Τι σημαινει μπασκετ...?Ειναι ζωη ?Ειναι ενας τροπος εκτονωσης?Παιχνηδι Στρατιγικης...
Καποτε με ρωτησε ο Παπαλουκας στο camp και εγω δεν ηξερα τι να του πω...Και συμπληρωνει πως
για να γινεις καλος παικτης πρεπει να ξερεις...
Και οταν το ρωτησα τι σημαινει αυτο για εκεινον μου ειπε....
"Δεν ξερω"
Τι σημαινει για καθενα απο εμας το μπασκετ?

Για εμενα προσωπικα το μπασκετ ειναι ενας τροπος εκτονωσης...
Περναω καλα οταν παιζω μπασκετ...Βρισκομαι με φιλους...Υπαρχει ανταγωνισμος και ολα τα σχετικα..!
Αλλα τι γινετε οταν το μπασκετ σταματαει να γινετε χομπι και γινετε επαγγελμα???
................................................................................
....................................

Τότε πληρώνεσαι για να κάνεις το χόμπι σου, αυτό που γουστάρεις. Ακόμη καλύτερα δηλαδή (με τη προυπόθεση βέβαια ότι πληρώνεσαι αυτό που αξίζεις και οι άλλοι το σέβονται, πράγμα που για το μπάσκετ στη χώρα μας δύσκολο το βλέπω).

Δεν πιστευω οτι ειναι ετσι το χομπι ειναι χομπι και το κανεις για το εαυτο σου και μονο...
Οταν γινετε επαγγελμα το πραγμα ξεφεβγει,υπαρχει πιεση αγωνια αλλα και πολλα λεφτα αμα τα αξιζεις βαβαια...
Αλλο π.χ. να παω να ψαρευω για την πλακα μου και αλλο να το εχω επαγγελμα πιστευω υπαρχει τεραστια διαφορα!!!

μπασκετ ειναι εκτονωση τρελη!

να φορας τη βερμουδα σου και τα παπουτσακια σου ,να μπαινεις στο γηπεδακι σου με τη σιτα γυρω γυρω , να πιανεις τη μπαλα , να βαρας το πρωτο σουτ και να ναι αιρ μπολ , να κανεις ενα λευ απ για να το ματωσεις , να ειρωνευτεις λιγο τους φιλους σου για τις ικανοτητες τους και να ακους και εσυ κατι αντιστοιχο και μετα να ξεκινας το παιχνιδι!!!!!

μπασκετ ειναι να τρεχεις να μη σου βαλει καλαθι ο αλλος!!!! να πηδας συνεχεια για τη μπαλα , να σπρωχνεις και να σπρωχνεσαι , να κοβεις σουτ και η μπαλα να φευγει εξω απο το γηπεδο , να σουταρεις και να ακους το χλατς , να κλεβεις τη μπαλα , να ιδρωνεις και να τα ξεχνας ολα!


μπασκετ ειναι η προκληση να κερδισεις τον καλυτερο, γιατι σε αυτο το αθλημα κατι τετοιο ειναι πολυ δυσκολο!

αλλη φαση!!!!

Βασικά το παραπάνω το γράφω ακριβώς επειδή αυτή τη στιγμή η δουλειά που έχω είναι πολύ κοντά σε αυτό που έχω ως χόμπι-ενδιαφέρον και το να πληρώνεσαι για αυτό που γουστάρεις είναι απίστευτο συναίσθημα. Ακόμη και το άγχος και τα λοιπά αρνητικά που μπορεί να έχεις λειτουργούν θετικά, σε κάνουν να το βλέπεις πιο προσγειωμένα-σοβαρά το ζήτημα. Αλλά όπως είπα, προυπόθεση -βασικότατη κιόλας- είναι να είναι σωστή η πληρωμή και αυτό για το χώρο του μπάσκετ το βλέπω χλωμό απο τα λίγα που γνωρίζω.

