Ήρθε η ώρα να βαθμολογήσουμε και τους 10 καλύτερους Αμερικάνους σε κάθε θέση που πατήσαν το πόδι τους στην Ευρώπη. Βαθμολογούμε με βάση την απόδοση τους στην Ευρώπη με μέσο όρο την μία χρονιά, δηλαδή ακόμη και μία χρονιά να αγωνίστηκε μπαίνει στην λίστα, αν αγωνίστηκε παραπάνω σεζόν βγάζουμε ένα μέσο όρο.
Καταρχήν ο καθένας έχει την άποψη του, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι και γι’ αυτό δεν κράζουμε. Επειδή με τους αμερικάνους επικρατεί ένα μπάχαλο στην Ευρώπη (πολύ μεγάλη ποσότητα) και σίγουρα υπήρχε η περίπτωση να ξεχάσω κάποιους ο καθένας μπορεί να βάλει όποιον επιθυμεί, οι μόνοι περιορισμοί που βάζω είναι: ασχολούμαστε με αμερικάνους που αγωνίστηκαν από την έναρξη της κυριαρχίας της Τσιμπόνα στην Ευρώπη, δηλαδή από την σεζόν 1984-85 και έπειτα, επειδή τα προηγούμενα χρόνια το επίπεδο των Ευρωπαίων ήταν αρκετά χαμηλό με συνέπεια οι καλοί αμερικάνοι να ξεχωρίζουν, συμπεριλαμβάνονται και οι Λατινοαμερικάνοι αλλά και οι Αμερικανοευρωπαίοι που δεν αγωνίστηκαν στις εθνικές τους και κρατούν σαν κύρια εθνικότητα τους την αμερικάνικη. Επίσης είναι λογικό να υπερισχύει το ελληνικό, το ιταλικό και το ισπανικό και έπειτα αυτά των πρώην γιούγκοσλάβων, το ρώσικο, το γαλλικό, το τούρκικο, το γερμανικό, του Ισραήλ και οποιοδήποτε άλλο πρωτάθλημα αφού αυτά είχαν τον μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στην δεκαετία κυρίως του 90 που έπεφταν τα μεγάλα ποσά και ερχόταν μεγάλα αστέρια. Το τέλειο είναι το 10

Οι δικές μου επιλογές είναι οι εξής

PLAY MAKER

10 Σούγκαρ Ρέι Ρίτσαρτσον (Ουδέν σχόλιον)

9 Ντέιβιντ Ρίβερς (διατηρήθηκε γενικά σε καλό επίπεδο σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε και το πέρασμά του από τον ΟΣΦΠ το 1995-97 τον εκτοξεύει εδώ)

8 Βίνι Ντελ Νέγκρο (είναι αυτός που έκανε ομάδα την Μπένετον, αλήθεια τι ομαδάρα είχε φτιάξει από το μηδέν μαζί με τον Τόνι το 91-92;)

7 Λουίς Μπούλοκ (τον θυμάμαι από τότε που πρωτόπαιξε στην Ευρώπη με την Βερόνα νομίζω, και μέχρι και σήμερα είναι σε πολύ ψηλό επίπεδο)

6 Τάιους Εντνι (ας ελπίσουμε ακόμη και στα 32 να κρατιέται ο άνθρωπος για να δούμε και κάνα ντέρμπι της προκοπής στην Ελλάδα. Πάντως και στην Μπένετον που έπαιζε πολλά χρόνια η απόδοση του θύμιζε τον παίκτη που θαυμάσαμε με την Ζαλγκίρις)

5 Μάικ Ιουτζολίνο ( άλλη κλάση ήταν αυτός, τον θυμάστε που πέρασε στα τελευταία του κουτσός και από τον Άρη; κρίμα που δεν τον απολαύσαμε και στην Ελλάδα)

4 Μάικ Ντ’ Αντόνι (μπορεί να μην γέμιζε το μάτι, αλλά τι μπασκετικό μυαλό ήταν αυτό

3 Ουίλι Σόλομον (υπερβολικό μπορεί να φαίνεται, αλλά το 2003 πήρε μόνος του μια κούπα ευρωπαική με τον Άρη, το 2004 έκανε το ίδιο με την Χαποέλ απέναντι στην Ρεάλ και φέτος είδαμε πως έπαιζε στην Εφές με συνέπεια να μετεγγραφεί στην Μακαμπί, έχει 3/3, δεν μένει έξω)

2 Ντιλέινι Ράντ (πως τον λέγανε τον Ντιλέινι; ο μαύρος Γκάλης; μέχρι που τσαντίστηκε ο Νικ και του ριξε εκείνη την τάπα που έφυγε η μπάλα έξω από το γήπεδο, έκανε πολύ σπουδαία καριέρα πάντως)

1 Στιβ Μπαρτ (θα κάνω μια εξαίρεση και θα βάλω κάποιον που μοιάζει να μην έχει θέση εδώ, σε μένα έχει μείνει έντονα στην μνήμη μου και δεν τον αφήνω έξω, πάντως τον θυμάμαι -ακόμη και στην Ελλάδα με τον Ηρακλή είχε γίνει αυτό- στην κάθε ομάδα που πήγαινε να βάζει 40-50 πόντους και μετά τον πιάναν μαστουρωμένο, όχι ντοπέ πάντως)

SHOOTING GUARD

10 Όσκαρ Σμιντ (είναι γνωστή η δράση του, είναι για τους βραζιλιάνους ότι για μας ο Γκάλης, σε ‘μένα χαραγμένες στο μυαλό μου έμειναν η προημιτελική αναμέτρηση στη Σεούλ με την Σοβ. Ένωση που σημείωσε καμμιά 50αριά πόντους περίπου και το παιχνίδι ομίλου στην ολυμπιάδα του 96 με την εθνική μας που όλοι λέγαμε για να δούμε τον Όσκαρ απέναντι στον καλό αμυντικό Σιγάλα, ο βραζιλιάνος μπαίνει μέσα και ότι και απ´ όπου σούταρε έμπαινε μέσα και ο Σιγάλας είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα!)

9 Χένρι Ουίλιαμς (ο γκάρντ της Μπενετόν που έδρασε στα μέσα της δεκαετίας του 90 κυρίως δεν θυμάμαι να βρήκε ποτέ το μάστορά του)

8 Μάικλ Γιανγκ (το λαβράκι του Μάλκοβιτς στην Λιμόζ έκανε τη δουλειά του και με το παραπάνω συμβάλοντας μάλιστα και σε άλλους τομείς)

7 Αλφόνσο Φορντ (ο μακαρίτης ήταν ο τελευταίος που έβαζε ακόμη και 50άρες στην Ευρώπη, η καριέρα του από το 2000 μέχρι και το θάνατό του ήταν εντυπωσιακή, αν και άκουσα μια περίεργη ιστορία σχετικά με τα πραγματικά αίτια του θανάτου του, ξέρει κάποιος κάτι παραπάνω

6 Αντονι Πάρκερ (ο γκάρντ της Μακάμπι είναι κατά τη γνώμη ο πιο ολοκληρωμένος αμερικάνος γκαρντ στην ιστοριά του ευρωπαικού μπάσκετ, δεν ξέρω τη δουλειά έχει εδώ πέρα αφού αποδεικνύει κάθε χρόνο την κλάση του και μάλιστα τον γνωρίζουν και οι αμερικάνοι αφού ήταν από τους ηγέτες της NCAA SELECTION ΤΟΥ 1996 μαζί με τον Τιμ Ντάνκαν που αντιμετώπισαν στα ίσα την DREAM TEAM III.)

