τα 10 πιο απολαυστικά παιχνίδια για μένα που είχα δει με τις άλλες ομάδες (πλην της εθνικής) τα κατατάσσω ως εξής

1)Γιουγκοσλαβία-ΕΣΣΔ 90-91 ο θρυλικός ημιτελικός του μουντιάλ ‘86 (ας είναι καλά ο πατέρας μου που το έβλεπε και το είδα και εγώ, αφού τι με ένοιαζε εμένα που ήμουν πιτσιρίκος τότε τι έκαναν οι άλλες ομάδες! τι να πει κανείς για αυτό το παιχνίδι αφού τότε εκτός ΝΒΑ δεν γινόταν ποτέ ανατροπές αφού υπήρχε επιλογή στο τέλος βολές ή η μπάλα απ’ έξω με όλους φυσικά να επιλέγουν το δεύτερο, τότε οι Σοβιετικοι στο τελευταίο λεπτό ήταν 9 πόντους πίσω, αλλά με κλεψίματα (τελευταίο ήταν το λάθος του Ντίβατς που τα άκουγε μετά από τον συμπαίκτη του Πετράνοβιτς και εγώ γελούσα) και με 3 τρίποντα στην σειρά από Βάλτερς και Σαμπόνις ισοφάρισαν και ύστερα κέρδισαν στην παράταση. Χάρηκα πολύ γιατί στην μια ομάδα έπαιζε ο αχώνευτος (κανείς δεν τον συμπαθούσε σε όλη την Ευρώπη) και στην άλλη ο αγαπημένος μου Σάμπόνις αφού ο Μαρτσουλιόνις δεν υπήρχε ακόμη!


2)Γιουγκοσλαβία-ΗΠΑ 81-78 ο προημιτελικός στην Ινδιανάπολη το 2002, (δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά μιας και ο αγαπημένος σε πολλούς από εσάς, Δημ. Χατζηγεωργίου έκραζε κάθε λίγο ότι είναι το παιχνίδι του αιώνα! πέρα από την πλάκα τώρα, ήμουν και εγώ φανατικά υπέρ των Πλάβι, αφού από την μία, εκτός για την απέχθεια μου προς τους υπερόπτες αμερικάνους από την άλλη, υπήρχαν ο μεγάλος ηγέτης και μεγαλύτερος μάγκας που εμφανίστηκε στο παγκόσμιο μπάσκετ ο Ντίβατς, που όσο θυμόμουν αυτά που τράβηξε στον τελικό στην Ατλάντα το 96 που κατά την άποψή μου εκείνο μαζί με τον τελικό των Ολυμπιακών του Μονάχου το 72 τον οποίο ΔΙΚΑΙΑ κέρδισαν οι Σοβιετικοί (δυστυχώς για τους αμερικάνους που προπαγάνδησαν όσο μπορούσαν ότι αδικήθηκαν σε εκείνο το παιχνίδι, υπάρχει η κόπια και όσοι την έχουμε δει, είδαμε την αλήθεια) αποτελούν για μένα τα παιχνίδια του αιώνα, αλλά και οι δικοί μας Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Πέτζα, Γκούροβιτς (που γύρισε το ματς με τα τρίποντά του) και Γιάριτς. Πάντως δεν είχε και τόσο άδικο ο Χατζηγεωργίου η ένταση του αγώνα, η εξέλιξη, η ποιότητα και το γεγονός ότι για πρώτη φορά εκθρονίστηκαν από την κορυφή -αφού έχασαν σε νοκ άουτ παιχνίδι- επαγγελματίες του ΝΒΑ, το κάνουν σίγουρα ένα από τα παιχνίδια του αιώνα!

3)Αργεντινή- ΗΠΑ 87-80 νομίζω ήταν το σκορ, η πρώτη ήττα στην ιστορία των επαγγελματιών αμερικανών του ΝΒΑ, στην δεύτερη φάση των ομίλων στην Ινδιανάπολη το 2002. (Θυμάμαι το παιχνίδι ήταν ξημερώματα και επειδή έγραφα μάθημα στην σχολή την άλλη μέρα το πρωί, ξύπνησα στις αρχές του δευτέρου δεκαλέπτου και δεν πίστευα στα μάτια μου γιατί οι “γκαούτσος” είχαν ήδη πάρει μια σημαντική διαφορά στο σκορ, αλλά επειδή δεν μας είχαν δείξει τα διαπιστευτήριά τους μέχρι τότε, περίμενα με δυσπιστία την εξέλιξη, τελικά όμως έγινε το θαύμα και από τότε τίποτε πια στο παγκόσμιο μπάσκετ δεν είναι το ίδιο! Αφού η κυριαρχία των αμερικάνων τελείωσε)

