Η περσινή Α'ΕΣΚΑ τηρουμένων των αναλογιών ήταν το πιο δύσκολο πρωτάθλημα της Ελλάδας...χωρίς υπερβολή.
Οι μισές ομάδες ήταν υποψήφιες για άνοδο.

Το σκεπτικό

Ρε σύ. Αυτός δεν έπαιζε στον Ιωνικό το 1980;
Ναι ρε!Αυτός είναι!
Ρε παπουουού! Ασε τα παιδάκια να παίξουν και τράβα γιά κανένα χαμομήλι!!!
Πόσες φορές έχετε ακούσει παρόμοιους διαλόγους σε αγώνες μικρών κατηγοριών;
Οι μικρές ομάδες έχουν κατακλειστεί από βετεράνους παλαίμαχους μπασκετμπολίστες της εποχής του...Πλαστήρα,προς χάριν των προέδρων-μεγαλομανάβηδων που ονειρεύονται ανόδους και κατατρόπωση του μισητού εχθρού...μεγαλομπακάλη της δίπλα γειτονιάς.
Ταυτόχρονα οι διαιτητές αναγνωρίζουν τον...Μπαρμπαπαππού τον οποίον και σέβονται χαρίζοντάς του μερικά σφυρίγματα γιατί τους θύμισε τα παιδικά τους χρόνια.
Ενίοτε ο Μπαρμπαπαππούς εκτελεί και χρέη προπονητή διά της μεθόδου του...σκάσε και άκου τον παλιό να πάρουμε το ματσάκι.
Εν έτει 2005 το μπασκετάκι γίνεται πιό φτωχό σε χρήματα και νέα πρόσωπα.
Μεγαλομανάβηδες,μεγαλομπακάληδες και αργυροχρυσοχόοι που το...φυσάνε έχουν αναλάβει να αναβαθμίσουν το καημένο άθλημα κολυμπώντας πεταλούδα στα νερά του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Με τον παρά τους και την κυρά τους σκορπάνε τα...μαρούλια αποκτώντας έμπειρους 40χρονους και 45χρονους παικταράδες και στέλνοντας στον Καιάδα παίδες και έφηβους...
Τι θέλει δηλαδή;
17 χρονώνε να παίζει στην πρώτη ομάδα του Πήγασου Ανω-κάτω Γούβας;
Να σιτέψει πρώτα,να κόψει και την λαλακία και μετά εδώ είμαστε.
Ο Μήτσος ο μεγαλομπακάλης σίγουρος γιά τον εαυτό του (έχω φάει εγώ το μπάσκετ με το κουτάλι...) κλείνει πονηρά το μάτι.
Ούτε που διαννοείται εκείνη τη στιγμή πως μάλλον οδηγεί τον πιτσιρικά στο τσιγάρο,το αλκοόλ και τα ναρκωτικά (κούφια η ώρα).
Κι όμως η ομοσπονδία τον επιχορηγεί γιά να έχει παιδικά και εφηβικά τμήματα.
Το λαμόγιο τσιμπάει τα λεφτά,κάνει κι ένα παιδομάζωμα σαρώνοντας τις παιδικές χαρές απ ότι κινείται,βάζει προπονητή τον Σούλη και τον Μπούλη που ναι καλοί γλύφτες και "ψώνια" που θέλουν να κάνουν τους προπονητές,κατεβαίνει και 2-3 αγωνιστικές και μετά,αφού μαζέψει 3 κατοστάρες διαλύει την ομάδα διά της μεθόδου του...ξενερώματος και του μένουν τα λεφτά στη τσέπη.
Μετά με αυτά τα φράγκα αγοράζει τον Μπαρμπαπαππού που είπαμε παραπάνω.
Δεν μπορώ να αγνοήσω τις καλές προθέσεις της ομοσπονδίας (παρ ότι κατά καιρούς πέφτουν και κάτι επιχορηγήσεις-φαντάσματα από τον ΟΠΑΠ όμως) αλλά φαίνεται πως το μοντέλο δεν λειτουργεί.
Ο αθλητισμός πάνω απ όλα είναι κοινωνικό αγαθό και με τον τρόπο που οι "προέδροι" διαχειρίζονται τις επιχορηγήσεις τα χρήματα είναι βέβαιο πως δεν πηγαίνουν εκεί που αρχικώς προορίζονται.
Είναι φανερό πως κάτι πρέπει να αλλάξει.
Να μπεί ανώτερο όριο ηλικιών σε όλες τις κατηγορίες κάτω από την Α2 τα 23 χρόνια.
Αν αυτό σκοντάφτει στον επαγγελματικό χαρακτήρα κάποιων κατηγοριών να επανέλθουν σε ερασιτεχνικό καθεστώς.
Να υποχρεώνονται οι ομάδες τις Α1 και Α2 να έχουν στην πρώτη ομάδα τους τουλάχιστον 4 παίκτες μέχρι 23 ετών και εξ αυτών οι 2 τουλάχιστον 20.
(Αν κι αυτό σκοντάφτει ας λειτουργήσουν κάποια κίνητρα).
Να θεσμοθετηθούν πριμ μικρότερου μέσου όρου ηλικίας σε όλες τις κατηγορίες.
Να δημιουργηθεί πρωτάθλημα βετεράνων γιά τους παίκτες άνω των 35 ετών με χρηματικά έπαθλα και ξεχωριστές επιχορηγήσεις (γιατί έχουν δικαίωμα να αθλούνται,αλλά όχι να κάνουν κακό στη νεολαία και το άθλημα που σίγουρα δεν το θέλουν)
Να ελεγχθούν οι ομάδες των μικρών κατηγοριών.
Ομάδες που έχουν λάβει επιχορηγήσεις γιατί διατηρούν τμήματα υποδομής και ακολούθως αποσύρονται από τα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα,να πληρώνουν πρόστιμο ίσο με το διπλάσιο της επιχορήγησης.
Οι προπονητές των τμημάτων υποδομών να έχουν πτυχίο προπονητή καλαθόσφαιρας.
Οι προπονητές των πρώτων ομάδων σε όλες τις κατηγορίες να έχουν πτυχίο και τουλάχιστον τρία χρόνια προυπηρεσία στην πιό κάτω κατηγορία.
Τέρμα οι Λούληδες και τα λαμόγια που επιβιώνουν γιατί έχουν κουμπαριές με διαιτητές

Αγαπητοί φίλοι,τα παραπάνω είναι κάποιες πρόχειρες σκέψεις που αξιοποιούν μιά μακρόχρονη επαφή μου με το άθλημα και τους...πάγκους κυρίως από τη θέση του εφόρου.
Δίνουν σαφώς μιά κατεύθυνση γιά το πως πρέπει να πάνε τα πράγματα ΚΑΙ γιά να διασωθεί το αγαπημένο μας άθλημα,αλλά το κυριότερο γιά να σώσουμε τα παιδιά μας και να τους δώσουμε μιά διέξοδο με τον αθλητισμό κι όχι να μεγαλώνουμε τα αδιέξοδά τους.

ΥΓ.Το κείμενο γράφτηκε γιά τον Σπύρο,ένα παιδί που αγαπάει παθολογικά το μπάσκετ,αλλά οι παραπάνω μεγαλομπακάληδες-μεγαλομανάβηδες τον στείλαν σπίτι του στην θαλπωρή του play station και της φράπας.
Σταματήστε τους δολοφόνους των ονείρων

Ή γιατί δεν έζησαν αυτές τις συνθήκες και δεν τους ενδιαφέρει.
Δεν τους αδικώ...