5 Μάρκους Μπράουν (μπορεί να στερείται ευρωπαικών τίτλων αλλά είναι φανερό ότι ο παίχτης που εντυπωσίασε με την ΤΣΣΚΑ τα τελευταία χρόνια δικαιούται μια θέση μεταξύ των κορυφαίων)

4 Τζωρτζ Γκέρβιν (μπορεί να ήταν παππούς όταν ήρθε στην απέναντι πλευρά του ατλαντικού αλλά αυτό δεν εμπόδισε σε καμμιά περίπτωση να πάρουμε μια γεύση από την κλάση του παλιού μεγάλου σκόρερ στο ΝΒΑ)

3 Ντέιβιντ Ίνγκραμ (ήταν πολλά τα χρόνια που κυνηγούσε από κοντά τον Γκάλη για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην Ελλάδα και αυτό ήταν κάτι που δεν έκανε κανείς άλλος ούτε σε ευρωπαικά πρωταθλήματα ούτε σε ευρωμπάσκετ, ούτε καν ο μεγάλος Οσκαρ Σμιντ στο μουντομπάσκετ του 86 μπόρεσε να τον περάσει, αν μη τι άλλο είναι κάτι που το αναγνωρίζω στο συμπαθητικό αμερικάνο του Ηρακλή)

2 Μιτσελ Ουίγκινς (αν εξαιρέσουμε την σεζόν του πανιωνίου 1996-97, ήταν ο πρώτος σκόρερ στο πιο δύσκολο πρωτάθλημα που έχει διεξαχθεί ποτέ στην Ευρώπη-τέτοιο ήταν το ελληνικό στα μέσα της δεκαετίας του 90 αφού οι παίχτες που συμμετείχαν το είχαν αναγάγει σε ένα μικρό ΝΒΑ-. Εξ’ αλλου μην ξεχνάμε ότι ο Μιτσελ εκτός του ότι ήρθε πολύ μεγάλος απ’ τα μέρη μας, στην δεκαετία του 80 ήταν βασικός σε πρωταγωνίστριες ομάδες του ΝΒΑ όπως οι Ρόκετς και αν δεν είχε τις περιπέτειες με απαγορευμένες ουσίες δεν θα τον βλέπαμε ποτέ εδώ)

1 Μπάιρον Σκοτ (αν και μεγάλος σε ηλικία μας έδωσε σε κάποια παιχνίδια μια γεύση από τον παίχτη που γνωρίσαμε στην εποχή του showtime στους LAKERS. Εδώ περισσότερο μετρά η αύρα και η δυναμική του παίχτη που πάντως βοήθησε αρκετά τον ΠΑΟ να κατακτήσει το πρωτάθλημα που τόσο του έλειπε, άρα όπως και να χει ήταν και ουσιαστικός.)

SM. FORWARD

10 Ντομινίκ Ουίλκινς (η παρουσία του επισκιάζει οποιονδήποτε άλλο στην συγκεκριμένη θέση. Όσο και αν το ξεκίνημά του μέχρι τα μέσα της περιόδου 1995-96 ήταν απογοητευτικό για την κλάση του και σαν να μην έφτανε αυτό τραυματίστηκε και από πάνω με συνέπεια να μείνει αρκετά ματς εκτός δράσης, ήταν να μην επιστρέψει όμως γιατί όταν έγινε αυτό στα σημαντικά ματς των τελευταίων μηνών της σεζόν έδειξε την κλάση του. Ποιος ξεχνά στην Ευρώπη το ματς με την Μπολόνια στο ΟΑΚΑ που έστειλε τον ΠΑΟ στα χιαστή, έπειτα ποιος άλλος θα μπορούσε να κάνει εμφάνιση σαν τη δική του μες στην Μπενετόν στο τρίτο ματς που έγινε το μπρέικ, ή μήπως γνωρίζετε κανέναν παίχτη που έβαλε 35 σε ημιτελικό φάιναλ φορ μετά την Γάνδη το 88; Ακόμη και στην Ελλάδα στο κύπελλο απ´τον προημιτελικό με τον Ολυμπιακό έκανε όργια μέχρι την στέψη, ενώ και στο πρωτάθλημα στο μόνο ματς που έπαιξε στο ΣΕΦ με τον Ολυμπιακό στην πρεμιέρα των πλέι οφ όταν κόλησε ο ΠΑΟ και τσακώθηκε με τον Σιγάλα πήρε την ομάδα από το χέρι και θα έκανε και το μπρέικ μάλλον αν δεν γινόταν τα λάθη των διαιτητών στα τελευταία λεπτά. Επομένως χάρη στις στιγμές αυτές που μας άφησε, την δυναμική που τον περιέβαλε, αλλά και την ικανοποιητική απόδοση του αργότερα στην Μπολόνια στα μεγάλα ματς, άλλο αν δεν τον μιμούνταν οι συμπαίκτες του παίρνει το 10άρι)

9 Ρίκι Μπράουν (έκανε πολύ μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη με απόγειο την εποχή που έπαιζε δίδυμο με τον Μακαντού στο Μιλάνο, ενώ έχει συνδέσει στα τελευταία του και το όνομα του με μια από τις χειρότερες στιγμές του ΠΑΟΚ στον τελικό του 92)

8 Έντι Τζόνσον (πολύ μεγάλος σουτέρ, άξια μπαίνει εδώ αφού εκτός από γρήγορο πιστόλι βοήθησε τον Ολυμπιακό και σε άλλους τομείς όπως ριμπάουντ και άμυνα, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος τρίποντάκιας που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη μετά τον Όσκαρ)

7 Γουέντελ Αλέξις (έπαιξε πάρα πολλά χρόνια στην Ευρώπη σε καλές ομάδες κρατώντας σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο την απόδοσή του)

6 Ρίκι Ουίνσλοου (επίσης πολύ σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη που συνδυάστηκε και με θέαμα)

5 Μπράιαν Σόου (εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 πριν φύγει για το ΝΒΑ και ξεκινήσει την εκεί πορεία του, έπαιξε στην Ιταλία μια χρονιά και έκανε σπουδαία πράγματα, σαφώς και δεν πρέπει να ξεχαστεί απ’ έξω)

4 Μανού Τζινόμπιλι (δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοια απαξίωση για την Ευρωπαική του καριέρα αφού ήταν ο ηγέτης και καλύτερος παίχτης της μιας εκ των δύο καλύτερων ομάδων στην Ευρώπη την διετία 2000-02, οδηγώντας την σε ένα ευρωπαικό τη μια χρονιά και συμμετόχή σε τελικό την άλλη)

3 Χένρι Τέρνερ (3-4 σεζόν είχε απόδοση όμοια με εκείνη που απολαύσαμε στον Πανιώνιο το 1993-4, πως μπορεί να μείνει έξω

2 Ορλάντο Γούλριτζ (όχι ότι δεν μας άρεσε κιόλας, αλλά είχαμε μεγαλύτερες απαιτήσεις από αυτόν) .

