Μπορειται να μου πειτε σας παρακαλω ποιοι εν ενεργεια μανατζερ υπαρχουν στο χωρο;

Τάσος Δελημπαλτάδακης .

Δες τη λίστα παιχτών του στο link της εταιρείας του. Όλη η elite!
http://deltaservices.gr/el/

Πωπω εσυ εισαι ψαγμένος!!!!

all_about_basket
καλησπερα σας , 5 λεπτά πριν


rookie (3~20)


Ομάδα: Players
Δημοσιεύσεις: 11
16,131
Εγγραφή: 21-April 16



Καλησπερα σας. Εαν η ομαδα σας θελετε να πρωταγωνιστησει και να ανελθει κατηγορια, μπορω να σας προτεινω καποιους απο τους Παικτες που εκπροσωπω. Η αληθεια ειναι πως θα πρεπει να καλυψει η ομαδα τουλαχιστον τα οδοιπορικα τους. ΟΙ παικτες αγωνιζονται σε παραπανω κατηγοριες.Η ανοδος θεωρείται δεδομένη και θα υπάρξει επιστροφή των χρημάτων(όλο το πόσο) στον σύλλογο σας σε περιπτωση μη εκπληρωσης του στοχου. Τα παντα νόμιμα με συμβολαιογραφική πράξη. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.


Σημερινό inbox που δέκτηκα...
Χωρίς να σε ξέρω σε λυπάμαι ....

Έδωσε μια εξαιρετική συνέντευξη ο Καλαϊτζής(προπονητής των εφήβων στον Παναθηναϊκό) για τους μανατζαρέους και όλο το κακό που κάνουν μαζί με τους γονείς στα νέα παιδιά.

Το μείζον, όμως, πρόβλημα που φέτος ξεπέρασε τα όρια της λογικής, ήταν οι ατζέντηδες-μάνατζερ- εκπρόσωποι αθλητών, κτλ. Δεν υπήρχε (σχεδόν) κανένα παιδί, χωρίς να εκπροσωπείται από κάποιο γραφείο! Αναφερόμαστε σε παιδιά 13 και 14 χρόνων!


Μιλάμε για παιδιά, που αντί να παίξουν, να τρέξουν, να αθληθούν, να χαρούν αυτό που κάνουν, περιμένουν το νεύμα του ατζέντη, για να χαμογελάσουν ή να κλάψουν. Περιμένουν τις οδηγίες για το επόμενο παιχνίδι ή ακόμα και στο ημίχρονο του αγώνα! Μιλώντας με μία μητέρα ενός παιδιού, μού τέθηκε η ερώτηση, αν όντως το παιδί της για να έχει ένα μπασκετικό μέλλον, θα πρέπει να έχει εκπρόσωπο-μάνατζερ-ατζέντη. Μού μετέφερε ότι αυτό κυκλοφορεί μεταξύ των γονιών και μεταξύ των παιδιών. Οτι δηλαδή, αν δεν ανήκεις σε κάποιο γραφείο εκπροσώπησης αθλητών, από τα 12-13, δεν έχεις μέλλον στο μπάσκετ. Ούτε σε συλλογικό, ούτε σε Εθνικό επίπεδο. Για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα. Οι ατζέντηδες-μάνατζερ-εκπρόσωποι, θα έπρεπε -κανονικά- να είναι επαγγελματίες του χώρου, που να ξέρουν και να κάνουν σωστά την δουλειά τους. Να φροντίζουν ο αθλητής να έχει τις κατάλληλες συνθήκες εργασίας, προφυλάσσοντάς τον από “κακοτοπιές”. Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ αθλητής. Είναι όμως έτσι;


Τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα, πάρα ανάγκη, οι μικροί αθλητές να έχουν κάποιον να τους εκπροσωπεί. Τάζοντας μεταγραφές και εύκολο-γρήγορο χρήμα, οι πιο πολλοί γονείς πείθονται και ξεκινάει το γαϊτανάκι. Με την υπόσχεση δε, της συμμετοχής του παιδιού στις Εθνικές ομάδες, τότε έχεις τον δωδεκάχρονο στο τσεπάκι σου.



Γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους σαν επιχείρηση, διογκώνουν το πρόβλημα και “χαλάνε” και το μυαλό των υπολοίπων. Τα παραδείγματα πολλά. Τα φουσκωμένα μυαλά, ακόμα πιο πολλά. Με ουτοπικές προσδοκίες και ψεύτικα όνειρα έχει γεμίσει ο τόπος. Σε κάθε αναπτυξιακό, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε αγώνα παιδιά, αντί να παίζουν, σκέφτονται. Σκέφτονται, ότι αν χάσουν το σουτ, αν κάνουν λάθος, δεν θα είναι καλοί και δεν θα κάνουν μεταγραφή και δεν θα παίξουν στην Εθνική ομάδα. Ετσιμ το όνειρο του μπαμπά και της μαμάς να καμαρώσουν τον γιο τους, σαν τον Διαμαντίδη ή τον Σπανούλη, αλλά και να αμείβονται όπως αυτοί, καταστρέφεται. Και καταστρέφεται από ένα χαμένο σουτ, από μια λάθος πάσα. Τέτοια πίεση. Ερχεται, λοιπόν, ο ατζέντης και δίνει την λύση, πουλώντας γνωριμίες και “μέσα” επίτευξης στόχων. Με το αζημίωτο, βέβαια. Και δυστυχώς, τα καταφέρνει. Και τα καταφέρνει, γιατί η αθλητική μας παιδεία είναι χαμηλή.


Η εμπιστοσύνη στα παιδιά μας, ανύπαρκτη. Η απάντηση στην μητέρα είναι απλή. Ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης και άλλοι πάρα πολλοί αθλητές ΔΕΝ είχαν ατζέντη στα ούτε καν στα 18. Προσπάθησαν όλοι, πάρα πολύ, σε αυτές τις ηλικίες, να μάθουν πρώτα, να ακούσουν και να παίξουν. Να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους. Χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Μέσα από την οικογένεια. Γιατί δεν τους ρωτάτε? Πιστέψτε με, θα σάς απαντήσουν.


Η προσωπική μου εμπειρία, μού έχει δείξει, ότι πρέπει να τους ακούς όλους. Να τους συμβουλεύεσαι. Να παίρνεις από τον καθένα κάτι. Είτε είναι προπονητής, ατζέντης, συμπαίκτης, αντίπαλος. Μετά, θα πρέπει, όμως, να κρίνεις και να αξιολογείς. Μαζί με τους γονείς σου. Και σιγά σιγά, μόνος σου. Να μάθεις να “εκπροσωπείς” εσύ τον εαυτό σου. Ο μάνατζερ θα σού δώσει τις επιλογές και θα σε προστατεύσει νομικά. Θα είναι ένας καλός συνεργάτης, όταν εσύ θα είσαι μπασκετμπολίστας. Δεν θα σε κάνει μπασκετμπολίστα.

Το θέμα δυστυχώς είναι τεράστιο και πολύ δυσάρεστο.

Τους τελευταίους μήνες που επέστρεψα μετά από χρόνια στην Αθήνα και για πρώτη φορά "ασχολούμαι" (ως φίλαθλος) με το Αθηναϊκό μπάσκετ και με παιδικοεφηβικά κλπ, έμαθα πράγματα (για "ταρίφες" μανατζαραίων και όχι μόνο) που θα προτιμούσα να μην έχω μάθει.

Σε τέτοιες ηλικίες κακά τα ψέματα υπαίτιοι για τα περισσότερα είναι οι ίδιοι οι γονείς. Όσο αυτοί θέλουν μέσω των παιδιών τους (όχι όλοι βέβαια, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό, δεν έχει σημασία το πόσο ακριβώς) να αποκτήσουν πράγματα, και όχι πρωτίστως χρήμα πιστεύω, όσο δόξα και να "ζήσουν" μέσω αυτών, τόσο θα βρίσκουν την ευκαιρία οι διάφοροι μάνατζερ να κάνουν την όποια δουλειά τους.

