικο!! Ειδικα η προτελευταια παραγραφος!
οne vote!

Άλλο ένα διαμάντι στην ανθολογία του χόλικ...

Ακριβώς.

Χολικ γράψε ρε φιλες για τον Τσαμπερλειν και στειλτο μου σε extended version,καθε μερα το σκεφτομαι.Εχουμε ακουσει τοσα μα τοσα πολλά,εχεις αναφερθει και συ καποιες φορές,αλλα αισθανομαι οτι αυτο για τον Ουιλτ θα ειναι πολυ σπέσιαλ και θα μας πει πολλά.!

Για το Γουιλτ θα γραψω στο μέλλον. Αν σταλεί αυτό, μετά είναι σειρά κάποιου πιο ελληνικού άρθρου από εσάς ή μιας μίξης (ίσως κάποιες προβλέψεις για Σπανούλη-Παπαλουκά), για να διατηρούμε ισορροπία στα περιεχόμενα (και για να μπορέσω να τελειώσω κι αυτά το στοιχειωμένα τα αφιερώματα για τους Τελικούς ΝΒΑ ).

Θα είναι πρόκληση ένα τέτοιο θέμα, λόγω του ορίου. Οι ιστορίες που έχω διαβάσει είναι μπόλικες και εντυπωσιακές, ακόμη και οι μισές να είναι αληθινές. Βασικά πρέπει να βρω και κάποια αφορμή για να μην το πετάξω στο ξεκάρφωτο (όχι ότι πειράζει και κανένα off-topic).

Νομιζω πως και παραπανω να γράψεις,μια χαρά θα τυπωθει.Δν γραφονται καθε μερα αρθρα για τον Ουιλτ.

Εξαιρετικό πράγματι!

very nice holic .you have done great job

Πλακα κανω ..

Πολυ καλο αρθρο, θα συμφωνηω για την τελευταια παραγραφο. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ !!!

ΑΠΛΑ :

ωραιο αρθρο!

Ωραίο άρθρο αλλά θα διαφωνήσω σε αυτό :


Ω δεν το περίμενα αυτό . Τι εννοείς "δεν είχε τη διάρκεια" ? Διευκρινησέ το. Αν εννοείς διάρκεια στις επιδόσεις του, στα 11 χρόνια που έπαιξε στο ΝΒΑ ήταν σε όλες το ίδιο καλός και καταλύτης για την τύχη της ομάδας του. Τώρα αν εννοείς την παρουσία τους στους τελικούς όντως είχε κάποια σκαμπανεβάσμα (όπως του 58 που αν δεν έβαζε την 50άρα στο τελευταίο παιχνίδι παίζει να έδινα το MVP στον Hagan) αλλά και πάλι δεν ήταν και τόσο ασταθείς ώστε να υποβαθμίζετε η αξία του. Αλλά και έτσι να είναι, για το γεγονός και μόνο ότι στους τελικούς πάλευε κάτω από το καλάθι με δύο μεγαθήρια, Heinsohn και Russell, ίσως και να του δικαιολογούσα τα όποια σκαμπανεβάσματα.

Δεν εννοούσα κανένα από αυτά τα δύο σημεία που θίγεις, για τα οποία θα χρησιμοποιούσα λέξεις όπως "συνέπεια" ή "σταθερότητα", αλλά τα 11 χρόνια καριέρας. Αν δεν έχεις πολλαπλά πρωταθλήματα ή ρεκόρ και πρωτιές, δεν μπορείς στο σημερινό ΝΒΑ να είσαι Νο1 όλων των εποχών στη θέση σου με 11 χρόνια καριέρας. Χρειάζεσαι κάτι περισσότερο.

Πιστεύω πάντως ότι ίσως να επηρεαζόταν και η σταθερότητά του, αν αποφάσιζε να παίξει και μετά από αυτά τα 11 χρόνια. Είχε αρχίσει να τραυματίζεται αρκετά σοβαρά την εποχή εκείνη και η ιατρική τότε δε βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με σήμερα.

ωραιο αρθρο.

υγ.
ελα μωρε τωρα με τον Τζαμπερλεν....

Σκεφτόμουν πως το ΝΒΑ,ξεκινησε με κυριαρχία ψηλών (Ράσελ-Τσαμπερλειν) το 70 ηταν το μπάσκετ ολων (!) μετά απο το 80 και επειτα,πέρασε στους "κοντούς" αφού Μάτζικ και Μπερντ (ενταξει,οχι κοντός,αλλα σιγουρα οχι ψηλός), μετά ηρθε ο Τομας με το Ντιτρόιτ,ο Τζορνταν με τους Μπουλς,μια διακοπή με Ολάζουον-Σακιλ-Γιουν να κυριαρχουν αλλα ξανά παλι Τζορνταν για 3 χρονια!

