==============================================================================
Έχεις δύο επιλογές...Τι θα έκανες εσύ;

Θα διάλεγες, σίγουρα...
Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.
Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;


Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα. Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση. "Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται από εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"
Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.
"Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της...
Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω από ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ. Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους; "Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους. Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του. Πλησίασα λοιπόν ένα από τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους. Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο. Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει”. Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδας. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου. Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους. Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρεις πόντους για να κερδίσουν τον γύρο. Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο. Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του. Το χαμόγελό του ήταν από το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα από την εξέδρα. Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους. Με δύο παίκτες έξω, και τρεις έξω από την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές. Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Για μεγάλη μου έκπληξη, ...τον άφησαν! Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα. Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση. Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι’ αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay. Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε. Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο. Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει. Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω από το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι από τους άλλους συμπαίκτες του. Όλοι στις εξέδρες, και από τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε... "Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακριά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα από χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε... τρέξε... "Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα. Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του. Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης. Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση. Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!! "Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "από δω, από δω Shay.. "Καθώς ο Shay πέρασε από την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα..."Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα. Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και από τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη. Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι. Και τώρα, ...κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος... Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη. Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν. Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας. Εάν σκέφτεσαι να προωθήσεις αυτό το κείμενο, πιθανότατα θα κάνεις ίσως επιλογή, στα άτομα στα οποία θα το στείλεις. Θεωρώ προσωπικά πως ανήκω στα άτομα που πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων. Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή: Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς; ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο; Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιό αδύναμους ανάμεσά της" Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες... Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή... Προώθηση, δηλαδή, αναδημοσίευσέ το... Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!" Κάνε το σωστό, προώθησέ το, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός... ...και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.

==============================================================================

Βαλε παραγραφους.

==============================================================================
Τα Πτερόεντα δώρα

Α. Παπαδιαμάντης

Ξένος του κόσμου και της σαρκός κατήλθε την παραμονή από τα ύψη συστείλας τας πτέρυγας, όπως τας κρύπτει θείος άγγελος. Έφερε δώρα από τα άνω βασίλεια, δια να φιλεύση τους κατοίκους της πρωτευούσης. Ήταν ο καλός άγγελος της πόλεως.
Εκράτει εις την χείρα εν άστρον και επί του στέρνου του έπαλλε ζωή και δύναμις
και από το στόμα του εξήρχετο πνοή θείας γαλήνης. Τα τρία ταύτα δώρα ήθελε να μεταδώση εις όλους όσοι προθύμως τα δέχονται.

Εισήλθεν εν πρώτοις εις εν αρχοντικόν μέγαρον. Είδεν εκεί το ψεύδος και δύναμις και την σεμνοτυφίαν, την ανίαν και το ανωφελές της ζωής, ζωγραφισμένα εις τα πρόσωπα του ανδρός και της γυναικός και ήκουε τα δύο τέκνα να ψελλίζωσι λέξεις εις άγνωστον γλώσσαν. Ο άγγελος επήρε τα τρία ουράνια δώρα του και έφυγε τρέχων εκείθεν.

Επήγεν εις την καλύβαν πτωχού ανθρώπου. Ο ανήρ έλειπεν όλην την ημέραν εις την ταβέρναν. Η γυνή επροσπάθει ν' αποκοιμήση με ολίγον ξηρόν άρτον τα πέντε τέκνα, βλασφημούσα άμα την ώραν που είχεν υπανδρευθή. Τα μεσάνυχτα επέστρεψεν ο σύζυγος της, αυτή τον ύβρισε νευρική, με φωνήν οξείαν, εκείνος την έδειρε με την ράυδον την οζώδη και μετ' ολίγον οι δύο επλάγιασαν, χωρίς να κάμουν την προσευχήν των και ήρχισαν να ροχαλίζουν με βαρείς τόνους. Έφυγεν εκείθεν ο άγγελος.

Ανέβη εις μέγα κτήριον, πλουσίως φωτισμένον. Ήσαν εκεί πολλά δωμάτια με τραπέζας, κι' επάνω των έκυπτον άνθρωποι, μετρούντες αδιακόπως χρήματα, παίζοντες με χαρτιά. Ωχροί και δυστυχείς, όλη η ψυχή των ήτο συγκεντρωμένη εις την ασχολίαν ταύτην. Ο άγγελος εκάλυψε το πρόσωπον με τας πτέρυγάς του, δια να μην βλέπη, κι' έφυγε δρομαίος.

Εις τον δρόμον συνάντησε πολλούς ανθρώπους, άλλους εξερχόμενους από τα καπηλεία, οινοβαρείς και άλλους κατερχόμενους από τα χαρτοπαίγνια, μεθύοντες χειροτέραν μέθυν. Τίνας είδε ν' ασχημονούν και τίνας ήκουσε να βλασφημούν τον Άην - Βασίλην, ως πταίστην . Ο Άγγελος εκάλυψε με τας πτέρυγας του τα ώτα, δια να μην ακούη, και αντιπαρήλθεν.

Υπέφωσκεν ήδη η πρωία της πρωτοχρονιάς και ο Άγγελος, δια να παρηγορηθή, εισήλθεν εις την εκκλησίαν. Αμέσως πλησίον εις τας θύρας είδεν ανθρώπους, να μετρούν νομίσματα, μόνον πως δεν είχαν παιγνιόχαρτα εις τας χείρας και εις το βάθος αντίκρυσεν ένα άνθρωπον χρυσοστόλιστον και μιτροφορούντα ως Μήδον σατραπην της εποχής του Δαρείου, ποιούντα διάφορους ακκισμούς και επιτηδευμένας κινήσεις. Δεξιά και αριστερά, άλλοι μερικοί έψαλλον με πεπλασμένας φωνάς: Τον Δεσπότην και αρχιερέα!

Ο Άγγελος δεν εύρε παρηγορίαν. Επήρε τα πτερόεντα δώρα του το άστρον το προωρισμένον να λάμπη εις τας συνειδήσεις, την αύραν, την κάνην να δροσίζη τας ψυχάς, και την ζωήν, την πλασμένην δια πάλλη εις τας καρδίας, ετάνυσε τας πτέρυγας και επανήλθεν εις τας ουρανίας αψίδας


ΥΓ. Εάν σε ευχαρίστησα, χαίρομαι. Εάν όχι, άλλαξε τόπικ, υπάρχουν τόσα πολλά. Σε τι θα οφελήσει το αρνητικό σχόλιό σου;

=============================================================================

Δεν ειναι θεμα αρνητικου σχολιου, απλα μονοκοματο δε διαβαζεται...

ωραιο το Παπαδιαμαντειο ποστ φιλε silver.

Έχεις δίκαιο. Δεν εννοούσα όμως εσένα.

Γράφω, και πολλές φορές αρχίζουν αρνητική κριτική!

Εδώ δεν γράφουμε για οικονομικά....

εδώ δεν γράφουμε για πολιτικά....

εδώ δεν γράφουμε για θρησκευτικά...

εδώ δεν γράφουμε για οικολογικά...

εδώ δεν γράφουμε για εκπαιδευτικά....


Νάσαι καλά!
==============================================================================







Σε ευχαριστώ φίλε suspect.

Nάσαι πάντα καλά!

=============================================================================

Δε νομίζω να συνάντησες εδώ μέσα τέτοιους περιορισμούς.

Το κείμενο που πόσταρες στην αρχή το έχω συναντήσει (κλασσικά σε μέηλ) και θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση: το παιδί που περιγράφει ο πατέρας στην ιστορία μόνο αυτιστικό δεν είναι.
Τα αυτιστικά παιδιά δεν έχουν ούτε δυσκολίες κίνησης ούτε είναι ετοιμοθάνατα.

Καλό είναι όταν γράφονται τέτοια μέηλ, που υποτίθεται πως είναι για το καλό των συνανθρώπων μας, να δίνεται η κατάλληλη προσοχή στη λεπτομέρεια γιατί ο κόπος πάει στράφι.
(προφανώς δεν αναφέρομαι σε εσένα αφού δεν συνέταξες εσύ αυτό το κείμενο).


Καλώς όρισες στην παρέα μας και καλά ποστ.

Όχι δεν συνάντησα, και εύχομαι να μη συναντήσω!




Oύτε και το πρόσεξα. Διάβασα το κείμενο, με άγγιξε, και σκέφτηκα για λίγο, τι ωραίος θα ήταν ο κόσμος μας,
αν μπορούσαμε να αγαπάμε τον πλησίον μας αλτρουϊστικά!



Συμφωνώ, έτσι είναι, χρειάζεται προσοχή στις λεπτομέρειες.





Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα. Αυτή είναι η πρόθεσής μου τα καλά ποστ
με σκοπό να ευχαριστήσω αγαπητικά τον πλησίον μου.

Νάσαι πάντα καλά.
==============================================================================

==============================================================================
ΤΡΙΩΔΙΟ

ΤΡΙΩΔΙΟ: Λέγεται η χρονική περίοδος που αρχίζει με την Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο. Οι ύμνοι που ψάλλονται αυτή την περίοδο έχουν μόνο τρεις ωδές (ενώ συνήθως έχουν εννιά).



Α΄ Μέρος του Τριωδίου:



Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου:

Η εκκλησία θέλει να μας εμπνεύσει την ταπείνωση του Τελώνη και να μας προφυλάξει από την υπερηφάνεια του Φαρισαίου.



Κυριακή του Ασώτου:

Τρία πράγματα τονίζει η παραβολή:

α) την άθλια κατάσταση του αμαρτωλού,

β) την αξία της μετάνοιας και

γ) το μέγεθος της θείας ευσπλαχνίας.



Κυριακή της Απόκρεω:

Λέγεται έτσι διότι μετά την Κυριακή αυτή απέχουμε από το κρέας. Τη μέρα αυτή η Εκκλησία μας φέρνει στη μνήμη μας τη φοβερή Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.



Κυριακή της Τυρινής:

Λέγεται έτσι διότι μετά τη μέρα αυτή καθώς και την εβδομάδα που προηγείται τρώμε τυριά και άλλα γαλακτώδη.

Το Ευαγγέλιο της μέρας αυτής τονίζει τρία πράγματα:

α) Αν δε συγχωρήσουμε αυτούς που μας έφταιξαν δε θα μας συγχωρήσει και μας ο Θεός.

β) η νηστεία να μη γίνεται αφορμή επίδειξης όπως έκαναν οι Φαρισαίοι.

γ) να θησαυρίζουμε πνευματικούς θησαυρούς (αρετές, ελεημοσύνη...) στον ουρανό.

Τη μέρα αυτή η εκκλησία, μας θυμίζει την εξορία του Αδάμ από τον Παράδεισο.



Β΄ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ: ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Από την καθαρά Δευτέρα αρχίζει η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που είναι περίοδος προσευχής, νηστείας, πνευματικής περισυλλογής, ιερών ακολουθιών και έντονου πνευματικού αγώνα, ώστε αφού καθαρίσουμε τους εαυτούς μας να προετοιμαστούμε όσο γίνεται καλύτερα για το Πάσχα. Η νηστεία αυτή ονομάστηκε ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ διότι έγινε κατά μίμηση της νηστείας που έκανε ο Κύριος 40 μέρες. Ονομάστηκε μεγάλη για να διακρίνεται από την άλλη σαρανταήμερη νηστεία των Χριστουγέννων που είναι ελαφρότερη.



Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τα απογεύματα, τελείται η ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου, που περιέχει ψαλμούς, τροπάρια και ευχές. Γνωστό είναι το τροπάριο « Κύριε των Δυνάμεων ».

Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής τελείται Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία. Ονομάζεται έτσι γιατί τα Τίμια Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος έχουν προαγιαστεί κατά τη Θ. Λειτουργία της Κυριακής που προηγήθηκε και είναι πια Σώμα και Αίμα Χριστού, τα οποία προσφέρονται προς μετάληψη. Κάθε Παρασκευή ψάλλεται ο Ακάθιστος ύμνος προς την Παναγία. Ψάλλονται κάθε φορά έξι οίκοι και τη Πέμπτη Παρασκευή όλοι μαζί.



A´ KYΡIAKH ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.



Γιορτάζουμε την αναστήλωση των αγίων εικόνων και το θρίαμβο της ορθόδοξης πίστης κατά των εικονομάχων. Ψάλλεται το τροπάριο « Την άχραντον εικόναν Σου προσκυνούμεν Αγαθέ...».



Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ:

Μνήμη του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Ο Άγιος Γρηγόριος υπήρξε κορυφαίος Διδάσκαλος των ορθοδόξων δογμάτων και ακαταγώνιστος πολέμιος των κακοδοξιών.



Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ.

Η Εκκλησία μας προβάλλει για προσκύνηση τον Τίμιο Σταυρό, που είναι σύμβολο νίκης και δύναμης, όπλο κατά του διαβόλου, για να ενισχύσει τους πιστούς να συνεχίσουν τον αγώνα τους, που βρίσκονται περίπου στο μέσο της Τεσσαρακοστής. Ψάλλεται το τροπάριο: «Τον Σταυρό Σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν».



Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ:

Μνήμη του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακας.

Ο Άγιος αυτός δόθηκε στην άσκηση και διετέλεσε ηγούμενος της μονής Σινά. Είναι γνωστός για το θαυμάσιο σύγγραμμα του : «Κλίμακα»(= η σκάλα των αρετών).

Την Πέμπτη της εβδομάδας αυτής ψάλλεται η ακολουθία του Μεγάλου Κανόνος, που λέγεται έτσι γιατί έχει πολλά τροπάρια και είναι μεγαλύτερος από τους άλλους Κανόνες. Συγγραφέας είναι ο Ανδρέας Επίσκοπος Κρήτης.



Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΗΣΤΕΙΩΝ:

Μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.

Η γυναίκα αυτή έζησε στην αρχή άσωτη ζωή, ύστερα όμως μετανόησε και έζησε 47 χρόνια στην έρημο με αυστηρή άσκηση.

Η Εκκλησία θέλει να τονίσει ότι και άνθρωποι που βυθίστηκαν στο βόρβορο της αμαρτίας, έφτασαν έπειτα την καθαρότητα των αγγέλων.

