Οποιος εχει υλικο για τον μεγα αυτο παιχταρα παρακαλω να το πει...
Συζητηση επισης για την καλαθομηχανη αυτη ας γινει...Ο παιχτης αυτος πολυ απλα με εχει σημαδεψει
Τοση ανεση να βαζει καλαθι δεν την ειχε και δεν την εχει κανεις...
[b]ξαναλεω αν υπαρχει υλικο(video με αγωνες πχ) ας το πει καποιος...
Full Version: 11 χρόνια από τον θάνατο του Αλφόνσο
BasketForum - Basketball talk. NBA, Euroleague, A1... > Στα παρκέ > Α1 Basket League > Γενικές συζητήσεις
Κάτι τελευταίο για τον Αλφόνσο, του Κώστα Σωτηρίου
Ο θάνατος είναι ένα μυστήριο, το οποίο κάποτε θα λύσουμε όλοι. Το θέμα είναι κατά πόσον θα είμαστε έτοιμοι όταν έλθει η ώρα της μεγάλης συνάντησης. Ο Αλφόνσο Φορντ ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τη σκληρή δοκιμασία και όταν πριν από δύο χρόνια "απειλούσε" ότι θα αποσυρθεί από το μπάσκετ, μάλλον είχε διαισθανθεί το τέλος του. Εμείς θα τον θυμόμαστε για πάντα...
Πριν από δέκα ημέρες βρήκα το κουράγιο να τηλεφωνήσω στο σπίτι του. Το σήκωσε μια κυρία -προφανώς κάποια συγγενής, γιατί η γυναίκα του ξημεροβραδιαζόταν στο νοσοκομείο- και με τρεμάμενη φωνή, μου απάντησε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Εκείνη τη στιγμή μούδιασα.
Είχα κακή εμπειρία του τι εστί λευχαιμία και πόσο αμείλικτη μπορεί να γίνει. Η φίλη μου η Κωνσταντίνα ήταν 20 ετών, μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο. Τότε, είπα μέσα μου... πάει ο Αλ. Μια ρουφιάνα ασθένεια σκότωσε το θηρίο. Ετσι απλά, χωρίς εξηγήσεις.
Είναι κρίμα, ρε φίλε, να φύγεις έτσι από κοντά μας, χωρίς να προλάβουμε να σε αποχαιρετίσουμε. Το πληκτρολόγιό μου έχει γεμίσει κλάμα, γιατί κλάψαμε πολύ και εγώ και ο Παπαμακάριος και ο Κρητικός και άλλα παιδιά. Ακόμη και οι αντίπαλοί σου, που κουνούσες σαν μαριονέτες στο παρκέ, έκλαψαν για σένα. Αυτοί που κάποτε είχαν τολμήσει να ισχυριστούν ότι έπαιζες ντοπέ, με φάρμακα που χρησιμοποιούσες επιβεβλημένα.
Πού να ήξεραν ότι πριν από επτά χρόνια, σε ηλικία 26 ετών, κόντεψες να χάσεις τη μάχη. Πού να ήξεραν ότι το πρόβλημα με το αίμα σου ήταν πολύ πιο σοβαρό από μια σαρανταριά πόντους ή ένα ξερό αποτέλεσμα; Μία νίκη ή μια ήττα. Τώρα το έμαθαν και ζητούν συγχώρεση από τον Θεό. Το έμαθαν και το μάθαμε όλοι. Το πρόβλημα ήταν σοβαρό, όσο απίστευτο και αν ακούγεται.
Εσύ ήξερες όμως, είχες διαισθανθεί το τέλος και ορισμένα πράγματα που έχεις εκστομίσει κατά καιρούς αποδείχθηκαν προφητικά, διάβολε. Ηξερες τι σου επεφύλασσε η μοίρα και απλώς περίμενες πότε θα σε προσκαλέσει ο Θάνατος να περάσετε παρέα το ποτάμι.
"Δεν θα ξαναπαίξω μπάσκετ. Πάει, τελείωσα, αυτό ήταν. Αποσύρομαι!", μου είχες εξομολογηθεί τον χειμώνα του 2002, πριν από έναν αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Σιένα στο λόμπι του "Holiday Inn". "Αποκλείεται", αποκρίθηκα, αλλά επέμενες υποστηρίζοντας ότι στο τέλος της σεζόν, θα κρεμούσες τα αθλητικά σου παπούτσια και θα αφοσιωνόσουν στο ψάρεμα στον Μισισιπή, στην πατρίδα σου. Μακριά από το άγχος των αγώνων, μακριά από την πίεση, η οποία κατέβαλε όλους τους άλλους, αλλά εσένα ποτέ. Ηθελες όντως να απέχεις από όλα, "to stay away from shit", όπως είχες πει τότε, αλλά μόνος σου κατέρριψες τη δική σου διαίσθηση.
Η τρέλα σου για το μπάσκετ ήταν ανεξέλεγκτη και έπειτα από λίγους μήνες υπέγραψες στην Σκαβολίνι, μολονότι και τότε ήθελες πολύ να παίξεις στον Παναθηναϊκό, ήθελες να παίξεις για τον Ομπράντοβιτς, μου είχες πει στο τηλέφωνο. Αυτό είναι μια αλήθεια, που ποτέ δεν έχει βγει προς τα έξω. Και με τα μισά λεφτά θα ερχόσουν πίσω στην Αθήνα και ξέρω τι σήμαινε για σένα το χρήμα.