Κι αν προσθέσει κανείς στα παραπάνω και μια έρευνα που είχε γίνει και μιλούσε για ντόπα στα ανήλικα με τις ευλογίες των γονέων, καταλαβαίνει κανείς πόσο λάθος πάει το πράγμα. Αν ντοπάρεις το παιδί σου για τα φράγκα και τη δόξα δεν ξέρω τι υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο που δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις.

Πφφφφφ.... τεράστιο θέμα ανοίγετε! Πολύ αξιόλογες και ενδιαφέρουσες οι θέσεις που αναφέρθηκαν.

Τώρα τί να πρωτοπούμε... Δε θέλω και να προχειρογράφω τέτοια σοβαρά ζητήματα... Πάντως το πλαίσιο που χαράζουν οι γονείς, είναι το σημαντικότερο εδώ, όχι απλά στην απόφαση "manager ή όχι", δε μιλάω για αυτό φυσικά, αλλά στο πώς θα χτίσουν ένα περιβάλλον ενεργής συμμετοχής του νέου στις αποφάσεις της δικής του ζωής, πόσο μπορούν με την ενθάρρυνση και τη συζήτηση να παραθέσουν όλες τις πτυχές και τις απόψεις και να βγουν αντιδράσεις και "θέλω", ώστε να αποφασίσει να καταλάβει ο νέος ότι εκείνος πρέπει να αποφασίσει για τον εαυτό του κάτι ως επιλογή ζωής.

Όπως και με το τεράστιο θέμα της επιλογή σχολής και μέλλοντος σπουδών, αποτελεί έναν τεράστιο προβληματισμό και αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης. Το σημαντικό είναι να υπάρχουν γονείς που κατανοούν ότι ο νέος πραγματικά έχει ταλέντο για να δοκιμάσει να κάνει κάτι σοβαρά και κατά δεύτερο να υπάρξει αξιολόγηση των επιλογών ανάπτυξης. Η ανάπτυξη είναι αρχικά η βελτίωση των αγωνιστικών ικανοτήτων και ο ανάπλαση χαρακτήρα, στη συνέχει η ύπαρξη ευκαιριών, όπως η σωστή επιλογή ομάδας με το κατάλληλο-για τον εκάστοτε νέο βάσει των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του- κλίμα, η ύπαρξη coach που θα τον υποστηρίξουν και θα τον καθοδηγήσουν και το σημαντικότερο η γνωριμία με ανθρώπους (προπονητές, παλαίμαχους, ενεργούς αθλητές κ.α.) που θα τον εμπνεύσουν και θα του μιλήσουν με λόγια απλά και κατανοητά για τη ζωή του αθλητή αρχικά και για τις θυσίες που απαιτούνται, ώστε η απόφαση του να είναι συνειδητή.

Η πρότασή (του ποδαριού μεν) μου ταυτίζεται με αυτή που αναφέρει ο Natural-born thief, συζήτηση και κουβέντα. Η συζήτηση με επαγγελματίες αθλητές, που κουβαλούν μια αντίστοιχη εμπειρία ή περιπέτεια, είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί για να καταλάβει κάποιος που δεν έχει αυτήν την εμπειρία τί παίζει στον χώρο. Κουβέντα για ανάπτυξη των προβληματισμών και των δυνατοτήτων.

Μεγάλο θέμα που χωράει αρκετή συζήτηση.

Πολύ καλό το αρθρο Καλαιτζή και ενθαρυντικό. ΑΛΛΑ:

Οπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Από κάπου ορμώμενοι οι managers υπόσχονται αυτά που υπόσχονται και προτείνουν αυτά που προτείνου. Κάποιοι που έχουν ή ειχαν κατά καιρούς ευθύνες αξιολόγησης και επιλογών τους έδωσαν το δικαίωμα να μπορούν να τα ισχυρίζονται. Αν λοιπόν κλεισουν αυτές οι πόρτες τότε δεν θα υπάρχι αντικείμενο προς εκμετάλευση.