==============================================================================

==============================================================================
Το Βλογημένο Μαντρί



Κάθε χρόνο ο Άγιος Βασίλης τις παραμονές της Πρωτοχρονιάς γυρίζει από χώρα σε χώρα κι από χωριό σε χωριό, και χτυπά τις πόρτες για να δει ποιος θα τον δεχτεί με καθαρή καρδιά. Μια χρονιά λοιπόν, πήρε το ραβδί του και τράβηξε. Ήτανε σαν καλόγερος ασκητής, ντυμένος με κάτι μπαλωμένα παλιόρασα, με χοντροπάπουτσα στα ποδάρια του και μ’ ένα ταγάρι περασμένο στον ώμο του. Γι αυτό τον παίρνανε για διακονιάρη και δεν τ’ ανοίγανε την πόρτα. Ο Άγιος Βασίλης έφευγε λυπημένος, γιατί έβλεπε την απονιά των ανθρώπων και συλλογιζότανε τους φτωχούς που διακονεύουνε, επειδής έχουνε ανάγκη, μ’ όλο που αυτός ο ίδιος δεν είχε ανάγκη από κανέναν, κι ούτε πεινούσε, ούτε κρύωνε.

Αφού βολόδειρε από δω κι από κει, κι αφού πέρασε από χώρες πολλές κι από χιλιάδες χωριά και πολιτείες, έφταξε στα ελληνικά τα μέρη, πού ’ναι φτωχός κόσμος. Απ’ όλα τα χωριά πρόκρινε τα πιο φτωχά, και τράβηξε κατά κει, ανάμεσα στα ξερά βουνά που βρισκόντανε κάτι καλύβια, πεινασμένη λεμπεσουριά.

Περπατούσε νύχτα κι ο χιονιάς βογκούσε, η πλάση ήτανε πολύ άγρια. Ψυχή ζωντανή δεν ακουγότανε, εξόν από κανένα τσακάλι που γάβγιζε.

Αφού περπάτηξε κάμποσο, βρέθηκε σ’ ένα απάγκιο που έκοβε ο αγέρας από ’να μικρό βουνό, κι είδε ένα μαντρί κολλημένο στα βράχια. Άνοιξε την αυλόπορτα που ήτανε κανωμένη από άγρια ρουπάκια και μπήκε στη μάντρα. Τα σκυλιά ξυπνήσανε και πιάσανε και γαβγίζανε. Πέσανε απάνω του να τον σκίσουνε˙ μα, σαν πήγανε κοντά του, σκύψανε τα κεφάλια τους και σερνόντανε στα ποδάρια του, γλείφανε τα χοντροπάπουτσά του, γρούζανε φοβισμένα και κουνούσανε παρακαλεστικά τις ουρές τους.

Ο Άγιος σίμωσε στο καλύβι του τσομπάνου και χτύπησε την πόρτα με το ραβδί του και φώναξε:

«Ελεήστε με, χριστιανοί, για τις ψυχές των αποθαμένων σας! Κι ο Χριστός μας διακόνεψε σαν ήρθε σε τούτον τον κόσμο!».

Η πόρτα άνοιξε και βγήκε ένας τσομπάνης, παλικάρι ως εικοσιπέντε χρονώ, με μαύρα γένια˙ και δίχως να δει καλά καλά ποιος χτυπούσε την πόρτα, είπε στο γέροντα:

«Πέρασε μέσα στ’ αρχοντικό μας να ζεσταθείς! Καλή μέρα και καλή χρονιά!».

Αυτός ο τσομπάνης ήτανε ο Γιάννης ο Μπάικας, που τον λέγανε Γιάννη Βλογημένον, άνθρωπος αθώος σαν τα πρόβατα που βόσκαγε, αγράμματος ολότελα.

Μέσα στην καλύβα έφεγγε με λιγοστό φως ένα λυχνάρι. Ο Γιάννης, σαν είδε στο φως πως ο μουσαφίρης ήτανε γέροντας καλόγερος, πήρε το χέρι του και τ’ ανασπάστηκε και τό ’βαλε απάνω στο κεφάλι του. Ύστερα φώναξε και τη γυναίκα του, ως είκοσι χρονώ κοπελούδα, που κουνούσε το μωρό τους μέσα στην κούνια. Κι εκείνη πήγε ταπεινά και φίλησε το χέρι του γέροντα, κι είπε:

«Κόπιασε, παππού, να ξεκουραστείς».

Ο Άγιος Βασίλης στάθηκε στην πόρτα και βλόγησε το καλύβι κι είπε:

«Βλογημένοι νά ’σαστε, τέκνα μου, κι όλο το σπιτικό σας! Τα πρόβατά σας να πληθαίνουν ως του Ιώβ μετά την πληγήν και ως του Αβραάμ και ως του Λάβαν! Η ειρήνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού να είναι μαζί σας!».

Ο Γιάννης έβαλε ξύλα στο τζάκι και ξελόχισε η φωτιά. Ο Άγιος απίθωσε σε μια γωνιά το ταγάρι του, ύστερα έβγαλε το μπαλωμένο το ράσο του κι απόμεινε με το ζωστικό του. Τον βάλανε κι έκατσε κοντά στη φωτιά, κι η γυναίκα τού ’βαλε και μια μαξιλάρα ν’ ακουμπήσει.

Ο Άγιος Βασίλης γύρισε κι είδε γύρω του και ξανάπε μέσα στο στόμα του:

«Βλογημένο νά ’ναι τούτο το καλύβι!».

Ο Γιάννης μπαινόβγαινε, για να φέρει τό ’να και τ’ άλλο. Η γυναίκα του μαγείρευε. Ο Γιάννης ξανάριξε ξύλα στη φωτιά.

Μονομιάς φεγγοβόλησε το καλύβι με μιαν αλλιώτικη λάμψη και εφάνηκε σαν παλάτι. Τα δοκάρια σαν νά ’τανε μαλαμοκαπνισμένα, κι οι πυτιές που ήτανε κρεμασμένες σαν να γινήκανε χρυσά καντήλια, και τα τυροβόλια κι οι καρδάρες και τ’ άλλα τα σύνεργα που τυροκομούσε ο Γιάννης, λες κι ήτανε διαμαντοκολλημένα. Και τα ξύλα που καιγόντανε στη φωτιά ευωδιάζανε σαν μοσκολίβανο και δεν τρίζανε, όπως τρίζανε τα ξύλα της φωτιάς, παρά ψέλνανε σαν τους αγγέλους πού ’ναι στον Παράδεισο.

Ο Γιάννης ήτανε καλός άνθρωπος, όπως τον έφτιαξε ο Θεός.

Φτωχός ήτανε, είχε λιγοστά πρόβατα, μα πλούσια καρδιά : «Τη πτωχεία τα πλούσια!». Ήτανε αυτός καλός, μα είχε και καλή γυναίκα. Κι όποιος τύχαινε να χτυπήσει την πόρτα τους, έτρωγε κι έπινε και κοιμότανε. Κι αν ήτανε και πικραμένος, έβρισκε παρηγοριά. Γι αυτό κι ο Άγιος Βασίλης κόνεψε στο καλύβι τους, ξημερώνοντας Πρωτοχρονιά, παραμονή της χάρης του, κι έδωσε την ευλογία του.

Κείνη τη νύχτα τον περιμένανε όλες οι πολιτείες και τα χωριά της οικουμένης, αρχόντοι, δεσποτάδες κι επίσημοι ανθρώποι, πλην εκείνος δεν πήγε σε κανέναν τέτοιον άνθρωπο, παρά πήγε στο μαντρί του Γιάννη του Βλογημένου.

Σαν βολέψανε τα πρόβατα, μπήκε μέσα ο Γιάννης και λέγει στο γέροντα:

«Γέροντα, μεγάλη χαρά έχω απόψε που ήρθες, ν’ ακούσουμε κι εμείς κανένα γράμμα, γιατί δεν έχουμε εκκλησία κοντά μας, μήτε καν ρημοκλήσι. Εγώ αγαπώ πολύ τα γράμματα της θρησκείας μας, κι ας μην τα καταλαβαίνω, γιατί είμαι ξύλο απελέκητο. Μια φορά μας ήρθε ένας γέροντας Αγιονορίτης και μας άφησε τούτη την αγιωτική φυλλάδα, κι αν λάχει να περάσει κανένας γραμματιζούμενος καμιά φορά, τον βάζω και τη διαβάζει. Εγώ όλα όλα τα γράμματα που ξέρω είναι τρία λόγια που τά ’λεγε ένας γραμματιζούμενος, που έβγαζε λόγο στο χωριό, δυό ώρες από δω, κι από τις πολλές φορές που τά ’λεγε, τυπωθήκανε στη θύμησή μου. Αυτός ο γραμματικός έλεγε και ξανάλεγε : “Σκώνιτι ου μήτηρ του κι τουν ανισπάζιτι κι του λέγ’ : Τέκνου μου! Τέκνου μου!”. Αυτά τα γράμματα ξέρω…».

Ήτανε μεσάνυχτα. Ο αγέρας βογγούσε. Ο Άγιος Βασίλης σηκώθηκε απάνου και στάθηκε γυρισμένος κατά την ανατολή κι έκανε το σταυρό του τρεις φορές. Ύστερα έσκυψε και πήρε από το ταγάρι του μια φυλλάδα κι είπε:

«Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων!».

Ο Γιάννης πήγε και στάθηκε από πίσω του και σταύρωσε τα χέρια του. Η γυναίκα του βύζαξε το μωρό και πήγε κι εκείνη και στάθηκε κοντά στον άντρα της.

Κι ο γέροντας είπε το «Θεός Κύριος» και τ’ απολυτίκιο της Περιτομής «Μορφήν αναλλοιώτως ανθρωπίνην προσέλαβες», χωρίς να πει και το δικό του τ’ απολυτίκιο, που λέγει : «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος σου». Έψελνε γλυκά και ταπεινά, κι ο Γιάννης κι η Γιάνναινα τον ακούγανε με κατάνυξη και κάνανε το σταυρό τους. Κι είπε ο Άγιος Βασίλης τον όρθρο και τον κανόνα της εορτής «Δεύτε λαοί, άσωμεν», χωρίς να πει το δικό του κανόνα «Σου την φωνήν έδει παρείναι, Βασίλειε». Κι ύστερα είπε όλη τη λειτουργία κι έκανε απόλυση.

Καθίσανε στο τραπέζι και φάγανε, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας, ο Γιάννης ο Βλογημένος, η γυναίκα του κι ο μπάρμπα - Μάρκος ο Βουβός, που τον είχε συμμαζέψει ο Γιάννης και τον βοηθούσε.

Και, σαν αποφάγανε, έφερε η γυναίκα τη βασιλόπιτα και την έβαλε απάνω στο σοφρά. Κι ο Άγιος Βασίλης πήρε το μαχαίρι και σταύρωσε τη βασιλόπιτα κι είπε:

«Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!».

Κι έκοψε το πρώτο το κομμάτι κι είπε: «του Χριστού», έκοψε το δεύτερο κι είπε: «της Παναγίας», κι ύστερα έκοψε το τρίτο και δεν είπε: «του Αγίου Βασιλείου», αλλά είπε: «του νοικοκύρη του Γιάννη του Βλογημένου!».

Πετάγεται ο Γιάννης και του λέγει:

«Γέροντα, ξέχασες τον Αι-Βασίλη!».

Του λέγει ο Άγιος:

«Αλήθεια, τον ξέχασα!».

Κι έκοψε ένα κομμάτι κι είπε:

«Του δούλου του Θεού Βασιλείου!».

Ύστερα έκοψε πολλά κομμάτια, και σε κάθε ένα που έκοβε έλεγε: «της νοικοκυράς», «του μωρού», «του δούλου του Θεού Μάρκου του μογιλάλου», «του σπιτιού», «των ζωντανών», «των φτωχών».

Λέγει πάλι ο Γιάννης στον Άγιο:

«Γέροντα, γιατί δεν έκοψες για την αγιοσύνη σου;».

Του λέγει ο Άγιος:

«Έκοψα, ευλογημένε!».

Μα ο Γιάννης δεν κατάλαβε τίποτα, ο καλότυχος!

Έστρωσε η γυναίκα, για να κοιμηθούνε. Σηκωθήκανε να κάνουνε την προσευχή τους. Ο Άγιος Βασίλης άνοιξε τις απαλάμες του κι είπε την δική του την ευχή, που τη λέγει ο παπάς στη λειτουργία:

«Κύριος ο Θεός μου, οίδα ότι ουκ ειμι άξιος, ουδέ ικανός, ίνα υπό την στέγην εισέλθης του οίκου της ψυχής μου…».

Σαν τελείωσε την ευχή κι ετοιμαζόντανε να πλαγιάσουνε, του λέγει ο Γιάννης :

«Εσύ, γέροντα, που ξέρεις τα γράμματα, πες μας σε ποιά παλάτια άραγες πήγε απόψε ο Αι-Βασίλης; Οι αρχόντοι κι οι βασιλιάδες τί αμαρτίες μπορεί νά ’χουνε; Εμείς οι φτωχοί είμαστεν αμαρτωλοί και κακορίζικοι, επειδής η φτώχεια, μας κάνει να κολαζόμαστε!».

Ο Άγιος Βασίλης δάκρυσε. Σηκώθηκε πάλι απάνω, άπλωσε τις απαλάμες του και ξαναείπε την ευχή αλλιώτικα:

«Κύριε ο Θεός μου, οίδας ότι ο δούλος Ιωάννης ο απλούς εστιν άξιος και ικανός, ίνα υπό την στέγην αυτού εισέλθης, ότι νήπιος υπάρχει, και των τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών…».

Και πάλι δεν κατάλαβε τίποτα ο Γιάννης ο καλότυχος, ο Γιάννης ο Βλογημένος.

==============================================================================

=============================================================================
Από το περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1941


Θεοφάνεια

A. Παπαδιαμάντη.


Σήμερον η Εκκλησία ημών εορτάζει την μεγάλην εορτήν των Θεοφανείων, και ποιείται μνείαν της βαπτίσεως του Χριστού εν τω Ιορδάνη. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, όστις έμβρυον εν τη μήτρα είχεν αναγνωρίσει τον Λυτρωτήν και εσκίρτησεν, ανήρ γενόμενος υπήρξε και ο πρώτος πιστεύσας, υποδείξας και κηρύξας τον Χριστόν. «Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», είπεν ότε είδε τον Ιησούν περιπατούντα. «Έρχεται άλλος οπίσω μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού», έλεγε προς τους μαθητάς του. Τινές δε των μαθητών τούτων, εγκαταλιπόντες αυτόν, ηκολούθησαν τον Ιησούν, όθεν ο Ιωάννης εγκαρτερών και υποτασσόμενος έλεγεν, «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι». Εκ των μαθητών τούτων του Ιωάννου λέγεται ότι ήσαν ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και ο αδελφός αυτού Σίμων Πέτρος, όστις και πρώτος εκ των άλλων αποστόλων ωμολόγησε τον Χριστόν, «Ραββί, συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ». Προς τούτον λοιπόν τον Ιωάννην, τον κηρύττοντα και βαπτίζοντα βάπτισμα μετανοίας, προσήλθεν ο Χριστός ως άνθρωπος και εβαπτίσθη θέλων να δώση το παράδειγμα.

