Ένοπλες τεχνικές παρόμοιες με αυτές των Σαμουράι με αρκετές παραλλαγές στα όπλα :
KEN -JUTSU τέχνη σπαθιού κυρίως του νίνζα τόο
KYU - JUTSU τοξοβολία με το ειδικό τόξο HAN KYU
BA - JUTSU Ιππασία
NAGINATA - JUTSU Ραβδί με μεταλική αιχμή
YARI - JUTSU δόρατα με διάφορες αιχμες
SHURIKEN - JUTSU ρίξιμο «αστερών» ή λεπίσων
JYTE - JUTSU μονό μεταλικό άγκιστρο για απόκρουση σπαθιού
SAI - JUTSU το ίδιο διπλό.
FUKI - BARI - JUTSU ρίξιμο βελόνων απ' το στόμα
FUKUA - JUTSOY το ίδιο από καλάμι
TESSEN - JYTSU σιδερένια βεντάλια ενάντια σε μαχαίρι - σπαθί.
TESUBO - JUTSU Σιδερένιο κοντάρι
BO - JUTSU Μακρύ ξύλινο κοντάρι
JO - JUTSU Ραβδί
KUSARI - GAMA - JYTSU δρέπανο με μακρά αλλυσίδα και σιδερένια σφαίρα στην άκρη
TE - YARI - JUTSU ρίξιμο μικρών δοράτων με το χέρι
JUKEN - JUTSU ξιφολόγχη
KUSARI JUTSU αλυσσίδα με σιδερένιες σφαίρες στα άκρα
HOJO - JUTSU τεχνικές δεσίματος
HO - JUTSU τεχνικές πυροβολικού
Το σπαθί των Νίνζα μικρότερο από την Κατάνα, ήταν πιο εύχρηστο κάτω από δύσκολες συνθήκες και χρησίμευε επίσης σαν θήκη για μικρότερα όπλα, στήριγμα για σκαρφάλωμα, ενώ η θήκη του σαν καλάμι αναπνοής στο νερό και σαν ακουστικό. Επίσης είχε κορδόνι που το χρησιμοποιούσαν για παραπλάνηση ή στραγγαλισμό.
Άλλες παραλλαγές όπλων ήταν απλά καλάμια ή μπαστούνια που είχαν κρυμμένο μαχαίρι ή αλυσσίδα με μεταλική μπάλα, τα σούρικεν συχνά ποτισμένα με δηλητήριο, τα TETSU BISHI μικρές μεταλικές αιχμηρές πυραμίδες που τρυπούσαν τα πόδια των διωκτών τους, τα τρομερά te - kagi , τα μισα μεταλικά γάντια με τις μυτερές προεξοχές που τα χρησιμοποιούσαν σε αντιμετώπιση ξίφους, σκαρφαλώματα, ξέσκισμα αντιπάλου. Αντίστοιχα μεταλικά νύχια και δαχτυλίδια χρησιμοποιούσαν επίσης. Τέλος πολλές τυφλωτικές και δηλητηριώδεις σκόνες (π.χ πάνω στο λουλούδι μιας Κουνο ίτσι) και υγρά που εκτόξευαν και από σωλήνες με έμβολα. Τέλος υπνωτικά υλικά που αρκούσε να τα ρίξεις στο τζάκι του εχθρού.
Δεν θα ελεγα οτι ειχαν κ φτωχο οπλισμο..



Δεν λεει ''Το νινι,σερνει καραβι''??...

Αυτο το λεει η Βερα Λαμπρου.
ΦΩΝΑΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Και λιγα πραγματα για τους Βικινγκς,οσον αφορα τον οπλισμο τους:

Τα κύρια επιθετικά όπλα των Βικινγκς, ήταν το δόρυ, το σπαθί, το τσεκούρι και βέλη και άλλα βλήματα που επίσης χρησιμοποιούνταν. Τα όπλα δεν ήταν μόνο για την μάχη, αλλά και σύμβολα των ιδιοκτητών του καθεστώτος και του πλούτου. Για το λόγο αυτό, ήταν συχνά διακοσμημένα με λεπτες εσωτερικές στιβάδες, συστραμμένα σύρματα και άλλα κοσμήματα από ασήμι, χαλκό και ορείχαλκο.

Η λόγχη ήταν ενα όπλο με συνηθέστερη μια σιδερένια λάμα και ένα ξύλινο άξονα. Οι λεπίδες που διαφοροποιούνται από το σχήμα των φύλλων, είχαν σχήματα με μακριές αιχμές. Ειδικευμένοι spearsmen λέγεται ότι ήταν σε θέση να ρίξουν δύο δόρατα ταυτόχρονα, χρησιμοποιώντας και τα δύο χέρια, ή ακόμη και να συλλαμβάνουν τη λόγχη κατά τη διάρκεια της πτήσης και να τη ρίχνουν πίσω με θανατηφόρα αποτελέσματα.
Τα σπαθιά ήταν πολύ δαπανηρά και αποτελούσαν μια ένδειξη του υψηλού καθεστώτος. Οι λεπίδες ήταν συνήθως δίκοπες και μέχρι 90 εκατοστά, ή λίγο πιο πάνω σε μήκος, αλλά πρώτα μόνο οι σπάθες ήταν γνωστές. Φοριούνταν και δεσμεύονταν με ξύλινα scabbards. Αργότερα οι λεπίδες ομοιογενούς χάλυβα, που εισάγονταν από τη Ρηνανία πιθανότατα, έφεραν σήματα και επιγραφές, όπως INGELRII ή ULFBERHT. Οι Viking τεχνίτες συχνά πρόσθεταν τα δικά τους περίτεχνα διακοσμημένα hilts, και πολλά σπαθιά είχαν ονόματα, όπως Leg-biter και Gold-neck.
Ο φημισμένος, διπλός πέλεκυς μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντί για τα ξίφη, ιδίως σε ανοιχτή μάχη.



Και απο φωνη,ΚΟΡΜΑΡΑ!!
Βλεπω οτι εισαι βαθυτατος γνωστης του Ελληνικου πενταγραμμου,φιλτατε ΛΥΚΕ...

Σαμουράϊ (Samurai, από το ιαπωνικό ρήμα «saburau», «προσφέρω υπηρεσία»). Κάστα Ιαπώνων πολεμιστών στην υπηρεσία κάποιου φεουδάρχη. Πρωτοεμφανίστηκαν στις αρχές της περιόδου Χεϊάν (794 - 1185), στα τέλη του 8ου αιώνα επί αυτοκράτορα Κάμμου (Kammu) και αρχικά προσδιορίζονταν με τον κινεζικό όρο «μπούσι» («bushi», «πολεμιστές»).

Στην διάρκεια του 10ου αιώνα, οι σαμουράϊ οργάνωσαν την προσωπική και συλλογική ζωή τους γύρω από τον ιδιαίτερο ηθικό κώδικα Μπουσίντο και απέκτησαν όχι μόνο πολεμική δεξιοτεχνία αλλά και πνευματική καλλιέργεια («Bun Bu Ryo Do», «Πένα και ξίφος σε αρμονία») με διάκριση στην ποίηση, την μουσική και την καλλιγραφία. Το 1160 ο σαμουράϊ Taira Kiyomori ανέβηκε στην θέση του αυτοκρατορικού συμβούλου και οι κάστα των πολεμιστών απέκτησε μεγάλη ισχύ στην κεντρική κυβέρνηση της χώρας. Το 1185, μετά από αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ διαφόρων «πατριών», επεκράτησε ο Γιαριτόμο Μιναμότο (Yoritomo Minamoto) της «πατριάς» Μιναμότο, ο οποίος καθιέρωσε τους σαμουράϊ την κάστα ως ανώτερη ακόμα και των αριστοκρατών, ενώ έκτοτε οι δύο κάστες άρχισαν να ανταλλάσσουν συνήθειες και τρόπους. Το 1190 επισκέφθηκε το Κιότο, την έδρα του αυτοκράτορα και δύο χρόνια αργότερα ανακηρύχθηκε Σογκούν, ιδρύοντας το σογκουνάτο Καμακούρα (Kamakura Shogunate ή Kamakura Bakufu).

Έκτοτε και επί πολλούς αιώνες, η πραγματική εξουσία της Ιαπωνίας βρισκόταν στα χέρια των Σογκούν και των σαμουράϊ τους, στην δε διάρκεια των σογκουνάτων Kamakura και Ashikaga υπήρξαν πάμπολλες συγκρούσεις μεταξύ «πατριών» που θεωρούσαν ότι είχαν την μεγαλύτερη ισχύ. Η εξοικείωση των πολεμιστών με τον θάνατο κορυφώθηκε τον 13ο αιώνα, με την διάδοση του Βουδισμού Ζεν και την ίδια εποχή (1274) οι σαμουράϊ ενίσχυσαν τον θρύλο γύρω από το όνομά τους όταν 10.000 από αυτούς αναχαίτισαν την εισβολή 40.000 Μογγόλων με 900 πλοία και εκρηκτικά βομβίδια (που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά) στο βόρειο Kyushu. Τα επόμενα χρόνια οι Ιάπωνες εκτελούσαν κάθε μογγολική πρεσβεία, μέχρι το 1281 που οι Μογγόλοι επιχείρησαν δεύτερη ανεπιτυχή εισβολή με 140.000 άνδρες και 4.400 πλοία απέναντι σε 40.000 Ιαπώνων.

Οι πολεμικές τακτικές των σαμουράϊ (με ελιγμούς και χρήση ιππικού) εξελίχθηκαν εντυπωσιακά κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα, υποβοηθούμενες από πολυάριθμο πεζικό («ashigaru»), ενώ η διεύρυνση του κώδικα Μπουσίντο και στις γυναίκες επέτρεψε την ύπαρξη και γυναικών σαμουράϊ. Ανώτατη κατηγορία των σαμουράϊ ήσαν οι λεγόμενοι «χαταμότο», που αποτελούσαν την προσωπική φρουρά των Σογκούν. Στα τέλη του 16ου αιώνα επικράτησε να φέρουν οι σαμουράϊ δύο σπαθιά με καμπύλη λεπίδα, ένα κοντό (μήκους περίπου 40 – 60 εκατοστά, το λεγόμενο «σότο γουαζικάσι») και ένα μακρύ (μήκους περίπου 60 - 110 εκατοστά, το λεγόμενο «ντάϊτο κατάνα»), στα οποία κατά κανόνα έδιναν ονόματα, πιστεύοντας ότι ενσαρκώνουν αυτά της «ψυχή» της πολεμικής τους δεινότητας (οι σαμουράϊ θεωρούσαν ότι το μεγάλο σπαθί τους, το «κατάνα», είχε δική του ζωή και ψυχή, και γύρω από αυτή την πεποίθηση είχαν αναπτύξει έναν εκλεπτυσμένο κώδικα για την κατασκευή, φύλαξη και χειρισμό του -όταν ηττούνταν στην μάχη θεωρούσαν ότι το «κατάνα» είχε χάσει την ψυχική δύναμή του. Άξιοι να γίνουν κατασκευαστές σπαθιών θεωρούντο άλλωστε μόνον εκείνοι που είχαν αγνή καρδιά και υψηλά ηθικά κριτήρια, προσέγγιζαν δε το έργο τους με μεγάλο σεβασμό: προτού κατασκευάσουν ένα σπαθί, νήστευαν και εξαγνίζονταν τελετουργικά και το σφυρηλατούσαν φορώντας λευκούς ιερατικούς μανδύες).

Το σογκουνάτο Τοκουγκάβα καθιέρωσε έναν νόμο 13 άρθρων (το «Μπούκε Σοχάτο»), τα άρθρα 3 – 5 του οποίου προέτρεπαν τους σαμουράϊ να αφιερώνουν την ζωή τους ολοκληρωτικά στα όπλα και την λογοτεχνία και να αποφεύγουν την ακολασία, τα δε 2 τελευταία άρθρα (12 - 13) τους καλούσαν σε λιτό και πειθαρχημένο βίο και επίσης προέτρεπαν τους Νταϊμυο ? να είναι δίκαιοι στις αμοιβές των σαμουράϊ βάσει της ιδιαίτερης αξίας του καθενός.