Ωραιος κατι τετοιο ειχα και εγω στο μυαλο μου αλλα οταν εχεις τον προπονητη να σε βριζει για ενα χαμενο αιφνιδιασμο η ενα χαμενο σουτ η λει απ τοτε το μπασκετ αλλαζει...
Αλλα ετσι γινεσαι καλυτερος...!


Και εισαι ικανοποιημενος απο την δουλεια-χομπι σου?
Εννοω ποτε το διασκεδαζες πιο πολυ τωρα που ειναι κατι ενδιαμεσω η οταν το εκανες επειδη το ηθελες και μονο?
Και τωρα μπορει να το θελεις αλλα δεν πιστευεις οτι οταν γινεται επαγγελμα υπαρχει μια αρνητικη πλευρα?

Όσο είναι τα λεφτά καλά και η δουλειά έχει ενδιαφέρον, ναι Δε μπορώ να καταλάβω γιατί για να διασκεδάσεις κάτι πρέπει να μην αποτελεί πηγή εσόδων για εμένα/εσένα/κτλ. Για το τελευταίο ερώτημα δε μπορώ να σου απαντήσω εδώ, πρώτον γιατί και εγώ στην αρχή είμαι (δε ξέρω τη δική σου ηλικία) αλλά και επειδή θα ξεφύγουμε πολύ λίγο. Ας πούμε εν συντομία ότι τα αρνητικά είναι πολύ λιγότερα απο τα θετικά.

Ον τόπι, για εμένα το μπάσκετ είναι ένα απο τα πράγματα που με ηρεμούν απο τη καθημερινότητα, κάτι που μπορώ να παρακουλουθήσω για τη δική μου χαρά και μόνο, ένα μέσο απόδρασης που λέμε Σε περίπτωση που παίζω είναι ένας τρόπος να περάσω καλά είτε με γνωστούς είτε με κάποιο άγνωστο που απλά έτυχε να βρεθούμε στο ίδιο γήπεδο για σουτάκια. Με λίγα λόγια μία πολύ ευχάριστη ενασχόληση, αλλά σε καμία περίπτωση αρρώστια/σκοπός ζωής/κτλ.

Διαβάζω το πρώτο ποστ κι άρχισα να σκέφτομαι τι θα γράψω...
συνεχίζω πιο κάτω και διαβάζω αυτό.....



Με κάλυψε απόλυτα.... ωραίος φίλε!!

Ας πω και εγώ την γνώμη μου...
Σίγουρα για όλους τους "μπασκετικούς" το μπάσκετ είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ασχολία...Ίσως είναι ένας τρόπος ζωής.Είναι ένα άθλημα το οποίο άμα το ζήσεις μόνο κέρδος μπορείς να έχεις,και αυτό δεν είναι μόνο σωματικό αλλά κυρίως στον τρόπο που συμπεριφέρεσαι και στην γενική στάση ζωής σου.Άμα μπορέσεις και αντικαταστήσεις ή απλά να μεταφέρεις κάποια πράγματα που σου μαθαίνει το άθλημα και στην ζωή σου σίγουρα έχεις μεγάλο κέρδος.Τώρα αν καταφέρεις και το κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς είναι ίσως από τα καλύτερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν,Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία...
Μπάσκετ λοιπόν για μένα είναι το "δωμάτιό" μου,ο προσωπικός μου χώρος έκφρασης.Αυτό το άθλημα με έχει μάθει,όπως και όλους,κάθε μέρα να δίνω τα πάντα για να ξεπεράσω τα όριά μου,έστω και για λίγο.Με έχει διδάξει ότι σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει να σκέφτομαι και να ενεργώ με λογική και καθαρό μυαλό και σε άλλες απλά με το ένστικτό μου.Όπως όταν είσαι με μία κοπέλα και έχει έρθει η "κατάλληλη" στιγμή για να της "κλέψεις" ένα φιλί.Άμα δεν αντιδράσεις με το ένστικτο η στιγμή αυτή θα χαθεί.Έτσι και με τον τρίποντο,άμα δεν το κάνεις όταν πρέπει και κάτσεις και το σκεφτείς,το έχασες.Άλλες φορές μπορεί να είσαι τόσο χάλια ψυχολογικά,να θυμώνεις με όλους και με όλα,και μόλις μπεις στο γήπεδο και ευστοχήσεις σε ένα σουτ να αλλάξουν όλα,να σου έρθει μία λύση στο πρόβλημά σου χωρίς να το έχεις καταλάβει!Σε κάνει να αγαπάς τους συνανθρώπους σου,να παλεύεις για αυτούς και να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό για να μην τους απογοητεύσεις.Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να είσαι μόνος σου με την μπασκέτα και να ακούγεται η ανάσα σου και ο ήχος από το διχτάκι...Έστω και για 1' λεπτό.Αρκεί.Το μπάσκετ για μένα είναι κάτι που θα είναι πάντα εκεί και θα μου δώσει λύσεις στα προβλήματά μου,θα με κάνει να προσπαθώ,να αγαπώ...
Και κάθε φορά που θα αποχωρώ με την μπάλα μου θα είμαι και λίγο καλύτερος άνθρωπος...