ΤΙΠΟΤΑ! Με κεφαλαία γράμματα. Όπως το ακούτε! ΤΙΠΟΤΑ! Από την Σιένα πήρε 1,2 εκατ. ευρώ, από την Σκαβολίνι περίπου τα ίδια, ίσως λιγότερα. "Ε και; Σε πληροφορώ ότι στον Μισισιπή δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά τα λεφτά. Το ακριβότερο σπίτι έχει 200 χιλιάδες δολάρια και δεν συζητάμε για ένα απλό σπίτι, αλλά για έπαυλη. Οσο για το αυτοκίνητο; Προτίμησα μια Escalade και όχι την Mercedes 600 που ονειρευόμουν. Γιατί αν κυκλοφορούσα στο δρόμο με τέτοιο αμάξι, θα με περνούσαν ή για νταβατζή ή για μαφιόζο. Σου φαίνομαι εγώ για άνθρωπος της νύχτας; Εδώ που βρίσκομαι, αυτά τα χρήματα δεν χαλιούνται" μου είχε εκμυστηρευτεί και με έκανε να προβληματιστώ.
Αλλά η ζωή είναι άδικη. Χάθηκε το καλύτερο παιδί. Οι πόντοι, τα στατιστικά και τα ατομικά ρεκόρ δεν είναι αρκετά, ώστε να απαριθμήσουν τα χαρίσματα του χαρακτήρα του. Δεν αρκούν για να τον περιγράψουν ως άνθρωπο. Γιατί εδώ που τα λέμε, λίγοι γνώριζαν τον Αλ. Σε ελάχιστους ξανοιγόταν. Δεν έβαζε όποιον και όποιον μέσα στο σπίτι του. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί συμπαίκτες του εκθείασαν τον άνθρωπο και όχι τον αθλητή Φορντ. Τα επιτεύγματα και οι αρμονικές κινήσεις μέσα στο παρκέ δεν κρύβονταν. Ο ψυχισμός του, όμως, χρειαζόταν αποκρυπτογράφηση, η οποία για να γίνει σε ικανοποιητικό επίπεδο χρειάσθηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια.
Η μεγάλη αγάπη του ήταν το Περιστέρι και οι φίλοι του το έχουν βιώσει αυτό. Και στις άλλες ομάδες αγάπησε και αγαπήθηκε μοναδικά, έκανε φιλίες και διατήρησε επαφές, αλλά στο Περιστέρι θα έπαιζε και τσάμπα. Στον Παπάγου και στον Σπόρτιγκ έγινε απλά γνωστός τιμώντας μέχρι και το τελευταίο σεντς του συμβολαίου του. Στον Ολυμπιακό πραγματικά ονειρευόταν να αγωνισθεί, αλλά έφυγε πικραμένος εξαιτίας της γνωστής ιστορίας με τον Σούμποτιτς. Στην Ιταλία πέρασε δύο ήσυχα χρόνια και λατρεύτηκε στη Σιένα και στο Πέζαρο.
Από εκεί ψηλά, όμως, που βρίσκεται θα θυμάται πιο πολύ το Περιστέρι. Τον Παπαμακάριο, τον Πελεκάνο, τον Τσαρτσαρή και τον Κρητικό -αυτοί ήταν οι αγαπημένοι του, παρεμπιπτόντως ουδείς εκ των προαναφερθέντων αγωνίζεται πια στο Περιστέρι- τον Πεδουλάκη, τον δεύτερο πατέρα του όπως τον αποκαλούσε, τον Δημήτρη τον φροντιστή. Αυτή ήταν η ομάδα του. Ευρωλίγκα έπαιξε γιατί το άξιζε, όχι γιατί απαραίτητα το γούσταρε κιόλας.
Είπαμε, το 1,2 της Μοντεπάσκι δεν του έλεγε τίποτα. Απλά, έπρεπε να τον δουν και να τον θαυμάσουν και άλλοι φίλαθλοι, όχι μόνο οι Ελληνες. Και να τον θυμούνται ως έναν από τους πιο χαρισματικούς σκόρερ, ο οποίος αν ήθελε να σου βάλει καλάθι, θα στο έβαζε, χωρίς ποτέ να εκνευριστεί και πάντα με το χαμόγελο του δολοφόνου. Μόνο με τον Ράτζα είχε εκραγεί κάποτε, επειδή ο Κροάτης είχε χτυπήσει τον Πελεκάνο σε ένα ματς Ολυμπιακός – Περιστέρι και ο Πελεκάνος υπήρξε το πουλέν του. Πολύ δύσκολα άφηνε κάτι ή κάποιον να τον βγάλει εκτός εαυτού. Η να τον ρίξει νοκ άουτ, τουλάχιστον χωρίς να πολεμήσει.
Μόνο ένας τα κατάφερε. Ο Θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις. Τιμωρεί λάθος ανθρώπους, αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα. Αυτούς, που δεν έχουν προκαλέσει ποτέ, αντιθέτως παλεύουν ώστε η οικογένειά τους να διάγει καλό και έντιμο βίο. Δουλεύοντας σκληρά και χωρίς να πατούν επί πτωμάτων για να αναρριχηθούν. Εχοντας πάντα τον καλό λόγο στο στόμα τους. Και μονίμως μια ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπό τους.
Στα 33 φίλε έφυγες από κοντά μας. Το είπες και το ΄κανες. Αποσύρθηκες από τα παρκέ, αλλά δεν θα αποσυρθείς ποτέ από την καρδιά μας. Θα είσαι ο ένας και ο μοναδικός Αλ. Ο φίλος, "ο πρωταθλητής", όπως σου απένειμαν τον τίτλο οι Ιταλοί και ας μην ευτύχησες ποτέ να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα. Οι τίτλοι που κέρδισες, όμως, από όλους εμάς, φτάνουν και περισσεύουν. Καλό ταξίδι, λοιπόν και καλή αντάμωση φίλε. "Later", όπως έλεγες πάντα. Ναι, θα τα πούμε αργότερα... Να είσαι καλά φίλε και να προσέχεις όπου και αν βρίσκεσαι.