Παρόλο που η κοινωνία των σαμουράϊ σταδιακά γινόταν ολοένα και πιο ανδροκρατούμενη, κυρίως λόγω της επίδρασης του κινεζικού νέο-Κομφουκιανισμού, τα ιστορικά αρχεία αναφέρουν και γυναίκες σαμουράϊ (στο έπος «Χάϊκε Μονογκατάρι» αφθονούν οι θαρραλέες και αφοσιωμένες γυναίκες – πολεμιστές), των οποίων μάλιστα η φροντίδα για θέματα τιμής και καθήκοντος υπήρξε εφάμιλλη της ανδρικής. Γνωστότερες γυναίκες σαμουράϊ ήσαν η Τομόε Γκοζέν (σύζυγος του Μιναμότο Γιοσινάκα) και η Χότζο Μασάκο (σύζυγος του Μιναμότο Γιοριτόμο), που έπαιξε σημαντικό πολιτικό ρόλο κατά τα πρώτα χρόνια της αντιβασιλείας των Χότζο. Οι γυναίκες σαμουράϊ, πάρα πολλές αριθμητικά έως τον 16ο αιώνα, εκπαιδεύονταν στην τέχνη της μάχης κυρίως μέσω της χρήσης της λόγχης («ναγκινάτα»). Από τον 17ο αιώνα η γυναίκα υποτιμήθηκε, μη θεωρούμενη άξια να συμπολεμεί με τους άνδρες πολεμιστές, ωστόσο κατά την κρίσιμη εποχή στα τέλη του 19ου αιώνα, κατά την οποία η Ιαπωνική Παράδοση δεχόταν την επίθεση των νεωτεριστών και των ξένων χριστιανών και η ύπαρξη των σαμουράϊ είχε ήδη (όπως θα δούμε παρακάτω) κηρυχθεί εκτός νόμου, οι γυναίκες απόκτησαν ξανά την παλαιά τους δυνατότητα να λογίζονται σαμουράϊ.

Η μαχητική ικανότητα των γυναικών σαμουράϊ επιδείχθηκε ιδιαιτέρως κατά την ηρωϊκή εξέγερση Σατσούμα (1877), στην οποία οι γυναίκες της Καγκοσίμα πολέμησαν γενναία ενάντια στον αυτοκρατορικό δυτικοποιημένο στρατό. Την ίδια γενναιότητα, με πρώτη την λογχοφόρο Νακάνο Τακέκο ?, είχαν επιδείξει και το 1868 κατά την ηρωϊκή υπεράσπιση του σογκουνατικού κάστρου Γακαμάτσου της πατριάς Αϊζού απέναντι σε 20.000 στρατιώτες του αυτοκρατορικού στρατού. Τραυματισμένη στο στήθος από πυροβολισμό, η Νακάνο Τακέκο ζήτησε από την αδελφή της Γιούκο να την αποκεφαλίσει και να μεταφέρει στο σπίτι τους το κεφάλι της (προς τιμή της έχει κτιστεί μνημείο στον Ναό Χοκάϊ στο Αϊζού Μπανγκεμάτσι της επαρχίας Φουκισίμα).

Tο έτος 1858 οι ξένοι χριστιανοί πιέζοντας τους επίτροπους του ανήλικου, μόλις 12χρονου, Σογκούν Ιεμόχι ? (Iemochi), πέτυχαν την κατάργηση του ετησίου «φουμιέ» ? του Ναγκασάκι και την ελεύθερη δράση των προσηλυτιστών στην Ιαπωνία και λίγο αργότερα βομβάρδισαν άγρια το λιμάνι της Καγιοσίμα, υποχρεώνοντας το 1864 τον Ιεμόχι ν’ ανοίξει τα λιμάνια της Χακοντάτε (Hakodate), Σιμόντα (Shimoda) και Ναγκασάκι, στους Αμερικανούς, Άγγλους, Ρώσους, Γάλλους και Ολλανδούς, που προηγούμενως έχουν βομβαρδίσει το λιμάνι του Σιμονοσέκι (Shimonoseki), έπειτα από την πυρπόληση ενός ευρωπαϊκού πλοίου που επεχείρησε να εισέλθει στο λιμάνι. Το 1868 η σογκουνατική δυναστεία των Τοκουγιάβα, που τόσο γενναία αντιστάθηκε στον εκχριστιανισμό και την αφομοίωση των Ιαπώνων, τερματίσθηκε κατ’ απαίτηση των ξένων χριστιανών με υποχρέωση του τελευταίου Σογκούν Γιοσινόμπου ? (Yoshinobu) σε παραίτηση μετά από ήττα του στρατού του.

Από εκεί και πέρα δεν χρειάστηκε περισσότερο από 2 – 3 χρόνια για ν’ αρχίσουν οι ξένοι την επίθεση σε όλο το παραδοσιακό σχήμα των Ιαπώνων. Σε συνεργασία με τους προδότες σύμβουλους του νεαρού αυτοκράτορα (Μικάδο) Μοντσουχίτο, κατάργησαν τον θεσμό των πολεμιστών σαμουράϊ που αποτελούσαν το ένα δέκατο σχεδόν του πληθυσμού (αποτελούσαν το 7 – 10% του συνολικού πληθυσμού, σε περίπου 25 εκατομμύρια Ιάπωνες υπήρχαν 1.282.000 «υψηλοί σαμουράϊ», με δικαίωμα να ιππεύουν, και 492.000 «κατώτεροι σαμουράϊ», με δικαίωμα να φέρουν δύο σπαθιά αλλά όχι να ιππεύουν), καθώς και κάθε είδους τοπική αυτονομία (με το διάταγμα της 29ης Αυγούστου 1871). Η πλειοψηφία των σαμουράϊ καταδικάστηκε σε πλήρη εξαθλίωση, και πολλές σύζυγοί τους άρχισαν να πωλούνται οικειοθελώς στα μπορντέλα των ξένων χριστιανών και των Ιαπώνων συνεργατών τους για να εξασφαλίσουν την επιβίωση της οικογενείας τους.

Το 1873, η Ιαπωνία υποχρεώθηκε να αποδεχτεί την άνευ όρων δράση των χριστιανών προσηλυτιστών και να υιοθετήσει την χρονολόγηση των χριστιανών και το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το 1874 ο ευπατρίδης Έτο Σιμπέϊ ? (Eto Shimpei), υφυπουργός Παιδείας, παραιτήθηκε από την θέση του και επικεφαλής 2.000 σαμουραϊ προσπάθησε να εξεγείρει την παραδοσιακή κοινωνία της νήσου Κυούσου (Kyushu) ενάντια στην ξενόδουλη κεντρική κυβέρνηση που οι ίδιοι είχαν αφελώς φέρει στην εξουσία. Η εξέγερση έμελλε να είναι σύντομη. Ο Έτο συνελήφθηκε, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του εκτέθηκε δημόσια για παραδειγματισμό, ενώ εκδόθηκε αυτοκρατορικός νόμος που απαγόρευε στους σαμουραϊ να φέρουν όπλα και να διατηρούν την ιδιαίτερη κόμμωσή τους.

Το 1877 ο ευπατρίδης Τακαμόρι Σαϊγκό ? (Takamori Saigo), συνεχίζοντας ουσιαστικά τον αγώνα του Έτο Σιμπέϊ, συγκέντρωσε γύρω του στο νησί Κυούσου (Kyushu), όλους τους πρώην σαμουραϊ που αρνούνταν τον εξευτελισμό τού να ζουν όπως απαιτούσαν οι ξένοι επικυρίαρχοι και κήρυξε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ιδρύοντας κέντρα εκπαίδευσης 7.000 νέων μαχητών. Ήδη η κατοχή όπλων από τους σαμουράϊ διωκόταν με φυλάκιση, το ίδιο και η διδασκαλία της πολεμικής τους τέχνης. Μετά από λίγο, 40.000 επαναστάτες σαμουράϊ υπό τον Τακαμόρι Σαϊγκό, οπλισμένοι με τα παραδοσιακά τους όπλα, αντιμετώπισαν στις 24 Σεπτεμβρίου, στην περίφημη μάχη της Σατσούμα (Satsuma), 60.000 στρατιώτες του αυτοκρατορικού στρατού, οπλισμένους με υπερσύγχρονα όπλα και διδαχθέντες την πολεμική μέθοδο των ξένων χριστιανών. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι σαμουράϊ ηττήθηκαν κατά κράτος, αλλά πέθαναν τιμημένα όπως απαιτούσε ο ιδιαίτερος κώδικας τιμής «Μπουσίντο». Ο τραυματισμένος 45χρονος Σαϊγκό αυτοκτόνησε με τον παραδοσιακό τρόπο των πολεμιστών («Σεπούκου») για να μην συλληφθεί, ενώ 25.000 πολεμιστές του είχαν ήδη πέσει στο πεδίο της μάχης και οι υπόλοιποι αιχμαλωτισθεί, από τους οποίους οι 2.000 εκτελέστηκαν αργότερα με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας».

Η επίθεση στον θεσμό των σαμουράϊ είχε ωστόσο και συνέχεια: μέχρι την ήττα της Ιαπωνίας στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο οι απόγονοι των σαμουράϊ αποτελούσαν τουλάχιστον μία άτυπη αριστοκρατία, που πολλές φορές στελέχωνε τις ανώτερες διοικητικές και στρατιωτικές θέσεις. Η αμερικανική κατοχή όμως μετά την ήττα της Ιαπωνίας επιδίωξε και πέτυχε να τους εξουδετερώσει, ωστόσο ακόμα και σήμερα σε αρκετές παραδοσιακές αγροτικές περιοχές της χώρας οι απόγονοι γνωστών σαμουράϊ ή παλαιών φεουδαρχών αρχόντων αντιμετωπίζονται με μεγάλο σεβασμό. Ο συγγραφέας Νιτόμπε ? (Inazo Nitobe) έχει γράψει: «Αυτό που υπήρξε η Ιαπωνία το χρωστάει στους σαμουράϊ. Δεν ήταν απλώς ο ανθός του έθνους μας αλλά και η ρίζα του. Μέσα από αυτούς φανερώθηκαν όλα τα δώρα των ουρανών. Αν και έμειναν απομονωμένοι από τον γενικό πληθυσμό, καθόρισαν γι’ αυτόν ένα ηθικό πρότυπο και τον καθοδήγησαν με το παράδειγμά τους».




Ιαπωνικά όπλα

--------------------------------------------------------------------------------


Στην πολεμική Παράδοση της Ιαπωνίας, της οποίας τα σπαθιά αναγνωρίστηκαν ήδη από τον 13ο αιώνα ως τα καλύτερα του κόσμου, άξιοι να γίνουν κατασκευαστές όπλων θεωρούντο μόνον εκείνοι που είχαν αγνή καρδιά και υψηλά ηθικά κριτήρια, προσέγγιζαν δε το έργο τους με μεγάλο σεβασμό: λ.χ. προτού κατασκευάσουν οι κατασκευαστές σπαθιών ένα σπαθί, νήστευαν και εξαγνίζονταν τελετουργικά και το σφυρηλατούσαν φορώντας λευκούς ιερατικούς μανδύες.

Στην παραδοσιακή Ιαπωνία τα όπλα δίνονταν στα αγόρια σε ηλικία 13 ετών, κατά την διάρκεια ειδικής τελετής που λεγόταν Γκενπούκου (Genbuku), μαζί με το όνομα που θα έφερε ως ενήλικος και την ιδιότητα του σαμουράϊ.






Τα αρχαία (επιθετικά) ιαπωνικά όπλα ήσαν τα ακόλουθα:

«Κατάνα» («katana»): μακρύ σπαθί των σαμουράϊ, του οποίου η χρήση γενικεύθηκε από την περίοδο Edo και κατ’ αυτούς είχε δική του ζωή και ψυχή (γύρω από αυτή την πεποίθηση είχαν αναπτύξει έναν εκλεπτυσμένο κώδικα για την κατασκευή, φύλαξη και χειρισμό του -όταν ηττούνταν στην μάχη θεωρούσαν ότι το «κατάνα» είχε χάσει την ψυχική δύναμή του). Λόγω της επί 600 χρόνια άριστης και αποκλειστικής ιαπωνικής τεχνικής, το ατσάλι της οποίας ξεπεράστηκε μόνο τον 19ο αιώνα μετά την εφεύρεση δηλαδή της επιστημονικής μεταλλουργίας, το σπαθί αυτά διατηρούσε αναλλοίωτη την πλάτους 5 χιλιοστών αποτελεσματική σαν ξυράφι κόψη του, παρά την επανειλημμένη χρήση του σε μάχες.

«Oυακιζάσι» («wakizashi»): σπαθί κοντύτερο από το «Κατάνα», κατάλληλο για μάχες σε εσωτερικούς χώρους, που αποτελούσε για τον πολεμιστή την «λεπίδα της τιμής» και δεν απομακρυνόταν ποτέ από αυτόν (κοιμόταν με αυτό κάτω από το προσκεφάλι του). Το «Κάτανα» και το «Ουακιζάσι» μαζί ονομάζονταν «daisho» («μεγάλο και μικρό»).