Κάθε απόγευμα πριν από τις μέρες των μαθημάτων στις πανελλήνιες (παλιές δέσμες) είμουνα 3 ώρες στο σχολείο και έπαιζα μπάσκετ για να διώξω το άγχος.

Από τα 17,5 που μετακόμισα από την πόλη που μεγάλωσα, έχω αλλάξει 4 πόλεις διαμονής, 2 στην Ελλάδα και 2 στο εξωτερικό.

Τους πρώτους φίλους παντού τους έκανα στα γήπεδα του μπάσκετ.
Το 90% των φίλων με τους οποίους κρατάω επαφή από το παρελθόν είναι παιδιά που παίξαμε κάποια στιγμή μαζί.

Σε διακοπές σε πολλά μέρη της Ελλάδας έκανα φίλους από μονάκια σε κάτι γηπεδάκια έξω από σχολεία.

Τα 2 site που περνάω το 40-80% του χρόνου μου στο Internet είναι μπασκετικά (το ένα το μαντεύετε ελπίζω).

Πλέον, σχεδόν κάθε χρόνο τον Μάη πάω εκδρομούλα στο Final4 της Euroleague για να απολαύσω το υψηλότερο επίπεδο μπάσκετ που προσφέρει η Ευρώπη (καμία σχέση με συλλογική προτίμιση, ΠΑΟΚ είμουνα μια φορά και έναν καιρό).

Γυρνάω τους αστραγάλους μου καμιά 10αριά φορές κάθε χρόνο.

Το αριστερό μου γόνατο πονάει κάθε φορά που παίζω εδώ και 2 χρόνια μετά από κάτι διαολεμένες αρθροσκοπήσεις που δεν πρέπει να πολυπέτυχαν.

Η κοπελιά μου έμαθε να βλέπει μπάσκετ (δεν προέρχεται από μπασκετική χώρα, δεν είχε δει ποτέ παιχνίδι πριν με γνωρίσει).
Η αποκάλυψη/συγκίνηση ήταν στην διάρκεια του ημιτελικού με την Team-USA που με έπαιρνε τηλέφωνο (είμασταν και οι δύο δουλειά αλλά βλέπαμε στην ζούλα) και τσήριζε σε κάθε καλάθι της εθνικής.
Τον καημένο τον Σπανούλη ακόμα "Spinoulis" τον λέει. Δεν θέλετε να ξέρετε για τον Πρίντεζη.
Τώρα προσπαθούμε να κανονίσουμε μπας και πάμε κανά παγκόσμιο του χρόνου.

Τι είναι το μπάσκετ?

ΥΓ. Για μένα δεν τέθηκε ποτέ το ζήτημα εργασίας στο μπάσκετ. Ατάλαντος γαρ. Παρόλα αυτά ακόμα παίζω 3-4 φορές την εβδομάδα.

Το μπασκετ συμφωνα με τον coach μου ειναι ενα αθλημα για λιγους...
Η επιθεση θελει ταλεντο,η αμυνα αρχιδ***...Λεει οτι τα match κερδιζονται απο τιν αμυνα...
Καταλαβαινετε νομιζω τι λεει οταν χανουμε...

haha...