Το μπάσκετ είναι ένας χώρος που υπάρχουν λεφτά και δόξα και πολλά άλλα. Δεν γίνεται να εκλείψουν ούτε αυτοί που τα παίρνουν, ούτε αυτοί που τα δίνουν, ούτε τα λαμόγια, ούτε οι ανεύθυνοι. Άρα το θέμα είναι στο πως μια ομοσπονδία ή μια πολιτεία μπορεί να θεσπίσει έτσι τους κανόνες του παιχνιδιού ώστε να να μην χρειάζεται να υπάρχουν 15χρονοι ντοπαρισμένοι με μάνατζερ και μίζες. Για να λύσεις βέβαια ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να καταλάβεις ότι υπάρχει. Ενδιαφέρεται κανείς από την ομοσπονδία να δει αυτό το θέμα ως πρόβλημα; Οι ακαδημίες στο σύνολό τους σε όλη την Ελλάδα είναι μια πίτα εκατομμυρίων ευρώ, μόνο ως πρόβλημα δεν λογίζονται οι μάνατζερ και οι μίζες, αντίθετα λύση στη κρίση.

Πολύ λόγος έγινε πρόσφατα για ένα άρθρο με σκληρές αλήθειες, όσον αφορά στο τρίπτυχο γονείς-παιδιά-ατζέντηδες και την μεταξύ τους σχέση, που o οκτώ φορές πρωταθλητής Ελλάδας και δις Ευρώπης, δημοσίευσε πρόσφατα. Μοιραία η κουβέντα φτάνει και σ' αυτό το πολύ σοβαρό θέμα και ο ίδιος, ένιωσε την ανάγκη να προβεί σε ορισμένες διευκρινίσεις για να λύσει τυχόν παρεξηγήσεις.

«Οι γονείς για τον καθένα είναι το “Α” και το “Ω”. Από εκεί ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν όλα. Εμείς, σαν ακαδημία, αλλά και εγώ προσωπικά, δεν έχω κανένα δικαίωμα να τους κρίνω, και λέγοντας και γράφοντας αυτά, δεν ήθελα ούτε να κρίνω κανέναν, ούτε να προσβάλλω. Αλλά επειδή είμαι πάρα πολλά χρόνια μέσα στο χώρο κι επειδή έχω προέλθει από μικρή ακαδημία και τώρα έχω φτάσει να είμαι προπονητής, συνεχίζω να πιστεύω πως οι γονείς είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για έναν αθλητή. Αυτοί είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα “θωρακίσουν” ένα παιδί που θέλει να γίνει αθλητής. Άρα, την κύρια ευθύνη πρέπει να την έχουν οι γονείς. Παράλληλα, είναι αυτοί που πρώτα πρέπει να αφήσουν το παιδί "ελεύθερο" να χτυπήσει, να χάσει, να κλάψει, να στεναχωρηθεί, για να μάθει να το αντιμετωπίζει. Το μπάσκετ είναι άθλημα που απαιτεί πρωτοβουλία και για να την έχει κάποιος αυτήν, θα πρέπει να έχει και τον ανάλογο χαρακτήρα. Δεν θέλουμε να φτιάξουμε “μαμόθρεφτα” παιδιά, αλλά παιδιά που θα μάθουν να σέβονται. Το σεβασμό στον διδάσκει το πρώτο κοινωνικό σύνολο που έρχεται σε επαφή ο καθένας μας, η οικογένεια. Από εκεί θα πάρεις τις αξίες κι εμείς θέλουμε αυτές τις αξίες να τις συνεχίσουμε. Γι' αυτό έγραψα, λοιπόν, ότι τα παιδιά είναι καλό να μένουν με την οικογένεια, να παίρνουν τις όποιες αξίες, μέσα από αυτές να δημιουργούν το χαρακτήρα τους και αργότερα, αφού γίνουν μπασκετμπολίστες, θα υπάρξει και ο άνθρωπος που θα τους βοηθήσει πραγματικά. Θα τους δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και θα τους συμβουλέψει. Ουσιαστικά αυτό που είπα εγώ, είναι ότι ένας εκπρόσωπος παίκτη το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορεί να βοηθήσει έναν μπασκετμπολίστα, γιατί αυτή είναι η δουλειά του και ξέρει τι να κάνει καλύτερα από τον καθένα μας. Απλά δεν μπορεί να φτιάξει έναν μπασκετμπολίστα. Αυτή είναι η διαφορά».

