Από εδώ και στις σελίδες που αφορούν το γυναικείο μπάσκετ θα επιχειρήσω να περιγράψω την αθλητική πραγματικότητα όπως είναι θεσμοθετημένη στην πατρίδα μας.

Ο αθλητισμός είναι υποχρέωση της πολιτείας, συνταγματικά κατοχυρωμένος. Στο δε σύνταγμα υπάρχει ρητή πρόβλεψη για οικονομική ενίσχυση των φορέων του αθλητισμού.(Εδώ και 15 χρόνια με πρόσχημα τους ολυμπιακούς του 2004 και την οικονομική κρίση, μόνο οι ομοσπονδίες επιχορηγούνται και αυτές με περικοπές από 50% έως 80%.
Ο νόμος που ορίζει την όλη λειτουργία του, είναι ο 2725/1999 μαζί με μιά σειρά φεκ που τον συμπληρώνουν-διορθώνουν.
Ο αθλητισμός χωρίζεται στον σχολικό και εξωσχολικό αθλητισμό. Ο σχολικός αθλητισμός διοργανώνεται από το υπουργείο παιδείας και ο εξωσχολικός από τις αθλητικές ομοσπονδίες και ενώσεις στις οποίες ανήκουν τα αθλητικά σωματεία. Ουσιαστικά σχολικός αθλητισμός δεν υπάρχει και αυτός που υπάρχει είναι ανάξιος λόγου. Ο εξωσχολικός αθλητισμός είναι αποκλειστική υπόθεση του αθλητικού σωματείου. Τα σωματεία με τη σειρά τους διαχωρίζονται στις ανώνυμες εταιρίες αθλητικού θεάματος (οι ΠΑΕ στην Α΄και Β΄εθνική στο ποδόσφαιρο και η Α1 στο ανδρικό μπάσκετ). Όλα τα άλλα πρωταθλήματα όλων των αθλημάτων σε όλες τις υπόλοιπες κατηγορίες είναι υπόθεση του αθλητικού σωματείου και μόνο.

Με τον ελάχιστο αριθμό 21 μελών ιδρύεται το αθλητικό σωματείο και μετά από κάποιες νομικές διαδικασίες εγγράφεται ως επίσημο σωματείο στο οικείο πρωτοδικείο. Στη συνέχεια ιδρύει τμήμα αθλητικό ή τμήματα και συμμετέχει στα πρωταθλήματα των ενώσεων με τους όρους που έχει θεσπίσει η κάθε αρμόδια αθλητική ομοσπονδία.
Τη δε διοικητική και οικονομική ευθύνη αναλαμβάνει το διοικητικό συμβούλιο που εκλέγεται από τη γενική συνέλευση των μελών. Ο αριθμός των μελών του δ.σ. μπορεί να είναι από 5 έως 15 και καθορίζεται από το καταστατικό του κάθε σωματείου. Η δε θητεία του δ.σ. μπορεί να είναι μέχρι 3 χρόνια.

Η συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση.

Το αθλητικό σωματείο είναι λοιπόν ως φορέας, νομικό πρόσωπο κοινωνικής προσφοράς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και του ανατίθεται από την πολιτεία η αποστολή πρώτης υποδοχής της νεολαίας προκειμένου να ασκηθεί στο άθλημα που επιθυμεί ή έχει τις ιδιαίτερες ικανότητες.

Στην γενιά μου οι γονείς μας δεν είχαν την σημερινή ασφυκτική παρουσία και στις επιλογές αθλήματος αλλά και στην επιτήρηση - καθοδήγηση - παρέμβαση. Δεν υπήρχε η σημερινή ανασφάλεια που είναι δικαιολογημένη. Ο ιστός των μεγάλων πόλεων ήταν χαλαρός και κυρίως χωρίς τους σημερινούς κινδύνους. Το ίδιο σχεδόν ίσχυσε και στη γενιά των παιδιών μου (σημερινοί 35-40 ετών). Έκτοτε η εμπλοκή του γονιού στη διαδρομή προς και από το γήπεδο είναι και κρίνεται απαραίτητη και ως εκεί. Τα υπόλοιπα πέρα από τα αρνητικά, προξενούν και εκπτώσεις αξιοπρέπειας.

Το τελευταίο προς το παρόν που θέλω να θίξω είναι η σημερινή στελέχωση του δ.σ. των σωματείων.
Στη 10ετία του 80 η κοινωνική συνοχή ήταν ιδιαίτερα συνεκτική και των ενδιαφέρον των τοπικών κοινωνιών για συμμετοχή στα κοινά μεγαλύτερο. Ετσι οι αθλητικοί σύλλογοι εν προκειμένω, στελεχώνονταν από ανθρώπους με περίσσευμα κοινωνικής ευαισθησίας που θεωρούσαν καθήκον την ενασχόληση και την ανιδιοτελή προσφορά. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι κυριάρχησε σιγά-σιγά η εσωστρέφεια και μαζί με τις γενικότερες δυσκολίες, η συμμετοχική διάθεση εκφυλίστηκε. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε εδώ.

Με δεδομένα τα παραπάνω συν τω χρόνω και εντελώς φυσιολογικά, οι διοικήσεις των σωματείων στελεχώθηκαν κυρίως από τους γονείς των αθλουμένων μελών. Αυτό από μόνο του εμπεριέχει την υποκειμενικότητα της γονικής ιδιότητας που τις περισσότερες φορές μπερδεύεται με την διοικητική ιδιότητα και δημιουργεί διαλυτικές καταστάσεις.
Παρ'όλα αυτά το αθλητικό σωματείο παραμένει κυρίαρχο στην ανάπτυξη του αθλητισμού στον τόπο μας και η όποια αθλητική αναβάθμιση περνάει μέσα από την θεσμική αναβάθμιση και λειτουργική του επάρκειά.

Για το τέλος αυτής της "τριλογίας" καταθέτω την θέση μου για την διοικητική λειτουργία του σωματείου ως μοναδικού και κυρίαρχου θεσμού για την ανάπτυξη του αθλητισμού.

Η διαδικασία δράσης του σωματείου είναι ανάγκη να περάσει στην τοπική αυτοδιοίκηση. Όλοι οι δήμοι διαθέτουν οργανισμό πολιτισμού και αθλητισμού. Μέσα από αυτή τη δομή χρηματοδοτούν μιά σειρά δραστηριοτήτων π.χ. θεατρική σκηνή με σκηνοθέτη, στέκια νεολαίας σε ενοικιαζόμενους χώρους με μόνιμο προσωπικό και μια σειρά από διάφορες δραστηριότητες. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπάρχουν εθελοντές να στηρίζουν αυτές τις δραστηριότητες όπως συμβαίνει στον αθλητισμό.
Με λίγα λόγια τις αθλητικές δραστηριότητες που είναι μέσα στις υποχρεώσεις τους, οι Δήμοι βολεύονται να μεταθέτουν στην ιδιωτική συνεισφορά. Τώρα που η άδολη ιδιωτική συμμετοχή είναι είδος σε ανεπάρκεια, είναι η ώρα οι Δήμοι να αναλάβουν την προπονητική και αγωνιστική διαδικασία.
Έγιναν στο παρελθόν κάποιες προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση που δεν προχώρησαν σε θεσμικό επίπεδο.
Κάποιοι δήμοι παράτυπα, ανέλαβαν με τη δημιουργία δημοτικών ομάδων μια τέτοια διαδικασία που λόγω θεσμικού κενού, δεν έγιναν διαχρονική πραγματικότητα και μοιραία μαράζωσαν και εξαφανίστηκαν.