μπασκετ ... δεν μπορω να περιγραψω τι ειναι το μπασκετ για μενα ... θα το ελεγα περισσοτερο τροπος ζωης ... δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις μπασκετ ...διασκεδαση , συγκεντρωση με φιλους , υδρωτας (μου αρεαει τρελα ο υδρωτας δεν ξερω γιατι ) ... γενικα τα παντα γυρω απο το μπασκετ ειναι απιθανα

Αντε να πω κι εγω..

Εδω και 2 χρονια που σπουδαζω Πατρα, δυστυχως παω πολυ λιγοτερο για μπασκετ απο οτι πηγαινα στην Αθηνα. Γενικα δεν εχω βρει ουτε την καταλληλη παρεα, ουτε το καταλληλο μερος που θα με "τραβηξει" για να παω. Γιατι μπασκετ πανω απο ολα για μενα, δεν ειναι να πας και να κανεις 10-20-100 σουτακια η να παιξεις 2 μονα (η αντιστοιχα σε μια ομαδα).
Ειναι ολο αυτο που ζεις παραλληλα με το μπασκετ, ειτε εισαι σε μια ομαδα, ειτε σε ενα συγκεκριμενο γηπεδακι (οπως εγω). Να χτιζεις φιλιες, να γνωριζεις καινουρια ατομα, να ξεχνιεσαι κλπ κλπ. Και βεβαια, να γινεσαι καλυτερος ανθρωπος μεσα απο το παιχνιδι. Συνεργασιμος, μαχητικος και με εναν κρυμμενο εγωισμο παραλληλα.. Να προσπαθεις να κερδισεις τον καλυτερο και παραλληλα να χαιρεσαι οταν σε κερδιζει καποιος που "του εμαθες μπασκετ". Θα μπορουσα να συνεχισω για ωρες, αλλα θα γινω γραφικος

Πραγματικα, εκεινη η παρεα (απο 12 μεχρι 30 χρονων, κυριολεκτικα) που μαζευομασταν, και μαζευομαστε ακομα που και που οταν ανεβαινω Αθηνα, και τα ατελειωτα 5ωρα και 6ωρα που κλειναμε στο γηπεδακι καθε μερα ειτε παιζοντας ειτε συζητωντας κλπ, θεωρω οτι ειναι ενα απο τα καλυτερα πραγματα που μου εχουν συμβει στη ζωη μου ως τωρα. Και σε μερικους μηνες που το γηπεδακι πιθανοτατα θα γκρεμιστει λογω μετρο, ειλικρινα θα νοιωσω σαν να χανω εναν δικο μου ανθρωπο..

Μπάσκετ -> Basketforum.gr -> Φιλίες με άτομα από όλη την Ελλάδα -> Έκπτωση στις διακοπές στη Νάξο.
Μη μιλήσω για το γεγονός ότι έκανα το χόμπι μου δουλειά χάρη σε αυτό .



Σοβαρά τώρα, και αυστηρά on topic, για μένα μπάσκετ δεν ήταν μόνο οι αγώνες και οι προπονήσεις στο παιδικό και λίγο στο ανδρικό του Αστέρα Εξαρχείων. Ούτε τα τηλεοπτικά απογεύματα στο mega και τον ant1, είτε για ελληνικό μπάσκετ, είτε για ΝΒΑ.

