Και ο Boeheim ειναι για γελια. Ουτε ο Λεμπρον ειναι Ματζικ, ουτε σαν Ματζικ, ουτε εχει τα προσοντα του Τζορνταν. Ο Λεμπρον ειναι Λεμπρον. Βαρεθηκα να ακουω τετοιες ακυρες παρομοιωσεις.
Ο Τζορνταν ηταν Τζορνταν, ο Ματζικ ηταν Ματζικ και ο Λεμπρον ειναι Λεμπρον. Ο καθενας εχει τις δικες του αδυναμιες και δυνατα σημεια, κλπ, κλπ.

Δεν παιρνεις 40% Τζορνταν και 32% Ματζικ και 8% Ολαζον για να πεις οτι αυτος ειναι ο Λεμπρον και 40% Τζορνταν και 10% Ματζικ και 11% Ρομπερτσον για να πεις οτι αυτος ειναι ο Κομπι. Αυτα ειναι τελειως χαζα. Ο Λεμπρον ειναι ο Λεμπρον και εχει τα δικα του χαρακτηριστικα θετικα και αρνητικα.

Οσο για την συγκριση με τον Τζορνταν και με τους λογους που φαινεται να την κανει, οτι δηλαδη τον κοουτσαρισε ενα καλοκαιρι και τον εντυπωσιασε ως φαινεται φοβερα, φυσικα ειναι αστεια.

Κοιτα σε καθε παιχτη μπορεις να βρεις ομιοτητες με καποιους απο το παρελθον..Οχι ακριβως οπως το θετεις με τα ποσοστα % απλα σε καποια στοιχεια του παιχνιδιου η παραδειγμα σε σωματοτυπο....

Ο Τζορνταν οταν μπηκε στο ΝΒΑ που ηταν πιο "ωμος" ειχε στοιχεια απο τον Τομπσον και τον Γιατρο....Βεβαια με το περασμα του χρονου γινοταν ολο και πιο και "γλυκο" το παιχνιδι του...
Ο ΛεΜπρον για μενα μοιαζει με τον Ρομπερτσον και τον Μπειλορ ενω σε σωμα σαν Μπαιας......

Δεν εχει σχεση με Ματζικ και Τζορνταν...Με τον Τζορνταν κυριως ειναι τελειως διαφορετικοι παιχτες ομως εμενα αυτο ειναι που μου αρεσει τα Τζορντανοειδη τα χορτασαμε Κομπι,Καρτερ,Μακρειντι,Στακχαουζ(τρομαρα του)....

Ο ΛεΜπρον ειναι διαφορετικος παιχτης και αν τον ελεγαν Νεο Τζορνταν η μονη δικαιολογια ειναι σαν αξια να γινοταν σαν και αυτον καποια μερα καθως σαν παιχτες ειναι διαφορετικοι.....

και μονο η συζητηση για την ατυπη κοντρα μεταξυ Ντουραντ - Λεμπρον φανερωνει τη πτωση που εχει το μπασκετακι και στην αμερικη,

για να πουμε ομως μερικα πραγματα,
ο Τζορνταν εκτος απτο ταλεντο τα φυσικα προσοντα και τη μπασκετικη αξια ειχε τρομερη προσωπικοτητα στο παρκε, ουσιαστικα "εκλεβε" τα πρωταθληματα απο ομαδες φαβορι και με πολυ καλυτερο rating στη σεζον, οι Μπουλς του Τζορνταν καταφερναν και μεταμορφωνονταν καθε φορα στα play-offs διαψευδοντας ολα τα προγνωστικα,

οι Μπουλς και ο Τζορνταν σφυρηλατηθηκαν επι χρονια μεσα απο ατελειωτες κοντρες με τα κακα παιδια των Πιστονς, τα καμωματα του Ρετζι Μιλλερ, και το αγριο ξυλο των Νικς, σε βαθμο που αρκετες φορες οι τελικοι της Ανατολης εμοιαζαν σαν τελικους