4)ΗΠΑ-Ρωσία 137-91 στον τελικό του 94 (αυτή πρέπει να ήταν η πιο ισοπεδωτική ομάδα όλων των εποχών, τουλάχιστον εγώ ποτέ δεν έχω παρακολουθήσει τόσο ολοκληρωτικό παιχνίδι από ομάδα σε τέτοιο επίπεδο, βέβαια βοηθήσαν και οι Ρώσοι που ανοίξαν τον ρυθμό αλλά αυτοί οι αμερικάνοι σαν να θέλαν να αποδείξουν κάτι, είχαν απίστευτη ταχύτητα, τρομερή ευστοχία απ’ έξω και κα-τα-πλη-κτι-κά! καρφώματα, κοψίματα και πολλά κλεψίματα, πολύ καλοί ήταν και οι Ρώσοι όμως δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν σε αυτόν το δαιμονισμένο ρυθμό. Για να καταλάβεται αυτό το παιχνίδι το έχω ξαναδεί ολόκληρο 4-5 φορές από τότε!

5)Γιουγκοσλαβία-Αργεντινή 84-77 στην παράταση στον τελικό της Ινδιανάπολης (πρόκειται για την κλοπή του χρυσού από την παρέα του άποντου και τραυματία σε εκείνο τον τελικό Μανού, παρά την συγκλονιστική εμφάνιση του Ομπέρτο, ο Πιτσίλκας με τραγικές αποφάσεις προς το τέλος του ματς χάρισε τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο στους πλάβι, παρά το γεγονός ότι στην αρχή υποστήριζα τους Γιούγκους με αυτά που έβλεπα στην πορεία άλλαξα και ήμουν με τους αργεντίνους και λυπήθηκα ιδιαίτερα στο τέλος.

6)Γιουγκοσλαβία-Ρωσία 64-62 νομίζω το σκορ στον τελικό του 98. Με πίκρανε η τάπα του Ρέμπρατσα στον Μιχαήλοφ στο τέλος του ματς αφού ήθελα να κερδίσουν οι Ρώσοι τον τίτλο, αν και έγινε σπουδαία μάχη και μεγάλη κόντρα, δεν θυμάμαι να ήταν κανένα ιδιαίτερα σπουδαίο παιχνίδι για να μείνει έντονα στην μνήμη μου παρά τις φωνές του Χατζηγεωργίου για το αντίθετο!

7)Ρωσία-Κροατία 64-63 πρέπει να ήταν το τελικό σκορ στον ημιτελικό του μουντο 94. (Στον ημιτελικό που ακολούθησε αμέσως μετά από αυτόν της εθνικής μας με τις ΗΠΑ οι Κροάτες που τότε όπως και το 93 παίζαν για την μνήμη του Ντράζεν ήθελαν όσο τίποτε άλλο εκδίκηση από τους Ρώσους για την ήττα τους στον περσινό ημιτελικό στην Γερμανία και ήταν το μεγάλο φαβορί του παιχνιδιού, όμως οι τρομεροί Μπαζάρεβιτς και Μπάμπκοφ είχαν άλλη άποψη, προς και δική μας μεγάλη απογοήτευση αφού περιμέναμε στον μικρό τελικό τους Ρώσους και όχι τους Κροάτες που μας διέλυαν σε κάθε σηνάντησή μας!

8)ΗΠΑ-Ρωσία 111-94 κάπου τόσο πρέπει να ήταν το σκορ, στο παιχνίδι της δεύτερης φάσης του ομίλου στο μουντομπάσκετ του 94. Οι Ρώσοι έκαναν μια απίστευτη εμφάνιση απέναντι στους επαγγελματίες αφού για πρώτη φορά απειλήθηκαν πραγματικά οι ΝΒΑ’ rs, έστω και αν στην πρώτη φάση οι Ισπανοί έχασαν από τον Σακίλ και την παρέα του μόλις 115-100, η εικόνα αυτού του αγώνα ήταν πολύ διαφορετική.

9)Γιουγκοσλαβία-ΕΣΣΔ 92-75 στον τελικό του 90 (ήταν ο τελευταίος χορός του Ντράζεν Πέτροβιτς στην εθνική Γιουγκοσλαβίας, έστω και αν όλοι γνωρίζαμε πριν καν την έναρξη του παιχνιδιου τον νικητή, αφού ήδη θεωρήθηκε μεγάλη έκπληξη που η ΕΣΣΔ χωρίς τους Λιθουανούς που ήδη αποσκίρτησαν από την «Ρώσικη Αρκούδα» έφτασε στον μεγάλο τελικό, αλλά ήταν απόλαυση να βλέπεις εκείνη την Γιουγκοσλαβία με τον Κούκοτς, τον Γιούρι Ζντοβτς, τον Ντίβατς, τον Πάσπαλιε, τον Σάβιτς και τους άλλους να δίνουν παράσταση σε τελικό μουντομπάσκετ

10) Ρωσία-ΗΠΑ 83-82 πρέπει να ήταν το σκορ στον ημιτελικό του 98 (ήταν πραγματικά στιγμή απίστευτης ηδονής για μένα όταν το τρίποντο σουτ της απελπισίας του Πανόφ στην εκπνοή κατέληξε στο αμερικάνικο καλάθι, δεν μπορούσα να πιστέψω ούτε ήθελα να το δω αυτό, δηλάδή ότι οι επίλεκτοι Αμερικάνοι που αγωνιζόταν στην Γηραιά ήπειρο θα φτάναν στον τελικό, ευτυχώς!)