1 Ξαβιέρ Μακ Ντάνιελ (δυστυχώς γι αυτόν έπεσε σε μια πολύ άτυχη σεζόν στον Ηρακλή, όμως ήταν πολύ καλός και ο μόνος που σώθηκε από το ναυάγιο του Ηρακλή εκείνη την σεζόν, δείχνοντάς μας και το ρεπερτόριό του στις κινήσεις)

P. FORWARD

10 Μπομπ Μακαντού (σαφώς η μεγαλύτερη καριέρα αμερικανού στην Ευρώπη, αξέχαστο μου μένει το σύνθημα που του επιφυλασσόταν κάθε φορά στο Παλέ (ντου ντου ντου, ντου ντου ντου, γεια σου φίλε Μακαντού!)

9 Όντι Νόρις (τεράστιος παίχτης, ήταν μια μπασκετική ευφυία, απ’ όλα είχε ο μπαχτσές πόντοι, ασίστ, ριμπάουντ, άμυνα και κολόνα της μεγάλης Μπαρτσελόνα, άρε καημένε Λυπηρίδη τι τραβούσες)

8 Τζόε Αρλάουκας (στη Ρεάλ ήταν τρομερός, θυμάστε και ένα κρίσιμο ματσάκι στην Ιταλία που είχε πάνω από 60 πόντους; το 1996 νομίζω)

7 Ουέλτερ Μπέρι (τι να γράψω τώρα; ο Μπέρι, Μπέρι για να μην πούμε και κανένα άλλο σύνθημα)

6 Κέβιν Μαγκί (ο μακαρίτης έγινε θρύλος στην Μακαμπί, αλλά και στα τελευταία του ήταν υπέροχος πάντως μετά την Σαραγόσα έχασα τα ίχνη του δεν τον θυμάμαι κάπου αλλού, ρε τι τραβούσε αυτός ο Λυπηρίδης, που πλακώσαν τότε όλα αυτά τα τεσσάρια)

5 Κλιφ Λέβιγκστον (αξέχαστος ο Κλιφ, τι θηρίο ήταν αυτό; θυμάται κανείς το κάρφωμα στον Μουρεσάν στην Γαλλία

4 Λουίς Σκόλα (ο αργεντίνος είναι ο μοναδικός άξιος εκπρόσωπος του σήμερα, διαφωνεί κανείς

3 Τζοζεφ Μπλερ (δεν νομίζω να υπερβάλω τοποθετώντας τον εδώ)

2 Κένεθ Μπάρλοου (έπαιξε στις καλύτερες ομάδες τις εποχής του έχοντας σπουδαία απόδοση, ήταν ένας από τους λόγους που οι ομάδες του ήταν σπουδαίες, θυμίζω την μεγάλη του πορεία από 1986 μέχρι 1993, από την Τρέισερ στην Μακαμπί και έπειτα στον ΠΑΟΚ)

1 Τζόνι Ρότζερς (μπορεί να μην ήταν κάτι σπουδαίο από πλευράς ταλέντου αλλά έπαιζε στις καλύτερες ευρωπαικές ομάδες από την δεκαετία του 80 μέχρι πριν από λίγες σεζόν –δηλαδή συμπλήρωσε περίπου 15ετία- έχοντας σταθερά καλή απόδοση αποτελώντας το κρυφό εργαλείο των εκάστοτε προονητών του)

CENTER

10 Ρόι Τάρπλει (μάλλον αυτός έκανε τις καλύτερες εμφανίσεις όσον αφορά τους αμερικανούς σέντερ αλλά μόνο σε Άρη και Ολυμπιακό)

9 Ντάριλ Ντόουκινς (έδειξε την μεγάλη του κλάση και δικαιολόγησε το όνομα του στην Φίλιπς το 1991-92, μάλιστα τον είδαμε και ως αντίπαλο του παρηκμασμένου πλέον Άρη)

8 Τσαρλς Σάκλεφορντ (ο γίγαντας με τα τσακισμένα γόνατα έκανε σπουδαία πράγματα τόσο σε Ιταλία όσο και σε Τουρκία, Ελλάδα, ρίχνοντας όμως από χρονιά σε χρονιά την απόδοσή του)

7 Χοσέ Πικουλίν Ορτίθ (ο μεγάλος πορτορικανός από την εποχή που έπαιζε στην Μπαρτσελόνα μέχρι τότε που κόπηκε κακήν κακώς λόγο ντόπας από τον ΠΑΟΚ δεν άφησε κανέναν σύλλογο παραπονεμένο από τις υπηρεσίες του)

6 Ρασάρντ Γκρίφιθ (μάλλον ότι καλύτερο ήρθε απ´τα μέρη μας τα τελευταία χρόνια από αμερικάνους ψηλούς)

5 Μπράιαντ (τι μοσχάρι ήταν αυτό που είχε η Μπάρτσα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 80 που δεν θυμάμαι και το μικρό του; καλά που έφυγε και δεν άφησε κανέναν στον τόπο, απίστευτη μυοσκελετική κατασκευή, πατέρας του Κόμπι είναι; καλός ήταν πάντως)

4 Τανόκα Μπέαρντ (καλός ήταν αυτός, αλλά ότι είχε να δώσει το έδωσε)

3 Πριστ Λοντερντέιλ (αν και έριξε άγκυρα στην Βουλγαρία-και παρεπιπτώντος γιατί δεν κατεβαίνει στο Ευρωμπάσκετ να ανέβει και λίγο η Βουλγαρία, ενδιαφέρον θα ´χε- πάντως είχαμε την ευκαιρία να μετρήσουμε τις δυνάμεις του σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα στο παρελθόν, αλλά ακόμη και σήμερα σε ευρωπαικά ματς κάνει ότι θέλει μέσα στην ρακέτα)

2 Αντόνιο Ντέιβις (ήταν πολύ καλός και στον ΠΑΟ που έπαιζε μονάχος του, και στην Ιταλία την τελευταία του σεζόν στην Ευρώπη)

1 Μασέο Μπαστόν (την δουλειά του την κάνει πολύ καλά στην Μακαμπί, αν και παίζει όπου νά 'ναι, αλλά νομίζω ότι απλώς κολάει πολύ στην χημεία κα στο σύστημα ραν εντ γκαν της ομάδας και αξιοποιήθηκε κατάλληλα αφού είχε τροφοδότες τους Γιασικεβίτσιους, Πάρκερ)

Ένας ψηλός της προκοπής δεν έρχεται στην Ευρώπη σήμερα, αλλά μήπως υπάρχουν στο ΝΒΑ, πάντως έρχονται πολύ καλύτεροι κοντοί γενικότερα και όχι μεμονομένα από ότι στο παρελθόν, το παιχνίδι μετά από ένα διάλειμμα 10-15 χρόνων κυριαρχίας των ψηλών που παιζόταν στο μισό γήπεδο επιστρέφει στους κοντούς, νομίζω συνολική ποιότητα στο παιχνίδι δείχνει αυτό, αλλά οι μονομαχίες εντός της ρακέτας δίνουν μια ξεχωριστή νότα.