Σε ευχαριστούμε για όλα…
Ο Κώστας Σωτηρίου είναι αθλητικός συντάκτης και υπήρξε στενός φίλος του Αλφόνσο Φορντ.
Ο θάνατος είναι ένα μυστήριο, το οποίο κάποτε θα λύσουμε όλοι. Το θέμα είναι κατά πόσον θα είμαστε έτοιμοι όταν έλθει η ώρα της μεγάλης συνάντησης. Ο Αλφόνσο Φορντ ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τη σκληρή δοκιμασία και όταν πριν από δύο χρόνια "απειλούσε" ότι θα αποσυρθεί από το μπάσκετ, μάλλον είχε διαισθανθεί το τέλος του. Εμείς θα τον θυμόμαστε για πάντα...
Πριν από δέκα ημέρες βρήκα το κουράγιο να τηλεφωνήσω στο σπίτι του. Το σήκωσε μια κυρία -προφανώς κάποια συγγενής, γιατί η γυναίκα του ξημεροβραδιαζόταν στο νοσοκομείο- και με τρεμάμενη φωνή, μου απάντησε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Εκείνη τη στιγμή μούδιασα.
Είχα κακή εμπειρία του τι εστί λευχαιμία και πόσο αμείλικτη μπορεί να γίνει. Η φίλη μου η Κωνσταντίνα ήταν 20 ετών, μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο. Τότε, είπα μέσα μου... πάει ο Αλ. Μια ρουφιάνα ασθένεια σκότωσε το θηρίο. Ετσι απλά, χωρίς εξηγήσεις.
Είναι κρίμα, ρε φίλε, να φύγεις έτσι από κοντά μας, χωρίς να προλάβουμε να σε αποχαιρετίσουμε. Το πληκτρολόγιό μου έχει γεμίσει κλάμα, γιατί κλάψαμε πολύ και εγώ και ο Παπαμακάριος και ο Κρητικός και άλλα παιδιά. Ακόμη και οι αντίπαλοί σου, που κουνούσες σαν μαριονέτες στο παρκέ, έκλαψαν για σένα. Αυτοί που κάποτε είχαν τολμήσει να ισχυριστούν ότι έπαιζες ντοπέ, με φάρμακα που χρησιμοποιούσες επιβεβλημένα.
Πού να ήξεραν ότι πριν από επτά χρόνια, σε ηλικία 26 ετών, κόντεψες να χάσεις τη μάχη. Πού να ήξεραν ότι το πρόβλημα με το αίμα σου ήταν πολύ πιο σοβαρό από μια σαρανταριά πόντους ή ένα ξερό αποτέλεσμα; Μία νίκη ή μια ήττα. Τώρα το έμαθαν και ζητούν συγχώρεση από τον Θεό. Το έμαθαν και το μάθαμε όλοι. Το πρόβλημα ήταν σοβαρό, όσο απίστευτο και αν ακούγεται.
Εσύ ήξερες όμως, είχες διαισθανθεί το τέλος και ορισμένα πράγματα που έχεις εκστομίσει κατά καιρούς αποδείχθηκαν προφητικά, διάβολε. Ηξερες τι σου επεφύλασσε η μοίρα και απλώς περίμενες πότε θα σε προσκαλέσει ο Θάνατος να περάσετε παρέα το ποτάμι.
"Δεν θα ξαναπαίξω μπάσκετ. Πάει, τελείωσα, αυτό ήταν. Αποσύρομαι!", μου είχες εξομολογηθεί τον χειμώνα του 2002, πριν από έναν αγώνα του Παναθηναϊκού με τη Σιένα στο λόμπι του "Holiday Inn". "Αποκλείεται", αποκρίθηκα, αλλά επέμενες υποστηρίζοντας ότι στο τέλος της σεζόν, θα κρεμούσες τα αθλητικά σου παπούτσια και θα αφοσιωνόσουν στο ψάρεμα στον Μισισιπή, στην πατρίδα σου. Μακριά από το άγχος των αγώνων, μακριά από την πίεση, η οποία κατέβαλε όλους τους άλλους, αλλά εσένα ποτέ. Ηθελες όντως να απέχεις από όλα, "to stay away from shit", όπως είχες πει τότε, αλλά μόνος σου κατέρριψες τη δική σου διαίσθηση.
Η τρέλα σου για το μπάσκετ ήταν ανεξέλεγκτη και έπειτα από λίγους μήνες υπέγραψες στην Σκαβολίνι, μολονότι και τότε ήθελες πολύ να παίξεις στον Παναθηναϊκό, ήθελες να παίξεις για τον Ομπράντοβιτς, μου είχες πει στο τηλέφωνο. Αυτό είναι μια αλήθεια, που ποτέ δεν έχει βγει προς τα έξω. Και με τα μισά λεφτά θα ερχόσουν πίσω στην Αθήνα και ξέρω τι σήμαινε για σένα το χρήμα.
ΤΙΠΟΤΑ! Με κεφαλαία γράμματα. Όπως το ακούτε! ΤΙΠΟΤΑ! Από την Σιένα πήρε 1,2 εκατ. ευρώ, από την Σκαβολίνι περίπου τα ίδια, ίσως λιγότερα. "Ε και; Σε πληροφορώ ότι στον Μισισιπή δεν ξέρω τι να τα κάνω όλα αυτά τα λεφτά. Το ακριβότερο σπίτι έχει 200 χιλιάδες δολάρια και δεν συζητάμε για ένα απλό σπίτι, αλλά για έπαυλη. Οσο για το αυτοκίνητο; Προτίμησα μια Escalade και όχι την Mercedes 600 που ονειρευόμουν. Γιατί αν κυκλοφορούσα στο δρόμο με τέτοιο αμάξι, θα με περνούσαν ή για νταβατζή ή για μαφιόζο. Σου φαίνομαι εγώ για άνθρωπος της νύχτας; Εδώ που βρίσκομαι, αυτά τα χρήματα δεν χαλιούνται" μου είχε εκμυστηρευτεί και με έκανε να προβληματιστώ.