«Δεν υπάρχει ο καλός μαθητής-αθλητής που θα φέρνει και 2 χιλιάρικα στο σπίτι»!

Ποια είναι, όμως, η άποψή του σχετικά με την ευθύνη που έχει το σύστημα στον τρόπο που λειτουργούν οι γονείς, με το φόβο το παιδί τους να μην αποτύχει; «Οι γονείς καταφεύγουν εκεί, γιατί περνάμε μια κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά γενικότερη. Οπότε όλοι αναζητούμε την εύκολη λύση. Και μία τέτοια λύση, που έχει και άμεσα αποτελέσματα, είναι αυτή, η οποία μπορεί πρόσκαιρα να σου αποφέρει κάποια χρήματα, ένα χρόνο δωρεάν σε ένα σχολείο, ένα σπίτι, ένα φαγητό... Το θέμα, όμως, είναι τι στόχο έχεις; Αν το παιδί έχει στόχο να γίνει μπασκετμπολίστας, μπορεί να τα καταφέρει κάνοντας πράγματα που θα αφορούν καθαρά το μπασκετικό κομμάτι. Όλα τα άλλα δεν αφορούν το μέλλον του στο μπάσκετ, αλλά όλη την υπόλοιπη ζωή του. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή!» και συνέχισε εξαπολύοντας... βέλη στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη σχέση του με τον αθλητισμό: «Έτσι όπως είναι στημένος ο αθλητισμός με την παιδεία μας, δίνει κίνητρα στα παιδιά, μόνο αν γίνουν καλοί μαθητές. Ακόμα και μέσα από τον αθλητισμό, το κίνητρο είναι να πάρεις μόρια, για να μπεις στο πανεπιστήμιο, όχι να γίνεις μπασκετμπολίστας. Αν το πραγματικό κίνητρο ήταν να γίνεις μπασκετμπολίστας, τα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το μπάσκετ, θα το αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Τώρα, αυτά τα παιδιά που έχουμε εμείς, έχουν γίνει χίλια κομμάτια, γιατί έχουν 8 ώρες σχολείο, 8 στο φροντιστήριο, κοιμούνται και 5 ώρες. Αυτές είναι 21 ώρες. Αν βάλεις ότι θέλουν και 2 ώρες για μετακίνηση, δεν μένει ώρα να παίξουν μπάσκετ. Τον αθλητισμό στην Ελλάδα τον χρησιμοποιούμε για να πετύχουμε στην εκπαίδευση. Όλες οι άλλες χώρες, χρησιμοποιούν την εκπαίδευση, για να πετύχουν στον αθλητισμό. Παντού υπάρχουν αθλητικά σχολεία, πανεπιστήμια, στα οποία, μέσω της εκπαίδευσης, παράγουν αθλητές. Εμείς, μέσω του αθλητισμού, παράγουμε επιστήμονες. Εκεί χάνεται το πράγμα και ξαφνικά ένα παιδί στα 18 πρέπει να τα κάνει όλα. Ζητάμε από ένα παιδί στα 18 να είναι ο καλύτερος μαθητής του κόσμου και ο καλύτερος μπασκετμπολίστας και να φέρνει και δύο χιλιάρικα στο σπίτι. Αν το βρούμε αυτό το παιδί, οκ...».