Το κακό είναι ότι δυστυχώς οδηγείτε και το μπάσκετ στα ίδια μονοπάτια που βαδίζει το ποδόσφαιρο και σε αυτό την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι προπονητές, δηλαδή αισθάνομαι ότι όλοι οι παίχτες σαν να βγαίνουν από ένα καλούπι, κάνουν συγκεκριμένα πράγματα πολύ καλά όπως τρέξιμο, σπρώξιμο, άμυνα, γνωρίζουν πολύ καλά τα συστήματά και τα εφαρμόζουν όλοι την ώρα φοβούμενοι μην φάνε καμμιά σφαλιάρα από τον πάγκο -που έιναι οι προσωπικότητα;- και η τεχνική τους είναι μέτρια, επίσης δεν βλέπω κανέναν παίχτη πλην του Μανού σήμερα να έχει το δικό του ξεχωριστό στιλ, όλοι φαίνονται ίδιοι, θυμηθείτε πιο παλιά τους Πάσπαλιε, Γκάλη, Πέτροβιτς, Όσκαρ, Μαρτσουλιόνις, Κούκοτς, Ντίβατς, Πρέλεβιτς ακομη και ο Μποντιρόγκα ανήκει στην πραγματικότητα στην προηγούμενη γενιά. Οι σημερινοί Γκασόλ, Νοβίτσκι, Πέτζα μοιάζουν βιομηχανοποιημένοι και αποτέλεσμα συστηματικής προπόνησης, όσο και αν έχουν φτάσει σε υψηλότατο επίπεδο. Αμάν ποια, τόσο πολύ όλα για το αποτέλεσμα;

Αν θέλετε να συνεχίσουμε θα επανέλθω με ΝΒΑ, ενώ προτείνω αργότερα να ψηφίσουμε για τις 10 καλύτερες ομάδες όλων των εποχών ανά σεζόν από το 1980 στην Ελλάδα, και από το 1970 στην Ευρώπη και το ΝΒΑ, από τότε δήλαδή που έχουμε κάποιο δείγμα από παιχνίδια. Αλλά να είμαστε αντικειμενικοί και όχι να ψηφίζει ο καθένας την ομάδα που υποστηρίζει, αν είναι να γίνει αυτό καλύτερα να μην το κάνουμε καθόλου.

π.χ. 10 ΣΙΚΑΓΟ 1995-96
9 ΝΤΙΤΡΟΙΤ 1988-99
8 ΛΕΙΚΕΡΣ 1984-85
7 ΣΙΚΑΓΟ 1992-93 και ούτο καθ’ εξής, ενδεικτικά είναι αυτά μην τα λαβαίνετε υπ’όψιν

Με το δικό σου σύστημα βαθμολογίας, από το 10 προς το 1 και με βάση μόνο την ευρωπαϊκή τους καριέρα (οπότε, ονόματα όπως ο Ντάντλεϊ και ο Γκέρβιν δε θα συμπεριληφθούν), θα έλεγα:

PG

Μάικ Ρίτσαρντσον
Ντέιβιντ Ρίβερς
Τάιους Έντνι
Μάικ Νταντόνι
Ρέτζι Θίους
Λούις Μπούλοκ
Βίνι Ντελ Νέγκρο
Γουίλι Σόλομον
Ντέρικ Σαρπ
Τζέρι Μακ Κάλογκ

SG

Νίκος Γκάλης
Οσκάρ Σμιντ
Ρολάντο Μπλάκμαν
Έντι Τζόνσον
Αλφόνσο Φορντ
Ντέιβιντ Ίνγκραμ
Έντι Μέρφι (μεγάλη καριέρα σε Λιμόζ)
Μπάιρον Σκοτ
Μίτσελ Ουίγκινς
Ρον Ρόουαν (μεγάλη καριέρα σε Ιταλία)

SF

Άντονι Πάρκερ
Μάικ Μίτσελ
Μανού Τζινόμπιλι
Ντομινίκ Γουίλκινς (η χρονιά του στην Ιταλία ρίχνει το μ.ό του)
Ντάρεν Ντέι
Γουέντελ Αλέξις (θρύλος στη Γερμανία)
Ρίκι Μπράουν
Χένρι Τέρνερ
Κλιφ Λέβινγκστον
Χουαν Εσπίλ (αν και SG κυρίως)

PF

Κέβιν Μαγκί
Τζο Αρλάουκας
Γουόλτερ Μπέρι
Ντάριλ Μίντλετον
Λούις Σκόλα
Μαρκ Λάντσμπεργκερ (σταθερά κορυφαίος ριμπάουντερ σε Ιταλία-Ελλάδα)
Κεν Μπάρλοου
Ρίκι Ουίνσλοου
Ορλάντο Γούλριτζ
Ντένις Ρόντμαν (τώρα που θα παίξει στη Φινλανδία!)

C

Μπομπ Μάκαντου
Ρόι Τάρπλεϊ
Νέιτ Χάφμαν
Όντεν Νόρις
Στάνλεϊ Ρόμπερτς (ανίκητος σαν παίχτης της Ρεάλ)
Χοσέ Ορτίθ
Ντάριλ Ντόουκινς (έπαιξε και στην Α2 Ιταλίας)
Ρασάρντ Γκρίφιθ (η τελευταία του χρονιά τον έριξε λίγο)
Τσαρλς Σάκλφορντ
Κόνραντ Μακ Ρέι


Όσο για τις υπόλοιπες παρατηρήσεις, πιστεύω ότι ο Νοβίτσκι και ο Γκασόλ ήταν φυσικά ταλέντα και θα ξεχώριζαν αργά ή γρήγορα.

Αναμένω την Ελλάδα και το ΝΒΑ. Στο ΝΒΑ τα φιλμ δεν ήταν συχνά πριν το '70, αλλά έχουμε τουλάχιστον στατιστικά στοιχεία που βοηθούν στην αξιολόγηση των ομάδων ακόμη πιο πριν. Ίσως να το κάνουμε από το '55 και μετά, όταν εισήχθη το χρονόμετρο.

Mετά από πολύ καιρό ξεθάβω αυτό το topic, μιας και πρόσεξα αυτό. Θα ήθελα να μάθω για τα "εναλλακτικά αίτια" που άκουσες, Σαρούνας.

Η δική μου απάντηση μάλλον θα αργήσει... θέλει μελέτη το θέμα για να είμαι προσωπικά ικανοποιημένος με την απάντησή μου... είναι και η εξεταστική στη μέση...Μάλλον το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να ξετρυπώσω κανέναν που δεν ειπώθηκε, εκτός κι αν είναι αρκετές οι ψήφοι οπότε να τα βάλω στη σειρά για μέτρηση της τελικής βαθμολογίας...

Μόλις διαπίστωσα ότι το θέμα είναι παλιό...

Παλιά ή καινούρια, όλα τα θέματα από τη στιγμή που δεν είναι κλειδωμένα, είναι διαθέσιμα προς συζήτηση, οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα όταν "ξεθάβουμε" ένα παλιό τόπικ.
Ίσα ίσα, μας αρέσει όταν μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε "τα παλιά" .

Btw, μου αρέσει η υπογραφή σου .

