QUOTE(Anaz @ Mar 8 2008, 06:39 )
![*](../style_images/bforum/post_snapback.gif)
Η ιστορία με τον Σπανουλη μου θυμίζει λίγο την αντίστοιχη με τον Γκριρ στον Ολυμπιακο..Και όχι τυχαια, αφου είναι δύο παιχτες που δεν διαφερουν πάρα πολυ..
Διαφέρουν πολύ κατά τη γνώμη μου. Ο Γκριρ είναι δεινός σουτέρ, ο Σπαν μέτριος. Ο Kill Bill έχει οργανωτικές αρετές, δεν είναι καθόλου σπάνια τα παιχνίδια που μπορεί πλέον να "τρέξει" την ομάδα μόνος του, οργανώνοντας αυτός όλο το παιχνίδι με μαεστρία, σε ένα ρόλο στον οποίο ο Λιν παίζει μονίμως τόσο χάλια όσο ο Βασιλάκης στη χειρότερή του μέρα. Και η μεγαλύτερη διαφορά τους είναι πως ο Αμερικανός είναι αμυντικά αμελητέα ποσότητα, πολλές φορές μάλιστα εξελίσσεται και σε "τρύπα", ενώ ο Λαρισαίος είναι ένας από τους πιο δυναμικούς αμυντικούς της Ευρώπης, με πολλή πολλή ενέργεια και σε αυτόν τον τομέα. Έχουν βέβαια οι δυο παίκτες και κοινά χαρακτηριστικά, αλλά δεν είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά για να υπερκαλύψουν αυτές τις διαφορές και να τους μετατρέψουν σε "παρόμοιες περιπτώσεις".
QUOTE
ΑΖ μου το εξηγείς λίγο αυτο αν θες,να καταλάβω καλύτερα σε τι αναφέρεσαι..?
Παρεπιμπτοντως πολυ ευστοχες και ενδιαφερουσες οι παρατηρησεις σου!
Το σκέλος της επίθεσης πολύ απλά έχει να κάνει με την διαρκή επιδίωξη του πικ'ν'ρολ. Ο ΠΑΟ παίζει σχεδόν αποκλειστικά με αυτή την μορφή συνεργασίας δύο παικτών, ακόμα και τώρα που δεν έχει ούτε ψηλούς να κάνουν σκριν και να κόψουν (ο Μπατίστ μόνο με υπερπροσπάθεια τα καταφέρνει, μιας και τα πόδια του έχουν "καεί", και να θυμίσω πως και ο προκάτοχός του στη θέση του "ημίψηλου σέντερ", ο Ντάριλ Μίντλετον είχε και αυτός τελικά υποκύψει σε ...υπερκόπωση), ούτε και τον Τσαρτσαρή να περιμένει στη weak side για σουτ ή για high - low. Στο πρώτο μισό της σεζόν είχαμε και ένα εναλλακτικό συστηματάκι με σκριν εκτός μπάλας ψηλά από κάποιον ψηλό στον Σάρας ή στον Ουίνστον, με την μπάλα να βρίσκεται στο πλάι, κοντά στη γωνία. Αυτό εγκαταλείφθηκε για καιρό και επέστρεψε στην αρχή του ματς με την Εφές, όπου το σκρίν το έπαιρνε ο Αλβέρτης (χάνοντας και τα τρία ελεύθερα σουτ του, δυο από τα οποία προέκυψαν ακριβώς με αυτό το quickplay).