Επειδή περί βαπτίσματος ο λόγος, καλόν νομίζω ενταύθα να υποβάλω πρακτικάς τινας παρατηρήσεις περί του τρόπου καθ’ ον τελείται παρ’ ημίν το Βάπτισμα.

Οι παλαιοί πρακτικώτατοι και μεμορφωμένοι ιερείς, καίτοι αγράμματοι λεγόμενοι, είξευρον να εκτελώσι κανονικώτατα τας τρεις καταδύσεις και αναδύσεις, κρατούντες τον βαπτιζόμενον όρθιον προς ανατολάς βλέποντα, εφαρμόζοντες την δεξιάν επί της μασχάλης του βρέφους αβρώς άμα και ασφαλώς, φράττοντες δε δια της αριστεράς το στόμα αυτού. Εφρόντιζον περί της θερμοκρασίας του ύδατος και εκάστη κατάδυσις εγίνετο ακαριαία, το δε διάλειμμα μεταξύ των καταδύσεων εγίνετο αρκετόν, ώστε ν' αναπνεύση το βρέφος.

Τοιούτω τρόπω ουδείς βαπτιζόμενος έπαθε ποτέ τι εν τη κολυμβήθρα. Το σημερινόν όμως σμήνος των ιερέων, τους οποίους η διεφθαρμένη πολιτική επιβάλλει πολλάκις αξέστους και ακαλλιεργήτους εις τους Σ. Σ. ιεράρχας να τους χειροτονώσιν, αφού κακώς εκτελεί, ή μάλλον κακώς παραλείπει τοσούτους άλλους τύπους, οφείλει τουλάχιστον να σεβασθή αυτό το θεμέλιον της πίστεως ημών, το άγιον βάπτισμα.

Γράφομεν ταύτα, διότι έχομεν λόγους να πιστεύωμεν ότι πολλοί των ιερέων, χαριζόμενοι εις την τυφλήν και μωράν πολλάκις φιλοστοργίαν αμαθών και προληπτικών γονέων, οίτινες νομίζουν, ότι κάτι θα πάθη το χαΐδευμένον νεογνόν των εν τη ιερά κολυμβήθρα, εκτελούσι σχεδόν ράντισμα, και όχι βάπτισμα.
Οι της Δυτικής Εκκλησίας είναι συγγνωστοί, διότι ηγνόησαν την έννοιαν του ελληνικού ρήματος βαπτίζω, baptizo, ότι δηλ. σημαίνει βάπτω, βυθίζω, βουτώ, οι Έλληνες όμως δεν πρέπει ποτέ να την αγνοήσωσιν.
Είναι καιρός να φυλαχθή ο ιερός ούτος τύπος, διότι αν εξακολουθήση η αμάθεια του κλήρου, και πληθυνθή η αθεΐα και η ασέβεια, μετά μίαν γενεάν, ότε θα είμεθα μισοβαφτισμένοι όλοι, θα δεήση να διαταχθή γενικός αναβαπτισμός όλων των κατοίκων του Ελληνικού Βασιλείου, αρρένων και θηλέων. Διότι πρέπει να είμεθα συνεπείς. Η ημετέρα Εκκλησία εις μεν τους προσερχόμενους εκ των Δυτικών εις τους κόλπους της επιβάλλει τον αναβαπτισμόν, τους δε Αρμενίους τους μυρώνει μόνον, και τούτο διότι ούτοι μεν είναι κανονικώς βεβαπτισμένοι δια τριών αναδύσεων και καταδύσεων, εκείνοι δε ατελώς μόνον δια ραντισμού. «Συντηρώμεθα χάριτι, πιστοί, και σφραγίδι, ως γαρ όλεθρον εφυγον, Εβραίοι, φλιας πάλαι αιμαχθείσης, ούτω και ημίν εξόδιον το θείον τούτο, της παλιγγενεσίας λουτήριον έσται, ένεκεν και της Τριάδος, οψόμεθα φως το άδυτον».

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ
(«Εφημερίς», 6 του Γεν. 1888, 3α.)
=============================================================================

==============================================================================
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΕΙΡΑΣΜΟΙ.

Ο Θεός επιτρέπει να μας έρχονται πειρασμοί ανάλογα με την αρρώστια των παθών και τη σήψη της αμαρτίας, που είναι μέσα μας, και μας ετοιμάζει το πικρόν φάρμακον των κριμάτων του, είτε δριμύτερον είτε ηπιώτερον.

Αν η ύλη της αμαρτίας μέσα μας αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται εύκολα, αποτελείται δηλαδή από λογισμούς φιληδονίας και φιλοζωϊας, τότε το ποτήρι των πειρασμών, μας δίδεται ανακατεμένο με συμπάθεια από τον Γιατρό των ψυχών μας, γιατί σφάλλουμε σε ανθρώπινα νοήματα και επηρεαζόμαστε ακόμη από τα ανθρώπινα.

Εάν όμως η ύλη είναι δυσκολοθεράπευτη και έχει προχωρήσει σε βάθος και προκαλεί σήψη θανάσιμη, καθώς αποτελείται από λογισμούς αλαζονείας και άκρας υπερηφανείας, τότε το ποτήρι των πειρασμών, μας δίδεται χωρίς αραίωση, με ρυθμό δριμύτατον, ώστε μέσα στην φωτιά των αλλεπαλλήλων πειρασμών να λιώση και να υποχωρήση η νόσος με την ταπείνωση και έτσι να φύγη από τις ψυχές μας. Και αφού ξεπλύνουμε με δάκρυα τους αλμυρούς λογισμούς, να παρουσιασθούμε καθαροί μέσα στο φως της ταπεινώσεως στον Γιατρό των ψυχών μας».

Μας καθαρίζουν πνευματικά οι πειρασμοί, γι’ αυτό ας μη παραπονιόμαστε για τα όποια λυπηρά μας βρίσκουν.

==============================================================================

==============================================================================
Πατημασιές

Μια νύκτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά με Τον Θεό. Στον ουρανό άστραψαν σκηνές από τη ζωή του.

Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα ανήκε σ΄ αυτόν και το άλλο στον Θεό. Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο.

Παρατήρησε πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές. Ακόμη πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες του στιγμές.

Αυτό πραγματικά τον πείραξε και ρώτησε τον Θεό: Θεέ μου, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω, είπες πως θα βαδίζουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, αλλά παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές;

Δεν καταλαβαίνω!

Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες;

Και ο Θεός απάντησε: «Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ και δεν σε άφησα ποτέ! Στις στιγμές της δοκιμασίας και του πόνου, που βλέπεις ένα (μόνο) ζευγάρι πατημασιές, σε κρατούσα στην αγκαλιά μου».


=============================================================================

==============================================================================
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ο Χρυσόστομος

Δώστε, δώστε στους φτωχούς!


Ξέρω ότι πολλοί από τους συγκεντρωμένους πάλι θα μας κατηγορήσουν, όταν μιλούμε γι' αυτά, και θα πουν «Μή, σε παρακαλῶ, μη γίνεσαι φορτικός και βαρετός στους ακροατές• άφησέ το στη συνείδηση του καθενός, άφησέ το στην κρίση των ακροατών, έτσι τώρα μας ντροπιάζεις, μας κάνεις να κοκκινίζουμε!...».

Αλλ' όχι! Αυτά τα λόγια δεν τα ανέχομαι! Γιατί ούτε ο Παύλος ντρεπόταν να ενοχλή συνέχεια για τέτοια πράγματα και να ζητά σαν ζητιάνος. Εάν έλεγα τούτο, δηλαδή δος μου, φέρε για το σπίτι μου, ίσως να 'ταν ντροπή. Αν και ούτε τότε θα 'ταν ντροπή. «Οι γαρ τω θυσιαστηρίω», λέγει, «προσεδρεύοντες, τω θυσιαστηρίω συμμερίζονται» (Α' Κορ. 9,13 ). Πλην όμως πιθανὸν να με κατηγορούσε κάποιος, ότι μιλώ για τον εαυτό μου• τώρα όμως παρακαλώ γι' αυτούς που στερούνται, μάλλον όχι γι' αυτούς που στερούνται, αλλά για σας που δίνετε• γι' αυτό και μιλώ χωρίς να ντρέπομαι.
Γιατί που είναι η ντροπή σαν πω, δώσε στον Κύριο που πεινά, ντύσε τον που γυρίζει γυμνός, φιλοξένησέ τον που είναι ξένος; Ο Δεσπότης σου δεν ντρέπεται μπροστά σ' όλη την οικουμένη να λέγη «επείνασα και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν» (Ματθ. 25,42 ), ο ανενδεής, εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε και εγὼ θα ντραπώ και θα διστάσω; Σὲ παρακαλώ, μακριά τέτοια πράγματα! Τοῦ διαβόλου είναι αυτή η ντροπή!

Δεν θα ντραπώ, λοιπόν. Αντίθετα μάλιστα και με παρρησία θα πω, δώστε σ' όσους έχουν ανάγκη, και θα φωνάζω πιο δυνατά απ' αυτούς. Γιατί εάν κάποιος έχη στοιχεία και μπορή να μας κατηγορήση, ότι αυτά τα λέμε για να σας παρασύρουμε προς όφελός μας, και με το πρόσχημα των φτωχών κερδίζουμε εμείς, τότε πράγματι αυτά δὲν είναι μονάχα άξια ντροπής, ἀλλά και μυρίων κεραυνών, και ούτε αξίζει να ζουν όσοι κάνουν παρόμοια.

Ἀλλά εάν, μὲ τη χάρη του Θεού, καθόλου δεν σας ενοχλούμε για τον εαυτό μας και κηρύττουμε αδάπανο το ευαγγέλιο, χωρίς βέβαια να κοπιάζουμε όπως ο Παύλος, αρκούμενοι πάντως στα δικά μας, με όλο το θάρρος θα σας λέγω, δώστε στους φτωχούς, και δεν θα σταματήσω να το λέγω, και όταν δεν δίνετε θα σας είμαι σκληρός κατήγορος!

==============================================================================

==============================================================================





Απόψε η Εκκλησία μας, έψαλλε τον εσπερινό της συγγνώμης.
Σε αυτή την ευλογημένη και μοναδική στιγμή του εκκλησιαστικού έτους, υπάρχει και διατηρείται η αρχαία παράδοση του ασπασμού και του «ευλόγησον», δηλαδή του «συχώρεσέ με», μεταξύ όλων των μελών που συναποτελούσαν το σώμα της κατά τόπους ορθόδοξης κοινότητας.


Kαλή και Ευλογημένη Σαρακοστή!


==============================================================================

=============================================================================
Νίκος Φωκάς

Το Θαύμα

Μολονότι τόσο νεαρός ακόμα (μόλις εικοσιεννέα ετών) ο Βασίλης είχε αποκτήσει στην επαρχία μας, και πέρα ακόμη απ' αυτήν, σ' ολόκληρο μπορώ να πω το νομό, την φήμη αγίου· δεν ήταν μόνο η πραότητα του προσώπου του και των τρόπων του, η φιλανθρωπία του και η φροντίδα του για τους αναξιοπαθούντες και δυστυχισμένους της περιοχής, το μεγάλο ηθικό του ανάστημα και η φλογερή του πίστη, που γινόταν κήρυγμα βροντερό, κάθε Κυριακή, από τον άμβωνα του Προφήτη Ηλία· ήταν ακόμη και το απροσμέτρητο θεολογικό του βάθος, χάρις στο οποίο στήριζε την Εκκλησία, μέσα στους σύγχρονους κλύδωνες των υλιστικών και κοινωνικών παθών.

Το βράδι εκείνο η διένεξη αφορούσε τις Πράξεις των Αποστόλων. Ενωχλημένος κάπως, γιατί τον διέκοπτε από την ανάγνωση των αγαπημένων του αρεοπαγιτικών συγγραμάτων, που είχε μπροστά του, ο Βασίλης, στραμμένος κατά ενενήντα μοίρες στην καρέκλα, απαντούσε στην απορία της μ' ένα τόνο ελαφρά συγκρατημένο. Βέβαια, δεν ήταν εύκολο ν' αποκριθή0-και, χωρίς ίσως να το καταλαβαίνη, μνησικακούσε που του έθετε τέτοιες ερωτήσεις. Κατά βάθος: δεν της αναγνώριζε το δικαίωμα να διερωτάται -αυτή, μια κίτρινη, μια μογγόλα! (έστω και αν μεταμελήθηκε αμέσως γι' αυτούς τους νοερούς χαρακτηρισμούς) -για πράμματα που κανένας ποτέ ορθόδοξος, σαν αυτόν, δεν είχε σκεφθή, ούτε καν προσέξει.

-...Και όμως! συνέχιζε η Παρασκευούλα (χωρίς να υποπτεύεται καθόλου την αγανάκτησή του), είναι φανερή η ανακολουθία! ΄Οταν ο Λουκάς διηγήται το θαύμα μπροστά στη Δαμασκό, λέει ότι περιήστραψεν αυτόν φως ... και ήκουσε φωνήν λέγουσαν αυτόν..- και ότι οι ακόλουθοι του Παύλου εβραίοι άκουσαν την φωνή, μα δεν είδαν το φως...Παρακάτω όμως, όταν σε δυο περιπτώσεις διηγήται ο ίδιος ο Παύλος το επεισόδιο, στους ρωμαίους ανακριτές του, απροσδόκητα τα πράγματα αντιστρέφονται: οι συνοδοί του είδαν το φως, αλλά δεν άκουσαν τη φωνή!.. Δεν είναι παράξενο αυτό;.. Πώς να μην απορής;..

Ο Βασίλης ήταν τώρα αληθινά δυσαρεστημένος. Κάνοντας μία προσπάθεια να φανή ψύχραιμος, την κοίταξε επίμονα -διασχίζοντας με το βλέμμα το δωμάτιο- και παρατήρησε αυστηρά: -Έχω ακούσει πως εσείς της κιτρίνης φυλής έχετε τον ίδιο πρακτικό και ωφελιμιστικό νου που έχουν και οι Διαμαρτυρόμενοι... Το παραδέχεται και ο Μάο... Όλος σας ο πολιτισμός είναι πρακτικός... Δεν πλησιάζονται όμως αυτά τα προβλήματα ορθολογιστικά... Η όραση και η ακοή για τον ορθόδοξο έχουν την ίδια σημασία· είναι αισθήσεις σωματικές. Αυτό που θέλουν να πουν οι Πράξεις, είναι ότι οι ακόλουθοι του Παύλου αντελήφθησαν το θαύμα ατελώς, αμυδρά.. - έτσι θα εκφραζόταν ένας σημερινός συγγραφέας, πιο επακριβώς· μα για τον Λουκά δεν έχει σημασία η τέτοιου είδους ακριβολογία...