Ωραία τότε να αρχίσω να σκέφτομαι... σιγά σιγά βέβαια..

Χαίρομαι.. είναι από μια 4-τομη εγκυκλοπαίδεια του μπάσκετ που είχε βγει το '95. Γενικά είναι φοβερή... Βέβαια παρουσιάζει Μποντιρόγκα, Σακίλ και άλλους σαν τα νέα μεγάλα ταλέντα(όχι ακριβώς ταλέντα, αυτοί που θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο..0. Δικαιώθηκαν!

Μήπως είναι μια με πολύχρωμα σκληρά εξώφυλλα που απεικονίζει (αν θυμάμαι καλά κιόλας) μια μπάλα και μια στεφάνη;
Πώς πάει από στατιστικά στοιχεία;

Σκληρά εξώφυλλα, χρώματος μαύρου προς σκούρο πράσινο. Δε θυμάμαι αν έχει αυτή την εικόνα στον πρώτο τόμο. Εκτός αν εννοείς το Background. Είμαι σίγουρος ότι στον 3ο είναι η εθνική '87 στο 2ο ο Σακ στο Ορλάντο ή ο Μάικλ... κι αν ισχύει το πρώτο τότε στον πρώτο είναι Ο Μάικλ. Δε νομίζω να έχει τρελά στατιστικά. Αλλά και να έχει δεν είναι αυτό το ατού της... Έχει τα πάντα, ιστορία(για όλα τα βασικά), το ίδιο το παιχνίδι(με συστήματα αλλά και τέλεια ανάλυση των θέσεων-ρόλων και πολλά άλλα), διάφορα επιστημονικά για το μπάσκετ. Ο 3ος τόμος είναι αποκλειστικά Αμερικανικό και ελληνικό μπάσκετ!!!
Για περισσότερα(επειδή δεν την έχω μαζί μου) στείλε mail στον Σκουντή, που προλογίζει κιόλας...
Ελπίζω η απάντησή μου να ήταν εύστοχη και να μην εννοούσες τα στατιστικά για την ερώτηση του NBA Quiz...

Nαι, αυτό ρωτούσα. Μάλλον κατάλαβα τι εννοείς.

Βρήκες τον παίχτη στην ερώτηση;
Hint: Έχει συνολικά 0 πρωταθλήματα, MVP σεζόν και στατιστικές πρωτιές, αλλά 11 δεύτερες θέσεις.

MHH! Δώσ' μου λίγο χρόνο... έχει πέσει πολύ μελέτη(άσχετα αν τώρα βλέπω Θέμο...). Εξάλλου τι θα κάνω όταν θα βλέπω το βράδυ της Τετάρτης τους παίκτες της ομάδας μου στην Ευρωλίγκα να αστοχούν; Την απάντηση θα τη δώσω 01:30 ξημερώματα προς Πέμπτη... (δε μπορείς να πεις, έχω πρόγραμμα!)

Boumtze-Boumtze και τα μυαλά στα κάγκελα

Μόνο που αυτός δεν είναι αμερικάνος...is he?

Καμερουνέζος είναι. Και κυρίως...Δεν ανήκει στους κορυφαίους.
Ίσως σε 4-5 χρονάκια υψηλού επιπέδου σε ομάδες πρωταθλητισμού...

πώς βαθμολογούνται οι παίκτες; σε σχέση με την προσφορά τους στην Ευρώπη ή αναλόγως με την εν γένει προσφορά τους στο άθλημα. πχ ο aris gilmore ήρθε στην ιταλία στα τελειώματα. ο spenser haywood στα νιάτα οτυ (αυτόν οι περισσότεροι τον ξέρουν για την πρώην γυναίκα του), ο benoit benjamin πέρασε για λίγο, α και κάποιος που δεν ακούμπησε ήταν ο gugliota.

Προσωπικά βέβαια, όπως είπα, τους βαθμολόγησα με βάση κυρίως την ευρωπαϊκή καριέρα τους. Άμα θέλετε, κάνουμε και μια προσπάθεια βάσει "ονόματος".

ταιους εντνι, ντειβιντ ριβερς, εντι τζονσον, μορις εβανς, θιοντορ "μπλου" εντουαρτς, αλφονζο φορντ, τζειμς "χολιγουντ" ρομπινσον, ταρπλει, Ω μπερι μπερι, Willie Anderson, ειναι οι κορυφαιοτεροι.
Οποιος βρει και τι κοινο εχουν θα κερδισει ενα σουβλακι με καλαμακι χοιρινο απ'ολα και σως.

Κέρδισα ήδη...

ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΟΝ ΘΡΥΛΟ...

ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΕΕΕΕΕ

Εχασες!!!!!! Ειναι ολοι μαυροι!!!!!

A ρε, έπρεπε να έχεις έρθει λίγο νωρίτερα...

http://www.basketforum.gr/forum/index.php?showtopic=735

pg

1. mike d'amtoni άλλαξε την αντίληψη για τον point
2. tyus edney κέρδισε πολλά, με πολλές ομάδες, αν και δεν μ αρέσει ο τρόπος που παίζει
3. delane rudd ειδικά στην villeurbanne

sg

1. nick gallis (αμερικάνος δεν είναι
2. iceman george gervin (απλώς υπόκλιση)
3. vinnie del negro

sf

1. oscar smidt
2.Henry turner
3. antony parker

pf

1. bob mcadoo
2. spencer haywood
3. edgar jones (όχι όταν είχε έρθει για τον τελικό κυπέλου παίζοντας αν θυμάμαι καλά με τον Άρη το 92)

c

1. artis gilmore
2. lavon mercer (νομίζω ότι είναι από τους λίγους που "έδειραν" τον menegin)
3. greg wiltjer (OXI αυτός είναι από άλλο ανέκδοτο), σκέφτηκα σε κάποια φάση να βάλω τον geogre papadakos αλλά....
3. roy tarpley

Ο Ορτίθ δεν κόπηκε ποτέ από τον ΠΑΟΚ απλώς δεν παρουσιάστηκε πότε ουτε καν σε προπόνηση

Πάντως για να μη σου πάω και συνέχεια κόντρα σύμφωνω σχεδόν με όλους τους υπόλοιπους οι αριθμοί μου τα χαλάνε λίγο αν τους έχεις βάλει με σειρά προσφοράς

Υποθέτω πάντως ότι και η δική σου λίστα είναι μια ανάμειξη ονόματος στο ΝΒΑ και ευρωπαϊκής καριέρας. Γιατί από άποψης προσφοράς στους ευρωπαϊκούς συλλόγους και μόνο, παίχτες όπως οι Γκίλμορ και Χέιγουντ δεν μπορούν να χωρέσουν.

κοίτα, στην αρχή είπα να τους βάλω μόνο με βάση την προσφορά στην ευρώπη, αλλά δεν μου πήγαινε να μην ψηφίσω τον iceman. Απο κει και πέρα οι άλλοι 2 (haywood & gilmore) μπήκαν ευκολότερα.
Βλέπεις είναι παίκτες που για μένα είναι θρύλοι μιας και αφ' ενός δεν έχει τύχει να τους παρακολουθήσω σε ολόκληρο παιχνίδι, αφ' ετέρου είναι τα πρώτα ονόματα που έμαθα από basket από την απέναντι πλευρά του ατλαντικού.