ετσι ουσιαστικα "εκλεψαν" απο τους Suns το 93 το πρωταθλημα σε μια απο τις καλυτερες σειρες τελικων που εχουν υπαρξει κανοντας την ομαδαρα του Μπαρκλευ να παραδωθει και να υποκλιθει στο μεγαλειο του Τζορνταν

και αργοτερα μετα το comeback στο διδυμο Στοκτον-Μεηλμαν

κριμα που δε καταφεραμε να δουμε μια κοντρα Μπουλς vs Χιουστον στη διαρκεια της απουσιας του

σε ανυποπτο χρονο μεταξυ αλλων ο Ματζικ ειχε δηλωσει υπαρχει ο Τζορνταν και ολοι εμεις οι υπολοιποι...


τα τελευταια χρονια υπαρχει ενα τεραστιο κενο σε δυνατες ανταγωνιστικες ομαδες, δεν υπαρχει ενας δυνατος πυρηνας 10 ομαδων που να βγαζουν δυνατα ματς -τουλαχιστον στα πλευ-οφ-, ο τιτλος μοιαζει περισσοτερο να πηγαινει στο λιγοτερο χειροτερο απτους υπολοιπους...

το μπασκετ που επαιζε η Team Usa στο παγκοσμιο στη Σαιταμα αλλα και στο Πεκινο ηταν για γελια και για κλαματα,
στο παγκοσμιο της Τουρκιας και στους φετινους Ολυμπιακους φανηκε να τους στρωνει καπως ο Σιζεφσκι αλλα και παλι η διαφορα στην αντιληψη του παιχνιδιου ειναι χαωδης

υπαρχουν παιχταραδες με αποδεδειγμενη αξια αλλα ο τροπος παιξιματος τους μπορει μεν να ειναι επιθετικος και θεαματικος αλλα στην ουσια να ειναι αντιμπασκετικος,

πχ. δεν ειναι σοβαρο μπασκετ το να βαζεις 10 συνεχομενα καλαθια σολο ενας παικτης με βεβιασμενα σουτ απο τα 8 μετρα σε 3 δευτερολεπτα επιθεσης ή με απιαστα μπασιματα που δεν ιδρωνουν ομως τους αμυνομενους και ταυτοχρονα κρυωνουν και τους συμπαικτες σου αφου τους βγαζεις ουσιαστικα εκτος κλιματος παιχνιδιου

και ενταξει να το κανεις σε ενα αδιαφορο ματς αλλα οταν δε διαβαζεις καν τον αντιπαλο σου θεωρωντας δεδομενο οτι δε θα βαλει πανω απο απο 120 ποντους επιθεση που εσυ το εχεις στανταρακι επομενο ειναι να καταληγεις να βλεπεις πηθικια οπως ειπωθηκε να τρεχουν πανω-κατω πολλες φορες χωρις νοημα

η πιεση που δεχονται αυτοι οι παιχτες ειτε στη Team Usa αλλα ειδικα στο NBA με τις ομαδες τους ελλειψει σοβαρων αντιπαλων και ανταγωνισμου ειναι αστεια σε σχεση με το παρελθον και εκει ακριβως φαινεται η αξια και η τεραστια προσωπικοτητα απο τον ανταγωνισμο, οταν η μπαλα καιει και οι αλλοι κρυβονται εσυ να την μετατρεπεις σε δαχτυλιδι,

ο Τζορνταν αρχικα ηταν στην ιδια κλαση και συγκρινονταν με Ντρεξλερ, Ντομινικ κλπ. τους τιτλους ομως που μονο αυτος κατεκτησε δε τους πηρε μονο λογω των αερινων προσοντων του... κι αυτο ειναι κατι που σημερα ειναι δυσκολο να καταλαβουν οι συγχρονοι θαυμαστες του Λεμπρον


Υγ. και αυτα τα γραφω ως φαν των Suns και Pacers και απο ανεκαθεν αντι-Bullικος και σε καθε λογης Τζορντανο-μανια

Γιατι??
Μια χαρα σουπερ υπερπαικτες ειναι και οι 2!!
Ο Λεμπρον κανει τα παντα μεσα στο γηπεδο πολυ πολυ καλα. Και μαλλον ειναι ο καλυτερος παικτης αυτη τη στιγμη παγκοσμιως.
Ενω ο Ντουραντ ειναι ενας φανταστικος σουτερ/σκορερ. Τοσο ψηλος σουπερ σουτερ ειναι απο μονο του ιδιαιτερο. Αν εχεις παιξει μπασκετ και εχεις τυχει σε ψηλο που σουταρει καλα θα ξερεις οτι αυτο δεν μαρκαρεται με τιποτα. Ιδιαιτερα εαν ο ψηλος μπορει και να τριπλαρει με ανεση και να διεισδυσει οπως κανει ο Ντουραντ!