Μολονότι η εξήγηση δεν ικανοποίησε εντελώς την Παρασκευούλα, δεν μπόρεσε ωστόσο να μη θαυμάση την θεολογική ευστροφία του μνηστήρα της.

Δεν είπε τίποτα - κι έδειξε πως θέλει να συνεχίση την ανάγνωση.

Με τη σειρά του ο Βασίλης γύρισε στα αρεοπαγιτικά συγγράμματα.

Η συζήτηση αυτή είχε ήδη διαρκέσει πολύ, παρά τη συνήθεια της Παρασκευούλας να ακούη αλλά να μη μιλάη...- και πολύ περισσότερο: να μην αντιμιλάη. Τι ήξερε αυτή από τέτοια!

Η κατήχησή της είχε αρχίσει πριν από δύο χρόνια. Πέρυσι, τέτοια εποχή, χειμώνα, είχε απαρνηθή το ουρανικόφωνο μογγολικό της όνομα, για να πάρη, πριν ακόμα βαπτιστή, το όνομα της αγίας αθλοφόρου Παρασκευής, της οποίας ο μαρτυρικός θάνατος είχε προξενήσει στην κοπέλλα συνταρακτική εντύπωση. Με μεγάλο κόπο μάλιστα, και ύστερα από επίμονη προτροπή του Βασίλη, είχε αποστηθίσει και το τροπάριο της αγίας τη αθλοφόρω οι πιστοί τον υμνητήριον Παρασκευής δεύτε συμφώνως αναμέλψωμεν ειδάλλως τα Ελληνικά της ήταν ακόμη στοιχειώδη, και η συνεννόηση με τον μνηστήρα της γινόταν στη Γαλλική, πράγμα που δημιουργούσε πρόσθετες προστριβές με τα μελλοντικά πεθερικά της.

Οι άνθρωποι χρειάστηκαν, αρχικά, μήνες για να συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό, όταν ο Βασίλης, επιστρέφοντας ύστερα από πέντε χρόνια μεταπτυχιακών σπουδών στο Παρίσι, τους παρουσίασε την μελλοντική τους νύφη. «Αλλ' αν το χρώμα του προσώπου της και η λοξότητα των ματιών της» -οσοδήποτε ωραίων και μελαγχολικών- συλλογίζονταν οι δύστυχοι γονείς «δεν υπάρχη πιθανότητα να αλλάξουν ποτέ, τίποτα το ανέκκλητο στο να έχη γεννηθή κανένας κινεζόφωνος. Και, ευτυχώς, τα Ελληνικά είναι κι αυτά μια γλώσσα που μαθαίνεται, όπως οποιαδήποτε άλλη.» Αγανακτούσαν, λοιπόν, που ύστερα από δύο χρόνια διαμονής στην Ελλάδα, η απευθείας συννενόηση με τη νύφη τους ήταν ακόμη υποτυπώδης.

Το Γλωσσικό ώξυνε όλες τις άλλες αντιθέσεις -και πολύ συχνά σε βαθμό επικίνδυνο...

-Ώρα να πηγαίνης, Παρασκευή.., είπε ύστερα από λίγο ο Βασίλης, στρέφοντας και πάλι κατά ενενήντα μοίρες την καρέκλα του... Όπου νάναι θα φάμε...

Η Παρασκευούλα δεν έτρωγε ποτέ με την οικογένεια· κι αυτό, για να ανακουφίζεται κάπως η ένταση ανάμεσα στα δύο μέρη και να αποφεύγεται η ανωμαλία από την παρουσία μιας μογγόλας σ' ένα ελληνικό πατριαρχικό τραπέζι... Εξυπακούεται, λοιπόν, πως οι μνηστευμένοι δεν ζούσαν κάτω από την ίδια στέγη... Πώς ήταν άλλωστε δυνατό να ανεχθή τέτοιο πράγμα αυτός πρώτος ο Βασίλης, εμποτισμένος καθώς ήταν από τη συντηρητική ελληνοχριστιανική ανατροφή του σπιτιού του, και προωρισμένος για την ιεροσύνη; Πώς ήταν δυνατόν αυτός, ένας βαθύτατα χριστιανός, και πιστός τηρητής των παραδόσεών μας, να περιπέση σε τέτοια αμαρτία, ώστε να συζή με τη μέλλουσα σύζυγό του, και μάλιστα στο σπίτι των γονέων του; Υπήρχε ακόμη ηθική στον αχρείο αυτό κόσμο!..

Έτσι ερχόμενος από το Παρίσι με τη μνηστή του, που αυτός μόνο γνωρίζει πώς έσωσε από το βόρβορο της σύγχρονης αυτής Βαβυλώνας, την εγκατέστησε στο σπίτι μιας χήρας νοικοκυράς ευλαβικής χριστιανής, σε μικρή σχετικά απόσταση από το δικό τους.

Παρ' όλες τις πρόσκαιρες αντιξοότητες που παρουσίαζε η ζωή για την Παρασκευούλα, η κοπέλλα όχι μόνο δεν φαινόταν πικραμένη, αλλά ούτε καν έμοιαζε να τις αισθάνεται. Ήταν τέτοια η λατρεία της για το Βασίλη, τέτοια η ευγνωμοσύνη της, τέτοιος ο θαυμασμός της για την ασκητικότητά του, για την αυστηρότητα της ζωής του, την τέλεια περιφρόνησή του προς τα υλικά αγαθά, την καθαρότητα της πίστης του και. τέλος, την βαθύτατη θεολογική του κατάρτιση! Η πίστη του της άνοιγε κόσμους. Η ύπαρξή του, και μόνο, ήταν, μετά το Χριστό, η μεγαλύτερη γι' αυτήν προστασία επι γης· τον ευχαριστούσε ταπεινά, που υπήρχε! Τι σημασία είχαν όλα τ' άλλα;..

Σηκώθηκε,.. τον πλησίασε,.. τον ασπάστηκε ελαφρά στον κρόταφο, άνοιξε την πόρτα και βγήκε στο σκοτεινό διάδρομο, που ωδηγούσε στην εξώπορτα...

΄Εξω ήταν Γενάρης... Γενάρης και χιονόνερο και πικρότατος άνεμος βορεινός...

Βάδισε, μέ σταθερό το πόδι, πάνω στη γλιστερή άσφαλτο, και προχώρησε απτόητη στο σκοτάδι...

Ο δρόμος της περνούσε από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία -σε απόσταση δέκα λεπτών από το σπίτι του Βασίλη.

Το καντίλι του ιερού έκαιγε πάνω στη νύχτα σα φάρος σε αχανές τρικυμισμένο πέλαγος...

Η πόρτα του ναού δεν έκλεινε ποτέ... Μα τη νύχτα αυτή, για λόγους που μόνο η ίδια γνώριζε, η Παρασκευή προτίμησε να σταθή εκεί μπροστά στο καντήλι που έκαιγε, πίσω από την κόχη του ιερού -παρ' όλο το φοβερά διαπεραστικό κρύο του χειμώνα...

Στάθηκε μαζεμμένη για κάμποση ώρα -ίσως τρία τέταρτα, ίσως περισσότερο- με το χιονόνερο να της αυλακώνη αλύπητα το πρόσωπο και να διαπερνάη χωρίς δυσκολία τα ρούχα της, φτάνοντας ως τη σάρκα, για να την παιδέψη...

«...Δεν είναι μόνο η ολιγοπιστία της, φυσική επί τέλους, και δικαιολογημένη, αν σκεφθής πόσο πρόσφατα άρχισε να κατηχήται...», αναλογιζόταν ο Βασίλης, όταν έμεινε μόνος, «που της δημιουργεί τέτοιες απορίες· παρά και που δεν είναι ελληνίδα... Αυτό το διαβρωτικό πνεύμα της περιέργειας δεν είναι νεοελληνικό· κατάγεται από τη Σχολαστική φιλοσοφία της Δύσης· ποτέ δεν το είχαμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Πού ακούστηκε να ζητάμε «αποδείξεις» για την ύπαρξη του θεού ή να αμφισβητούμε τα κείμενα!.. Πού τα κόλλησε όλ' αυτά;.. Στη Γαλλία;..Ή τάφερε μέσα της, σα μικρόβιο, από την Κίνα;..» «Από την Κίνα... Αλήθεια για φαντάσου νά είσαι κινέζος!..» συνέχισε, κάπως ασύνδετα, τις σκέψεις του. Μια φορά της είχε πη: «- Εγώ , όταν ανοίγω τά χέρια μου, θαρρώ πως μπορώ ν' αγκαλιάσω ολόκληρη την Ελλάδα! Πώς μπορείς να πης το ίδιο για την Κίνα;..» Του είχε κάνει εντύπωση, παρ' όλ' αυτά, η απάντησή της: «-Δεν έχω καμμιά ανάγκη ν' αγκαλιάσω την Κίνα. Μου φτάνει που με περιέχει...»

Ύστερα ο νους του, από αλλοίωση σε αλλοίωση, μεταφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια:... Θυμόταν, αμυδρά, τον πατέρα του με δίκοχο. Τον ίδιο τον εαυτό του, παιδάκι ακόμα, να τραβάη νοερά, μαζί με ολόκληρο το έθνος, για τα σύνορα... Η έλξη των συνόρων ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμα και μαθητές του Δημοτικού, σαν αυτόν, μόλις συγκρατιόνταν στα μετόπισθεν και δέχονταν να περιοριστούν σε βοηθητικά έργα.

Θυμόταν κάποια απόβραδα του χειμώνα, όπως τώρα, που μέσα στο τελευταίο φως της μέρας άρχιζαν ξαφνικά, η μια μετά την άλλη, να σημαίνουν οι καμπάνες των εκκλησιών για να φέρουν την είδηση κάποιας νίκης!.. Πρώτη, θάλεγες, πανηγύριζε η Εκκλησία.. -σαν, κατά κάποιο τρόπο, οι νίκες να ήταν πρώτα θρησκευτικές και ύστερα εθνικές, ή σαν το εθνικό αίσθημα να εύρισκε και πάλι την ολοκλήρωσή του και τη δικαίωσή του μέσα στην προγονική πίστη που μας ερχόταν από το Εικοσιένα και το Βυζάντιο... Κι αλήθεια! Οι νίκες του στρατού μας μύριζαν θάλεγε κανένας, θυμίαμα, όπως συμβαίνει στα θαύματα -αφού θαύματα ήταν κι αυτές: πήγαιναν ενάντια στη λογική, και πήγαζαν από πίστη!..

Η φωνή της μητέρας του, που τον καλούσε για δείπνο, έβαλε τέρμα στην ονειροπόληση, με τό γλυκότερο δυνατό τρόπο.

Ο Βασίλης σηκώθηκε, υπάκουα σχεδόν, και κατευθύνθηκε προς την έξοδο του γραφείου του...



***

Τρεις μέρες μετά τη βραδιά της θεολογικής συζήτησης πάνω στις Πράξεις των Αποστόλων, η Παρασκευή μεταφέρθηκε, επειγόντως, στο νοσοκομείο, με πνευμονία... Πέθανε σε δύο εβδομάδες. Δεν είχε προφτάσει να βαφτιστή! Κι όσο για το γάμο της, είχε προγραμματισθή να γίνη ύστερα από τέσσερις μήνες...

Η Παρασκευή πέθανε αβάφτιστη και παρθένα.

Ο Βασίλης συνεννοήθηκε με μια συγγένισσά του, στην Πάτρα, να ταφή σ' ένα παλιό κτήμα, άλλοτε αμπέλι, που της ανήκε· χωρίς βέβαια την παρουσία και συμπαράσταση της Εκκλησίας, εφ' όσον δεν επιτρέπουν οι κανόνες εκκλησιαστική ταφή αλλοθρήσκων...

Από τότε πέρασαν χρόνια... Ο Βασίλης παντρεύτηκε την κόρη ενός οικογενειακού φίλου, δημοδιδασκάλου, και μετά χειροτονήθηκε διάκονος, κι αργότερα ιερεύς... Μολονότι το πρόσωπό του είχε χάσει πια την νεανική έξαψη της πίστης, και την έκφραση της «αποφασιστικότητας» και του «προορισμού», εξακολουθούσε πάντοτε να θεωρήται άγιος από το πλήθος -και ίσως με μεγαλύτερη επίταση από ποτέ: ακόμα περισσότερος λαός έτρεχε, κάθε Κυριακή, απ' όλο το νομό, στην εκκλησία του Προφήτη Ηλία, για να ακούση τα πράγματι εμπνευσμένα κηρύγματά του. Η εκλογή του στην έδρα της Δογματικής, στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, ήταν μόνο ζήτημα λίγου χρόνου. Και τα συγγράματά του είχαν αρχίσει να έχουν πανελλήνια απήχηση... Ένα από τα κυριώτερα θέματα της διδασκαλίας του ήταν η παρακμή της Ορθοδοξίας και η αντίστοιχη πνευματική πτώχευση ολόκληρης της ανθρωπότητας· πτώχευση που τη συνδύαζε με την καταστροφή του «φυσικού περιβάλλοντος» και τη ρύπανση της γης. Καταδίκαζε, ακόμα, τον «αφελληνισμό» του Τόπου και τη διαβρωτική επίδραση που ασκούσε η δυτική νοοτροπία μες απ' τον τουρισμό, στα θρησκευτικά και κοινωνικά μας ήθη.

Σαν επικύρωση της ορθότητας των καταγγελιών του ήρθε μια μέρα η είδηση από τη συγγένισσα στην Πάτρα, πως της είχαν ζητήσει το κτηματάκι για την ανέγερση πολυκατοικίας, και τι να κάνη; φτωχή γυναίκα ήταν κι αυτή, απροστάτευτη και βασανισμένη: το είχε υποσχεθή.

Ανάγκη, λοιπόν, να εκταφούν τα οστά της Παρασκευής.

Ο Βασίλης καταταράχθηκε, συγκινήθηκε -μα συνειδητοποίησε πως δεν είχε εκλογή...

Ειδοποίησε πως θα έρθη να παραλάβη τα λείψανα.