θύμισέ μου λίγο ακριβώς τι έγινε με τον ορτίθ, έχω την εντύπωση ότι είχε κλήσει στον Πάοκ και κάτι έγινε στο mundobasket με τις αλλαγές κανονισμών όσον αφορά τα αναβολικά και με τους νέους τότε κανονισμούς δεν υπήρχε περίπτωση να αγωνιστεί, και φυσικά όντος δεν πήγε καθόλου, έτσι νομίζω ότι είχε γίνει, αλλά έχουν περάσει τόσα χρόνια, μήπως ξέρεις κάτι διαφορετικό;

Απο την πλευρα του Πάοκ παρουσιαζόταν τελειωμένη η μεταγραφή είχε πάει στα γραφεία είχαν δώσει τα χέρια νομίζω είχε υπογραφεί και κάποιο προσύμφωνο αλλά έφυγε για Πουέρτο Ρίκο ο Ορτίθ και δεν γύρισε ποτέ για να παίξει.Δύο μήνες μετά πιάστηκε να έχει κανει χρήση αναβολικών αλλά δεν είχε σχέση με το ότι δεν έπαιξε στον Παοκ τωρα θα μου πεις μπορεί στον Παοκ να μη κληρονονταν να περάσει απο ντόπιγκ κοντρόλ αλλά αυτο ειναι αλλο θεμα

Sumfwnw apolutos sto oti oi paixtes pou paizoun twra sto oti deixnoun anonhmothta! alla prepei na pw pws o gasol kai o novitzki m'aresoun kai exoun trelo repertoir..

Oso gia omada.. Bulls simply..

kurios logo jordan obviously alla without hiss tools (h upoloiph omada) duskola.. opote Bulls as a team

Peace-D-

Περί τίνος αναφέρεσαι ακριβώς; Το τόπικ αναφέρεται στους κορυφαίους Αμερικανούς που έπαιξαν στην Ευρώπη.

Οι καλυτεροι 5 ανα θεση: PG)Ρει Ριτσαρτσον,Βινυ Ντελ νεγκρο,Ντειβιντ Ριβερς,Τ.Ρ Χολντεν,Μαικ Νταν Τονυ SG)Αντονυ Παρκερ,Μανου Τζινομπιλι,Μαικλ Γιαγκ,Αλφονσο Φορντ,Μπαυρον Σκοτ SF)Οσκαρ Σμιντ,Ντομινικ Ουιλκινς,Εντι Τζονσον,Κλιφ Λεβινγκστοουν,Ουιλλι Αντερσον PF)Μπομπ Μακαντου,Κεβιν Μαγκι,Ουωλτερ Μπερι,Τζο Αρλαουσκας,Π.Τ Μπραουν C)Ροι Ταρπλει,Νταριλ Ντοουκινς,Νειτ Χαφμαν,Οουντι Νορις,Τιαγκο Σπλιτερ. (Ειδα απο τα παραπανω post,οτι συμπεριλαμβανονται κ Βραζιλιανοι κ' Αργεντινοι)

Πολύ δύσκολο να απαντηθεί η συγκεκριμένη ερώτηση..
Πέρα απο το κλασικο "ονομα" vs "προσφορα", υπάρχει και το άλλο θέμα.. Πώς μπορεί να συγκριθεί μια καριέρα 1 έτους (Έντι Τζόνσον) με μία καριερα 10 ετών (Γουόλτερ Μπέρι)? Δεν είναι τόσο εύκολο.. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι απλώς να αραδιάζουμε ονόματα για να θυμάστε οι παλιότεροι και να μαθαίνουμε (και να θυμομαστε οτι μπορουμε ) οι νεότεροι...

Αν επρεπε να πω αναγκαστικα ποιος ειναι ο μεγαλυτερος απο πλευρας ονοματος θα ημουν αναμεσα στον Μακαντου και στον "iceman" Τζορτζ Γκερβιν τον Βασηλια του finger-roll και οχι τον Ντομινικ.Μπορει να ηταν πιο θεαματικος αλλα οι αλλοι δυο ηταν μεγαλοιτεροι παιχτες στο ΝΒΑ.

sarunas εισαι μεγιστος

Οσα εκανε ο Ροι στο γηπεδο δεν θα τα κανει ποτε κανενας αλλος.

Ισως αυτος

10-Γουρλιτζ
9Εντι Τζονσον
8Τσιτουμ
7Τζο Αρλαουκας
6Ριβερς
5Ντομινικ
4Σκοτ μπαιρον
3Μπραουν
2Μακντανιελ
1Μπουλοκ
Η σειρα ειναι τυχαια

Φίλε, αμαρτία να είναι μέσα ο Ρασάντ Γρίφιθ και να λείπει ο Μάικ Μπατίστ...
Επίσης πλέι μέικερ δεν μπορει να λείπει ο ΜcIntyre... 30άρες για πλάκα είχε τόσα χρόνια στην Ιταλία...

Point Guard

Derrick Sharp, Tyus Edney, Willy Solomon, David Rivers, Ariel Mc Donald

Shooting Guard

Oscar Smint, Alphonso Ford, Marcus Brown, Byron Scott, Drew Nicholas,

Small Forward

Dominik Wilkins, Anthony Parker, Eddie Johnson,

Power Forward

Johny Rogers, Bob Mac Adou, Walter Berry, Daril Midleton, Kenneth Barlow

Center

Roi Tarplei, Maik Batiste, Masseo Baston, Tanoca Beard

Δ.

Η Ευρωλίγκα έφτιαξε το παρακάτω αφιερωματικό βίντεο για τον Clifford Luyk, έναν από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς (και μάλιστα από τους πρώτους νατουραλιζέ) που έπαιξαν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη φανέλα της Real. Πρόκειται για το μοναδικό παίκτη που έχει πανηγυρίσει 6 Ευρωλίγκες με την ίδια ομάδα (1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978) και συγκαταλέγεται στη λίστα με τους 50 κορυφαίους συνεισφέροντες της διοργάνωσης.

Απ'τα πολύ ωραία τοπικ που δεν έχει τιμηθεί δεόντως. Είχα μία μεταμεσονυκτία αναλαμπή και θυμήθηκα και κάποιους άλλους Αμερικανούς που έπαιξαν Ευρώπη. Όχι τους Ντερον ή Μπραντον Τζενιγκς. Αλλά παίκτες όπως ο Τζοε Μπάρι Καρολ, ο Ρικι Μαχορν, ο Μπιλ Λαιμπιρ, ο Μάικλ Κούπερ, ο Ντανι Φερυ και ο Μαχμουτ Αμπντουλ-Ραουφ. Όποιος θυμηθεί και άλλους ας τους αναφέρει.

Θυμήθηκα και τους Τζεφ Μαλοουν, Ντανυ Βρεινς, ενώ πρόσεξα πως αναφερθηκε μια φορά και ο Νταρεν Ντει, πατέρας του Ωστιν Ντει. Πραγματικά, πολύ σπουδαίος Αμερικανός.
Εντιτ: Θυμήθηκα και τον Ρικι Πιρς!