Αλλά η ζωή είναι άδικη. Χάθηκε το καλύτερο παιδί. Οι πόντοι, τα στατιστικά και τα ατομικά ρεκόρ δεν είναι αρκετά, ώστε να απαριθμήσουν τα χαρίσματα του χαρακτήρα του. Δεν αρκούν για να τον περιγράψουν ως άνθρωπο. Γιατί εδώ που τα λέμε, λίγοι γνώριζαν τον Αλ. Σε ελάχιστους ξανοιγόταν. Δεν έβαζε όποιον και όποιον μέσα στο σπίτι του. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί συμπαίκτες του εκθείασαν τον άνθρωπο και όχι τον αθλητή Φορντ. Τα επιτεύγματα και οι αρμονικές κινήσεις μέσα στο παρκέ δεν κρύβονταν. Ο ψυχισμός του, όμως, χρειαζόταν αποκρυπτογράφηση, η οποία για να γίνει σε ικανοποιητικό επίπεδο χρειάσθηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια.
Η μεγάλη αγάπη του ήταν το Περιστέρι και οι φίλοι του το έχουν βιώσει αυτό. Και στις άλλες ομάδες αγάπησε και αγαπήθηκε μοναδικά, έκανε φιλίες και διατήρησε επαφές, αλλά στο Περιστέρι θα έπαιζε και τσάμπα. Στον Παπάγου και στον Σπόρτιγκ έγινε απλά γνωστός τιμώντας μέχρι και το τελευταίο σεντς του συμβολαίου του. Στον Ολυμπιακό πραγματικά ονειρευόταν να αγωνισθεί, αλλά έφυγε πικραμένος εξαιτίας της γνωστής ιστορίας με τον Σούμποτιτς. Στην Ιταλία πέρασε δύο ήσυχα χρόνια και λατρεύτηκε στη Σιένα και στο Πέζαρο.
Από εκεί ψηλά, όμως, που βρίσκεται θα θυμάται πιο πολύ το Περιστέρι. Τον Παπαμακάριο, τον Πελεκάνο, τον Τσαρτσαρή και τον Κρητικό -αυτοί ήταν οι αγαπημένοι του, παρεμπιπτόντως ουδείς εκ των προαναφερθέντων αγωνίζεται πια στο Περιστέρι- τον Πεδουλάκη, τον δεύτερο πατέρα του όπως τον αποκαλούσε, τον Δημήτρη τον φροντιστή. Αυτή ήταν η ομάδα του. Ευρωλίγκα έπαιξε γιατί το άξιζε, όχι γιατί απαραίτητα το γούσταρε κιόλας.
Είπαμε, το 1,2 της Μοντεπάσκι δεν του έλεγε τίποτα. Απλά, έπρεπε να τον δουν και να τον θαυμάσουν και άλλοι φίλαθλοι, όχι μόνο οι Ελληνες. Και να τον θυμούνται ως έναν από τους πιο χαρισματικούς σκόρερ, ο οποίος αν ήθελε να σου βάλει καλάθι, θα στο έβαζε, χωρίς ποτέ να εκνευριστεί και πάντα με το χαμόγελο του δολοφόνου. Μόνο με τον Ράτζα είχε εκραγεί κάποτε, επειδή ο Κροάτης είχε χτυπήσει τον Πελεκάνο σε ένα ματς Ολυμπιακός – Περιστέρι και ο Πελεκάνος υπήρξε το πουλέν του. Πολύ δύσκολα άφηνε κάτι ή κάποιον να τον βγάλει εκτός εαυτού. Η να τον ρίξει νοκ άουτ, τουλάχιστον χωρίς να πολεμήσει.
Μόνο ένας τα κατάφερε. Ο Θάνατος δεν κάνει εξαιρέσεις. Τιμωρεί λάθος ανθρώπους, αυτούς που δεν φταίνε σε τίποτα. Αυτούς, που δεν έχουν προκαλέσει ποτέ, αντιθέτως παλεύουν ώστε η οικογένειά τους να διάγει καλό και έντιμο βίο. Δουλεύοντας σκληρά και χωρίς να πατούν επί πτωμάτων για να αναρριχηθούν. Εχοντας πάντα τον καλό λόγο στο στόμα τους. Και μονίμως μια ευχάριστη έκφραση στο πρόσωπό τους.
Στα 33 φίλε έφυγες από κοντά μας. Το είπες και το ΄κανες. Αποσύρθηκες από τα παρκέ, αλλά δεν θα αποσυρθείς ποτέ από την καρδιά μας. Θα είσαι ο ένας και ο μοναδικός Αλ. Ο φίλος, "ο πρωταθλητής", όπως σου απένειμαν τον τίτλο οι Ιταλοί και ας μην ευτύχησες ποτέ να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα. Οι τίτλοι που κέρδισες, όμως, από όλους εμάς, φτάνουν και περισσεύουν. Καλό ταξίδι, λοιπόν και καλή αντάμωση φίλε. "Later", όπως έλεγες πάντα. Ναι, θα τα πούμε αργότερα... Να είσαι καλά φίλε και να προσέχεις όπου και αν βρίσκεσαι.
Σε ευχαριστούμε για όλα…
Ο Κώστας Σωτηρίου είναι αθλητικός συντάκτης και υπήρξε στενός φίλος του Αλφόνσο Φορντ.