Δεν συμφωνω οτι εκλεβε τα πρωταθληματα απο ομαδες φαβορι. Μονο το 1998 μπορεις να πεις οτι οι Μπουλς δεν ηταν φαβορι αντε και το 92-93.

Ο Τζορνταν ηταν μοναδικος απο αρκετες πλευρες. Εκτος απο μπροστα απο την εποχη του αθλητικοτητα που ειχε, εκτος απο το οτι ηταν πολυ δυνατος σωματικα αλλα και αξεπεραστα δυνατος ψυχικα ωστε σχεδον δεν επηρεαζοταν σε ψυχολογικους τομεις εντος γηπεδου, εκτος απο τα πολυ μεγαλα δακτυλα που ειχε και εκανε οτι ηθελε με την μπαλα, εκτος του ανεπαναληπτου footwork που ειχε καθως και τα γονατα του που λυγιζαν σε βαθμο που απορουσες πως δεν σπανε, εκτος του οτι ηταν ακουραστος σαν ρομποτ σε βαθμο που οι περισσοτεροι προπονητες και συμπαικτες απορουσαν, εκτος της μοναδικης θελησης του για νικη ηταν και ανεπαναληπτα εργατικος και μανιωδης με την προπονηση.
Ηταν εφοδιασμενος με ενα τοσο πληρες πακετο προνομιων για να παιξει μπασκετ που σε συνδιασμο με το οτι ειχε τρομερο μπασκετικο feeling(ας την πουμε παιδεια αν και δεν εννοω ακριβως αυτο) και ηταν μια αφταστη καλαθομηχανη, εγινε αυτο που εγινε. Δηλαδη ο καλυτερος ολων.

Για να επανελθω στο θεμα του quote που εκανα, γενικα μπορεις να πεις οτι ομαδα των 90ς καθως και γενικοτερα βεβαια, χωρις να εχει ενα κυριαρχο ψηλο ειναι δια ορισμου μη-φαβορι για τον τιτλο. Πχ ο Λονγκλει δεν υπηρχε στον χαρτη, ενω ο Ροντμαν επιθετικα ηταν στους ~5 περιπου ποντους(παροτι αμυντικα ηταν ΒΡΑΧΟΣ με ολη την σημασια της λεξης) και ομως κανανε το three peat!!


Εαν μπορεις, ΤΟΤΕ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.
Δεν εισαι σοβαρος εαν δεν το κανεις.
Εαν μπορω να σε νικησω σουταροντας 20/32 τριποντα σε καθε αγωνα γιατι να μην το κανω? Για να μην θεωρηθω μονοτονος και βαρετος?


Χωρις νοημα? Οι αιφνιδιασμοι και το καρφωμα ειναι χωρις νοημα?
Με το "χωρις νοημα" τι ακριβως εννοουσες?

Επισης δεν παιζανε πιθηκια, παιζανε ανθρωποι.




Ουτε ο Λεμπρον του πηρε μονο λογω των αερινων** προσοντων του, αλλα και λογω και των πολλων ασιστ του και του πολυ βελτιωμενου σουτ του κλπ.

**το να πηδαει στον θεο εννοω στην προηγουμενη προταση, καθως ο Τζορνταν λεγοταν Αιρ οχι μονο επειδη πηδουσε ψηλα, αλλα επειδη δημιουργουσε ψηλα, αυτοσχεδιαζε με την μπαλα ψηλα, ουσιαστικα ηταν ενας καλλιτεχνης με την μπαλα στον αερα με απιστευτη χαρη αυτοσχεδιαζοντας ενω βρισκοταν στον αερα σε στυλ αλα Δοκτορ Τζ. αλλα με την ουσια παντα στο μεγιστο.