Αυτό το τόπικ έχει να κάνει και με τις παραστάσεις του καθενός ανάλογα με την ηλικία. Αν πχ έχεις δει τον Sugar Ray Richardson ή τον Oscar Schmidt, δεν σε εντυπωσιάζουν κάποιοι από τους σύγχρονους περιφερειακούς που έκαναν μεγάλο όνομα.

Από τα καλύτερα τόπικς εδώ μέσα !! Με έκανε να θυμηθώ ¨Σούγκαρ ¨ Ρίτσαρντσον, Ορλάντο Γούρλιτζ, Ντάριλ Ντοούκινς, Ρίκυ Μαχόρν κ.α τιτάνες του ΝΒΑ την εποχή εκείνη.
Να προσθέσω τους all stars, Τομ Τσέιμπερς που φόρεσε τη φανέλα της Μακάμπι και Τζειμς Ντόναλτσον που αγωνίστηκε με τον Ηρακλή αλλά και τον Μαίκαλ Τόμπσον (πατέρα του Κλέι) που έπαιξε στην Καζέρτα.
Από νεώτερους θα προσθέσω τον Τσίλντρες, τον Φάρμαρ και τον Αμάρε.

Σωστά δεν συμπεριλαμβάνονται ονόματα (-ρες) που πέρασαν για ένα ή για ελάχιστα παιχνίδια από την Ευρώπη, όπως οι Ρόντμαν και Πίπεν που έπαιξαν ελάχιστα παιχνίδια στη Φινλανδία, οι Ντερόν Ουίλιαμς και Άλαν Αίβεσον που έκαναν πολύ σύντομο πέρασμα από Τουρκία και ο "κρυστάλινος"Ραλφ Σάμπσον που έπαιξε κι αυτός πολύ λίγο στην Ιταλία. Στη γείτονα χώρα παραλίγο να παίξει και ο Σων Κεμπ αλλά τελικά δεν εμφανίστηκε ούτε σε προπόνηση, παρότι είχε υπογράψει συμβόλαιο- κάπου στα 30- φεύγα του. Παραλίγο να ξεχάσω τον Σκοτ Σκάιλς που έπαιξε λίγο στον ΠΑΟΚ και μετά συνέχισε ως προπονητής.

Εγώ θα διάλεγα μια δωδεκάδα με τους παίκτες που από τη μία είχαν τις σπουδαίοτερες περγαμηνές στο ΝΒΑ και από την άλλη, όταν πέρασαν τον Ατλαντικό στάθηκαν στο ύψος τους -αν και οι περισσότεροι εξ αυτών πέρασαν τον ατλαντικό στα ύστερα τους χρόνια.


"Σούγκαρ" Ρει Ρίτσαρντσον, Μάικλ Κούπερ
Μπαύρον Σκοτ
Τζορτζ Γκέρβιν

Έντι Τζόνσον
Ντομινίκ Ουίλκινς
Ορλάντο Γούρλιτζ

Μπομπ Μακαντού, Ουώλτερ Μπέρι,
Ροι Τάρπλει
Ντάριλ Ντόουνκινς, Τζόε Μπάρι Κάρολ

Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν έβαλε τον Μπένετ, για εμένα ο κορυφαίος Αμερικανός άσος που αγωνίστηκε στην Ευρώπη μαζί με τον Λο (ο οποίος βέβαια ήρθε Ευρώπη πρόσφατα). Τον Ρίβερς τον θεωρώ περισσότερο 2 παρά 1.

Ωραίο τόπικ, που βέβαια έχει μεγάλη διαφορά στο τι εννοεί ο καθένας. Μετράμε προσφορά στην Ευρώπη, ή προσφορά στο ΝΒΑ?

Ας δούμε και αριθμητικά κάποια από τα ονόματα που αναφέρθηκαν, προσπερνώντας για οικονομία όσους έπαιξαν στην Ελλάδα που είναι και πιο γνωστά τα κατορθώματά τους αλλά και που έχουν αναφερθεί νομίζω σε άλλα τόπικ :

Sugar Ray Richardson (1.96, '55): 556 παιχνίδια ΝΒΑ, 14.8 πόντοι, 5.5 ριμπάουντ, 7.0 ασίστ. Τιμωρήθηκε δια βίου εκεί το 1986 για τους γνωστούς λόγους. Κυριότερος ευρωπαϊκός του σταθμός στη συνέχεια η Βίρτους Μπολόνια (1988-1991) με περίπου 20 πόντους, 8 ριμπάουντ και 3 ασίστ (που τότε στην Ευρώπη δεν τις μέτραγαν το ίδιο φυσικά) και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων το 1990. Ενώ αργότερα τον είδαμε και στην Αντίμπ (1994-1997, δηλαδή στα 40+ του), όπου είχε ένα πρωτάθλημα Γαλλίας και μέσους όρους στην Ευρώπη περίπου 15-6-3.

Michael Cooper (1.96, '56): Περίπου 1000 ματς ΝΒΑ με τους Λέικερς, 5 δαχτυλίδια φυσικά κλπ. Ήρθε στην Ευρώπη την τελευταία χρονιά της καριέρας του (1990-91) για την Ρόμα, που ήταν πάντως μια μέτρια ομάδα για το τότε πανίσχυρο ιταλικό πρωτάθλημα (δεν είχε καν ευρωπαϊκή συμμετοχή εκείνη τη χρονιά), και είχε 15.9 πόντους, 5.7 ριμπάουντ και 1.9 κλεψίματα.

George Gervin (2.01, '52): Μύθος μιας άλλης εποχής, 9 φορές all-star, 25 πόντοι μέσο όρο στο ΝΒΑ. Ήρθε στο τέλος στην Ευρώπη σε μικρότερες ομάδες, Ρόμα το 86-87 και Μανρέσα το 89-90, η οποία μάλιστα σώθηκε στα πλέι-άουτ τότε, με τον Γκέρβιν να έχει 33 πόντους μέσο όρο...

Orlando Woolridge (2.06, '59): 800+ ματς ΝΒΑ με 16 πόντους μέσο όρο σε διάφορες ομάδες, πρόλαβε να υπάρξει συμπαίκτης για λίγο τόσο του Τζόρνταν όσο και του Μάτζικ. Ήρθε σε μεγάλη ηλικία στην Ιταλία, παίζοντας πάντως σε καλές ομάδες (Τρεβίζο 95-96, Μπολόνια 96-97), παίρνοντας κάποια κύπελλα και έχοντας περίπου 20 πόντους και 5 ριμπάουντ μέσους όρους.

Bob McAdoo (2.06, '51): Θρύλος, ίσως αυτός που συνδυάζει τόσο μυθική καριέρα στο ΝΒΑ όσο και στην Ευρώπη. 22.1 πόντοι καριέρας εκεί, 2 δαχτυλίδια αλλά και ένα βραβείο MVP. Εξίσου μυθική φυσικά η καριέρα του στην Μιλάνο (86-90), με πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών κλπ, και με περίπου 24 πόντους και 10 ριμπάουντ μέσους όρους αυτά τα χρόνια. Χαρακτηριστικοί οι 64 πόντοι του στα 2 ματς του final-four του 1988.