Καλαϊτζής: «Ο Αντετοκούνμπο "ξεσκέπασε" τη νοοτροπία μας»!
http://www.gazzetta.gr/basketball/article/...i-nootropia-mas

Γραφει και αλλα πολλα η συνεντευξη(καντε εναν κοπο) απλα αυτα ειναι που αφορουν το εν λογω θεμα !

αυτα που ειπε ο καλαιτζης τα λεμε χρονια γιατι τα ζουμε απο μεσα.απλως τωρα εγινε ντορος γιατι τα ειπε ενας επωνυμος του χωρου.ασφαλως και οι γονεις εχουν το μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης αλλα και στις περιπτωσεις που οι γονεις ειναι προσγειωμενοι(υπαρχουν και τετοιοι) πως να πεισης εναν πιτσιρικα που του πιπιλιζουν το μυαλο προπονητες ,μανατζερ ,να μην παρασυρεται , να κοιταζει τα μαθηματα του πρωτα και μετα το μπασκετ;και εδω ερχεται η τεραστια ευθυνη της ομοσπονδιας.πρεπει να αλλαξει τελειως το μοντελο των παιδοεφηβικων,να περασει σε 2 μοιρα το αποτελεσμα,να απαγορευθει να εχεις,να μιλας με μανατζερ με τιμωριες συγκεκριμενες,να μπει ενας φραγμος στις μεταγγραφες(ιδιωτικα σχολεια,μεγαλες ομαδες)και πολλα αλλα.εναι μια μεγαλαη συζητηση που καλο ειναι να μεινει ανοιχτη και να επεκταθει στις εθνικες κατηγοριες και στο τοπικο.δηλ.για πιο λογω υπαρχουν, τι εξυπηρετουν και τι προσφερουν στην παραγωγικη διαδικασια...