Ήταν κυρίως τα καλοκαιρινά απογεύματα στο ανοιχτό του λόφου του Στρέφη. Η κλασική ανεμελιά που είχαμε όλοι εποχές Γυμνάσιο-Λύκειο και ξέραμε ότι κάθε απόγευμα θα βρίσκαμε τους φίλους μας εκεί, θα βγάζαμε 4άδες και θα φτύναμε αίμα για να κερδίσουμε και να συνεχίζουμε να παίζουμε μέσα γιατί αν έχανες, έπρεπε να περιμένεις μετά τη σειρά σου πίσω από άλλες 4-5 ομάδες.
Επίσης ήταν η προσμονή και η ανέλπιστη έκπληξη να σε καλέσουν στην απέναντι μπασκέτα εκεί που παίζανε οι μεγάλοι οι "επαγγελματίες" που καρφώνανε (αυτό ήταν το μοναδικό κριτήριο εκείνη την εποχή για το αν κάποιος ήταν καλός παίχτης ).
Εκεί που μεγαλουργούσαν οι τοπικοί μπασκετικοί θρύλοι, ο Πάτροκλος που καρφώνει, ο "Μπέρι" με το θρυλικό τρίποντο (30/30 σε άτυπο διαγωνισμό), ο δάσκαλος, ο κολοκυθάς και και και.....
Ακόμα κι αν σε καλούσαν μόνο για να συμπληρώσεις μία τετράδα και δεν έπαιρνες παρά μόνο σπάνια τη μπάλα, έκανες τα πάντα για να πάρεις ένα ρημπάουντ, να κάνεις ένα κλέψιμο να βουτήξεις σε διεκδίκηση...κι όταν άκουγες ένα "μπράβο ρε μικρέ!" λύσσαγες ακόμα περισσότερο (με αποτέλεσμα πια να χτυπήσεις ή εσύ ή κάποιος άλλος από το υπέρμετρο πάθος σου ). Αφού τέλειωνε το μονό, επέστρεφες στη "μικρή" μπασκέτα γεμάτος υπερηφάνεια για την τιμή που σου έκαναν οι μεγάλοι και σε έπαιξαν μαζί τους - τόσο περήφανος που μπορεί και να μην καταδεχόσουν να παίξεις κανένα άλλο μόνο μέχρι το τέλος της βραδυάς.

Α, μην ξεχάσω και το ξενοδοχείο Orion και τους πανέμορφους φιλοξενούμενούς/ές του. Όσοι έχετε πάει εκεί θα γνωρίζετε πως το συγκεκριμένο ξενοδοχείο φιλοξενεί μοντέλα από το εξωτερικό, τα οποία εμφανίζονται σε φωτογραφήσεις, τηλεοπτικές διαφημίσεις κλπ. Πέρα, λοιπόν, από το μάτι που έπεφτε προς τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου που ήταν δίπλα στο γήπεδο (και αρκετές φορές ανταμοιβόμασταν περισσότερο από το αναμενόμενο) είχαμε και αρκετές φιλικές συμμετοχές στα μονά.
Είτε γυναικείες, οι οποίες ήταν πάντα ευπρόσδεκτες σε full contact μονά, είτε ανδρικές από αμερικανάκια που ερχόντουσαν να μας διδάξουν μπάσκετ (η αλήθεια είναι πως 7 στις 10 το κατάφερναν) - αυτό το "check" μόνο μετά από καλάθι να μην είχαν...
Θυμάμαι το ιστορικό διπλό που είχαμε παίξει Έλληνες-Ξένοι και κερδίσαμε στο καλάθι, θυμάμαι το ταπίδι που έφαγα από μία κοντά δίμετρη μοντέλα (δεν με πείραξε καθόλου ), θυμάμαι τους δύο Ισραηλινούς streetballers που μας άφηναν άφωνους με την ταχύτητα των συνεργασιών τους....απίστευτες αναμνήσεις.

Tι δεν σε προδιδει ποτε...?
Οι γκομενες...?Καλα αυτο δεν θελει καν ρωτημα...
Η τυχη...?Καλα αυτο αμα σε προδιδει...Μια μερα τυχερος 25 γκαντεμις....
Οι φιλοι?Καλα αυτο λιγο πολυ ολοι το εχουμε περασει...
Τελικα...εγω βγαζω συμπερασμα οτι μονο η πορτοκαλι η μπαλα θα ειναι φιλοσ και μαζι σου για παντα!(εκτος αμα σκασει που για αυτο θα φταις εσυ εκει που την πηγες )

Για μένα το μπάσκετ είναι κάτι άλλο.

Ένα ωραίο παιχνίδι και μια ωραία μάχη ταυτόχρονα!