«Τάντο» («tanto»): μικρό σπαθί, κοντύτερο του «Γουακιζάσι», κατασκευασμένο από το ίδιο ατσάλι από το οποίο κατασκευαζόταν το «Κατάνα». Το «Τάντο» ήταν το συνηθέστερα χρησιμοποιούμενο σπαθί για την αυτοκτονία Σεπούκου

«Γιουμί» («yumi»): το ιαπωνικό τόξο, που έχαιρε μεγάλου σεβασμού από τους πολεμιστές. Είχε μήκος 2,3 μέτρα και ήταν κατασκευασμένο από μπαμπού με χορδή μεταξωτή, βουτηγμένη σε ρετσίνι πεύκου. Η με απαιτήσεις απόλυτης ευστοχίας ακτίνα βολής του περιοριζόταν στα 50 περίπου μέτρα και χρησιμοποιείτο από πεζούς τοξευτές, καλυμμένους πίσω από ένα κινητό τείχος μπαμπού (το λεγόμενο «tedate»). Σε μικρότερο μέγεθος (το λεγόμενο «hankyu») το χρησιμοποιούσαν και οι έφιπποι σαμουράϊ, ενώ η τοξοβολία από την ράχη ενός αλόγου εντάχθηκε ως λατρευτικό αγώνισμα στις τελετές του Σίντο ? (Yabusame) και ο όρος «yumitori» («τοξότης») έγινε τιμητικός τίτλος για τους σαμουράϊ. Ως πολεμικό εκηβόλο όπλο το «γιουμί» εγκαταλείφθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά με την εισαγωγή του αντίθετου στον πολεμικό κώδικα του μπουσίντο ευρωπαϊκού πυροβόλου («αρκεβούζιου») κατά την περίοδο των εμφυλίων πολέμων «Sengoku Jidai» («Εποχή της εμπόλεμης χώρας»), κυρίως από τον σχεδόν εκχριστιανισμένο Oda Nobunaga ? που με την βοήθεια των πυροβόλων θριάμβευσε στην μάχη του Nagashino (1575).

«Γιαρί» («yari»): η ιαπωνική λόγχη, κύριο όπλο των πολεμιστών κατά την εποχή των εμφυλίων πολέμων «Sengoku - jidai», όταν οι πολεμικές ανάγκες απαίτησαν την χρήση πολυπληθών σωμάτων πεζικού. Το «γιαρί» αναδείχθηκε ως όπλο στην μάχη του Shizugatake, στην οποία ο Toyotomi Hideyoshi ? (τότε ακόμα Hashiba Hideyoshi) συνέτριψε τον αντίπαλό του Shibata Katsuie.

«Ναγκινάτα» («naginata»): ιδιαίτερη λόγχη με κυρτή λεπίδα, χρησιμοποιούμενη από την εποχή Νάρα έως και σήμερα, αγαπημένο όπλο των «Σοχέϊ» βουδιστών μοναχών και των γυναικών σαμουράϊ.

Πηγη: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΝΩΣΗΣ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ

''Πολλά χρόνια μετά από την εγκατάσταση των πρώτων πελασγών στην κοιλάδα του Σπερχειού και σε άλλες εκτάσεις της κεντρικής Ελλάδας ( το 2 μισό της 11ης χιλιετίας ), άλλοι αδερφοί έλληνες πελασγοί , μεταναστεύοντας από τα νοτιοδυτικά παράλια της μικρά Ασίας ,απέναντι από την ρόδο ,εγκαταστηθηκε το έτος 7800 π.χ. στα εδάφη μεταξύ των ποταμών Στρυμόνα και Έβρου .
Με το πέρασμα του χρόνου και την αύξηση του πληθυσμού ο λαός αυτός επεκτάθηκε στα εδάφη της ανατολικής Ρωμυλίας , ανατολικής Θράκης , στα παράλια της Προποντίδας κα του Εύξεινου πόντου .
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν λευκοί , ελαφρά μελαχρινοί , προπάντων ξανθοί , ψηλόσωμοι , με μάτια γαλανά και καστανά , πρόσωπο ωειδες και ευθεία μύτη , ήταν δηλαδή Αρειοι Πελασγοί Έλληνες . Ζούσαν σε λιμνώδεις και παραποτάμιες περιοχές .Για τον λόγο αυτό , οι λίγοι επιζήσαντες των κατακλυσμών Πελασγοί , ονόμασαν τους αδερφούς γείτονες Πελασγούς Αχαιούς .
Το όνομα αχαιός δόθηκε κατά το δεύτερο μισό του τέταρτου αιώνα της έκτης χιλιετίας π.χ. , όταν έγινε η πρώτη μετανάστευση των πρώτων αχαιών προς νότο . Την περίοδο αυτή οι εκτάσεις της κεντρικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου ήταν σχεδόν έρημες .
Οι ελάχιστοι πελασγοί που απέμειναν από τους κατακλυσμούς και τις καταστροφές συγκεντρώθηκαν και ζούσαν σε ορισμένες μικροπόλεις .
Αυτή την περίοδο , λοιπόν , ένα μεγάλο μέρος των αχαιών που κατοικούσαν ανατολικά τους Στρυμόνα , περίπου 3500 άτομα , ήρθε και εγκαταστάθηκε στην τότε μισοερημη περιοχή Τιρνάβου . Αυτή ήταν η πρώτη μετανάστευση των αχαιών πελασγών ελλήνων προς την κεντρική Ελλάδα .
Μετά από χρόνια ακολούθησαν άλλες δυο μεταναστεύσεις των Αχαιών στην κεντρική Ελλάδα και την Πελοπόννησο . Η δεύτερη μετανάστευση των Αχαιών έγινε περίπου 300 χρόνια μετά την πρώτη , αρχές της πρώτης εκατονταετίας της έκτης χιλιετίας , όταν 3000 περίπου Αχαιοί από την Ανατολική Μακεδονία κατέβηκαν και εγκαταστάθηκαν στην περιφέρεια του Αχελώου ποταμού .
Στην τρίτη μετανάστευση , αρχές 8ου αιώνα της 5 ης χιλιετίας π.χ., περίπου 4000 άτομα από την περιφέρεια της Θράκης εγκαταστάθηκαν στην Αργολίδα ( Μυκήνες ) . Απόγονος των Αχαιών αυτών ήταν ο Αγαμέμνονας , ο αρχηγός του Τρωικού πολέμου .
Οι ελάχιστοι ντόπιοι πελασγοί που απέμειναν και κατοικούσαν σε πέντε μικροπόλεις της Θεσσαλίας και Φθίας , δεν ξεπερνούσαν τα 500 με 1000 άτομα η καθεμία . Μετά από χρόνια αναμείχθηκαν και συζούσαν με τους Αχαιούς . Από τους απογόνους των πρώτων αυτών Αχαιών , που εγκαταστάθηκαν στην περιφέρεια της Θεσσαλίας , ήταν και ο πατέρας του Αχιλλέα , του πολυθρύλητου ήρωα του τρωικού πολέμου , ο ιδανικότερος τύπος των ηρωικών χρόνων της Αρχαίας Ελλάδας .
Η μητέρα του Αχιλλέα ήταν ντόπια Πελασγη και είχε γεννηθεί σε μια από τις μεγαλουπόλεις της Θεσσαλίας , την Φοινίκη .Ο Αχιλλέας , γιος του Πηλέα και της Θέτιδας , γεννήθηκε το έτος 1261 π.Χ. και πέθανε το έτος 1225 π.Χ. σε ηλικία 36 ετών .
Στα 29 του χρόνια έλαβε μέρος στην εκστρατεία κατά της Τροίας με 2600 Μυρμιδόνες , τους οποίους μετέφεραν 50 πλοία .
Σκοτώθηκε πολεμώντας τρία χρόνια πριν από την καταστροφή της Τροίας και την λήξη του Τρωικού πόλεμου , που άρχισε το έτος 1232 π.χ. και έληξε το έτος 1222 π.Χ.
Ο Αχιλλέας ήταν άντρας ψηλόσωμος , πάνω από 1,90 μ. ξανθός με γαλανά μάτια , ευκίνητος , με αθλητικό σώμα , θαρραλέος , μεγάλος πολεμιστής , πολυμαθής , ενάρετος , δίκαιος .
Ήταν όπως φανερώνει το όνομα του ορμητικός , θυελλώδεις και ελκυστικός . Διδάχθηκε από τους Πελασγούς , δασκάλους την τέχνη του πολέμου , την ρητορική , την ποίηση , την μουσική και ιατρική .
Ήταν βασιλιάς των Πελασγών , κατοίκους της Φθίας και αρχηγός των Μυρμιδόνων , των τρομερών και θαυμάσιων Πελασγών πολεμιστών της Φθίας .
Ποιοι ήταν οι Μυρμιδόνες ??? Στις αρχές του 2ου μισού της 17ης εκατονταετίας π.Χ. , μεγάλος αριθμός κατοίκων της περιφέρειας Αθηνών , Σαλαμίνας και Αίγινας , επανήλθε στην Φθία .
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν απόγονοι των πελασγών , που κατά το έτος 3150 π.χ. περίπου , είχαν μεταναστεύσει στην περιφέρεια των Αθηνών μετά τις μεγάλες καταστροφές που έπαθε η περιφέρεια της Φθίας .
Ο αριθμός των επαναπατρισθέντων έφτανε τις 20000 και ο επαναπατρισμός είχε διάρκεια 25 περίπου έτη .Απόγονοι των επαναπατρισθέντων αυτών ελλήνων Πελασγών , που ζούσαν στην Φθία , στην περιφέρεια της Πελασγίας , το όνομα της το φειλη σε αυτούς , ονομάστηκαν το 2ο μισό της 16ης χιλιετίας π.Χ ΜΥΡΜΙΔΟΝΕΣ
Λίγο αργότερα , στις αρχές της 13ης χιλιετίας , το Πελασγοί Μυρμιδόνες έπαψε να ακούγεται και ακουγόταν μόνο το Έλληνες Μυρμιδόνες .
Οι Μυρμιδόνες ήταν πνευματικά αρκετά ανεπτυγμένοι ,άντρες τραχείς , θαρραλέοι , τολμηροί , άριστα εκπαιδευμένοι στην τέχνη του πολέμου , βαριά οπλισμένοι , ορεσίβιοι Πελασγοί της Φθίας . Ήταν δηλαδή ένα είδος λοκατζήδων Ο.Υ.Κ. του σημερινού στρατού .
Αποτελούσαν το στρατό του Αχιλλέα , στον πόλεμο της Τροίας , που ήταν σκληροί , ριψοκίνδυνοι και δύσκολα νικηθέντες πολεμιστές .
Στην Φθία τα χρόνια εκείνα , υπήρχαν δυο πόλεις με το όνομα Μυρμιδών . Η μια βρισκόταν στην περιφέρεια του Δομοκού και η άλλη παρά τις πηγές του Σπερχειού ποταμού . Βρισκόταν βόρεια της κοινότητας Καμπιά και σε απόσταση 1300 έως 1500 περίπου μέτρα και ΒΔ της κοινότητας Φτέρης .Οι κάτοικοι των πόλεων αυτών προσφωνούνται Μυρμιδόνες , όπως και οι κάτοικοι της πόλης Ελλάς , Έλληνες .
Έλληνες όμως , ήταν όλοι οι πελασγοί , οι Αχαιοί , οι Δαναοί , οι Αιολείς , οι Δόλοπες κτλ κτλ .
Έλληνας σημαίνει ο ανώτερος , ο αρκετά μορφωμένος , ο πνευματικά ανεπτυγμένος ,ο ενάρετος , ο δίκαιος , ο φωτοδότης , ο θαρραλέος , ο περήφανος , ο ανήσυχος ,ο τολμηρός κτλ,κτλ.
Φθία δε , σημαίνει τόπος γεωλογικών αναταραχών και καταστροφών .Η περιοχή που ονομαζόταν Φθία περιλάμβανε την σημερινή Φθιώτιδα και τα εδάφη από τα Φάρσαλα μέχρι τον Παγασητικό και Βόρειο Ευβοϊκό .
Ο πληθυσμός της Φθίας εκείνη την εποχή ήταν περίπου 60000 και υπαγόταν στην διοίκηση του θεοειδή Αχιλλέα .Η πρωτεύουσα της Φθίας Αχίλλεια βρισκόταν κοντά στο σημερινό Λιμογάρδι Φθιώτιδας .
Τα ανάκτορα ήταν κτισμένα σε ύψωμα , σε οικόπεδο έκτασης 6500 τ.μ . Ήταν διώροφα πέτρινα κτίρια διαστάσεων 18χ30 μέτρων σκεπασμένα με κεραμοσκεπή .
Στο ........... , που βρισκόταν τα ...........του Αχιλλέα υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Δια και μέσα σε αυτόν αγάλματα του ΔΙΑ και της ΗΡΑΣ , τα οποία σώζονται ολόκληρα στο ίδιο σημείο σε βάθος 2.6 μέτρων περίπου .
Στο βάθος αυτό βρίσκονται τα θεμέλια των ανακτόρων και στα ερείπια τους υπάρχουν πήλινες , χάλκινες και χρυσές πλάκες με γραφές .
Η πρωτεύουσα του Αχιλλέα είχε 206 σπίτια , όλα με ένα όροφο εκτός των ανακτόρων που ήταν με δυο ορόφους . Στο δυτικό μέρος της πόλης απλωνόταν πλατεία έκτασης 1300 τ.μ. και γύρω από αυτήν υπήρχαν διάφορα καταστήματα . Δρόμος πλατύς επτά μέτρα περίπου , διέσχιζε από την ανατολή προς την δύση την πόλη και περνούσε έξω από τα ανάκτορα του Αχιλλέα . Στο δεξιό άκρο της πόλης υπήρχε αγωνιστικός χώρος και στο νότιο μέρος υψωνόταν κτήριο διδασκαλίας .
Ο Αχιλλέας διδάχθηκε από τον Φοίνικα , άρχοντα των Δολόπων , την τέχνη του πολέμου και την ρητορική .Ο Φοίνικας κατοικούσε στην πόλη Βιθόσιω που βρισκόταν δεξιά της σημερινής Σπερχειάδας και είχε 85 σπίτια και πληθυσμό 850 άτομα .
Διδάχθηκε επίσης από τον Κένταυρο Χείρωνα μουσική , ιατρική , ποίηση , αστρολογία και αστρονομία .
Ο Αχιλλέας ήταν τύπος του Έλληνα που είναι συναισθηματικός , αγωνιώδεις , με πολλές χαρές και αρκετές θλίψεις , με ευγενείς τάσεις και ανησυχίες .
Ήταν πρωταγωνιστής στην χαρά και αυθόρμητος στις παραμυθίες .Ήταν σαν το φως που διαχέεται σε νεφέλωση ηλεκτρονίων και ενίοτε προκαλεί εκλάμψεις , όσες φορές εξασφαλίζει υψηλές ενέργειες .
Ο Αχιλλέας παντρεύτηκε σε ηλικία 19 ετών Πελασγή και απέκτησε πέντε παιδιά , τρεις γιους και δυο κόρες . Ζούσαν μαζί του και οι τρεις αδερφές του . Ο Πατέρας του πέθανε έξι χρόνια μετά το θάνατο του Αχιλλέα .
Τα πέντε παιδιά του Αχιλλέα θανατώθηκαν από τον διάδοχο του πατέρα του δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του και τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατο του Πηλέα .
Μετά το τέλος του τρωικού πολέμου , επέστρεψαν στην Φθία οι 1800 Μυρμιδόνες που έζησαν από τους 2600 , με 25 από τα 50 πλοία που πήγαν στην Τροία'' .