Να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
Καταρχήν δεν υπάρχει ντόπινγκ στις υποδομές. Αν εννοείτε πνευματικό τέτοιο, απλώς αλλάξτε λέξη γιατι είναι ατυχέστατη. Τώρα αν κάποιος άσχετος μαθαίνει ότι ένα παιδί λαμβάνει συμπληρώματα σιδήρου ή πρωτεϊνες και νομίζει ότι ντοπάρεται, τι να γίνει ; Η ασχετοσύνη περισσεύει.
Παιδί που παίρνει 2000 ευρώ τον μήνα: Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτά τα λεφτά, ακόμη όμως και αν υπάρχουν, δεν τα παίρνει ο οποιοσδήποτε. Πολύ περισσότερο δε , γονείς που επιλέγουν τα χρήματα αντί για τις σπουδές, δεν σώζονται με τίποτε. Είναι κάτι σαν να πιστεύει κανείς στον Σώρρα. Δεν υπάρχει σωτηρία.
Το μπάσκετ έχει χρήμα: Στην Ελλάδα ποιοι σύλλογοι πληρώνουν -εκτός ΠΑΟ και ΟΣΦΠ- ώστε να δικαιολογείται τέτοια αποστροφή ;
Όπως έχω γράψει πολλές φορές, κατά την ταπεινή μου γνώμη τις ευθύνες για τα χάλια του ελληνικού μπάσκετ φέρουν κατά σειρά οι ακόλουθοι:
ΕΟΚ: Όταν ο επικεφαλής αφήνει τα σωματεία να ενεργούν όπως του κατέβει του καθενός και ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη, το παιχνίδι είναι χαμένο. Χειρότερα μάλιστα, όταν βλέπει ότι ούτε οι εισπράξεις πάνε καλά ούτε σε αγωνιστικό επίπεδο πάμε καλά και παραμένει αδρανής, δεν υπάρχει ελπίδα.
Διοικήσεις σωματείων: Με μία ή δύο εξαιρέσεις, το απόλυτο χάος. Άπειρα σωματεία διοικούμενα από άσχετους με διαφορετικές επιδιώξεις ο καθένας. Άλλος επιδιώκει πολιτική διάκριση, άλλος επίδειξη, άλλος να μαζέψει χρήμα για την ανδρική, άλλος χαρτζιλίκι και άλλος να περάσει την ώρα του. Σε ένα συμφωνούν όλοι: Όταν ένας πιτσιρικάς ζητήσει το δελτίο του, θα τον εκβιάσουν για να βγάλουν έξτρα χρήμα με τις ευλογίες της ΕΟΚ.
Προπονητές: Με απειροελάχιστες εξαιρέσεις επικρατεί στις τάξεις των προπονητών Ασχετίλα (οι περισσότεροι αγνοούν τα στοιχείωδη όπως τρίπλα, πάσα, ισορροπία κλπ) και απωθημένα κυριαρχίας: Κραυγές, βρισιές και απειλές στους μικρούς συναντώνται σχεδόν παντού. α ξέχασα, και απόλυτη προσήλωση στο σύστημα ...
Γονείς: Μέσα στον γενικό χαμό βλέπει ο γονιός το 14 ετών βλαστάρι του να βάζει 25 πόντους και τον πιάνει τρέλα. Ακούει ότι υπάρχουν χρήματα στο μπάσκετ, ακούει ότι ο μάνατζερ μπορεί να προωθήσει το παιδί του και εκεί σπάνε τα φρένα. Είναι όμως ο τελευταίος που μπορώ να κατηγορήσω: Άσχετος είναι, σαχλαμάρες ακούει, άνθρωπος να τον συνετίσει δεν υπάρχει (ένας Καλαϊτζής τι να πρωτοκάνει ; ) , στο κάτω κάτω έχει ο καθένας δικαίωμα στο όνειρο.
Μάνατζερς: Όπως σε κάθε κατηγορία ανθρώπων υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Ο καλός μάνατζερ θα συμβουλέψει, θα προτείνει και κυρίως θα ξεκαθαρίσει ότι δουλειά του είναι να βγάλει χρήματα, τόσο αυτός όσο και ο πελάτης του. Ο κακός θα αρχίσει να λέει ιστορίες περί ενδιαφέροντος για τον μικρό και να τάζει λαγούς με πετραχήλια. Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να επέμβει η Ομοσπονδία (εδώ γελάμε) και να βάλει τάξη.
Διαιτητής: Ο κακομοίρης της υπόθεσης. Δεν φταίει σε τίποτε, προσπαθεί για το καλύτερο, όμως είναι ο μόνος που τον βρίζουν όλοι κατά πρόσωπο...

Κάποια άλλα είδη του μπασκετικού βασιλείου όπως προπονητής ατομικής βελτίωσης, φυσικοθεραπευτής και γυμναστής ενδυνάμωσης υπάρχουν βέβαια αλλά δεν επιρεάζουν τη χλωρίδα και πανίδα της ζούγκλας.

Συγχαίρω όσους είχαν υπομονή να διαβάσουν ολόκληρο το παραλήρημα

Τελευταία που κωλοβαρούσα και έβλεπα διάφορα βιντεάκια απο αγώνες υποδομών έπεφτα τόσο συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις που άρχισα να τα σημειώνω. Βίντεο και σε ποιο λεπτό. Βρισιές, στάση του σώματος "θα σε πλακώσω στα κατακούτελα" πέταγμα νερού απ τα χέρια παιδιών, κλωτσιές σε πινακίδες, ακόμα και δυνατή σπρωξιά σε κοπέλα τσιλιβήθρα εχω δεί. Την έστειλε πέντε μέτρα..

Έλεγα να τα ποστάρω αλλά επειδή θα κλαίμε όλοι μαζί είπα να τ'αφήσω.

Ενα καλό σεμινάριο που θα μπορούσε να κάνει η ΕΟΚ σε όλους τους προπονητές υποδομών θα ήταν μαθήματα διαχείρισης οργής.. Γιατί καλό μεν το πάθος, αλλά πλέον δεν είματσε πολύ μακριά του να θα δούμε και τίποτα τύπους με σύνδρομα διαλείπουσας εκρηκτικής διαταραχής...

Όλα όσα γράφεις τα προσυπογράφω. Μπράβο.