φιλε ειναι πολυ ωραιο κειμενο αυτο.πολλα τα ηξερα , αλλά υπηρχαν κ άλλα που τα μαθα τωρα...μηπως υπαρχει κανενα βιντεο με αλ?
Εχω κάποιες βιντεοκασέτες με αγώνες του Περιστερίου με τον Φορντ, αλλά δεν έχω βρεί χρόνο να τις κάνω ψηφιακό αρχείο. Αν το κάνω κάποια στιγμή θα σε ενημερώσω.
QUOTE(ascendant87 @ Jan 7 2008, 19:25 ) 
Οποιος εχει υλικο για τον μεγα αυτο παιχταρα παρακαλω να το πει...
Συζητηση επισης για την καλαθομηχανη αυτη ας γινει...Ο παιχτης αυτος πολυ απλα με εχει σημαδεψει
Τοση ανεση να βαζει καλαθι δεν την ειχε και δεν την εχει κανεις...
[b]ξαναλεω αν υπαρχει υλικο(video με αγωνες πχ) ας το πει καποιος...
Συζητηση επισης για την καλαθομηχανη αυτη ας γινει...Ο παιχτης αυτος πολυ απλα με εχει σημαδεψει
Τοση ανεση να βαζει καλαθι δεν την ειχε και δεν την εχει κανεις...
[b]ξαναλεω αν υπαρχει υλικο(video με αγωνες πχ) ας το πει καποιος...
Αφησε ανεξίτηλες μνήμες σόλες τις ομάδες απο τις οποίες πέρασε... Στο Σπόρτιγκ επίσης θα τον θυμόμαστε σαν εκπληκτικό αθλητή και χαρακτήρα!
Στο youtube εχει μερικά βιντεάκια:
http://www.youtube.com/watch?v=Obkqcg9JYyk&feature=related
Επτά χρόνια χωρίς τον Αλφόνσο Φορντ
Σαν χθες (4/9) το 2004 ο Αλφόνσο Φορντ έχασε την μακροχρόνια μάχη με τη λευχαιμία και άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Μέμφις.
R.I.P. για το μεγαλυτερο πολυβολο που πατησε ποτε στα Ελληνικα γηπεδα!
Υ.Γ. Αν ειναι ευκολο μεταφερετε το τοπικ στα του Ολυμπιακου για να μη παραμενει στα αζητητα.
Σαν χθες (4/9) το 2004 ο Αλφόνσο Φορντ έχασε την μακροχρόνια μάχη με τη λευχαιμία και άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Μέμφις.
R.I.P. για το μεγαλυτερο πολυβολο που πατησε ποτε στα Ελληνικα γηπεδα!
Υ.Γ. Αν ειναι ευκολο μεταφερετε το τοπικ στα του Ολυμπιακου για να μη παραμενει στα αζητητα.
Ο Α.Σ. Παπάγου τιμά τη μνήμη του Alphonso Ford ως η πρώτη ομάδα που τον έφερε στο Ελληνικό μπάσκετ.
Την Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012 στο «Σαλούν», στις 20.30 θα διεξαχθεί φιλική αναμέτρηση μεταξύ συμπαικτών του Αμερικανού στον Παπάγο και ομάδας επίλεκτων συμπαικτών του σε Σπόρτινγκ, Περιστέρι και Ολυμπιακό.
8 χρονια κιολας, απιστευτο... Το οποιοδηποτε βιντεακι-αφιερωμα θα ειναι πραγματικα πολυ λιγο.
Οσο για το φιλικο,
"Στο φιλικό τη φανέλα του Παπάγου θα φορέσουν οι Μιχάλης Υφαντής, Βαγγέλης Λογοθέτης (οι οποίοι αγωνίζονται ακόμη στους «Στρατηγούς»), Γιώργος Λιμνιάτης, Σωτήρης Μανωλόπουλος, Δημήτρης Κόρβιγκτον, Χρήστος Γκογκίδης, Τάσος Κανταρτζής, Γιώργος Χρυσανθοπουλος.
Στον πάγκο θα είναι ο Κωστας Μισσας μαζί με τον Νίκο Χριστοδούλου, τον Νίκο Κερασοβίτη και σε ρόλο φυσιοθεραπευτή θα βρίσκεται ο Αιμίλιος Κουφός.
Με τους επίλεκτους θα βρεθούν στο παρκέ οι Φραγκίσκος Αλβέρτης, Ευθύμης Ρεντζιάς, Γιώργος Σιγάλας, Νάσος Γαλακτερός, Νίκος Μπουντούρης, Μιχάλης Κακιούζης, Μίλαν Τόμιτς, Δημήτρης Ποδαράς, Νάσος Χούμπαυλης, Γιάννης Κρητικός.
Στον πάγκο θα κάθονται οι Αργύρης Πεδουλάκης. Το παρών θα δώσουν ο Παναγιώτης Φασούλας κι ο Κώστας Τσαρτσαρής."
Οι μπολνταρισμενοι ως συμπαικτες θα ειναι η ατραξιον της βραδιας
Οσο για το φιλικο,
"Στο φιλικό τη φανέλα του Παπάγου θα φορέσουν οι Μιχάλης Υφαντής, Βαγγέλης Λογοθέτης (οι οποίοι αγωνίζονται ακόμη στους «Στρατηγούς»), Γιώργος Λιμνιάτης, Σωτήρης Μανωλόπουλος, Δημήτρης Κόρβιγκτον, Χρήστος Γκογκίδης, Τάσος Κανταρτζής, Γιώργος Χρυσανθοπουλος.
