Oι εξαιρετικά αδύναμες φετινές Νύχτες Πρεμιέρας τελείωσαν γενικώς, αλλά και για μένα με το θλιβερό απολογισμό-αρνητικό ρεκόρ των 7 ταινιών...
Καλύτερη - με διαφορά - από όσες είδα ήταν το
Das Leben der Anderen του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, 2 1/2 ώρες καθήλωσης, ένα Βερολίνο που εγώ τουλάχιστον δεν το φανταζόμουν τόσο κλειστό. Ανώτερη πολλών πρόσφατων κατασκοπικών-πολιτικών θρίλερ, ίσως καλύτερη ακόμα και από το Αmen του Γαβρά. Αφάνταστα καλές οι ερμηνείες και η φωτογραφία.
Το
A Guide to Recognizing Your Saints δεν ήταν καθόλου άσχημο. Καλή δουλειά από τον επίσης πρωτοεμφανιζόμενο Ντίτο Μοντιέλ και μια πολύ πειστική παρουσίαση της Νέας Υόρκης των 80s, με τον πάντα μεγάλο Ρόμπερτ Ντάουνι τζούνιορ.
Εξίσου ανεξάρτητο, αλλά με εξεζητημένη πρωτοτυπία, το
The Treatment. Πιο καλός από τους τρεις πρωταγωνιστές ο καρατερίστας (εδώ τουλάχιστον) Ιαν Χολμ, ένας σπουδαίος ηθοποιός, όπου και αν τον έχω δει. Άνευρη όχι, αλλά σίγουρα όχι σπουδαία δουλειά από το σκηνοθέτη Όρεν Ρουντάβσκι.
Ακόμα πιο άνισο και ίσως λίγο απογοητευτικό το
Sommer '04 an der Schlei, με πολλές ατέλειες σκηνοθετικά, ερωτηματικά σκανδαλωδώς αιωρούμενα και μη απαντηθέντα ακόμα και στο τέλος του έργου και ενώ η κεντρική ιδέα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη. Ηθοποιοί και σκηνοθεσία (Stefan Krohmer) πάνω του μετρίου..
Και πάμε στις πατάτες:
Δεν ξέρω πόσο επαναστατικό είχε θεωρηθεί το
Daisies το 1966. Μάλλον αρκετα για να απαγορεύτηκε (!) στην Τσεχία. Εγώ τις μόνες ταινίες που θυμάμαι να απαγορεύτηκαν (για καμία δεν υπήρχε πραγματικός λόγος, μόνο το κατεστημένο..) ήταν δύο ταινίες του Ταρκόφσκι στη Σοβιετική Ένωση, αλλά και κάποιες άλλες (εδώ ξεπεράσαμε τα όρια του αστείου), όπως το Trainspotting και η δεύτερη Lolita. Εγώ πάντως, αν ήμουν διευθυντής εταιρίας διανομής δεν θα αγόραζα τα δικαιώματα της συγκεκριμένης ταινίας, μόνο επειδή δε βλεπόταν (ακόμη και για την εποχή της).
Και αν το Daisies τουλάχιστον ήταν εξωφρενικά hip και πρωτότυπο, δεν ισχύει το ίδιο για το ...πολυαναμενόμενο "αριστούργημα" του Toshiaki Toyoda, το
Νine Souls. Αν και κάθισα στην τρίτη σειρα (με τόση διαφήμιση, έγινε και sold out) τα κατάφερα και το είδα. Το ελλειπές (όχι ελλειπτικό!) ξεχαρβάλωμα-ψευτοανάλυση των ΕΝΝΕΑ (!!!) ηρώων δεν έχει προηγούμενο, ενώ η πεζότητα και το κενό της ιστορίας, πέραν από μια άνεση στην αφήγηση, κυρίως όταν οι σκηνές περιέχουν κυνισμό, η ταινία μόνο ως κακό αστείο μπορεί να εκλειφθει. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτή η χειρότερη ταινία που είδα στον Δαναό εκείνο το θλιβερό βράδυ.
Aλλά, όχι! Το καλύτερο έμελλε να έρθει (και χρειάστηκε πολύ αλκόολ για να το αντέξουμε..) στην αμέσως επόμενη προβολή (Παρασκευή βράδυ παρακαλώ..). Η ταινία επιστημονικής φαντασίας
Storm, για την οποία το σάιτ του φεστιβάλ έγραφε - μεταξύ άλλων: "Ακροβατώντας αριστοτεχνικά μεταξύ δύο παράλληλων κόσμων, οι Μάρλιντ και Στάιν παραδίδουν μια πολυεπίπεδη ταινία φαντασίας που θα έκανε τους αδελφούς Γουατσόφσκι να σκάσουν από τη ζήλια τους, και ανατρέπει μια και καλή τις εντυπώσεις ότι το σουηδικό σινεμά είναι ικανό μονάχα για καταθλιπτικά ψυχολογικά δράματα".
No Comment! Και προσεκτικότερη μελέτη στο μέλλον (παρ' ότι είχα την ...ψευδαίσθηση όπως αποδείχτηκε ότι ήμουν λίρα εκατό, ακόμα και στα φεστιβάλ
) στην επιλογή ταινιών. Κερδίζουμε χρόνο και χρήμα..