Αναζητωντας στοιχεια για τους Μυρμιδονες,η αληθεια ειναι πως δεν βρηκα και παρα πολλα,παρα μονο αυτο το κειμενο που το εγραψε καποιος στο Pathfinder club,χωρις ωστοσο να δινει και τις πηγες του.
Οποιος μπορεσει να βρει κατι, οσον αφορα τους Μυρμιδονες, ας μας το μεταφερει κ εδω..
Παντως ειχαν φημη μεγαλων πολεμιστων.

Εξαρτάται το πεδίο της μάχης (τη γεογραφία δηλαδή), τον αριθμό των στρατιωτών, κτλ. Προσωπικός έχω μια συμπάθεια για τουε Ρωμαίους (κυρίως με βάση τα λίγα που ξέρω για το τι αντιπροσώπευε το κράτος τους). Οι Σπαρτιάτες αν και μεγαλωμένοι για τον πόλεμο είναι κατ' εμέ και οι πιο υπερεκτημιμένοι, μιάς και δεν ήταν 1-2 φορές που ηττηθήκαν και όχι μόνο απο αντιπάλους όπως οι Αθηναίοι αλλά και οι Μεσσήνιοι και η Θηβαίοι, που ούτε Καιάδες είχαν ούτε μεγαλώναν τα παιδιά τους με αποκλειστικό σκοπό να σκοτώνουν.

Αν είναι να φανώ και εγώ λίγο ''κακός'' πάντως, το όλο ερώτημα είναι λίγο σε στυλ ''τι είναι καλύτερο, το αμάξι, το αεροπλάνο ή οι βάρκες'', δηλαδή αυτές οι στρατιές ζήσαν σε τόσο διαφορετικές εποχές και τόσο διαφορετικές καταστάσεις που δεν μπορείς να κάνεις σύγκριση...

Πολλοι ηταν οι παραγοντες που επαιζαν ρολο στις τοτε μαχες.
Το οτι ολοι αυτοι, εζησαν σε διαφορετικες εποχες και σε διαφορετικες καταστασεις ειναι γνωστο.
Παρολα αυτα ειχα αυτη την ιδεα της ψηφοφοριας,που ο καθενας απο μας,μπορει να ψηφισει με υποθετικα η' υποκειμενικα κριτηρια περισσοτερο.
Κατα τη δικη σου γνωμη,ποιοι ειναι το αμαξι,ποιοι το αεροπλανο και ποιοι οι βαρκες?

Ο ΟΥΝΝΟΣ ΒΑΡΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Το όνομα Αττίλας ήταν ανέκαθεν πασίγνωστο και παρέπεμπε σε ένα και μόνο χαρακτηριστικό: στην αλόγιστη βαρβαρότητα. Ο άνθρωπος αυτός, ο κόσμος τον οποίο εκπροσωπούσε, καθώς και η σπουδαιότητά του, καλύπτονται από ένα πέπλο μυστηρίου.

Η Ιστορία γράφεται με ποικίλους τρόπους και με υποκειμενικά κριτήρια. Για τους ιστορικούς της Δύσης, ο Αττίλας υπήρξε ''η μάστιγα του Θεού'', συνώνυμο του δεσποτισμού, ένα σωστό αρπακτικό που κατασπάραξε την απέραντη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ηγήθηκε των πιο βάρβαρων επιδρομών εναντίον της.

Για τους Ούννους πάλι, ο Αττίλας ήταν ο άνθρωπος που, εκκινώντας από την Ουγγαρία, δημιούργησε μια αυτοκρατορία η οποία απλωνόταν από τη Βαλτική έως τα Βαλκάνια και από το Ρήνο έως τον Εύξεινο Πόντο. Για εκείνους ήταν ένας δεινός πολιτικός κι ένας ακόμη δεινότερος πολεμιστής. Παρά τη βαναυσότητά του, ήταν ένας επίμονος διαπραγματευτής που ήξερε καλά να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες των φίλων και των εχθρών του.

Αττίλας. Ένας φιλόδοξος και αδίστακτος εξουσιαστής των βαρβαρικών φύλων. Μια πολεμική μηχανή που σάρωσε τον πέμπτο αιώνα μ.Χ. την Ευρώπη.

πηγη:E-SHOP.GR

Πιστευω οτι αξιζει μια μικρη αναφορα σ'αυτο το τοπικ ο φοβερος & τρομερος Αττιλας..
Η κατακτητικη του ικανοτητα μοναδικη κ η βαρβαροτητα του παροιμιωδης..
Μου φαινεται πως και οι Ουννοι ησαν Μογγολοι(Τουρκικης καταγωγης)..
Παρολο που στη ''μαχη των Εθνων'' ηττηθηκε απ τον Ρωμαιο Αετιο κ τον πολυπληθη στρατο του, κατοπιν πολιορκησε την ιδια τη Ρωμη..(Θρασυτατος αν μη τι αλλο),και λογω μιας επιδημιας,εγκατελλειψε τα μεγαλεπηβολα σχεδια του..

Ο Αννίβας Βάρκας ήταν ο άνθρωπος που πολέμησε με μένος εναντίον των Ρωμαίων δίνοντας έναρξη στον δεύτερο πόλεμο της Καρχηδόνας κατά της Ρώμης. Γεννήθηκε στην Καρχηδόνα το 247 π.Χ. και το όνομά του σήμαινε «η χάρη του Βάαλ». Ήταν ο πρώτος γιος του Αμίλκα Βάρκα, του μεγάλου στρατηγού που οδήγησε τον πρώτο πόλεμο κατά των Ρωμαίων (264-241 π.Χ.) Είχε άλλα 3 αδέρφια, τον Μάγωνα, τον Ασδρούβα και την Σοφονίβα.
Η Καρχηδόνα ήταν εκείνες τις εποχές ένα ανεπτυγμένο λιμάνι και γενικά μία πλούσια και πολλά υποσχόμενη περιοχή. Είχε υποστεί όμως μεγάλες απώλειες από τους Ρωμαίους στον πρώτο πόλεμο μεταξύ Ρώμης και Καρχηδόνας, η οποία κατάφερε να επικρατήσει και να της αποσπάσει τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κορσική, σημαντικές καρχηδονιακές αποικίες.

Ο Αμίλκας μισούσε τους Ρωμαίους για τα όσα είχαν κάνει στην πατρίδα του. Από τους τρεις γιους του επέλεξε τον Αννίβα ως συνεχιστή του έργου του. Άρχισε λοιπόν να τον εκπαιδεύει γι’ αυτό το σκοπό από την ηλικία των 5 ετών.

Ο Αννίβας έμαθε για τους θεούς της Καρχηδόνας και την αρχαία γλώσσα των Καρχηδονίων από τον Αμίλαξ, αρχιθαλαμιπόλο, στενό φίλο και συνεργάτη του πατέρα του. Ο Έλληνας Σιληνός του δίδαξε ελληνικά και φιλοσοφία, ενώ ταυτόχρονα εκπαιδεύονταν στις τέχνες του πολέμου.

Τα μαθήματα με τον Σιληνό συνεχίστηκαν και εμπλουτίστηκαν. Του είχε ζητηθεί να διδάξει στον Αννίβα, εκτός από ελληνικά, και λατινικά. Ο Ρος Λέκι στο μυθιστόρημά του «Αννίβας, ο Καρχηδόνιος», παρουσιάζει τον Σιληνό να του διδάσκει την προστακτική στη λατινική γραμματική λέγοντάς του : «Η προστακτική Αννίβα είναι η έγκλιση της διαταγής. Μελέτησέ την προσεκτικά γιατί είσαι γεννημένος να διατάζεις. Είναι ένας σαφής γλωσσικός τύπος στα λατινικά. Οι Ρωμαίοι είναι λαός που διατάζει ξεκάθαρα και απλά» (Αννίβας ο Καρχηδόνιος, Ρος Λέκι). Αν και αυτό αναφέρεται σε ένα μυθιστόρημα που δεν μπορεί να αποτελεί ιστορική πηγή, είναι ωστόσο μία όμορφη εικόνα που σίγουρα θα ταίριαζε στον Αννίβα, έναν άνθρωπο τεράστιας βούλησης και ψυχικής δύναμης, όπως διαπιστώνει κανείς μελετώντας τα επιτεύγματα του.

Επίσης για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του - και σε ηλικία 6-7 χρονών - διδάχτηκε για τον Αλέξανδρο, για τον τρόπο που πολεμούσε, για τις νίκες που πέτυχε. Διδάχτηκε Ξενοφώντα, Πλάτωνα, Όμηρο, Ευριπίδη, Ερατοσθένη, Αριστοτέλη, Δημοσθένη. Έμαθε αργότερα για το μύθο και τις περιπέτειες του Ηρακλή και για τις μάχες του βασιλιά της Ηπείρου Πύρρο.

Ο πατέρας του συνέχιζε τον πόλεμο, αλλά κάποια στιγμή η Καρχηδόνα εξαντλήθηκε και ο Αμίλκας αναγκάστηκε να συνάψει ειρήνη με τους Ρωμαίους μετά από 20 χρόνια εμπόλεμης κατάστασης. Οι μισθοφόροι που είχαν επιβιώσει, άρχισαν να επιστρέφουν στην Καρχηδόνα ζητώντας τους μισθούς πολλών χρόνων που είχαν μείνει απλήρωτοι. Η Καρχηδόνα είχε εξαντληθεί οικονομικά. Τότε οι μισθοφόροι επαναστάτησαν και κατέλαβαν την Καρχηδόνα, αλλά ο Αμίλκας κατάφερε να τους νικήσει. Αυτός ήταν και ο πρώτος πόλεμος στον οποίο πήρε μαζί του το γιο του για να τον παρακολουθήσει. Ήταν και αυτό μέρος της εκπαίδευσής του.