Ξαφνικά,ο Μαικλ έφυγε και οι ψηλοί ξαναπήραν τα κεκτημένα, με Ντανκαν,Σακίλ(Χ3),Ντανκαν,Ντιτρόιτ με τους αεροπόρους-βράχους μεσα στη ρακέτα,Ντανκαν,Σακίλ και παλι Ντανκαν φέτος..

Φαίνεται ομως,πως οι μονοι κυριαρχοι ψηλοί που εχουν μέλλον,ειναι ο Όντεν κι ο Αμαρε (για τον Αμάρε ας κρατήσουμε μια πισινή,για οταν τον δουμε χωρίς τον Νας),αφού ολοι οι νεοι αστέρες (Λεμπρον,Ουειντ,Μπουλς με 3αδα κοντών,Ουιλιαμς) ειναι τουλάχιστον μεχρι την θεση του SF.


Θα μου πειτε,πως ο Σακ ειχε Κομπι,οι Πιστονς MVP τον Μπιλαπς,μετά ο Ουέιντ,αλλα νομίζω πως οι ψηλοί ειναι αυτοι που εδωσαν τα πρωταθλήματα στις ομάδες τους και οχι οι κοντοί.(<--- αυτο για να αποδειξω οτι διανυουμε ακομα περιοδο ψηλών)
Αλλωστε, Κιντ και Νας δειχνουν να μην τα καταφέρνουν,ο Κομπι μονος του τιποτα,ο Τ-Μακ δν περναει α γύρο τοσα χρονια, ο Μπιλαπς εγινε κορυφαιος μολις πηγε στο Ντιτ ενω ο Ουέιντ εχει ακομα δρομο νομιζω παρα το περσινο MVP.





E;

Το ΝΒΑ ήταν ανέκαθεν λίγγα ψηλών, ξεκινώντας, ακόμη πιο πριν τους Ράσελ-Τσάμπερλεϊν, με τον Τζωρτζ Μάικαν και τον Τζο Φαλκς (που έπαιζε σαν 4άρι) και θα μπορούσε να υπάρχει ακόμη υψηλότερο επίπεδο, αν αποφάσιζε ο Μπομπ Κέρλαντ να γίνει επαγγελματίας.
Για το '60, δεν το συζητάμε, για το '70, παρότι υπήρχαν μερικοί κοντοί πρωταγωνιστές (πάντα υπήρχαν, υπόψη), πάλι οι ψηλοί είχαν τον πρώτο λόγο. Δες τα MVP:

Ριντ (αν το ξεκινήσουμε απ'το 1970)
Τζαμπάρ
Τζαμπάρ
Κάουενς
Τζαμπάρ
Μάκαντου
Τζαμπάρ
Τζαμπάρ
Γουόλτον
Μ.Μαλόουν

10/10 ήταν σέντερ!

Οι ΜVP των Τελικών:

Ριντ
Τζαμπάρ
Τσάμπερλεν
Ριντ
Χάβλιτσεκ (η πρώτη εξαίρεση, αλλά είχε δίπλα του τον Ντέιβ Κάουενς)
Μπάρι (η μοναδική ισχυρή εξαίρεση)
Γουάιτ (συζητιέται για το αν άξιζε περισσότερο απ'τον Κάουενς)
Γουόλτον
Άνσελντ (επίσης συζητιέται για το αν άξιζε, αλλά και να μην το έπαιρνε, αυτό θα πήγαινε στον έτερο ψηλό, τον Έλβιν Χέιζ)
Ντένις Τζόνσον (όπως και ο Χάβλιτσεκ, είχε δίπλα του τον Τζακ Σίκμα).

Ο μόνος μη ψηλός που θα μπορούσε να αμφισβητήσει κάπως το κατεστημένο των ψηλών (βασικά του Τζαμπάρ) ήταν ο Έρβινγκ, ο οποίος έπαιζε στο ΑΒΑ ως το '76 και στα μέσα των 70'ς ήταν ο 2ος κορυφαίος παίκτης στον κόσμο.

Ακόμη και το '80, δεν μπορεί να πει κανείς ευθαρσώς ότι ο λίγγα ανήκε στους κοντούς. Μ.Μαλόουν, Τζαμπάρ, Ολάζουον και η απαρχή της καινούριας γενιάς. Ο Μπερντ ήταν ημίψηλος (παρά "ημίκοντος"), ιδίως στα πρώτα χρόνια της καριέρας του που έπαιξε στο "4". Ο Μάτζικ ήταν μια σοβαρή εξαίρεση (παρότι ήταν και ο ίδιος 2,06), μετά ήρθε ο Τόμας, ο Τζόρνταν και τα τελευταία χρόνια, όπως είπες, επέστρεψαν οι big men.