Έτσι, ένα πρωί, αυτός, η πρεσβυτέρα του, κι ο μικρός τους γιος, μόλις τεσσάρων ετών, πήραν το τραίνο για την Πάτρα, όπου τους υποδέχθηκε η συγγένισσα, μαζί με τα δυο ενήλικα παληκάρια της - που θ' ανελάμβαναν και το έργο της εκσκαφής.

Το κτηματάκι όπου βρισκόταν ενταφιασμένη η Παρασκευή ήταν έξω από την πόλη, σε απόσταση δέκα λεπτών με το αυτοκίνητο.

Η συνοδία έφτασε κατά τις οκτώ το πρωί, λίγο μετά την ανατολή ενός παγερού ήλιου -που γρήγορα κάλυψαν τα σύννεφα...

Έκαναν κύκλο γύρω από τον τάφο. Η παρουσία του ιερέα εκεί ήταν μόνο συμπτωματική, και χωρίς κανένα θρησκευτικό νόημα...

Επιδόθηκαν χωρίς χρονοτριβή στο έργο... Και τότε, με τους πρώτους ήχους της σκαπάνης, ένα λεπτό ανοιξιάτικο άρωμα, σαν από βασιλικό, μόσχο και ρόδο συνάμα, ανέβηκε από το χώμα, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, στις αισθήσεις των παρισταμένων: του Βασίλη, της πρεσβυτέρας, του μικρού τους γιου, της συγγένισσας και των δύο ενηλίκων παιδιών της.

Τα κόκκαλα της Παρασκευής είχαν ευωδιάσει.

==============================================================================

==============================================================================
Στρατηγός Μακρυγιάννης :

«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Για κείνο έμαθα γράμματα στα γεράματα και κάνω αυτό το γράψιμο το απελέκητο, ότι δεν είχα τον τρόπον όντας παιδί να σπουδάξω: ήμουν φτωχός κι έκανα τον υπηρέτη και τιμάρευα άλογα, κι άλλες πλήθος δουλειές έκανα, να βγάλω το πατρικό μου χρέος που μας χρέωσαν oι χαραμήδες, και να ζήσω κι εγώ σε τούτη την κοινωνία, όσο έχω τ’αμανέτι του Θεού στο σώμα μου. Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμει νεκρανάσταση στην Πατρίδα μου, να τη λευτερώσει από την τυραγνία των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμη, λιγότερον από τον χερότερο πατριώτη μου Έλληνα. Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι, και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα. Ένα πράμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»· όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ». Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό να ζήσομε όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες ν’ αγωνίζονται για την πατρίδα τους, για τη θρησκεία τους· να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «Έχομε αγώνες πατρικούς, έχομε θυσίες -αν είναι αγώνες και θυσίες. Και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και να εργάζονται στο καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας- ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζονται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν το νόμο, και να 'χονν την επιρροή για ικανότη» (Β' 463).

==============================================================================

Φίλε "jois21" σε ευχαριστώ για την παράκληση!

Να σου ζητήσω μια χάρη;

Σε παρακαλώ μπορείς να μου πεις, πως μπορώ να ποστάρω
το βιντεάκι χωρίς τα υπόλοιπα που το συνοδεύουν.
Δηλαδή να εμφανίζεται όπως ακριβώς το δικό σου της παράκλησης.

Ελπίζω να με κατάλαβες τι εννοώ, π.χ. δεν θέλω να εμφανίζεται όπως αυτό που
ποστάρω τώρα πιο κάτω, αλλά να εμφανίζεται σαν το δικό σου. Σε ευχαριστώ!

http://www.youtube.com/watch?v=5F9-cc_lOVw...feature=related


==============================================================================

Οταν πατας απαντηση εχει ενα κουμπι διπλα στην εισαγωγη φωτογραφιας που λεει βιντεο, εκει βαζεις το λινκ με τον ιδιο τροπο.

Δοκίμασα και γίνεται όπως μου είπες.

Σε ευχαριστώ!

Καλό και ευλογημένο Σ/Κ.


==============================================================================

Αμήν.

Γιατι γινεσαι εριστικος αδελφε Ερ-Κεφ;

==============================================================================
Μεγάλη Σαρακοστή: Πορεία προς το Πάσχα

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ’ όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη». Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.

Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή τη νύχτα «τη σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.

Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποια έννοια «εορτάζομεν» - καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε – «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;

Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μάς δόθηκε τη μέρα που βαπτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος: «...συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4).[...]

Μήπως όμως δε χάνουμε πολύ συχνά και δεν προδίνουμε αυτή τη «νέα ζωή» που λάβαμε σαν δώρο, και στην πραγματικότητα ζούμε σαν να μην αναστήθηκε ο Χριστός και σαν να μην έχει νόημα για μάς αυτό το μοναδικό γεγονός; Και όλα αυτά εξαιτίας της αδυναμίας μας, της ανικανότητάς μας, και ζούμε σταθερά με «πίστη ελπίδα και αγάπη» στο επίπεδο εκείνο που μάς ανέβασε ο Χριστός όταν είπε: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού». Απλούστατα εμείς ξεχνάμε όλα αυτά γιατί είμαστε τόσο απασχολημένοι, τόσο βυθισμένοι στις καθημερινές έγνοιες μας και ακριβώς επειδή ξεχνάμε, αποτυχαίνουμε.

=============================================================================

==============================================================================
Ο ΜΠΕΛΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΑΡΙΣΜΑΤΟΣ





Κανείς δεν παραπονέθηκε ποτέ, γιατί:


+ τα κάστανα, εξωτερικά, έχουν βελόνες που τρυπάνε τα χέρια·


+ τα φραγκόσυκα έχουν αγκάθια, που μπαίνουν στο δέρμα·


+ τα καρύδια έχουν πράσινη, χονδρή σάρκα, που μαυρίζει τα χέρια·


+ τα αμύγδαλα έχουν σκληρό περίβλημα, που θέλει σπάσιμο.


Κανείς! Ποτέ! Και κανείς δέν σταμάτησε να τα τρώει, επειδή του δημιουργούν μπελάδες στο καθάρισμα. Ἤρεμα και απλά, παραμερίζουμε τα εξωτερικά αγκάθια, αφαιρούμε την ενοχλητική φλούδα και απολαμβάνουμε τον νόστιμο καρπό!


* * *


Γιατί άραγε να μη συμβαίνει το ίδιο και στις σχέσεις μας με τουςς συνανθρώπους μας; Γιατί να μετράμε τόσο:


+ την κάποια οξύτητα στα λόγια τους·


+ την κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα τους·


+ την κάποια παραξενιά στην συμπεριφορά τους;


Γιατί να μην φροντίζουμε, με την ίδια γαλήνη και υπομονή, με την ίδια ηρεμία και απλότητα, να παραμερίζουμε την όποια ἐξωτερική τους στριφνάδα και ιδιοτροπία, για να βρούμε και να απολαύσουμε την κρυμμένη ομορφιά της ψυχής τους, πού ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ; Ὑπάρχει άνθρωπος, που να μην κρύβει μέσα του ἕνα διαμάντι;


Και να σκεφτούμε, ότι ο άγιος Αντώνιος λέει:


- Ἀπό τόν πλησίον μας, δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς, τό ἄν θά κερδίσουμε κά¬ποια διαμαντάκια ἤ ἄν θά γευθοῦμε κάποιους γλυκεῖς καρπούς. Ἀπό τόν πλη¬σίον μας δέν ἐξαρτᾶται ἁπλῶς μιά νοστιμιά τῆς ζωῆς μας. Ἀπό τόν πλησίον μας ἐξαρτᾶται αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή μας ἤ ὁ θάνατός μας! Γιατί, ἄν κερδίσουμε τόν ἀδελφό μας, κερ¬δί¬ζουμε τόν Θεό. Καί ἄν σκαν¬δα¬λί¬σουμε τόν ἀδελφό μας, ἁμαρτάνουμε στόν Χριστό.


Εἶπε ὁ Χριστός: Ἡ πρώτη καί μεγάλη ἐντολή εἶναι: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου». Καί πρόσθεσε: Δεύτερη, ἐξ ἴσου μεγάλη: Καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν (Ματθ. 22, 37). Καί ἐπεξηγεῖ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος: «Ἄν δέν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου, πού τόν βλέπεις, εἶναι ποτέ δυνατό νά ἀγαπᾶς τόν Θεό, πού δέν Τόν βλέπεις;» (Α' Ἰω. 4, 20).


Τά ἴδια, μέ διαφορετικά λόγια, λέει καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός:


- Ἡ σχέση μας μέ τόν πλησίον μας, δέν εἶναι ἡ στέγη στό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας. Εἶναι ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ. Δέν χτίζομε σπίτι ἀρχίζοντας ἀπό πάνω πρός τά κάτω. Ἀντίθετα. Πρῶτα βάζουμε γερά θεμέλια. Καί μετά, πολύ μετά, φτάνουμε στή στέγη. Καί τό θεμέλιο εἶναι ἡ ἀγάπη.


Ἕνα ἁπλό παράδειγμα: Σοῦ λέει κάποιος μιά κουβέντα, πού σέ πικραί¬νει. Τί πιό εὔκολο, νά τοῦ ἀπαντήσεις καί σύ καί μέ τόν ἴδιο τρόπο. Νά τόν «πατήσεις στόν κάλο» του. Καί τί θά βγῆ; Ὄχι μόνο θά τρυπήσης χειρότερα τά χέρια σου ἀπό τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἀλλά καί θά κάνεις μιά «ὡραία ἐπίδειξη» καί τῶν δικῶν σου ἀγκαθιῶν! Καί συνήθως συμβαίνει τά ἀγκάθια τοῦ ἀδελφοῦ σου νά εἶναι ἀγκαθάκια κάστανου, ἐνῶ τά δικά σου εἶναι ... γαϊδουράγκαθα!


Ἄν όμως αγωνιστής να μη του πείς τίποτε, που να τον πονέσει, τότε «κέρδισες» τον ἀδελφό σου.


* * *


Ἄν λοιπόν αξίζει να καθαρίζουμε τα καρύδια και τα κάστανα χωρίς γκρίνιες και παράπονα για τα μπελαλίδικα τσόφλια τους, χίλιες φορές περισσότερο αξίζει να ταλαιπωρηθούμε λίγο, παραμερίζοντας τις κουραστικές πλευρές τοῦ χαρακτήρα των πλησίον μας, για να «τους κερδίσουμε». Ή μάλλον για να κερδίσουμε την ίδια την ζωή μας: τον Χριστό.

==============================================================================

==============================================================================

Μπορώ να δανειστώ 25 ευρώ;

Ο πατέρας γύρισε σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, και βρήκε τον πεντάχρονο γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.

-Μπαμπά, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση; ρωτά το παιδί.
-Ναι βεβαίως, τι συμβαίνει;
-Μπαμπά, πόσα λεφτά κερδίζεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά. Γιατί ρωτάς ένα τέτοιο πράγμα; Απαντά ο πατέρας θυμωμένα.
-Να, θέλω μόνο να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου, πόσα κερδίζεις σε μια ώρα;
-Αν πρέπει να ξέρεις, κερδίζω 50 ευρώ σε μια ώρα.
-Ω!! απάντησε το μικρό αγόρι με το κεφάλι του κάτω. Μπαμπά, μπορείς, σε παρακαλώ, να μου δανείσεις 25 ευρώ;

Ο πατέρας αγρίεψε.

-Αν ο μόνος λόγος που με ρώτησες είναι για να δανειστείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε πήγαινε κατευθείαν στο δωμάτιό σου και πέσε να κοιμηθείς. Σκέψου γιατί είσαι τόσο εγωιστής. Δεν εργάζομαι σκληρά κάθε μέρα για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.

Το μικρό αγόρι πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε την πόρτα.

Ο πατέρας κάθισε και άρχισε να θυμώνει ακόμη περισσότερο για την ερώτηση του μικρού αγοριού. Πως τόλμησε να κάνει τέτοιες ερωτήσεις, μόνο για να πάρει κάποια χρήματα ;

Μετά από περίπου μια ώρα ο πατέρας ηρέμησε και άρχισε να σκέφτεται:

-Ίσως υπάρχει κάτι που έπρεπε να αγοράσει με αυτά το 25 ευρώ.. Και πραγματικά δεν ζητούσε χρήματα πολύ συχνά.

Ο πατέρας πήγε στην πόρτα του δωματίου του μικρού αγοριού και την άνοιξε.

-Κοιμάσαι γιε μου; ρώτησε.
-Όχι, μπαμπά είμαι ξύπνιος, απάντησε το αγόρι.
-Σκέφτηκα ότι ίσως ήμουν πάρα πολύ σκληρός μαζί σου πιο πριν, είπε ο πατέρας. Ήταν μια δύσκολη μέρα και έβγαλα τον εκνευρισμό μου πάνω σου. Να πάρε τα 25 ευρώ που μου ζήτησες.

Το αγόρι ανακάθισε αμέσως στο κρεβάτι του χαμογελώντας.

-Ω! ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν, έψαξε κάτω από το μαξιλάρι του, έβγαλε μερικά τσαλακωμένα χαρτονομίσματα.

Ο πατέρας είδε ότι το αγόρι ήδη είχε χρήματα κι άρχισε πάλι να νευριάζει. Το μικρό αγόρι μέτρησε αργά τα χρήματά του, και έπειτα κοίταξε τον πατέρα του.

-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα αφού ήδη έχεις μερικά; Του λέει θυμωμένα ο πατέρας του.
-Επειδή δεν είχα αρκετά αλλά τώρα έχω, απάντησε το αγόρι. Μπαμπά έχω 50 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω τώρα μια ώρα από τον χρόνο σου; Σε παρακαλώ, έλα νωρίς στο σπίτι αύριο. Θέλω να γευματίσω μαζί σου.

Ο πατέρας συντρίφθηκε. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και του ζήτησε να τον συγχωρέσει.


Η ιστορία αυτή είναι ακριβώς μια μικρή υπενθύμιση σε όλους εσάς που εργάζεστε τόσο σκληρά στην ζωή σας. Δεν πρέπει να αφήνουμε τον χρόνο γλιστρά μέσα από τα δάκτυλά μας χωρίς να ξοδεύουμε λίγο από τον χρόνο μας με εκείνους για τους οποίους πραγματικά νοιαζόμαστε, με εκείνους που είναι στις καρδιές μας. Μην παραλείπετε να μοιράζεστε αυτό τον χρόνο που αξίζει 50 ευρώ με κάποιο που αγαπάτε.