Οι Ρωμαίοι πίστευαν ότι σε ηλικία περίπου εννέα ετών ο Αμίλκας οδήγησε το γιο του στο ναό του θεού Μελκάρθ και τον έκανε να ορκιστεί αιώνιο μίσος για τους Ρωμαίους. Ο Ρος Λέκι παραθέτει τον εξής όρκο: «Μα τις οχτώ φωτιές των Καβείρων, μα τα άστρα, τα μετέωρα και τα ηφαίστεια, μα το Σπήλαιο του Αδρύμητου και το πέρασμα του Άσροκετ, μα τη σφαγή, μα την έρημο, μα τον ήλιο, τη σελήνη και τη γη, ορκίζομαι αυτόν τον μεγάλο όρκο των επτά απεχθειών προς τη Ρώμη, όχι εκεχειρία με τη Ρώμη, όχι έλεος προς τη Ρώμη όσον καιρό ζω ή σε οποιονδήποτε Ρωμαίο βαδίζει πάνω στη γη ή ταξιδεύει στη θάλασσα. Μα τη ζωή μου, ορκίζομαι όλα αυτά τα πράγματα» (Αννίβας ο Καρχηδόνιος, Ρ. Λέκι). Και έτσι ο Αννίβας πήρε το μίσος του πατέρα του για τους Ρωμαίους, το έκανε δικό του και επέλεξε σαν σκοπό της ζωής του τον αιώνιο πόλεμο εναντίον τους.

Το 237 περίπου π.Χ. ο Αμίλκας αποφασίζει να μεταβεί στην Ισπανία και να ιδρύσει εκεί μία νέα Καρχηδόνα, με σκοπό την ανασύνταξη δυνάμεων και τη συνέχιση του πολέμου με τη Ρώμη. Σ’ αυτή του τη μετάβαση πήρε μαζί του και τον Αννίβα, ο οποίος ήταν τότε σχεδόν δέκα χρονών. Η εκπαίδευσή του στις τέχνες του πολέμου συνεχίστηκε, αλλά αυτή τη φορά ο πατέρας του τού ανέθεσε καθήκοντα διαχειριστή υλικού για τον εφοδιασμό του στρατού. Παράλληλα συνέχισε τα μαθήματα με τον Σιληνό στις γλώσσες της Ισπανίας, αλλά μάθαινε από αυτόν επίσης γεωγραφία και τα ήθη και έθιμα λαών. Επίσης ασκούνταν από τον Σιληνό και στη Ρητορική.

Το 230 περίπου π.Χ. και σε μία εκστρατεία εναντίον των Βετοννών, ο πατέρας του Αννίβα σκοτώθηκε και ανέλαβε αυτός την αρχηγία του στρατού και ο γαμπρός του Ασδρούβας διαδέχτηκε τον Αμίλκα στη γενική διοίκηση.

Ο Αννίβας έχοντας πονέσει πάρα πολύ από το θάνατο του πατέρα του, αφοσιώθηκε στον στρατό, δουλεύοντας ασταμάτητα για να τον βελτιώσει και να τον εκπαιδεύσει. Άρχισε να εφαρμόζει δικές του ιδέες για τα όπλα, τη διάταξη, την άσκηση του στρατού του. Και έτσι κατάφερε να έχει έναν στρατό που θα είναι για πάντα καταγεγραμμένος στην ιστορία. Ονειρευόταν «έναν καινούργιο στρατό, ένα παγκόσμιο θαύμα, επανάσταση στην πολεμική τέχνη, στρατό πειθαρχημένο και εκπαιδευμένο στην εντέλεια, ευκίνητο, αήττητο, προορισμένο να βαδίσει εναντίον της Ρώμης και να τη νικήσει, να βάλλει τέρμα στην τυραννία της» (Αννίβας ο Καρχηδόνιος, Ρ. Λέκι)

Σε ηλικία 21 ετών περίπου παντρεύτηκε τη Σιμίλκη, τη μοναδική γυναίκα που έβαλε ποτέ στο πλευρό του. Η Σιμίλκη τον στήριξε έντονα στο σκοπό του. Τον ακολούθησε σε όλες τις εκστρατείες του και βοήθησε σημαντικά στη φροντίδα των στρατιωτών σε προβλήματα που αντιμετώπιζαν: τραυματισμοί, ασθένειες, διατροφή, ρουχισμός κ.α. Ο στρατός του Αννίβα στάθηκε στα πόδια του εξαιτίας της γυναίκας του. Μαζί απέκτησαν ένα γιο, τον Φουάβα, ο οποίος πέθανε από το κρύο σε βρεφική ηλικία στη διάβαση των Άλπεων. Η γυναίκα του βιάστηκε και σκοτώθηκε από τους Ρωμαίους, όταν ο Αννίβας έδινε εκτός του στρατοπέδου όπου την είχε αφήσει μία μάχη εναντίον τους.

Το 221 π.Χ. ο Ασδρούβαλ δολοφονήθηκε και ο Αννίβας ανακηρύχθηκε γενικός διοικητής του στρατού με την έγκριση των στρατιωτών που βρίσκονταν στην Ισπανία. Η Καρχηδόνα συμφώνησε και ενέκρινε αυτό το διορισμό. Ακολούθησε επιθετική πολιτική εναντίον των Ρωμαίων και κατέκτησε τη Σαλαμάνκα και το Σάγουντο, μία ρωμαϊκή αποικία, πολιορκώντας το επί 8 μήνες. Θεωρείται ότι με την κατάκτηση του Σάγουντου, οι Καρχηδόνιοι παραβίασαν την ειρήνη που είχε συνάψει ο Αμίλκας με τους Ρωμαίους, και ζήτησαν από την κυβέρνηση της Καρχηδόνας την παράδοση του Αννίβα.

Ο Αννίβας όμως συνέχισε την επέκταση και κυριαρχία του σε άλλες πόλεις. Όρισε τον αδελφό του Ασδρούβα διοικητή στην Ισπανία και ο ίδιος διέσχισε τον ποταμό Έβρο το 218 π.Χ. προκειμένου να κυριαρχήσει σε νέα εδάφη. Τότε οι Ρωμαίοι κήρυξαν το 2ο πόλεμο εναντίον της Καρχηδόνας.

Ο Αννίβας διέκοψε τις εκστρατείες του στην Καταλονία και αποφάσισε να κερδίσει τον πόλεμο κατά των Ρωμαίων με το να τους αιφνιδιάσει εισβάλλοντας στην ίδια την Ιταλία μέσω των Πυρηναίων και των Άλπεων.

Διέσχισε τα Πυρηναία με 50.000 πεζικό, 9.000 ιππικό και 37 ελέφαντες. Πέρασε τον ποταμό Ροδανό με σχεδίες μεταφέροντας πάνω σε αυτές και τους ελέφαντες, κάτι που ήταν πάρα πολύ δύσκολο, και με μία τρομερά ηρωική προσπάθεια διέσχισε τις Άλπεις που ήταν κατάφορτες από χιόνι. Τον Οκτώβριο του 218 πλησίασε την Ιταλία και έφτασε κοντά στην ιταλική πόλη Τουρίνο.

Η πρώτη σύγκρουση μεταξύ Καρχηδονίων και Ρωμαίων γίνεται κοντά στον ποταμό Τικίνο, ανατολικά του Τουρίνο, και οι Καρχηδόνιοι νίκησαν με το ιππικό τους το ιππικό των Ρωμαίων. Περίπου 14.000 Γαλάτες πήγαν με το μέρος του Αννίβα και χάρη σ’ αυτούς ο Αννίβας κέρδισε άλλη μία μάχη κοντά στον ποταμό Τρεβία.

Το Μάρτιο του 217 ο Αννίβας έφτασε στην Ετρουρία. Εκεί έχασε το ένα του μάτι είτε σε μάχη είτε από μία αρρώστια των ματιών. Στη μάχη που έγινε κοντά στη λίμνη Τρασιμένη οι Ρωμαίοι ηττήθηκαν για άλλη μία φορά.

Στη συνέχεια ο Αννίβας, προσπαθώντας να σπάσει τη Ρωμαϊκή Ομοσπονδία και το ηθικό των Ρωμαίων, πολέμησε και κατέστρεψε την Ουμβρία, την Απουλία, τη Λουκερία και την Καμπανία, ακολουθούμενος από τον Φάβιο Μάξιμο, δικτάτορα διορισμένο από τους Ρωμαίους. Ο Φάβιος απέφευγε να μπει σε μάχη με τον Αννίβα προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για την ανασύνταξη των ρωμαϊκών λεγεώνων. Όμως η Ρώμη τον ανακάλεσε, απέρριψε την στρατηγική που ακολούθησε και τον έβγαλε από τη θέση του.

Το 216 π.Χ. η Ρώμη αποφάσισε να δώσει μια και καλή τέλος στο πρόβλημα ΑΝΝΙΒΑΣ, στέλνοντας στις Κάννες 80.000 στρατιώτες εναντίον των 50.000 δικών του στρατιωτών. Όμως, παρά το ότι ήταν πολύ περισσότεροι, ο Αννίβας με τη στρατηγική που ακολούθησε τους κατατρόπωσε. Και αυτή ήταν μία από τις μεγαλύτερες και ενδοξότερες νίκες του.

Μετά από τη νίκη στις Κάννες, πολλοί σύμμαχοι των Ρωμαίων άλλαξαν πλευρά και πήγαν με το μέρος του Αννίβα. Η νίκη του στις Κάννες ανακοινώθηκε στην πατρίδα του Καρχηδόνα από τον αδελφό του Αννίβα Μάγωνα, ο οποίος έφερε ως απόδειξη του γεγονότος εκατοντάδες χρυσά δαχτυλίδια που είχαν παρθεί από τα δάχτυλα των νεκρών Ρωμαίων στρατιωτών.

Επίσης ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος ο 5ος, μαθαίνοντας γι’ αυτή του τη νίκη και νιώθοντας την απειλή των Ρωμαίων στα εδάφη του, συμμάχησε με τον Αννίβα το 215 π.Χ.
Ωστόσο οι Ρωμαίοι ξαναβρήκαν τη δύναμή τους και επανέκτησαν μερικά από τα εδάφη που είχαν χάσει. Ο Αννίβας έψαχνε για ενισχύσεις ζητώντας βοήθεια από την Καρχηδόνα, που όμως αρνήθηκε και του έστειλε ελάχιστη.

Το 212 π.Χ. η Ρώμη πήρε πίσω τις Συρακούσες και την Κάπουα. Στις μάχες στις Συρακούσες σκοτώθηκε και ο Αρχιμήδης, ο οποίος είχε επινοήσει φοβερές πολεμικές μηχανές που χρησιμοποιήθηκαν εκεί.

Τα στρατεύματα του Αννίβα είχαν εξαντληθεί και δεν μπόρεσαν να αντέξουν στην πολιορκία της Κάπουα. Έτσι ο Αννίβας στράφηκε κατευθείαν εναντίον της Ρώμης, τρομοκρατώντας τους κατοίκους της, που φώναζαν τη φράση που έμεινε γνωστή στην ιστορία «Hannibal ad portas !” Όμως η οχύρωση της πόλης ήταν πολύ καλή και δεν επέτρεψε στον Αννίβα να εισχωρήσει.

Οι Ρωμαίοι κατάφεραν να τον απωθήσουν προς τα νότια της Ιταλίας, επανέκτησαν την Ισπανία νικώντας τον αδελφό του Ασδρούβα, αλλά έχασαν και οι ίδιοι στις μάχες πολλούς στρατηγούς.

Ωστόσο ο νεαρός διοικητής Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων κατάφερε να κατακτήσει την Καρθαγένη, που ήταν η πρωτεύουσα των Καρχηδονίων στην Ισπανία και έβαλε οριστικό τέλος στον εκεί πόλεμο. Στη συνέχεια στάλθηκε στη Σικελία και από εκεί πέρασε στην Αφρική και επιτέθηκε στην Καρχηδόνα. Η Καρχηδόνα κάλεσε σε βοήθεια τον Αννίβα, ο οποίος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας του. Η μάχη που έδωσε τέλος στον πόλεμο αυτό έγινε στη Ζάμα, όπου ο Σκιπίωνας αποδείχτηκε εξίσου καλός στρατηγός και ο δυσκολότερος αντίπαλός του και στις 19 Οκτωβρίου του 202 π.Χ. νίκησε τον Αννίβα, ο οποίος στη συνέχεια αναγκάστηκε να υπογράψει ειρήνη με τη Ρώμη.