Στην άμυνα πάνω στο πικ'ν'ρολ ο ΠΑΟ πολλά χρόνια τώρα (όχι όμως ισάριθμα της παραμονής του Ζοτς στον πάγκο, άλλωστε αν από την αρχή ο Ζοτς είχε τέτοιο "κόλλημα" ο Ρέμπρατσα ποτέ δε θα είχε κάνει καριέρα στην ομάδα μας) προτείνει, αντί του κλασικού push (σπάσιμο του σκριν με τον ψηλό αμυνόμενο να "αρνείται" στον ψηλό επιτιθέμενο το χώρο όπου πρόκειται να στηθεί το πικ) ή της ακόμα συνηθέστερης αυτόματης άλλαγής παικτών (όπου απλά κοντός και ψηλός αμυνόμενος αλλάζουν τους παίκτες που επιτηρούν - ο ΠΑΟ το επιλέγει αυτό πάντα όταν στη φάση είναι ο Τσαρτσαρής, ο καλύτερος στην Ευρώπη σε αυτόν τον τομέα), μια μορφή άμυνας που ξεκινά από παγίδα. Ο αμυνόμενος "πράσινος" ψηλός (πχ Μπατίστ) οφείλει σε αυτό τον τύπο της αμυντικής αντιμετώπισης του πικ'ν'ρολ να τρέξει ψηλά, μπαίνοντας στην πορεία που επιλέγει τριπλάροντας ο αντίπαλος γκαρντ, καθώς βγαίνει από τα σκριν. Την ίδια στιγμή ο αμυνόμενος γκαρντ δεν σπεύδει πάνω στον αντίπαλο ψηλό που "κόβει", αλλά συνεχίζει να πιέζει και αυτός τον αντίπαλο γκαρντ, δημιουργώντας έτσι μαζί με τον ...Μπατίστ την παγίδα, που στόχο έχει να "βγάλει" το πικ'ν'ρολ από την ισορροπία του στο χώρο, να μπλοκάρει το οπτικό πεδίο του πασέρ και, τελικά, με την συνδρομή των τοποθετήσεων και των υπόλοιπων αμυνόμενων παικτών, να περιορίσει τις επιλογές του χειριστή της μπάλας, οδηγώντας τον σε λάθος πάσα, επιθετικό φάουλ ή βήματα. Πρόκειται για μια πολύ επιθετική άμυνα, που καλό spacing από τους υπόλοιπους τρεις, αλλά, κυρίως, γρήγορα πόδια, όγκο και πνευμόνια από τον ...Μπατίστ.
Ο Ζοτς με λίγα λόγια θέλει να έχει στο 5 μονίμως έναν παίκτη σχετικά ψηλό μεν, ικανό όμως να τρέχει διαρκώς σα το σκυλί σε άμυνα και επίθεση, έχοντας την μεγαλύτερη ευθύνη σχεδόν για όλες τις φάσεις του αγώνα. Η υπερκόπωση του Ντάριλ και τα "καμένα" πόδια του Μάικ δεν είναι παρά περιπτώσεις όπου το δόγμα τιμήθηκε στο έπακρο από τους παίκτες, με αποτέλεσμα σιγά σιγά και οι δυο να θυσιάσουν τα κορμιά τους στο βωμό όλης αυτής της παρά φύση υπερκινητικότητας που επιφυλάσσεται από τον Σέρβο σε όποιον θαρραλέο αναμιχτεί με την επικίνδυνη, συχνά παλαβή υπόθεση "σέντερ ΠΑΟ 2002-2008".
Ο Ομπράντοβιτς ήταν βέβαιο πως έτσι μανιασμένα και κολληματικά όπως το τράβαγε το σκοινί με αυτόν τον δογματικό (και, σίγουρα, υπερ-επιτυχημένο) τρόπο παιχνιδιού, κάποια στιγμή θα το έσπαγε. Τώρα με τους τραυματισμούς Τσατρτσα - Ντέγιαν, την σχετική "κοιλιά" (μεταφορικά, αλλά και ...κυριολεκτικά) του Μάικ και, φυσικά, με την ...διαπλανητική, απόλυτη ασυμβατότητα Ζίζιτς, το σκοινί έσπασε για τα καλά, το οικοδόμημα απέκτησε ρωγμή στα θεμέλια, και ο μεγάλος Άιζενχάιμ πρέπει να αναμετρηθεί με τη μοναδική του ίσως αδυναμία, την ξεροκεφαλιά του, μιας και μιλάμε για έναν ψιλοδιαστροφικό κόουτς θα κάνει το ...πιο τρελό πράγμα να πετύχει με την ίδια ευκολία που θα κάνει την πιο λογική σκέψη να φαίνεται ...αόρατη!