Αν πεθάνουμε αύριο, η επιχείρηση για την οποία εργαζόμαστε θα μπορούσε εύκολα να μας αντικαταστήσει μέσα σε λίγες ώρες. Αλλά η οικογένεια που αφήνουμε πίσω μας θα αισθανθεί την απώλεια για το υπόλοιπο της ζωής της.

==============================================================================

==============================================================================
Μην τα εγγίζετε τα παιδιά


Γέροντα, τα μικρά παιδιά που μεγαλώνουν τώρα χωρίς πειθαρχία, τι θα γίνουν;

- Έχουν λίγα ελαφρυντικά. Οι γονείς που δεν καταλαβαίνουν την πειθαρχία αφήνουν τώρα τα παιδιά τους με μια ελευθερία και τα κάνουν τελείως αλητάκια. Μια κουβέντα λες, πέντε σου λένε, και με μια αναίδεια! Αυτά μπορεί να γίνουν εγκληματίες. Σήμερα τα ξεβιδώνουν τελείως τα παιδιά. Ελευθερία! «Μην τα εγγίζετε τα παιδιά!». Και τα παιδιά λένε: « Που θα βρούμε αλλού τέτοιο καθεστώς;» Επιδιώκουν δηλαδή να τα κάνουν ανταρτάκια, να μη θέλουν τους γονείς, να μη θέλουν τους δασκάλους, να μην θέλουν τίποτε, να μην ακούν κανέναν. Αυτό τους διευκολύνει στον σκοπό τους. Αν δεν τα κάνουν ανταρτάκια ,πως μετά τα παιδιά θα τα κάνουν όλα κομμάτια; Και βλέπεις, τα καημένα είναι σχεδόν δαιμονισμένα.

Αν στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν αξιοποιήθηκε , θα αξιοποιηθή στην κοσμική ζωή; Τι να την κάνης τέτοια ελευθερία; Είναι καταστροφή. Γιʼ αυτό και το κράτος πάει όπως πάει. Μπορούν οι σημερινοί άνθρωποι να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους δίνεται; Η ελευθερία ,όταν οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να την αξιοποιήσουν στην πρόοδο ,είναι καταστροφή. Η κοσμική εξέλιξη με την αμαρτωλή αυτή ελευθερία έφερε την πνευματική σκλαβιά. Ελευθερία πνευματική είναι η πνευματική υποταγή στο θέλημα του Θεού. Και βλέπεις, ενώ η υπακοή είναι ελευθερία , ο πειρασμός όμως από κακία την παρουσιάζει σαν σκλαβιά και αντιδρούν τα παιδιά, ιδίως της εποχής μας, που έχουν δηλητηριασθή από το πνεύμα της ανταρσίας.

Είναι, φυσικά, και κουρασμένα από τα διάφορα συστήματα του 20ού αιώνος ,που δυστυχώς συνέχεια παραμορφώνουν την ωραία φύση του Θεού και τα πλάσματά Του και τα γεμίζουν από άγχος και τα απομακρύνουν από την χαρά , τον Θεό.

Εμείς ξέρετε τι τραβήξαμε, όταν απολυθήκαμε από τον στρατό; Αν ήταν τότε τα σημερινά παιδιά, θα τα είχαν κάνει όλα γυαλιά-καρφιά. Ήταν το 1950 που τελείωσε ο ανταρτοπόλεμος. Απολυθήκαμε πολλές κλάσεις μαζί. Άλλος είχε τεσσεράμισι, άλλος τέσσερα, άλλος τριάμισι χρόνια μέσα στον πόλεμο. Και σκεφθήτε, μετά από τόση ταλαιπωρία ,φθάνουμε στην Λάρισα, πάμε στα Κέντρα Διερχομένων και τα βρίσκουμε γεμάτα. Οπότε πάμε στα ξενοδοχεία. Αλλά και εκεί δεν μας δέχονταν. Σου λέει: «Στρατός! Που να μείνη! Θα λερωθούν οι κουβέρτες!»- ενώ θα πληρώναμε. Ήταν Μάρτιος μήνας και έκανε κρύο! Ευτυχώς ένας αξιωματικός μας έσωσε. Ας είναι καλά! Πήγε, έμαθε πότε φεύγουν τα τραίνα, πότε κάνουν μανούβρες κ.λ.π. . συνεννοήθηκε και μας έβαλε μέσα στα τραίνα!

« Την νύχτα, λέει, θα κάνουν μανούβρες αλλά μη φοβηθήτε. την τάδε ώρα το πρωί θα ξεκινήσουν». Και όλη την νύχτα κουνιόνταν. Τελικά ερχόμαστε στην Θεσσαλονίκη. Μερικοί που ήταν από ʽ δω κοντά πήγαν στον τόπο τους. Οι άλλοι πήγαμε στα Κέντρα Διερχομένων ,αλλά ήταν γεμάτα. Πάμε στα ξενοδοχεία. Και εδώ τίποτε! Τους παρακαλώ στο ξενοδοχείο: « Να μου δώσετε μια καρέκλα να καθήσω μέσα και θα σας πληρώσω διπλάσιο από ό, τι θα πλήρωνα για το κρεββάτι!» . « Όχι, δεν γίνεται!» μου λένε . Φοβόνταν μήπως κανείς έβλεπε ότι κρατούσαν στην καρέκλα στρατιώτη και τους κατήγγελε. Και να κάθεσαι έξω, να ακουμπάς όρθιος στον τοίχο, να βγάλης έτσι την νύχτα! Και έβλεπες στρατιώτες να είναι οι καημένοι στο πεζοδρόμιο, έξω από τα ξενοδοχεία, ακουμπισμένοι στους τοίχους! Σε όλα τα πεζοδρόμια υπήρχε στρατός, σαν να έκαναν παρέλαση! Κατάλαβες;

Αν ήταν οι σημερινοί νέοι, θα είχαν κάψει την Λάρισα, όλη την Θεσσαλία και την Μακεδονία! Εδώ, χωρίς να έχουν καμμιά δυσκολία σήμερα, και τι κάνουν! Καταλήψεις, καταστροφές… Και εκείνα, τα καημένα τα παιδιά ούτε καν είχαν λογισμό. Ένιωθαν βέβαια μια πικρία, αλλά χωρίς να έχουν λογισμό να κάνουν τίποτε το κακό. Και να έχουν περάσει ταλαιπωρία μεγάλη έξω στα χιόνια. Να είναι σακατεμένοι από τον πόλεμο- τι θυσία οι καημένοι! – και τελικά το τελευταίο «ευχαριστώ» ήταν να κοιμηθούνε έξω! Και κάνω μια σύγκριση πως ήταν οι νέοι τότε και που βρίσκονται σήμερα … Ούτε πενήντα χρόνια δεν πέρασαν και πως άλλαξε ο κόσμος!

Η σημερινή νεολαία μοιάζει με το μοσχαράκι που είναι δεμένο στο λιβάδι και κλωτσάει. Τραβάει συνέχεια το σχοινί, βγάζει τον πάσσαλο και αρχίζει να τρέχη. Αλλά σκαλώνει κάπου και περικυκλώνεται άσχημα και στο τέλος το κατασπαράζουν τα άγρια θηρία. Το φρένο βοηθάει, όταν είναι μικρό το παιδί. Το βλέπεις, ανεβαίνει πάνω στον τοίχο και υπάρχει φόβος να σκοτωθή. « Μη, μη», φωνάζεις, του δίνεις και κανένα σκαμπίλι. Μετά δεν σκέφτεται ότι θα σκοτωθή. Σκέφτεται μη φάη το σκαμπίλι και προσέχει. Τώρα δεν υπάρχουν ούτε στα σχολεία τιμωρίες ούτε στον στρατό καψώνια. Γι ʽ αυτό οι νέοι παιδεύουν τους γονείς και το έθνος. Στον στρατό παλιάς, όσο πιο σκληροί ήταν οι αρχηγοί στην Εκπαίδευση, τόσο πιο πολλή παλληκαριά έδειχναν οι στρατιώτες στην μάχη.

Ο νέος έχει ανάγκη από έναν πνευματικό οδηγό, τον οποίο να συμβουλεύεται και να ακούη, για να πορεύεται με πνευματική ασφάλεια, χωρίς κινδύνους, φόβους και αδιέξοδα. Κάθε άνθρωπος, όσο μεγαλώνει, όσο περνάει η ηλικία του , αποκτά πείρα και από το εαυτό του και από τους άλλους. Ένας νέος στερείται αυτήν την πείρα. Ένας μεγάλος την πείρα που απέκτησε από τον εαυτό του και από τους άλλους την χρησιμοποιεί, για να βοηθήση τον άπειρο νέο, για να μην κάνη γκάφες. Ο νέος, όταν δεν ακούη, κάνει πειράματα με τον εαυτό του. Ενώ, αν ακούση, κέρδος θα έχη. Είχαν έρθει στο Καλύβι μερικά παιδιά από μια χριστιανική Οργάνωση και φώναζαν με μια αυτοπεποίθηση: «Δεν έχουμε ανάγκη από κανέναν, θα βρούμε μόνοι μας τον δρόμο μας!» Ποιος ξέρει ; Θα είχαν ζορισθή και είχαν κατά κάποιο τρόπο επαναστατήσει. Όταν ήταν να φύγουν, με ρώτησαν πώς να κατεβούν στον δημόσιο, για να πάρουν τον δρόμο για την Μονή Ιβήρων. «Από πού θα πάμε;» λένε. «Καλά, βρε παιδιά, τους λέω, εσείς είπατε ότι θα τον βρήτε μόνοι σας τον δρόμο. Δεν έχετε ανάγκη από κανέναν. Έτσι δεν είπατε προηγουμένως; Τουλάχιστον αυτόν τον δρόμο και να τον χάσετε ,λίγο θα ταλαιπωρηθήτε, κάποιον θα βρήτε παρακάτω και θα σας πη: «Από εδώ πάει». Τον άλλον τον δρόμο για πάνω, για τον Ουρανό, πως θα τον βρήτε μόνοι σας χωρίς οδηγό;» Ο ένας από αυτούς είπε: «Σαν νάχη δίκαιο ο Γέροντας».

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

==============================================================================

αμήν δε λες τίποτα !

Η Νεολαία δεν έχει ζήσει Κατοχή γι'αυτό δεν ξέρει...

Είναι καλά παιδιά στο βάθος, αλλά δεν έχουν γνωρίσει τις

άλλες όψεις της ζωής, έτσι ώστε να προβληματίζονται

για την ορθότητα των αποφάσεών των, και ενεργειών των.


Φυσικά όσο περνούν τα χρόνια, η ίδια η ζωή τα αναγκάζει

να προσαρμόζονται στη δική της επώδυνη πορεία....


==============================================================================

Αγαπητε αδμινιστρατορ κανεις καποιο σφαλμα διοτι οι Αγιορειτες δεν εχουν προβλημα με την Κατοχη.

==============================================================================

Σε κάποιο περιοδικό είχα διαβάσει ότι κάποιος μηχανολόγος είχε την ικανότητα να πιάνει με την ακοή του τη βλάβη μιας μηχανής. Στο θάλαμο που είχε τις προβληματικές μηχανές έμπαινε μόνος του και άκουγε προσεκτικά τον ήχο τους. Το αφτί του έπιανε κάθε «κλικ», κάθε αλλαγή ήχου ή κραδασμού, και έτσι μπορούσε να προσδιορίσει τα πρώτα σημάδια του προβλήματος της κάθε μηχανής ξεχωριστά.

Έτσι και ο Θεός μας γνωρίζει έναν έναν προσωπικά. Παρακολουθεί τις σκέψεις μας, τα αισθήματα μας, συνεχώς. Ακούει τις κραυγές και τους στεναγμούς της καρδιάς μας. Ξέρει πότε είμαστε «τσακισμένοι» ή έχουμε χάσει το ρυθμό μας και όταν στη δυσκολία μας Τον επικαλεστούμε, ξέρει ακριβώς τι μας χρειάζεται και θα το δώσει. Και αυτό έχει μεγάλη αξία και παρηγοριά να το γνωρίζει ο καθένας μας.

==============================================================================

=============================================================================
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ

Μια μέρα η βασίλισσα Σεμίραμις των Αιγυπτίων ζήτησε από τον βασιλιά σύζυγό της μια χάρη. Να βασιλεύσει κι αυτή μια μόνο μέρα, για να χαρεί κι αυτή τη βασιλεία.

Ο βασιλιάς χαμογέλασε, αλλά δεν έδωσε απάντηση. Αυτή όμως πάλι και πάλι παρακαλούσε και ικέτευε το βασιλιά να της επιτρέψει να βασιλεύσει για μια μόνο μέρα.

Με τα πολλά παρακάλια έπεισε στο τέλος το βασιλιά που υποχώρησε και της είπε: Επιτέλους θα σου κάνω τη χάρη να βασιλεύσεις για μια μόνο μέρα και να δούμε τι θα κάνεις.

Αυτή με χαρά έπεσε στα πόδια του και τον προσκύνησε :σκλάβα σου όλη μου τη ζωή θα είμαι, του είπε. Ο βασιλιάς έδωσε διαταγή ότι την άλλη μέρα από την ανατολή μέχρι τη δύση θα βασιλεύσει η Σεμίραμις και σ’ αυτή θα υπακούουν.

Την άλλη μέρα το πρωί η Σεμίραμις κάθεται χαρούμενη στο θρόνο με το στέμμα και το δαχτυλίδι-σφραγίδα στο χέρι της. Πρώτη διαταγή της να συλλάβουν το βασιλιά και να τον κλείσουν στη φυλακή.

Δεύτερη διαταγή, να αποκεφαλίσουν το βασιλιά και να φέρουν το κεφάλι του μπροστά της. Το σχέδιό της πέτυχε. Έμεινε πια αυτή μόνη βασίλισσα όχι μια μέρα, αλλά για όλη της τη ζωή.

Ας προσέξουμε λοιπόν κι εμείς αδελφοί μου, γιατί η φοβερή “Σεμίραμις”, η ΑΜΑΡΤΙΑ έρχεται με παρακάλια και μας ζητά να την πράξουμε και να της δώσουμε τόπο στη ζωή μας ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

Ας προσέξουμε μην την αφήσουμε να πάρει τη σφραγίδα της δικής μας καρδιάς στο χέρι. Αν την αφήσουμε και υποχωρήσουμε για μια φορά, πρώτη διαταγή της θα είναι να μας φυλακίσει στην τυραννία των παθών και στο τέλος να μας φονεύσει πνευματικά. Προσοχή! Μην την αφήσουμε να μας κυριέψει.

Όχι στην πρώτη υποχώρηση!