Στα 2 χρόνια που ακολούθησαν ο Αννίβας παρέμεινε στην Καρχηδόνα αποκαθιστώντας την τάξη. Ασχολήθηκε με τις προμήθειες, βελτίωσε το εξωτερικό λιμάνι της πόλης, δεντροφύτευσε περιοχές που οι Ρωμαίοι είχαν κάψει. Προώθησε το εμπόριο και την καλλιέργεια της γης. Έκανε πολλά ανοικοδομώντας και αναπτύσσοντας την Καρχηδόνα. Αλλά δεν ξέχασε το μίσος του για τους Ρωμαίους, ούτε παραιτήθηκε από τον σκοπό του.
Η Ρώμη συνέχιζε τους πολέμους της θέλοντας να επεκτείνει την εξουσία της στην Ισπανία. Ο Αντίοχος ο 3ος, βασιλιάς της Συρίας, συνωμοτούσε εναντίον τους και θα ξεκινούσε πόλεμο. Ο Φίλιππος νικήθηκε από τους Ρωμαίους στη μάχη που έγινε στις Κυνός Κεφαλές. Η Σύγκλητος ζήτησε από την Καρχηδόνα την παράδοση του Αννίβα στη Ρώμη. Τότε ο Αννίβας έφυγε, πήγε στον Αντίοχο και προσφέρθηκε να τον βοηθήσει να πολεμήσει τους Ρωμαίους. Ο Αντίοχος τον έκανε ναύαρχο και του έδωσε στόλο. Όμως ο Αννίβας, μη έχοντας καλούς στρατιώτες, έχασε την πρώτη του ναυμαχία από τους Ρόδιους, συμμάχους της Ρώμης. Ο Αντίοχος επίσης νικήθηκε από τους Ρωμαίους στην Ελλάδα, στη Μαγνησία και στη Σμύρνη και αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη.

Ο Αννίβας στη συνέχεια βρήκε καταφύγιο στην Αρμενία, στο βασιλιά Αρταξία, συγγενή του Αντίοχου. Έχτισε γι’ αυτόν την πόλη Αρταξάτα που έγινε πρωτεύουσα της περιοχής και στη συνέχεια ταξίδεψε στη Βιθυνία, όπου βασίλευε ο Προυσίας ο 2ος. Αυτός δεν βρισκόταν σε πόλεμο με τη Ρώμη, αλλά πολεμούσε το βασιλιά της Περγάμου Ευμένη, που ήταν σύμμαχος των Ρωμαίων. Κέρδισε την τελευταία του μάχη για χάρη του Προυσία. Ήταν μία σύγκρουση στη θάλασσα. Είχε καλά πλοία, αλλά δεν είχε στρατιώτες και κατάφερε να νικήσει ρίχνοντας φίδια στα πλοία των αντιπάλων.

Εκεί σκόπευε να φτιάξει ένα νέο στρατό εναντίον της Ρώμης. Όμως οι Ρωμαίοι έμαθαν γι’ αυτόν και ζήτησαν από τον Προυσία την παράδοσή του.

Ο Αννίβας, όντας πλέον γέρος, δεν προσπάθησε να δραπετεύσει. Λέγεται ότι πήρε δηλητήριο λέγοντας: «Ας απαλλάξουμε τους Ρωμαίους από την ανησυχία, αφού δεν αντέχει η υπομονή τους να περιμένουν έναν γέροντα να πεθάνει». Έτσι αυτοκτόνησε με δηλητήριο για να μην πιαστεί αιχμάλωτος στα χέρια των Ρωμαίων, βάζοντας τέλος σε μία ζωή που είχε σκοπό, ανδρεία, ηρωισμό, μία ζωή που διαμόρφωσε την Ιστορία.


Σαν άνθρωπος ο Αννίβας ήταν πολύ απλός. Είχε πάρα πολύ καλή παιδεία. Διακρινόταν από τεράστια δύναμη θέλησης, ανδρεία και απλότητα. Ποτέ δεν επιδεικνυόταν, ούτε φορούσε διακριτικά του βαθμού του. Δεν επιδιδόταν σε σεξουαλικές ενασχολήσεις. Ερωτεύθηκε μία φορά, τη Σιμίλκη, ισπανίδα πριγκίπισσα, και αυτή παντρεύτηκε και δέχτηκε ως σύντροφο της ζωής του. Δεν ήταν λαίμαργος. Απεχθανόταν την υπερβολική ενασχόληση με το σώμα και τις ανάγκες του. Απαγόρευσε αυστηρά τους βιασμούς και το μεθύσι στο στρατό του. Έμενε όπου έμεναν και κοιμόντουσαν οι άντρες του, έτρωγε ό,τι και αυτοί. Ποτέ δεν δέχτηκε διακρίσεις ως αρχηγός στρατού. Ήταν ένα μαζί τους.

Έφτιαξε ένα στρατό ελαφρύ, ταχύ, χωρίς περιττά βάρη, απόλυτα προσαρμοσμένο στις ανάγκες του πολέμου και πολύ καλά πειθαρχημένο. Επίσης στο στρατό ανέπτυξε υψηλό ηθικό, γενναιότητα, αρσενικότητα, ανδρεία και κυρίως ένωση.

Όταν πολεμούσε ο στρατός του Αννίβα ήταν ένα σώμα και ένας νους. Δεν ζητούσε από τους άντρες του ποτέ περισσότερα από ό,τι μπορούσε να κάνει ο ίδιος. Σεβόταν τους στρατιώτες του και γι’ αυτό στο μεγαλύτερο μέρος ο στρατός του τού ήταν απόλυτα πιστός και αφοσιωμένος.

Ήταν εν τέλει ένας από τους μεγάλους άντρες της Ιστορίας της Ανθρωπότητας.

πηγη:biographies,nea-acropoli.gr

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ

Συγκρότηση
Τη φάλαγγα συγκροτούσαν ελεύθεροι επαγγελματίες της Μακεδονίας, είτε μικροϊδιοκτήτες αγρότες, είτε αστοί των πόλεων. Σύμφωνα με την διαίρεση από τον Φίλιππο, η επικράτεια διαιρέθηκε σε 12 στρατολογικές περιφέρειες, από τις οποίες αντίστοιχα προέρχονταν οι τάξεις της φάλαγγας. Για να δείξει τη σημασία που προσέδιδε ο βασιλιάς στους πεζούς, τους ονόμασε πεζέταιρους, σε αντιστοιχία με τους εταίρους, έφιππους αριστοκρατικής καταγωγής.

Οργάνωση
Η βασική μονάδα κατά τον 4ο αιώνα ήταν η Τάξη (1500 άνδρες), υπό τον ταξίαρχο.

Υπομονάδα της, το σύνταγμα (256) υπό τον συνταγματάρχη, οι άνδρες του οποίου τάσσονταν σε βάθος 16 ζυγών, σχηματίζοντας των Λόχο, με μέτωπο άλλων 16, σχηματίζοντας το τετράγωνο του συντάγματος. Πρώτος σε κάθε λόχο ήταν ο διοικητής του, ο Λοχαγός και τελευταίος ο υποδιοικητής του, ο Ουραγός.

Άλλοι αξιωματικοί ήταν ο Ημιλοχίτης (διοικητής 8 ανδρών) και ο Ενωμοτάρχης (4).

Κάθε τάξη συγκροτούνταν από 5-6 Συντάγματα, ενώ 32 τάξεις συγκροτούσαν ένα Κέρας.

Όλη η παράταξη αποτελόυνταν από τα δύο Κέρατα (αριστερό – δεξιό, συνολικά 64 τάξεις).

Μετά την εποχή του Αλεξάνδρου, τόσο στη Μακεδονία όσο και στα κράτη των Διαδόχων, η βασική διαίρεση της φάλαγγας ήταν σε δύο κέρατα, τους Χαλκάσπιδες και τους Αργυράσπιδες, ενώ η διαίρεση σε τάξεις ατόνησε.

Η προέλευση κάθε τάξης από συγκεκριμένη περιοχή συνέβαλλε στο να σφυρηλατείται καλύτερα το πνεύμα της ομάδας και να εξασφαλίζεται καλύτερη απόδοση της φάλαγγας.

Στην φάλαγγα, εκτός από τους φαλαγγίτες πεζέταιρους, ήταν δυνατον, ανάλογα με τις απαιτήσεις της μάχης να συμμετέχουν και οι Υπασπιστές
Οπλισμός

Αμυντικός Οπλισμός

Περικεφαλαία
Η περικεφαλαία ήταν θρακικού/φρυγικού τύπου, βαμμένη σε διάφορα χρώματα. Επί Αλεξάνδρου, χρησιμοποιείτο κυρίως η βοιωτική, ενώ ακόμα σε χρήση ήταν και χαλκιδικού ή αττικού τύπου, ακόμα και λακωνικοί πίλοι. Τον 4ο αιώνα στις φρυγικές, συχνά προσαρμόζονταν παραγναθίδες με σχήματα γενιάδας ή μουστακιού, καλύπτοντας όλο το πρόσωπο. Τα κράνη των αξιωματικών έφεραν λοφία (αλογουρές συνήθως λευκές), ενώ επί Αλεξάνδρου, οι διακριθέντες στη μάχη είχαν στεφάνι,χρυσό ή αργυρό.

Θώρακας
Ο θώρακας ήταν μεταλλικός, μυώδης για τις πρώτες σειρές, Λινοθώρακας, ενισχυμένος με μεταλλικά ελάσματα ενίοτε για τις επόμενες. Ενίοτε και φολιδωτός, για τους ευπορότερους. Κάτω από το θώρακα έφεραν κοντό χιτώνιο.

Κνημίδες
Οι κνημίδες ήταν χάλκινες, παρόμοιες με αυτές των παραδοσιακών οπλιτών σε σχήμα.

Ασπίδα
Έφεραν ασπίδες μικρότερες απ’τους νότιους Έλληνες οπλίτες (το όπλον), περίπου 60 εκ., κυρτότερες, χωρίς στεφάνη, την οποία αναρτούσαν στον ώμο αφήνοντας έτσι ελεύθερα τα δύο χέρια για να χειριστούν τη σάρισα.

Επιθετικός Oπλισμός

Σάρισα
Ήταν μακρύ δόρυ από ξύλο κρανιάς, με μήκος 5,5 μ.(έφτανε έως 6,5) και βάρος ως 8 κιλά. Οι πρώτες 5 σειρές της φάλαγγας κρατούσαν ελαφρά σηκωμένες τις σάρισες, με σκοπό να πλήξουν τους αντιπάλους ή τα άλογά τους κατά πρόσωπο. Οι επόμενες 11 σειρές είχαν υψωμένα τα δόρατα, σχηματίζοντας έτσι ένα δάσος από σάρισες. Επειδή η σάρισα ήταν τόσο μακριά, οι πεζεταίροι είχαν πλεονέκτημα σε σχέση με τους κανονικούς οπλίτες και τους Πέρσες διότι μπορούσαν να κρατήσουν τους εχθρούς σε μεγάλη απόσταση και να τους πλήττουν χωρίς να κινδυνεύουν από τα κοντύτερα δόρατα των εχθρών.

Ξίφος
Τα ξίφη ήταν συνήθως ίσια, κοντά και πλατύστομα. Σπανιότερα μακρύτερα και ελαφρώς κυρτά-κοπίδες. Το ξίφος χρησιμοποιόταν σε περιπτώσεις που η σάρισα διαλυόταν ή οι εχθροί κατόρθωναν να σπάσουν την παράταξη της φάλαγγας, και χρειαζόταν να κάνουν μάχη σώμα με σώμα.

Τακτική - Στρατηγική

Σχηματισμοί
Οι σχηματισμοί στη μακεδονική φάλαγγα περιελάμβαναν:

Πύκνωση: βάθος 16 ανδρών
Συνασπισμός: 8 (όπως η νοτιοελληνική φάλαγγα)
Βάθος: 32 (σπάνια)
Η φάλαγγα μπορούσε να ταχθεί με ευθύ μέτωπο, λοξά ή σε άλλο σχηματισμό (τοξωτά, σφηνοειδώς, τετράγωνα) κατά τον 4ο και 3ο αιώνα π.Χ. Τον 2ο αιώνα ήταν δυνατή μόνο η ευθεία παράταξη.

Κύρια αποστολή της Μακεδονικής Φάλαγγας στο πεδίο της μάχης, ήταν να καθηλώσει τα αντίπαλα στρατεύματα, να τα αγκιστρώσει, παίζοντας έτσι αμυντικό ρόλο, ή να τα πιέσει δημιουργώντας μια τακτική βάση ανάπτυξης επιχειρησιακών κινήσεων για το υπόλοιπο στράτευμα. Στην επίτευξη αυτού του στόχου, ασφαλώς συνέβαλλε και η καθίζηση του ηθικού που προκαλούσε στους αντιπάλους.

