Ελα ύποπτε, δεν μπορώ να βγούμε σήμερα εχω να πάω σε ένα μπάτσελορ ενός φίλου.

Δηλαδή; Τον ρώτησα.

Ε, να μωρέ θα πάμε στην Πέγκι και θα έχει χαβαλέ. Μετά μάλλον θα περάσουμε από κανα στριπτιζάδικο αν και μας είπε ότι δεν θέλει για να μη φάει παντόφλα. Εχουμε ομως κανονίσει με τα παιδιά να τον ποτίσουμε και να τον πάμε με το ζόρι!



Αυτό το λες μπάτσελορ εσυ;



Γιατί, πώς να το πω;

Το μπάτσελορ είναι μια βλακεία που εχει φτάσει στα μέρη μας και εμεις την τροποποιήσαμε και πιστεύω πως είναι μια από τις πλεον ηλίθιες κοινωνικές εκδηλώσεις.



Θεωρητικά λοιπόν, ο γαμπρός και η νύφη γιορτάζουν την τελευταία μέρα ελευθερίας πριν από τα δεσμά του γάμου. Οι φίλοι του γαμπρού φέρνουν μια στριπτιζού στο σπίτι η οποια ανάλογα με τη συμφωνία γδύνεται και μπορεί να χαρίσει και στιγμές ηδονής στον …ετοιμοθάνατο. Η νύφη παει με τις φίλες της σε ανδρικό στριπτιζάδικο απολαμβάνοντας τα σιξ πακ του Χουαν, Αντόνιο, Χοσε Αρμάντο ή όπως αλλιώς θέλεις.



Στη χώρα μας επειδή δεν είμαστε τόσο hardcore, τη βγάζουμε με παρέα σε λαϊκοπο σκυλάδικα και αντε για τη συνέχεια, ένα table dance για τον άντρα.



Εμένα πάντως μου φαίνεται εντελώς γελοίο αυτό. Και επι της ουσίας και συμβολικά. Ο γάμος είναι μια νεα αρχή. Μια καινούρια ζωή. Δεν είναι κηδεία ώστε να κάνεις μια απελπισμένη κίνηση «να φαω κάτι τώρα γιατί μετά θα πέσει πείνα».

Σε προσωπικό επίπεδο δεν μπορώ να με φανταστώ παραμονές του γάμου μου (όταν ισως αμα και οποτε) να παω με μια άλλη για έναν χαβαλέ που δεν πρόκειται ποτέ να τον καταλάβω. Αν κάνω κάτι τέτοιο, τότε και ο γάμος μου είναι χαβαλές.



Το να γίνει ένα event που λέμε και στα νεα ελληνικά, να μαζευτούν σαν τις ποδοσφαιρικές ομάδες σε φιλανθρωπικούς αγώνες: «φίλοι γαμπρού – men only» και «φίλοι νύφης – women only» να πάνε σε μια ταβέρνα, σε ένα σκυλάδικο, σε ένα κλάμπ, το καταλαβαίνω. Όμως αυτό δεν είναι μπάτσελορ. Ούτε χρειάζεται να το λέμε ετσι.



Αν και όταν ερθει η ωρα μου στο βαθος του παρόντος αιώνος, δεν θα κάνω μπάτσελορ. Δεν υπάρχει λόγος. Και παντρεμένος να είμαι, θα βγω μια στο τόσο με τους φίλους μου όπως αντίστοιχα και η σύζυγος. Και δεν θα το πω μπάτσελορ. Υπάρχει και το «ένα κρασί όπως παλιά….»



Σε κάτι τέτοια, πάντοτε μου έρχεται κατά νου η μόμιμη επωδός του Κολομβιανού προσωπικού μου μεγαλέμπορου χημικών ουσιών:



Στο μπάτσελορ πάρτι που κάναμε πριν από το γάμο του Καραγκιόζη περάσαμε υπέροχα. Ολος ο θίασος επι σκηνής….

Θα συμφωνησω πως προκειται περι μιας βλακειας..και μισης..Βεβαια..στις μερες που ζουμε,τιποτα δεν με εκπλησσει πλεον..
Ο γαμος, περαν της απαρχης ενος καινουργιου ξεκινηματος στη ζωη 2 ανθρωπων,δεν παυει να ειναι και ενα ''μυστηριο''..μια ιερη στιγμη..θα διαφωνησω στην αναφορα σου για τη κηδεια..και η κηδεια ειναι μια ιερη στιγμη..
Τουλαχιστον ετσι εγω το αντιλαμβανομαι..
Εχω την εντυπωση ωστοσο,οτι οι περισσοτεροι-ες πλεον,αδυνατουν να κατανοησουν το ''πνευμα'' των παραπανω..
Για τον χαβαλε που λες.. παρα πολλοι παντρευονται(παιρνουν δηλαδη, αυτη τη σοβαρη αποφαση ζωης..),με την ιδια χαρακτηριστικη ευκολια,που θα αγορασουν ενα πακετο τσιγαρα απ το περιπτερο...

Ύστερα από χρόνια, συμφωνώ απόλυτα με μια άποψή σου.