==============================================================================

==============================================================================
Γ. Aθανασιάδης-Νόβας

Δοξαστικό της εξόδου του Μεσολογγίου


«........................
Στέκει o Σουλιώτης «o καλός
παράμερα και κλαίει.
—Έρμο τουφέκι σκοτεινό,
τι σ' έχω εγώ στο χέρι;
οπού συ μούγινες βαρύ
κι ο Αγαρηνός το ξέρει;»

Μολονότι τα τουφέκια, είχαν γίνει τόσο βαριά στα εξαντλημένα χέρια των πεινασμένων πολεμιστών, οι ψυχές τους έμεναν ολόρθες, ακμαίες, ανυπόταχτες.

Στην πρόταση του Ιμπραήμ Πασά να του παραδώσουν το Μεσολλόγγι και τα όπλα τους, οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι απάντησαν με τούτη την περήφανη γραφή, που θυμίζει την απάντηση του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ και που εκφράζει την προαιώνια, αναλλοίωτη και ακαταδάμαστη ψυχή του Ἑλληνικού Γένους.

Ἔγραφαν οι Μεσολογγίτες:
«Δεν ελπίζαμε ποτέ να σας απεράση μια τέτοια φαντασία οπού οκτώ χιλιάδες άρματα αιματωμένα να τα ζητήσετε να σας τα δώσωμε με τα χέρια μας, τα οποία άρματα συμφωνούν με την ζωήν. Ὅθεν, καθώς βλέπομεν τον σκοπόν σας και την απόφασιν οπού έχομεν ημείς, θα γίνη ό,τι αποφάσισεν ο Θεός, το οποίον δεν το ηξεύρετε ούτε η Υψηλότης σας ούτε ημείς και ας γίνη το θέλημα, του Θεοΰ».

Και αληθινά μόνον ο Θεὸς θα μπορούσε να εμπνεύση τόσον άκαμπτη καρτεροψυχία, τόσον πρόφρονη εθελοθυσία!

Η ολόχρονη σθεναρή άμυνα της ηρωϊκής Φρουράς έφτασε στο απόγειό της τη νύχτα της 11 Απριλίου 1826 με την κοσμοβόητη Έξοδο.

Την διαδραμάτιση της επικής τραγωδίας του Μεσολογγίου ετοποθέτησεν αντιφατικά η Φύση σ' ένα χαρούμενο και γελαστό πλαίσιο, που συνθέτανε ολόγυρά της η Άνοιξη, ο Απρίλης, η αναγάλια της αναγεννώμενης ζωής. Τα δέντρα πρασινοφυλλιάζουν, τ' αγριολούλουδα αναθάλλουν στο χλοερό έδαφος, τα χελιδόνια ξαναγυρίζουν ζευγαρωμένα, τερετίζοντας φαιδρά, στις φωλιές τους... «Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη», συνοψίζει λυρικά ο εθνικός ποιητής. Και οι λεοντόθυμοι Μεσολογγίτες έστεναν χορό με το θάνατο. «Ὅποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει». Σήμερα αποφάσισαν να πεθάνουν οι Μεσολογγίτες. Και, ναι, θα πεθάνουν πρόθυμα χίλιες φορές ο καθένας για την Ελευθερία της Πατρίδας! Αν όποιος πεθαίνει εθελούσια χίλιες φορές για το Ιδανικό του δεν μένει αθάνατος, ποιός άλλος μπορεί να μείνη;

Εάν, όπως έχει λεχθή, η Ιστορία είναι τα βήματα του Θεού επάνω στη Γη, τα πιο πυκνά, τα πιο βαθυχάραχτα, τα πιο ανεξίτηλα ίχνη από τα πέλματά του έχουν σημαδευτή στα ιερά εδάφη της Πατρίδας μας.

Θεοβάδιστος είναι ο επίγειος χώρος μας. Αυλακωμένη είναι η προσφιλής Γη των Πατέρων από μεγάλα, προαιώνια βήματα του Θεού. Οι αυλακιές τους την καλύπτουν σαν ουρανόπλεχτο προστατευτικό δίχτυ. Υπεράνω τους οραματίζεται κανείς τα προστατευτικά χέρια της θείας Πρόνοιας. Τρέχει στο βάθος τους όμως, τρέχει αείροο αγνό ελληνικό αίμα ανδρείας και θυσίας.

Υπόκρουσή τους έχουν τα θεϊκά βήματα, όπως αντιλαλούν στην αιωνιότητα, έχουν πότε θούρια θριάμβων, πότε θρήνους ολέθρων. Με ασταμάτητο συνεκτικό μοτίβο συναρπαστικών ύμνων αιώνιας Αλήθειας και απόλυτης Ομορφιάς.

Αν οι σάλπιγγες του Άρη έχουν τις διακοπές τους, τα διαλείμματά τους, οι λύρες του Απόλλωνα δεν σταματούν ποτέ να μέλπουν το δημιουργικό τους πολιτιστικό άσμα. Το προαιώνιο αυτό ελληνικό άσμα, που έτερψε και τέρπει την ανθρωπότητα όλη, διδάσκοντάς της την ουσία της Ζωής, τη χαρά της Ζωής, την αξία της Ελευθερίας, την αθανασία του πνεύματος, την Ανθρώπινη, μ' ένα λόγο, Αρετή, που αποτελεί την ύψιστη επίτευξη και την ύπατη τελείωση της ύπαρξης των λογικών όντων...

=============================================================================

==============================================================================

Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τι μάρκα αυτοκίνητο οδηγούμε. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους μεταφέραμε με το αυτοκίνητό μας, όταν δεν είχαν μέσο συγκοινωνίας να μετακινηθούν.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας. Θα μας ρωτήσει πόσους ανθρώπους φιλοξενήσαμε σ’ αυτό.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για τις επώνυμες τουαλέτες και τα ακριβά ρούχα που έχουμε στις ντουλάπες μας. Θα μας ρωτήσει πόσους φτωχούς ντύσαμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσο μεγάλο μισθό παίρνουμε. Θα μας ρωτήσει εάν συμβιβάσαμε τον χαρακτήρα μας για να τον αποκτήσουμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει τον τίτλο ή τα αξιώματα της εργασίας μας. Θα μας ρωτήσει εάν εκτελέσαμε την εργασία μας με ήθος και με προσοχή.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει πόσους φίλους έχουμε. Θα μας ρωτήσει με πόσους ανθρώπους είμαστε φίλοι.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε ποια γειτονιά μένουμε. Θα μας ρωτήσει πώς φερθήκαμε στους γειτόνους μας.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει για το χρώμα του δέρματός μας. Θα μας ρωτήσει για το περιεχόμενο της καρδιάς μας.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει σε πόσα μέρη του κόσμου ταξιδεύσαμε και διασκεδάσαμε. Θα μας ρωτήσει εάν επισκεφτήκαμε φτωχικές συνοικίες και αν προσφερθήκαμε να βοηθήσουμε.


Ο Θεός δεν θα μας ρωτήσει αν είμαστε επώνυμοι και ισχυροί. Θα μας ρωτήσει αν είμαστε ταπεινοί και εάν συγχωρούμε τον πλησίον.

==============================================================================

Απαντησεις για μερικα θεματα υπαρχουν.
Το θεμα ειναι βεβαια αν ψαχνεσαι ή αν αναπαραγεις στειρα, ληγμενες καραμελιτσες:

http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofa...ous_xitler1.htm

Φίλε δεν θα έχεις καταλάβει ως φαίνεται το εξής : ούτε ψάχνομαι ούτε αναπαράγω...

Σε αυτό τον ειδικό χώρο που έχει προβλέψει η διεύθυνση αυτού του ιστοχώρου
να παραθέτει όποιος από τα μέλη θέλει κάτι γενικό ή αόριστο, κάνω χρήση αυτής της
ωραίας ιδέας, και ανοίγω μια θεματική ενότητα για κάποιους που ζητούν λίγα λεπτά για
χαλάρωση. Και όπως βλέπεις έχει αρκετή ανταπόκριση η προσπάθειά μου!

Εσύ δεν είσαι από την κατηγορία αυτή. Σεβαστή η επιλογή σου. Εκείνο που δεν είναι
σεβαστό είναι η έλλειψη στοιχειώδους ανθρώπινης συμπεριφοράς, να κολλάς σαν στρείδι
στην ενότητά μου και να με ενοχλείς χωρίς λόγο! Γνωρίζεις το περιεχόμενο, γιατί μπαίνεις εδώ;

Ειλικρινά λυπάμαι για την συμπεριφορά σου!


==============================================================================




==============================================================================

Η αντιμετώπιση των θλίψεων

Οι θλίψεις είναι ένα φαινόμενο μεταπτωτικό. ΄Ολη η ανθρώπινη φύση υπόκειται πλέον στο γεγονός της θλίψεως. Είτε είσαι Χριστιανός είτε όχι, είτε είσαι άγιος είτε αμαρτωλός, είτε Μουσουλμάνος ή οποιοσδήποτε, δεν είναι δυνατόν να ζεις τη ζωή σου δίχως θλίψεις. Δηλαδή δεν είναι οι θλίψεις προτέρημα των Χριστιανών. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσεως. Είναι φαινόμενο της ζωής μας. Τώρα εκείνο που συμβαίνει με τους Χριστιανούς είναι το εξής, ότι ένας χριστιανός μπορεί να αξιοποιήσει τις θλίψεις κατά πνευματικό τρόπο. Εμβαπτίζοντας το γεγονός των θλίψεων μέσα στην πορεία του αγώνος του, με τη Χάρη του Θεού διά της προσευχής και της ευχαριστίας προς το Θεό οι θλίψεις του χριστιανού μεταβάλλονται σε πνευματική ωφέλεια. Αλλά θλίψεις έχουν όλοι.

Μετά, οι θλίψεις σε οποιονδήποτε άνθρωπο είναι ωφέλιμες, γιατί ωφελούν κάθε ένα. Του δίνουν μια καλλιέργεια. Διαφορετικός είναι ο άνθρωπος που καλλιεργήθηκε μέσω των θλίψεων. Οι πάντες, δηλαδή, υπόκεινται στο γεγονός των θλίψεων, η σημασία του πιστού Χριστιανού ή του απίστου είναι ότι δεν αντιμετωπίζουν όλοι τις δυσκολίες κατά τον ίδιον τρόπον. ΄Ολοι αποθνήσκουμε. Το γεγονός του θανάτου είναι καθολικό σ΄ όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστιανός αντιμετωπίζει το γεγονός του θανάτου κατά τρόπον χριστιανικό, πιστεύοντας στην Ανάσταση των νεκρών και έχοντας ελπίδα ότι οι κεκοιμημένοι είναι μαζί με τον Χριστό.

Ο άπιστος πιστεύει ότι απέθανε και ότι δεν υπάρχει, πηγαίνει τον καίει, τον κάμνει στάκτη, τον πετάει μέσα στο ποτάμι και τελείωσε η υπόθεση. ΄Αλλον τον πιάνει η απελπισία και αυτοκτονά να πάει να βρει τον πεθαμένο. Δηλαδή, ο καθένας αντιμετωπίζει ένα γεγονός κατά τον δικό του τρόπο. Ο τρόπος είναι που διαφέρει από θρησκεία σε θρησκεία. Το γεγονός του θανάτου είναι το ίδιο.

==============================================================================

Φυσικα εισαι τοσο τυφλωμενος ωστε να μην καταλαβεις οτι δεν αναφερεται καν σε εσενα ο suspect..

Τα φόρουμ είναι ένας χώρος συζητήσεων και κατάθεσης απόψεων.
Το να μπαίνει ο οποιοσδήποτε και να σχολιάζει το οτιδήποτε είναι κάθε άλλο παρά έλλειψη στοιχειώδους ανθρώπινης συμπεριφοράς αλλά υγιής "φορουμική συμπεριφορά", αν μου επιτρέπεις τον αδόκιμο όρο σε αντίθεση με την (δεύτερη φορά) αμυντική συμπεριφορά σου απέναντι σε άτομο που γράφει στο τόπικ (ειδικά όταν στη συγκεκριμένη περίπτωση ο suspect δεν αναφερόταν σε εσένα αλλά στον jois21).

Αν επιθυμείς τα γραφόμενα σε ένα τόπικ να μη σχολιάζονται ο απλούστερος τρόπος να το κάνεις είναι να ξεκινήσεις ένα δικό σου blog. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, εφόσον δεν παραβιάζονται οι κανονισμοί λειτουργίας του φόρουμ, ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει ότι θέλει όπως θέλει όπου και όποτε θέλει.

Δεκτά αυτά που γράφεις, και συμφωνώ στην υγιή "φορουμική συμπεριφορά".

Επιθυμώ και είναι χαρά μου ο πολιτισμένος διάλογος, που σέβεται το πρόσωπο

και δεν αντιμετωπίζει τον συνομιλητή του σαν τον "άλλο", αλλά με αγαπητική

διάθεση αλληλοπεριχώρησις και συμπόρευσις στο

φιλόξενο και ανεκτικό "BasketForum" !


Νάσαι πάντα καλά.

==============================================================================

φιλτατε silver, μαλλον η ταχυτητα που πληκτρολογεις ειναι υπερτερη της σκεψης σου.

α) στην πρωτη σελιδα των καταχωρησεων σου, επιδοκιμασα ενα απο τα posts σου
β) αν διαβαζες προσεκτικα τι γραφω θα κατανοουσες οτι δεν αναφερομαι σε σενα - οπως πολυ σωστα κατανοησαν οι apkat & dizzy.

Συμφωνω με dizzy πως αν αισθανεσαι πως σε καθε ποστ πρεπει να αμυνεσαι καλυτερα κανε blog...

Φίλτατε suspect από την πλευρά σου έχεις δίκαιο. Τώρα αν είχες παραθέσει το κείμενο
πάνω από την απάντησή σου, θα με είχες βοηθήσει να αποφευχθεί αυτό το προβληματάκι.

Μου γράφεις : αν διάβαζες προσεκτικά...

Δυστυχώς δεν έχω χρόνο, και απαντώ με ταχύτητα. Νόμιζα ότι αναφέρεσαι σε μένα και
αντέδρασα. Θα πρέπει να έχετε καταλάβει ότι δεν με ενδιαφέρει τόσο ο διάλογος όσο
να προσφέρω μια πνευματική ξεκούραση στον επισκέπτη, παρουσιάζοντας ένα ωραίο κείμενο.

Ξοδεύω πολύ χρόνο ψάχνοντας για πατριωτικά λογοτεχνικά κείμενα, όπως επίσης
και για Ορθόδοξα. Δεν ξεχνώ τους πατέρες μας, που έχυσαν το αίμα τους το 21 για να απολαμβάνουμε
εμείς τα αγαθά της ελευθερίας, οι οποίοι έκαναν τον αγώνα τους για του Χριστού την πίστη
την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.