Τακτική
Η Μακεδονική φάλαγγα υπήρξε ένας ισχυρότατος σχηματισμός υπό την διοίκηση του Φιλίππου Β' και του γιού του Αλέξανδρου Γ' της Μακεδονίας. Αυτοί οι άνδρες μπόρεσαν να κατανοήσουν και να εκμεταλλευτούν τα πλεονεκτήματά της χωρίς να εκθέσουν στον αντίπαλο τις αδυναμίες της. Κατά την Ελληνιστική περίοδο συγκρούσθηκαν μεγάλες φάλλαγες σαρισσοφόρων με ποικίλα αποτελέσματα, ωστόσο ο ρόλος του βαρέος ιππικού πολλές φορές έκρινε εκείνες τις μάχες. Ο Μολοσσός βασιλιάς Πύρρος πρώτος αντιμετώπισε με φάλαγγα τις Ρωμαϊκές λεγεώνες πετυχαίνοντας οριακές νίκες, που όμως, σε μεγάλο βαθμό οφείλονταν στους ελέφαντές του. Οι Ρωμαίοι συνέτριψαν αργότερα τους στρατούς των Ελληνιστικών βασιλείων, καθώς οι πιο ευέλικτες λεγεώνες τους γνώριζαν πως να αντιμετωπίσουν τις φάλαγγες σαρισσοφόρων.

Κύριο πλεονέκτημα της Μακεδονικής φάλαγγας υπήρξε η τρομερή δύναμη κρούσης που παρέτασσε στο εμπρόσθιο τόξο, καθώς οι σάρισσες των τριών πρώτων σειρών εκτείνονταν τουλάχιστον πέντε μέτρα μπροστά από το μέτωπό της. Το βάθος των ανδρών της έδινε μια ακαταμάχητη ορμή που ήταν πρακτικά αδύνατο να σταματηθεί από μπροστά.

Κύρια μειονεκτήματα της Μακεδονικής φάλαγγας υπήρξαν τα εκτεθειμένα πλευρά της και η αδυναμία άμυνας σε περίπτωση διάσπασης ή ρήγματος. Οι φαλαγγίτες δεν διέθεταν ούτε τον οπλισμό ούτε την εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν εκ του συστάδειν αντιπάλους με ροπή στην ξιφομαχία, όπως οι λεγεωνάριοι με τις ευέλικτες ασπίδες τους (scutum) και τα φονικά κοντά ξίφη τους (gladius).

Γνωρίζοντας τα παραπάνω, οι Φίλιππος Β' και Αλέξανδρος Γ' στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποίησαν την φάλαγγα ως όπλο κρούσης, δηλαδή δεν επεδίωξαν με την επέλασή της να καταβάλλουν τον αντίπαλο. Γνώριζαν ότι κατά την καταδίωξη ενός οπισθοχωρούντος εχθρού η φάλαγγα πιθανότατα θα εξέθετε τα ανυπεράσπιστα πλευρά της ή θα συναντούσε ανωμαλίες στο έδαφος οπότε θα παρουσίαζε ρήγματα. Οι Μακεδόνες στρατηλάτες, αντίθετα, χρησιμοποίησαν την φάλαγγα ώστε να αγκιστρώσουν τις δυνάμεις του αντιπάλου επάνω της, να τις εγκλωβίσουν, και στην συνέχεια να επιτύχουν το αποφασιστικό πλήγμα με το βαρύ ιππικό τους (Εταίροι, Σαρισσοφόροι ιππείς, Θεσσαλοί). Αυτή η τακτική διδάσκεται ακόμα και σήμερα στις στρατιωτικές ακαδημίες διεθνώς ως τακτική Σφύρας και Άκμωνος (εν προκειμένω Άκμων=φάλαγγα, Σφύρα=Ιππικό).

Στις καταστροφικές για το βασίλειο της Μακεδονίας μάχες στις Κοινός Κεφαλές και στην Πύδνα, αντίθετα, η φάλαγγα χρησιμοποιήθηκε ως "οδοστρωτήρας". Οι Ρωμαίοι διέθεταν την ψυχραιμία και την ποιότητα να οπισθοχωρήσουν μετά την πρώτη φονική για αυτούς επαφή, να παρασύρουν την φάλαγγα σε καταδίωξη και να της αντεπιτεθούν μόλις αυτή εξέθεσε τα πλευρά της και παρουσίασε ρήγματα στο μέτωπό της. Κατόπιν αυτού ακολούθησε σφαγή καθώς οι λεγεωνάριοι είχαν ασύγκριτο πλεονέκτημα στις κοντινές επαφές.

Συνοψίζοντας, για να αποτελέσει η Μακεδονική φάλαγγα στοιχείο μιας νικηφόρας συνταγής έπρεπε:

Να δίνει μάχη σε επίπεδο έδαφος χωρίς ανωμαλίες
Να υποστηρίζονται τα πλευρά της επαρκώς από ιππικό
Να οδηγείται σε ασφαλείς για αυτήν ελιγμούς και όχι σε καταδίωξη
Να διοικείται από υψηλής ποιότητας στρατηγούς και ταξίαρχους (όπως αυτοί του Αλεξάνδρου)
Να στελεχώνεται από υψηλής ποιότητας πεζεταίρους (όπως αυτοί του Αλεξάνδρου)
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση (όπως έγινε κατά τις κατακτήσεις των Ελληνιστικών βασιλείων από τους Ρωμαίους) η φάλαγγα εξέθετε τα σημαντικά μειονεκτήματά της με κίνδυνο ένας αποφασιμένος και πειθαρχημένος εχθρός (όπως οι Ρωμαίοι) να τα εκμεταλλευτεί.

Ιστορία
Ο πρώτος σχηματισμός βαρέως πεζικού στη Μακεδονία, αποδίδεται στο βασιλιά Αλέξανδρο. Είναι ασαφές αν πρόκειται στον Αλέξανδρο τον Α’ (498-454 π.Χ) ή στον Αλέξανδρο τον Β’ (περίπου 368 π.Χ). Η μεταρρύθμιση πάντως και μεταλλαγή αυτής της οπλιτικής φάλαγγας, στη μακεδονική, συντελέστηκε από τον Φίλιππο Β' (359-336 π.Χ), ο οποίος επηρεάστηκε από τους Θεσσαλούς και κυρίως τους Θηβαίους υπό τον Επαμεινώνδα.

Η χρήση της συνεχίστηκε στη Μακεδονία εώς την κατάληψή της από τους Ρωμαίους, καθώς και στα κράτη των διαδόχων (βασίλειο Σελευκιδών, Αίγυπτος των Πτολεμαίων, Πέργαμος κ.ά). Πρώτη φορά χρησιμοποιείται από μη Μακεδόνες, από τον Πύρρο της Ηπείρου, ενώ γενικεύεται η χρήση της τόσο από τους Νότιους Έλληνες (Φιλοποίμην στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, Κλεομένης Γ' στη Σπάρτη), όσο και από τα βάρβαρα ελληνίζοντα βασίλεια της ανατολής. Αποτέλεσμα ήταν να αποτελεί πλέον όχι «εθνικό» σχηματισμό των Μακεδόνων, αλλά κοινό τρόπο παράταξης σε όλο τον ελληνιστικό κόσμο, από την Ιταλία ως τον Ινδό.

Σημαντικές μάχες
Σημαντικές μάχες με συμμετοχή της φάλαγγας:

Χαιρώνεια ( Αυγ. 338 π.Χ): Μακεδόνες – νότιοι Έλληνες
Γρανικός (334 π.Χ): Έλληνες – Πέρσες
Ισσός (333 π.Χ): Έλληνες – Πέρσες
Γαυγάμηλα (φθιν. 331 π.Χ): Μακεδόνες – Πέρσες
Υδάσπης (326 π.Χ): Μακεδόνες – Ινδοί
Κραννώνας (322 π.Χ): Μακεδόνες – νότιοι Έλληνες
Γάζα (312 π.Χ): Δημήτριος - Πτολεμαίος
Ιψός (301 π.Χ): Σέλευκος, Πτολεμαίος, Λυσίμαχος, Κάσσανδρος – Αντίοχος
Ηράκλεια(280π.Χ), Άσκλο(279π.Χ): Ηπειρώτες – Ρωμαίοι
Βενεβέντο (275π.Χ): Ηπειρώτες – Ρωμαίοι
Σελασσία (222π.Χ): Μακεδόνες – Σπαρτιάτες
Ραφία (217π.Χ): Πτολεμαίοι – Σελευκίδες
Κυνός Κεφαλές (197π.Χ): Μακεδόνες – Ρωμαίοι
Πύδνα (168π.Χ): Μακεδόνες – Ρωμαίοι
Λευκόπετρα (146π.Χ): Αχαϊκή Συμπολιτεία – Ρωμαίοι

Παρακμή
Η μακεδονική φάλαγγα, εξακολουθούσε να είναι σε χρήση, εώς την κατάκτηση της Αιγύπτου, ενώ τελευταία αναφορά στη χρήση της είναι από τον βασιλιά Μιθριδάτη Στ' του Πόντου τον 1ο π.Χ αιώνα.

Η φάλαγγα, μετά τον 3ο, αλλά κυρίως τον 2ο π.Χ αιώνα, έγινε πιο δυσκίνητη, έπαψαν οι υποδιαιρέσεις της σε τάξεις και πλέον διαιρούνταν σε δύο κέρατα. Η παράταξη της πύκνωσε, οι σάρισες αυξήθηκαν σε μήκος (6.5 μ.). Αποτέλεσμα των παραπάνω, ήταν να περιοριστεί στο ελάχιστο η δυνατότητα ελιγμών και ως εκ τούτου να μπορεί να αμύνεται ή να επιτίθεται μόνο σε ευθεία παράταξη, όπου και παρέμενε ακαταμάχητη. Σε περίπτωση όμως διάσπασής της ή πλαγιοκόπησης , ήταν αδύναμη πλέον να αντιδράσει με αποτέλεσμα τη συντριβή της από τους Ρωμαίους στις μάχες των μέσων του 2ου π.Χ αιώνα.

Ήταν πλέον φανερό ότι έδυε η εποχή της Μακεδονικής Φάλαγγας και ανέτειλε η εποχή της Ρωμαϊκής Λεγεώνας.

Επίλογος
«…μηδέν ‘εωρακέναι φοβερώτερον και δεινότερον φάλαγγος μακεδονικής…»
«…δεν έχω δει κάτι φοβερότερο και τρομερότερο από τη μακεδονική φάλαγγα…»
Αιμίλιος Παύλος (Ρωμαίος ύπατος, ο νικητής στη μάχη της Πύδνας), Πολύβιος (απόσπασμα)

πηγη:Βικιπαιδεια

Επειδή τα σχόλια είναι τεράστια δεν έκατσα να διαβάσω όλα τα ποστ...η ιστορία είναι το φετίχ μου οπότε ας πω και εγώ τη γνώμη μου...

Βίκινγκς: Δεν ήταν ποτέ τπτ το σπουδαίο, απλά επειδή βρήκαν την Ευρώπη σε κατάσταση αποσύνθεσης στο Μεσσαίωνα, έκαναν επιδρομές που κανένας δεν θα τους σταματούσε... Οποιοσδήποτε οργανωμένος σταρτός θα τους είχε συντρίψει σε ανοιχτή μάχη. Τώαρ οι απόγονοι τους Νορμανδοί ήταν λίγο καλύτεροι, αλλά οι τακτικές τους ήταν ίδιες με των υπολοίπων Ευρωπαίων, απλά φέρνανε την αγριότητα του Βίκινγκ μαζί τους

Νίτζα: Εξαιρετικά επιδέξιοι ίσως οι καλύτεροι στη χρήση όπλων αμφίμαχων αλλά και σε σωματικές λαβές

Σαμουράϊ: Και αυτοί μάλλον υπερεκτιμημένοι, ζούσαν στη φεουδαρχική Ιαπωνία που κανείς άλλος από τον πληθυσμό δεν εκπαιδευόταν στα όπλα κάτι ανάλογο με τους Ευρωπαίους ιππότες.

Μογγόλοι: Φοβεροί ιππείς και κυρίως ιπποτοξότες η υπερπολία τους δεν είχε να κάνιε τόσο με ικανότητα (εκτός του σύνθετου και πολύ δυνατού τόξου που χρησιμοποιούσαν) όσο τακτικής που ήταν ασυναγώνιστη από ανοργάνωτους στρατούς της φεουδαρχικής εποχής.

