Το ζήτημα δεν είναι μόνο το ύψος του μπάτζετ. Αν ήταν έτσι, θα λέγαμε ότι ΠΑΟ και ΟΣΦΠ δεν έχουν ένα από τα τοπ οκτώ μπάτζετ της διοργάνωσης, άρα στήνουμε άγαλμα στον προπονητή αν περάσει στα play offs και δεν του κάνουμε μούτρα αν δεν περάσει. Επειδή, βέβαια, τα μπάτζετ είναι και λίγο περίεργη υπόθεση (ποιος μπορεί να ξέρει ακριβώς το ύψος τους), μπορούμε να δώσουμε το benefit of the doubt (που λένε και στο χωριό μου) στον ΔΠΓ, να υποθέσουμε ότι το μπάτζετ είναι το 7ο-8ο στην ΕΛ και να είμαστε χαρούμενοι αν η ομάδα περάσει στην οκτάδα και χάσει άνετα από μία εκ των πρώτων 2-3, οι οποίες θα έχουν διπλάσιο μπάτζετ (λογικά Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και σία θα είναι κάπου εκεί πάνω στο τέλος της κανονικής περιόδου).
Το πρόβλημα είναι ότι το ούτως ή άλλως μικρό (για σοβαρές βλέψεις στην ΕΛ) μπάτζετ πετάχτηκε στα παλαβά συμβόλαια των Παππά και Παπαπέτρου (ο δεύτερος είναι χειρότερος ακόμα κι από αυτά που έλεγα εγώ ότι περιμένω να δω), στα χαμένα λεφτά του Παπαγιάννη και σε κάτι κουρασμένα παλικάρια τύπου Λάσμε και Γκιστ. Αν πιστεύετε ότι αυτούς τους διάλεξε ο προπονητής, πάω πάσο. Ακόμα κι αν δεν τους διάλεξε και τους ανέχτηκε, πάλι φταίει φυσικά. Αλλά δεν είναι δίκαιο (ούτε σοφό, εδώ που τα λέμε) να του λέμε κι από πάνω ότι ήταν δική του επιλογή το ρόστερ. Ούτε είναι σοβαρό να λέμε ότι έπρεπε να είχε ο ΠΑΟ κάνει 7 νίκες στις πρώτες 7 αγωνιστικές. Αυτά είναι κουβέντες καφενείου, όχι διοίκησης μεγάλης ομάδας.
Από εκεί και πέρα, κάθε βράδυ τα ίδια βλέπουμε. Μία κάθεται το ματς λίγο καλύτερα, μία λίγο χειρότερα αλλά η ουσία είναι η ίδια. Όπως συνετά ειπώθηκε, ας μη λέμε τα ίδια και τα ίδια. Το επίπεδο είναι υψηλό και δεν πας πουθενά με αυτά τα χάλια.