Έτσι αν κατορθώσω να δίνω στους φίλους-μέλη, αλλά και επισκέπτες, μια ευχάριστη ανάγνωση
όταν επισκέπτονται την θεματική μου ενότητα, θα νοιώθω ότι πέτυχα το στόχο μου.

==============================================================================

Ναι αλλα δεν σε ενδιαφερεις νο διαλογος εισαι σε λαθος διαδυκτιακο χωρο.Γιατι ο σκοπος των φορουμ ειναι ο διαλογος.Εσυ μπορεις να ανοιξεις ανετα ενα μπλογκ και να γραφεις τα κειμενα σου ωστε να μην υπαρχουν και τα σχολια που τοσο δεν σου αρεσουν.Αλλωστε και απο τον χαρακτηρισμο "θεματικη μου ενοτητα" απο μονος σου δειχνεις οτι το αντιλαμαβανεσαι σαν προσωπικο σου μπλογκ το φορουμ

Κάτι για το οποίο προσωπικά δεν έχω πρόβλημα.

Δεν είναι κάτι το οποίο απαγορεύεται από τους κανονισμούς, οπότε ο φίλτατος silver μπορεί να συνεχίσει να γράφει στο τόπικ όπως θέλει- απλά αν ο κόσμος βλέπει πως δεν υπάρχει ανταπόκριση στα σχόλιά του από το δημιουργό του τόπικ, σύντομα θα ατονήσει το ενδιαφέρον του και θα φτάσει να μην το επισκέπτεται κανείς.

Από εκεί και πέρα θα είναι στο χέρι του silver αν θα θέλει να συνεχίσει να γράφει σε ένα τόπικ όπου κανείς δε θα δίνει σημασία, ή αν θελήσει να αλλάξει στάση και να "υποστηρίξει" το τόπικ του όχι μόνο με αυτούσιες παραθέσεις κειμένων αλλά και με την κατάθεση των δικών του θέσεων και απόψεων - αν αποφασίσει δηλαδή να χρησιμοποιήσει το φόρουμ για τον πραγματικό σκοπό για τον οποίο έχει δημιουργηθεί (και να κερδίσει και ο ίδιος από αυτήν την κίνηση).

Εγώ δε σας κρύβω πως παρόλο που το τόπικ είχε καλό υπόβαθρο για όμορφες και επoικοδομητικές συζητήσεις, μετά από τον στείρο καταιγισμό αυτούσιων ιστοριών και την μη συμμετοχή του δημιουργού του τόπικ σε συζητήσεις επί των κειμένων που παραθέτει, αποφάσισα να το αγνοήσω (η πικρή αλήθεια είναι πως έχω καταλήξει να απολαμβάνω πιο πολύ να γράφω εδώ μέσα για τις "πρότυπες φορουμικές συμπεριφορές" παρά για τα σοβαρότερα θέματα που παραθέτει ο silver).

To site το εχω πετυχει προ πολλου και μετα τα πρωτα σχολια
ειναι ξεκαθαρο οτι οποιος δε παιρνει ληγμενα (καραμελιτσες ή οτιδηποτε) και εχεις μια στοιχειωδη νοημοσυνη καταλαβαινει αυτοματως οτι χανει το χρονο του εκει μεσα...



Ε, μα κανει μπαμ! ( http://www.google.gr/search?q=%CE%A0%CE%BD...lient=firefox-a )
Μεχρι και στη ΠΑΣΠ βρε θηριο;

Παντως διαβαστε στο anubis comics forum το αντιστοιχο thread..Πραγματικα λεγονται μεγαλες ατακες κυριως απο τον silver..Α must-see..!!!!!!!!

το λινκ που εβαλε o jois μου εκανε μεγαλη εντυπωση. Ζηλευω το χρονο σου silver! Σε τοσα φορουμ ρε θηριο!!!

Απο κει και περα, εισαι ειλικρινης και αυτο ειναι εκτιμητεο. Αφου δεν σε νοιαζει ο διαλογος ( και πως θα μπορουσε αλλωστε γιατι αν εχεις σε τοσα φορουμ διαλογους, δεν θα κανεις τιποτα ολη μερα παρα να εισαι πανω απο εναν υπολογιστη ) ε, να μη σε κουραζουμε τοτε...

Παντως, στα κειμενα σου ριχνω ενιοτε μια ματια καθως συμφωνω πως εχουν αγνη προθεση, ειναι ωφελιμα και κυριως δεν ενοχλουν ( τουλαχιστον εμενα ) ουτε προσβαλλουν. Τοσα τοπιξ εχουμε με πολλα και διαφορα, ας υπαρχει και το δικο σου που ειναι και διαφορετικου τυπου.

Καλη δυναμη και καλη συνεχεια silver.

may the force be with you

==============================================================================
Ασκητές μέσα στον κόσμο.

Ο ευλογημένος Συμεών

Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας. Είχε τη μακάρια απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη.

Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δυο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένειά του στη Νίκαια. Κάθε πρωΐ πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του. Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωΐ από το ναό του αγίου Σπυρίδωνα, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε: «Καλημέρα, Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου». Το βράδυ που τελείωνε την δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε: «Καλησπέρα, Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σʼευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα». Κι έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών.

Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα την δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας τη βοήθειά Του και ευχαριστώντας Τον.

Όταν γήρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε:
- Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανέναν δικό σου στον κόσμο;
- Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωΐ και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί.
- Και τι σου λέει παππού;
- «Καλημέρα, Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα, Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».

Η προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε την κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση. Τις ίδιες ώρες πρωΐ και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός:

- Μήπως είναι φαντασία σου;
- Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι.
- Ήρθε και σήμερα;
- Ήρθε.
- Και τι σου είπε;
- Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ πρωΐ.

Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ – πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπιστώσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει. Πράγματι εκεί που κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά: «Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου.

Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.


==============================================================================

Σε ευχαριστώ "suspect" για τα καλά σου λόγια!

Νομίζω με αυτό που κάνω, βοηθώ, πνευματικώ τω τρόπω, τον
συνάνθρωπό μου, αφού δεν έχω άλλες δυνατότητες να βοηθήσω.

Αν με τη χάρη του Κυρίου, αναπαύσω έστω μια ψυχούλα, χαλάλι ο κόπος...

Νάσαι πάντα καλά!

==============================================================================

==============================================================================
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Έλεγε ο γέρων Παίσιος.
Η γυναίκα όταν είναι έγκυος πρέπει να είναι ήρεμη, να διαβάζει το Ευαγγέλιο, να προσεύχεται, να λέει την ευχή.
Έτσι αγιάζεται και το παιδί. Από τώρα αρχίζει η ανατροφή του παιδιού.
Να προσέχεις να μην στεναχωρείς την έγκυο για κανένα λόγο.

Ο Διάβολος προσπαθεί να τα καταστρέψει όλα για να μη βρει η νέα γένια καλή «μαγιά» για να «ζυμωθεί».
Πρέπει να απλοποιήσουμε την ζωή μας. Η πολυτέλεια κουράζει. Είναι μερικοί που συνεχεία θέλουν να αλλάζουν έπιπλα κλπ. Τρέχουν μετά να βγάλουν περισσότερα χρήματα και έτσι γεμίζουν άγχος.

Είπε πάλι. Καλό είναι η οικογένεια να έχει τον ίδιο πνευματικό. Ο άντρας, η γυναίκα, τα παιδία, αυτό βοηθά πολύ.

Ένας πιστός τον ρώτησε. Γέροντα, σήμερα πήραν βαθμούς τα παιδία και είναι στεναχωρημένα.
Κοίτα να δεις, σήμερα οι μεγάλοι θέλουν να παίρνουν πολλά λεφτά με λίγη δουλειά, και οι μικροί να παίρνουν μεγάλους βαθμούς, χωρίς διάβασμα.
Και αν είναι δυνατόν να μην φεύγουν από την καφετέρια ή την ξυλοτέξ – πως το λένε – να παίρνουν ένα τηλέφωνο να ρωτούν τι βαθμούς τους έβαλαν.

Είπε πάλι. Ακόμη και μέσα στο γάμο πρέπει να συγκρατεί κανείς τον εαυτό του από την ηδονή. Να βάζεις φρένο στην φιληδονία του!

Ρώτησε κάποιος τον γέροντα Παϊσιο.
Γέροντα σήμερα πολλοί νέοι άνθρωποι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί σκέφτονται σε τι είδος κόσμο θα φέρουν το παιδί τους.
Μόλυνση από τα χημικά, από τα πυρηνικά, ζωή γεμάτη άγχος, άγρια κοινωνία, πόλεμοι, πεινά, σκοτωμοί, βιασμοί, αρπαγές, απαγωγές………
Αν είμαστε κιόλας στον καιρό του Αντίχριστου σκέφτομαι και εγώ μήπως δεν αξίζει κανείς να παντρεύεται και να κάνει παιδία.
Όχι, Θανάση δεν είναι έτσι!........
Οι χριστιανοί στο καιρό των διωγμών δεν παντρεύονταν;
Και παντρεύονταν και παιδιά έκαναν!!
Είχαν την ελπίδα τους στηριγμένη στο Χριστό…..όχι στους ανθρώπους.
Είναι ολιγοπιστία αυτός ο λογισμός. Ο Θεός σε μια στιγμή μπορεί να τα διορθώσει όλα. Να σβήσει όλα τα στραβά. Κάνουν οι άνθρωποι σχέδια….έχει και Θεός τα δικά Του.
Να ήξερες πόσες φορές τύλιξε ο διάβολος τη γη με την ουρά του για να την καταστρέψει….
Δεν τον άφησε ο Θεός….του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνει ο διάβολος, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Μην ανησυχείς!

Κάποια φορά ο π. Παϊσιος μου διηγήθηκε πως του παρουσιάστηκε η Παναγία μας, μέρα μεσημέρι, και τον βοήθησε σε μια ανάγκη που είχε. Συνομίλησαν μαζί για λίγα λεπτά.
Πως αισθανθήκατε γέροντα; Ρώτησα.
Μεγάλη χαρά….όμως αισθανόμουν και ντροπή…..δυσκολεύομαι…Μητέρα του Θεού είναι….με τον άγιο Ιωακείμ και την αγία Άννα κινούμε πιο άνετα!

Ρώτησε κάποιος. Γέροντα είναι μερικά ζευγάρια που ενώ θέλουν, δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Για να βολεύεται και κανένα ορφανό…τους έδωσε και ο Θεός ένα δικό τους μετά!

Είπε πάλι. Όταν γυρίζει κανείς από την δουλειά του και είναι νευριασμένος ή αγχωμένος καλύτερα είναι να πάει μια βόλτα στο πάρκο για είκοσι λεπτά και να γυρίσει στο σπίτι του ήρεμος και με χαμόγελο, και ας πάει καθυστερημένος.

Είπε πάλι. Σήμερα τον ζαλίζουν τον άνθρωπο. Τα χτυπάνε τα καημένα τα παιδιά από δω και από κει με διάφορες θεωρίες, τα πιάνει μετά φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά και την διασκέδαση. Αλλά αυτή η κοσμική διασκέδαση προσθέτει άγχος.
Βλέπεται από αυτή την ζωή κανείς γεύεται σε κάποιο βαθμό την κόλαση ή τον παράδεισο αν ζει σύμφωνα με το θέλημα του θεού με την Εκκλησία.

Χάρισε γέροντας ένα βιβλίο στα μεγάλα παιδιά της Γ` Λυκείου, που έλεγε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Oι γονείς να προσέχουν στο σπίτι τι βιβλία, έχουν γιατί μπορεί να πέσουν στα χέρια των παιδιών και να πάθουν ζημιά. Στο σπίτι να έχεις μόνο χριστιανικά βιβλία.

Είπε πάλι. Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετα δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.

Έλεγε πάλι. Στα παιδία πρέπει να προσέχουμε πολύ τι τους λέμε. Γιατί έχουν μια απλότητα και τα πιστεύουν. Είναι και πολλά που έχουν μεγάλο φιλότιμο και παίρνουν τα λόγια των γονιών τους κατά γράμμα.

Ρώτησαν τον γέροντα.
Σε αυτά τα παιδία που έχουν μπλέξει με την γιόγκα και με την μαγεία, πρέπει να τους το λέει κανείς ξεκάθαρα, από την αρχή ότι είναι διαβολικά αυτά η να τους το λέει σιγά - σιγά΄;
Και ο γέρων απάντησε.
Να τους το λέει κανείς, αλλά με καλοσύνη.

==============================================================================

==============================================================================
Οι δοκιμασίες βοηθούν να συνέλθουν οι άνθρωποι

- Γέροντα, μαθαίνω για την ταλαιπωρία των δικών μου. Θα τελειώσουν ποτέ τα βάσανά τους;

- Κάνε υπομονή, αδελφή μου, και μη χάνεις την ελπίδα σου στον Θεό. Όπως κατάλαβα από όλες τις δοκιμασίες που περνούν οι δικοί σου, ο Θεός σας αγαπάει και επιτρέπει όλες αυτές τις δοκιμασίες για ένα λαμπικάρισμα πνευματικό ολόκληρης της οικογένειας. Εάν εξετάσουμε κοσμικά τις δοκιμασίες της οικογένειάς σου, φαίνεστε δυστυχισμένοι. Εάν όμως τις εξετάσουμε πνευματικά, είστε ευτυχισμένοι, και στην άλλη ζωή θα σας ζηλεύουν όσοι θεωρούνται σε τούτη την ζωή ευτυχισμένοι. Με αυτόν τον τρόπο ασκούνται και οι γονείς σου, μια που τον αρχοντικό τρόπο, τον πνευματικό, δεν τον γνωρίζουν ή δεν τον καταλαβαίνουν. Πάντως, κρύβεται ένα μυστήριο στις δοκιμασίες του σπιτιού σου, αλλά και σε ορισμένα άλλα σπίτια, ενώ γίνεται τόση προσευχή! «Τις οίδε τα κρίματα του Θεού;». Ο Θεός να βάλη το χέρι Του και να δώση τέρμα στις δοκιμασίες.

- Γέροντα, δεν γίνεται οι άνθρωποι να συνέλθουν με άλλον τρόπο και όχι με κάποια δοκιμασία;

- Πριν επιτρέψη ο Θεός να έρθη μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι΄ αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζη, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθή. Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνη με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθη. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι• δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη• λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα. Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.

==============================================================================