Στον πάγκο θα είναι ο Κωστας Μισσας μαζί με τον Νίκο Χριστοδούλου, τον Νίκο Κερασοβίτη και σε ρόλο φυσιοθεραπευτή θα βρίσκεται ο Αιμίλιος Κουφός.
Με τους επίλεκτους θα βρεθούν στο παρκέ οι Φραγκίσκος Αλβέρτης, Ευθύμης Ρεντζιάς, Γιώργος Σιγάλας, Νάσος Γαλακτερός, Νίκος Μπουντούρης, Μιχάλης Κακιούζης, Μίλαν Τόμιτς, Δημήτρης Ποδαράς, Νάσος Χούμπαυλης, Γιάννης Κρητικός.
Στον πάγκο θα κάθονται οι Αργύρης Πεδουλάκης. Το παρών θα δώσουν ο Παναγιώτης Φασούλας κι ο Κώστας Τσαρτσαρής."
Οι μπολνταρισμενοι ως συμπαικτες θα ειναι η ατραξιον της βραδιας
Κι ένα ωραίο άρθρο-φόρος τιμής του Σκουντή στον μεγάλο Φορντ.
http://www.gazzetta.gr/a1-andron/article/3...leytaios-gkalis
http://www.gazzetta.gr/a1-andron/article/3...leytaios-gkalis
http://www.contra.gr/Basketball/Hellas/o-f...as.1916773.html
Πραγματικά ένας παίχτης πολύ υποτιμημένος που άργησε να λάβει την αναγνώριση που του άξιζε. Θυμάμαι το εξώφυλλο από το Τρίποντο που τον είχε παρέα με τον Φόρεστ όταν τους ανακοίνωνε η διοίκηση το καλοκαίρι 2001...
QUOTE
Οι γιατροί του είχαν πει ότι αν αποσυρόταν το 2000 το πιο πιθανό είναι να ζούσε ακόμα, αλλά θα είχε... πεθάνει μέσα του. Ήθελε να παίζει μέχρι το τέλος της ημέρας. Αυτό έκανε.
Ο Φορντ μπορεί να έλαμψε στο Περιστέρι, να γιγαντώθηκε στον Ολυμπιακό, αλλά πριν τον αγαπήσει όλη η Ελλάδα, πριν αφιερώσουν πηχυαίους τίτλους συνάδελφοι που συνήθως περιγελούσαν τον μικρό μας Παπάγο, ο Αλ ήταν το δικό μας παιδί. Γιατί αυτό που υπήρξε κάποτε ο συγκεκριμένος σύλλογος ήταν ο Φορντ: ένας Δαυίδ που έπαιρνε στο κυνήγι τον Γολιάθ. Δεν του αρκούσε να νικήσει, δεν του αρκούσε να βάλει 30 πόντους, έπρεπε ο μεγάλος αντίπαλος να σκύψει το κεφάλι. Το πονηρό χαμόγελο πριν από τους αγώνες με Ολυμπιακό, Άρη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, τα έλεγε όλα.
Ειλικρινά δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει μεγαλύτερος μαχητής ξένος. Καλύτεροι παίκτες σίγουρα, αλλά Αμερικανοί (κι Ευρωπαίοι) με πραγματική ελληνική αθλητική καρδιά δεν ήρθαν, ούτε θα έρθουν ποτέ.
Μακάρι ο Αλ να ζούσε ακόμα για να τα βάλει με όλους αυτούς που έχουν καταστρέψει εκείνα για τα οποία επέλεξε να ζήσει λίγα αλλά έντονα χρόνια. Ποιο είναι αυτό; Μα το μπάσκετ. Ο Φορντ έπαιζε για το ίδιο το σπορ και για τον κόσμο. Έτσι έμαθε το μπάσκετ, αυτό τον οδηγούσε. Δεν τον ένοιαζαν ούτε οι αριθμοί ούτε οι προπονητές ούτε οι αντίπαλοι. Έπαιζε για την χαρά του παιχνιδιού και τους φιλάθλους, λίγοι ή πολλοί δεν τον ένοιαζε. Στις ημέρες μας πιθανότατα θα ήταν άνεργος διότι οι προπονητές αποκτούν παίκτες "επειδή είναι παίκτες του προπονητή" και γι' αυτό στο γήπεδο πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια μόνο οι συγγενείς των προπονητών.
Ο Φορντ έπαιζε για την ουσία του μπάσκετ: τη νίκη, το θέαμα, την ικανοποίηση του κόσμου, ό,τι άξιζε να πληρώσει εισιτήριο για να τον δει.
Και μην νομίζετε ότι το 1996 ο Φορντ ήταν μεγάλο όνομα. Ο Κώστας Μίσσας αρχικά δεν ήταν σίγουρος ότι θα έπρεπε να τον πάρει για την δεύτερη χρονιά του Παπάγου στην Α1. Όταν έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια η... μασονία της εποχής, έλεγε, περισσότερο, ότι "δεν είναι παίκτης για μεγάλη ομάδα, μέχρι Παπάγο, Σπόρτιγκ". Ακόμα και στον Ολυμπιακό δεν... έπειθε τους επαΐοντες.
Ο Αλ κάθε χρόνο αποδείκνυε, κάθε χρόνο είχε κίνητρο και βεβαίως αργότερα μάθαμε πως το βασικό κίνητρο ήταν να νικήσει το χρόνο που περιοριζόταν επικίνδυνα.
Ο ορισμός του σεμνού και... ωραιοπαθούς αθλητή, ο οποίος πάντα έβγαινε από τα αποδυτήρια με μία τσατσάρα στο χέρι προσπαθώντας να χτενίζει ότι υπήρχε από μαλλί στο κεφάλι του. Χνούδι είχε, αλλά δεν εγκατέλειπε την χτένα.