To κοκκινο πρεπει να διαγραφει.

Ρε παιδιά κόφτε το αυτό με τα πιθήκια. Έλεος.

@ NBAer η απαντηση στη περιγραφη που δινεις για τον Ντουραντ εχει δυο λεξεις: Ντιρκ Νοβιτσκι, been there done that, μονο που δεν ειναι αμερικανος...

τοχω ξαναπει ο Λεμπροντ μου θυμιζει Μπαρκλει, με υψος 1,98 ήταν απτους κορυφαιους ριμπαουντερ με κορμι που γεμιζε τη ρακετα, ειχε τριπλα, διαβαζε γηπεδο, και κοντα στα 30 του εφτιαξε και ενα φαρμακερο σουτ για 3π εκτος απο το απιαστο standar fade away, οταν δε αποφασιζε να κανει μπασιμο στη χειροτερη θα πηγαινε στη γραμμη των βολων...
δεν ηταν ομως "Ο King", ηταν απλα ενα σουπερ αστερι αναμεσα σε τοσα αλλα που καλυπταν ολες τις θεσεις....

για τους Μπουλς δεν ειναι μονο οτι δε κατεβαιναν ως φαβορι αλλα ταυτοχρονως υπηρχαν πολλοι δυνατοι διεκδικητες, μεγαλες ομαδες με τεραστιες προσωπικοτητες, τα odds του τιτλου ηταν για 5-6 ομαδες καθε χρονια χωρις να υπολογιζονται και οι εκπληξεις

την εποχη της πρωτης Dream Team υπηρχαν τοσοι παιχταραδες που μπορουσες να φτιαξεις και 4 και 5 δωδεκαδες χωρις να δεις διαφορα με τον υπολοιπο ανταγωνισμο,
γιαυτο και δε χρειαζοταν να διατηρησουν βασικο κορμο, σε καθε διοργανωση τους αλλαζαν συλληβδην ολους για να τιμησουν οσο περισσοτερους μπορουσαν με τη συμμετοχη τους

μια ομαδα που θελει να λεγεται dream team εννοειται πως εχει παρα πολλες επιλογες, θα μπορουσε καλλιστα να παιζει ακομη και σα τους Χαρλεμ Γκλομπετροτερς, ο τροπος ομως που ξεδιπλωνονταν στο παρκε τουλαχιστον πριν το 2010 αδικουσε το ιδιο της τον εαυτο και το ταλεντο της

οχι μονο λοιπον δε παρουσιαστηκαν ως ομαδα σε ενα κατεξοχην ομαδικο αθλημα αλλα εκαναν επιδειξη εγωισμου, με εξαιρεση τους αιφνιδιασμους οπου κατεβαιναν 4 vs 1

ο Τζορνταν εγινε θρυλος οχι μονο για τα συνεχομενα repeat αλλα κυριως απο τα ιερα τερατα που αντιμετωπισε και νικησε ενα προς ενα καθε φορα,

ο δε Ματζικ απο τη πρωτη του χρονια ως ρουκι επαιξε ακομη και ως σεντερ αντικαθιστωντας το τραυματια Τζαμπαρ βαζοντας απο νωρις τη σφραγιδα τους στους τελικους απεναντι στους Σελτικς,

για τετοια στοφα παικτων μιλαμε για πολλα κανταρια μπασκετ

Κάποιες σκόρπιες παρατηρήσεις:

1. Είναι λογικό όσοι είμαστε παιδιά των 80's-90's (δεν μιλάω για τους ...γηραιότερους ) να έχουμε θεοποιήσει τους σουπερ σταρ παλαιών δεκαετιών. Βέβαια τότε το επίπεδο της Ευρώπης ήταν πολύ χαμηλότερο σε σχέση με σήμερα, γεγονός που έκανε τους Αμερικάνους να μοιάζουν στα μάτια μας καλύτεροι και από τους εξωγήινους του Space Jam! Μετράει πολύ με τι ινδάλματα έχεις μεγαλώσει, αλλιώς τους βλέπεις με μάτια παιδικά και αλλιώς μεγαλώνοντας, όταν ξέρεις περισσότερο μπάσκετ και παρατηρείς περισσότερα πράγματα.
Π.χ. θέλω να βαρέσω τον μικρό μου ξάδερφο που νομίζει ότι ο άμπαλος ο Χάουαρντ είναι καλύτερος από τον Ναύαρχο και από τον Γιούιν ενώ παράλληλα αγνοεί την ύπαρξη του Ολάζουον (μάλλον γιατί έχει δύσκολο όνομα).

2. Είναι λογικό να παίζει σήμερα η USA με τον τρόπο που παίζει. Ομάδα περιφερειακών είναι, περιφερειακό μπάσκετ έπαιξε (3ποντο και αιφνιδιασμός και άγιος ο Θεός). Τι να έπαιζε δηλαδή? Να πήγαιναν να ποστάρουν ο Μέλο και ο Λεμπρόν τους Γκασολαίους, αφού δεν είναι αυτό το παιχνίδι τους. Υπάρχει τρελή φτώχεια στους ψηλούς στο αμέρικα, κάτι που φάνηκε ήδη το 2000 από την ομάδα του Σίδνεϊ που είχε μοναδικούς σουπερ σταρ στην ρακέτα τον Γκαρνέτ και τον Αλόνζο και αναγκάζονταν να παίξει με 4αρι τον Κάρτερ.
Η ουσία είναι ότι ακόμα κ έτσι νικάνε, οπότε καλά κάνουν. Μόνο μια ομάδα τα τελευταία χρόνια τους έπαιξε στο παιχνίδι τους και τους νίκησε ()

3. Οι συγκρίσεις παιχτών του παρόντος με το παρελθόν, μπορούν να γίνουν μόνο στα πλαίσια της ... αισθητικής. Το ταλέντο δεν μετριέται, το βλέπεις και το νιώθεις στο παρκέ και σε ένα μεγάλο βαθμό είναι υποκειμενικό γιατί καθένας μας θέλει να βλέπει διαφορετικά πράγματα στο παρκέ. Επιπλέον, σωματικά τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ. είναι κάτι που το βλέπουμε και στην δική μας Εθνική, πόσο μάλλον την Αμερική. Άλλη η προπόνηση, άλλη η συντήρηση και άλλα τα ... "συμπληρώματα διατροφής". Εκτός αν κάποιος πιστεύει ακόμα ότι δεν χαπακώνονται οι επαγγελματίες του είδους. Δεν ξέρω αν σας χαλάω το παραμύθι μερικών αλλά δεν νομίζω ότι τις "βιταμίνες" τις ανακάλυψε ο Μπουρούσης, τις έχουν ανακαλύψει στο αμέρικα πολλά χρόνια πριν. Γιαυτό βλέπουμε πλέον όλο και περισσότερα εξωγήινα κορμιά, ασύλληπτα αθλητικά προσόντα, τρελή αντοχή και πολύ γρήγορη ανάρρωση. Μην πάμε επομένως στην λογική ότι "Ο Λεμπρόν είναι καλύτερος από τον Μάτζικ" γιατί δεν ξέρουμε ούτε τι σώμα θα είχε ο Λεμπρόν αν έπαιζε στα 80's, ούτε τι σώμα θα είχε ο Μάτζικ αν έπαιζε σήμερα.

χαχα loool! πες στο ξαδερφακι σου να ψαξει στο yt "olajuwon dominates robinson" καπου εκει υπαρχει κι ενα βιντεακι που ο Χακιμ διδασκει στον Κομπι πως να πιβοταρει, ρολαροντας κατω απο το καλαθι the dream way...

στα περισσοτερα θα συμφωνησω προσθετοντας οτι
δεν ειναι μονο θεμα κορμιου αλλα και τι καινουριο εχεις να προσφερεις στο αθλημα, -αν υπαρχουν βεβαια τα περιθωρια για να γινει πλεον κατι τετοιο-...