Αλλά είπαμε, το νέο, περισσότερο "show" και "streetball" στιλ δεν επιδέχεται ψηλούς. Είναι το λανθασμένο πρότυπο που επέφερε, άθελά του, ο Τζόρνταν και, ηθελημένα, οι διαφημιστές του, παραδοση που επιδείνωσε ο Άιβερσον, με το thug/gangsta προφίλ που επέβαλε και απέκτησε και πολλούς οπαδούς, φαντάζεστε, βέβαια, από ποια κοινωνικά στρώματα.



Ο Σακ όμως ήταν ο MVP, όχι ο Κόμπι. Για το δε Μπίλαπς και γενικότερα τους Πίστονς, είδαμε ότι χωρίς τον Ουάλας είναι άλλη ομάδα. Το ίδιο και οι Χιτ χωρίς το Σακίλ, όπως φάνηκε φέτος.



Υπάρχει και ο Γιάο (εκτός κι αν μιλάς μόνο για τις ΗΠΑ), ο Χάουαρντ και ο Οκαφόρ, ο οποίος λογικά θα αμερικανοποιηθεί. Νομίζω ότι η ποιότητα ανεβαίνει. Ο Αμάρε έχει τα προσόντα να τα καταφέρει κι από μόνος του. Κι ένα από αυτά είναι το ότι μπορεί να ντριμπλάρει κι όχι απλώς να δέχεται την μπάλα στα 2 μέτρα.

Με σκοτωσες ,ξεχασες τον Χαουαρτ...

Δε γινεται μια ομαδα μονο με εναν η δυο καλους ψηλους να παρει πρωταθλημα,πρεπει οπως και να'χει να υπαρχει και καποιος καλος κοντος οπως ο Κομπι τοτε στο ΛΑ η ο Μπιλαπς στο Ντιτροιτ.Παντως περισυ το πρωταθλημα το εδωσε ο Ουειντ στους Χιτ και οχι ο Ο'νειλ.


Οπως μια ομαδα χρειαζεται ενα κοντο ετσι χρειαζεται και ενα ψηλο.Αν πχ παρεις απο τους Σπερς τον Ντανκαν δε νομιζω οι Σπερς να γινουν τιποτα καλυτερο απο τους περσινους Νετς(για να μην πω απο τους φετινους) και πες πως δινεις τον Ντανκαν στους Νετς,οι Νετς θα γινουν ομαδα τιτλου.Οι Χιτ χωρις Σακ εγιναν κατι σαν Λεικερς που επισης δεν εχουν ψηλο.



Και να σουταρει πλεον...

Ο Χαουαρντ εχει πολλά ψωμια ακόμα.






Χωρις παρεξήγηση,είναι της ηλικίας σου!Τι ηταν ο Ουειντ πριν παιξει με τον Σακ;Τι ειναι ο Κομπι και το ΛΑ τώρα;

Και ακομα πιο πολλα ο Οντεν... αλλα και οι δυο μοιαζουν στο τροπο παιχνιδιου τους και σιγουρα θα μιλαμε γιαυτους και πολυ καιρο ακομα.


Ρουκι!Συμφωνω οτι ο Σακ κανει τους συμπαικτες του καλυτερους αλλα περισυ χαρη στον Ουειντ το πηραν το πρωταθλημα οι Χιτ(αλλωστε ΜΒΠ).Αλλα και παλι πιστευω πως μετα τον Ουειντ πολυτιμοτερος ηταν ο Ουοκερ(μπορει και να κανω λαθος) αλλα σιγουρα χωρις τον Σακιλ δε θα τα καταφερναν.

Ο Κομπι ειναι μονος του.Αν ειχε ερθει καποιος καλυτερος να καλυψει το κενο που αφησε ο Σακ θα ηταν ψηλοτερα το ΛΑ σιγουρα.


Τελος παντων μην κολλησουμε εδω,γενικα σε αυτα που ειπες συμφωνω...

Tι θα ήταν όμως και ο Shaquille χωρίς τους Ηardaway, Kobe και Wade ?
Για το τωρινό L.A, με αυτό το υλικό ούτε ο O'Neal θα πρόσφερε παραπάνω από τον Kobe.

Ενας ψηλος χρειαζεται περισσοτερο εναν κοντο για να δειχτει ενω ο κοντος χρειαζεται τον ψηλο για παει καλα και η ομαδα!!!

