http://www.basketblog.gr/index.php?option=...=1272&Itemid=52

Της 'Ελενας Βογιατζή
08/03/2007 (20:11)

Υπήρξε η κορυφαία αθλήτρια μπάσκετ στην Ελλάδα και ενδεχομένως το πρότυπο για κάποιες από τις παίκτριες που πρωταγωνιστούν σήμερα στο άθλημα. Την χαρακτήριζαν "ο θηλυκός Νίκος Γκάλης" και ήταν η γυναίκα η οποία τη δεκαετία του ‘90 σημάδεψε με την παρουσία της την "χρυσή εποχή" της γυναικείας ομάδας του Σπόρτιγκ, κερδίζοντας με αυτήν αρκετούς τίτλους, καθώς και την εις διπλούν συμμετοχή της στο φάιναλ φορ του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Σε μια ημέρα, λοιπόν, όπως είναι η σημερινή και η οποία είναι αφιερωμένη στις γυναίκες όλου του κόσμου, το basketblog.gr δεν θα μπορούσε να λησμονήσει την Άννυ Κωνσταντινίδου. Μια γυναίκα, μητέρα δυο παιδιών πια, η οποία έχοντας αποχωρήσει προ ετών από την ενεργό δράση, πλέον, βλέπει τον κόσμο του γυναικείου μπάσκετ με διαφορετικό… μάτι.

"Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι στην Ελλάδα ο συγκεκριμένος χώρος αντιμετωπίζεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπιζόταν την εποχή που αγωνιζόμουν", λέει στην συνέντευξη που μας παραχώρησε η άλλοτε πρωταθλήτρια και νυν διευθύντρια του τμήματος σχολικού αθλητισμού του Αμερικανικού Κολεγίου και συνεχίζει. "Πίστευα πως μετά την μεγάλη επιτυχία του Σπόρτιγκ στην δεκαετία του ’90 και την ευκαιρία που είχε το γυναικείο μπάσκετ να την αξιοποιήσει με τον τρόπο που αξιοποιήθηκαν οι μεγάλες επιτυχίες των ανδρών σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο, θα άλλαζαν τα πράγματα. Θα δίνονταν το έναυσμα για την προώθηση του ελληνικού γυναικείου μπάσκετ και τη δημιουργία της επόμενης μέρας. Όμως αυτό δεν έγινε κι έτσι εκείνη η εποχή πέρασε ανεκμετάλλευτη".
Φυσικά, το συγκεκριμένο γεγονός είχε ως συνέπεια και την μη ανάδειξη μεγάλου αριθμού καλών παικτριών. "Σίγουρα υπάρχουν αρκετές ταλαντούχες αθλήτριες όμως δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές καλές παίκτριες", παρατηρεί η Άννυ Κωνσταντινίδου συμπληρώνοντας. "Πιθανόν αυτό που έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο γεγονός, είναι ότι δεν υπάρχουν τα κίνητρα και οι σωστές υποδομές".
Τί πρέπει να γίνει, λοιπόν, ώστε κάποιες από τις ταλαντούχες παίκτριες που βρίσκονται στη χώρα μας να παραμείνουν σε αυτήν και να μην αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό, όπως για παράδειγμα έκαναν η Εβίνα Μάλτση και η Αναστασία Κωστάκη; "Να υπάρξει σωστή και μεθοδική δουλειά", υποστηρίζει η Άννυ και συμπληρώνει. "Λόγω της νοοτροπίας μας στην Ελλάδα είμαστε λίγο ανυπόμονοι. Θέλουμε γρήγορες λύσεις με άμεσα αποτελέσματα. Όμως κάποια πράγματα δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Πρέπει να υπάρξει υπομονή, σωστός προγραμματισμός και το βασικότερο, να δοθούν κίνητρα στις παίκτριες που θα τις ωθήσουν να δουλέψουν για να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους".

"Παντού υπάρχει η ελληνική ψυχή"

Την στιγμή, πάντως, που στην χώρα μας το γυναικείο μπάσκετ και οι αθλήτριες αυτού αντιμετωπίζονται ως τα "παιδιά ενός κατώτερου Θεού", στην Ευρώπη, η Εβίνα Μάλτση αποδεικνύει με την παρουσία της στην ομάδα της Μπουρζ καθώς και στο ευρωπαϊκό All Star Game (σ.σ. διεξάγεται σήμερα στην Βαλένθια) ό,τι "ανεξαρτήτως φύλου η ελληνική ψυχή και το ελληνικό μπάσκετ υπάρχει παντού"! Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η Κωνσταντινίδου, την οποία όταν ρωτήσαμε αν η καθιέρωση του ευρωπαϊκού All Star, όπως και η ανακήρυξη της περσινής χρονιάς από την FIBA Europe ως το έτος του γυναικείου μπάσκετ, αρκούν για να προσελκύσουν περισσότερο κόσμο στον συγκεκριμένο χώρο, απάντησε. "Σίγουρα αυτές οι κινήσεις είναι μια καλή αρχή, αλλά, πρέπει να γίνει το κάτι παραπάνω. Όπως έγινε και στις Η.Π.Α με τη δημιουργία του WNBA το οποίο αν και αρχικά κάποιοι προέβλεπαν ότι δεν θα πετύχαινε, τελικά οι αμερικάνοι κατάφεραν να το εδραιώσουν".