Σπαρτιάτες: Εξαιρετικοί στην τεχνη του πολέμοπυ αλλά και αυτοί υπερτερούσαν κύρια λόγω τακτικής, αλλά στον ελληνικό χώρο που ίδιες τεχνικές χρησιμοποιούσνα και οι άλλοι έλληνες δείχνανε πραγματικά οι καλύτεροι λόγω εκαπίδευσης

Για την ιστορία,οι Μογγόλοι είχαν εγκαταστήσει μια αυτοκρατορία από την Κίνα ως τη Πολωνία. Ήταν τρομεροί ιππείς και πολεμιστές, ενώ υπέταξαν σαφώς πιο οργανωμένες χώρες και στρατούς, όπως της Κίνας και της Περσίας. Επίσης ήταν και οι πιο άγριοι όλων των εποχών. Οι περιγραφές των όσων επακολούθησαν της πολιορκίας του Πεκίνου προκαλούν ανατριχίλα, ενώ η εκστρατεία του Τζένκις Χάν κατά της Περσίας ήταν η αιματηρότερη ως τότε. Χαρακτηριστικό της αγριάδας τους και της βαρβαροσύνης τους, ότι ο "ατιμωτικός"τρόπος εκτέλεσης ήταν η ρίψη σε βραστό νερό .

Επίσης χωρίς να θέλω να χαλάσω το ωραίο παραμυθάκι των 300ων του Λεωνίδα, οι ιστορικές εκτιμήσεις είναι για 5-15 χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες (εκ των οποίων και οι 300 του Λεωνίδα) απέναντι σε 200.000 έως 1 εκατομμύριο Πέρσες (με πιθανότερο 200-300 χιλιάδες). Σίγουρα μεγάλο επίτευγμα, αλλά ως πολεμιστές οι Σπαρτιάτες δεν ήταν πολύ ανώτεροι των υπόλοιπων Ελλήνων της εποχής που πολρμούσαν και με παρόμοιες τακτικές. Πιο ακριβές αντί των Σπαρτιατών θα ήταν ο Έλληνας οπλίτης, η δυνατότερη μονάδα πεζικού της εποχής. Επίσης μέχρι σήμερα οστά παιδιών στο καιάδα δεν έχουν βρεθεί, οπότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι φήμες για κάτι τέτοιο ήταν προπαγάνδα των Αθηναίων. Και ποιός ξέρει πόσα ακόμα από όσα αναφέρονται.

έχεις δίκιο, απλώς ήθελα να τονίσω ότι τσακισανε τα στίφη ιπποτών της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, με βάση την τακτική αποδυνάμωσης του αντιπάλου με ιπποτοξότες και μετά επίθεση βαριού ιππικού στους αδυναμους αντιπάλους, τακτική γνωστή στους νομάδες της κεντρικής Ασίας από την εποχή που Σκυθικοί λαοί αντιτασόταν στους Αχαιμενίδες Πέρσες και στους Μακεδόνες. Παρόλα αυτά η απουσία σοβαρής οργάνωσης σε στρατούς της εποχής τους έκανε πιο καταστροφικούς.
Για την εκσταρτεία τους στην Περσία, είναι αυτή εναντίον της Χορασμίας όπως ήταν γνωστή αυτοκρατορία που κατείχε την Περσία τότε, χαρακτηριστικά ο Σουλτάνος τους επεδίωξε να κλειστεί σε πόλεις από να αντιμετωπίσει σε ανοιχτό πεδίο τους Μογγόλους, μάλιστα στην πρωτεύουσα του Urgench είχε 100.000 άνδερς φρουρά αλλά μάλλον το ηθικό ήταν χαμηλό και ο πληθυσμός το πλήρωσε όπως το λες με μια από τις μεγαλ΄τερες σφαγές στην ιστορία.
Για την Κίνα έχεις δίκιο!

Επίσης εξαιρετικά καταστροφικοί ήταν και οι Τουρκομάνοι/Μογγόλοι του Τιμουρ Λένκ ή Ταμερλάνου, που δημιοργήσανε ανάλογης έκτασης κράτος (εκτός Κίνας), διαλύωντας τους πάντες, ακόμα και τους πανίσχυρους Οθωμανούς τότε, το 1402, στη μάχη της Άγγυρας...

σπαρτιατες ευκολα

Τι τοπικ ειναι αυτο ρε μαγκες ;;;

Επειδη ειναι ενα θεμα που μου αρεσε παντα (τα ιστορικα γεγονοτα κτλ.) θεωρω ως καλυτερους πολεμιστες τους Ουννους (Μογγολοι αν θελετε...) καθως καταφεραν να κατακτησουν πολυ μεγαλο τμημα του κοσμου , και να περασουν ακομα και το "ατρωτο" Σεινικο Τειχος...
Παρολα αυτα εγω ψηφισα τους Βικινγκς....




ΥΓ Σημαντικη κατ' εμε παραλειψη και οι Ρωμαιοι στα π.Χ. χρονια μεχρι και το Βυζαντιο ... Καλη παστα

πρώτη φορά κοιτάω τέτοιου είδους τόπικ. Γενικά πριν γίνω μέλος άνοιγα μόνο το τόπικ του NBA και του Ολυμπιακού. ¨εχω ένα μισαωράκι ελεύθερο οπότε ας γράψω την παπάτζα μου

Τρομερή πολεμική μηχανή είχαν επίσης οι Ούνοι του Αττίλα και ο ...λαός του Ταμερλάνου. Βέβαια οι Ούνοι ήταν μογγολική φυλή όπως και ο στρατός του Ταμερλάνου είχε πολλά μογγολικά στοιχεία. Εκπληκτικό επίτευγμα! Ένας λαός με τρεις διαφορετικούς ηγέτες(με πρώτο και καλύτερο τον Τζένγκις Χαν) με τρεις διαφορετικές αυτοκρατορίες. Αν και ο Ταμερλάνος και ο Χαν είναι πολύ κοντά ιστορικά.

Τρομερή δύναμη είχε επίσης η ρωμαϊκή πολεμική μηχανή. Δεν ξέρω τι έπαιζε με σαρακηνούς, άραβες κτλ καθώς και με την αμερική(ινδιάνικες φυλές).

Πάντως θα ψηφίσω τους Μογγόλους. Δίνω ιδέες για τόπικ:

1)κορυφαίες μάχες
2)κορυφαία σώματα στρατού(όχι σύγχρονα)
3)κορυφαίοι ηγέτες-πολεμιστές-στρατηγοί
4)μεγάλες αυτοκρατορίες στην ιστορία

Άλλο πράγμα η ατομική ικανότητα του πολεμιστή και άλλο η δυναμική του στρατού στον οποίο ανήκει. Η παράταξη των Σπαρτιατών έδινε μεγάλη βάση στον συμμαχητή.

Γενικά ο ισχυρότερος στρατός είναι αυτός που έδωσε τις μεγαλύτερες (σε σημασία και αριθμό ένθεν κακείθεν παρατακτής δύναμης) μάχες και τις κέρδισε. Με βάση αυτό το αντικειμενικό κριτήριο, ο ισχυρότερος στρατός είναι ο Κόκκινος Στρατός της ΕΣΣΔ, για τα πεπραγμένα του στον Β Παγκόσμιο πόλεμο και κυρίως για τις μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ.

Και εγώ μερικές παρατηρήσεις.

Μια γενική --> όπως οι απόδοση των παικτών, εξαρτάται και από το ''στήσιμο'' της ομάδας από τον κόουτς και από τον αντίπαλο, έτσι και οι επιτυχίες των εκάστοτε πολέμιστών-στρατιωτών εξαρτώνται και από τον καθογηγητή τους και από τους αντιπάλους που αντιμετώπισαν και τις συνθήκες που βρήκαν.

Αρχίζοντας από τα πιο πρόσφατα και τον β' παγκόσμιο, καλύτερη στρατιώτες ήταν οι γερμανοί, προσωπικές απόψεις πάντα.

Για την αρχαιότητα, πάρα πολύ σωστά επισημάνθηκε ότι οι σπαρτιάτες ήταν Έλληνες οπλίτες, σαν και αυτούς που διέθεταν όλες οι ελληνικές πόλεις-κράτη.
Απλά ήταν μάλλον οι καλύτεροι.

Οι μογγόλοι, σε συνδιασμό με την γνωστή τακτική: επίθεση-->προσποίηση υποχώρησης--> αντεπίθεση-->νίκη, είχαν τρομερές επιτυχίες και οι καλύτεροι ιπποτοξότες της ιστορίας.

Οι άραβες πάλι, άρκετά ''κενά'' στις περιοχές που κατέκτησαν και το ''πλεονέκτημα'' του μάρτυρα-δεν φοβάμαι να πεθάνω, ναι μεν μέσα σε 100 χρόνια, μετά το θάνατο του μωάμεθ, επεκτάθηκαν απίστευτα σταματόντας στην Κωνσταντινούπολη ανατολικά και στο πουατιέ δυτικά τελικά δεν τους θεωρώ κατί ιδιαίτερο.

Για μην συνεχίσω γιατί τελειωμό δεν θα βρω, νομίζω ότι όπως είναι δύσκολο και μερικές φορές άδικο-άτοπο, να συγκρίνουμε παίκτες αθλημάτων διαφορετικών εποχών, τα αντίστοιχα θα τα έλεγα και για τους πολεμιστές και τον πόλεμο.

Bιετκογκ!

Ανοίγεις το μεγάλο θέμα του ανταρτοπολέμου, γιατί τέτοιον διεξήγαγαν οι Βιετκογκ. Βασικά ο ανταρτοπόλεμος, ίσως είναι ο πιο "πολιτικός" πόλεμος. Κι αυτό με την έννοια ότι δεν τα περιμένει όλα στο πεδίο της μάχης.

Ως πόλεμος φθοράς έχει ως κύριους συμμάχους (στον 20 αιώνα) τα περιορισμένα χρονικά περιθώρια του αντιπάλου και τη διεθνή κοινή γνώμη.

Κοινώς, ο αναρτοπόλεμος δεν νικάει με τα όπλα, αλλά τα χρησιμοποιεί ως μέσο πίεσης. Αν οι Αμερικάνοι διεξήγαγαν τον πόλεμο σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, χωρίς α) την ύπαρξη της ΕΣΣΔ με τα διπλωματικά επακόλουθα β) τη διεθνή και εσωτερική κοινή γνώμη ενάντιά τους και γ) με απεριόριστες δυνατότητες να στέλνουν νέες δυνάμεις δ) την Κίνα, τότε θα νικούσαν.

Ωστόσο, αυτό δεν έγινε παρά την υπεροπλία τους ποιοτική και ποσοτική. Το αποτέλεσμα δέιχνει για μένα περισσότερο τις ανεξάντλητες δυνάμεις ενός λαού σε ένα δεδομένο περιβάλλον παρά την στρατιωτική αρετή και ικανότητα των βιετκογκ. Η οποία βέβαια δεν πρέπει να παραγνωρίζεται.

Μονόπατα ασχολούμαστε πολλές φορές με το πεδίο της μάχης (ζούγκλα κτλ) που ευνοούσε τους βιετκογκ. Αυτό είναι σωστό αλλά δεν δικαιολογεί επουδενί την ήττα των Αμερικάνων. Ήταν επιτιθέμενοι και επέλεξαν.

Συμφωνώ απολύτως!!!!!!!!!!
Στον προηγούμενο αιώνα είχαμε και πολύ θεωρητική δουλειά σχετικά με τον ανταρτοπόλεμο, αλλά οι αντάρτες αν και άρχισαν να επηρεάζονται από τους παρτιζάνους τηου Τίτο, δεν καταλάβαιναν πάντα το διαφορετικό πολιτικό περιβάλλον...

Περιεργο τοπικ αυτο...
Για μενα ειναι οι Σπαρτιατες. Εξαιρετικη στρατιωτικη εκπαιδευση, καλος σχεδιασμος για οποιαδηποτε μαχη, στρατολογηση μελλοντικων πολεμιστων απο μικρη ηλικια, διασημοι και επιφανεις στρατηγοι και ναυαρχοι (Λυσανδρος) ή βασιλιαδες (Λεωνιδας, Αγις) φανατισμος, επιθετικοτητα και αγαπη για την πατριδα. Οι αλλοι της λιστας δεν μου γεμιζουν το ματι οσο οι Πελοποννησιοι. Α και σταματησαν τους Αθηναιους οταν αναπτυσσονταν ραγδαια οικονομικα και στρατιωτικα. Νικησαν με ελλειπη και σχετικα μετριο στολο εναν απο τους μεγαλυτερους στολους της αρχαιοτητα μονο και μονο επειδη συνδυαζαν οσα ανεφερα παραπανω.