....Basketball isn't a way to build character, it reveals it.

Για εμένα η μακράν μεγαλύτερη χαρά που μου προσφέρει το μπάσκετ είναι το να βλέπω νεους παίκτες να εξελίσσονται.Πολλά πράγματα μαζί συμβάλλουν μάλλον σε αυτό το κόλλημα: είναι φοβερό διανοητικό παιχνίδι (: θα πέσω μέσα τελικά στην πρόβλεψη για τον τάδε, τον "έκοψα" καλά , είναι μια γλυκιά αγωνία που παρατείνεται για χρόνια (:φέτος ο τάδε δεν έπαιξε αυτά που μπορεί, αλλά τον πιστεύω για του χρόνου), είναι μια απαραίτητη διαδικασία ανανέωσης,είναι μια ισχυρή ταύτιση που σου δημιουργείται με ανθρώπους από τους οποίους έχεις προσδοκίες και μάλιστα από νωρίς , είναι μια ισχυρή ταυτιση με ανθρώπους με τους οποίους μεγαλώνεις μαζί και για πολλά χρόνια μάλιστα.

Διασκεδαση,χομπι,τροπος ζωης,τροπος εκφρασης,τροπος αγνοιας προβηματος.....
ή μαλλον τιποτα απο αυτα...ΜΠΑΣΚΕΤ ειναι τα παντα ολα!!

επειδη ολοι μας ειχαμε καποια στιγμη εναν τετοιο παπαρα προπονητη (συνηθως αυτοι ειναι απο 30μεχρι 40 ετων , γυμναστες που δεν εχουν προσληφθει ακομα σε καποιο σχολειο και τους ταιζει ακομα η γκομενα τους ή η γυναικα τους ή οι γονεις τους) , συμβουλη μου ειναι να μη του δινεις καμια σημασια! πηγαινε κανε τις προπονησεις σου και μην πολυνοιαζεσαι για το αν σε βαζει στους αγωνες! κανε την τρελα σου μεσω της συμμετοχης σε μια ομαδα και ασε τη δοξα για τους αλλους!

αν ειναι δυνατον να σου διαμορφωσει την αποψη που θα εχεις για το μπασκετακι , ενας κομπλεξικος , αξεστος και "αμορφωτος" προπονητακος!

φιλε μου , ο,τι ηλικια και αν εχεις (γιατι καθε ηλικια εχει τις δικες της αγωνιες) , δεν αξιζει να αγχωνεσαι και να χαλιεσαι για το μπασκετ. υπαρχουν πιο σοβαρα πραγματα για να προβληματιστεις. το μπασκετ ειναι χαρα και εκτονωση και στην τελικη αν χασεις ενα καλαθι στον αιφνιδιασμο δε τρεχει και τιποτα. θα σου κανουν καζουρα οι φιλοι σου και συμπαικτες σου κ εσυ θα περιμενεις ποτε θα ερθει η σειρα σου να κανεις το ιδιο!!!!!

ο γραφων δεν εχει παιξει ποτε επαγγελματικο μπασκετ οπου οι αναγκες και οι απαιτησεις ειναι διαφορετικες , το τονιζω!

μεγαλε σωστα τα λες και εμεις ενα τετοιον παπαρα προπονητη εχουμε ολη την ωρα φωναζει.



σε ολο το πρωταθλημα μας σκυλοβριζε .




βγηκαμε πρωτοι στη δυτικη ελλαδα και ενα μπραβο δεν εχει πει

το μπασκετ ειναι μπασκετ


δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις μπασκετ.........

ειναι μια τρελα.......

Basketball is life......

Το μπάσκετ είναι όπως είπε και πριν φίλος το μόνο πράγμα που μπορώ πια να πιστεύω και να ξέρω ότι δεν θα με προδώσει ή απογοητεύσει ποτέ. Είναι ζωή!

Αν φανταστούμε μια ζωή χωρίς το μπάσκετ νομίζω ότι θα ήταν κατά πολύ φτωχότερη...

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Θα το αναλύσω με το Paparas_GT και θα επανέλθω.