Απ'όσο θυμάμαι, δεν ήταν τρίποντο, αλλά coast-to-coast καλάθι.



Αν και πιστεύω ότι συνολικά, η Ντριμ Τιμ του '92 ήταν η κορυφαία όλων, αυτή ήταν εμφανώς η καλύτερη εμφάνιση των ΗΠΑ στο Τορόντο, καθώς έπαιξαν πραγματικά σαν Ντριμ Τιμ. Στο ημίχρονο ήταν ήδη μπροστά με κάτι σαν 72-36! Ήταν πανίσχυρη ομάδα, αλλά της έλειπε η διάρκεια στη διάθεση. Οι Ρώσοι τους είχαν δυσκολέψει πολύ στον πρώτο γύρο, πχ, οι Ισπανοί έχασαν με μόνο 15 πόντους, οι Βραζιλιάνοι με κάπου 22, αλλά οι Πορτορικανοί με 56 (!) και οι Αυστραλοί επίσης με 50+.

Kι εγώ αυτό θυμάμαι..

Κατα τα άλλα ένα πολύ ωραίο ποστ - αφιέρωμα από τον Σαρας..Ρε συ τι θα γίνει,πότε θα ανταλλάξουμε κάνα ματς;Ακόμα σε κασσέτες τα έχεις;

Σαφώς και έχετε δίκιο αφού το θυμάστε και οι δύο, φαίνεται η ηδονή ήταν υπερβολικά μεγάλη και άλλαξε και την ανάμνηση, πάω να δω την κασσέτα

Air kef ναι έχω dvd-recorder και μπορώ να κάνω τα παιχνίδια και σε dvd αλλά καλύτερα αυτά να γίνουν το Σεπτέμβρη γιατί τώρα είμαι διακοπές και μετά αρχίζει και το παγκόσμιο, δεν χανόμαστε

Όποτε θέλεις κολλητέ,Λάρισα είμαι,αν δεν το θυμάσαι( ) και ο κολλητός μου από Τρίκαλα και έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο!Θα σου υπενθυμίσω τα λόγια σου τον Οκτώβρη

Ξεκίνησα να παρακολουθώ μπάσκετ το 1987 οπότε το πρώτο παγκόσμιο που παρακολούθησα ήταν του 1990 στην Αργεντινή.

1990: Ελλάδα-ΗΠΑ: Εκπληκτικός αγώνας της Εθνικής μας απέναντι στους μετέπειτα ΝΒΑερς και μάλιστα χωρίς το Γκάλη. Νομίζω ότι αυτός ήταν ο αγώνας που μας έκανε να πιστεψουμε ότι έχουμε πραγματικά μια καλή ομάδα στο μπάσκετ και ότι δεν θα καταρρεύσουμε όταν θα αποχωρούσε ο Γκάλης. Ακόμα θυμάμαι το καλάθι του Γαλακτερού που δεν μέτρησε.

1994: Θυμάμαι όλους τους αγώνες της Εθνικής μας, κυρίως όμως αυτούς με Πουέρτο Ρίκο, Κίνα και Καναδά. Τις βολές του Σιγάλα που ο Δενδρινός του είχε πει να χάσει αλλά τελικά τις έβαλε, τη νίκη επί του Καναδά και τους ελληνάρες του Τορόντο να πανηγυρίζουν τι στιγμή που η Εθνική ποδοσφαίρου τους είχε χαρίσει μόνο πίκρες αλλά και τη μεγάλη νίκη επί της Κίνας.

1998: Δυστυχώς δεν θυμάμαι τίποτα. Η εθνική δεν ήταν αρκετά καλή παρά το ότι κατακτήσαμε τη 4η θέση, ενώ οι αμερικάνοι μας έγραψαν, στέλνοντας ομάδα γυρολόγων.

2002: Τις ήττες των ΗΠΑ από Αργεντινή και Γιουγκοσλαβία, τι άλλο; Ιστορικές στιγμές για το Παγκόσμιο μπάσκετ, αφού μας έκαναν και πάλι να πιστέψουμε ότι όλα είναι δυνατά. Και ο τελικός έστω και αν αμαυρώθηκε από το λάθος στο τέλος που στοίχισε στην Αργεντινή το τίτλο.