επισης ο σκληρος ανταγωνισμος σε κανει καλυτερο, σε σμπρωχνει να βελτιωσεις τις αδυναμιες σου και να γινεσαι πιο ολοκληρωμενος παιχτης, αλλα κυριως να βγαζεις το 120% του καλυτερου εαυτου σου στους τελικους, εκει που η μπαλα καιει, κι οχι να εισαι το φαντασμα της regular season,
στα 90ς αυτο ηταν μονοδρομος αν στοχευες ψηλα, σημερα αυτο κινητρο δεν ειναι το ιδιο ισχυρο

εννοειται πως τα χαπακια δεν τα ανακαλυψε ο Μπουρουσης αλλα απο την αλλη δε νομιζω να εχουν αυξηθει οι απαιτησεις σε σχεση με τα κορμια που αναφερεις απο τα 90s και μετα, ουτε εχουν αλλαξει πολλα στο αμερικανικο μπασκετ ωστε να μη αντεχουν συγκρισης τα 90s με το 2000 - ως και το σημερα-
ολοι ειδαμε αλλωστε τις εμφανεις διαφορες στη σωματοδομη αρκετων ευρωπαιων που ταξιδεψαν στην αλλη ακρη του Ατλαντικου (βλεπε Κουκοτς, Πετροβιτς, Μαρτσουλιονις, Ρατζα, Στογιακοβιτς κλπ.)

Έχεις απόλυτο δίκιο, έβλεπα χθες λίγο τελικούς 85 και πραγματικά όταν κλέβει τη μπάλα ή κατεβάζει ρημπάουντ και φεύγει αιφνιδιασμό και ξέρεις ότι ειναι 2 σίγουροι πόντοι ξεχνάς και τον Τζόρνταν και τον Λεμπρόν και όλους. Πραγματική μαγεία. Αντίστοιχα βέβαια όταν επιτίθονται οι Σέλτικς και βλέπεις τον αργό μουστάκια που δεν πηδάει εφημερίδα να περνάει ανάμεσα από Μάτζικ, Γουόρθυ, Τζαμπάρ, Κούπερ σαν να μην υπάρχουν.
Συμφωνώ επίσης και για την σειρά του 93. Πραγματικό έπος, θα την έβλεπα κάθε μήνα αλλά δεν αντέχω, μου φαίνεται αδιανόητο πως έχασε αυτή η τεράστια ομάδα.

Εχασε γιατι δεν μπορεσαν να μαρκαρουν τον Τζορνταν. Οταν σε σειρα 6 αγωνων σου βαζει ενας παικτης 41 ποντους ανα αγωνα μεσο ορο, ε λιγο δυσκολο να νικησεις αν και ολα ηταν στην κοψη του ξυραφιου σε αρκετα παιχνιδια.

Πραγματικά τώρα, πόσες ομάδες διεκδικούσαν τον τίτλο στα ίσα από τους Μπουλς; Απάντηση; Απολύτως καμμία. Ακόμη και οι Σανς φάνηκαν τρελά αδύναμοι απέναντι τους. Αν πιάσουμε την Δύση ο μοναδικός σοβαρός αντίπαλος των Σανς ήταν οι Σόνικς αλλά και αυτοί αν το καλοσκεφτείται αδύναμοι ήταν μπροστά στους. Οι Ρόκετς για μένα τότε απλά δεν υπήρχαν. Και αν πιάσουμε την Ανατολή, τότε μιλάμε ίσως για μπασκετικό ανέκδοτο και όχι για σοβαρό ανταγωνισμό. Το μπάσκετ της δεκαετίας του '90 ήταν το λιγότερο ανταγωνιστικό στην ιστορία του ΝΒΑ. Σήμερα οι τότε Μπουλς θα ανέβαιναν βουνό σε τελικούς περιφέρειας και ΝΒΑ.

To Φοινιξ του 93 ηταν τεραστια ομαδα??Αν αυτη η ομαδα ηταν Τεραστια τοτε πολλες καλυτερες ομαδες που περασαν και περνανε απο αυτην τι ηταν και ειναι?Μαμουθ?