Στην προετοιμασία έβαζε 150 κιλά στην μπάρα και σταματούσε η προπόνηση για να μετρήσει όλη η ομάδα της επαναλήψεις. Μόλις άρχισε να γίνεται γνωστός, μαζεύονταν έξω από τα αποδυτήρια του Παπάγου οι... groopies του μπάσκετ της εποχής. Γνωστές και μη εξαιρετέες. Οργανώναμε πλάνο διαφυγής, διότι αν έπεφτε ο Αλ στα χέρια τους, στον επόμενο αγώνα θα ζητούσε αλλαγή στο 5'.
Δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ συμβόλαιο, απαιτούσε όμως να πληρώνεται κανονικά σε ό,τι συμφωνούσε.
Όταν πια το σώμα του δεν άντεξε, στις ημέρες που πέρασε με υψηλό πυρετό λίγο πριν το τέλος στο παραλήρημά του ένα πράγμα φώναζε: "yo ref, foul. Foul". Διότι η απίστευτη σωματική δύναμή του και το γεγονός ότι δεν έπαιζε στα... τζάκια της Α1, έδιναν την εντύπωση ότι ποτέ δεν του έκαναν φάουλ κι ας κρέμονταν δύο και τρεις από τα χέρια του σε κάθε σουτ.
Αυτό ήταν και το παράπονό του, ότι στην Ελλάδα δεν κέρδισε ποτέ το σεβασμό από τους διαιτητές. Βλέπετε δεν αποδεχόταν ότι και αυτοί είναι... άνθρωποι με καρδιά και συμπάθειες.
Κοιτώντας πίσω, στα χρόνια που έπαιζε ο Φορντ και προσπαθώντας να προβλέψουμε το μέλλον, η ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Αμερικανός, θα τιμάται όλο και από περισσότερους ανθρώπους. Όχι μόνο επειδή θέλουμε να θυμόμαστε το χαμογελαστό κοντό με την τσατσάρα, που έβαζε καλάθι και μετά έκανε τζόκινγκ με το ένα μάτι στο διαιτητή που δεν του είχε δώσει φάουλ και το άλλο στον αντίπαλο, αλλά γιατί κάθε χρόνο τιμούμε στην ανάμνησή του το μπάσκετ που μας έχουν στερήσει. Ο Αλφόνσο Φορντ υπήρξε ο καλύτερος υπηρέτης του.
Ο Φορντ μπορεί να έλαμψε στο Περιστέρι, να γιγαντώθηκε στον Ολυμπιακό, αλλά πριν τον αγαπήσει όλη η Ελλάδα, πριν αφιερώσουν πηχυαίους τίτλους συνάδελφοι που συνήθως περιγελούσαν τον μικρό μας Παπάγο, ο Αλ ήταν το δικό μας παιδί. Γιατί αυτό που υπήρξε κάποτε ο συγκεκριμένος σύλλογος ήταν ο Φορντ: ένας Δαυίδ που έπαιρνε στο κυνήγι τον Γολιάθ. Δεν του αρκούσε να νικήσει, δεν του αρκούσε να βάλει 30 πόντους, έπρεπε ο μεγάλος αντίπαλος να σκύψει το κεφάλι. Το πονηρό χαμόγελο πριν από τους αγώνες με Ολυμπιακό, Άρη, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκό, τα έλεγε όλα.
Ειλικρινά δεν υπήρξε ούτε και θα υπάρξει μεγαλύτερος μαχητής ξένος. Καλύτεροι παίκτες σίγουρα, αλλά Αμερικανοί (κι Ευρωπαίοι) με πραγματική ελληνική αθλητική καρδιά δεν ήρθαν, ούτε θα έρθουν ποτέ.
Μακάρι ο Αλ να ζούσε ακόμα για να τα βάλει με όλους αυτούς που έχουν καταστρέψει εκείνα για τα οποία επέλεξε να ζήσει λίγα αλλά έντονα χρόνια. Ποιο είναι αυτό; Μα το μπάσκετ. Ο Φορντ έπαιζε για το ίδιο το σπορ και για τον κόσμο. Έτσι έμαθε το μπάσκετ, αυτό τον οδηγούσε. Δεν τον ένοιαζαν ούτε οι αριθμοί ούτε οι προπονητές ούτε οι αντίπαλοι. Έπαιζε για την χαρά του παιχνιδιού και τους φιλάθλους, λίγοι ή πολλοί δεν τον ένοιαζε. Στις ημέρες μας πιθανότατα θα ήταν άνεργος διότι οι προπονητές αποκτούν παίκτες "επειδή είναι παίκτες του προπονητή" και γι' αυτό στο γήπεδο πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια μόνο οι συγγενείς των προπονητών.
Ο Φορντ έπαιζε για την ουσία του μπάσκετ: τη νίκη, το θέαμα, την ικανοποίηση του κόσμου, ό,τι άξιζε να πληρώσει εισιτήριο για να τον δει.
Και μην νομίζετε ότι το 1996 ο Φορντ ήταν μεγάλο όνομα. Ο Κώστας Μίσσας αρχικά δεν ήταν σίγουρος ότι θα έπρεπε να τον πάρει για την δεύτερη χρονιά του Παπάγου στην Α1. Όταν έπαιξε τα πρώτα του παιχνίδια η... μασονία της εποχής, έλεγε, περισσότερο, ότι "δεν είναι παίκτης για μεγάλη ομάδα, μέχρι Παπάγο, Σπόρτιγκ". Ακόμα και στον Ολυμπιακό δεν... έπειθε τους επαΐοντες.