Darryl Dawkins (2.11, '57): 700 ματς καριέρας ΝΒΑ, με 12.0 πόντους και 6.1 ριμπάουντ. Αργότερα έπαιξε 5 ολόκληρα χρόνια στο ιταλικό πρωτάθλημα (89-94) με 19 πόντους και 10 ριμπάουντ μέσο όρο. Από αυτές τις χρονιές πάντως η μόνη του σε καλή ομάδα ήταν το 91-92 στη Μιλάνο, όπου είχε 14 πόντους και 9 ριμπάουντ στην Ευρωλίγκα.

Joe Barry Carroll (2.13, '58): Ίσως μοναδική περίπτωση, καθότι έπαιξε στην Ευρώπη μία χρονιά (84-85) και μετά επέστρεψε στο ΝΒΑ (όπου έπαιζε και πριν) για να γίνει all-star στη συνέχεια. 17.7 πόντοι και 7.7 ριμπάουντ μέσοι όροι καριέρας στο ΝΒΑ, ένα πρωτάθλημα Ιταλίας και ένα Κύπελλο Κόρατς με τη Μιλάνο στη μόνη του χρονιά στην Ευρώπη.

Tom Chambers (2.08, '59): 1100 ματς στο ΝΒΑ, 4 φορές all-star, 18.1 πόντοι καριέρας μέσο όρο. Ήρθε στο τέλος της καριέρας του (95-96) στην Μακάμπι, έχοντας 15.1 πόντους στην Ευρωλίγκα χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.


Φυσικά, αυτά είναι τα ονόματα με βάση την ΝΒΑ καριέρα τους, με βάση την ευρωπαϊκή προσφορά τους υπάρχουν πολλοί άλλοι που θα ήταν στη λίστα αντί αρκετών εξ αυτών.

Όντως το αφήνουν λίγο θολό αλλά χαλάλι τους που μας χάρισαν τέτοιο τόπικ -θησαυρό!!!
Να συμπληρώσω 2 ακόμη αστέρια του ΝΒΑ που πέρασαν από Ευρώπη. Πρόκειται για τους Άντριαν Ντάντλει και Άλεξ Ίνγκλις.

Σχετικά με τον Μπένετ που ανέφερε ο back2back να πω ότι ήταν όντως ένας από τους καλύτερους άσσους των ευρωπαικών παρκέ για σειρά ετών κι να συμπληρώσω ότι αν δεν είχε τραυματιστεί νωρίς -νωρίς- όταν τον υπέγραψε ο Ολυμπιακός, πολύ πιθανό να είχαμε κάνει πράξη από τότε ψευδώνυμο του back2back
Ο Μπένετ ανήκει σε μια μακρά λίστα παικτών όπου αν και δεν ήλθαν ως "ονόματα" από το ΝΒΑ, στην Ευρώπη ήταν μέσα στους καλύτερους όλων των εποχών. Θα τον έβαζα σε μια 12αδα (θα μπορούσε να είναι και 20αδα )τέτοιων παικτών όπως η ακόλουθη:
Ντ.Ρίβερς, Ε.Μπένετ /1
Α.Φορντ,Χ. Ουίλιαμς,Ντ.Ίνγκραμ /2
Μ.Γιανγκ, Α.Πάρκερ /3
Κ.Μπάρλοου /3-4
Κ. Μαγκί /4
Ο. Νόρρις /4-5
Τ. Σάκλεφορντ,Ρ. Γκρίφιθ/ 5

Ενώ ήθελα να προσθέσω και μερικούς παίκτες που έκαναν την αντίστροφη πορεία, από Ευρώπη προς ΝΒΑ, δηλαδή.

Έχουμε και λέμε: Μπιλ Λαϊμπίρ (ΙΤαλία), Άντονι Μέισον(Τουρκια), Αντόνιο Ντέιβις και Πι Τζει Μπράουν. Ακόμα - ακόμα και οι Σμους Πάρκερ, Μορίς Έβανς με μια μόλις χρονιά στο ΝΒΑ, μετά το πέρασμα τους από την Ελλάδα, γύρισαν στο ΝΒΑ όπου και καθιερώθηκαν για χρόνια. Το ίδιο (σχεδόν) ισχύει και για τον Βίνι Ντελ Νέγκρο με τη διαφορά ότι αυτός είχε παίξει 2 χρόνια στο ΝΒΑ πριν τις καταπληκτικές χρονιές του στην Ιταλία με την Μπενετόν.

Όντως τη δεκαετία του '90 δεν ξέραμε πόσο τυχεροί ήμασταν που έρχονταν παίκτες με ΤΕΡΑΣΤΙΑ καριέρα στο ΝΒΑ έστω και στα γεράματά τους και τους βλέπαμε ακόμη και σε ομάδες που δεν πρωταγωνιστούσαν. Ο Τζεφ Μαλόουν (αδερφός του Καρλ) ας πούμε έπαιξε... στο ΒΑΟ κι έκανε και μια κηδεία μαζί με τον Σαμίρ Γκούντα στον Ολυμπιακό των Ρίβερς και Ίβκοβιτς που έκανε triple crown, ο Ρολάντο Μπλάκμαν πέρασε σχεδόν απαρατήρητος παρότι έπαιξε πολύ καλά, λίγοι θυμούνται το τι θέαμα παρουσίασε ο Σκοτ Σκάιλς στον ΠΑΟΚ (και ως προπονητής έφερε αρκετές καινοτομίες) κλπ. Συμφωνώ, ο πιο εντυπωσιακός σκόρερ που έχω δει είναι μαζί με τον Φορντ ο Στηβ Μπαρτ, απίστευτα πράγματα έκανε.
Σε αυτους που έφυγαν από Ευρώπη κι έκαναν σοβαρή καριέρα στο ΝΒΑ αν και δεν τους πολυγφαινόταν, να προστεθεί κι ο Μπέβερλι.

Σωστός για Μπέβερλι!! Τι είχε ακούσει κι αυτός τους πρώτους του μήνες στον Ολυμπιακό!!
Όσο για το παιχνίδι που χάσαμε από τον ΒΑΟ, σε καλό μάς βγήκε, αφού από τότε πήραμε μπροστά. Αν δεν κάνω λάθος είχε και Μασλαρινό μέσα (έμεινε φέρελπις εκείνος...) ενώ ο Τζεφ Μαλόουν είχε κι αυτός μεγάλη καριέρα (νομίζω ότι έχει υπάρξει κι αυτός all star ) αλλά δεν είχε συγγένεια με τον Καρλ όπως δεν είχε συγγένεια κι το άλλο ιερό τέρας, ο Μοούζες, ο οποίος έχανε επίτηδες σουτ από κάτω για να παίρνει επιθετικά ριμπάουντς.

Να προσθέσω κι άλλες καλαθομηχανές σε στυλ Στηβ Μπαρτ, όπως οι Ντιλέινι Ραντ και Λάρυ Μίντλετον κι από ψηλούς, τους 2 του ΠΑΟΚ, τον αδικοχαμένο, Κόνραντ Μακρέι και τον Ντιν Γκάρετ.
Σκέφτομαι τους 2 τελευταίους και τόσους άλλους ξένους της εποχής, πως θα κυριαρχούσαν στη σύγχρονη Ευρωλίγκα.