Τρανή απόδειξη..της άποψης ότι βασικά οι ψηλοί είναι αυτοί που παίρνουν πρωταθλήματα...είναι ο Τίμ Ντάνκαν.Ούτε Ουέιντ είχε ποτέ του,ούτε Κόμπε..ούτε Άιβερσον,ούτε Νάς..ούτε Καρμέλο...ούτε Μακρέιντι,ούτε Κάρτερ,ούτε Πένι Χάρνταγουει..ούτε Μπίλαπς....
Και αυτό το λέω,γιατί ξέρω πολύ καλά..ότι η πλειοψηφεία εδώ μέσα δεν θεωρεί τον Τζινόμπιλι και τον Πάρκερ..ισάξιους με τους παραπάνω....

Και δεν κατάλαβα...? Ο Λαμάρ Όντομ τόσος λίγος του έπεσε του Κόμπε...? Μάλλον όχι....αλλά αν έχεις συνηθίσει να έχεις τον Σακίλ κοντά σου...μετά τα βρίσκεις σκούρα.....

Το πρόβλημα είναι ότι ο Όντομ είναι ψηλός μόνο στο όνομα. Παίζει δίκην περιφερειακού περισσότερο, παρότι το μάκρος του του επιτρέπει να μαζεύει πολλά ριμπάουντ (αλλά όχι και να παίζει άμυνα εναντίον ταλαντούχων ψηλών που παίζουν και σαν ψηλοί). Ο Όντομ μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε ελαφρά σχήματα, αλλά για πρωταθλητισμό θα χρειαστείς κάτι παραπάνω κοντά στο καλάθι.

Συγκρίνεις ανόμια πράγματα. Ίδια ομάδα, ίδιους παίκτες και ίδιο σύνολο είχαν τότε οι Λέικερς με Κόμπι και Σακίλ και ίδια τώρα με Κόμπι (άντε) και Όντομ ?

Και εννοείται πως δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ Όντομ και Σακίλ...

Η σχέση Λαμάρ όντομ και Σακίλ είναι αντίστοιχη όσο η σχέση Μάικ Λαμάρ και Κόπερφιλντ.
Φέρτε τον όντομ στην Ευρωλίγκα ζήτημα να κάνει πάνω από 12π. και 6 ριμπάουντ μ.ο
Είναι υπερτιμημένος παίκτης, καλός και χρήσιμος αλλά υπερτιμημένος. Ο Χόρι στα καλά του χρόνια έκανε περοσσότερα

12 πόντους-6 ριμπάουντ; Αν θυμάμαι καλά, ο Άκερ είχε καλύτερα νούμερα (αν προσθέσουμε και τις ασίστ) και ο Όντομ είναι μακράν ανώτερος. Διαφωνώ ιδίως με τον αριθμό ριμπάουντ, εκτός κι αν, με την ευρωπαϊκή λογική, αποφασιζόταν αντί να παίζει κοντά στο καλάθι, λόγω μακρών άκρων και αθλητικότητας, να βρίσκεται διαρκώς ακροβολισμένος στο τρίποντο περιμένοντας ελεύθερα σουτ.

Mάλλον υπερτιμάς το Χόρι εδώ. Ο Χόρι στα καλά του ήταν απλώς ένας χρήσιμος βασικός. Η ικανότητά του να βάζει κρίσιμα σουτ και η εντυπωσιακή αθλητικότητά του τον κάνουν να μοιάζει καλύτερος απ'όσο ήταν.

Στο ΝΒΑ έχει πολύ καλύτερους μέσους όρους, στην Ευρώπη θα είχε πρόβλημα ?


Το έχω ακούσει από πολλούς αυτό. Φυσικά όμως δεν γνωρίζουν ότι σε όποιες ομάδες έχει πάει ο Όντομ (Κλίππερς, Χιτ) έχουν παρουσιάσει βελτίωση στα ρεκόρ τους.


Τι παραπάνω έκανε ο Χόρι από τον Όντομ ? Έβαζε περισσότερους πόντους ? Όχι βέβαια. Έπαιρνε περισσότερα ριμπάουντ ? Υπεριχύει και σε αυτά καθαρά ο Όντομ. Θα μπορούσε ποτέ ο Χόρι να έχει 5 σχεδόν 6 ασσίστ μέσο όρο ? Ποτέ δεν το έκανε μιας και δεν φημίζεται για το passing game του κάτι που ο Όντομ είναι γνωστό ότι το κάνει και πολύ καλά μάλιστα.


Εdit by me : ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ με πρόλαβε ο από πάνω.

Πολύ ωραίο άρθρο από την αρχή ως το τέλος. Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη σου. όσο για το φαινόμενο Duncan, ό,τι και να γράψω είναι πολύ λίγο για αυτό τον τεράστιο παίχτη.