Ο Αλ κάθε χρόνο αποδείκνυε, κάθε χρόνο είχε κίνητρο και βεβαίως αργότερα μάθαμε πως το βασικό κίνητρο ήταν να νικήσει το χρόνο που περιοριζόταν επικίνδυνα.
Ο ορισμός του σεμνού και... ωραιοπαθούς αθλητή, ο οποίος πάντα έβγαινε από τα αποδυτήρια με μία τσατσάρα στο χέρι προσπαθώντας να χτενίζει ότι υπήρχε από μαλλί στο κεφάλι του. Χνούδι είχε, αλλά δεν εγκατέλειπε την χτένα.
Στην προετοιμασία έβαζε 150 κιλά στην μπάρα και σταματούσε η προπόνηση για να μετρήσει όλη η ομάδα της επαναλήψεις. Μόλις άρχισε να γίνεται γνωστός, μαζεύονταν έξω από τα αποδυτήρια του Παπάγου οι... groopies του μπάσκετ της εποχής. Γνωστές και μη εξαιρετέες. Οργανώναμε πλάνο διαφυγής, διότι αν έπεφτε ο Αλ στα χέρια τους, στον επόμενο αγώνα θα ζητούσε αλλαγή στο 5'.
Δεν διαπραγματεύτηκε ποτέ συμβόλαιο, απαιτούσε όμως να πληρώνεται κανονικά σε ό,τι συμφωνούσε.
Όταν πια το σώμα του δεν άντεξε, στις ημέρες που πέρασε με υψηλό πυρετό λίγο πριν το τέλος στο παραλήρημά του ένα πράγμα φώναζε: "yo ref, foul. Foul". Διότι η απίστευτη σωματική δύναμή του και το γεγονός ότι δεν έπαιζε στα... τζάκια της Α1, έδιναν την εντύπωση ότι ποτέ δεν του έκαναν φάουλ κι ας κρέμονταν δύο και τρεις από τα χέρια του σε κάθε σουτ.
Αυτό ήταν και το παράπονό του, ότι στην Ελλάδα δεν κέρδισε ποτέ το σεβασμό από τους διαιτητές. Βλέπετε δεν αποδεχόταν ότι και αυτοί είναι... άνθρωποι με καρδιά και συμπάθειες.
Κοιτώντας πίσω, στα χρόνια που έπαιζε ο Φορντ και προσπαθώντας να προβλέψουμε το μέλλον, η ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Αμερικανός, θα τιμάται όλο και από περισσότερους ανθρώπους. Όχι μόνο επειδή θέλουμε να θυμόμαστε το χαμογελαστό κοντό με την τσατσάρα, που έβαζε καλάθι και μετά έκανε τζόκινγκ με το ένα μάτι στο διαιτητή που δεν του είχε δώσει φάουλ και το άλλο στον αντίπαλο, αλλά γιατί κάθε χρόνο τιμούμε στην ανάμνησή του το μπάσκετ που μας έχουν στερήσει. Ο Αλφόνσο Φορντ υπήρξε ο καλύτερος υπηρέτης του.
Πραγματικά ένας παίχτης πολύ υποτιμημένος που άργησε να λάβει την αναγνώριση που του άξιζε. Θυμάμαι το εξώφυλλο από το Τρίποντο που τον είχε παρέα με τον Φόρεστ όταν τους ανακοίνωνε η διοίκηση το καλοκαίρι 2001...
Είδα ότι έχουμε 11 χρόνια από τον θάνατο του Αλφόνσο Φόρντ και είπα να κάνω μια υπενθύμιση.
Μπορεί να μην έμεινε πολύ στον Ολυμπιακό αλλά νομίζω όλοι τον είχαμε αγαπήσει.
Μπορεί να μην έμεινε πολύ στον Ολυμπιακό αλλά νομίζω όλοι τον είχαμε αγαπήσει.
QUOTE(Conan1982 @ Sep 4 2015, 18:02 )
Είδα ότι έχουμε 11 χρόνια από τον θάνατο του Αλφόνσο Φόρντ και είπα να κάνω μια υπενθύμιση.
Μπορεί να μην έμεινε πολύ στον Ολυμπιακό αλλά νομίζω όλοι τον είχαμε αγαπήσει.
Μπορεί να μην έμεινε πολύ στον Ολυμπιακό αλλά νομίζω όλοι τον είχαμε αγαπήσει.
QUOTE(Zoys @ Sep 5 2015, 00:02 )
Αξέχαστος. Συγκινητικό το σημερινό tweet του υιού Ford.
Όχι μόνο αξέχαστος
Όχι απλά αγαπημένος
Είναι τιμή και περηφάνια, τουλάχιστον για εμένα προσωπικά, που αυτός ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ, φόρεσε τη φανέλα της ομάδας μου!
Και δεν ειναι μόνο το οτι χάθηκε νέος και χάθηκε άδικα. Είναι το οτι παίχτες με το δικό του μοναδικό ταλέντο στην επίθεση, το χαμόγελο, το σπουδαίο χαρακτήρα, δεν γεννιούνται καθε μέρα.
Ο Αλφόνσο τιμούσε τη φανέλα του Ολυμπιακού κάθε δευτερόλεπτο που τη φορούσε
Θα ειναι για πάντα αξέχαστος!
Ένας ακόμη χρόνος, και με την αφορμή αυτής της θλιβερής επετείου ,2 νέα βίντεο αφιερωμένα στον Φόρντ...
Ένα γεια στον αλησμόνητο και ασυναγώνιστο Αλφόνσο Φορντ κι από μένα.. Σα σήμερα...(έστω και εκπρόθεσμος για λίγα λεπτά)έφυγε από τη ζωή..τι να λέμε τώρα.. θα τον θυμόμαστε πάντα!
This is a "lo-fi" version of our main content. To view the full version with more information, formatting and images, please click here.