"Μου λείπει το μπάσκετ όχι όμως και ο πρωταθλητισμός"

Βλέποντας τις εποχές να αλλάζουν και το γυναικείο μπάσκετ εκτός των συνόρων της χώρας μας να κάνει άλματα ανόδου, αναρωτηθήκαμε αν η ʼννυ Κωνσταντινίδου θα προτιμούσε να ήταν τώρα εν ενεργεία αθλήτρια. "Σίγουρα η εποχή στην οποία έπαιζα τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά και δεν υπήρχαν οι εναλλακτικές λύσεις που έχουν σήμερα οι αθλήτριες, όμως, ήταν καλά" απάντησε, ενώ, ερωτηθείσα αν έχει βρεθεί σε θέση να νιώσει, την στιγμή που παρακολουθεί ένα παιχνίδι, την επιθυμία να μπει μέσα στο γήπεδο, είπε. "Όταν βλέπω παιχνίδια των ομάδων του σχολείου (σ.σ. του Αμερικανικού Κολεγίου) κάποιες φορές έχει τύχει να πω μακάρι να μπορούσα να παίξω μόνο και μόνο για να μπορέσω να δείξω στα παιδιά πως να κάνουν ορισμένα πράγματα. Από εκεί και πέρα όμως, δεν μου λείπει καθόλου ο πρωταθλητισμός! Αγαπώ το μπάσκετ, αλλά, δεν νοσταλγώ ούτε τις καθημερινές προπονήσεις ούτε τα διπλά παιχνίδια που έπαιζα κάποια εποχή".

Το δίλημμα μιας μητέρας

Ως γνώστρια φυσικά των θυσιών που απαιτείται να κάνει ένας επαγγελματίας αθλητής, η Κωνταντινίδου, ξέρει πολύ καλά πως αν κάποια μέρα τα δυο παιδιά της αποφασίσουν να κάνουν πρωταθλητισμό, τότε αυτά θα έρθουν αντιμέτωπα με πολλές δυσκολίες. Πώς λοιπόν θα αντιδράσει αν κάποτε η κόρη της που ασχολείται με την κολύμβηση και ο γιος της που κάνει τα πρώτα του βήματα σ’ αυτήν, της ανακοινώσουν ότι θέλουν να γίνουν επαγγελματίες αθλητές; "Σίγουρα θα προσπαθήσω να τα στηρίξω" απαντά, ωστόσο ομολογεί ότι θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Και ο λόγος; "Ο πρωταθλητισμός είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Κυρίως στην Ελλάδα και κυρίως για τις γυναίκες. Γι' αυτό αν μου ανακοινώσουν ότι θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό θα αισθανθώ κάπως παράξενα. Μέχρι τότε πάντως θα τους λέω ναι στον αθλητισμό και ότι προκύψει"!

Μόνο και μόνο ο τίτλος (ΑΝΝΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΟΥ) με "τράβηξε" για να γράψω κι εγώ δυο λόγια. Συμφωνώ απόλυτα με την Άννυ σχετικά με το πως βλέπει το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα. Έχω διατελέσει πρόεδρος σε σύλλογο που είχε γυναικείο τμήμα και ξέρω τις δυσκολίες καθώς και την αντιμετώπιση που έχει το γυναικείο μπάσκετ στη χώρα μας.
Την Άννυ την ήξερα σαν αθλήτρια (βλέποντας τους αγώνες του Σπόρτιγκ)και πάντα την θαύμαζα για τη μαχητικότητα της μέσα στο γήπεδο. Είχα όμως την τύχη να την έχω καθηγήτρια (Κολλέγιο Αθλητικών Επιστημών) και να ανακαλύψω ότι εκτός από καλή αθλήτρια είναι και ένας καταπληκτικός άνθρωπος που έχει πολλές γνώσεις πάνω στο μπάσκετ. Χαίρομαι που είναι στο χώρο του μπάσκετ (στο Αμερικάνικο Κολλέγιο) γιατί έχει να προσφέρει πολλά.
Εύχομαι να είναι καλά με την οικογένεια της και ότι καλύτερο